How state budgets are breaking US schools | Bill Gates

بیل گیتس: چگونه بودجه های ایلاتی مدارس آمریکا رو نابود می شود

Translator: Shahryar Zareparvar Reviewer: soheila Jafari

Well, this is about state budgets.

خب، بحث من در مورد بودجه های دولتی هست.

This is probably the most boring topic

این احتمالا خسته کننده ترین

of the whole morning.

سخنرانی تمام امروز صبح هست.

But I want to tell you, I think it's an important topic

ولی می خوام بهتون بگم، به گمان من این موضوع مهمی هست

that we need to care about.

که باید به اون اهمیت بدیم.

State budgets

بودجه های دولتی

are big, big money --

پول خیلی خیلی زیادی هست--

I'll show you the numbers --

به شما ارقام رو نشون می دم--

and they get very little scrutiny.

و اینها خیلی کم بررسی می شوند.

The understanding is very low.

درک از اینها خیلی پایین هست.

Many of the people involved

خیلی از افرادی که درگیر این موضوع هستند

have special interests or short-term interests

منافع خاص یا منافع کوتاه مدتی دارند که

that get them not thinking

اونها رو از تفکر در مورد اثراتِ

about what the implications of the trends are.

این روندها منع می کند.

And these budgets

و این بودجه ها

are the key for our future;

کلید آینده هستند؛

they're the key for our kids.

كليد آينده كودكان ما هستند.

Most education funding --

بیشتر بودجه های آموزشی--

whether it's K through 12,

چه در دوران کودکستان تا دبیرستان،

or the great universities or community colleges --

و چه دانشگاه های بزرگ یا کالج های محلی--

most of the money for those things

بیشتر پول اینطور جاها

is coming out of these state budgets.

از بودجه دولتی تامین میشه.

But we have a problem.

ولی ما یک مشکل داریم.

Here's the overall picture.

این تصویر کلی هست.

U.S. economy is big --

اقتصاد آمریکا بزرگ هست--

14.7 trillion.

14.7 میلیارد دلار.

Now out of that pie,

حالا از اين نمودار دايره اى،

the government spends 36 percent.

دولت ٣٦٪ آن را خرج مى كند.

So this is combining the federal level,

اين مجموع مخارج دولت فدرال،

which is the largest,

كه بزرگترين سهم رو داره،

the state level and the local level.

و مخارج ايالتى و محلى هست.

And it's really in this combined way

و در اين ديدگاه كلى ميشه

that you get an overall sense of what's going on,

درك كلى از آنچه كه اتفاق ميفته بدست آورد

because there's a lot of complex things

چون چيزهاى پيچيده اى اتفاق ميفته

like Medicaid and research money

مثل بودجه درمانى و تحقيقات

that flow across those boundaries.

كه در اين مرزها جريان داره.

But we're spending 36 percent.

ولى در نهايت ٣٦٪ صرف مخارج ميشه.

Well what are we taking in?

خب حالا چى بدست مياريم؟

Simple business question.

يك سوال ساده ى تجاری.

Answer is 26 percent.

در جواب ٢٦٪ بدست مياريم.

Now this leaves 10 percent deficit,

حالا اين ١٠٪ كسرى باقي ميذاره.

sort of a mind-blowing number.

يك رقم سرسام آور.

And some of that, in fact, is due to the fact

و بخشى از اون در واقع به خاطر اين هست كه

that we've had an economic recession.

ما يك بحران اقتصادى داشتيم.

Receipts go down,

درآمدها ميان پايين،

some spending programs go up,

بعضى از مخارج ميروند بالا،

but most of it is not because of that.

ولى عمده ى مسئله به اين خاطر نيست.

Most of it is because of ways

بيشتر مسئله به خاطر روشهايي هست كه

that the liabilities are building up

بدهی ها بالا مى روند

and the trends,

و اين روند ميشه،

and that creates a huge challenge.

و اين يك چالش عظيم رو به وجود مياره.

In fact, this is the forecast picture.

در حقیقت ،اين تصوير پيش بينى شده هست.

There are various things in here:

چيزهاى مختلفى اينجا هستند،

I could say we might raise more revenue,

مى تونم بگم ميشه درآمدمان رو بيشتر كنيم،

or medical innovation will make the spending even higher.

