Steve Silberman: The forgotten history of autism

Translator: Sara, English-Persian (Farsi) Reviewer: Leila Ataei

Just after Christmas last year,

سال گذشته درست بعد از کریسمس،

132 kids in California got the measles

۱۳۲ کودک در کالیفرنیا سرخک گرفتند

by either visiting Disneyland

به خاطر رفتن به دیزنی لند

or being exposed to someone who'd been there.

یا به واسطه تماس با شخصی که قبلاً به آنجا رفته بود.

The virus then hopped the Canadian border,

سپس ویروس از مرز کانادا به آن طرف جست

infecting more than 100 children in Quebec.

و بیش از ۱۰۰ کودک را در کِبِک مبتلا کرد.

One of the tragic things about this outbreak

یکی از نکات تاسف بار در رابطه با آن اپیدمی فراگیر این است

is that measles, which can be fatal to a child with a weakened immune system,

که سرخک در حین که می‎تواند برای کودک دارای ضعف سیستم ایمنی مرگبار باشد،

is one of the most easily preventable diseases in the world.

یکی از قابل پیشگیری ترین بیماری های دنیاست.

An effective vaccine against it

یک واکسن موثر ضد سرخک هست

has been available for more than half a century,

که برای بیش از نیم قرن در دسترس بوده است،

but many of the kids involved in the Disneyland outbreak

اما بسیاری از کودکانی که درگیر اپیدمی دیزنی لند شدند

had not been vaccinated

واکسینه نشده بودند

because their parents were afraid

زیرا والدینشان از چیزی

of something allegedly even worse:

ظاهراً حتی بدتراز سرخک واهمه داشتند:

autism.

اوتیسم.

But wait -- wasn't the paper that sparked the controversy

اما صبر کنید -- مگر کذب مقاله‎ای که موجب درگرفتن بحث و جدلهای مربوط به

about autism and vaccines

همبستگی اوتیسم و واکسن شد

debunked, retracted,

افشا نشد، مگر ادعاهای آن را پس نگرفتند

and branded a deliberate fraud

و مجله پزشکی بریتانیا آن را

by the British Medical Journal?

تقلب عمد معرفی نکرد؟

Don't most science-savvy people

آیا بیشتر افراد اهل علم

know that the theory that vaccines cause autism is B.S.?

نمی‎دانند این نظریه که واکسن مسبب اوتیسم است چرند است؟

I think most of you do,

من فکر می‎کنم بیشتر شما این را می‎دانید،

but millions of parents worldwide

اما میلیونها پدر و مادر در سراسر جهان

continue to fear that vaccines put their kids at risk for autism.

همچنان می‎ترسند که واکسن کودکانشان را در معرض خطر ابتلا به اوتیسم قرار دهد.

Why?

چرا؟

Here's why.

دلیلش این است. این یک نمودار

This is a graph of autism prevalence estimates rising over time.

برآورد شیوع اوتیسم است که نشان می‎دهد این بیماری در طول زمان روندی رو به افزایش

For most of the 20th century,

داشته است. در بیشتر طول قرن بیستم،

autism was considered an incredibly rare condition.

اوتیسم یک بیماری فوق العاده نادر محسوب می‎شد.

The few psychologists and pediatricians who'd even heard of it

اندک روانشناسان و متخصصان اطفالی که مطالبی درباره آن به گوششان

figured they would get through their entire careers

خورده بود هم امکان داشت تمام طول خدمت حرفه ای خود را

without seeing a single case.

بدون دیدن حتی یک مورد سپری کنند.

For decades, the prevalence estimates remained stable

برای چندین دهه، تخمین نرخ شیوع ثابت ماند،

at just three or four children in 10,000.

فقط سه یا چهار مورد در هر ده هزار کودک.

But then, in the 1990s,

اما سپس، در دهه ۱۹۹۰،

the numbers started to skyrocket.

صعود موشک وار ارقام آغاز شد.

