How do you know what's true? - Sheila Marie Orfano

Translator: sadegh vn Reviewer: shirin etebar

A samurai is found dead in a quiet bamboo grove.

جسد یک سامورایی در یک نخلستان خلوت بامبو پیدا شد.

One by one, the crime’s only known witnesses recount their version

نوبت به نوبت، شاهدان شناخته شده‌ی جنایت روایت خود را از وقایع رخ داده

of the events that transpired.

بازگو می‌کنند.

But as they each tell their tale,

اما وقتی هر کس داستانش را تعریف می‌کند،

it becomes clear that every testimony is plausible, yet different.

مشخص می‌شود که هر شهادت قانع‌کننده بوده اما با هم متفاوت هستند.

And each witness implicates themselves.

و هر شاهد خود را شریک جرم می‌داند.

This is the premise of “In a Grove,” a short story published in the early 1920s

این مقدمه‌ای است از «در بیشه»، داستان کوتاهی که در اوایل دهه ۱۹۲۰

by Japanese author Ryūnosuke Akutagawa.

توسط نویسنده ژاپنی ریونوسوکه آکوتاگاوا منتشر شد.

Though many know this tale of warring perspectives by a different name:

اگر‌چه بسیاری از افراد با دیدگاه‌های مختلف این داستان را به اسامی مختلف می‌شناسند:

“Rashomon.”

«راشومون.»

In 1950, Japanese filmmaker Akira Kurosawa adapted two of Akutagawa’s stories

در ۱۹۵۰، فیلم‌ساز ژاپنی آکیرا کوروساوا از دو تا از داستان‌های آکوتاگاوا

into one film.

در یکی از فیلم‌هایش اقتباس کرد.

This movie introduced the world to an enduring cultural metaphor

این فیلم، جهان را یک استعاره فرهنگی ماندگار معرفی کرد

that has transformed our understanding of truth, justice and human memory.

که درک ما از حقیقت، عدالت و حافظه انسانی را تغییر داد.

The Rashomon effect describes a situation

اثر راشومون وضعیتی را توصیف می‌کند

in which individuals give significantly different but equally conceivable accounts

که در آن افراد روایات کاملاً متفاوتی اما به همان اندازه قابل قبول

of the same event.

از یک رویداد ارائه می‌دهند.

Often used to highlight the unreliability of eyewitnesses,

که اغلب برای تاکید بر غیرقابلِ اطمینان بودن شواهد عینی به کار می‌رود.

the Rashomon effect usually occurs under two specific conditions.

معمولا برای رخ دادن اثر راشومون دو شرط مورد نیاز است.

The first: there’s no evidence to verify what really happened.

اول: هیچ مدرکی برای تأیید آنچه در واقع اتفاق افتاده، وجود نداشته باشد.

And the second: there’s pressure to achieve closure,

و دومی: فشار‌هایی برای دستیابی به نتیجه وجود داشته باشد،

often provided by an authority figure trying to identify the definitive truth.

که اغلب توسط شخص مسئولی که تلاش می‌کند تا حقیقت قطعی را تشخیص دهد، انجام می‌شود.

But the Rashomon effect undermines the very idea of a singular, objective truth.

اما اثر راشومون باور وجود داشتن یک حقیقت واحد و عینی را زیر سؤال می‌برد.

In the source material,

بر طبق منابع،

Akutagawa and Kurosawa use the tools of their media

آکوتاگاوا و کوروساوا از رسانه‌هایشان استفاده کردند

to give each character’s testimony equal weight,

تا ارزش شهادت شخصیت‌ها را برابر جلوه دهند

transforming each witness into an unreliable narrator.

و هر شاهد را به یک راوی غیر‌قابل اعتماد تبدیل کنند.

Without any hints on who’s sharing the most accurate account,

بدون هیچ‌گونه اشاره‌ای در مورد اینکه چه کسی دقیق‌ترین داستان را می‌گوید،

the audience can’t tell which character to trust.

مخاطبان نمی‌توانند تصمیم بگیرند که به کدام شخصیت اعتماد کنند.

Instead, each testimony takes on a truthful quality,

در عوض، در هر شهادت صداقت وجود دارد

and the audience is left doubting their convictions

و باعث می‌شود مخاطبان در عقیده خود نسبت به اینکه

as they guess who ended the samurai’s life.

چه کسی به زندگی سامورایی پایان داده شک کنند.

Some might find this frustrating because the plot subverts expectations

برخی ممکن است این را نا‌امیدکننده بدانند زیرا این قضیه انتظارات را

of how mysteries usually end.

از پایان معمول معما‌ها نابود می‌سازد.

But by refusing to provide a clear answer,

اما با امتناع از ارائه پاسخی واضح و روشن،

these two artists capture the messiness and complexity of truth and human memory.

این دو هنرمند آشفتگی و پیچیدگی حقیقت و حافظه انسانی را به تصویر می‌کشند.

