Why we laugh | Sophie Scott

سوفی اسکات: چرا ما می‌خندیم

Translator: Masood Mousavi Reviewer: soheila Jafari

Hi. I'm going to talk to you today about laughter,

سلام، من امروز میخواهم با شما درباره ی خندیدن صحبت کنم.

and I just want to start by thinking about the first time

و میخواهم با فکر کردن در مورد اولین خنده ام شروع کنم

I can ever remember noticing laughter.

میتوانم همیشه آن خنده قابل توجه را بیاد می آورم.

This is when I was a little girl. I would've been about six.

این زمانی است که یک دختر کوچک بودم. تقریبا شش ساله.

And I came across my parents doing something unusual,

و پیش پدر و مادرم آمدم کاری غیر معمولی انجام دادم

where they were laughing.

که باعث خنده آنها شد.

They were laughing very, very hard.

آنها به شدت خندیدند.

They were lying on the floor laughing.

آنها روی کف اتاق افتاده بودند و میخندیدند.

They were screaming with laughter.

آنها با خنده فریاد هم میزدند.

I did not know what they were laughing at, but I wanted in.

من نمی دانستم که آنها به چه چیزی میخندند اما می خواستم بدانم.

I wanted to be part of that,

من می خواستم بخشی از آن خنده باشم،

and I kind of sat around at the edge going, "Hoo hoo!" (Laughter)

و من به نوعی در روی لبه ای نشسته بودم" هوو هوو" (خنده حضار)

Now, incidentally, what they were laughing at

حالا، اتفاقا، چیزی که آنها به آن می خندیدند

was a song which people used to sing,

آوازی بود که مردم آن را میخواندند،

which was based around signs in toilets on trains

و در مورد علائم توالت در قطارها بود

telling you what you could and could not do

به شما می گفت که چه کاری را می توانید انجام دهید و چه کاری را نمی توانید انجام دهید.

in toilets on trains.

در توالت قطار

And the thing you have to remember about the English is, of course,

و چیزی که شما باید به خاطر داشته باشید در مورد زبان انگلیسی این است که، البته،

we do have an immensely sophisticated sense of humor.

ما حس شوخ طبعی فوق العاده پیچیده ای داریم

(Laughter)

(خنده حضار)

At the time, though, I didn't understand anything of that.

در آن زمان، هر چند، من چیزی از آن را درک نمی کردم.

I just cared about the laughter,

من فقط به آن خنده بلند توجه میکردم ،

and actually, as a neuroscientist, I've come to care about it again.

و در واقع، به عنوان یک متخصص علوم اعصاب، من آمده ام تا دوباره به آن توجه کنم.

And it is a really weird thing to do.

و خنده چیز واقعا عجیب و غریبی است که انجام می دهیم.

What I'm going to do now is just play some examples

قصد دارم تنها چند نمونه

of real human beings laughing,

از خنده‌های واقعی انسان‌ها را در اینجا پخش کنم،

and I want you think about the sound people make and how odd that can be,

و من از شما می خواهم که در مورد آن صدا فکر کنید مردم آن را درست میکنند و چقدر عجیب است که چنین چیزی می تواند ایجاد شود،

and in fact how primitive laughter is as a sound.

و در واقع چقدر خنده اولیه مانند یک صدا است.

It's much more like an animal call than it is like speech.

این بیشتر شبیه فریادهای حیوانات است تا مانند یک گفتار.

So here we've got some laughter for you. The first one is pretty joyful.

بنابراین، در اینجا ما چند خنده بلند برای شما داریم. که خنده اول، بسیار شاد است.

(Audio: Laughing)

(صدای خنده)

Now this next guy, I need him to breathe.

الان، خنده نفر بعدی، من برای نفس کشیدنم به او نیاز دارم.

There's a point in there where I'm just, like,

آنجا یک نکته وجود دارد که من فقط دوست دارم،

you've got to get some air in there, mate,

شما دارید در آنجا هوا میگیرید، همسر،

because he just sounds like he's breathing out.

زیرا آن صداها مانند آن است که نفس خود را به بیرون می‌دهد .

(Audio: Laughing)

(صدای خنده)

This hasn't been edited; this is him.

این صدا ویرایش نشده است. این خود او است.

(Audio: Laughing) (Laughter)

(صدای خنده) (خنده حضار)

And finally we have -- this is a human female laughing.

و در نهایت ما داریم -- این صدای خنده یک زن است.

And laughter can take us to some pretty odd places in terms of making noises.

و خنده می‌تواند ما را به برخی از مکان‌های بسیار عجیب و غریب از نظر ساخت صداها ببرد

(Audio: Laughing)

(صدای خنده)

She actually says, "Oh my God, what is that?" in French.

او در واقع به فرانسوی می گوید: "اوه خدای من، این چیست؟"

We're all kind of with her. I have no idea.

ما همه به نوعی با او هستیم. من هم هیچ نظری ندارم.

Now, to understand laughter, you have to look at a part of the body

حالا، برای درک خنده، شما باید به قسمتی از بدن نگاه کنید

that psychologists and neuroscientists don't normally spend much time looking at,

که روانشناسان و دانشمندان علوم اعصاب معمولا زمان زیادی را صرف نگاه کردن به آن نمی‌کنند،

which is the ribcage,

این قسمت، قفسه سینه و دنده‌ها است،

and it doesn't seem terribly exciting,

و به هیچ وجه جالب به نظر نمی رسد،

but actually you're all using your ribcage all the time.

