How equal do we want the world to be? You'd be surprised | Dan Ariely

دن آریلی: چه میزان برابری برای جهان می خواهید؟ شکفت زده خواهید شد

Translator: soheila Jafari Reviewer: Ali Hosseini

It would be nice to be objective in life,

خیلی خوب که توی زندگی بی طرف باشی،

in many ways.

برای خیلی چیزها.

The problem is that we have these color-tinted glasses

ولی مشکل اینه که ما عینک رنگی به چشم زدیم

as we look at all kinds of situations.

و با آن به تمامی موقعیت‌ها نگاه می کنیم.

For example, think about something as simple as beer.

برای مثال، به چیزی ساده مثل آبجو فکر کنید.

If I gave you a few beers to taste

اکر من چند نوع آبجو بدهم تا آن را مزه کنید

and I asked you to rate them on intensity and bitterness,

و از شما درباره شدت و تلخی آن بپرسم،

different beers would occupy different space.

آبجوهای مختلف، ویژگی‌های متفاوتی را پیدا می‌کردند.

But what if we tried to be objective about it?

اما اگر ما سعی کنیم که در مورد آنها بی طرف باشیم چه؟

In the case of beer, it would be very simple.

در مورد آبجو، خیلی ساده خواهد بود.

What if we did a blind taste?

حال اگر ما کورمزه (نداشتن حس چشایی) بودیم چه؟

Well, if we did the same thing, you tasted the same beer,

خُب، اگر همان کار را می کردیم، شما هم آبجوها را مزه می کردید،

now in the blind taste, things would look slightly different.

حالا با کورمزه‌گی، نتیجه کمی متفاوت خواهد بود.

Most of the beers will go into one place.

بیشتر آبجوها متعلق به یک مزه می شوند،

You will basically not be able to distinguish them,

شما اساسا قادر نخواهید بود که آنها راتشخیص دهید،

and the exception, of course, will be Guinness.

و البته، به جز اینکه در گینس خواهید بود.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Similarly, we can think about physiology.

بطور مشابه می توانیم در مورد فیزیولوژی فکر کنیم.

What happens when people expect something from their physiology?

چه اتفاقی می افتد وقتی مردم انتظار چیزی را از فیزیولوژی خودشان دارند؟

For example, we sold people pain medications.

برای مثال، ما مسکن گران قیمت به مردم فروختیم.

Some people, we told them the medications were expensive.

به برخی از افراد گفتیم که این خیلی گران است.

Some people, we told them it was cheap.

به برخی دیگر گفتیم این خیلی ارزان است.

And the expensive pain medication worked better.

مسکن گران قیمت بهتر اثر کرد.

It relieved more pain from people,

این درد بیشتری از مردم را فرونشاند،

because expectations do change our physiology.

چراکه انتظارات، طبیعت ما را تغییر می‌دهند.

And of course, we all know that in sports,

و البته، همه ما می دانیم که در ورزش،

if you are a fan of a particular team,

اگر طرفدار یک تیم بخصوص باشید،

you can't help but see the game

شما کمکی نمی توانید بکنید به جز دیدن بازی

develop from the perspective of your team.

که از چشم انداز تیم شما جلو می‌رود.

So all of those are cases in which our preconceived notions

بنابراین همه این موارد تصورات از پیش پنداشته ما هستند

and our expectations color our world.

و انتظارات ما دنیای ما را رنگ می دهد.

But what happened in more important questions?

اما در پرسش مهم‌ترچه اتفاقی افتاد؟

What happened with questions that had to do with social justice?

برای پرسشی که من درباره عدالت اجتماعی کردم می شود چه اتفاقی افتاده؟

So we wanted to think about what is the blind tasting version

خُب ما می خواستیم نسخه کورمزه‌گی

for thinking about inequality?

برای تصور در مورد نابرابری را بررسی کنیم؟

So we started looking at inequality,

خُب ما به دنبال برابری رفتیم،

and we did some large-scale surveys

ما یکسری نظرسنجی در مقیاس بزرگ

around the U.S. and other countries.

در سراسر ایالات متحده و دیگر کشورها انجام دادیم.

So we asked two questions:

خُب ما دو پرسش مطرح کردیم:

Do people know what kind of level of inequality we have?

ایا می دانند که ما از چه سطحی از برابری اجتماعی برخورداریم؟

And then, what level of inequality do we want to have?

و سپس، چه سطحی از برابری را می خواهیم داشته باشیم؟

So let's think about the first question.

خب بگذارید در مورد پرسش اول فکر کنیم.

Imagine I took all the people in the U.S.

تصور کنید من همه مردم آمریکا را انتخاب کنم

and I sorted them from the poorest on the right

و آنها را از فقیرترین در سمت راست

to the richest on the left,

تا داراترین در سمت چپ قرار دهم،

and then I divided them into five buckets:

و سپس آنها را به پنج بخش تقسیم کنم:

the poorest 20 percent, the next 20 percent,

فقیرترین ۲۰ درصد، بعدی ۲۰ درصد،

the next, the next, and the richest 20 percent.

