The beauty of human skin in every color | Angélica Dass

Translator: Hajar Almasi Reviewer: Saeid Saadat Talab

It has been 128 years

۱۲۸ سال از وقتی که واپسین کشور

since the last country in the world abolished slavery

برده داری را لغو کرده، می‌گذرد؛

and 53 years

و۵۳ سال نیز از زمانی که

since Martin Luther King pronounced his "I Have A Dream" speech.

مارتین لوترکینگ خطابه معروف "رویایی دارم" را ایراد نمود؛

But we still live in a world

اما همچنان در دنیایی زندگی می‌کنیم که

where the color of our skin not only gives a first impression,

رنگ پوستمان نه تنها اولین اثر را روی مخاطب می‌گذارد،

but a lasting one that remains.

بلکه ماندگارترین اثر نیز باقی می‌ماند.

I was born in a family full of colors.

من در خانواده‌ای با رنگ پوست‌های مختلف زاده شدم.

My father is the son of a maid

پدرم پسر مستخدمه‌ای است که از(مادرش)

from whom he inherited an intense dark chocolate tone.

رنگ پوست شکلاتی تیره را به ارث برده.

He was adopted by those who I know as my grandparents.

پدرم از سوی کسانی که به‌عنوان پدربزرگ و مادربزرگم می‌شناسم به فرزندی پذیرفته شده بود.

The matriarch, my grandma,

مادرش، مادربزرگم،

has a porcelain skin and cotton-like hair.

پوستی صاف و موهایی مثل کتان داشت.

My grandpa was somewhere between a vanilla and strawberry yogurt tone,

رنگ پوست پدربزرگم هم چیزی بود بین ماست توت فرنگی و وانیلی،

like my uncle and my cousin.

مثل عمو و عموزاده‌هایم.

My mother is a cinnamon-skin daughter of a native Brazilian,

رنگ پوست مادرم که دختر یک بومی برزیلی بود، دارچینی بود،

with a pinch of hazel and honey,

با کمی از رنگ فندقی و عسلی،

and a man [who is] a mix of coffee with milk,

و مردی (که) رنگ پوستش ترکیبی از شیر و قهوه است،

but with a lot of coffee.

البته خیلی قهوه!

She has two sisters.

او دوتا خواهر دارد،

One in a toasted-peanut skin

یکی با پوستی به رنگ بادام زمینی برشته

and the other,

و دیگری،

also adopted,

که او هم به فرزندی گرفته شده،

more on the beige side,

رنگ پوستش بیشتر به بِژ متمایل است،

like a pancake.

مثل پنکیک (خوراکی صبحانه)

(Laughter)

(خنده حضار)

Growing up in this family,

با بزرگ شدن درچنین خانواده‌ای،

color was never important for me.

خب رنگ پوست هیچ‌وقت برایم مهم نبوده.

Outside home, however, things were different soon.

خب البته بیرون از خانه، معلوم است که همه چیز به‌زودی فرق می‌کرد.

Color had many other meanings.

رنگ پوست، هزاران معنی دیگر پیدا می‌کرد.

I remember my first drawing lessons in school

اولین درس نقاشی‌ام را در مدرسه

as a bunch of contradictory feelings.

با کلی احساسات متضاد به یادم دارم.

It was exciting and creative

خیلی هیجان انگیز و خلاقانه بود،

but I never understood the unique flesh-colored pencil.

اما هیچ‌وقت نفهمیدم که چرا تنها یک مداد رنگیِ مشخص به‌رنگ بدن وجود دارد.

I was made of flesh but I wasn't pink.

بدن من هم از گوشت بود، اما صورتی نبودم.

My skin was brown, and people said I was black.

پوستم قهوه‌ای بود و مردم به من می‌گفتند سیاهپوستم!

I was seven years old with a mess of colors in my head.

فقط یک بچه هفت ساله بودم با ملغمه‌‌ای از رنگ‌ها در سرم.

Later,

بعدها،

when I took my cousin to school,

وقتی عموزاده‌ام را به مدرسه می‌بردم،

I was usually taken for the nanny.

معمولا به عنوان پرستار بچه اشتباه گرفته می‌شدم.

By helping in the kitchen at a friend's party,

با کمک کردن در آشپزخانه در مهمانی یک دوست،

people thought I was the maid.

مردم فکر می‌کردند من پیشخدمت هستم.

