Simple hacks for life with Parkinson's | Mileha Soneji

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Hajar Almasi

In India, we have these huge families.

ما خانواده های بسیار بزرگی در هندوستان داریم.

I bet a lot of you all must have heard about it.

شرط می بندم خیلی از شما درباره آنها شنیده اید.

Which means that there are a lot of family events.

و این یعنی اتفاقات خانوادگی زیادی به وجود می آیند.

So as a child, my parents used to drag me to these family events.

پس به عنوان یک کودک، پدر و مادرم من را هم به این گردهم آیی های خانوادگی می بردند.

But the one thing that I always looked forward to

اما تنها چیزی که من همیشه به دنبالش بودم

was playing around with my cousins.

بازی کردن با بقیه بچه های فامیل بود.

And there was always this one uncle

و همیشه این عموی ما بود

who used to be there,

که آنجا حضور داشت،

always ready, jumping around with us,

و همیشه برای بالا و پایین پریدن با ما حاضر بود،

having games for us,

با ما بازی می کرد،

making us kids have the time of our lives.

و برای ما بچه ها اوقاتی به یاد ماندنی به وجود می آورد.

This man was extremely successful:

این مرد بسیار موفق بود:

he was confident and powerful.

او با اعتماد به نفس و قدرتمند بود.

But then I saw this hale and hearty person deteriorate in health.

اما ناگهان من این فرد سالم و صمیمی را دیدم که سلامت خود را از دست می داد.

He was diagnosed with Parkinson's.

بیماری او پارکینسون بود.

Parkinson's is a disease that causes degeneration of the nervous system,

پارکینسون بیماری است که باعث زوال سیستم عصبی می شود،

which means that this person who used to be independent

و این یعنی کسی که قبلا مستقل بود

suddenly finds tasks like drinking coffee, because of tremors, much more difficult.

ناگهان کارهای ساده ای مثل نوشیدن قهوه را به خاطر لرزیدن دستها، بسیار دشوار می بیند.

My uncle started using a walker to walk,

عموی من برای راه رفتن از واکر استفاده می کرد،

and to take a turn,

و برای پیچیدن،

he literally had to take one step at a time, like this,

در واقع باید قدم به قدم پیش می رفت، مثل این،

and it took forever.

و این تا ابد طول می کشید.

So this person, who used to be the center of attention

پس این کسی که تا بحال

in every family gathering,

در هر مهمانی خانوادگی مرکز توجه بود،

was suddenly hiding behind people.

ناگهان پشت سایرین پنهان می شد.

He was hiding from the pitiful look in people's eyes.

او خود را از نگاه رقت بار مردم پنهان می کرد.

And he's not the only one in the world.

و او تنها مورد در جهان نیست.

Every year, 60,000 people are newly diagnosed with Parkinson's,

هر سال، ۶۰،۰۰۰ هزار نفر با بیماری پارکینسون شناسایی می شوند،

and this number is only rising.

و این تعداد در حال افزایش است.

As designers, we dream that our designs solve these multifaceted problems,

به عنوان طراح، رویای ما این است که طرح ما بتواند این مشکلات چند وجهی را حل کند،

one solution that solves it all,

یک راه حل که همه مشکلات را حل کند،

but it need not always be like that.

اما همیشه هم نباید این طوری باشد.

You can also target simple problems

می توانید مشکلات ساده را هم حل کنید

and create small solutions for them and eventually make a big impact.

و راه های ساده ای برای آنها بسازید و ناگهان یک تاثیر بزرگ به وجود بیاورید.

So my aim here was to not cure Parkinson's,

پس هدف من هم درمان پارکینسون نبود،

but to make their everyday tasks much more simple,

بلکه هدف من ساده کردن کارهای روزمره آنها،

and then make an impact.

و پس از آن تاثیر گذاشتن بود.

Well, the first thing I targeted was tremors, right?

خوب، اولین چیزی که هدف گرفتم لرزش ها بود، درسته؟

My uncle told me that he had stopped drinking coffee or tea in public

عموی من می گفت که دیگر در میان دیگران چای و قهوه نمی نوشد

just out of embarrassment,

فقط به خاطر خجالت زدگی،

so, well, I designed the no-spill cup.

