John Hunter: Teaching with the World Peace Game

جان هونتر در بازی صلح جهانی

Translator: Hamid Shafiezadeh Reviewer: soheila Jafari

I'm very fortunate to be here.

من از اینکه اینجا هستم بسیار خوشنودم.

I feel so fortunate.

من احساس خوشبختی میکنم.

I've been so impressed by the kindness expressed to me.

لطف شما من رو تحت تاثیرقرار داده است.

I called my wife Leslie,

من همسرم لیزا رو صدا زدم

and I said, "You know, there's so many good people

و گفتم: "میدونی، آدمهای خوب زیادی هستند

trying to do so much good.

که سعی میکنند کارهای خوبی انجام دهند.

It feels like I've landed in a colony of angels."

من احساس میکنم در میان گروهی از فرشته ها فرود آمده ام."

It's a true feeling.

این احساس درستیست.

But let me get to the talk -- I see the clock is running.

اما اجازه بدید به گفتگو برگردم. زمانم داره میگذره.

I'm a public school teacher,

من معلم یک مدرسه دولتی هستم

and I just want to share a story of my superintendent.

و میخوام داستان مدیر خودم رو برای شما تعریف کنم.

Her name is Pam Moran

نام او پم موران در ناحیه البرمال است.

in Albemarle County, Virginia,

ویرجینیا ،

the foothills of the Blue Ridge Mountains.

تپه هایی از کوه های بلو ریج Blue Ridge

And she's a very high-tech superintendent.

او مدبری بود که از تکنولوژی بالا استفاده میکرد

She uses smart boards, she blogs,

او تخته های هوشمند به کار میبرد، وبلاگ نویسی میکرد،

she Tweets, she does Facebook,

از توئیتراستفاده میکرد، از فسبوک استفاده میکرد،

she does all this sort of high-tech stuff.

او همه این وسایل با تکنولوژی بالا رو به کار میبرد.

She's a technology leader and instructional leader.

او یک رهبر با تکنولوژی و رهبر آموزشی بود.

But in her office,

اما در اتاق کارش،

there's this old wooden, weather-worn table, kitchen table --

یک میز آشپزخانه چوبی و رنگ و رو رفته هم داشت.

peeling green paint, it's kind of rickety.

که با یک پوسته سبز رنگ شده بود. واقعا یک چیز زهواردررفته ای بود.

And I said, "Pam, you're such a modern, cutting-edge person.

من بهش گفتم "پام . تو یک آدم مدرن و به روزی هستی

Why is this old table in your office?"

این میز کهنه تو دفتر کارت چه کار میکنه؟

And she told me, she said,

و او به من گفت

"You know, I grew up in Southwestern Virginia,

"میدونی که من در جنوب غربی ویرجینیا به دنیا آمدم

in the coal mines and the farmlands of rural Virginia,

جائی که معدن زغال و زمینهای کشاورزی ویرجینیا است

and this table was in my grandfather's kitchen.

و این میز برای آشپزخانه پدر بزرگ من بود.

And we'd come in from playing, he'd come in from plowing and working,

و وقتی ما از بازی، شخم زدن و کار بر میگشتیم

and we'd sit around that table every night.

دور این میز هر شب مینشستیم .

And as I grew up, I heard so much knowledge

و همینطور که بزرگ میشدم،

and so many insights and so much wisdom

من دانش و بصیرت و خرد بیشتری

come out around this table,

دور این میز فرا میگرفتم

I began to call it the wisdom table.

به همین خاطر من نام اون رو میز خرد گذاشتم.

And when he passed on, I took this table with me and brought it to my office,

و وقتی او مُرد من این میز رو به دفتر خودم آوردم

and it reminds me of him.

و پدر بزرگم رو به من یاداوری میکند.

It reminds me of what goes on around an empty space sometimes."

و این به من یاداوری میکند که گاهی چه چیزی در فضای خالی اطراف میگذرد."

The project I'm going to tell you about

پروژه ای که من قصد دارم به شما امروز بگویم

is called the World Peace Game,

بازی صلح جهانی خوانده میشود

and essentially it is also an empty space.

و در حقیقت یک فضای خالی نیز هست

And I'd like to think of it

و دوست دارم به اون به

as a 21st century wisdom table, really.

عنوان میز خرد قرن ۲۱ نگاه کنید.

It all started back in 1977.

شروع این به۱۹۹۷ بر میگرده.

I was a young man,

من یک جوان بودم که

and I had been dropping in and out of college.

به طورنا منظم کالج می رفتم.

And my parents were very patient,

و پدر و مادر من بسیار صبور بودند

but I had been doing intermittent sojourns to India

و همچنین من به طور متناوب به هند

on a mystical quest.

برای جستجوهای عرفان سفر میکردم.

And I remember the last time I came back from India --

و آخرین بار یادم است که از هند برگشتم

in my long white flowing robes

در یک ردای سفید با ریشی بلند

and my big beard and my John Lennon glasses --

و عینکی شبیه جان لنون.

and I said to my father,

و به پدرم گفتم

"Dad, I think I've just about found spiritual enlightenment."

" پدر، من فکر میکنم که به یک بصیرت معنوی یافتم"

He said, "Well there's one more thing you need to find."