و بعدی و بعدی و دارا ترین ۲۰ درصد.

And then I asked you to tell me how much wealth do you think

و سپس من سوال کردم که چه میزان ثروت را فکر می‌کنید

is concentrated in each of those buckets.

که متمرکز در هریک از این گروه‌هاست.

So to make it simpler, imagine I ask you to tell me,

خب برای ساده سازی، فرض کنید که از شما بخواهم بگویید،

how much wealth do you think is concentrated

چقدر ثروت در دو گروه آخر

in the bottom two buckets,

وجود دارد،

the bottom 40 percent?

منظورم در چهل درصد آخر هست؟

Take a second. Think about it and have a number.

یک ثانیه درباره این فکر کنید و عدد را بگوید.

Usually we don't think.

معمولا ما فکر نمی کنیم.

Think for a second, have a real number in your mind.

برای یک ثانیه فکر کنید، عدد واقعی را در ذهنتان بیاورید.

You have it?

آیا عدد را دارید؟

Okay, here's what lots of Americans tell us.

بسیار خوب، این چیزیست که بیشتر آمریکایها به ما گفتند.

They think that the bottom 20 percent

آنها فکر می کنند که آخرین گروه ۲۰ درصدی

has about 2.9 percent of the wealth,

حدود ۲/۹ درصد از ثروت را دارا هستند،

the next group has 6.4,

گروه بعدی ۶/۴،

so together it's slightly more than nine.

بنابراین با همدیگر تقریبا کمی بیش از ۹ درصد.

The next group, they say, has 12 percent,

و گروه بعدی را گفتند ۱۲ درصد،

20 percent,

و ۲۰ درصد گروه بعدی

and the richest 20 percent, people think has 58 percent of the wealth.

و داراترین گروه را مردم فکر می کنند که ۵۸ درصد از ثروت را دارا هستند.

You can see how this relates to what you thought.

می توانید ببینید این با آنچه که شما فکر کردید چه تناسبی دارد.

Now, what's reality?

حالا، واقعیت چیست؟

Reality is slightly different.

واقعیت کمی متفاوت هست.

The bottom 20 percent has 0.1 percent of the wealth.

۲۰ درصد آخر «یک دهم» درصد درصد از ثروت را دارا هستند.

The next 20 percent has 0.2 percent of the wealth.

گروه بعدی «دو دهم» درصد ثروت.

Together, it's 0.3.

با همدیگر این «سه دهم» درصد هست.

The next group has 3.9,

گروه سوم ۳/۹ درصد،

11.3,

. گروه چهارم ۱۱/۳ درصد،

and the richest group has 84-85 percent of the wealth.

و داراترین گروه بین ۸۴ تا ۸۵ درصد از ثروت را در اختیار دارند.

So what we actually have and what we think we have

آنچه که ما بطور واقعی داریم با انچه که ما فکر می‌کردیم که داریم

are very different.

بسیار متفاوت هستند.

What about what we want?

اما در باره آنچه که ما می خواهیم چه؟

How do we even figure this out?

چگونه این را بفهمیم؟

So to look at this,

خب به این نگاه کنید،

to look at what we really want,

که به آنچه واقعا می خواهیم نگاه کنیم،

we thought about the philosopher John Rawls.

ما درباره فیلسوف جان رالز فکر کردیم.

If you remember John Rawls,

اگر جان رالز به خاطر بیاورید،

he had this notion of what's a just society.

او مفهومی از جامعه عادلانه داشت.

He said a just society

او گفت که جامعه عادلانه

is a society that if you knew everything about it,

جامعه ای است که اگر شما درباره آن همه چیز را بدانید،

you would be willing to enter it in a random place.

شما تمایل دارید وارد یک مکان تصادفی در آن شوید.

And it's a beautiful definition,

این تعریف بسیار زیبایی‌ست،

because if you're wealthy, you might want the wealthy

زیرا اگر شما ثروتمند هستید، شاید بخواهید که ثروتمندان

to have more money, the poor to have less.

بیشتر پول داشته باشند، و فقیران کمتر.

If you're poor, you might want more equality.

و اگر فقیر باشید، شاید برابری بیشتری بخواهید.

But if you're going to go into that society

اما اگر شما بخواهید وارد این جامعه شوید

in every possible situation, and you don't know,

در هر موقعیت ممکنی که شما نمی شناسید،

you have to consider all the aspects.

به تمامی جنبه‌ها توجه دارید.

It's a little bit like blind tasting in which you don't know

این کمی مانند کورمزه‌گی است که شما نمی‌دانید

what the outcome will be when you make a decision,

هنگامی که تصمیمی می‌گیرید چه نتیجه‌ای می‌‌گیرید،

and Rawls called this the "veil of ignorance."

