When did humans start getting divorced? - Rod Phillips

Translator: sadegh vn Reviewer: Masoud Motamedifar

The earliest known divorce laws were written

اولین قوانین شناخته‌شده طلاق ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح

on clay tablets in ancient Mesopotamia around 2000 BCE.

بر روی لوح‌های سفالی در بین‌النهرین باستان نوشته شده‌ بود.

Formally or informally, human societies across place and time

به طور رسمی یا غیر‌رسمی، جوامع بشری در هر مکان و زمانی

have made rules to bind and dissolve couples.

قوانینی برای ازدواج و طلاق زوجین وضع کرده‌اند.

Inca couples, for example, started with a trial partnership,

برای مثال، زوجین اینکا (نوعی قبیله سرخپوستی) با یک همکاری آزمایشی شروع کردند

during which a man could send his partner home.

که در طی رابطه مرد هر‌موقع می‌خواست می‌توانست رابطه را تمام کند.

But once a marriage was formalized, there was no getting out of it.

اما وقتی ازدواج، رسمی می‌شد هیچ راه بازگشتی از آن نبود.

Among the Inuit peoples, divorce was discouraged,

در میان مردم اینویت (گروهی از اسکیمو‌ها) طلاق ممنوع بود

but either spouse could demand one.

اما هر یک از طرفین می‌توانستند با فرد دیگری باشند.

or they could exchange partners with a different couple—

یا دو زوج می‌توانستند همسرانشان را با یکدیگر

as long as all four people agreed.

در صورت توافق هر ۴ نفر معاوضه کنند.

The stakes of who can obtain a divorce, and why, have always been high.

احتمال اینکه فردی به دلایلی درخواست طلاق بدهد، همیشه بالا بوده است.

Divorce is a battlefield for some of society's most urgent issues,

طلاق، میدان جنگی برای رسیدگی به موضوعات ضروری‌تر جامعه مانند:

including the roles of church and state, individual rights, and women’s rights.

نقش کلیسا و حکومت، حقوق فردی و حقوق زنان بوده است.

Religious authorities have often regulated marriage and divorce.

مراجع دینی غالبا قوانین ازدواج و طلاق را وضع کرده‌اند.

Muslims in Africa, the Middle East, and Asia began using the Quran’s rules

مسلمانان آفریقا، خاورمیانه و آسیا در قرن هفتم میلادی

شروع به استفاده از قوانین قرآن کردند.

in the 7th century AD—

generally, a husband can divorce his wife without cause or agreement,

به طور کلی، یک مرد می‌تواند بدون هیچ دلیل موجهی زنش را طلاق دهد

while a wife must secure her husband’s agreement to divorce him.

اما در‌مقابل، زن باید رضایت شوهرش را برای طلاق جلب کند.

In Europe, Christian churches controlled divorce from the 11th century on,

کلیسا‌های مسیحی از قرن یازدهم به بعد در اروپا بر طلاق نظارت می‌کردند،

with the Catholic Church banning it entirely

کلیسای کاتولیک آن را کاملا ممنوع اعلام کرد

and Protestant churches allowing it in restricted circumstances,

و کلیسا‌های پروتستان اجازه طلاق را در شرایط محدود

به ویژه زنا (رابطه جنسی نامشروع) می‌دادند.

particularly adultery.

In the late 18th century, a series of changes took place

در اواخر قرن هجدهم، تغییراتی رخ داد

that would eventually shape divorce laws around the world.

که سر‌انجام باعث شکل‌گیری قوانین طلاق در سراسر جهان شد.

Following centuries of religious conflict,

در طی قرن‌ها درگیری مذهبی،

Europeans pushed for state governance separate from religious control.

اروپایی‌ها، دولت را برای جدایی دین از سیاست تحت‌فشار قرار دادند.

Secular courts gradually took over education, welfare, health, marriage—

دادگاه‌های سکولار به تدریج مدیریت تحصیلات، رفاه اجتماعی، سلامتی،

and divorce.

ازدواج و طلاق را به دست گرفتند.

The French Revolution ushered in the first of the new divorce laws,

انقلاب فرانسه اولین قوانین طلاق را وضع کرد

allowing men and women to divorce for a number of grounds,

که به زن و مرد اجازه می‌داد که در شرایط مختلفی از جمله:

including adultery, violence, and desertion, or simply mutual consent.

زنا، خشونت، ترک همسر و یا عدم رضایت طرفین از یکدیگر طلاق بگیرند.

Though progress was uneven, overall this sort of legislation spread in Europe,

اگرچه پیشرفت نا‌برابر بود اما در کل این قانون در قرن نوزدهم در اروپا،

North America and some European colonies in the 19th century.

آمریکای شمالی و برخی مستعمرات اروپا گسترش یافت.

Still, women's access to divorce often remained restricted compared to men.

هنوز هم طلاق گرفتن برای مردان نسبت به زنان راحت‌تر است.

