Why incompetent people think they're amazing - David Dunning

Translator: Maziar Jamshidi Reviewer: sadegh zabihi

Are you as good at things as you think you are?

آیا در کارها به آن خوبی که فکر می‌کنید هستید؟

How good are you at managing money?

چقدر در مدیریت امور مالی خوب هستید؟

What about reading people's emotions?

در مورد خواندن احساسات دیگران چطور؟

How healthy are you compared to other people you know?

چقدر در مقایسه با کسانی که می‌شناسید سلامت هستید؟

Are you better than average at grammar?

آیا در دستور زبان از میانگین بهتر هستید؟

Knowing how competent we are

دانستن اینکه چقدر سررشته داریم

and how are skill stack up against other people's

و اینکه چگونه مهارت‌هایمان درقیاس با دیگران قرار می‌گیرد

is more than a self-esteem boost.

بیشتر از یک حس اعتماد بنفس است.

It helps us figure out when we can forge ahead on our own decisions and instincts

به ما کمک می‌کند بفهمیم چه وقت می‌توانیم روی تصمیمات و غرایزمانمان پیش برویم

and when we need, instead, to seek out advice.

و کی در عوض باید به دنبال مشورت باشیم.

But psychological research suggests that we're not very good

ولی تحقیقات روانشناسی نشان می‌دهد که ما چندان

at evaluating ourselves accurately.

در ارزیابی دقیق از خودمان خوب نیستیم.

In fact, we frequently overestimate our own abilities.

در واقع، بیشتر مواقع توانایی‌هایمان را دست بالا می‌گیرم.

Researchers have a name for this phenomena,

پژوهشگران برای این پدیده یک اسم دارند،

the Dunning-Kruger effect.

اثر «دانین-کروگر.»

This effect explains why more than 100 studies

این اثر نشان می‌دهد که چرا بیش از ۱۰۰ مطالعه

have shown that people display illusory superiority.

نشان داده‌اند که مردم برتربینی موهومی نشان می‌دهند.

We judge ourselves as better than others

ما خود را از دیگران بهتر ارزیابی می‌کنیم

to a degree that violates the laws of math.

تا آن سطح که قاعده ریاضی را نقض می‌کند.

When software engineers at two companies were asked to rate their performance,

وقتیکه از مهندسین نرم‌افزار دو شرکت خواسته شد که عملکرد خود را ارزیابی کنند

32% of the engineers at one company and 42% at the other

۳۲٪ از مهندسین یک شرکت و ۴۲٪ از مهندسین شرکت دیگر

put themselves in the top 5%.

خود را جزء ۵٪ برتر ارزیابی کردند.

In another study, 88% of American drivers

در یک مطالعه دیگر، ٪۸۸ از رانندگان آمریکایی

described themselves as having above average driving skills.

خود را با قابلیت رانندگی بالاتر از میانگین ارزیابی کردند.

These aren't isolated findings.

این‌ها یافته‌های مجرد نیستند.

On average, people tend to rate themselves better than most

بطور متوسط، مردم تمایل دارند که خود را بهتر از اکثریت ببینند

in disciplines ranging from health, leadership skills, ethics, and beyond.

گرفته از زمینه‌هایی مانند سلامت، مهارت رهبری، اخلاقیات و فراتر از آن.

What's particularly interesting is that those with the least ability

چیز جالب آنست که آن‌هایی که کمترین مهارت را دارند

are often the most likely to overrate their skills to the greatest extent.

اغلب بیشتر احتمال دارد که مهارت‌هایشان را در بیشترین حد ممکن برآورد کنند.

People measurably poor at logical reasoning,

افرادی که بطور قابل اندازگیری در قضاوت منطقی،

grammar,

دستور زبان،

financial knowledge,

دانستی‌های مالی،

math,

emotional intelligence,

ریاضی،

هوش احساسی،

running medical lab tests,

انجام آزمایش‌های پزشکی،

and chess

و شطرنج ضعیف هستنند

all tend to rate their expertise almost as favorably as actual experts do.

همگی تمایل دارند که تخصص خود را تقریبا در رده متخصصان واقعی بالا ببرند.

So who's most vulnerable to this delusion?

خوب چه کسانی نسبت بچنین توهم بیشترین آسیب‌پذیری را دارند؟

Sadly, all of us because we all have pockets of incompetence

افسوس، همه ما چرا که ما همگی بی‌کفایتی‌هایی داریم

we don't recognize.

که خودمان از آنها بی خبریم.

But why?

اما چرا؟

When psychologists Dunning and Kruger first described the effect in 1999,

وقتیکه دو روانشناس، دانینگ و کروگر، در سال ۱۹۹۹ برای اولین بار این اثر را توصیف کردند،

they argued that people lacking knowledge and skill in particular areas

استدلال کردند که افرادی که درحوزه‌های خاص فاقد دانش و مهارت هستند

suffer a double curse.

