A boat carrying 500 refugees sunk at sea. The story of two survivors | Melissa Fleming

Translator: soheila Jafari Reviewer: Bidel Akbari

Every day, I listen to harrowing stories of people fleeing for their lives,

هر روز، داستانهای وحشتناکی از اینکه مردم به خاطرجانشان از مرزهای خطرناک

across dangerous borders and unfriendly seas.

و دریای ناملایم فرار می‌کنند می‌شنوم.

But there's one story that keeps me awake at night,

اما یک داستان هست که شبها مرا بیدار نگه می‌دارد،

and it's about Doaa.

و آن درباره دُعا هست.

A Syrian refugee, 19 years old,

یک پناهنده سوریایی، ۱۹ ساله،

she was living a grinding existence in Egypt working day wages.

او ۱۹ ساله بود با کار روزمزد پرزحمتی در مصر زندگی می‌کرد.

Her dad was constantly thinking of his thriving business back in Syria

پدرش مدام در فکر کسب و کار پُر رونق اش در سوریه بود

that had been blown to pieces by a bomb.

که با یک بمب با خاک یکسان شده بود.

And the war that drove them there was still raging in its fourth year.

و جنگی که آنها را برای چهارمین سال در آنجا نگه داشته بود.

And the community that once welcomed them there

جامعه ای که روزی به آنها خوشامد می‌گفت

had become weary of them.

از آنها خسته شده بود.

And one day, men on motorcycles tried to kidnap her.

روزی، مردی تلاش کرد با موتورسیکلت او را برباید.

Once an aspiring student thinking only of her future,

زمانی او دانشجویی مشتاق بود که به آینده‌اش فکر می‌کرد.

now she was scared all the time.

اما اکنون تمام مدت می‌ترسد.

But she was also full of hope,

اما او همچنین پر ازامید بود.

because she was in love with a fellow Syrian refugee named Bassem.

زیرا او عاشق جوان پناهنده سوریایی به نام باسم بود.

Bassem was also struggling in Egypt, and he said to Doaa,

باسم او نیز در مصردر کشمکش بود، او به دعا گفت،

"Let's go to Europe; seek asylum, safety.

"بگذار برویم به اروپا؛ درخواست پناهندگی دهیم، امنیت پیدا کنیم.

I will work, you can study -- the promise of a new life."

من کار می‌کنم، تو می‌توانی درس بخوانی-- یک زندگی نو داشته باشیم."

And he asked her father for her hand in marriage.

او از پدر دعا تقاضای ازدواج با دخترش را کرد.

But they knew to get to Europe they had to risk their lives,

انها می دانستند برای رفتن به اروپا باید زندگیشان را به خطر بی‌اندازند،

traveling across the Mediterranean Sea,

و از دریای مدیترانه عبور کنند،

putting their hands in smugglers', notorious for their cruelty.

زندگیشان را در دست قاچاقچیان بگذارند، که به پلیدی بد نامند.

And Doaa was terrified of the water.

و دعا از آب می‌ترسید.

She always had been. She never learned to swim.

او همواره ازآب می‌ترسید و هرگز شنا یاد نگرفته بود.

It was August that year, and already 2,000 people had died

ماه آگوست بود، و حدود ۲٫۰۰۰ نفر تا آن موقع برای گذشتن

trying to cross the Mediterranean,

از دریای مدیترانه مُرده بودند،

but Doaa knew of a friend who had made it all the way to Northern Europe,

اما دعا دوستی را می‌شناخت که موفق شده بود که به شمال اروپا برود،

and she thought, "Maybe we can, too."

و او فکر کرد،"شاید ما هم بتوانیم."

So she asked her parents if they could go,

بنابراین او از پدر و مادرش پرسید اگر می‌توانند بروند،

and after a painful discussion, they consented,

بعد از بحث سختی، آنها رضایت دادند،

and Bassem paid his entire life savings -- 2,500 dollars each --

و باسم تمامی پولی که در تمام عمرش پس‌انداز کرده بود را به قاچاقچیان پرداخت.

to the smugglers.

برای هر نفر۲٫۵۰۰ دلار.

It was a Saturday morning when the call came,

صبح روز شنبه بود، زمانی که به آنها تلفن شد،

and they were taken by bus to a beach, hundreds of people on the beach.

و با اتوبوس به ساحل برده شدند، صدها نفر در ساحل بودند.