پس، خوب، من فنجان بدون سرریز را طراحی کردم.

It works just purely on its form.

کارآیی آن فقط به خاطر شکل آن است.

The curve on top deflects the liquid back inside every time they have tremors,

منحنی بالای آن، هر بار که لیوان می لرزد مایع را به درون آن باز می گرداند،

and this keeps the liquid inside compared to a normal cup.

و این در مقایسه با یک فنجان معمولی، مایع را داخل فنجان نگاه می دارد.

But the key here is that it is not tagged as a Parkinson's patient product.

اما نکته این است که این فنجان به عنوان مخصوص بیمار پارکینسون برچسب نخورده است.

It looks like a cup that could be used by you, me, any clumsy person,

شبیه یک فنجان است که می تواند توسط شما، من یا هر آدم شلخته دیگری استفاده شود،

and that makes it much more comforting for them to use, to blend in.

و این مسئله استفاده از آن را برای بیمار آسان می کند،

So, well, one problem solved,

پس خوب یک مشکل حل شد،

many more to go.

تعداد زیادی مانده.

All this while, I was interviewing him,

در تمام این مدت، من با او حرف میزدم،

questioning him,

از او می پرسیدم،

and then I realized that I was getting very superficial information,

و پس از آن متوجه شدم که اطلاعاتی بسیار سطحی به دست می آورم،

or just answers to my questions.

یا فقط برای سوال هایم جواب می گیرم.

But I really needed to dig deeper to get a new perspective.

اما من باید عیق تر کاوش می کردم تا دید جدیدی به دست بیاورم.

So I thought, well, let's observe him in his daily tasks,

پس فکر کردم، خوب، بگذار او را در حال انجام کارهای روزمره ببینم،

while he's eating, while he's watching TV.

زمانی که غذا می خورد، وقتی که تلویزیون می بیند.

And then, when I was actually observing him walking to his dining table,

و آنگاه، زمانی که در واقع داشتم او را موقع رفتن به سمت میز غذا مشاهده می کردم،

it struck me, this man who finds it so difficult to walk on flat land,

غافلگیر شدم، این مرد که راه رفتن روی سطح صاف برایش خیلی سخت بود،

how does he climb a staircase?

چگونه از پله ها بالا می رود؟

Because in India we do not have a fancy rail that takes you up a staircase

چون در هند ما بالابرهای برقی پر زرق و برق نداریم تا ما را از پله ها بالا ببرد

like in the developed countries.

مثل کشورهای توسعه یافته.

One actually has to climb the stairs.

آدم باید خودش از پله بالا برود.

So he told me,

پس به من گفت،

"Well, let me show you how I do it."

"خوب، بگذار نشان بدهم چطور این کار را می کنم."

Let's take a look at what I saw.

بیایید آنچه من دیدم را باهم ببینیم.

So he took really long to reach this position,

خوب خیلی طول کشید تا در این موقعیت قرار بگیرد،

and then all this while, I'm thinking,

و در این مدت، من فکر می کردم،

"Oh my God, is he really going to do it?

"خدای من، واقعا این کار را خواهد کرد؟

Is he really, really going to do it without his walker?"

آیا واقعا، واقعا بدون واکر این کار را می کند؟"

And then ...

و بعد ...

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

And the turns, he took them so easily.

و پیچ ها، خیلی راحت دور میزد.

So -- shocked?

خوب -- شوکه شدید؟

Well, I was too.

من هم شده بودم.

So this person who could not walk on flat land

پس این کسی که نمی توانست روی سطح صاف راه برود

was suddenly a pro at climbing stairs.

ناگهان استاد پله نوردی شده بود.

On researching this, I realized that it's because it's a continuous motion.

در تحقیق روی آن، متوجه شدم دلیل این است که این کار یک حرکت مداوم است.

There's this other man who also suffers from the same symptoms

مرد دیگری هست که از همین بیماری رنج می برد،

and uses a walker,

و از واکر استفاده می کند،

but the moment he's put on a cycle,

اما تا روی دوچرخه می نشیند،

all his symptoms vanish,

تمام علائم ناپدید می شوند،

because it is a continuous motion.