اما در حقیقت شما همگی از قفسه سینه و دنده همواره استفاده میکنید

What you're all doing at the moment with your ribcage,

آنچه شما همه در حال حاضر با قفسه سینه خود انجام میدهید،

and don't stop doing it, is breathing.

و انجام این کار را متوقف نمیکنید، نفس کشیدن است.

So you use the intercostal muscles, the muscles between your ribs,

بنابراین شما از عضلات بین دنده‌ای خود استفاده میکنید، عضلات بین دنده‌ها،

to bring air in and out of your lungs

تا هوا را به داخل و خارج ریه‌های خود بیاورید

just by expanding and contracting your ribcage,

فقط با انبساط و انقباض قفسه سینه خود،

and if I was to put a strap around the outside of your chest

و اگر قرار بود تا من یک تسمه دور قفسه سینه شما قرار بدهم

called a breath belt, and just look at that movement,

به نام کمربند تنفس، و فقط به حرکت آن نگاه کنم

you see a rather gentle sinusoidal movement, so that's breathing.

شما حرکتی سینوسی و نسبتا آرام را می‌ببینید که این همان تنفس است.

You're all doing it. Don't stop.

شما همه، آن را انجام می‌دهید، آن را متوقف نکنید.

As soon as you start talking,

به محض این که شما شروع به صحبت میکنید،

you start using your breathing completely differently.

به شیوه‌ای کاملا متفاوت شروع به استفاده از تنفس خود میکنید.

So what I'm doing now is you see something much more like this.

پس چیزی که من اکنون انجام میدهم می‌ببینید که بسیار شبیه به این است.

In talking, you use very fine movements of the ribcage

در هنگام صحبت کردن، شما از حرکات بسیار ریز قفسه سینه استفاده میکنید

to squeeze the air out --

تا هوا را به بیرون بدهید

and in fact, we're the only animals that can do this.

و در حقیقت، ما تنها حیوانی هستیم که می تواند این کار را انجام دهد.

It's why we can talk at all.

و این دلیل آن است که ما می توانیم صحبت کنیم.

Now, both talking and breathing has a mortal enemy,

اکنون، هر دو، صحبت کردن و نفس کشیدن یک دشمن مهلک دارند،

and that enemy is laughter,

و آن دشمن، همان خندیدن است،

because what happens when you laugh

زیرا زمانی که شما بخندید آنچه که اتفاق می افتد این است که

is those same muscles start to contract very regularly,

همان عضلات بسیار منظم منقبض می‌شوند،

and you get this very marked sort of zig-zagging,

و شما این موضوع را به وضوح درک میکنید. تقریبا زیگ زاگی است،

and that's just squeezing the air out of you.

و فقط هوا را به بیرون شما فشار میدهد

It literally is that basic a way of making a sound.

این در واقع راه اصلی برای ایجاد یک صدا است

You could be stamping on somebody, it's having the same effect.

شما می توانید به کسی ضربه بزنید، این همان اثر را دارد.

You're just squeezing air out,

شما فقط هوا را به بیرون فشار میدهید،

and each of those contractions -- Ha! -- gives you a sound.

و هر یک از این انقباضات -- هاها! -- به شما یک صدا می دهد.

And as the contractions run together, you can get these spasms,

و زمانی که انقباضات با هم اجرا می‌شوند، شما دچار اسپاسم می‌شوید،

and that's when you start getting these -- (Wheezing) -- things happening.

و این زمانی است که شما شروع به این‌ها میکنید--(خس خس سینه) همه چیز اتفاق می‌افتد.

I'm brilliant at this. (Laughter)

من در این موضوع متخصص هستم. (خنده حضار)

Now, in terms of the science of laughter, there isn't very much,

در حال حاضر، از نظر علم خنده، که خیلی هم وجود ندارد،

but it does turn out that pretty much everything we think we know

اما تقریبا روشن است که هر چیزی که ما فکر می کنیم درمورد خنده می‌دانیم

about laughter is wrong.

اشتباه است.

So it's not at all unusual, for example, to hear people to say

پس اصلا غیر معمول نیست، برای نمونه، می‌شنویم که مردم می گویند

humans are the only animals that laugh.

انسا‌‌ن‌ها تنها جانورانی هستند که می‌خندند.

Nietzsche thought that humans are the only animals that laugh.

نیچه فکر میکرد که انسان‌ها تنها جانورانی هستند که می‌خندند.

In fact, you find laughter throughout the mammals.

در واقع، شما خنده را در همه ی پستانداران می‌بینید.

It's been well-described and well-observed in primates,

و این موضوع در پستانداران به خوبی توصیف و مشاهده شده است.

but you also see it in rats,

بلکه آن را در موش‌ها هم می‌ببینید،

and wherever you find it --

و هر جا که شما این موضوع را بیابید -

humans, primates, rats --

انسان‌ها، پستانداران، موش‌ها -

you find it associated with things like tickling.