I was even treated like a prostitute

حتی گاهی مثل فاحشه‌ها با من برخورد می‌شد،

just because I was walking alone on the beach with European friends.

فقط به‌خاطر این‌که تنها با دوستان اروپایی توی ساحل قدم می‌زدم.

And many times,

و خیلی وقت‌ها،

visiting my grandma or friends in upper class buildings,

وقتی با مادربزرگ یا دوستانم درساختمان‌های کلاس بالا قرار می‌گذاشتیم،

I was invited not to use the main elevator.

از من می‌خواستند که از آسانسور اصلی استفاده نکنم.

Because in the end,

چرا که در نهایت،

with this color and this hair,

با این رنگ مو و پوست،

I cannot belong to some places.

نمی‌توانم مالِ بعضی جاها باشم. (محرومیت برای سیاهپوستان)

In some way,

البته گاهی هم،

I get to used to it and accept part of it.

خودم قبول می‌کردم و جزیی از قبول آن (محرومیت) بودم.

However, something inside of me keeps revolving and struggling.

با این حال، چیزی درونم درحال تقلا و کشمکش است!

Years later I married a Spaniard.

سال‌ها بعد با یک اسپانیایی ازدواج کردم.

But not any Spaniard.

اما نه یک اسپانیایی معمولی!

I chose one with the skin color of a lobster when sunburnt.

یکی را انتخاب کردم که رنگ پوستش مثل خرچنگ آفتاب سوخته بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

Since then, a new question started to chase me.

از آن به بعد، یک سوال جدید دنبالم می‌کرد:

What will be the color of your children?

"رنگ پوست بچه‌هات چه‌جوری می‌شه؟"

As you can understand, this is my last concern.

همانطور که درک می‌کنید، این آخرین نگرانی من است.

But thinking about it,

اما فکر کردن درباره‌اش،

with my previous background,

با توجه به پیشینه‌ی قبلی‌ام،

my story led me to make my personal exercise as a photographer.

داستان زندگی‌ام که مرا به تجربه‌ی عکاسی سوق داد.

And that is how Humanae was born.

و این چگونگی تولد "اومانا" است.

Humanae is a pursuit to highlight our true colors,

اومانا، تلاشی است برای نمایاندنِ رنگ‌های حقیقی ِ ما،

rather than the untrue

به جای رنگ‌های غیرواقعی سفید، قرمز،

white, red, black or yellow associated with race.

سیاه و زرد وابسته به نژاد.

It's a kind of game to question our codes.

اومانا یک‌جور بازی است که درباره کدهای ما سوال می‌کند.

It's a work in progress from a personal story to a global history.

کاری در حال تبدیل شدن از یک موضوع شخصی به داستانی جهانی است.

I portray the subjects in a white background.

من از افراد در پس زمینه سفید عکس می‌گیرم.

Then I choose an 11-pixel square from the nose,

بعد یک مربع 11 پیکسلی از بینی افراد انتخاب می‌کنم،

paint the background,

و پس زمینه عکس را به همان رنگ درمی‌آورم.

and look for the corresponding color in the industrial palette, Pantone.

و در پالت صنعتی (رنگ) پنتون، دنبال رنگ‌های مربوط به آن می‌گردم.

I started with my family and friends,

این کار را با خانواده و دوستانم شروع کردم،

then more and more people joined the adventure,

و بعد به لطف فراخوان‌های عمومی تعداد بیشتری از مردم به این ماجرا پیوستند،

thanks to public calls coming through the social media.

I thought that the main space to show my work was the Internet

گمان کنم فضای اصلی جلوه‌ی کارهای من اینترنت بود،

because I want an open concept that invites everybody

از آنجا که من ایده‌ی مشخصی داشتم هرکسی را فرامی‌خواند تا

to push the share button in both the computer and their brain.

آن‌را درفضای اینترنت و اذهان مردم به اشتراک بگذارد.

The snowball started to roll.

و این‌گونه کار روی غلطک افتاد.

The project had a great welcome --

پروژه، دعوتنامه‌ها،

invitations, exhibitions,

نمایشگاه‌ها،

physical formats,

فرمت‌های فیزیکی،

galleries and museums ...

گالری‌ها و موزه‌های فراوانی داشت....

just happened.

همین‌طوری اتفاق افتاد.