و گفت بسیار خوب، اما به یک چیز بیشتر برای یافتن نیاز داری."

I said, "What is that, dad?" "A job."

من گفتم " اون چیه پدر؟" " یه شغل"

(Laughter)

(خنده)

And so they pleaded with me to get a degree in something.

و اونها از من خواستن که یک مدرکی بگیرم.

So I got a degree

و من یک مدرک

and it turned out to be education.

درباره آموزش گرفتم.

It was an experimental education program.

اون برنامه آموزشی آزمایشی بود.

It could have been dentistry, but the word "experimental" was in it,

اون میتونست دندان پزشکی باشه اما کلمه "آزمایشی" در اون بود

and so that's what I had to go for.

و اون چیزی بود که من به سمتش رفتم.

And I went in for a job interview

و من برای یک مصاحبه شغلی

in the Richmond Public Schools in Virginia, the capital city,

در مدرسه دولتی ریچموند در ویرجینیا رفتم.

bought a three-piece suit -- my concession to convention --

یک کت شلوار سه تیکه خریدم --توش راحت بودم --

kept my long beard and my afro

ریش بلندم و و مرام افریقائی

and my platform shoes -- at the time it was the '70s --

و تیپ کفشم حفظ کردم -- بالاخره اون دهه هفتاد بود--

and I walked in, and I sat down and had an interview.

و رفتم داخل نشستم و مصاحبه کردم.

And I guess they were hard up for teachers

و حدس میزدم که به سختی دنبال یک معلم هستند

because the supervisor, her name was Anna Aro,

به خاطر این که سرپرست انجا که اسمش آنا بود

said I had the job teaching gifted children.

گفت ما یک شغل معلمی برای آموزش بچه های با استعداد داریم .

And I was so shocked, so stunned,

و من هیجان زاده و حیرت زاده

I got up and said, "Well, thank you, but what do I do?"

بلند شدم و گفتم "ممنونم، اما من چی کار باید بکنم؟"

(Laughter)

(خنده)

Gifted education hadn't really taken hold too much.

آموزش بچه های با استعداد خیلی جا نیفتاده بود و

There weren't really many materials or things to use.

ابزارهای زیادی برای انجام نداشت.

And I said, "What do I do?"

و من گفتم "من چه کار باید بکنم؟"

And her answer shocked me. It stunned me.

و جواب اون من رو شگفت زاده کرد. من رو حیرت زاده کرد.

Her answer set the template

جواب او یک الگو شد

for the entire career I was to have after that.

برای تمام کارهای بعدی که من انجام دادم.

She said, "What do you want to do?"

اون گفت "چه کاری رو خودت میخواهی انجام بدی؟"

And that question cleared the space.

و اون سوال فضا رو تغییر داد.

There was no program directive, no manual to follow,

نه برنامه راهنمائی، نه دستورالعملی برای دنبال کردن

no standards in gifted education

و نه استانداردی برای آموزش بچه های با استعداد

in that way.

وجود داشت.

And she cleared such a space

و فضایی رو برای من به وجود آورد

that I endeavored from then on

که من تلاش کردم اون فضا رو

to clear a space for my students, an empty space,

برای دانش آموزانم فراهم کنم. یک فضای خالی،

whereby they could create and make meaning

به طوری که اونها بتوانند خلق کنند و

out of their own understanding.

درک خودشون رو معنی ببخشند.

So this happened in 1978,

این در سال ۱۹۷۸ اتفاق افتاد

and I was teaching many years later,

و من سالها بعد تدریس کردم

and a friend of mine introduced me to a young filmmaker.

و یکی از دوستانم من رو به یک فیلمساز جوان معرفی کرد

His name is Chris Farina.

که نامش کریس فرینا است

Chris Farina is here today at his own cost.

و با خرج خودش امروز اینجاست.

Chris, could you stand up and let them see you --

کریس میتونی بلند شی و اجازه بدی ببیننت.

a young, visionary filmmaker who's made a film.

یک فیلمساز جوان و با استعداد که فیلم رو ساخته.

(Applause)

(تشویق)

This film is called "World Peace and Other 4th Grade Achievements."

این فیلم "جهان صلح و دیگر موفقیت های کلاس چهارم" نامیده میشود.

He proposed the film to me -- it's a great title.

و این فیلم رو به من پیشنهاد کرد. یک عنوان عالی .

He proposed the film to me,

و به من این فیلم رو پیشنهاد کرد

and I said, "Yeah, maybe it'll be on local TV,

و من گفتم "بله میتونه در تلویزیون محلی باشه

and we can say hi to our friends."

و ما به دوستانمون سلامی بکنیم"

But the film has really gone places.

اما این فیلم جاهای زیادی رفت

Now it's still in debt, but Chris has managed, through his own sacrifice,

و الان هم بدهی دارد اما کریس با فداکاری خودش مدیریتش کرده

to get this film out.

تا این فیلم تولید بشه.

So we made a film

ما فیلمی ساختیم

and it turns out to be more than a story about me,

که بیشتر از داستانی در باره من است،

more than a story about one teacher.

بیشتر از داستانی در باره یک معلم.

It's a story that's a testament to teaching and teachers.

این یک داستان در باره یک میثاق به معلمی و معلمهاست.

And it's a beautiful thing.

