When did humans start getting divorced? - Rod Phillips

Translator: Natthapat Mardech Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

The earliest known divorce laws were written

กฎหมายหย่าร้างฉบับแรกสุด ที่เราได้รู้จักนั้นถูกเขียนขึ้น

on clay tablets in ancient Mesopotamia around 2000 BCE.

บนแผ่นดินเหนียวในเมโสโปโตเมียโบราณ ประมาณช่วง 2000 ปีก่อนคริสต์ศักราช

Formally or informally, human societies across place and time

ทั้งในรูปแบบทางการและไม่เป็นทางการ สังคมมนุษย์ไม่ว่าจะช่วงเวลาหรือสถานที่ใด

have made rules to bind and dissolve couples.

ได้สร้างกฎเพื่อที่จะใช้ ผูกมัดและยุติความสัมพันธ์ของคู่รัก

Inca couples, for example, started with a trial partnership,

ยกตัวอย่างเช่น คู่รักชาวอินคา เริ่มต้นความสัมพันธ์ด้วยการทดลองจับคู่กัน

during which a man could send his partner home.

ในระหว่างนั้นฝั่งผู้ชายสามารถ ส่งฝั่งผู้หญิงให้กลับบ้านไปได้

But once a marriage was formalized, there was no getting out of it.

แต่เมื่อไรที่ได้ทำการแต่งงานกัน ก็จะไม่มีสิทธิ์จะทำเช่นนั้นได้อีก

Among the Inuit peoples, divorce was discouraged,

ในหมู่ชาวอูนิอิต การหย่าร้างเป็น เรื่องที่ไม่ได้รับการส่งเสริมนัก

but either spouse could demand one.

แต่คู่แต่ละคู่ก็สามารถเรียกร้องที่จะทำได้

or they could exchange partners with a different couple—

หรือพวกเขา สามารถแลกเปลี่ยนคู่กับคู่รักคู่อื่น ๆ

as long as all four people agreed.

ตราบเท่าที่คนทั้งสี่คนนั้นยินยอม

The stakes of who can obtain a divorce, and why, have always been high.

การวางหมุดหมายว่าใครที่จะสามารถหย่าร้างได้ และทำไม เป็นเดิมพันที่สูงมาโดยตลอด

Divorce is a battlefield for some of society's most urgent issues,

การหย่าร้างเป็นสนามรบสำหรับ ประเด็นเผ็ดร้อนที่เกิดขึ้นในบางสังคม

including the roles of church and state, individual rights, and women’s rights.

ซึ่งรวมถึงบทบาทของศาสนจักรและรัฐ สิทธิของปัจเจก และสิทธิของสตรี

Religious authorities have often regulated marriage and divorce.

ผู้มีอำนาจทางศาสนามักออกกฎเกณฑ์ ที่ควบคุมการแต่งงานและการหย่าร้างอยู่เสมอ

Muslims in Africa, the Middle East, and Asia began using the Quran’s rules

มุสลิมในแอฟริกา ในตะวันออกกลาง และในเอเชียเมื่อเริ่มมีการใช้กฎในอัลกุรอาน

in the 7th century AD—

ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 7

generally, a husband can divorce his wife without cause or agreement,

โดยทั่วไปแล้ว สามีสามารถหย่ากับภรรยาได้ โดยไม่จำเป็นมีสาเหตุหรือความยินยอมใด ๆ

while a wife must secure her husband’s agreement to divorce him.

ในขณะที่ฝั่งภรรยานั้น ต้องทำตาม ข้อตกลงของสามีก่อนถึงจะทำการหย่าได้

In Europe, Christian churches controlled divorce from the 11th century on,

ในยุโรป คริสตจักรควบคุมการหย่าร้าง ตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 11 เป็นต้นมา

with the Catholic Church banning it entirely

ในขณะที่คริสตจักรฝั่งคาทอลิก สั่งห้ามอย่างเบ็ดเสร็จ

and Protestant churches allowing it in restricted circumstances,

และฝั่งโปรเตสแตนต์อนุญาตให้ทำได้ ในขอบเขตที่จำกัดบางกรณี

particularly adultery.

โดยเฉพาะการนอกใจ

In the late 18th century, a series of changes took place

ในช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 18 ความเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องเริ่มเกิดขึ้น

that would eventually shape divorce laws around the world.