چون آن هم یک حرکت مداوم است.

So the key for me was to translate this feeling of walking on a staircase

پس کلید اصلی کارم ترجمه "احساس کار مداوم بالا رفتن از پله"

back to flat land.

بر روی سطح صاف بود.

And a lot of ideas were tested and tried on him,

و ایده های زیادی بر روی او امتحان شدند،

but the one that finally worked was this one. Let's take a look.

اما ایده ای که در نهایت جواب داد این بود. با هم ببینیم.

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

(Applause)

(صدای تشویق حاضرین)

He walked faster, right?

تند تر راه می رفت، نه؟

(Applause)

(صدای تشویق حاضرین)

I call this the staircase illusion,

من به این می گویم توهم راه پله،

and actually when the staircase illusion abruptly ended, he froze,

و در حقیقت وقتی که توهم راه پله تمام شد، او هم ناگهان سر جایش خشک شد،

and this is called freezing of gait.

و به این می گویند خشک شدن سر جا.

So it happens a lot,

خوب، این مساله بارها اتفاق می افتد،

so why not have a staircase illusion flowing through all their rooms,

پس چرا توهم راه پله را در تمام مسیر بین اتاق هایشان نداشته باشیم،

making them feel much more confident?

و به آنها اعتماد به نفس بیشتر ندهیم؟

You know, technology is not always it.

می دانید، فن آوری همیشه این نیست.

What we need are human-centered solutions.

آنچه ما نیاز داریم راه حل هایی با محوریت انسانها است.

I could have easily made it into a projection,

به سادگی می توانستم آن را به صورت یک طرح در بیاورم،

or a Google Glass, or something like that.

یا یک شیشه گوگل، یا چیزی مثل آن.

But I stuck to simple print on the floor.

اما چسبیدم به همان چاپ ساده روی زمین.

This print could be taken into hospitals

این چاپ ها می تواند در بیمارستان باشد

to make them feel much more welcome.

تا آنها بیشتر احساس راحتی کنند.

What I wish to do is make every Parkinson's patient

آنچه من آرزو می کنم این است که روزی هر بیمار مبتلا به پارکینسون

feel like my uncle felt that day.

احساسی مثل عموی من در آن روز داشته باشد.

He told me that I made him feel like his old self again.

به من گفت توکاری کردی که حس کنم به خود قدیمی ام تبدیل شده ام.

"Smart" in today's world has become synonymous to high tech,

"باهوش" در جهان امروز هم معنیِ تکنولوژی پیشرفته شده است،

and the world is only getting smarter and smarter day by day.

و دنیا هم روز به روز فقط باهوش تر می شود.

But why can't smart be something that's simple and yet effective?

اما چرا باهوش چیزی هم ساده و هم اثرگذار نباشد.

All we need is a little bit of empathy and some curiosity,

تنها چیزی که نیاز داریم کمی همدلی و کنجکاوی است،

to go out there, observe.

تا بیرون را مشاهده کنیم.

But let's not stop at that.

اما بیایید همین جا متوقف نشویم.

Let's find these complex problems. Don't be scared of them.

بیایید این مشکلات پیچیده را پیدا کنیم. از آنها نترسیم.

Break them, boil them down into much smaller problems,

آنها را بشکنیم، آنها را به مشکلات کوچکتری خرد کنیم،

and then find simple solutions for them.

و بعد برای حل آنها راههای ساده پیدا کنیم.

Test these solutions, fail if needed,

راه حل ها را امتحان کنیم، اگر لازم است شکست بخوریم،

but with newer insights to make it better.

اما بینش جدیدی برای بهتر کردن آن به دست بیاوریم.

Imagine what we all could do if we all came up with simple solutions.

تصور کنید چه می توانستیم بکنیم اگر همه ما راه حل های ساده ارائه می دادیم.

What would the world be like if we combined all our simple solutions?

دنیا چه شکلی می شد اگر همه راههای ساده ی مان را با هم ترکیب می کردیم؟

Let's make a smarter world, but with simplicity.

بیایید دنیایی باهوش تر اما ساده تر بسازیم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(صدای تشویق حاضرین)