يا نوآورى هاى درمانى مخارج رو بالاتر هم مى برند.

It is an increasingly difficult picture,

صحنه ى بسيار پيچيده اى هست،

even assuming the economy does quite well --

حتى اگه تصور كنيم اقتصاد شرايط مناسبى پيدا كنه--

probably better than it will do.

احتمالا بهتر از آنچه كه رخ دهد.

This is what you see

اين شرايطي هست كه

at this overall level.

در اين سطح كلى مى بينيد.

Now how did we get here?

حالا چی شد که به اینجا رسیدیم؟

How could you have a problem like this?

چطور میشه مشکلی مثل این رخ بده؟

After all, at least on paper,

بالاخره، روی کاغذ

there's this notion that these state budgets are balanced.

این تصور هست که بودجه های دولتی در موازنه هستند.

Only one state says

فقط یک ایالت هست که میگه

they don't have to balance the budget.

لازم نیست بودجه شان رو موازنه کنند.

But what this means actually

ولی معنی ای موازنه این هست که

is that there's a pretense.

یک ظاهرسازی داره اتفاق میفته.

There's no real, true balancing going on,

هیچ موازنه حقیقی و درستی در کار نیسست.

and in a sense, the games they play to hide that

و به نوعى بازى هايي كه مى كنند تا اون رو پنهان كنند

actually obscure the topic so much

عملا موضوع رو اونقدر گنگ ميكنند كه

that people don't see things

مردم چيزهايي رو كه

that are actually pretty straight-forward challenges.

عملاً چالش هاى بزرگى هستند رو نمى بينند.

When Jerry Brown was elected,

وقتى كه جرى براون انتخاب شد،

this was the challenge that was put to him.

اين مسئله اى بود كه با او مطرح شد.

That is, through various gimmicks and things,

يعنى، از طريق ترفند و كارهاى ديگه

a so-called balanced budget

يك بودجه ى ظاهرا متوازن

had led him to have 25 billion missing

باعث شد كه ٢٥ ميليارد كسرى داشته باشه

out of the 76 billion in proposed spending.

از ٧٦ ميلياردى كه در برنامه مخارج در نظر گرفته شده بود.

Now he's put together some thoughts:

حالا اون با خودش يك نقشه ريخت:

About half of that he'll cut,

حدود نيمى از آن رو حذف مى كند،

another half,

نيمه ى ديگر

perhaps in a very complex set of steps,

شايد از طريق گام هايى پيچيده

taxes will be approved.

ماليات ها تصويب بشوند.

But even so,

حتى با اين شرايط،

as you go out into those future years,

همين طور كه به سالهاى آتى مى رويم،

various pension costs, health costs go up enough,

هزينه هاى مختلف حقوق بازنشستگى و درمانى به اندازه كافى بالا ميرن،

and the revenue does not go up enough.

و درآمدها به اندازه كافى بالا نميرن.

So you get a big squeeze.

بنابراين يك تنگناى بزرگ خواهيم داشت.

What were those things that allowed us to hide this?

اون چيزهايي كه باعث اين مخفى كارى شدند چى بودند؟

Well, some really nice little tricks.

خب، چند تا حقه واقعا جالب و كوچك.

And these were somewhat noticed.

و اين حقه ها يه جورهايى علنى شدند.

The paper said, "It's not really balanced.

مطبوعات نوشتند، "بودجه واقعا تراز نيست."

It's got holes.

"اين ايراد داره."

It perpetuates deficit spending.

"اين كسرى مخارج دائمى به وجود مياره."

It's riddled with gimmicks."

"اين با ترفند سرپوش گذاشته شده."

And really when you get down to it,

و واقعا وقتى به اين بپردازيد،

the guys at Enron never would have done this.

حتى شركت ورشكسته انرون هم چنين كارى نمى كردند.

This is so blatant,

اين خيلى فاحش هست،

so extreme.

خيلى حاد هست.

Is anyone paying attention

آيا كسى به بعضى كارهايى كه

to some of the things these guys do?

اين افراد مى كنند توجه ميكنه؟

They borrow money.

اونها پول قرض مى گيرند.