از یک بلای دوجهته رنج می‌برند.

First, they make mistakes and reach poor decisions.

نخست، اشتباه می‌کنند و به تصمیمات غلط می‌رسند.

But second, those same knowledge gaps also prevent them from catching their errors.

اما دوم، همان حفره‌های آگاهی مانع آن‌ها از تشخیص اشتباهات‌شان می‌شود.

In other words, poor performers lack the very expertise needed

بعبارت دیگر، آنها با عملکرد ضعیف، فاقد آن تخصصی هستند

to recognize how badly they're doing.

که لازم است تا تشخیص دهند که چه ضعیف عمل می‌کنند.

For example, when the researchers studied

بعنوان نمونه، وقتیکه محققان

participants in a college debate tournament,

شرکت‌کنندگان در یک مناظره دانشگاهی را مطالعه کردند،

the bottom 25% of teams in preliminary rounds

۲۵٪ از تیم‌های رده پایینی در دور مقدماتی

lost nearly four out of every five matches.

از هر ۵ مسابقه تقریباً ۴ تا را باختند.

But they thought they were winning almost 60%.

اما با تقریب ۶۰٪ فکر می‌کردند که برنده می‌شوند.

WIthout a strong grasp of the rules of debate,

بدون داشتن درک قوی از قوانین مناظره،

the students simply couldn't recognize when or how often

دانشجویان صرفا نمی‌توانستند تشخیص دهند که کی و هر چند بار

their arguments broke down.

مباحثه‌شان شکسته خورده است.

The Dunning-Kruger effect isn't a question of ego blinding us to our weaknesses.

اثر دانینگ-کروگر مسئله این نیست که نفس ما را مقابل ضعف‌هایمان کور می‌کند.

People usually do admit their deficits once they can spot them.

افراد معمولا به نواقص خود وقتیکه بتوانند کشف‌شان کنند اغراق می‌کنند.

In one study, students who had initially done badly on a logic quiz

در یک مطالعه، دانش‌آموزانی که در یک تست هوش در ابتدا بد عمل کرده‌ بودند

and then took a mini course on logic

و سپس یک درس کوتاه در مورد منطق گذرانده بودند

were quite willing to label their original performances as awful.

کاملا حاضر بودند که برچسب افتضاح به عملکرد آغازین خودشان بزنند.

That may be why people with a moderate amount of experience or expertise

شاید این دلیل آن باشد که چرا افراد با تجربه و تخصص متوسط

often have less confidence in their abilities.

اغلب اعتماد به نفس کمتری نسبت به توانایی‌هایشان دارند.

They know enough to know that there's a lot they don't know.

آن‌ها به اندازه کافی می‌دانند که بفهمند چیزهای زیادی هست که نمی‌دانند.

Meanwhile, experts tend to be aware of just how knowledgeable they are.

در حالیکه متخصصین از اینکه به چه میزان مطلعند با خبرند.

But they often make a different mistake:

ولی آن‌ها اغلب یک اشتباه دیگر می‌کنند:

they assume that everyone else is knowledgeable, too.

فرض می‌کنند که بقیه هم به همان اندازه آگاهند.

The result is that people, whether they're inept or highly skilled,

نتیجه اینکه افراد، خواه بی‌کفایت یا بسیار ماهر،

are often caught in a bubble of inaccurate self-perception.

در حبابی از خودپنداری نادقیق گیر می‌افتند.

When they're unskilled, they can't see their own faults.

وقتیکه بی‌مهارت هستند، ایراد خودشان را نمی‌بینند.

When they're exceptionally competent,

وقتیکه بطور ویژه کفایت دارند،

they don't perceive how unusual their abilities are.

درک نمی‌کنند که تا چه حد توانایی‌شان نامعمول است.

So if the Dunning-Kruger effect is invisible to those experiencing it,

پس اگر اثر دانینگ-کروگر برای کسانی که آنرا تجربه می‌کنند نامرئی است،

what can you do to find out how good you actually are at various things?

چکار می‌‌توان کرد تا فهمید در واقع چقدر در چیزهای مختلف خوب هستید؟

First, ask for feedback from other people,

نخست، از دیگران بخواهید که بازخورد بدهند،

and consider it, even if it's hard to hear.

و آنرا در نظر بگیرید حتی اگر شنیدنش سخت باشد.

Second, and more important, keep learning.

دوم، مهمتر اینکه به یادگیری ادامه دهید.

The more knowledgeable we become,

هر چه آگاهتر بشویم،

the less likely we are to have invisible holes in our competence.

احتمال داشتن حفره‌های نامرئی در کفایت‌مان کمتر است.

Perhaps it all boils down to that old proverb:

شاید همه به این مثل قدیمی بر می‌گردد که:

When arguing with a fool,

وقتیکه که با یک نادان بحث می‌کنی،

first make sure the other person isn't doing the same thing.

اول مطمئن شو که فرد دیگر نیز همین کار را نمی‌کند.