و این چیز زیبائی است

And the strange thing is, when I watch the film --

و چیز عجیبی که وقتی من این فیلم رو دیدم این بود

I have the eerie sensation of seeing it --

که من چیزهای وهم انگیزی رو میدیدم.

I saw myself literally disappear.

بعضی وقتها خودم ناپدید میشدم.

What I saw

اونچه که میدیدم این بود که

was my teachers coming through me.

معلمهایم درون من میومدن.

I saw my geometry teacher in high school, Mr. Rucell's

من معلم هندسه خودم رو در دبیرستان میدیدم، خنده آقای روسل

wry smile under his handlebar mustache.

به صورت کج از زیر سبیلش.

That's the smile I use -- that's his smile.

اون خنده ای که من هم استفاده میکنم. این خنده.

I saw Jan Polo's flashing eyes.

من برق چشمای جان پلو رو میدیدم.

And they weren't flashing in anger,

اونها برق خشم نبود

they were flashing in love, intense love for her students.

برق عشق بود، عشق درونی به دانش آموزها.

And I have that kind of flash sometimes.

و من بعضی وقتها اون برق رو دارم.

And I saw Miss Ethel J. Banks

و من خانوم اتهل جی بنکس

who wore pearls and high-heels to elementary school every day.

که مروارید می آویخت و کفش پاشنه بلند میپوشید در مدرسه ابتدائی هر روز میدیدم.

And you know, she had that old-school teacher stare.

و میدونید که اون یک نگاه خیره قدیمی رو داشت.

You know the one.

اینجوری.

(Laughter)

(خنده)

"And I'm not even talking about you behind me,

" هیچوقت حتی پشت سر من صحبت نکنید

because I've got eyes in the back of my head."

چون که من یه چشم پشت سرم دارم.".

(Laughter)

(خنده)

You know that teacher?

شما اون رو میشناسید؟

I didn't use that stare very often,

من اون نگاه رو زیاد استفاده نکردم

but I do have it in my repertoire.

اما اون رو در ذهنم دارم.

And Miss Banks was there as a great mentor for me.

و خانوم بانک به عنوان یک مربی برای من اونجا بود.

And then I saw

و سپس من

my own parents, my first teachers.

اولین معلمینم، اولیا ام رو دیدم.

My father, very inventive, spatial thinker.

پدر من تفکر خلاق و خارج از زمانی داشت.

That's my brother Malcolm there on the right.

اون برادرم مالکولم در سمت راست

And my mother,

و مادرم

who taught me in fourth grade

که معلم کلاس چهارم

in segregated schools in Virginia,

در یک مدرسه در ویرجینیا بود و

who was my inspiration.

کسی که الهام بخش به من بود.

And really, I feel as though,

و در حقیقت من فکر میکردم که

when I see the film --

دارم یک فیلم میبینم.

I have a gesture she does, like this --

من یک ژستی داشتم شبیه اونچه که اون داشت.

I feel like I am a continuation of her gesture.

من احساس میکنم که ادامه ژست های او هستم.

I am one of her teaching gestures.

من یکی از ژستهای معلمی او هستم.

And the beautiful thing was,

و زیبا این بود که من به دخترم

I got to teach my daughter in elementary school, Madeline.

در دبستان مادلین درس میدادم و

And so that gesture of my mother's

بنابراین تمام ژستهای مادرم

continues through many generations.

در نسلهای بعدی ادامه پیدا میکند.

It's an amazing feeling

و این داشتن اصل ونسب

to have that lineage.

احساس شگفت انگیزی است.

And so I'm here standing on the shoulders of many people.

بنابر این من اینجا بر شانه های انسانهای بسیاری هستم.

I'm not here alone.

من تنها نیستم.

There are many people on this stage right now.

آدمهای زیادی در روی این صحنه همراه من هستند.

And so this World Peace Game I'd like to tell you about.

و این بازی جهان صلح که من میخواهم در باره اون صحبت کنم.

It started out like this:

اینطور شروع شد:

it's just a four-foot by five-foot plywood board

یک صفحه ۴ در ۵ فوت نئوپان

in an inner-city urban school, 1978.

در یک مدرسه ایالتی در سال ۱۹۷۸.

I was creating a lesson for students on Africa.

من یک درس برای دانش آموزان درباره آفریقا درست کرده بودم.

We put all the problems of the world there,

تمام مشکلات جهان را که در ذهنم بود انجا قرار دادم

and I thought, let's let them solve it.

و اجازه دادم به اونها که اون ها رو حل کنند.

I didn't want to lecture or have just book reading.

من درسی نمیدادم یا کتابی نمی خواندم.

I wanted to have them be immersed

من میخواستم که اونها در فکر فرو بروند

and learn the feeling of learning through their bodies.

و احساس یادگیری را با تمام وجود حس کنند.

So I thought, well they like to play games.

و فکر میکردم که اونها دوست دارند بازی هم بکنند.

I'll make something -- I didn't say interactive;

من یه همچین چیزی ساختم- نمیگم آموزش تعاملی؛

we didn't have that term in 1978 --

ما همچین واژه ای در سال ۱۹۷۸ نداشتیم-

but something interactive.

اما یه همچین چیزی بود.