They're not supposed to, but they figure out a way.

مجاز نيستند كه بگيرند، ولى يه راهى يراش پيدا مى كنند.

They make you pay more in withholding

اونها با نپرداختن بازپرداخت مجبورتان مى كنند كه بيشتر پرداخت كنيد

just to help their cash flow out.

كه فقط يه

They sell off the assets.

اونها دارايى ها رو ارزون مى فروشند.

They defer the payments.

مبلغ بازپرداخت ها رو تغيير مى دهند.

They sell off the revenues from tobacco.

درآمد حاصل از دخانيات رو رد مى كنند.

And California's not unique.

و اين به ايالت كاليفرنيا منحصر نيست.

In fact, there's about five states that are worse

در حقيقت ٥تا ايالت ديگه هستند كه بدتر هستند

and only really four states

و فقط ٤ تا ايالت هستند كه

that don't face this big challenge.

كه با اين مسئله رو در رو نيستند.

So it's systemic across the entire country.

پس اين در سرتاسر كشور به صورت سيستمى داره رخ ميده.

It really comes from the fact

اين مسئله ناشى از حقیقتی ميشه كه

that certain long-term obligations --

تعهدات بلند مدت خاصى--

health care, where innovation makes it more expensive,

مثل درمان كه نوآورى اون رو پر هزينه تر ميكنه،

early retirement and pension, where the age structure gets worse for you,

يا بازنشستگى زودتر از موعد و مستمرى بگيران كه تركيب جمعيت بدتر ميشه،

and just generosity --

و يا دست و دل بازى--

that these mis-accounting things

كه اين سوء حسابدارى ها

allow to develop over time,

در طول زمان اجازه ظهور پيدا مى كنند

that you've got a problem.

و باعث مشكل مى شوند.

This is the retiree health care benefits.

اين مزاياى ناشى از طرح درمانى بازنشستگان هست.

Three million set aside, 62 billion dollar liability --

٣ ميليون رو بذاريم كنار، ٦٢ ميليارد بدهى ميمونه--

much worse than the car companies.

اين خيلى بدتر از شرايط خودروسازهاست.

And everybody looked at that

و همه به اون مسئله توجه كردند

and knew that that was headed toward a huge problem.

و مى دونستند كه به يك مشكل بزرگ تبديل ميشه.

The forecast for the medical piece alone

تخمين بودجه ى درمانى به تنهايى اينه كه

is to go from 26 percent of the budget

كه از رقمي معادل ٢٦٪ بودجه

to 42 percent.

به ٤٢٪ برسه.

Well what's going to give?

خب در ازاى اون چى كم ميشه؟

Well in order to accommodate that,

براى اينكه چنين پولى جور بشه،

you would have to cut education spending in half.

بايد بودجه آموزشى نصف بشه.

It really is this young versus the old

يه جورهايي بحث جوانترها در مقابل

to some degree.

مسن ها هستش.

If you don't change that revenue picture,

اگر شرايط درآمدى تغيير نكنه

if you don't solve what you're doing in health care,

و اگر شرايط فعلى درمانى حل نشه،

you're going to be deinvesting in the young.

عملاً سرمايه گذارى براى جوانان معكوس ميشه.

The great University of California university system,

مدل دانشگاهىِ عالىِ دانشگاه كاليفرنيا

the great things that have gone on,

تمام چيزهاى محشرى كه تابه حال رخ ميداد،

won't happen.

ديگه اتفاق نخواهد افتاد.

So far it's meant layoffs,

تا الان اين به معنى اخراج معلمان،

increased class sizes.

و دانش آموزانِ بيشتر در يك كلاس بوده.

Within the education community there's this discussion of,

الان در بين صنف آموزشى ها اين بحث هست كه،

"Should it just be the young teachers who get laid off,

"آيا بايد معلم هاى جوان تر رو بركنار كرد،

or the less good teachers who get laid off?"

يا معلم هايى كه عملكرد پايين ترى داشتند؟"

And there's a discussion: if you're going to increase class sizes,

و اين بحث هست كه: اگه قراره كه كلاسها بزرگتر بشوند،

where do you do that? How much effect does that have?