رالز این را "پرده بی‌خبری" می نامید.

So, we took another group, a large group of Americans,

سپس ما گروه دیگری را انتخاب کردیم، یک گروه بزرگی از آمریکایی‌ها،

and we asked them the question in the veil of ignorance.

ما از آنها در نقاب بی‌خبری این سوال را پرسیدیم.

What are the characteristics of a country that would make you want to join it,

با فرض اینکه شما اتفاقی به یک کشور می‌پیوندید،

knowing that you could end randomly at any place?

ویژگی های کشوری که می خواهید به آن بپیوندید چیست؟

And here is what we got.

این چیزی‌ست که ما دریافت کردیم.

What did people want to give to the first group,

مردم به گروه اول چه می خواستند بدهند،

the bottom 20 percent?

۲۰٪ پائین ترین؟

They wanted to give them about 10 percent of the wealth.

آنها می خواستند که ۱۰ درصد از ثروت به این گروه داده شود.

The next group, 14 percent of the wealth,

گروه بعدی، ۱۴٪ از ثروت،

21, 22 and 32.

۲۱٪، ۲۲٪ و ۳۲٪ به ترتیب گروه های داده شود.

Now, nobody in our sample wanted full equality.

کسی از این گروه نمونه ما برابری کامل را نمی خواست.

Nobody thought that socialism is a fantastic idea in our sample.

کسی فکر نمی کرد که سوسیالیسم بهترین ایده برای این نمونه هست.

But what does it mean?

اما این یعنی چه؟

It means that we have this knowledge gap

این یعنی که شکافی از آگاهی

between what we have and what we think we have,

بین آنچه که داریم و آنچه فکر می کنیم داریم، است.

but we have at least as big a gap between what we think is right

اما حداقل به بزرگی شکافیست بین آنچه که فکر می‌کنیم درست است

to what we think we have.

با آنچه فکر می‌کنیم داریم.

Now, we can ask these questions, by the way, not just about wealth.

حال می توانیم این پرسش را بپرسیم، نه تنها برای ثروت.

We can ask it about other things as well.

بلکه می توانیم درباره سایر چیزها نیز بپرسیم.

So for example, we asked people from different parts of the world

برای مثال، ما از مردم مناطق مختلف جهان

about this question,

درباره این سوال پرسیدیم،

people who are liberals and conservatives,

افراد لیبرال یا محافظه کار،

and they gave us basically the same answer.

اساساً پاسخی مشابه دادند.

We asked rich and poor, they gave us the same answer,

ما از دارا و ندار پرسیدیم، آنها پاسخی مشابه دادند،

men and women,

مرد و زن،

NPR listeners and Forbes readers.

شنوندگان رادیو ملی و خوانندگان مجله فوربس.

We asked people in England, Australia, the U.S. --

ما از مردم در انگلستان، استرالیا و آمریکا پرسیدم---

very similar answers.

پاسخی بسیار مشابه.

We even asked different departments of a university.

ما از بخش های مختلف دانشگاه پرسیدیم.

We went to Harvard and we checked almost every department,

به هاروارد رفتیم و از تمامی بخش‌ها پرسیدیم،

and in fact, from Harvard Business School,

در حقیقت، از مدرسه بازرگانی هاروارد،

where a few people wanted the wealthy to have more and the [poor] to have less,

جایی که تعداد کمی می خواستند که ثروتمندان بیشتر باشند و فقرا کمتر،

the similarity was astonishing.

تشابه شگفت‌آور بود.

I know some of you went to Harvard Business School.

می‌دانم برخی از شما در دانشکده بازرگانی هاروارد درس ‌خواندید.

We also asked this question about something else.

ما همچنین در مورد چیز دیگری هم پرسیدم.

We asked, what about the ratio of CEO pay to unskilled workers?

نسبت حقوق اعضای هیئت مدیره نسبت به افراد غیرماهر چگونه باشد؟

So you can see what people think is the ratio,

خب می‌توانید ببینید که آنچه که مردم فکر می کنند یک نسبت است،

and then we can ask the question, what do they think should be the ratio?

و سپس ما می‌توانیم این پرسش را بپرسیم، فکر می‌کنند نسبت چقدر باید باشد؟

And then we can ask, what is reality?

و سپس ما پرسیدیم، واقعیت چیست؟

What is reality? And you could say, well, it's not that bad, right?

واقعیت چیست؟ شما می‌توانید بگوید که که این خیلی بد نیست، درسته؟

The red and the yellow are not that different.

رنگ زرد و قرمز خیلی با هم متفاوت نیستند.

But the fact is, it's because I didn't draw them on the same scale.

اما در حقیقت من آنها را با یک مقیاس نکشیدم.