And so we made the game,

و ما بازی رو ساختیم

and it has since evolved

و الان اون به یک

to a four-foot by four-foot by four-foot

صفحه پلاستیکی شیشه ای ۴ در ۴ فوت

Plexiglass structure.

تکامل یافته است.

And it has four Plexiglass layers.

و چهار لایه پلاستیکی شیشه ای دارد.

There's an outer space layer

یک فضای خارجی

with black holes and satellites

با سیاه چاله ها و ماهواره ها

and research satellites and asteroid mining.

و سیاره های دیگر.

There's an air and space level

جو وفضایی که

with clouds that are big puffs of cotton we push around

از ابرهائی پوشیده از کتان که ما

and territorial air spaces and air forces,

در مرزهای هوائی و نیروهای هوائی قرار داده بودیم.

a ground and sea level with thousands of game pieces on it --

یک زمین و سطح دریا با هزاران اجزای بازی بر آن

even an undersea level

-- حتا سطح زیر دریا

with submarines and undersea mining.

با زیر دریائی های و کاوشگرهای زیر دریا.

There are four countries around the board.

چهار کشور اطراف صفحه وجودداشتند.

The kids make up the names of the countries -- some are rich; some are poor.

بچه ها نام کشورها را میساختند. بعضی ثروتمند و بعضی فقیر بودند.

They have different assets, commercial and military.

اونها دارائی ها ، اقتصاد و نیروی نظامی متفاوت داشتند.

And each country has a cabinet.

و هر کشور یک کابینه داشت.

There's a Prime Minister, Secretary of State, Minister of Defense

یک نخست وزیر داشتند. وزیر خارجه. وزیر دفاع

and a CFO, or Comptroller.

و یک وزیر دارائی.

I choose the Prime Minister based on my relationship with them.

من نخست وزیر رو با اساس رابطه که با اونها داشتم انتخاب میکردم.

I offer them the job, they can turn it down,

من به اونها شغل پشنهاد میکردم و اونها میتونستند اون رو تا آخر داشته باشند.

and then they choose their own cabinet.

و اونها کابینه خودشون رو انتخاب میکردند.

There's a World Bank, arms dealers and a United Nations.

یک بانک جهانی ، فروشنده اسلحه و یک سازمان ملل وجود داشت.

There's also a weather goddess

همچنین یک الهه وجود داشت که

who controls a random stock market and random weather.

نوسانات بازار سهام و آب و هواهای اتفاقی را کنترل میکرد.

(Laughter)

(خنده)

That's not all.

همش این نبود.

And then there's a 13-page crisis document

یک سند ۱۳ صفحه ای مهم

with 50 interlocking problems.

با ۵۰ مساله تاثیر گذار بر هم بود.

So that, if one thing changes, everything else changes.

بنابراین اگر یکی از اونها تغییر میکرد همه چیز تغییر میکرد.

I throw them into this complex matrix,

من اینها رو در این ماتریس پیچیده میگذشتم

and they trust me because we have a deep, rich relationship together.

و اونها به من اعتماد میکردند چرا که ما دوستی عمیقی با هم داشتیم.

And so with all these crises,

و با همه اینها تنش های کوچکی

we have -- let's see -- ethnic and minority tensions;

هم داشتیم،

we have chemical and nuclear spills,

نمونه های شیمیائی و هسته ای،

nuclear proliferation.

روند رو به افزایش انرژی هسته ای.

There's oil spills, environmental disasters,

نشت نفت، تخریب محیط زیست،

water rights disputes, breakaway republics,

اختلافات آبی، جدائی ملتها،

famine, endangered species and global warming.

قحطی، گونه های جانوری در خطر و گرم شدن هوا.

If Al Gore is here,

اگر الگور اینجا هست

I'm going to send my fourth-graders from Agnor-Hurt and Venable schools to you

من میتونم بچه های کلاس چهارم از انگور-هورت و مدرسه ونیبل رو بفرستم پیشت

because they solved global warming in a week.

چون که اونها مساله گرم شدن زمین رو در عرض یک هفته حل کردند.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

And they've done it several times too.

و این کار رو چندین بار انجام دادند.

(Laughter)

(خنده)

So I also have in the game a saboteur --

همچنین ما در این بازی یک خرابکار هم داشتیم.

some child -- it's basically a troublemaker --

بعضی بچه ها اساسا خرابکار بودند.

and I have my troublemaker put to use

و من خرابکار خودم رو داشتم

because they, on the surface,

چرا که اونها واقعا وجود دارند

are trying to save the world and their position in the game.

چرا که اونها سعی میکردند دنیارا نگاه دارند و موقعیت خودشون رو حفظ کنند.

But they're also trying to undermine everything in the game.

اما اونها سعی میکردند زیر آب همه چیز رو در بازی بزنند.

And they do it secretly through misinformation

اونها پنهانی خبر نادرست میدادند

and ambiguities and irrelevancies,

و ابهام درست میکردند و

trying to cause everyone to think more deeply.

سعی میکردند که باعث بشوند همه خیلی پیچیده فکر کنند.

The saboteur is there,

خرابکار اینجاست

and we also read from Sun Tzu's "The Art of War."

و ما همچنین از سون تسی "هنر رزم" می خواندیم.