And among them, my favorite:

از میان آنها، آنکه مورد علاقه خودم بود:

when Humanae occupies public spaces

وقتی بود که اومانا وارد عرصه‌ی عمومی شد

and appears in the street,

و در خیابان‌ها ظاهرشد،

it fosters a popular debate

مناظره های عمومی به راه‌انداخت،

and creates a feeling of community.

و(ناگهان) احساس جامعه را برانگیخت.

I have portrayed more than 3,000 people

بیش از سه هزار عکس پرتره گرفتم،

in 13 different countries,

در سیزده کشور مختلف،

19 different cities around the world.

نوازده شهر مختلف در سراسر دنیا.

Just to mention some of them --

اگر فقط بخواهم به بعضی از آنها اشاره کنم،

from someone included in the Forbes list,

از کسانی که در لیست فوربس بودند، (لیست ثروتمندان دنیا)

to refugees who crossed the Mediterranean by boat.

تا مهاجرانی که ازدریای مدیترانه با قایق رد می‌شدند.

In Paris, from the UNESCO Headquarters to a shelter.

در پاریس از مقر سازمان یونسکو تا یک پناهگاه.

And students both in Switzerland and favelas in Rio de Janeiro.

و دانش آموزان، هم در سویس و هم درمحله‌ای فقیر نشین در ریودوژانیرو.

All kinds of beliefs,

همه جور اعتقاد،

gender identities

هویت‌های جنسیتی،

or physical impairments,

و یا اختلالات فیزیکی،

a newborn or terminally ill.

از بیماران در ابتدا یا مراحل پایانی بیماری.

We all together build Humanae.

ما همه باهم اومانا را ساختیم.

Those portraits make us rethink how we see each other.

آن پرتره‌‌ها وادارمان می‌کنند تا دوباره بیندیشیم که به چه دیده‌ای به هم می‌نگریم.

When modern science is questioning the race concept,

وقتی علم مدرن از مفهوم نژادی می‌پرسد،

what does it mean for us to be black, white, yellow, red?

چه معنایی برایمان دارد که سیاه باشیم یا سفید، زرد و یا قرمز؟

Is it the eye, the nose, the mouth, the hair?

آیا سوال از چشم یا دماغ و دهان و موهای ماست؟

Or does it have to do with our origin,

یا اینکه از منشا ما،

nationality

یا ملیت،

or bank account?

یا حساب بانکی ما؟

This personal exercise turned out to be a discovery.

این تغییر یک دل‌مشغولی شخصی به یک اکتشاف است.

Suddenly I realized that Humanae was useful for many people.

و به ناگاه دریافتم که اومانا می‌تواند برای بسیاری از مردم مفید باشد.

It represents a sort of mirror

اومانا آینه‌ای را مقابل ما قرار می‌دهد

for those who cannot find themselves reflected in any label.

برای کسانی که نمی‌توانند تصویر خود را در صورت هیچ گروهی ببینند.

It was amazing

شگفت انگیز بود که

that people started to share their thoughts about the work with me.

مردم شروع کردند به اشتراک گذاشتن اندیشه‌هایشان درباره کارکردن با من.

I have hundreds of that,

صدها مورد از این دست دارم،

I will share with you, too.

که می‌توانم با شما به اشتراک بگذارم.

A mother of 11 years --

مادر یک بچه یازده ساله...

A mother of an 11-year-old girl wrote me,

مادر دختر یازده ساله‌ای برایم نوشته،

"Very good for me as a tool to work on her confidence,

"برای من وسیله‌ی خیلی مفید بود برای کار کردن روی اعتماد به نفس دخترم.

as this past weekend

همین آخرهفته گذشته

one of her girlfriends argued with her that she does not belong

یکی از دوستاش با او بحث کرده که به نروژ تعلق ندارد،

and should not be allowed to live in Norway.

ونباید اجازه زندگی در نروژ را به او بدهند.

So your work has a very special place in my heart

کار شما جایگاه خاصی در قلبم دارد

and it's very important for me."

و برایم خیلی مهم است."

A woman shared her portrait on Facebook and wrote,

خانمی پرتره‌اش را در فیس‌بوک به اشتراک گذاشت و نوشت:

"All my life,

" در تمام زندگی‌ام،

people from across the globe had difficulties to place me in a group,

مردم سراسر دنیا درباره اینکه من را در یک گروه جای دهند مشکل داشتند،

a stereotype,

یک کلیشه،

a box.

یک جای مشخص!

Perhaps we should stop.