They were taken then by small boats onto an old fishing boat,

آنها با یک قایق کوچک به یک لنچ کهنه ماهیگری برده شدند،

500 of them crammed onto that boat,

۵۰۰ نفر از آنها روی لنچ چپانده شدند،

300 below, [200] above.

۳۰۰ نفر زیر و ۲۰۰ نفر در بالا.

There were Syrians, Palestinians, Africans, Muslims and Christians,

آنها سوریایی، فلسطینی، آفریقایی، مسلمان و مسیحی بودند،

100 children, including Sandra -- little Sandra, six years old --

۱۰۰ کودک، از جمله ساندارا-- ساندارا، کودک شش ساله--

and Masa, 18 months.

و موسا، نوزاد ۱۸ ماهه.

There were families on that boat, crammed together shoulder to shoulder,

در آن لنچ خانواده هایی بودند که کنار هم شانه به شانه ، پا به پا

feet to feet.

چپانده شدنده بودند.

Doaa was sitting with her legs crammed up to her chest,

دعا پاهایش را به سینه‌اش چپانده و نشسته بود،

Bassem holding her hand.

باسم دست های او را گرفته بود.

Day two on the water, they were sick with worry

روز دوم در آب، آنها از نگرانی مریض شده بودند

and sick to their stomachs from the rough sea.

و از دریای متلاتم دچار دل‌پیچه شده بودند.

Day three, Doaa had a premonition.

روز سوم، دعا پیش بینی کرد

And she said to Bassem, "I fear we're not going to make it.

و به باسم گفت، «من احساس می‌کنم ما موفق نمی‌شویم.

I fear the boat is going to sink."

می‌ترسم لنچ غرق شود.»

And Bassem said to her, "Please be patient.

و باسم به او گفت، « لطفا صبور باش.

We will make it to Sweden, we will get married

ما موفق می‌شویم به سوئد می‌رویم. و ازدواج خواهیم کرد

and we will have a future."

و آینده را خواهیم ساخت.»

Day four, the passengers were getting agitated.

روز چهارم، مسافران آشفته شدند.

They asked the captain, "When will we get there?"

آنها از کاپیتان پرسیدند، «ما کی به آنجا می‌رسیم؟»

He told them to shut up, and he insulted them.

کاپیتان به آنها گفت که خفه شوند، و به آنها توهین کرد.

He said, "In 16 hours we will reach the shores of Italy."

او گفت،«۱۶ ساعت دیگر ما به سواحل ایتالیا می‌رسیم.»

They were weak and weary.

آنها ضعیف و خسته بودند.

Soon they saw a boat approach -- a smaller boat, 10 men on board,

مردم خیلی زود دیدند که یک قایق کوچک با ده سرنشین مرد نزدیک می‌شود،

who started shouting at them, hurling insults,

و شروع به فریاد کشیدن بر سر آنها کردند، و توهین کردند،

throwing sticks, asking them to all disembark

و با چوب دستی، از آنها خواستند از لنچ پیاده شند

and get on this smaller, more unseaworthy boat.

و به قایق کوچکتر بروند که حتی ارزش به اب انداختن هم نداشت.

The parents were terrified for their children,

پدرها و مادرها کودکانشان وحشتزده بودند،

and they collectively refused to disembark.

و همگی از پیاده شدن امتناع کردند.

So the boat sped away in anger,

سپس قایق با خشم دور شد،

and a half an hour later, came back

و نیم ساعت بعد، برگشت

and started deliberately ramming a hole in the side of Doaa's boat,

و به عمد یک سوراخ درون لنج در سمتی که دعا بود ایجاد کردند،

just below where she and Bassem were sitting.

درست در پائین جایی که باسم نشسته بودند.

And she heard how they yelled,

او می‌شنید که چگونه آنها فریاد می‌زنند،

"Let the fish eat your flesh!"

«بگذارماهیها گوشت شما را بخورند!»

And they started laughing as the boat capsized and sank.

و شروع به خندیدن کردند همانطور که لنچ واژگون و عرق می‌شد.

The 300 people below deck were doomed.

۳۰۰ نفر زیر عرشه مُردند.

Doaa was holding on to the side of the boat as it sank,

دعا در سمتی از لنچ بود که در حال فرو رفتن در آب بود،

and watched in horror as a small child was cut to pieces by the propeller.