Fourth-graders understand it -- nine years old --

کلاس چهارمی ها اون رو میفهمیدند، بچه های نه ساله،

and they handle that and use that

واونها اون رو به کار میگرفتند

to understand how to, not follow --

نه اینکه دنبال کنند --

at first they do --

در ابتدا انها انجام میدادند--

the paths to power and destruction,

مسیری برای قدرت و تخریب،

the path to war.

مسیری برای جنگ.

They learn to overlook short-sighted reactions

اونها یاد میگرفتند که از کوتاه بینی اجتناب کنند

and impulsive thinking,

و همینطور از عمل بدون فکر

to think in a long-term, more consequential way.

و به سمت بلند مدت فکر کردن و راههای نتیجه گرا بروند.

Stewart Brand is here, and one of the ideas for this game came from him

استوارت برند اینجاست و یکی از ایده ها برای بازی از اونه

with a CoEvolution Quarterly article

که در مقاله CoEvolution Quarterly

on a peace force.

درباره نیروهای صلح ارائه کرده است.

And in the game, sometimes students actually form a peace force.

و در این بازی دانش آموزان حقیقتا نیروهائی از صلح بودند.

I'm just a clock watcher.

من فقط وقت نگهداربودم.

I'm just a clarifier. I'm just a facilitator.

یک شفاف کننده بودم. یک تسهیل گر بودم.

The students run the game.

دانش آموزان بازی را میچرخاندند.

I have no chance to make any policy whatsoever

من هیچ شانسی برای هیچگونه سیاستی

once they start playing.

وقتی بازی شروع میشود نداشتم.

So I'll just share with you ...

پس من فقط این رو با شما قسمت میکنم.

(Video) Boy: The World Peace Game is serious.

(ویدئو) پسر: بازی جهانی صلح خیلی جدی است.

You're actually getting taught something like how to take care of the world.

شما واقعا یاد میگیرد که چطور از دنیا حفاظت کنید.

See, Mr. Hunter is doing that

نگاه کن. آقای هونتر اون رو انجام میده

because he says his time has messed up a lot,

برای اینکه به ما بگه زمانه اشفته ای داریم

and he's trying to tell us

و داره تلاش میکنه بگه

how to fix that problem.

چطور مشکلات رو حل کنیم.

John Hunter: I offered them a --

من به انها پیشنهاد دادم

(Applause)

(تشویق)

Actually, I can't tell them anything because I don't know the answer.

من چیزی به اونها نمیتونم بگم برای اینکه جواب اونها رو نمیدونم.

And I admit the truth to them right up front: I don't know.

و من تصدیق کردم حقیقت پیش روی انهاست: من نمیدونم.

And because I don't know, they've got to dig up the answer.

و چون من نمیدونستم انها خودشون جواب رو کاوش میکردند.

And so I apologize to them as well.

من از اونها معذرت خواستم

I say, "I'm so sorry, boys and girls,

و گفتم "من متاسفم ، پسرها و دخترها

but the truth is

اما حقیقت این است که

we have left this world to you in such a sad and terrible shape,

ما این دنیا رو برای شما در یک شکل وحشتناک باقی میگذریم

and we hope you can fix it for us,

و امیدواریم که شما اون رو درستش کنید

and maybe this game will help you learn how to do it."

و شاید این بازی به شما یاد بده که چطور این کار رو انجام بدید. "

It's a sincere apology,

این یک عذرخواهی صمیمانه بود

and they take it very seriously.

و اونها این بازی رو با جدیت انجام دادند.

Now you may be wondering what all this complexity looks like.

ممکنه این خیلی پیچیده به نظر بیاد.

Well when we have the game start, here's what you see.

وقتی ما بازی رو شروع کردیم این چیزی است که میبینید.

(Video) JH: All right, we're going into negotiations as of now. Go.

(ویدئو) جان هونتر: بسیار خوب حالا ما میخواهیم مذاکره کنیم. بریم.

(Chatter)

(پچ پچ کردن)

JH: My question to you is, who's in charge of that classroom?

جان هونتر: سوال من از شما این است که چه کسی مسول این کلاس است؟

It's a serious question: who is really in charge?

این سوال جدی است: چه کسی واقعا مسول این کلاس است؟

I've learned to cede control of the classroom

من آموختم که کنترل کلاس رو

over to the students over time.

در گذر زمان به دانش آموزان بدم.

There's a trust and an understanding

این یک اطمینان وشناخت

and a dedication to an ideal

و یک وقف به یک ایده ال است

that I simply don't have to do

که من مجبور نبودم داشته باشم

what I thought I had to do as a beginning teacher:

آنچه از من به عنوان یک معلم تازه کارانتظار میرفت:

control every conversation and response in the classroom.

کنترل هر گفتگو و پاسخ در کلاس بود.

It's impossible. Their collective wisdom

این غیر ممکن است. مجموعه خرد اونها

is much greater than mine,

بسیار بیشتر از ماست

and I admit it to them openly.

و من اون رو تحسین میکنم.

So I'll just share with you some stories very quickly

بنابراین من فقط چند داستان از چیزهای شگفتی که اتفاق افتاده است

of some magical things that have happened.

رو خیلی سریع با شما مطرح میکنم

In this game we had a little girl,

در این بازی ما یک دختر کوچک داشتیم

and she was the Defense Minister of the poorest nation.