Fundraising organizations like Autism Speaks

نهادهای خیریه مانند نهاد "اوتیسم سخن می‎گوید"

routinely refer to autism as an epidemic,

به طور معمول از اوتیسم به عنوان یک بیماری همه گیر یاد می‎کنند،

as if you could catch it from another kid at Disneyland.

به گونه‎ای که انگار میتوان آن را از کودکی دیگر در دیزنی لند گرفت.

So what's going on?

خوب جریان چیست؟

If it isn't vaccines, what is it?

اگر واکسن علت اوتیسم نیست، پس چیست؟

If you ask the folks down at the Centers for Disease Control in Atlanta

اگر از دست اندرکاران مراکز کنترل بیماری در آتلانتا بپرسید

what's going on,

جریان چیست،

they tend to rely on phrases like "broadened diagnostic criteria"

معمولاً به عباراتی مانند "وسیع شدن معیارهای مبتلا تشخیص دادن افراد"

and "better case finding"

و "بهبود در پیدا کردن موارد مبتلا"

to explain these rising numbers.

برای توضیح این ارقام رو به افزایش اتکا می‎کنند.

But that kind of language

اما این نوع حرف زدن

doesn't do much to allay the fears of a young mother

برای تسکین ترس مادری جوان که در جستجوی علائم برقراری تماس چشمی

who is searching her two-year-old's face for eye contact.

چهره کودک دو ساله خود را می‎کاود کار چندانی از پیش نم‎برد.

If the diagnostic criteria had to be broadened,

اگر معیارهای تشخیص می‎بایست وسیعتر می‎شدند،

why were they so narrow in the first place?

چرا از اساس اینقدر مختصر بودند؟

Why were cases of autism so hard to find

چرا تا پیش از دهه ۱۹۹۰ موارد مبتلا به اوتیسم

before the 1990s?

اینقدر سخت پیدا می‎شدند؟

Five years ago, I decided to try to uncover the answers to these questions.

پنج سال پیش، تصمیم گرفتم برای کشف پاسخ این پرسشها تلاش کنم.

I learned that what happened

فهمیدم آنچه رخ داده است

has less to do with the slow and cautious progress of science

بیش از آنکه به پیشرفت آهسته و محتاطانه علم مربوط باشد

than it does with the seductive power of storytelling.

از قدرت اغواگریِ قصه گویی ناشی شده است.

For most of the 20th century,

در بیشتر طول قرن بیستم،

clinicians told one story

پزشکان در مورد اینکه

about what autism is and how it was discovered,

اوتیسم چیست و چگونه کشف شد یک داستان واحد می‎گفتند،

but that story turned out to be wrong,

اما این داستان اشتباه از آب درآمد،

and the consequences of it

و عواقب ناشی از آن

are having a devastating impact on global public health.

همچنان بر سلامت عمومی جهانی تاثیری مخرب دارد.

There was a second, more accurate story of autism

داستان دوم و دقیقتری از اوتیسم هم وجود داشت

which had been lost and forgotten

که در پستوهای تاریک ادبیات بالینی

in obscure corners of the clinical literature.

گم و فراموش شده بود.

This second story tells us everything about how we got here

این داستان دوم همه چیزرا در مورد اینکه چگونه به اینجا رسیدیم

and where we need to go next.

و بعد از این باید کجا برویم به ما می‎گوید.

The first story starts with a child psychiatrist at Johns Hopkins Hospital

داستان اول با یک روانپزشک کودک در بیمارستان جان هاپکینز به نام لئو کانر

named Leo Kanner.

شروع می‎شود.

In 1943, Kanner published a paper

در سال ۱۹۴۳، کانر مقاله ای در توصیف یازده بیمار کوچک

describing 11 young patients who seemed to inhabit private worlds,

منتشر کرد که به نظر می‎رسید در جهان‎هایی شخصی و محرمانه سکونت دارند

ignoring the people around them,

و آدمهای اطرافشان،

even their own parents.

حتی والدین خودشان را نادیده می‎گیرند.