و با وحشت به کودک خردسالی نگاه کرد که توسط پروانه لنچ قطع قطعه می‌شد.

Bassem said to her, "Please let go,

باسم به او گفت،« بیا برویم،

or you'll be swept in and the propeller will kill you, too."

وگرنه توسط پروانه لنچ کشته خواهی شد.»

And remember -- she can't swim.

به یاد داشه باشید که دعا نمی‌توانست شنا کند.

But she let go and she started moving her arms and her legs,

اما او شروع به حرکت دادن بازوها و پاهایش کرد،

thinking, "This is swimming."

و فکر کرد،«این شنا کردن هست.»

And miraculously, Bassem found a life ring.

و بطور معجزه اسایی باسم یک تشک بادی پیدا کرد.

It was one of those child's rings

این یکی از تشکی بچه‌گانه ای بود

that they use to play in swimming pools and on calm seas.

که در استخر یا در دریای آرام با آن بازی می‌کنند.

And Doaa climbed onto the ring,

و دعا وارد تشک بادی شد،

her arms and her legs dangling by the side.

دستها و پاهایش از دو طرف آویزان بودند.

Bassem was a good swimmer,

باسم شناگر خوبی بود،

so he held her hand and tread water.

بنابراین او دست دعا را گرفت و در اب پا زد.

Around them there were corpses.

در اطراف آنها پر از جسد بود.

Around 100 people survived initially,

حدود ۱۰۰ نفر در نهایت زنده ماندند،

and they started coming together in groups, praying for rescue.

و شروع کردند به هم نزدیک شدند و دعا خواند برای اینکه نجات یابند.

But when a day went by and no one came,

اما یعد از یک روز کسی نیامد،

some people gave up hope,

برخی ناامید شدند،

and Doaa and Bassem watched

دعا و باسم مردی را از دور دیدند

as men in the distance took their life vests off and sank into the water.

که جلیقه نجاتش را باز کرد و در اب فرو رفت.

One man approached them with a small baby perched on his shoulder,

یک مرد به آنها با یک نوزاد که روی شانه هایش بود نزدیک شد

nine months old -- Malek.

یک نوزاد ۹ ماهم به نام ملک.

He was holding onto a gas canister to stay afloat, and he said to them,

او را در یک پیت حلبی روی آب شناور نگه داشته بودند، مرد به آنها گفت،

"I fear I am not going to survive.

« می ترسم نجات پیدا نکنم.

I'm too weak. I don't have the courage anymore."

خیلی ضعیف شدم، دیگرتوانایی ندارم.»

And he handed little Malek over to Bassem and to Doaa,

و او ملک کوچولو را به باسم و دعا داد

and they perched her onto the life ring.

و آنها و را در تشک بادی گذشتند.

So now they were three, Doaa, Bassem and little Malek.

خب حالا آنها سه نفر شدند، دعا، باسم و ملک.

And let me take a pause in this story right here

بگذارید که داستان را در اینجا نگه دارم

and ask the question:

و پرسشی بپرسم.

why do refugees like Doaa take these kinds of risks?

چرا پناهنده‌ای مانند دعا چنین خطری را قبول می‌کند؟

Millions of refugees are living in exile, in limbo.

میلیون‌ها پناهنده در تبعید در برزخ زندگی می‌کنند.

They're living in countries [fleeing] from a war that has been raging

آنها در کشوری زندگی می‌کنند که از جنگی که برای مدت چهار سال است

for four years.

در آن ادامه دارد فرار می‌کنند.

Even if they wanted to return, they can't.

حتی اگر بخواهند برگردند، نمی‌توانند.

Their homes, their businesses,

خانه هایشان، کسب و کارشان،

their towns and their cities have been completely destroyed.

روستایشان، شهرشان کاملا تخریب شده.

This is a UNESCO World Heritage City,

این شهری است که میراث یونیسکو هست.

Homs, in Syria.

حمص در سوریه.

So people continue to flee into neighboring countries,

مردم فرار به کشورهای همسایه را ادامه می‌دهند،

and we build refugee camps for them in the desert.

و ما اردوگاه پناهندگان را در بیابانها ایجاد کردیم.

Hundreds of thousands of people live in camps like these,

صدها هزار نفر در اردوگاه ها مانند این زندگی می کنند،

and thousands and thousands more, millions, live in towns and cities.

و بیشتر ازهزاران هزار، میلیون نفر، در روستاها و شهرهایی مانند این زندگی می کنند.