ซึ่งในที่สุดแล้วจะพลิกโฉม ของกฎหมายการหย่าร้างทั่วทั้งโลกไปเลย

Following centuries of religious conflict,

ตามมาด้วยความขัดแย้งทางศาสนา ในหลายร้อยปีต่อมา

Europeans pushed for state governance separate from religious control.

ชาวยุโรปผลักดันให้การปกครองของรัฐ แยกออกจากการควบคุมของศาสนา

Secular courts gradually took over education, welfare, health, marriage—

ศาลแบบฆราวาวค่อย ๆ เข้าควบคุมทั้งด้าน การศึกษา สวัสดิการ สุขภาพ การแต่งงาน

and divorce.

และการหย่าร้าง

The French Revolution ushered in the first of the new divorce laws,

การปฏิวัติฝรั่งเศสนำไปสู่การเกิดขึ้น เป็นครั้งแรกของกฎหมายหย่าร้างฉบับใหม่

allowing men and women to divorce for a number of grounds,

ที่อนุญาตให้ผู้ชายและผู้หญิงหย่ากันได้ ด้วยเหตุผลหลายประการ

including adultery, violence, and desertion, or simply mutual consent.

รวมไปถึงการนอกใจ ความรุนแรง การทอดทิ้ง หรือแค่ง่าย ๆ อย่างความยินยอมร่วมกัน

Though progress was uneven, overall this sort of legislation spread in Europe,

ถึงกระบวนการนี้จะลุ่ม ๆ ดอน ๆ แต่การออก กฎหมายทำนองนี้ก็เริ่มกระจายไปทั่วยุโรป

North America and some European colonies in the 19th century.

อเมริกาเหนือ และในอาณานิคมของชาวยุโรป บางแห่งในศตวรรษที่ 19

Still, women's access to divorce often remained restricted compared to men.

แต่ว่าผู้หญิงก็ยังมักจะถูกควบคุมการเข้าถึง การขอหย่าอยู่เช่นเดิม เมื่อเทียบกับผู้ชาย

Adultery was considered more serious for women—

การนอกใจถูกทำให้เป็น เรื่องร้ายแรงมากสำหรับผู้หญิง

a man could divorce his wife for adultery alone,

ผู้ชายสามารถหย่ากับภรรยาได้ ด้วยเหตุผลนอกใจเพียงอย่างเดียว

while a woman would need evidence of adultery,

ในขณะที่ผู้หญิงจำเป็นต้องมีหลักฐาน การนอกใจของสามี

plus an additional offense to divorce her husband.

ประกอบกับความขุ่นเคืองใจอื่น ๆ เพิ่มเติม ในการจะหย่ากับสามีตัวเอง

Sometimes this double standard was written into law;

บางครั้ง ความมีสองมาตรฐานนี้ ก็ถูกเขียนลงไปในกฎหมาย

other times, the courts enforced the laws unequally.

บางที ศาลก็บังคับใช้กฎหมาย อย่างไม่เท่าเทียม

Domestic violence by a man against his wife was not widely considered

ความรุนแรงในครอบครัวโดยผู้ชายที่ทำ ต่อภรรยานั้น ในวงกว้างไม่ได้รับการใส่ใจนัก

grounds for divorce until the 20th century.

ว่าเป็นเหตุผลที่เพียงพอสำหรับการหย่าร้าง จนกระทั่งถึงศตวรรษที่ 20

And though new laws expanded the reasons a couple could divorce,

และถึงแม้กฎหมายฉบับใหม่จะได้เพิ่ม เหตุผลในการที่คู่รักจะหย่าร้างกันลงไป

they also retained the fundamental ideology of their religious predecessors:

พวกเขาก็ยังรักษาชุดความคิดพื้นฐาน ของผู้นำทางศาสนาในยุคก่อน ๆ ไว้อยู่

that a couple could only split if one person wronged the other in specific ways.

ว่าคู่รักจะหย่ากันได้ต่อเมื่อได้ทำความผิด ต่ออีกฝ่ายด้วยเหตุผลที่เฉพาะเจาะจงเท่านั้น

This state of affairs really overstayed its welcome.

สภาพการณ์อันน่าหดหู่นี้ มีอยู่นานเกินไปมาก ๆ

Well into the 20th century, couples in the U.S.

จนมาสู่ในช่วงศตวรรษที่ 20 ที่คู่รักในอเมริกา

resorted to hiring actors to jump into bed with one spouse,

ต้องพึ่งพาการจ้างนักแสดง ให้มาขึ้นเตียงกับคู่รัก

fully clothed, and take photos as evidence of cheating.

