A glimpse of life on the road | Kitra Cahana

کیترا کاهانا: داستانهایی از بیخانمان ها و پنهان از دیده ها

Translator: Leila Ataei Reviewer: Ahmad Mohammadzadeh

As a little girl, I always imagined

بعنوان یک دختر کوچوک، همیشه تصور می کردم

I would one day run away.

که یک روزی فرار می کنم.

From the age of six on,

از شش سالگی به بعد،

I kept a packed bag with some clothes

یک کیف ته کمدم چپانده بودم

and cans of food tucked away

که توش چند دست لباس

in the back of a closet.

و غذای کنسروی نگه می داشتم.

There was a deep restlessness in me,

بیقراری عمیقی در من بود،

a primal fear that I would fall prey

ترسی بسیار قدیمی از این که طعمه

to a life of routine and boredom.

زندگی سرشار از کسالت و روزمرگیها شوم.

And so, many of my early memories involved

و بنابراین، بسیاری از خاطرات زودهنگام من شامل

intricate daydreams where I would walk across borders,

خیال پردازیهای پیچیده ای است که در آن از مرزها می گذشتم و

forage for berries,

توت مجانی میخوردم،

and meet all kinds of strange people

و کلی آدمهای عجیب و غریب را ملاقات می کردم

living unconventional lives on the road.

و به زندگی نامتعارفی در جاده ها ادامه می دادم.

Years have passed, but many of the adventures

سالها گذشته، اما خیلی از ماجراجویی هایی

I fantasized about as a child --

که در بچگی درباره شان رویا پردازی کردم--

traveling and weaving my way

سفر کردن و ادامه دادن راهم

between worlds other than my own —

بین دنیاهایی غیر از خودم --

have become realities through my work

به واقعیتهای در طول شغلم بعنوان

as a documentary photographer.

یک عکاس مستند تبدیل شده اند.

But no other experience has felt as true

اما هیچ تجربه دیگری مثل زندگی کردن در میان

to my childhood dreams

رفقای آواره

as living amongst and documenting the lives

در سراسر ایالات متحده و مستند کردن زندگیهایشان

of fellow wanderers across the United States.

حس راستین رویاهای کودکیم را نداشته است.

This is the nomadic dream,

این رویا کولی وار،

a different kind of American dream

نوع متفاوتی از رویای آمریکایی است

lived by young hobos, travelers,

که دوره گردهای جوان، مسافران، آدمهای مفتی سفر کن،

hitchhikers, vagrants and tramps.

دربدرها و ولگردها آن را زندگی می کنند.

In most of our minds,

در ذهن بیشتر ما،

the vagabond is a creature from the past.

خانه بدوشی موجودی از گذشته است.

The word "hobo" conjures up an old

واژه دوره گرد تصویری سیاه و سفید

black and white image

و قدیمی از پیرمردی باد و باران دیده

of a weathered old man covered in coal,

و آغشته به ذغال را به ذهن میاورد،

legs dangling out of a boxcar,

که پاهایش از واگن باری آویزان است

but these photographs are in color,

اما این عکسها رنگی هستند،

and they portray a community

و جامعه ای را به تصویر می کشند

swirling across the country,

که در سراسر کشور می گردند،

fiercely alive and creatively free,

با آزادی خلاقانه و سرزندگی حریصانه،

seeing sides of America that no one else

جنبه های از آمریکا را می بینند که هیچ کس دیگری

gets to see.

نمی بیند.

Like their predecessors, today's nomads

کولیهای امروز مثل نیاکانشان

travel the steel and asphalt arteries

از شاهراه های آسفالتی و فولادی ایالات متحده

of the United States.

سفر می کنند.

By day, they hop freight trains, stick out their thumbs,

روزها، توی قطارهای باری می پرند، به ماشینها برای سواری مجانی علامت می دهند

and ride the highways with anyone

و آزاد راهها را با هر کسی آنها را ببرد همراه می شوند

from truckers to soccer moms.

از راننده های کامیون گرفته تا مامان های فوتبالی (اصطلاحی در آمریکای شمالی: زنان طبقه متوسط حومه‌نشین که بخش مهمی از وقت خود را صرف فرستادن فرزندان خود برای انجام فعالیت‌هایی مانند فوتبال و کلاس موسیقی می‌کنند.)

By night, they sleep beneath the stars,

شبها، زیر ستارها می خوابند،

huddled together with their packs of dogs,

با گله سگها، گربه هاو موشهای دست آموزشان

cats and pet rats between their bodies.

که لای دست و پایشان هستند در یکجا می لولند.

Some travelers take to the road by choice,

برخی مسافران به انتخاب خود راهی جاده ها می شوند،

renouncing materialism, traditional jobs

با محکوم کردن ماده پرستی، شغلهای سنتی

and university degrees in exchange for a glimmer of adventure.

و مدارج دانشگاهی در ازای کورسویی از ماجراجویی.