دانشمندان علوم اعصاب دریافته‌اند که وقتی ما خاطره‌ای را در سر می‌پرورانیم،

Neuroscientists have found that when we form a memory,

our interpretation of visual information is influenced

تعبیر ما از اطلاعات بصری

by our previous experiences and internal biases.

تحت تاثیر تجربیات گذشته و سوگیری‌های داخلی است.

Some of these biases are unique to individuals,

برخی از این سوگیری‌ها مختص افراد

but others are more universal.

اما برخی دیگر همگانی‌تر هستند.

For example, egocentric bias can influence people

به عنوان مثال، سوگیری خود‌خواهانه می‌تواند مردم را تحت تاثیر قرار دهد

to subconsciously reshape their memories

تا ناخودآگاه خاطرات خود را به نحوی تغییر دهند که

in ways that cast a positive light on their actions.

تصور ذهنی مثبتی نسبت به اقدامات خود داشته باشند.

Even if we were able to encode a memory accurately,

حتی اگر ما بتوانیم یک خاطره را با دقت به ذهن بسپاریم،

recalling it incorporates new information that changes the memory.

به یاد آوردن آن با اطلاعات جدیدی همراه است که می‌تواند خاطره را تغییر دهد.

And when we later recall that event,

و وقتی که بعداً آن رویداد را به یاد می‌آوریم،

we typically remember the embellished memory instead of the original experience.

ما معمولا به جای تجربه اصلی، نسخه اغراق‌آمیز آن را به خاطر می‌آوریم.

These underlying psychological phenomena mean that the Rashomon effect

این پدیده‌های روان‌شناختی زمینه‌ای به این معنی است که اثر راشومون

can pop up anywhere.

می‌تواند در هر کجا رخ دهد.

In biology, scientists starting from the same dataset

در زیست‌شناسی، دانشمندان با مجموعه داده‌های مشابه

and applying the same analytical methods, frequently publish different results.

و استفاده از روش‌های تحلیلی یکسان اغلب به نتایج متفاوتی دست می‌یابند.

Anthropologists regularly grapple with the impact personal backgrounds can have

انسان‌شناسان به طور مرتب با تاثیری که سوابق فردی می‌تواند بر برداشت کارشناس

on an expert's perception.

بگذارد، دست و پنجه نرم می‌کنند.

In one famous case, two anthropologists visited the Mexican village of Tepoztlan.

در یک مورد مشهور، دو انسان‌شناس از روستای تپوزتلان در مکزیک بازدید کردند.

The first researcher described life in the town as happy and contented,

محقق اول زندگی در آنجا را شاد و راضی‌کننده توصیف کرد،

while the second recorded residents as paranoid and disgruntled.

در حالی که دومی ساکنان را بدگمان و ناراضی می‌دید.

Experts aside, the Rashomon effect can also impact the general public,

جدای از کارشناسان، اثر راشومون می‌تواند عموم مردم را تحت تاثیر قرار دهد،

particularly when it comes to the perception of complicated world events.

به‌ویژه وقتی که صحبت از پی بردن به رویداد‌های پیچیده جهان می‌شود.

For example, following a 2015 security summit

برای مثال، پس از اجلاس امنیتی در ۲۰۱۵

between the United States and leaders from the Arab States,

بین ایالات متحده و رهبران اتحادیه عرب،

media reports about the summit varied enormously.

گزارش رسانه‌ها در مورد این اجلاس بسیار متفاوت بود.

Some stated that it had gone smoothly, while others called it a complete failure.

برخی اظهار داشتند که آن بدون مشکل پیش رفت، برخی هم آن را یک شکست کامل قلمداد کردند.

It's tempting to fixate on why we have competing perceptions,

این وسوسه‌انگیز است که بفهمیم چرا ما دیدگاه‌های متقابلی داریم،

but perhaps the more important question the Rashomon effect raises is,

اما شاید سؤال مهم‌تری که اثر راشومون ایجاد می‌کند این باشد که

what is truth anyway?

گذشته از همه اینها، حقیقت چیست؟

Are there situations when an “objective truth” doesn’t exist?

آیا موقعیتی هست که در آن «حقیقت عینی» وجود نداشته باشد؟

What can different versions of the same event tell us

روایت‌های مختلف در مورد یک رویداد

about the time, place and people involved?

چه‌چیزی می‌تواند در مورد زمان، مکان و افراد درگیر قضیه به ما بگوید؟

And how can we make group decisions if we’re all working

و با وجود اطلاعات، سوابق و سوگیری‌های مختلف

with different information, backgrounds, and biases?

چگونه می‌توانیم تصمیم گروهی درستی بگیریم؟

Like most questions, these don’t have a definitive answer.

مانند اکثر سؤالات، اینها هم جواب مشخصی ندارند.

But the enduring importance of Akutagawa’s story

اما مفهوم جاودانه داستان آکوتاگاوا نشان می‌دهد

suggests there may be value in embracing the ambiguity.

که پذیریش ابهام هم می‌تواند با‌ارزش باشد.