And the communities,

و جوامع

the neighboring countries that once welcomed them

و کشورهای همسایه که زمانی به آنها خوشامد می‌گفت

with open arms and hearts

و با آغوش و قلبی باز آنها را می‌پذیرفت

are overwhelmed.

اکنون خسته شده اند

There are simply not enough schools, water systems, sanitation.

مدرسه به اندازه کافی نیست، سیستم اب و بهداشت نیست.

Even rich European countries could never handle such an influx

حتی کشورهای ثروتمند اروپایی نمی توانند چنین هجوم سنگینی را

without massive investment.

بدون سرمایه گذاری تحمل کنند.

The Syria war has driven almost four million people over the borders,

جنگ سوریه تقریبا ۴ میلیون نفر را به خارج از مرزها رسانده،

but over seven million people are on the run inside the country.

اما بیش از هفت میلیون نفر در داخل کشور جابه جا شده‌ند.

That means that over half the Syrian population

این بدان معناست که بیش از نیمی از مردم سوریه

has been forced to flee.

مجبور به فرار شده اند.

Back to those neighboring countries hosting so many.

برگردیم به کشورهای همسایه که میزبان خیلی‌ها هستند.

They feel that the richer world has done too little to support them.

آنها احساس می‌کنند که جهان‌ ثروتمند‌تر برای پشتیبانی ازآنها خیلی کم کار کرده است.

And days have turned into months, months into years.

روزها به ماه ها و ماه ها به سال‌ها تبدیل شده.

A refugee's stay is supposed to be temporary.

اقامت یک پناهنده موقتی‌ هست.

Back to Doaa and Bassem in the water.

برگردیم به دعا و باسم در آب.

It was their second day, and Bassem was getting very weak.

این روز دوم آنها بود، باسم خیلی ضعیف شده بود.

And now it was Doaa's turn to say to Bassem,

و این بار نوبت دعا بود که به باسم بگوید،

"My love, please hold on to hope, to our future. We will make it."

«عزیزم ، لطفا به آینده‌مان امیدوار باش، ما موفق خواهیم شد.»

And he said to her,

و او به دعا گفت،

"I'm sorry, my love, that I put you in this situation.

«متاسفم عزیزم، که تو را در این موقعیت قرار دادم.

I have never loved anyone as much as I love you."

هرگز کسی را به اندازه تو دوست نداشتم.»

And he released himself into the water,

و خودش را در آب رها کرد،

and Doaa watched as the love of her life drowned before her eyes.

و دعا دید که عزیزش در جلوی چشمانش در اب فرو رفت.

Later that day,

کمی بعد در همان روز،

a mother came up to Doaa with her small 18-month-old daughter, Masa.

یک مادر آمد پیش دعا با دختر ۱۸ ماهه‌اش، ماسا.

This was the little girl I showed you in the picture earlier,

این همان دختر بچه کوچکی بود که در ابتدا

with the life vests.

با جلیقه نجات به شما نشان دادم.

Her older sister Sandra had just drowned,

خواهر بزرگترش تازه غرق شده بود،

and her mother knew she had to do everything in her power

و مادرش می دانست باید هر کاری که می‌تواند باید بکند

to save her daughter.

تا دخترش را نجات دهد.

And she said to Doaa, "Please take this child.

او به دعا گفت، "لطفا فرزند مرا بگیر.

Let her be part of you. I will not survive."

بگذار او بخشی از تو باشد. من زنده نخواهم ماند."

And then she went away and drowned.

و سپس او در آب فرو رفت.

So Doaa, the 19-year-old refugee who was terrified of the water,

خُب، دعا، یک دختر پناهنده ۱۹ ساله که از آب می‌ترسید،

who couldn't swim,

و نمی توانست شنا کند،

found herself in charge of two little baby kids.

خودش را در در خطر با دو نوزاد دید.

And they were thirsty and they were hungry and they were agitated,

آنها تشنه و گرسنه و مضطرب بودند.

and she tried her best to amuse them,

و دعا سعی می کرد به بهترین وجه آنها را سرگرم کند،

to sing to them, to say words to them from the Quran.

برایشان آواز بخواند، و از قران برایشان بگوید.

Around them, the bodies were bloating and turning black.

در پیرامون انها اجساد باد کرده و سیاه می‌شدند.

The sun was blazing during the day.