كجاها اين كار رو بكنيم؟ اين چقدر اثر ميذاره؟

And unfortunately, as you get into that, people get confused and think,

و متاسفانه همينطور كه اين بحثها پيش ميره، مردم گيج ميشن و فكر مى كنند،

well maybe you think that's okay.

"خب شايد اينطورى مشكلى پيش نيايد."

In fact, no, education spending should not be cut.

ولى، نه، مخارج آموزشى نبايد كاهش يابد.

There's ways, if it's temporary,

راههايى هست كه اگر مشكل مقطعى باشند

to minimize the impact,

ميشه اثر رو كمينه كرد،

but it's a problem.

ولى در هر صورت اين يك مشكله.

It's also really a problem for where we need to go.

اين مشگل واقعی برای اهداف ماست.

Technology has a role to play.

فناورى اينجا نقش داره.

Well we need money to experiment with that,

بالاخره ما پول نياز داريم كه با اون آزمايش كنيم،

to get those tools in there.

و ابزارهاى لازم رو فراهم كنيم.

There's the idea of paying teachers for effectiveness,

اين طرز قكر هست كه به مدرسين براساس اثربخشى پاداش بدهيم،

measuring them, giving them feedback,

كار اونها رو بسنجيم، بهشون بازخورد بدهيم،

taking videos in the classroom.

از كلاسها فيلمبردارى كنيم.

That's something I think is very, very important.

اين چيزيه كه به نظر من خيلى خيلى اهميت داره.

Well you have to allocate dollars

بالاخره بايد دلارها رو به

for that system

اين سيستم تخصيص داد

and for that incentive pay.

و همچنين براى پاداش تشويقى.

In a situation where you have growth,

در شرايط رونق

you put the new money into this.

پول بيشترى وارد سيستم مى كنيد--

Or even if you're flat, you might shift money into it.

يا حتي در شرايط خنثى، شايد سرمايه رو به اين سمت سوق دهيد.

But with the type of cuts we're talking about,

ولى با اين صرفه جوييهايى كه صحبتشان رو مى كنيم،

it will be far, far harder

تأمين اين پاداشها براى برترينها

to get these incentives for excellence,

خيلى خيلى سخت تر خواهد بود

or to move over

يا جا باز كردن

to use technology in the new way.

براى استفده از فناورى به روشهاى جديد.

So what's going on?

خب چه اتفاقى داره ميفته؟

Where's the brain trust

افراد پشت این چه کسانی هستند

that's in error here?

که دارند مرتکب خطا می شوند؟

Well there really is no brain trust.

خب واقعا آدم پشت پرده ای نیست.

(Laughter)

(خنده حضار)

It's sort of the voters. It's sort of us showing up.

یک جورهایی رای دهندگان هستن، ماها که نمایان می شیم.

Just look at this spending.

فقط به این مخارج نگاه کنید.

California will spend over 100 billion,

کالیفرنیا بیش از 100 میلیارد دلار خرج خواهد کرد،

Microsoft, 38,

مایکروسافت 38 میلیارد

Google, about 19.

گوگل حدود 19 میلیارد.

The amount of IQ in good numeric analysis,

میزان استعدادی که در تحلیل داده ها

both inside Google and Microsoft

هم در داخل گوگل و مایکروسافت

and outside, with analysts and people of various opinions --

و هم خارج از اون، شامل تحلیل گران و افراد با نظرات متفاوت

should they have spent on that?

که بحث می کنند "آیا باید این خرج رو می کردند؟

No, they wasted their money on this. What about this thing? --

نه، پولشان رو هدر دادن. این یکی چطور؟"

it really is quite phenomenal.

این خیلی خارق العاده است.

Everybody has an opinion.

همه نظر خودشان رو دارند.

There's great feedback.

بازخورد خوبی وجود دارده.

And the numbers are used to make decisions.

و از داده ها و اعداد برای تصمیم گیری استفاده میشه.

If you go over the education spending and the health care spending --

اگر سراغ مخارج آموزشی و درمانی بروید--

particularly these long-term trends --

خصوصا با این روندهای بلند مدت--

you don't have that type of involvement

چنین مشارکتی رو نمی بینید

on a number that's more important

اون هم روی رقمی که خیلی مهم تر هست

in terms of equity, in terms of learning.

هم از دید عدالت، و هم آموزش.

So what do we need to do?

خب چکار باید بکنیم؟

We need better tools.

ما به ابزار بهتری نیاز داریم.

We can get some things out on the Internet.

می تونیم بعضی از این چیزها رو در اینترنت منتشر کنیم.

I'm going to use my website

من می خواهم از وبسایتم استفاده کنم

to put up some things that will give the basic picture.

تا چیزهایی رو ارائه کنم تا یک تصویر کلی بدست بیاد.

We need lots more.

ولی خیلی بیشتر از این نیاز داریم.

There's a few good books,

چند تا کتاب خوب هست،

one about school spending and where the money comes from --

یکیش راجع به مخارج مدارس و این که پول اونها از کجا میاد هست--

how that's changed over time, and the challenge.

و این که چگونه در طول زمان تغییر کرده و مشکل فعلی.

We need better accounting.

ما به حسابداری بهتری نیاز داریم.

We need to take the fact

ما باید بپذیریم که

that the current employees, the future liabilities they create,

کارمندان فعلی و تعهداتی که به وجود می آورند

that should come out of the current budget.

باید از بودجه فعلی نشأت بگیرند.

We need to understand why they've done the pension accounting

باید بفهمیم که چرا حسابداری بازنشستگی رو

the way they have.

به این شکل انجام دادند.

It should be more like private accounting.

باید بیشتر شبیه حسابداری شخصی بشه.

It's the gold standard.

این معیار ما باید باشه.

And finally, we need to really reward politicians.

و در نهایت، ما باید از سیاستمدارها تقدیر کنیم.

Whenever they say there's these long-term problems,

هر زمانی که اونها می گن که با این مشکلهای بلند مدت روبه رو هستیم،

we can't say, "Oh, you're the messenger with bad news?

ما نمی تونیم بگیم، "اوه، تو فقط خبرهای بد میاری؟

We just shot you."

ما فقط به تو ضربه زدیم"

In fact, there are some like these:

در حقیقت، بعضی ها مثل اینها هستند:

Erskine Bowles, Alan Simpson and others,

ارسکین باولز، الن سیمسون و دیگران،

who have gone through and given proposals

که خیلی کار کردند و طرح هایی دادند

for this overall federal health-spending state-level problem.

برای مشکل مخارج درمانی ایالت ها.

But in fact, their work was sort of pushed off.

ولی در عمل، کار این افراد به حاشیه رفته شده.

In fact, the week afterwards,

در عمل، چند هفته بعد،

some tax cuts were done

یک مقدار مالیات ها کسر شد

that made the situation even worse

که شرایط رو از اون چیزی که فکر می کردند

than their assumptions.

بدتر کرد.

So we need these pieces.

پس به این بخش ها نیاز داریم.

Now I think this is a solvable problem.

به نظرم این یک مشکل قابل حله.

It's a great country with lots of people.

اینجا یک کشور محشر با کلی آدم هست.

But we have to draw those people in,

ولی باید اون آدم ها رو دخیل کنیم،

because this is about education.

چون مسئله مرتبط با آموزش هست.

And just look at what happened with the tuitions

و فقط نگاه کنید چه اتفاقی با شهریه سر

with the University of California

دانشگاه کالیفرنیا اومد

and project that out for another three, four, five years --

و این رو برای سه، چهار، پنج سال آینده تخمین بزنید.

it's unaffordable.

این قابل پرداخت نیست.

And that's the kind of thing --

و این چیزی هست که--

the investment in the young --

یعنی سرمایه گذاری برای کودکان--

that makes us great, allows us to contribute.

که ما رو تراز اول می کنه، ما رو قادر به مشارکت کردن می کند.

It allows us to do the art,

ما رو قادر می کنه که هنر انجام بدیم،

the biotechnology, the software

در بیوتکنولوژی کار کنیم، نرم افزار توسعه بدهیم

and all those magic things.

و همه ی این چیزهای اعجاب انگیز.

And so the bottom line is

لپ کلام این که

we need to care about state budgets

باید به بودجه های ایالتی اهمیت بدهیم

because they're critical for our kids and our future.

چون اونها برای آینده و کودکان ما مهم هستند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)