شما آن را همراه با چیزهایی مانند قلقلک می‌بینید.

That's the same for humans.

که برای انسان هم همینطور است.

You find it associated with play, and all mammals play.

شما آن را می‌بینید که با بازی همراه است، و بازی در همه پستانداران.

And wherever you find it, it's associated with interactions.

و هر جا که شما آن را پیدا کنید، با فعل و انفعالاتی در ارتباط است.

So Robert Provine, who has done a lot of work on this,

رابرت پروینی، که کار زیادی در این زمینه انجام داده است،

has pointed out that you are 30 times more likely to laugh

اشاره کرده است که شما ۳۰ مرتبه بیشتر احتمال دارد که بخندید

if you are with somebody else than if you're on your own,

اگر شما با فرد دیگری باشید تا اینکه فقط خودتان تنها باشید،

and where you find most laughter

و جایی که شما بیشتر می‌خندید

is in social interactions like conversation.

در تعاملات اجتماعی است مانند مکالمه.

So if you ask human beings, "When do you laugh?"

پس اگر شما از انسان‌ها بپرسید، "در چه زمانی می‌خندید؟"

they'll talk about comedy and they'll talk about humor and they'll talk about jokes.

آنها در مورد کمدی و طنز و جوک صحبت میکنند.

If you look at when they laugh, they're laughing with their friends.

اگر در زمانی که می‌خندند به آنها نگاه کنید، آنها با دوستان خود می‌خندند.

And when we laugh with people, we're hardly ever actually laughing at jokes.

و هنگامی که ما با مردم می‌خندیم، ما به ندرت به آن جوک می‌خندیم.

You are laughing to show people that you understand them,

شما می‌خندید تا به مردم نشان دهید که آنها را درک می کنید،

that you agree with them, that you're part of the same group as them.

که شما با آنها موافقید، که شما بخشی از همان گروهی هستید که آنها هستند.

You're laughing to show that you like them.

شما می‌خندید تا نشان دهید که شما آنها را دوست دارید.

You might even love them.

شما حتی ممکن است عاشق آنها باشید.

You're doing all that at the same time as talking to them,

شما همه آن کارها را در همان زمان انجام می‌دهید که با آنها صحبت میکنید ،

and the laughter is doing a lot of that emotional work for you.

و خندیدن بسیاری از آن کارهای احساسی را برای شما انجام می‌دهد

Something that Robert Provine has pointed out, as you can see here,

چیزی که رابرت پروینی به آن اشاره کرد شما در اینجا می‌ببینید،

and the reason why we were laughing

و به همین دلیل است که ما میخندیم

when we heard those funny laughs at the start,

زمانی که ما در ابتدا آن خنده بامزه را می‌شنویم ،

and why I was laughing when I found my parents laughing,

و به همین دلیل بود که من هم می‌خندیدم زمانی که پدر و مادرم می‌خندیدند،

is that it's an enormously behaviorally contagious effect.

و به این دلیل است که این رفتار، بسیار مسری است

You can catch laughter from somebody else,

شما می توانید خنده خود را از فرد دیگری بگیرید،

and you are more likely to catch laughter off somebody else if you know them.

و شما بیشتر احتمال دارد خنده خود را فرد دیگری بگیرید که می شناسید

So it's still modulated by this social context.

بنابراین این موضوع توسط این زمینه اجتماعی متعادل شده است.

You have to put humor to one side

شما باید شوخ طبعی را یک طرف قرار دهید

and think about the social meaning of laughter

و در مورد معنی اجتماعی خنده فکر کنید

because that's where its origins lie.

زیرا همین‌جا است که اساس و پایه خنده شکل میگیرد.

Now, something I've got very interested in is different kinds of laughter,

در حال حاضر، چیزی که بسیار به آن علاقه‌مند شده‌ام انواع مختلف خنده است،

and we have some neurobiological evidence about how human beings vocalize

و ما شواهدی از علوم اعصاب در مورد چگونگی تلفظ انسان‌ها داریم

that suggests there might be two kinds of laughs that we have.

که پیشنهاد میدهد، احتمالا ما دو نوع خنده داریم.

So it seems possible that the neurobiology for helpless, involuntary laughter,

پس ممکن است که بتوان از علوم اعصاب برای خنده‌های ناگزیر و غیرارادی استفاده کرد

مانند پدر و مادر من که روی زمین دراز کشیده بودند و در مورد آن آهنگ احمقانه فریاد می‌زدند،

like my parents lying on the floor screaming about a silly song,

might have a different basis to it than some of that more polite

ممکن است اصول متفاوت تری نسبت به آنهایی که مودبانه تر هستند داشته باشند

social laughter that you encounter, which isn't horrible laughter,

خنده‌های دوستانه ای که با آنها روبرو می‌شوید، از آن خنده‌های وحشتناک نیستند،

but it's behavior somebody is doing as part of their communicative act to you,

اما این رفتار فردی است که به عنوان بخشی از عمل ارتباطی نسبت به شما آن را انجام می‌دهد،

part of their interaction with you; they are choosing to do this.

بخشی از تعامل آنها با شما، آنها انتخاب میکنند که این کار را انجام دهند

In our evolution, we have developed two different ways of vocalizing.