خورشید در طول روز فروزان بود.

At night, there was a cold moon and fog.

و شب، یک ماه سرد و مه بود.

It was very frightening.

بسیار وحشتنک بود.

On the fourth day in the water, this is how Doaa probably looked

در روز چهارم در آب، احتمالا این دعا بود که با دو کودکش

on the ring with her two children.

در تشک بادی نشسته بود.

A woman came on the fourth day and approached her

یک زن در روز چهارم پیش او آمد

and asked her to take another child --

و از او خواست که کودک دیگر را بپذیرد--

a little boy, just four years old.

یک پسربچه کوچک، فقط ۴ سال داشت.

When Doaa took the little boy and the mother drowned,

هنگامی که او پسربچه را گرفت مادر غرق شد،

she said to the sobbing child,

و به کودکی که گریه می‌کرد گفت،

"She just went away to find you water and food."

«مادرت رفته که غدا و اب برای تو پیدا کند.»

But his heart soon stopped,

اما قلب او خیلی زود ایستاد،

and Doaa had to release the little boy into the water.

و دعا او را در آب رها کرد.

Later that day,

کمی بعد در همان روز،

she looked up into the sky with hope,

او به آسمان با امید نگاه کرد،

because she saw two planes crossing in the sky.

زیرا دید که دو هواپیما در آسمان در حال چرخیدن هستند.

And she waved her arms, hoping they would see her,

و او دست‌هایش را تکان داد،

but the planes were soon gone.

اما هواپیماها خیلی زود رفتند.

But that afternoon, as the sun was going down,

بعداز ظهر، زمانی که خورشید پائین می‌آمد،

she saw a boat, a merchant vessel.

او یک کشتی را دید، یک کشتی تجاری.

And she said, "Please, God, let them rescue me."

و گفت،«خدایا، بگذار آنها مرا نجات دهند.»

She waved her arms and she felt like she shouted for about two hours.

او دست هایش را تکان داد و احساس کرد که برای مدت دو ساعت فریاد می‌زند.

And it had become dark, but finally the searchlights found her

و هوا تاریک شده بود، اما در نهایت نورافکن ها اور را یافتند

and they extended a rope,

و طناب انداختند،

astonished to see a woman clutching onto two babies.

و از اینکه یک زن ر اکه دو کودک را محکم چسبیده بود شگفت زده شدند.

They pulled them onto the boat, they got oxygen and blankets,

او را به قایق کشیدند، اکسیژن و پتو به همراه داشتند،

and a Greek helicopter came to pick them up

و یک هلیکوپتر یونانی آمد و آنها را برداشت

and take them to the island of Crete.

و به جزیره کرت یونان بردند.

But Doaa looked down and asked, "What of Malek?"

اما دعا به پائین نگاه کرد و پرسید، «مالک کجاست؟»

And they told her the little baby did not survive --

به او گفتند که نوزاد زنده نمانده--

she drew her last breath in the boat's clinic.

او آخرین نفسش را در کلینیک کشتی کشیده بود.

But Doaa was sure that as they had been pulled up onto the rescue boat,

اما دعا مطمئن بود اگر او را به قایق نجات کشیده بودند

that little baby girl had been smiling.

ابن نوزاد دختر لبخند می زد.

Only 11 people survived that wreck, of the 500.

تنها ۱۱ نفر از۵۰۰ نفر از آن کشتی شکسته نجات یافتند.

There was never an international investigation into what happened.

هرگز تحقیق بین المللی در مورد این کشتی صورت نگرفت.

There were some media reports about mass murder at sea,

تنها برخی گزارش‌ها در رساناها از کشتار بزرگی در دریا خبر دادند،

a terrible tragedy,

یک تراژدی وحشتناک،

but that was only for one day.

اما این تنها برای یک روز بود.

And then the news cycle moved on.

و سپس چرخه خبرها از آن گذر کرد.

Meanwhile, in a pediatric hospital on Crete,

در یک بیمارستان کودکان در کرت،

little Masa was on the edge of death.

ماسا در لبه مرگ بود.

She was really dehydrated. Her kidneys were failing.

او واقعا آب بدنش را از دست داده بود. کلیه هایش کار نمی‌کردند.

Her glucose levels were dangerously low.

سطح گلوکزخونش بطور خطرناکی پائین بود.