Adultery was considered more serious for women—

زنا برای زنان جدی‌تر طلقی می‌شد

a man could divorce his wife for adultery alone,

یک مرد به تنهایی می‌توانست زنش را به خاطر زنا طلاق دهد

while a woman would need evidence of adultery,

در حالی که زن برای اثبات خیانت همسرش به یک مدرک

plus an additional offense to divorce her husband.

و یک تخلف اضافی صورت گرفته، نیاز داشت تا بتواند از همسرش طلاق بگیرد.

Sometimes this double standard was written into law;

گاهی اوقات این دو مورد در قانون ذکر می‌شد

other times, the courts enforced the laws unequally.

گاهی هم دادگاه‌ها قانون را به طور نابرابر اجرا می‌کردند.

Domestic violence by a man against his wife was not widely considered

خشونت خانگی مرد علیه همسرش تا قرن بیستم

grounds for divorce until the 20th century.

عموما از عوامل طلاق به شمار نمی‌آمد.

And though new laws expanded the reasons a couple could divorce,

اگر‌چه قوانین جدید عوامل طلاق زن و مرد را گسترش داده است،

اما آن‌ها همچنان اصول اولیه مذهبی خود را حفظ کرده‌اند.

they also retained the fundamental ideology of their religious predecessors:

that a couple could only split if one person wronged the other in specific ways.

فقط در صورتی که یک فرد به دیگری به روش‌های خاصی ظلم کند، می‌توانند از هم جدا شوند.

This state of affairs really overstayed its welcome.

این وضعیت بطور جدی مورد استقبال قرار گرفت.

Well into the 20th century, couples in the U.S.

زوجین ایالات متحده در قرن بیستم برای گرفتن مدرک خیانت

resorted to hiring actors to jump into bed with one spouse,

مجبور شدند به استخدام بازیگرانی متوسل شوند که با لباس کامل در کنار همسرشان بخوابند

fully clothed, and take photos as evidence of cheating.

تا بتوانند عکس را برای ارائه به دادگاه ثبت کنند.

Finally, in the 1960s and 70s,

سرانجام در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، بسیاری‌از کشور‌ها و ایالت‌ها با قانون طلاق عاطفی

many countries and states adopted no-fault divorce laws,

where someone could divorce their spouse without proving harm,

سازگار شدند که هر کس می‌توانست بدون نیاز به مدرک برای اثبات

و از همه مهم‌تر، بدون رضایت فرد مقابل طلاق بگیرد.

and importantly, without the other’s consent.

The transition from cultural and religious rules

پس از گذر از قوانین فرهنگی و مذهبی

to state sanctioned ones has always been messy and incomplete—

در دولت‌هایی که همیشه نابسامان و مشکل‌دار بودند ــــ

people have often ignored their governments’ laws

مردم اغلب قوانین دولت را

in favor of other conventions.

به نفع انجمن‌های دیگر نادیده می‌گرفتند.

Even today, the Catholic Church doesn’t recognize divorces granted by law.

حتی امروزه، کلیسای کاتولیک طلاق قانونی را قبول ندارد.

In some places, like parts of India,

در بعضی نقاط، مثل بخش‌هایی از هند،

Western-style divorce laws have been seen as a colonial influence

طلاق با قوانین غربی را نوعی استعمار می‌دانند

and communities practice divorce according to other religious rules.

و افراد طلاق را با احکام دینی دیگری به جا می‌آورند.

In others, though the law may allow for equal access to divorce,

به عبارت دیگر، اگرچه قانون، حق طلاق را حق هریک از طرفین می‌داند،

bias in the legal system, cultural stigma, or community pressures

اما تبعیض در نظام حقوقی، انگ اجتماعی و یا فشار‌های جامعه

can make it far more difficult for certain people, almost always women.

همیشه شرایط را برای افراد، مخصوصا زنان سخت می‌کنند.

And even in the places where women aren’t disadvantaged by law or otherwise,

و حتی در مناطقی که برای زنان منع قانونی وجود نداشته باشد،

social and economic conditions often make divorce more difficult for women.

شرایط اجتماعی و اقتصادی اغلب طلاق را برای زنان سخت‌تر می‌کنند.

In the United States, for example,

به‌طور‌مثال، در ایالات متحده

women experience economic loss far more than men after divorce.

زنان بعد از طلاق بیشتر از مردان از نظر اقتصادی متضرر می‌شوند.

At its best, modern no-fault divorce allows people to leave marriages

در بهترین حالت، ازدواج توافقی مدرن اجازه می‌دهد آن‌هایی که در رابطه خود

that make them unhappy.

دیگر شاد نیستند بتوانند جدا شوند.

But dissolving a marriage is almost never as simple

اما پایان دادن به یک ازدواج به سادگی

as sending two people their separate ways.

جدا کردن و فرستادن آن‌ها به دو مسیر جداگانه نیست.

What divorcing partners owe each other,

زوجین حتی بعد از طلاق هم به هم احساس تعلق دارند

and how they manage aspects of a once shared life

و اینکه چگونه آن‌ها جنبه‌های به جا مانده از زندگی مشترک را مدیریت می‌کنند،

remain emotionally and philosophically complex issues.

از لحاظ عاطفی و فلسفی موضوعات پیچیده‌ای هستند.