در سیر تکامل ، ما دو راه مختلف تولید آوا را توسعه داده ایم.

Involuntary vocalizations are part of an older system

تولید آواهای غیر ارادی بخشی از یک سیستم قدیمی‌تر می‌باشند

than the more voluntary vocalizations like the speech I'm doing now.

نسبت به تولید آواهای ارادی مانند سخنرانیی که من در حال حاضر انجام می دهم.

So we might imagine that laughter might actually have two different roots.

بنابراین ممکن است ما تصور کنیم که خنده در واقع دو ریشه مختلف دارد.

So I've been looking at this in more detail.

پس من این موضوع را با جزئیات بیشتری دنبال کردم .

To do this, we've had to make recordings of people laughing,

برای انجام این کار، ما می‌بایست صدای خنده مردم را ضبط کنیم

and we've had to do whatever it takes to make people laugh,

و ما مجبور بودیم تا هر کاری بکنیم تا مردم را به خنده وادار کنیم ،

and we got those same people to produce more posed, social laughter.

و ما از همان افراد خواستیم تا خنده‌هایی دوستانه و یا غیرواقعی بیشتری انجام دهند

So imagine your friend told a joke,

پس تصور کنید دوستتان یک لطیفه بیان کرده است،

and you're laughing because you like your friend,

و شما چون دوستانتان را دوست دارید می خندید،

but not really because the joke's all that.

اما واقعا نه به خاطر لطیفه ای که بیان کرده است.

So I'm going to play you a couple of those.

بنابراین می خواهم دسته ای از آن خنده‌ها را برای شما اجرا کنم .

I want you to tell me if you think this laughter is real laughter,

من از شما می خواهم به من بگویید آیا شما فکر می‌کنید این خنده، خنده واقعی است،

or if you think it's posed.

یا شما فکر می کنید که آن فقط یک ژست خنده است.

So is this involuntary laughter or more voluntary laughter?

پس آیا این خنده غیرارادی است یا بیشتر خنده ارادیی است؟

(Audio: Laughing)

(صدای خنده)

What does that sound like to you?

به نظر شما، این صدا شبیه چیست؟

Audience: Posed. Sophie Scott: Posed? Posed.

مخاطبان: ژست خنده هست. سوفی اسکات: ژست؟ درسته، ژست.

How about this one?

این یکی چی؟

(Audio: Laughing)

(صدای خنده)

(Laughter)

(خنده حضار)

I'm the best.

من بهترینم.

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)

Not really.

نه واقعا.

No, that was helpless laughter,

نه، آن یک خنده ناگزیر بود،

and in fact, to record that, all they had to do was record me

و در واقع، برای ضبط آن، تمام کاری که آنها باید می کردند این بود که من را ضبط کنند

watching one of my friends listening to something I knew she wanted to laugh at,

من در حال تماشای یکی از دوستانم بودم که به چیزی گوش می‌داد و من می‌دانستم او می‌خواهد به آن بخندد،

and I just started doing this.

و من فقط شروع به انجام این کار کردم.

What you find is that people are good at telling the difference

آنچه شما فهمیدید این است که مردم در بیان تفاوت‌ها خوب عمل میکنند

between real and posed laughter.

بین خنده واقعی و ژست خنده.

They seem to be different things to us.

آنها برای ما چیزهای متفاوتی به نظر می رسند.

Interestingly, you see something quite similar with chimpanzees.

جالب توجه است که شما چیزی را می ببینید کاملا مشابه با شامپانزه.

Chimpanzees laugh differently if they're being tickled

شامپانزه‌ها کاملا متفاوت می‌خندند اگر آنها قلقلک داده شوند

than if they're playing with each other,

نسبت به زمانی که آنها با یکدیگر بازی میکنند،

and we might be seeing something like that here,

و ما احتمالا چیزی شبیه به آن را در اینجا می‌بینیم،

involuntary laughter, tickling laughter, being different from social laughter.

خنده بی‌اختیار ، خنده قلقلکی، متفاوت از خنده های دوستانه است.

They're acoustically very different.

صدای آنها بسیار متفاوت است.

The real laughs are longer. They're higher in pitch.

خنده‌های واقعی طولانی‌تر و از نظر اوج بالاتر هستند.

When you start laughing hard,

هنگامی که شما به شدت شروع به خندیدن می‌کنید ،

you start squeezing air out from your lungs

شما شروع به فشردن هوا از ریه‌های خود به بیرون می‌کنید

under much higher pressures than you could ever produce voluntarily.

تحت فشارهای بسیار بالاتر از فشاری که شما اختیاری تولید می‌کنید

For example, I could never pitch my voice that high to sing.

به عنوان مثال، من هرگز نمی توانم گام صدایم را برای آواز خواندن بالا ببرم.

Also, you start to get these sort of contractions and weird whistling sounds,

همچنین، شما شروع به گرفتن این نوع انقباضات و صداهای سوت عجیب و غریب می‌کنید،

all of which mean that real laughter is extremely easy,

همه‌ی اینها به این معنی اند که خنده‌های واقعی، واقعا ساده و آسان هستند

or feels extremely easy to spot.

و یا آنکه بسیار آسان بنظر میرسند.

In contrast, posed laughter, we might think it sounds a bit fake.

در مقابل، ژست خنده، ما احتمالا فکر می کنیم که این خنده جعلی است.

Actually, it's not, it's actually an important social cue.

در واقع، جعلی نیست، بلکه از نشانه های دوستانه مهم است.

We use it a lot, we're choosing to laugh in a lot of situations,

ما خیلی زیاد از آن ستفاده میکنیم، ما در موقعیت های بسیاری شروع به خنده میکنیم.

and it seems to be its own thing.

و به نظر می رسد چیزی مربوط به خود را دارد.

So, for example, you find nasality in posed laughter,

بنابراین، برای مثال، شما تو دماغی بودن را در خنده‌های مصنوعی می‌بینید،

that kind of "ha ha ha ha ha" sound

همان صدای "ها ها ها ها ها "

that you never get, you could not do, if you were laughing involuntarily.

که شما هرگز متوجه نمیشوید، و اگر به طور غیر ارادی بخندید، نمی توانید آن را انجام دهید.

So they do seem to be genuinely these two different sorts of things.

پس به نظر می رسد که آنها فقط همین دونوع متفاوت از چیزها میباشند.

We took it into the scanner to see how brains respond

ما آن را به اسکنر میدهیم تا ببینیم که مغز چگونه پاسخ میدهد.

when you hear laughter.

وقتی شما صدای خنده را می‌شنوید.

And when you do this, this is a really boring experiment.

و هنگامی که شما این کار، را انجام می‌دهید این واقعا آزمایش خسته کننده‌ای است.

We just played people real and posed laughs.

ما فقط افرادی با خنده‌های واقعی و مصنوعی را پخش کردیم

We didn't tell them it was a study on laughter.

ما به آنها نگفته بودیم که این مطالعه ای درباره خنده بود.

We put other sounds in there to distract them,

ما صداهای دیگری آنجا قرار دادیم که ذهن آنها را منحرف کند

and all they're doing is lying listening to sounds.

و همه کاری که آنها انجام میدهند این است که دراز بکشند و به آن صداها گوش دهند

We don't tell them to do anything.

ما به آنها نمی‌گوییم که کاری انجام دهند.

Nonetheless, when you hear real laughter and when you hear posed laughter,

با این حال، وقتی شما صدای خنده واقعی ومصنوعی را می‌شنوید،

the brains are responding completely differently,

مغز کاملا متفاوت پاسخ میدهد

significantly differently.

بسیار متفاوت.

What you see in the regions in blue, which lies in auditory cortex,

موضوعی که شما در قسمت‌هایی به رنگ آبی مشاهده میکنید، که در قشر شنوایی نهفته است،

are the brain areas that respond more to the real laughs,

قسمت‌هایی از مغز هستند که بیشتر به خنده‌های واقعی پاسخ می‌دهند،

and what seems to be the case,

و چیزی که مهم به نظر می رسد،

when you hear somebody laughing involuntarily,

وقتی شما می شنوید کسی غیر ارادی میخندد،

you hear sounds you would never hear in any other context.

شما صداهایی را می شنوید که هرگز در هیچ جای دیگر را نشنیده اید.

It's very unambiguous,

این بسیار واضح است

and it seems to be associated with greater auditory processing

و به نظر می رسد با پردازش شنیداری والاتری در ارتباط باشد

of these novel sounds.

از این صداهای جدید.

In contrast, when you hear somebody laughing in a posed way,

در مقابل، وقتی شما می شنوید کسی به صورت مصنوعی میخندد

what you see are these regions in pink,

آنچه می‌بینید این قسمت‌های صورتی رنگ هستند،

which are occupying brain areas associated with mentalizing,

که قسمت‌هایی از مغز را مرتبط با روان و تفکر به کار میگیرد.

thinking about what somebody else is thinking.

فکر کردن در مورد آنچه که دیگری در فکر آن است.

And I think what that means is,

و من فکر می‌کنم این بدان معناست که

even if you're having your brain scanned, which is completely boring

حتی اگر شما با داشتن اسکن مغز خود، که کاملا خسته کننده است

and not very interesting,

و ابدا جالب نیست،

when you hear somebody going, "A ha ha ha ha ha,"

وقتی شما می شنوید فردی، " آ ها ها ها ها " میکند

you're trying to work out why they're laughing.

شما تلاش میکنید تا بفهمید دلیل خنده او چیست.

Laughter is always meaningful.

خنده همیشه معنی دار است.

You are always trying to understand it in context,

شما همواره تلاش میکنید تا مفهوم آن را درک کنید،

even if, as far as you are concerned, at that point in time,

حتی اگر، تا آنجا که شما نگران هستید، در آن لحظه،

it has not necessarily anything to do with you,

لازم نیست تا برای شما کاری انجام دهد

you still want to know why those people are laughing.

شما هنوز هم می خواهید بدانید که چرا این مردم می خندند.

Now, we've had the opportunity to look at how people hear real and posed laughter

در حال حاضر، ما این فرصت را داریم تا نگاهی بیاندازیم به اینکه چگونه مردم خنده واقعی و مصنوعی را می‌شنود

across the age range.

در تمام سنین.

So this is an online experiment we ran with the Royal Society,

این یک آزمایش آنلاین است که ما با انجمن سلطنتی اجرا کردیم،

and here we just asked people two questions.

و در اینجا ما فقط از مردم دو پرسش کردیم

First of all, they heard some laughs,

اول از همه، آنها خنده‌هایی را شنیدند،

and they had to say, how real or posed do these laughs sound?

و آنها باید می‌گفتند که، این صدای خنده‌ها تا چه میزان طبیعی و یا مصنوعی هستند؟

The real laughs are shown in red and the posed laughs are shown in blue.

خنده واقعی به رنگ قرمز و خنده مصنوعی به رنگ آبی نشان داده شده است.

What you see is there is a rapid onset.

چیزی که می بینید این است که شروع سریعی وجود دارد.

As you get older, you get better and better at spotting real laughter.

همانطور که شما مسن‌تر می‌شوید، شما بهتر خنده‌های واقعی را تشخیص می‌دهید.

So six-year-olds are at chance, they can't really hear the difference.

بنابراین شش ساله‌ها خوش‌شانس هستند، آنها واقعا نمی توانند متوجه تفاوت‌ها بشوند.

By the time you are older, you get better,

زمانی که شما مسن‌تر می‌شوید، شما بهتر هم می‌شوید،

but interestingly, you do not hit peak performance in this dataset

اما آنچه جالب توجه است، شما اوج عملکرد خود را در این مجموعه داده ها نخواهید داشت

until you are in your late 30s and early 40s.

تا زمانی که شما در اواخر ۳۰ سالگی و اوایل ۴۰ سالگی هستید.

You don't understand laughter fully by the time you hit puberty.

زمانی که شما در حال بلوغ جنسی هستید به طور کامل خنده را درک نمیکنید.

You don't understand laughter fully by the time your brain has matured

شما به طور کامل خنده را درک نمیکنید زمانی که مغز شما در حال بالغ شدن است.

at the end of your teens.

در پایان دوره نوجوانانی شما.

You're learning about laughter throughout your entire early adult life.

شما در حال یادگیری در مورد خنده هستید در تمام اوایل زندگی بزرگسالی خود.

If we turn the question around and now say not, what does the laughter sound like

اگر سوال را تغییر دهیم و بگوییم نه، این که صدای خنده به چه چیزی شبیه است

in terms of being real or posed, but we say,

از نظر واقعی و یا مصنوعی بودن، اما ما می گوییم،

how much does this laughter make you want to laugh,

چقدر این خنده می‌تواند شما را به خنده وادارد،

how contagious is this laughter to you, we see a different profile.

چقدر این خنده برای شما مسری است، ما پروفای‌های متفاوتی را می‌بینیم.

And here, the younger you are,

و در اینجا، شما جوان‌تر هستید،

the more you want to join in when you hear laughter.

شما بیشتر می خواهید به آن بپیوندید وقتی شما صدای خنده را می‌شنوید

Remember me laughing with my parents when I had no idea what was going on.

مرا به خاطر بیاورید که با پدر و مادرم می‌خندیدم وقتی که من نمیدانستم چه اتفاقی افتاده است.

You really can see this.

شما واقعا می توانید این را ببینید.

Now everybody, young and old,

حالا همه، پیر و جوان،

finds the real laughs more contagious than the posed laughs,

خنده واقعی را مسری تر از خنده مصنوعی میدانند،

but as you get older, it all becomes less contagious to you.

اما همانطور که پیر می شوید، کمتر به شما سرایت میکند.

Now, either we're all just becoming really grumpy as we get older,

در حال حاضر، همانطور که ما پیرتر می‌شویم بدخلق‌تر هم می‌شویم

or it may mean that as you understand laughter better,

و احتمالا به معنای آن است که که شما خنده را بهتر درک می‌کنید ،

and you are getting better at doing that,

و شما در انجام این کار، بهتر می‌شوید

you need more than just hearing people laugh to want to laugh.

شما به چیزی بیش از فقط شنیدن صدای خنده مردم برای خندیدن نیاز دارید.

You need the social stuff there.

شما نیاز به چیزهای دوستانه دارید.

So we've got a very interesting behavior

بنابراین ما یک رفتار بسیار جالب انجام دادیم

about which a lot of our lay assumptions are incorrect,

در مورد اینکه بسیاری از فرضیات نادرست هستند،

but I'm coming to see that actually there's even more to laughter

اما من آمدم تا ببینم که در واقع حتی چیزهای بیشتری برای خندیدن وجود دارند

than it's an important social emotion we should look at,

پس این یک احساس مهم اجتماعی است که ما باید به نگاه کنیم،

because it turns out people are phenomenally nuanced

چون که معلوم می‌شود مردم بسیار دقیق هستند

in terms of how we use laughter.

در رابطه با این موضوع که ما چگونه می‌خندیم.

There's a really lovely set of studies coming out

مجموعه‌ای از نتایج مطالعات واقعا دوست داشتنی

from Robert Levenson's lab in California,

از آزمایشگاه رابرت لونسون در کالیفرنیا منتشر شده است

where he's doing a longitudinal study with couples.

او در حال انجام یک مطالعه موازی با زوج‌ها است.