It's hard to see, there's yellow and blue in there.

سخت که ببینید، یعنی رنگ زرد و آبی را اینجا ببینید.

So what about other outcomes of wealth?

پس درباره دیگر نتایج ثروت چه؛

Wealth is not just about wealth.

ثروت تنها در مورد دارایی نیست.

We asked, what about things like health?

ما درباره چیزهایی مانند سلامتی پرسیدیم؟

What about availability of prescription medication?

در مورد توانایی برای تهیه دارو؟

What about life expectancy?

در مورد امید به زندگی؟

What about life expectancy of infants?

درباره امید به زندگی نوزادان؟

How do we want this to be distributed?

چگونه می‌خواهیم اینها توزیع شوند؟

What about education for young people?

در مورد تحصیلات جوانان چه؟

And for older people?

و برای افراد مسن‌تر چه؟

And across all of those things, what we learned was that people

و در سراسر همه این موارد، چیزی که ما آموختیم این است که مردم

don't like inequality of wealth,

نابرابری در ثروت را دوست ندارند،

but there's other things where inequality, which is an outcome of wealth,

ولی چیز‌های دیگری که نابرابری درآنهاست نتیجه نابرابری ثروت هست،

is even more aversive to them:

حتی خیلی بدتر از آنها:

for example, inequality in health or education.

برای مثال، نابرابری برای بهداشت و یا تحصیلات.

We also learned that people are particularly open

ما همچنین آموختیم که مردم بطور خاص برای

to changes in equality when it comes to people

تغییر به برابری هنگامی که مربوط به مردمی

who have less agency --

که توانایی کمتری دارند آماده اند--

basically, young kids and babies,

اساسا، کودکان و نوزادان،

because we don't think of them as responsible for their situation.

زیرا ما فکر نمی کنیم که آنها مسئول وضعیتشان باشند.

So what are some lessons from this?

خوب چه درسهایی از این می‌گیریم؟

We have two gaps:

ما دو تا شکاف داریم:

We have a knowledge gap and we have a desirability gap

ما یک شکاف آگاهی و یک شکاف موقعیت مطلوب داریم

And the knowledge gap is something that we think about,

و شکاف آگاهی چیزیست که ما فکر می کنیم،

how do we educate people?

ما چگونه مردم را آموزش می دهیم؟

How do we get people to think differently about inequality

چگونه می توانیم مردم را وا داریم تا به نابرابری، متفاوت فکر کنند

and the consequences of inequality in terms of health, education,

و پی‌آمد نابرابری برای موضوعاتی مانند بهداشت ، آموزش،

jealousy, crime rate, and so on?

حسادت، نرخ جرم، و موارد دیگر چه خواهد بود؟

Then we have the desirability gap.

سپس ما شکاف شرایط مطلوب را داریم.

How do we get people to think differently about what we really want?

چگونه مردم را وا داریم که راجع به چیزی که واقعا می خواهیم متفاوت فکر کنند؟

You see, the Rawls definition, the Rawls way of looking at the world,

می بینید، تعریف رالز، شیوه‌ای که رالز به جهان نگاه می کرد،

the blind tasting approach,

روش کورمزه گی

takes our selfish motivation out of the picture.

انگیزه خودخواهانه ما را از تصویر بیرون می‌کشد.

How do we implement that to a higher degree

چگونه درجه بالاتری را برای

on a more extensive scale?

مقیاس گسترده تری اجرا کنیم.

And finally, we also have an action gap.

و در آخر اینکه، ما همچنین شکاف رفتاری نیز داریم.

How do we take these things and actually do something about it?

ما چگونه این ها را درنظر بگیریم و درواقع برایشان چکار کنیم؟

I think part of the answer is to think about people

فکر می‌کنم بخشی از پاسخ این است که درباره افرادی

like young kids and babies that don't have much agency,

مانند کودکان و نوزادان که توانایی زیادی ندارند فکر کنید،

because people seem to be more willing to do this.

زیرا به نظر می رسد که مردم تمایل بیشتری به این دارند.

To summarize, I would say, next time you go to drink beer or wine,

خلاصه، می خواهم بگویم، دفعه دیگری که برای نوشیدن آبجو یا شراب رفتید،

first of all, think about, what is it in your experience that is real,

اول از همه، فکر کنید، در تجربه شما چه چیزی واقعی هست،

and what is it in your experience that is a placebo effect

و در تجربه شما آیا اثر دارونما دارد

coming from expectations?

که از انتظارات شما سرچشمه می گیرد؟

And then think about what it also means for other decisions in your life,

و سپس فکر کنید که این چه معنایی برای سایر تصمیمانتان در زندگی دارد

and hopefully also for policy questions

و امیدوارم که این برای پرسشهای سیاسی که

that affect all of us.

بر همه ما موثر است نیز باشد.

Thanks a lot.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)