They could amuse themselves for hours

آنها می‎توانستند خود را برای ساعتها

by flapping their hands in front of their faces,

با تکان دادن دستها در مقابل صورتشان سرگرم کنند،

but they were panicked by little things

اما مسائل کوچکی مانند جا به جا شدن

like their favorite toy being moved from its usual place

اسباب‎بازی مورد علاقه‎شان بدون هشدار قبلی از محل معمول

without their knowledge.

وحشتزده‎شان می‎کرد.

Based on the patients who were brought to his clinic,

بر اساس آن بیمارانی که به درمانگاهش برده می‎شدند،

Kanner speculated that autism is very rare.

کانر به این باور رسید که اوتیسم بسیار نادر است

By the 1950s, as the world's leading authority on the subject,

در دهه ۱۹۵۰، به عنوان برجسته‎ترین متخصص جهان در این حوزه

he declared that he had seen less than 150 true cases of his syndrome

اعلام کرد کمتر از ۱۵۰ مورد واقعی از این سندرم دیده است در حالی که

while fielding referrals from as far away as South Africa.

در همان دوران مراجعانی مشکوک به ابتلا از مناطقی به دوردستی آفریقای جنوبی نیز داشت.

That's actually not surprising,

در واقع این مساله تعجب آور نیست،

because Kanner's criteria for diagnosing autism

زیرا معیارهایی که کانر برای تشخیص اوتیسم درافراد تعیین کرده بود

were incredibly selective.

به طرز باورنکردنی محدود و گزینشی بودند.

For example, he discouraged giving the diagnosis to children who had seizures

برای مثال، او صلاح نمی دانست کودکان دارای صرع مبتلا به اوتیسم تشخیص داده شوند.

but now we know that epilepsy is very common in autism.

اما در حال حاضر می دانیم که صرع در اوتیسم بسیار معمول است.

He once bragged that he had turned nine out of 10 kids

او یک بار با تکبر گفت نه مورد از ده کودکی را که

referred to his office as autistic by other clinicians

دیگر پزشکان به عنوان کودک دارای اوتیسم به دفترش ارجاع داده بودند

without giving them an autism diagnosis.

بدون تایید اوتیسم برگشت داده است.

Kanner was a smart guy,

کانر آدم باهوشی بود،

but a number of his theories didn't pan out.

اما تعدادی از نظریه‎هایش درست از آب درنیامد.

He classified autism as a form of infantile psychosis

او اوتیسم را به صورت گونه‎ای بیماری روانی شیرخواران طبقه بندی کرد

caused by cold and unaffectionate parents.

که والدین سرد و نامهربان عامل ایجاد آن هستند.

These children, he said,

او می‎گفت این کودکان

had been kept neatly in a refrigerator that didn't defrost.

از لحاظ احساسی مرتب در یخچالی نگه داشته شده بودند که یخش آب نمیشد.

At the same time, however,

در عین حال

Kanner noticed that some of his young patients

کانر متوجه شد که بعضی از بیماران کوچکش

had special abilities that clustered in certain areas

توانایی‎های ویژه‎ای داشتند که به طور یکجا در حوزه‎هایی خاص

like music, math and memory.

مانند موسیقی، ریاضی و حافظه جمع شده بود.

One boy in his clinic

یک پسر در درمانگاه او

could distinguish between 18 symphonies before he turned two.

پیش از اینکه به دو سالگی برسد می‎توانست ۱۸ سمفونی را از یکدیگر تشخیص بدهد.

When his mother put on one of his favorite records,

وقتی مادرش یکی از صفحه‎های مورد علاقه اش را می‎گذاشت،

he would correctly declare, "Beethoven!"

او به درستی اعلام میکرد، مثلاً "بتهوون!"

But Kanner took a dim view of these abilities,

اما کانر این توانایی‎ها را به حساب نمی آورد.

claiming that the kids were just regurgitating things

با این ادعا که این بچه‎ها، صرفاً داشتند چیزهایی را که از والدین پرافاده

they'd heard their pompous parents say,

خود شنیده بودند به خودشان برمی‎گرداندند، چرا که

desperate to earn their approval.

حاضر بودند برای کسب تائید آنها دست به هر کاری بزنند.

As a result, autism became a source of shame and stigma for families,

در نتیجه، اوتیسم برای خانواده‎ها به مایه شرم و ننگ تبدیل شد،

and two generations of autistic children

و دو نسل از کودکان دارای اوتیسم

were shipped off to institutions for their own good,

به خاطر خیر و صلاح خودشان برای همیشه به نهادها فرستاده شدند،

becoming invisible to the world at large.

و به طور کلی از چشم جهان محو شدند.

Amazingly, it wasn't until the 1970s

به طرز شگفت آوری، تا دهه ۱۹۷۰

that researchers began to test Kanner's theory that autism was rare.

هنوز کسی نظریه کانر مبتنی بر نادر بودن اوتیسم را محک نزده بود.

Lorna Wing was a cognitive psychologist in London

لورنا وینگ یک روانشناس شناختی در لندن بود

who thought that Kanner's theory of refrigerator parenting

که فکر میکرد نظریه کانر در رابطه با فرزند پروری یخچالی

were "bloody stupid," as she told me.

همانطور که به من گفت "جداً احمقانه" است.

She and her husband John were warm and affectionate people,

او و همسرش جان آدمهای گرم و با محبتی بودند،

and they had a profoundly autistic daughter named Susie.

و یک دختر به شدت مبتلا به اوتیسم به نام سوزی داشتند.

Lorna and John knew how hard it was to raise a child like Susie

لورنا و جان می‎دانستند بزرگ کردن کودکی مانند سوزی

without support services,

بدون خدمات حمایتی،

special education,

آموزش و پرورش استثنایی،

and the other resources that are out of reach without a diagnosis.

و دیگر منابعی که بدون تشخیص رسمی کودک به عنوان فرد مبتلا قابل دسترسی نیستند

To make the case to the National Health Service

چقدرسخت است. برای اینکه به خدمات بهداشت ملی نشان بدهند

that more resources were needed for autistic children and their families,

منابع بیشتری برای کودکان دارای اوتیسم و خانواده های آنها مورد نیاز است،

Lorna and her colleague Judith Gould

لورنا و همکارش جودیت گولد

decided to do something that should have been done 30 years earlier.

تصمیم به انجام کاری گرفتند که می‎بایست ۳۰ سال پیش انجام میشد.

They undertook a study of autism prevalence in the general population.

آنها بررسی شیوع اوتیسم در جمعیت عمومی را آغاز کردند.

They pounded the pavement in a London suburb called Camberwell

آنها سنگ فرشهای ناحیه‎ای در حومه لندن به نام کمبروِل را

to try to find autistic children in the community.

در تلاش برای پیدا کردن کودکان دارای اوتیسم در آن اجتماع زیر پا گذاشتند.

What they saw made clear that Kanner's model was way too narrow,

آنچه مشاهده کردند به وضوح نشان داد مدل کانر واقعاً بیش از حد محدود بوده است،

while the reality of autism was much more colorful and diverse.

در حالی که اوتیسم واقعی بسیار رنگارنگتر و متنوعتر بوده است.

Some kids couldn't talk at all,

بعضی از کودکان اصلاً قادر به صحبت کردن نبودند،

while others waxed on at length about their fascination with astrophysics,

در حالی که دیگران به تفصیل در مورد شیفتگی خود نسبت به فیزیک نجوم،

dinosaurs or the genealogy of royalty.

دایناسورها و یا شجره نامه خانواده سلطنتی سخن سرایی می‎کردند.

In other words, these children didn't fit into nice, neat boxes,

به عبارت دیگر، به قول جودیت، این کودکان در جعبه های تمیز و مرتب

as Judith put it,

جا نمی‎گرفتند،

and they saw lots of them,

همچنین تعداد زیادی از آنها را یافتند،

way more than Kanner's monolithic model would have predicted.

بسیار بیشتر از آنچه بر اساس مدل یکپارچه و غیر منعطف کانر قابل پیش بینی بود.

At first, they were at a loss to make sense of their data.

در ابتدا، درک و قبول آنچه داده‎هایشان نشان می‎داد برایشان آسان نبود.

How had no one noticed these children before?

چطور امکان داشت پیش از این هیچ کس متوجه این کودکان نشده باشد؟

But then Lorna came upon a reference to a paper that had been published

اما بعد لورنا به ارجاعی به یک مقاله برخورد که

in German in 1944,

در سال ۱۹۴۴ در آلمان منتشر شده بود،

the year after Kanner's paper,

یک سال پس از مقاله کانر،

and then forgotten,

و سپس فراموش شده،

buried with the ashes of a terrible time

و همراه خاکستر دوران مخوفی که هیچ کس نمی‎خواست

that no one wanted to remember or think about.

آن را به یاد بیاورد یا در مورد آن فکر کند به خاک سپرده شده بود.

Kanner knew about this competing paper,

کانر از این مقاله رقیب مطلع بود،

but scrupulously avoided mentioning it in his own work.

اما تعمداً در اثر خودش از اشاره به آن خودداری کرده بود.

It had never even been translated into English,

مقاله حتی هرگز به زبان انگلیسی هم ترجمه نشده بود،

but luckily, Lorna's husband spoke German,

اما خوشبختانه، شوهر لورنا زبان آلمانی می‎دانست،

and he translated it for her.

و آن را برای او ترجمه کرد.

The paper offered an alternate story of autism.

آن مقاله داستان دیگری از اوتیسم ارائه میداد.

Its author was a man named Hans Asperger,

نویسنده آن مردی به نام هانس اسپرگر بود،

who ran a combination clinic and residential school

که در دهه ۱۹۳۰ ترکیبی از یک کلینیک و مدرسه شبانه روزی را

in Vienna in the 1930s.

در وین اداره می‎کرد.

Asperger's ideas about teaching children with learning differences

ایده‎های اسپرگر در مورد آموزش کودکان دارای توان یادگیری متفاوت

were progressive even by contemporary standards.

حتی بر اساس معیارهای معاصر هم پیشرو و ترقی خواهانه محسوب می‎شود.

Mornings at his clinic began with exercise classes set to music,

صبحها در درمانگاه او با کلاسهای ورزش با موسیقی آغاز می‎شد،

and the children put on plays on Sunday afternoons.

و بعد از ظهر یکشنبه‎ها کودکان نمایش اجرا می‎کردند.

Instead of blaming parents for causing autism,

به جای اینکه والدین را برای ایجاد اوتیسم سرزنش کند،

Asperger framed it as a lifelong, polygenetic disability

اسپرگر اوتیسم را یک ناتوانی مادام العمر و چندعلتی معرف کرد

that requires compassionate forms of support and accommodations

که نیازمند انواع حمایتها و تسهیلات دلسوزانه

over the course of one's whole life.

در تمام طول زندگی شخص است.

Rather than treating the kids in his clinic like patients,

او به جای اینکه در کلینیک خود کودکان را به چشم بیمار ببیند،

Asperger called them his little professors,

آنها را اساتید کوچولوی خودش می‎نامید،

and enlisted their help in developing methods of education

و در توسعه روشهای آموزش و پرورش ویژه آنها

that were particularly suited to them.

از ایشان کمک می‎گرفت.

Crucially, Asperger viewed autism as a diverse continuum

به ویژه، اسپرگر اوتیسم را یک پیوستار متنوع می‎دانست

that spans an astonishing range of giftedness and disability.

که گستره شگفت آوری از انواع استعدادهای درخشان و نیز ناتوانیها را در بر می‎گیرد.

He believed that autism and autistic traits are common

او معتقد بود اوتیسم و ویژگیهای مربوط به آن بین مردم رایج هستند

and always have been,

و همیشه همینطور بوده است،

seeing aspects of this continuum in familiar archetypes from pop culture

زیرا جنبه‎هایی از این پیوستار را در کهن الگوهای آشنای فرهنگ عامه می‎دید

like the socially awkward scientist

مانند نقش دانشمند معذب در جمع

and the absent-minded professor.

و استاد حواس پرت.