که وزیر دفاع فقیرترین کشور بود.

And the Defense Minister -- she had the tank corps and Air Force and so forth.

و وزیر دفاع نیروی هوائی و تانک داشت.

And she was next door to a very wealthy, oil-rich neighbor.

و اون در کنار یک کشور ثروتمند بود. همسایه نفتی.

Without provocation,

بدون هیچ تحریکی

suddenly she attacked, against her Prime Minister's orders,

اون ناگهان بر خلاف دستور نخست وزیر به کشور مجاور حمله کرد.

the next-door neighbor's oil fields.

به همسایه ای که نفت داشت.

She marched into the oil field reserves,

اون به سرزمینهای نفتی رفت

surrounded it, without firing a shot,

و اون رو محاصره کرد بدون آتشبازی

and secured it and held it.

و اونجا رو اشغال کرد.

And that neighbor was unable to conduct any military operations

و همسایه ناتوان بود که هرگونه عملیات نظامی رو انجام بده

because their fuel supply was locked up.

چون تولید نفت متوقف میشد.

We were all upset with her, "Why are you doing this?

ما همه مضطرب شدیم از کار او.

This is the World Peace Game. What is wrong with you?"

"چرا این کار رو انجام دادی؟ این بازی جهانی صلح است. مشکلات چیه؟"

(Laughter)

(خنده)

This was a little girl and, at nine years old,

اون دختر کوچک نه ساله بود.

she held her pieces and said, "I know what I'm doing."

قیافه حق به جانبی گرفت و گفت "میدونم دارم چی کار میکنم؟"

To her girlfriends she said that.

به دوستش گفت.

That's a breach there.

یک نقص عهد اینجا افتاد.

And we learned in this, you don't really ever want to cross

و ما فهمیدیم که نمیشه از پس یک دختر نه ساله

a nine year-old girl with tanks.

با تانکهاش بر بیایم.

(Laughter)

(خنده)

They are the toughest opponents.

انها مخالفان سرسختی بودند

And we were very upset.

و ما واقعا آشفته شده بودیم.

I thought I was failing as a teacher. Why would she do this?

من فکر میکردم به عنوان یک معلم شکست خوردم. چرا اون این کار رو کرد؟

But come to find out, a few game days later --

اما بزار حلش کنیم.

and there are turns where we take negotiation from a team --

--چند روز که از بازی گذشت و ما در قالب یک تیم مذاکره میکردیم --

actually there's a negotiation period with all teams,

واقعا یک دوره مذاکره با همه تیمها بود

and each team takes a turn,

و هر تیمی یک نوبتی داشت

then we go back in negotiation, around and around,

و ما دوباره بر میگشتیم به مذاکره بارها و بارها

so each turn around is one game day.

و این نوبت در یک روز از بازی میگشت.

So a few game days later it came to light

بنابراین چند روز پس از بازی برای ما روشن شد

that we found out this major country

که این کشور اصلی که

was planning a military offensive

برنامه دفاعی داشت

to dominate the entire world.

برای اینکه بر همه دنیا چیره بشود.

Had they had their fuel supplies, they would have done it.

و تولید نفت هم داشته؛ پس اونها بهش حمله کردند

She was able to see the vectors and trend lines and intentions

اون دختر قادر بود که فلشها و روندها و مقاصد رو

long before any of us

خیلی قبل از ما ببیند

and understand what was going to happen

با بفهمد که چه چیزی در حال اتفاق است

and made a philosophical decision

و یک تصمیم پیچیده

to attack in a peace game.

برای حمله در بازی صلح بگیرد.

Now she used a small war to avert a larger war,

و اون یک جنگ کوچک راه انداخته است که از یک جنگ بزرگتر اجتناب کند.

so we stopped and had a very good philosophical discussion

بنابرین ما توقف کردیم و یک بحث فلسفی کردیم

about whether that was right,

که آیا این کار

conditional good, or not right.

درست بوده است یا نه.

That's the kind of thinking that we put them in, the situations.

یک طرز تفکر بود که ما درونش قرار گرفته بودیم.

I could not have designed that in teaching it.

من نمیتونستم اون رو طراحی کنم یا درس بدم.

It came about spontaneously through their collective wisdom.

اون ناگهان در خلال خٍرد جمعی پدید آمده بود.

(Applause)

(تشویق)

Another example, a beautiful thing happened.

مثال دیگر، یک چیز جالب اتفاق افتاد.

We have a letter in the game.

ما یک نامه در بازی داشتیم.

If you're a military commander and you wage troops --

اگر شما یک فرمانده نظامی بودید و به سربازان حقوق میدادید

the little plastic toys on the board -- and you lose them,

—اسباب بازیهای پلاستیکی روی برد-- و شما اونها رو از دست میدادید.

I put in a letter.

من یک نامه قرار دادم.

You have to write a letter to their parents --

شما باید به پدر و مادرش نامه مینوشتید

the fictional parents of your fictional troops --

-- یک نامه خیالی از سربازان خیالی--

explaining what happened and offering your condolences.

توضیح بدید انچه اتفاق افتاده و مراتب تسلیت خودتون رو بگید.