โดยการแก้ผ้า และถ่ายรูปไว้ ให้เป็นหลักฐานว่ามีการนอกใจ

Finally, in the 1960s and 70s,

จนในที่สุด ในช่วงปี 1960 และช่วงปี 70

many countries and states adopted no-fault divorce laws,

ในหลาย ๆ ประเทศและในหลาย ๆ รัฐเริ่มนำเอา กฎหมายการหย่าร้างโดยไม่มีความผิดมาใช้

where someone could divorce their spouse without proving harm,

ซึ่งบางคนสามารถหย่ากับคู่ของตนได้ โดยไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ความผิดของอีกฝ่าย

and importantly, without the other’s consent.

และที่สำคัญ ไม่จำเป็นต้องให้อีกฝ่ายยินยอม

The transition from cultural and religious rules

การเปลี่ยนผ่านจาก กฎจากวัฒนธรรมและศาสนา

to state sanctioned ones has always been messy and incomplete—

ไปสู่การอนุมัติการหย่าร้างโดยรัฐเป็นอะไร ที่ยุ่งเหยิงและกระท่อนกระแท่นมาโดยตลอด

people have often ignored their governments’ laws

ผู้คนมักจะเพิกเฉยต่อกฎหมายของรัฐตัวเอง

in favor of other conventions.

และยอมรับธรรมเนียมประเพณีอื่น ๆ

Even today, the Catholic Church doesn’t recognize divorces granted by law.

แม้กระทั่งทุกวันนี้ คริสตจักรคาทอลิกก็ยัง ไม่ยอมรับการหย่าร้างตามกฎหมายอยู่ดี

In some places, like parts of India,

ในบางที่ เช่นบางส่วนของอินเดีย

Western-style divorce laws have been seen as a colonial influence

กฎหมายหย่าร้างแบบฉบับตะวันตก ถูกมองว่าเป็นอิทธิพลจากการเป็นอาณานิคม

and communities practice divorce according to other religious rules.

และในชุมชนก็ใช้การหย่าร้างแบบอิง ตามกฎทางศาสนาอื่น ๆ

In others, though the law may allow for equal access to divorce,

ในบางที่ ถึงแม้กฎหมายจะอนุญาต ให้มีการหย่าร้างอย่างเท่าเทียมกัน

bias in the legal system, cultural stigma, or community pressures

แต่อคติที่มีต่อระบบกฎหมาย ความอัปยศทางวัฒนธรรม หรือแรงกดดันในชุมชน

can make it far more difficult for certain people, almost always women.

ทำให้มันยากขึ้นมาก ๆ สำหรับคนบางกลุ่ม ซึ่งส่วนมากมักจะเป็นผู้หญิงเสมอ

And even in the places where women aren’t disadvantaged by law or otherwise,

และถึงแม้ในที่ที่ผู้หญิงไม่มี อุปสรรคจากกฎหมายหรือจากอะไรก็ตาม

social and economic conditions often make divorce more difficult for women.

เงื่อนไขทางสังคมและเศรษฐกิจก็มักจะทำให้ การหย่าร้างยากขึ้นมากสำหรับผู้หญิงอยู่ดี

In the United States, for example,

ตัวอย่างเช่น ในสหรัฐอเมริกา

women experience economic loss far more than men after divorce.

ผู้หญิงต้องเผชิญความสูญเสียทางเศรษฐกิจ มากกว่าผู้ชายหลังจากทำการหย่าร้างแล้ว

At its best, modern no-fault divorce allows people to leave marriages

อย่างดีที่สุด การหย่าร้างโดยไม่มีความผิด แบบสมัยใหม่ก็อนุญาตให้คนหนีออกจากชีวิตสมรส

that make them unhappy.

ที่ทำให้พวกเขาไม่มีความสุขได้

But dissolving a marriage is almost never as simple

แต่การยุติชีวิตสมรส ไม่เคยเป็นเรื่องง่ายดาย

as sending two people their separate ways.

เหมือนส่งคนสองคนแยกไปคนละทาง

What divorcing partners owe each other,

สิ่งที่คู่รักที่หย่ากันต่างติดค้างต่อกัน

and how they manage aspects of a once shared life

และการที่พวกเขาจะจัดการด้านต่าง ๆ ของชีวิต ที่ครั้งหนึ่งเคยใช้ร่วมกัน

remain emotionally and philosophically complex issues.

ยังคงเป็นปัญหาทางอารมณ์ และทางปรัชญาที่ซับซ้อนอยู่ดี