He went so far as to say,

او تا جایی پیش رفت که بگوید،

it seems that for success in science and art,

به نظر می‎رسد برای موفقیت در علم و هنر،

a dash of autism is essential.

یک ذره اوتیسم ضروری است.

Lorna and Judith realized that Kanner had been as wrong about autism being rare

لورنا و جودیت متوجه شدند که کانر در رابطه با نادر بودن اوتیسم نیز به اندازه

as he had been about parents causing it.

مقصر دانستن والدین در ایجاد آن در اشتباه بوده است.

Over the next several years,

طی چندین سال آتی،

they quietly worked with the American Psychiatric Association

آنها بی سر و صدا با انجمن روانپزشکی آمریکا کار کردند

to broaden the criteria for diagnosis

تا معیارهای تشخیص را به گونه ای گسترش بدهند

to reflect the diversity of what they called "the autism spectrum."

که منعکس کننده تنوع آنچه "طیف اوتیسم" نامیدند باشد.

In the late '80s and early 1990s,

در اواخر دهه ۱۹۸۰ و اوایل ۱۹۹۰،

their changes went into effect,

تحولات ایجاد شده توسط آنها تاثیر خود را گذاشت،

swapping out Kanner's narrow model

و موجب شد مدل محدود کانر

for Asperger's broad and inclusive one.

جای خود را به مدل گسترده و پرشمول اسپرگر بدهد.

These changes weren't happening in a vacuum.

البته این تحولات در خلاء اتفاق نمی افتاد.

By coincidence, as Lorna and Judith worked behind the scenes

تصادفاً، مادامی که لورنا و جودیت در پشت صحنه

to reform the criteria,

برای اصلاح معیارها مشغول کار بودند،

people all over the world were seeing an autistic adult for the first time.

مردم در سراسر جهان داشتند برای اولین بار یک فرد بزرگسال دارای اوتیسم را می‎دیدند.

Before "Rain Man" came out in 1988,

قبل از اینکه "مرد بارانی" در سال ۱۹۸۸ روی پرده برود،

only a tiny, ingrown circle of experts knew what autism looked like,

تنها محفلی کوچک و محدود از متخصصان می دانستند اوتیسم چگونه است،

but after Dustin Hoffman's unforgettable performance as Raymond Babbitt

اما پس از اینکه اجرای فراموش نشدنی داستین هافمن در نقش ریموند بابیت

earned "Rain Man" four Academy Awards,

برای "مرد بارانی" چهار جایزه اسکار به ارمغان آورد،

pediatricians, psychologists,

متخصصان اطفال، روانشناسان،

teachers and parents all over the world knew what autism looked like.

معلمان و پدر و مادرها در سراسر جهان فهمیدند اوتیسم چگونه است.

Coincidentally, at the same time,

بر حسب اتفاق، در همان زمان،

the first easy-to-use clinical tests for diagnosing autism were introduced.

اولین آزمونهای بالینی آسان برای تشخیص اوتیسم معرفی شد.

You no longer had to have a connection to that tiny circle of experts

دیگر کسی مجبور نبود برای سنجش فرزندش به آن محفل کوچک متخصصان

to get your child evaluated.

دسترسی داشته باشد.

The combination of "Rain Man,"

ترکیبی از "مرد بارانی"،

the changes to the criteria, and the introduction of these tests

تحول معیارها، و معرفی این آزمایشها

created a network effect,

نتیجه ای شبکه ای و فراگیر داشت،

a perfect storm of autism awareness.

و کولاکی از آگاهی نسبت به اوتیسم به راه انداخت.

The number of diagnoses started to soar,

تعداد افراد مبتلا شروع کرد به اوج گرفتن، درست همانطور که

just as Lorna and Judith predicted, indeed hoped, that it would,

لورنا و جودیت پیش بینی کرده بودند، در واقع امیدوار بودند، و به این ترتیب

enabling autistic people and their families

افراد دارای اوتیسم و خانواده‎های آنها

to finally get the support and services they deserved.

بالاخره توانستند حمایت و خدماتی را که سزاوارش بودند دریافت کنند.