So you have a little bit more thought

بنابراین شما باید یه کم بیشتر فکر میکردید

before you commit to combat.

قبل از اینکه مهیا باشد برای نبرد.

And so we had this situation come up --

و تابستان گذشته در مدرسه

last summer actually,

اگنرهارت در ناحیه آلبمرال

at Agnor-Hurt School in Albemarle County --

یک اتفاق افتاد .

and one of our military commanders got up to read that letter

یکی از فرماندهان نظامی بلند شد که نامه رو بخونه

and one of the other kids said, "Mr. Hunter,

و یکی دیگه از بچه ها گفت "آقای هونتر

let's ask -- there's a parent over there."

میتونم بخوام-- یکی از اولیا انجا است"

There was a parent visiting that day, just sitting in the back of the room.

اون روز، روز بازدید اولیا بود و در قسمت عقب اتاق نشسته بودند.

"Let's ask that mom to read the letter.

" میشه اجازه بدید اون مادر

It'll be more realer if she reads it."

این نامه رو بخونه. خیلی واقعی تر است اگر ایشون بخونه."

So we did, we asked her, and she gamely picked up the letter.

بنابراین ما این کار را کردیم و اون خانوم با جسارت نامه رو بر داشت

"Sure." She started reading. She read one sentence.

و گفت "حتما" و شروع به خوندن کرد. یک جمله رو خوند.

She read two sentences.

دو جمله.

By the third sentence, she was in tears.

با سومین جمله او غرق در اشک بود،

I was in tears.

من غرق در اشک بودم.

Everybody understood

همه ما فهمیدیم

that when we lose somebody, the winners are not gloating.

وقتی کسی رو از دست میدیم برنده ها هم حسرت می خورند.

We all lose.

ما همه میبازم.

And it was an amazing occurrence and an amazing understanding.

و این فهم و اتفاق بسیار شگفت انگیزی است.

I'll show you what my friend David says about this.

من به شما نشان خواهم داد که دوستم دیوید در باره اون چی میگه.

He's been in many battles.

او در بسیاری از نبردها بوده.

(Video) David: We've really had enough of people attacking.

(ویدئو) دیوید: ما واقعا به اندازه کافی جنگ داشتیم.

I mean, we've been lucky [most of] the time.

منظورم اینه که ما اغلب خوش شانس بودیم.

But now I'm feeling really weird

اما من احساس مرموزی دارم

because I'm living what Sun Tzu said one week.

به خاطر اینکه ما دارم زندگی میکنم مثل انچه که سون تسی یک بار گفته است.

One week he said,

اون یه بار گفت

"Those who go into battle and win

"اونهائی که به یک نبرد میروند و پیروز میشوند

will want to go back,

روزی میخواهند بر گردند

and those who lose in battle

و اونهائی که در نبرد شکست خوردند

will want to go back and win."

میخواهند بر گردند و پیروز شوند."

And so I've been winning battles,

ما الان در حال پیروزی هستیم

so I'm going into battles, more battles.

و میخواهیم به نبردهای بیشتری برای پیروزی بریم.

And I think it's sort of weird to be living

و من فکر میکنم ما خیلی عجیب زندگی میکنیم

what Sun Tzu said.

همون طور که سون تسی گفته است.

JH: I get chills every time I see that.

جان هونتر: من خشکم میزنه هر وقت این رو میبینم.

That's the kind of engagement you want to have happen.

این نوعی از تعهد که شما میخواهید اتفاق بیفتد.

And I can't design that, I can't plan that,

من این رو نمیتونستم طراحی کنم نمیتونستم برنامه ریزی کنم

and I can't even test that.

و حتی نمیتونستم آزمایش کنم.

But it's self-evident assessment.

ولی این یک ارزیابی بدیهیست.

We know that's an authentic assessment of learning.

میدانیم این یک ارزیابی دقیق از آموزش است.

We have a lot of data, but I think sometimes we go beyond data

ما داده های زیادی داریم اما من فکر میکنم ما گاهی ورای داده ها

with the real truth of what's going on.

باید برویم تا ببینیم واقعا چه چیزی در حال اتفاق افتادن است.

So I'll just share a third story.

میخواهم فقط داستان سوم را با شما تقسیم کنم.

This is about my friend Brennan.

این در باره دوستم برنان است.

We had played the game one session after school

ما بازی رو برای چند قسمت بعد از مدرسه

for many weeks, about seven weeks,

و برای چند هفته،حدودا هفت هفته، انجام دادیم.

and we had essentially solved all 50 of the interlocking crises.

و برای ۵۰ بحران اصلی راه حل پیدا کردیم.

The way the game is won is all 50 problems have to be solved

بازی اینجوری بود که برنده هر ۵۰ مشکل رو باید حل میکرد

and every country's asset value

و ارزش دارائی هر کشور

has to be increased above its starting point.

بالاتر از نقطه شروع میرفت.

Some are poor, some are wealthy. There are billions.

بعضی ثروتمند بودند و بعضی فقیر. بیلیونها دارایی وجود داشت.

The World Bank president was a third-grader one time.

رییس بانک جهانی یک کلاس سومی بود.

He says, "How many zeros in a trillion? I've got to calculate that right away."

او گفت " یک تریلیون چند صفر داره ؟من میخواهم این را همین الان محاسبه کنید."