Others come from the underbelly of society,

دیگران از طبقه ضعیف اجتماع هستند،

never given a chance to mobilize upwards:

هرگز به آنها فرصتی برای به بالا حرکت کردن داده نمی شه:

foster care dropouts, teenage runaways escaping

فرزند خواندگان یا نوجوانان فراری که از

abuse and unforgiving homes.

شرایط سخت خانه و سوء استفاده در می روند.

Where others see stories of privation

جاییکه دیگران داستانهای محرومیت

and economic failure,

و ناکارآمدی اقتصادی را می بینند،

travelers view their own existence

مسافران وجود خود را از طریق

through the prism of liberation and freedom.

منشور آزادی و نجات می بینند.

They'd rather live off of the excess

ترجیح می دهند تا با اضافه های برجای مانده از چیزهای

of what they view as a wasteful consumer society

زندگی کنند که از دیدگاه شان ضایعات جامعه مصرفگراست

than slave away at an unrealistic chance

عوض این که برده ای سختکوش در فرصت غیرواقعی

at the traditional American dream.

در رویای سنتی آمریکایی شوند.

They take advantage of the fact

آنها از این واقعیت که در ایالات متحده،

that in the United States,

تا حدود ۴۰ در صد از خوراکیها

up to 40 percent of all food ends up in the garbage

سر از زباله ها درمیاورند بهره می بردند،

by scavenging for perfectly good produce

بواسطه زباله گردی برای محصولی کاملا خوب

in dumpsters and trash cans.

در سطلهای زباله و آشغال دانیها هستند.

They sacrifice material comforts in exchange

آنها راحتی ماده ای را در ازای

for the space and the time to explore

فضا و زمانی برای اکتشاف کردن

a creative interior,

خلاقیتی درونی خود

to dream, to read, to work on music, art and writing.

جهت رویا پردازی، خواندن، کار کردن روی موسیقی، هنر و نوشتن قربانی می کنند.

But there are many aspects to this life

اما این زندگی جنبه های زیادی دارد

that are far from idyllic.

که از زندگی روستایی بدور است.

No one loses their inner demons

هیچکس با زدن به جاده پلیدیهای

by taking to the road.

درونیش را از دست نمی دهد.

Addiction is real, the elements are real,

اعتیاد واقعی است، این عناصر واقعی هستند،

freight trains maim and kill,

تلفات و صدمات قطارهای باری،

and anyone who has lived on the streets can attest

و هر کسی که توی خیابانها زندگی کرده باشد می تواند گواهی بر

to the exhaustive list of laws

فهرست قوانین جامعی باشد که

that criminalize homeless existence.

وجود بی خانمان ها را مجرمانه تلقی می کند.

Who here knows that in many cities

چه کسانی در اینجا اطلاع دارند که در خیلی

across the United States it is now illegal

از شهرها در سرتاسر ایالات متحده اکنون نشستن

to sit on the sidewalk,

در پیاده روها غیرقانونی است،

to wrap oneself in a blanket,

پیچیدن خودتان لای پتو،

to sleep in your own car,

خوابیدن تو ماشین خودتان،

to offer food to a stranger?

غذا تعارف کردن به غریبه ها؟

I know about these laws because I've watched

از این قوانین خبر دارم چون دیده ام که

as friends and other travelers

دوستان و مسافران دیگر

were hauled off to jail or received citations

به این خاطر به زندان برده شده اند یا بخاطر ارتکاب

for committing these so-called crimes.

به این اصطلاحا جرمها تحت بازپرسی قرار گرفته اند.

Many of you might be wondering why anyone

خیلی از شما شاید با خودتون فکر کنید چرا کسی

would choose a life like this,

باید زندگی مثل این را انتخاب کند،

under the thumb of discriminatory laws,

تحت کنترل قوانین تبعیض گرایانه

eating out of trash cans,

ارتزاق از سلطهای زباله

sleeping under bridges,

خوابیدن زیر پلها

picking up seasonal jobs here and there.

پیدا کردن شغلهای فصلی این طرف و آنطرف.

The answer to such a question is as varied

پاسخ به چنین سوالی به تنوع

as the people that take to the road,

آدمهایی است که به جاده می زنند،

but travelers often respond with a single word:

اما جواب مسافران اغلب یک تک واژه است:

freedom.

آزادی.

Until we live in a society where every human

تا زمانی که ما در اجتماعی زندگی کنیم که در آنجا هر بشری

is assured dignity in their labor

شان و مقام را در کارش تضمین کرده

so that they can work to live well,

تا آنها بتوانند برای یک زندگی خوب کار کنند،

not only work to survive,

نه این که صرف یافتن بقاء کار کنند،

there will always be an element of those

همواره عنصری از آنهایی وجود خواهد داشت

who seek the open road as a means of escape,

که جاده های آزاد را بعنوان ابزاری برای گریز، نجات،

of liberation and, of course, of rebellion.

و البته شورش جستجو می کنند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)