شاید باید بس کنیم.

Instead of framing, ask the individual,

به جای چارچوب بندی همه چیز، شخصیت منحصر به‌فرد آدم‌ها را جویا شویم.

'How would you label yourself?'

"چطور می توانید به خودتان برچسب بزنید؟"

Then I would say,

بعد من این‌طور پاسخ دادم:

'Hi. I'm Massiel.

"سلام. من ماسیِل هستم.

I'm a Dominican-Dutch,

من یک دومینیکنی- هلندی هستم،

I grew up in a mixed family

در یک خانواده‌ی چند نژادی بزرگ شدم،

and I'm a bisexual woman.' "

و یک زن دوجنس‌گرا هستم."

Besides these unexpected and touching reactions,

گذشته از همه واکنش‌های غیرمنتظره و تاثیرگذار،

Humanae finds a new life in a different variety of fields.

اومانا در عرصه‌های مختلف، زندگی تازه‌ای یافت.

Just to show you some examples,

برای اینکه چند نمونه به شما نشان دهم،

illustrators and art students

تصویرگران و دانشجویان هنر،

using it as a reference for their sketches and their studies.

از اومانا به عنوان مرجعی برای طراحی و مطالعاتشان استفاده می‌کنند.

It's a collection of faces.

اومانا مجموعه‌ای از چهره‌هاست.

Researchers in the fields of anthropology,

پژوهشگران عرصه انسان شناسی،

physics and neuroscience

پزشکی و علوم اعصاب،

use Humanae with different scientific approaches

با رویکردهای علمی متفاوت که با قومیت بشر مرتبط است،

related to human ethnicity,

از اومانا استفاده می‌کنند.

optophysiology,

اُپتوفیزیولوژی(تحریک سلول‌ها با نور)،

face recognition

تشخیص چهره،

or Alzheimer's.

و آلزایمر.

One of the most important impacts of the project

یکی از جلوه‌های مهم پروژه،

is that Humanae was chosen to be the cover of Foreign Affairs,

این بود که اومانا به‌عنوان روی جلد "فارین افرز"

one of the most relevant political publications.

که یکی ازمهم‌ترین نشریات سیاسی است برگزیده شد.

And talking about foreign affairs,

و اگر بخواهم درباره "فارین افِرز" صحبت کنم،

I found the perfect ambassadors for my project ...

سفیرانی عالی و معلمانی

teachers.

برای پروژه ام، پیدا کردم.

They are the ones that use Humanae as a tool for educational purposes.

آنها کسانی بودند که از اومانا برای اهداف آموزشی استفاده کردند،

Their passion encourages me to go back to drawing classes,

شور و اشتیاقشان تشویقم کرد تا به کلاس‌های طراحی برگردم،

but this time as a teacher myself.

اما این بار به‌عنوان یک معلم.

My students,

دانش‌آموزانم،

both adults and kids,

هم بزرگسالان و هم کودکان،

paint their self-portraits,

تصویر چهره‌ی خودشان را می‌کشیدند،

trying to discover their own unique color.

و برای کشف رنگ خاص خودشان می‌کوشیدند.

As a photographer,

به‌عنوان عکاس،

I realize that I can be a channel for others to communicate.

دریافتم که می‌توانم برای دیگران کانالی باشم برای ارتباط.

As an individual,

اما شخصا،

as Angélica,

به‌عنوان آنجلیکا (سخنران)،

every time I take a picture,

هر وقت عکس می‌گیرم،

I feel that I am sitting in front of a therapist.

احساس می‌کنم که مقابل روان‌درمانگر نشسته‌ام.

All the frustration, fear and loneliness

همه‌ی ناامیدی، ترس و تنهایی

that I once felt ...

که زمانی حسشان می کردم...

becomes love.

تبدیل می‌شوند به عشق.

The last country --

آخرین کشوری که...

the last country in the world who abolished slavery

آخرین کشوری که برده‌داری را در جهان از بین برد،

is the country where I was born,

کشوری‌است که من در آن به‌دنیا آمدم،

Brazil.

برزیل.

We still have to work hard to abolish discrimination.

هنوز هم باید به شدت کار کنیم تا تبعیض را از بین ببریم.

That remains a common practice worldwide,

تبعیض در سراسر دنیا همین‌طور باقی می‌ماند،

and that will not disappear by itself.

و به خودی خود از بین نخواهد رفت.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

سپاسگزارم.