But he was setting fiscal policy in that game

اون داشت یک سیاست مالی برای

for high school players who were playing with him.

دبیرستانهایی در این بازی بودند میگذاشت.

So the team that was the poorest

بنابراین تیمی که فقیرترین بود

had gotten even poorer.

فقیرتر شده بود.

There was no way they could win.

راهی نبود که اونها برنده بشن.

And we were approaching four o'clock, our cut-off time --

و ما به ساعت چهار یعنی پایان کلاس نزدیک میشدیم،

there was about a minute left --

فقط یک دقیقه از وقت مانده بود

and despair just settled over the room.

و ناامیدی داشت به اتاق مستولی میشود.

I thought, I'm failing as a teacher.

من فکر میکردم به عنوان یک معلم شکست خوردم.

I should have gotten it so they could have won.

من باید راهی پیدا میکردم که اونها هم میتونستند پیروز بشن.

They shouldn't be failing like this.

اونها نباید اینجوری میباختن.

I've failed them.

من اونها رو شکست داده بودم.

And I was just feeling so sad and dejected.

احساس ناراحتی و افسردگی میکردم.

And suddenly, Brennan walked over to my chair

و ناگهان، برنان اومد به سمت صندلی من

and he grabbed the bell, the bell I ring

و زنگ رو زد، زنگ

to signal a change or a reconvening of cabinets,

نشانه یک تغیر یا دوباره جمع کردن کابینه بود و

and he ran back to his seat, rang the bell.

او برگشت به سرجاش ،زنگ رو زد.

Everybody ran to his chair: there was screaming;

همه به طرف صندلی او رفتن: هیاهو بود.

there was yelling, waving of their dossiers.

نعره میزدند، سوابق رو بررسی میکردند.

They get these dossiers full of secret documents.

سوابق اونها پر از مدارک محرمانه بود.

They were gesticulating; they were running around.

اونها ادا در می آوردند ، مدام حرکت میکردند.

I didn't know what they were doing. I'd lost control of my classroom.

من نمیدونستم چه کار میکنند. کنترل کلاس رو از دست داده بودم.

Principal walks in, I'm out of a job.

مدیر آمد داخل. من هیچکاره بودم.

The parents were looking in the window.

اولیا از پنجره نگاه میکردند.

And Brennan runs back to his seat. Everybody runs back to their seat.

و برنان به سمت جاش رفت. همه سر جاشون برگشتن.

He rings the bell again. He says, "We have" --

دوباره زنگ رو زد. و گفت "ما داریم"

and there's 12 seconds left on the clock --

-- و ۱۲ ثانیه فقط مونده بود--

"we have, all nations, pooled all our funds together.

"ما همه ملتها روی هم

And we've got 600 billion dollars.

۶۰۰ بیلیون دلار داریم.

We're going to offer it as a donation to this poor country.

میخواهیم به کشور فقیر پیشنهاد اعطای کمک مالی دیم.

And if they accept it, it'll raise their asset value and we can win the game.

و اگر اونها قبول کنند دارائی اونها بالا میره و ما باهم پیروز بازی میشویم.

Will you accept it?"

آیا قبول دارید؟"

And there are three seconds left on the clock.

و فقط سه ثانیه مونده بود.

Everybody looks at this prime minister of that country,

همه به نخست وزیر کشور نگاه کردند

and he says, "Yes."

و او گفت "بله".

And the game is won.

و بازی پیروز شد.

Spontaneous compassion

شفقت خود به خودی که

that could not be planned for,

کسی نمیتونست برای اون برنامه ریزی کند

that was unexpected and unpredictable.

غیر قابل انتظار و غیر قابل پیش بینی.

Every game we play is different.

هر بازی که ما انجام می دهیم متفاوت است.

Some games are more about social issues,

بعضی موضوعات اجتماعی است

some are more about economic issues.

برخی اقتصادی

Some games are more about warfare.

و برخی جنگ.

But I don't try to deny them that reality of being human.

اما من سعی نمی کنم که وجود انسانیت رو انکار کنم.

I allow them to go there

من اجازه میدم به اونها که وارد بشن

and, through their own experience, learn, in a bloodless way,

و تجربه کنند و یاد بگیرند که در راهی بدون خونریزی

how not to do what they consider to be the wrong thing.

چطور نباید به چیزهای غلط توجه کنند.

And they find out what is right

و راه درست رو

their own way, their own selves.

به روش خودشون بیابند.

And so in this game,

و بنابراین در این بازی

I've learned so much from it,

که من بسیار ازش آموختم

but I would say

و میتونم بگم

that if only

اون میتواند

they could pick up a critical thinking tool

ابزاری جهت بالا بردن تفکر خلاق

or creative thinking tool

و بحرانی باشد

from this game

و این بازی

and leverage something good for the world,

اهرمی باشد از چیزهای خوب

they may save us all.

برای دنیایی که همه ما میتوانیم

If only.

حفظش کنیم.

And on behalf of all of my teachers

و من از طرف تمام معلمها

on whose shoulders I'm standing,

که بر شانه هایشان هستم اینجا ایستادم.

thank you. Thank you. Thank you.

ممنون.ممنون.ممنون.

(Applause)

(تشویق)