Then Andrew Wakefield came along

سپس اندرو وِیکفیلد آمد

to blame the spike in diagnoses on vaccines,

و این رشد فزاینده را گردن واکسنها انداخت،

a simple, powerful,

یک داستان ساده، قدرتمند،

and seductively believable story

و به طرز فریبنده‎ای باور کردنی

that was as wrong as Kanner's theory

که به اندازه نظریه کانر

that autism was rare.

در مورد نادر بودن اوتیسم اشتباه بود.

If the CDC's current estimate,

اگر برآورد فعلی CDC،

that one in 68 kids in America are on the spectrum, is correct,

مبتنی بر اینکه یک مورد از هر ۶۸ کودک در آمریکا بر روی طیف قرار دارد، درست باشد،

autistics are one of the largest minority groups in the world.

افراد دارای اوتیسم یکی از بزرگترین گروه‎های اقلیت جهان هستند.

In recent years, autistic people have come together on the Internet

در سالهای اخیر، افراد دارای اوتیسم در اینترنت گرد هم آمده‎اند

to reject the notion that they are puzzles to be solved

تا این تصور را باطل کنند که آنها معماهایی هستند که بناست

by the next medical breakthrough,

با پیشرفت غیرمنتظره پزشکی بعدی حل بشوند،

coining the term "neurodiversity"

به همین منظور اصطلاح "تنوع عصب شناختی" را

to celebrate the varieties of human cognition.

ابداع کرده‎اند تا گونه‎های مختلف قوه شناخت بشری را ارج بگذارند.

One way to understand neurodiversity

یک راه برای درک تنوع عصب شناختی

is to think in terms of human operating systems.

این است که شناخت بشر را به صورت سیستم عامل ببینیم. صِرف اینکه

Just because a P.C. is not running Windows doesn't mean that it's broken.

یک کامپیوتر دارای سیستم عاملی غیر از ویندوز است به این معنا نیست که خراب است.

By autistic standards, the normal human brain

بر مبنای استانداردهای افراد دارای اوتیسم، مغز انسانهای معمولی

is easily distractable,

به راحتی از مسیر اصلی خود خارج می‎شود،

obsessively social,

به طرز وسواس گونه‎ای اجتماعی است،

and suffers from a deficit of attention to detail.

و از کمبود توجه به جزئیات رنج می برد.

To be sure, autistic people have a hard time

البته هیچ شَکی نیست که، برای افراد دارای اوتیسم سخت است

living in a world not built for them.

در جهانی زندگی کنند که برای آنها ساخته نشده.

[Seventy] years later, we're still catching up to Asperger,

[هفتاد] سال بعد، ما هنوز کاملاً به بینش اسپرگر نرسیده‎ایم،

who believed that the "cure" for the most disabling aspects of autism

که معتقد بودند که "درمان" بازدارنده‎ترین جنبه های اوتیسم

is to be found in understanding teachers,

در واقع معلمهای فهیم،

accommodating employers,

کارفرماهای منعطف،

supportive communities,

جوامع حمایتگر، و پدر و مادرهایی

and parents who have faith in their children's potential.

جستجو کرد که به تواناییهای بالقوه کودکان خود ایمان دارند.

An autistic [man] named Zosia Zaks once said,

یک مردِ مبتلا به اوتیسم به نام زوشا زسک یک بار گفت،

"We need all hands on deck to right the ship of humanity."

"برای هدایت مسیر کشتی بشریت به مسیر درست به کلیه دستها بر سکان نیازمندیم."

As we sail into an uncertain future,

همچنان که به سوی آینده‎ای نامعلوم در حرکت هستیم،

we need every form of human intelligence on the planet

نیاز داریم که تمام گونه‎های هوش بشری روی سیاره‎مان برای مقابله با

working together to tackle the challenges that we face as a society.

چالشهایی که به عنوان یک جامعه با آنها مواجه هستیم با یکدیگر همکاری کنند.

We can't afford to waste a brain.

هدر دادن هر مغزی برای ما گران تمام خواهد شد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)