The doctors did everything in their medical power to save them,

دکترها هر کاری را کردند تا آنها را نجات دهند،

and the Greek nurses never left her side,

و پرستار یونانی او را بلند کرده،

holding her, hugging her, singing her words.

و در آغوش گرفت، و برایش آواز خواند.

My colleagues also visited and said pretty words to her in Arabic.

همکارم نیز او را ملاقات کرد و حرفهای زیبای عربی به او گفت.

Amazingly, little Masa survived.

بطور شگفت‌آوری موسا کوچولو زنده ماند.

And soon the Greek press started reporting about the miracle baby,

خیلی زود که رساناهای یونان شروع به گزارش دادن این کودک معجزه شده دادند،

who had survived four days in the water without food or anything to drink,

که پس از ۴ روز در اب بدون غذا و آب زنده مانده،

and offers to adopt her came from all over the country.

پیشنهاد برای به فرزندی قبول کردن او از سراسر کشور رسید.

And meanwhile, Doaa was in another hospital on Crete,

و در همان زمان، دعا در بیمارستان دیگری در کرت بود،

thin, dehydrated.

لاغر شده و آب بدنش را از دست داده بود.

An Egyptian family took her into their home as soon as she was released.

یک خانواده مصری او را پس از مرخصی از بیمارستان به خانه خودشان بردند.

And soon word went around about Doaa's survival,

و خیلی زود موضوع زنده ماندن دعا همه جا پخش شد،

and a phone number was published on Facebook.

و یک شماره تلفن در فیسبوک منتشر شد.

Messages started coming in.

پیام‌ها شروع به رسیدن کردند.

"Doaa, do you know what happened to my brother?

«دعا، می دانی چه اتفاقی برای برادرم افتاد؟

My sister? My parents? My friends? Do you know if they survived?"

برای خواهرم؟ برای پدرم؟ برای دوستم؟ آیا می‌دانی آنها زنده هستند یا نه؟»

One of those messages said,

در یکی از این پیام ها گفته شد،

"I believe you saved my little niece, Masa."

«من معتقدم این خواهرزاده کوچولوی من هست.»

And it had this photo.

و این عکس را فرستاد.

This was from Masa's uncle,

و این عکس از عموی موسا رسید،

a Syrian refugee who had made it to Sweden with his family

یک پناهنده سوریای که موفق شده بود در سوئد با خانواده اش

and also Masa's older sister.

و خواهر بزرگتر ماسا زندگی کند.

Soon, we hope, Masa will be reunited with him in Sweden,

ما امید وارخیلی زود موسا به خانواده اش در سوئد ملحق شود،

and until then, she's being cared for in a beautiful orphanage in Athens.

ولی تا آن زمان، او دریک مرکز زیبای نگهداری از کودکان یتیم در آتن نگهداری می‌شود.

And Doaa? Well, word went around about her survival, too.

و دعا؟ خُب، در مورد این نجات یافته هم، نیز حرف‌ها پخش شد.

And the media wrote about this slight woman,

در رسناها در مورد یک زن لاغراندام نوشتند،

and couldn't imagine how she could survive all this time

و نمی‌توانستند تصور کنند که چگونه او در این مدت

under such conditions in that sea,

در شرایط سخت دریا زنده مانده،

and still save another life.

و زندگی را نجات داده.

The Academy of Athens, one of Greece's most prestigious institutions,

آکادمی آتن، یکی از پر معتبرترین موسسات یونان،

gave her an award of bravery,

به او جایزه شجاعت را داد،

and she deserves all that praise,

و او شایستگی همه این جوایز را دارد،

and she deserves a second chance.

و شایستگی شانس دوم را در زندگی نیز دارد.

But she wants to still go to Sweden.

اما او هنوز می‌خواهد به سوئد برود.

She wants to reunite with her family there.

می‌خواهد به خانواده‌اش بپیوندد.

She wants to bring her mother and her father and her younger siblings

می‌خواهد مادر و پدر و خواهر برادرهای کوچکترش را

away from Egypt there as well,

از مصر نیز بیاورد،

and I believe she will succeed.

و من باور دارم او موفق خواهد شد.

She wants to become a lawyer or a politician

او می‌خواهد وکیل و یا سیاستمدار

or something that can help fight injustice.

یا شغل دیگری که بتواند برای عدالت مبارزه کند.

She is an extraordinary survivor.

او نجات یافته بی نظیری هست.