He gets married couples, men and women, into the lab,

او زوج‌های ازدواج کرده، مردان و زنان، را به آزمایشگاه فرا‌می‌خواند

and he gives them stressful conversations to have

و به آنها مکالمات استرس زا می‌دهد

while he wires them up to a polygraph so he can see them becoming stressed.

در حالی که او آنها را با سیم به پلی گراف وصل کرده است او می‌ببینید که آنها دچار استرس شده اند.

So you've got the two of them in there, and he'll say to the husband,

بنابراین شما دو نفر از آنها را در اینجا دارید، و او به شوهر می‌گوید،

"Tell me something that your wife does that irritates you."

" چیزی را به من بگویید که همسرتان با انجام آن شما را تحریک میکند. "

And what you see is immediately --

و آنچه بلافاصله می‌بینید --

just run that one through your head briefly, you and your partner --

فقط انجام همان حرکت مختصر سر شما است، شما و شریک زندگی‌تان --

you can imagine everybody gets a bit more stressed as soon as that starts.

شما می توانید تصور کنید که همه کمی بیشتر تحت فشار قرار میگیرند، به محض این که شروع می‌شود.

You can see physically, people become more stressed.

شما می توانید به صورت فیزیکی ببینید، مردم بیشتر استرس میگیرند.

What he finds is that the couples who manage that feeling of stress

آنچه که او یافته است این است که زوج‌هایی که آن احساس استرس را مدیریت میکنند

with laughter, positive emotions like laughter,

با خنده، احساسات مثبت مانند خنده،

not only immediately become less stressed,

نه تنها خیلی سریع کمتر استرس میگیرند،

they can see them physically feeling better,

بلکه متوجه شدند که آنها از نظر فیزیکی هم احساس بهتری دارند،

they're dealing with this unpleasant situation better together,

آنها برای مقابله با این وضعیت ناخوشایند بهتر با هم برخورد می‌کردند،

they are also the couples that report

آنها همچنین زوج‌هایی هستند که بر اساس گزارش

high levels of satisfaction in their relationship

سطح بالایی از رضایت و خشنودی در روابط خود دارند

and they stay together for longer.

و آنها بیشتر با هم می‌مانند.

So in fact, when you look at close relationships,

پس در واقع، هنگامی که شما نگاه میکنید به روابط نزدیک،

laughter is a phenomenally useful index

خنده شاخص پدیداری مفیدی است

of how people are regulating their emotions together.

از اینکه مردم چگونه احساسات خود را با هم تنظیم میکنند

We're not just emitting it at each other to show that we like each other,

ما فقط آن را از خودمان بروز نمیدهیم تا نشان دهیم یکدیگر را دوست داریم

we're making ourselves feel better together.

ما خودمان را مجبور میکنیم که احساس بهتری با هم داشته باشیم.

Now, I don't think this is going to be limited to romantic relationships.

در حال حاضر، من فکر نمی‌کنم که این فقط به روابط عاشقانه محدود شود.

I think this is probably going to be a characteristic

من فکر می‌کنم که این احتمالا به یک مشخصه

of close emotional relationships such as you might have with friends,

از روابط عاطفی نزدیک است مانند روابطی که ممکن است شما با دوستان‌ خود داشته باشید،

which explains my next clip,

که کلیپ بعدی من توضیح می‌دهد،

which is of a YouTube video of some young men in the former East Germany

که از یک ویدئو یوتیوب تعدادی از مردان جوان در آلمان شرقی قدیم

on making a video to promote their heavy metal band,

در ساخت ویدیو برای ترویج گروه هوی متال خود، است

and it's extremely macho, and the mood is very serious,

و بسیار مردانه است، و خلق و خوی بسیار جدی است،

and I want you to notice what happens in terms of laughter

و من از شما می خواهم تا به آن توجه کنید آنچه از نظر خنده اتفاق می افتد

when things go wrong

وقتی همه چیز به اشتباه پیش میرود

and how quickly that happens, and how that changes the mood.

و چقدر سریع اتفاق می‌افتند، و چقدر خلق و خوی آنها را تغییر می‌دهد.

He's cold. He's about to get wet. He's got swimming trunks on,

او سردش است. و قرار است تا خیس شود. او لباس شنا هم پوشیده است،

got a towel.

یک حوله گرفته است

Ice.

یخ.

What might possibly happen?

ممکن است چه اتفاقی بیافتد؟

Video starts.

ویدئو شروع می شود.

Serious mood.

خلق و خوی جدی است.

And his friends are already laughing. They are already laughing, hard.

و دوستان او در حال حاضر می‌خندند. آنها در حال حاضر به شدت، میخندند.

He's not laughing yet.

او هنوز نمیخندد.

(Laughter)

(خنده حضار)

He's starting to go now.

او اکنون شروع به رفتن میکند.

And now they're all off.

و همه آنها ساکت هستند.

(Laughter)

(خنده حضار)

They're on the floor.

آنها بر روی کف زمین هستند.

(Laughter)

(خنده حضار)

The thing I really like about that is it's all very serious

چیزی که من واقعا در مورد آن دوست دارم این است که همه بسیار جدی هستند

until he jumps onto the ice, and as soon as he doesn't go through the ice,

تا زمانی که بر روی یخ می‌پرد، و به محض اینکه او از یخ عبور نمی‌کند،

but also there isn't blood and bone everywhere,

اما همچنین خون و استخوانی در هیچ جایی وجود ندارد،

his friends start laughing.

دوستان او شروع به خنده میکنند.

And imagine if that had played him out with him standing there going,

و تصور کنید اگر آن با نمایش او که آنجا ایستاده بود پخش میشد،

"No seriously, Heinrich, I think this is broken,"

"مهم نیست، هاینریش، من فکر می کنم شکسته است، "

we wouldn't enjoy watching that. That would be stressful.

ما از تماشای آن لذت نمی‌بردیم. بسیار استرس زا هم میشود.

Or if he was running around with a visibly broken leg laughing,

و یا اگر او در اطراف در حال دویدن بود با پای یک پای به وضوح شکسته و در حال خنده،

and his friends are going, "Heinrich, I think we need to go to the hospital now,"

و دوستان او می‌گفتند، "هاینریش، فکر می کنم ما باید همین الان به بیمارستان برویم، "

that also wouldn't be funny.

که این هم خنده دار نخواهد بود.

The fact that the laughter works,

این واقعیت که خنده کار می کند،

it gets him from a painful, embarrassing, difficult situation,

او را از یک وضعیت دردناک، شرم آور، دشوار،

into a funny situation, into what we're actually enjoying there,

به وضعیت خنده دار، به آنچه که ما هستیم در حقیقت از آن لذت میبریم، تبدیل می‌کند.

and I think that's a really interesting use,

و من فکر می کنم که این استفاده واقعا جالبی است،

and it's actually happening all the time.

و این در واقع تمام وقت اتفاق می افتد

For example, I can remember something like this happening

به عنوان مثال، من به یاد می‌آورم چیزی شبیه به این اتفاق افتاد

at my father's funeral.

در مراسم تشییع جنازه پدر من.

We weren't jumping around on the ice in our underpants.

ما با زیرشلواری هایمان در اطراف، بر روی یخ‌ها نمی‌پریدیم.

We're not Canadian.

ما کانادایی نیستیم.

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)

These events are always difficult, I had a relative who was being a bit difficult,

این وقایع همیشه دشوار هستند، یکی از بستگان من کمی سختگیر است،

my mum was not in a good place,

مادر من در وضعیت خوبی نبود،

and I can remember finding myself just before the whole thing started

و من به یاد میآورم خودم را درست قبل از آنکه همه چیز آغاز شده باشد پیدا کردم

telling this story about something that happened in a 1970s sitcom,

داستانی در مورد چیزی گفتم که در طنزهای تلویزیونی دهه ۱۹۷۰ اتفاق افتاده است،

and I just thought at the time, I don't know why I'm doing this,

و من فقط در آن لحظه فکر کردم، من نمی دانم که چرا من این کار را انجام دادم،

and what I realized I was doing

و آنچه که من متوجه شدم در حال انجام آن بودم

was I was coming up with something from somewhere

این بود که من با چیزی از جایی بالا آمدم.

I could use to make her laugh together with me.

من توانستم مادرم را وادار کنم که با من بخندد

It was a very basic reaction to find some reason we can do this.

این یک واکنش بسیار اولیه بود برای پیدا کردن چند دلیل که ما می‌توانیم این کار را انجام دهیم.

We can laugh together. We're going to get through this.

ما می توانیم با هم بخندیم. ما قصد داریم تا این روش را ادامه بدهیم.

We're going to be okay.

ما می‌خواهیم خوب باشیم.

And in fact, all of us are doing this all the time.

و در واقع، همه ما تمام وقت در حال انجام این کار هستیم.

You do it so often, you don't even notice it.

شما این کار را اغلب انجام میدهید، شما حتی متوجه آن هم نمی‌شوید.

Everybody underestimates how often they laugh,

همه دست کم میگیرند که چقدر اغلب اوقات می خندند،

and you're doing something, when you laugh with people,

و شما کاری را انجام میدهید، هنگامی که با مردم میخندید،

that's actually letting you access a really ancient evolutionary system

که در واقع به شما اجازه دسترسی به یک سیستم واقعا باستانی پویا را میدهد

that mammals have evolved to make and maintain social bonds,

که پستانداران تکامل یافته اند تا از آن برای ایجاد و نگهداری روابط اجتماعی،

and clearly to regulate emotions, to make ourselves feel better.

و به طور واضح احساسات را تنظیم کند، تا احساس بهتری داشته باشیم

It's not something specific to humans -- it's a really ancient behavior

این چیزی مخصوص به انسان نمی‌باشد این یک رفتار واقعا باستانی است.

which really helps us regulate how we feel and makes us feel better.

که در واقع به ما کمک می‌کند تا احساس مان را تنظیم کنیم و باعث می شود ما احساس بهتری داشته باشیم.

In other words, when it comes to laughter,

به عبارت دیگر، هنگامی که آن به خنده در می‌آید،

you and me, baby, ain't nothing but mammals. (Laughter)

من و تو، عزیزم، هیچ چیزی جز یک پستاندار نیستیم (خنده حضار)

Thank you.

متشکرم.

Thank you. (Applause)

متشکرم. (تشویق حضار)