But I have to ask:

اما باید بپرسم:

what if she didn't have to take that risk?

اگر او این خطر را قبول نمی‌کرد چه اتفاقی می‌افتاد؟

Why did she have to go through all that?

چرا او باید وارد همه این جریانات بشود؟

Why wasn't there a legal way for her to study in Europe?

چرا برای او راه قانونی وجود نداشت تا در اروپا درس بخواند؟

Why couldn't Masa have taken an airplane to Sweden?

چرا موسا را نمی توان به فرودگاه برد و به سوئد فرستاد؟

Why couldn't Bassem have found work?

چرا باسم نتوانست کار پیدا کند؟

Why is there no massive resettlement program for Syrian refugees,

چرا هیچ برنامه کاملی برای اسکان پناهندگان سوریایی وجود ندارد،

the victims of the worst war of our times?

قربانیان بدترین جنگ دورن ما؟

The world did this for the Vietnamese in the 1970s. Why not now?

جهانی این کار را در سال ۱۹۷۰ برای ویتنامی ها کرد. چرا الان نمی‌کند؟

Why is there so little investment in the neighboring countries

چرا در کشورهای همسایه سرمایه گذاری بسیار کوچکی

hosting so many refugees?

برای پذیرایی از پناهندگان زیادی انجام شده؟

And why, the root question,

و پرسش ریشه‌ای ، چرا

is so little being done to stop the wars, the persecution

برای پایان دادن به جنگی که مردم زیادی را شکنجه و آزار داده

and the poverty that is driving so many people

وآنها فقیر کرده و به سواحل اروپا سوق داده

to the shores of Europe?

اقدامات بسیار کمی صورت گرفته؟

Until these issues are resolved,

تازمانی که این گونه مشکلات حل نشوند،

people will continue to take to the seas

مردم به رفتن به دریا

and to seek safety and asylum.

در پی یافتن ایمنی و پناهندگی ادامه می‌دهند.

And what happens next?

و چه اتفاقی بعد از این خواهد افتاد؟

Well, that is largely Europe's choice.

خُب، بیشتر از همه به انتخاب اروپا مربوط می‌شود.

And I understand the public fears.

و من وحشت عمومی را درک می‌کنم.

People are worried about their security, their economies, the changes of culture.

مردم برای امنیت شان،اقتصادشان، و تغییرات فرهنگی‌شان نگران هستند.

But is that more important than saving human lives?

اما آیا اینها مهمتر از نجات زندگی انسانهاست؟

Because there is something fundamental here

چونکه چیزی بسیار اساسی در اینجا هست

that I think overrides the rest,

که فکر می‌کنم که این بر بقیه ارجحیت دارد،

and it is about our common humanity.

و این درباره انسانیت مشترک ما هست.

No person fleeing war or persecution

کسی که از جنگ و یا شکنجه شدن فرار می کند

should have to die crossing a sea to reach safety.

و از دریا می‌گذرد تا امنیت بیابد نمی بایستی بمیرد.

(Applause)

( تشویق)

One thing is for sure,

مطمئن یک چیز هست،

that no refugee would be on those dangerous boats

که هیچ پناهنده‌ای بر روی قایق های خطرناک نمی‌بود

if they could thrive where they are.

اگر می دانستند که کامیاب خواهند شد.

And no migrant would take that dangerous journey

هیچ مهاجری به این سفر خطرناک نمی‌رفت

if they had enough food for themselves and their children.

اگر غذا کافی برای خودش و کودکانش داشت.

And no one would put their life savings

و هیچ کسی تمامی پس انداز عمرش را

in the hands of those notorious smugglers

به دست این قاچاقچیان پلید نمیداد.

if there was a legal way to migrate.

اگر راه قانونی برای مهاجرت وجود داشت.

So on behalf of little Masa

خُب از طرف موساد کوچولو

and on behalf of Doaa

و از طرف دعا

and of Bassem

و باسم

and of those 500 people who drowned with them,

و همه آن ۵۰۰ نفری که در آب غرق شدند،

can we make sure that they did not die in vain?

آیا می‌توانم مطمئن شویم که خون آنها در نرفته است؟

Could we be inspired by what happened,

آیا می‌توانیم از اتفاقی که افتاده است الهام بگیریم،

and take a stand for a world in which every life matters?

و برای جهانی که در آن جان انسانها مهم باشد بایستیم؟

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق)