Asking for help is a strength, not a weakness | Michele L. Sullivan

Çeviri: Eylül Özbay Gözden geçirme: Suleyman Cengiz

We all have milestones in life that we remember so vividly.

Herkesin hayatında sanki dünmüş gibi hatırladığı dönüm noktaları vardır.

The first one for me was when I was entering kindergarten.

Benim için birincisi, anaokuluna başladığım ilk gündü.

My big brother was in school, and by golly, it was my time.

Ağabeyim okuldaydı ve sıra bendeydi.

And I went trottin' down that hallway.

Koridordan koşarak gittim.

I was so excited, I almost wet myself.

Altıma yapacak kadar heyecanlıydım desem yeridir.

And I go to the door,

Kapıya ilerlediğimde

and there was the teacher with a warm welcome,

beni sıcak bir karşılamayla bekleyen bir öğretmen vardı.

and she took me into the classroom,

Beni sınıfa götürüp

eşyalarımızı koyduğumuz

showed me my little cubbyhole --

küçük dolabı gösterdi.

we all remember those little cubbyholes, don't we --

Hepimiz o dolapları hatırlarız, değil mi?

and we put our stuff in there.

And then she said, "Go over to the circle

Sonra bana dönüp ''Hadi git çocukların arasına katıl.

and play with the kids until class starts."

Ders başlayana kadar oynayın,'' dedi.

So I went over there and plopped down like I owned the place,

Ben de, sanki babamın yeriymiş gibi oraya kuruluverdim.

and I'm playing,

Oynamaya başladım.

and all of a sudden, the boy next to me,

Birdenbire yanımdaki çocuk,

he was wearing a white shirt with blue shorts.

daha dün gibi hatırlıyorum,

I remember it like it was yesterday.

beyaz bir tişört ve mavi şortu vardı üstünde.

Suddenly he stopped playing and he said,

Birden oyunu bırakıp bana,

"Why are you so short?"

''Niye kısasın sen?'' diye sordu.

And I just kept playing. I didn't think he was talking to me.

Bense oynamaya devam ettim. Benimle konuştuğunu düşünmemiştim.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And in a louder voice, he said,

Sesini yükselterek tekrar şöyle dedi:

"Hey, why are you so short?"

''Hey, neden bu kadar kısasın sen?"

So I looked up and I said,

Kafamı kaldırıp ''Ne demek istiyorsun?

"What are you talking about? Let's just play. We're happy.

Mutluyuz işte oynayalım.

I've been waiting for this."

Bunu bekliyordum'' dedim.

And so we played, and about a minute later,

Oynamaya devam ettik ve bir dakika sonra

the girl next to him, in a white shirt and a pink skirt,

yanımdaki beyaz bulüzle pembe etek giyen kız

stood up, put her hands on her hips,

ayağa kalktı, ellerini beline koyup

and said, "Yeah, why do you look so different?"

''gerçekten ya, neden farklı görünüyorsun?'' dedi.

And I went, "What are you talking about?

Ben de, ''Ne farklısı ya?

I don't look different. I'm not short. Again, let's just play."

Farklı görünmüyorum. Kısa da değilim. Oynayalım hadi'' dedim.

About this time, I looked all around the circle I was in,

O an kafamı kaldırıp bakmamla tüm etrafımdaki tüm

and all the kids had stopped playing and they were all looking at me.

çocukların oynamayı bırakmış bana baktıklarını gördüm.

And I'm thinking --

Bugünün tabiriyle ''Hadi be...'' ya da ''yok artık''

in today's language, it would be "OMG" or "WTF."

diye düşündüm.

(Laughter)

(Kahkahalar)

What just happened?

Ne olmuştu birdenbire?

So all the confidence that I went in with that morning

Sabah gelirken topladığım tüm öz güvenimi

was withering away as the morning went on

gittikçe yitirmeye başlamıştım.

and the questions kept coming.

Sorularsa gelmeye devam ediyordu.

And at the end of the morning, before I went home,

Gün bitiminde, eve gitmeden hemen önce

öğretmen hepimizi topladı,

the teacher had us in a circle,

and I actually found myself outside of the circle.

bense oluşturdukları çemberin dışında kalmıştım.

I couldn't look at anybody.

Kimseye bakamıyordum.

I could not understand what just happened.

Hâlâ ne olduğunu anlamıyordum.

And over the next few years,

O günden sonra uzun bir süre

I hated to go out in public.

toplum içine çıkmaktan nefret ettim.

I felt every stare, every giggle,

İnsanların bana her göz dikişini, her kıkırdayışını,

every pointed finger,

her beni işaret edişini,

not the finger,

parmağı değil,

but every pointed finger,

''beni'' işaret edişini hissediyordum.

and I hated it.

Bu yaptıklarından nefret ediyordum.

I would hide behind my parents' legs like nobody could see me.

Sanki kimse beni göremeyecekmiş gibi ebeveynlerimin arkasına saklanıyordum.

And as a child,

Çocuk, ne başka çocuğun

you can't understand another child's curiosity,

merakını anlar, ne de

nor an adult's ignorance.

yetişkin birinin cahilliğini.

It became very apparent to me that the real world was not built

Fark ettim ki, gerçek dünya

for someone of my size, both literally or figuratively.

mecazen de, gerçekten de benim boyumdakiler için değildi.

And so I have no anonymity, as you can probably tell,

Fark ettiğiniz üzere bu boyla

tanınmama şansım yok.

and while you can see my size,

we all go through many challenges through our lifetime.

Hayatımız boyunca birçok zorlukla karşılaşırız.

And some you can see, like mine.

Özellikle de dışarıda gördüğünüz benim gibi insanlar için.

Most you can't.

Pek göremezsiniz aslında.

You can't tell if someone's dealing with a mental illness,

Dışarıdan baktığınızda birinin akıl hastalığıyla uğraşıp uğraşmadığını,

or they're struggling with their gender identity,

cinsiyetiyle ilgili sorun yaşayıp yaşamadığını bilemezsiniz.

they're caring for an aging parent,

Hasta ebeveynlerine mi bakıyor,

they're having financial difficulty.

parasal sıkıntıları mı var.

You can't see that kind of stuff.

Bunları öyle dışarıdan bakıp göremezsiniz.

So while you can see

Mesela benim sorunumun

one of my challenges is my size,

boyum olduğunu görüyorsunuz.

seeing does not mean you understand

Fakat görmeniz, aslında benim kim olduğumu,

what it's truly to be me on a daily basis, or what I go through.

nelerle uğraştığımı anladığınız anlamına gelmez.

And so I'm here to debunk a myth.

Ben buraya bir miti çürütmeye geldim aslında.

I do not believe you can walk in someone else's shoes,

Kendinizi başkasının yerine koyabileceğinize inanmıyorum.

and because of that, we must adopt a new way of giving of ourselves.

İşte bu yüzden de fedakârlık yapacak yollar aramalıyız.

Simply stated, I will never know what it's like to be you

Basitçe, ben asla sizin gibi olmanın ne demek olduğunu bilemeyeceğim

ve siz de benim gibi olmanın nasıl bir şey olduğunu bilemezsiniz.

and you will never know what it's like to be me.

I cannot face your fears or chase your dreams,

Ne sizin korkularınızla yüzleşebilir, ne de hayallerinizin peşinden koşabilirim.

and you can't do that for me,

Siz de aynını benim yerime yapamazsınız.

but we can be supportive of each other.

Fakat birbirimizi destekleyebiliriz.

Instead of trying to walk in each other's shoes,

Kendimizi başkasının yerine koymaktansa

we must adopt a new way of giving of ourselves.

kendimize fedakârlık yapacak yeni yollar bulmalıyız.

I learned at an early age

Çok erken yaşlarda, diğer insanlardan

that I did have to do some things different than most people,

farklı şeyler yapmam gerektiğini öğrenmiştim.

but I also learned there were things I was on equal footing with,

Aynı zamanda, eşit şeyler yapmam gerektiğini de öğrenmiştim.

and one of those was the classroom.

Sınıf gibi mesela.

Heh, heh, heh. I was equal.

Ha, ha, ha. Eşittim.

As a matter of fact, I excelled in the classroom.

Aslına bakarsanız, sınıfta sivrildim.

This was vitally important, I discovered as I grew older

Bu benim için hayati derecede önemliydi,

and realized I wasn't going to be able to do a physical job.

çünkü büyüdükçe öğrendim ki, fiziksel bir iş yapamazdım.

I needed an education.

Eğitime ihtiyacım vardı.

So I went on and got a university degree,

Ben de devam edip üniversite diploması aldım.

but I felt to be one step ahead of everyone for employment,

Fakat iş anlamında herkesten bir adım geride olduğumu farkındaydım.

I needed to have an advanced university degree,

İleri düzey üniversite diplomasına ihtiyacım vardı.

Onu da aldım.

so I went ahead and got that.

Şimdiyse iş görüşmesi için hazırım.

Now I'm ready for my interview.

Remember your first interview? What am I going to wear?

İlk iş görüşmenizi hatırlıyor musunuz? Ne giyeceğim?

What questions?

Nasıl sorular soracaklar?

And don't forget that firm handshake.

Sıkıca tokalaşmayı da unutma.

I was right there with you.

Sizinle oradaydım ben de.

So 24 hours before my interview,

Görüşmemden 24 saat önce

a friend of mine who I've known all my life

küçüklüğümden beri tanıdığım bir arkadaşım

called and said, "Michele, the building you're going in has steps."

arayıp, ''Michele, görüşmeye gideceğin binada merdivenler var'' dedi.

And she knew I couldn't climb steps.

Merdivenleri çıkamayacağımı biliyordu.

So suddenly, my focus changed.

Birdenbire odaklandığım konu değişmişti.

In my shoes, I was worried about how am I going to get there?

"Oraya gittiğimde ne yapacağım?" diye düşünüyordum.

So I went early and found a loading dock and got in and had a great interview.

Erkenden gidip yük rampası bulup üstüne bindim ve harika bir görüşmeydi.

They had no idea what I went through for the day and that's OK.

O gün neler yaşadığım hakkında en ufak fikirleri yoktu ama sorun da değildi.

You're probably thinking my greatest challenge that day was the interview,

Büyük ihtimalle karşılaştığım en büyük zorluğun o gün görüşme veya

or getting in the building.

binaya girmek olduğunu düşünüyorsunuzdur.

In reality, my biggest challenge that day

Aslında karşılaştığım en büyük zorluk o gün birini

was getting through the loading dock without getting run over.

ezmeden yük rampasına çıkmaktı.

I am very vulnerable in certain situations:

Havaalanları, koridorlar, otoparklar,

airports, hallways, parking lots,

yük rampaları gibi şeyleri

kullanmaya yatkın değilim.

loading docks.

And so I have to be very careful.

Bu yüzden de çok dikkatli olmalıyım.

I have to anticipate and be flexible

Bazı şeyleri önceden tahmin edip ona göre farklı davranmam gerekiyor.

and move as quickly as I can sometimes.

Bazense olabildiğince hızlı hareket etmem gerekiyor.

So I got the job,

Velhasıl, işi aldım.

and in my current role I travel quite a bit.

Şu anki pozisyonumda biraz seyahat etmem gerekiyor.

And travel is a challenge for all of us these days.

Bugünlerde seyahat hepimiz için sorun teşkil ediyor.

Belki siz, havaalanına gidip güvenlikten geçtikten sonra kapıya gidiyorsunuz.

And so you probably get to the airport, run through security, get to the gate.

Did I get my aisle seat or my window seat? Did I get my upgrade?

Koridor ya da cam kenarı koltuğumu aldım mı? Yükseltmemi aldım mı?

Me, first of all, I don't run through anything.

Ben öncelikle hiçbir yerden geçmiyorum.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And I especially don't run through the TSA

Ulaştırma Güvenlik İdaresi'ne gitmiyorum,

because I get to experience the personal patdown.

çünkü kendim çaresine bakıyorum.

I won't comment on that.

Bu konuda yorum yapmayacağım.

And then I make my way to the gate,

Çıkışa doğru yürüdüm.

and with my gift of gab that my parents said I was born with,

Ağzım bayağı iyi laf yapar. Ben de gittim

I talk to the gate agent, and then I say, "By the way, my scooter weighs this much,

kapı görevlisiyle konuşup dedim ki ''Bu arada mobiletimin kilosu bu,

I have a dry cell battery,

kuru pil bataryam da var,

and I can drive it down to the door of the plane."

bir de uçak kapısına kadar mobiletimi sürebilirim.''

Also, the day before, I had called the city where I'm traveling to

Bir gün öncesinden de gideceğim şehri arayıp

to find out where I could rent a scooter in case mine gets broken on the way.

kendi mobiletimin kırılmasına karşın nereden mobilet kiralayabileceğimi sordum.

So in my shoes, it's a little bit different.

Gördüğünüz gibi benim açımdan işler biraz daha farklı.

When I get onto the plane,

Uçağa bindiğimde de ağzımın laf yapması işime yaradı.

I use my gift of gab to ask the lady to put my bag up, and they graciously do.

Bir hanımefendiden çantamı yukarı koymasını rica ettim.

O da zarif bir şekilde yaptı.

I try not to eat or drink on a plane

Uçakta bir şeyler yeyip içmemeye gayret ediyorum.

because I don't want to have to get up and walk on the plane,

Kalkıp uçakta yürümek zorunda kalmak istemiyorum.

but nature has its own schedule,

Tabii, evdeki hesap çarşıya uymaz.

and not long ago, it knocked and I answered.

Çok geçmeden çaldı, ben de cevap verdim.

So I walked up to the front of the plane

kalkıp uçağın ön kısmına doğru yürüdüm.

and gabbed with the flight attendant,

Kabin görevlisiyle iki çift laf ettik.

and said, "Can you watch the door? I can't reach the lock."

O sırada ''Kapıya bakabilir misin? Ben kilide yetişemiyorum da'' dedim.

So I'm in there doing my business, and the door flies open.

Ben işime bakarken kapı açıldı.

Dehşetle bakan

And there's a gentleman there

bir bey duruyordu orada.

with a look of horror on his face.

Ben de aynı öyle bakıyordum kesin.

I'm sure I had the same look.

As I came out, I noticed that he was sitting right across from me,

Dışarı çıktığımda o beyin hemen çaprazımda oturduğunu gördüm.

and he's in total, complete embarrassment.

Bayağı utanmış hâldeydi.

So I walk up to him and I quietly go,

Kalkıp sessizce yanına gittim ve şöyle dedim:

"Are you going to remember this as much as I am?"

''Siz de benim gibi hatırlayacak mısınız bunu?''

(Laughter)

(Kahkahalar)

And he goes, "I think so."

''Galiba,'' diye yanıtladı.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Now, while he's probably not talking about it publicly, I am.

Büyük ihtimalle o bunu açık açık anlatmıyordur ama ben anlatıyorum.

(Laughter)

(Kahkahalar)

But we talked for the rest of the flight,

Tabii, tüm uçuş boyunca konuştuk.

and we got to know each other, our families, sports, work,

Birbirimizi tanıdık, ailelerimiz, spor, iş falan hakkında konuştuk.

and when we landed, he said,

Uçak indiğinde de, ''Michele, sanırım biri çantanı koymuştu,

"Michele, I noticed someone put your bag up.

senin için çantanı indirebilir miyim?'' dedi.

Can I get that for you?"

And I said, "Of course, thank you."

''Tabii, teşekkür ederim'' dedim.

And we wished each other well,

Sonra da birbirimize iyi günler diledik.

and the most important thing that day

O günün en önemli noktası, bir daha

was that he was not going to leave with that embarrassment,

bu utançla yaşamayacak olmasıydı.

Yani o an yaşadığı utançla.

that experience of embarrassment.

He won't forget it, and neither will I,

İkimiz için de unutulmayacak bir anı oldu.

Bence o daha çok sohbetimizi

but I think he will remember more

our chat and our different perspectives.

ve bakış açılarımızı hatırlayacak.

When you travel internationally,

Uluslararası seyahat ettiğinizde

it can be even more challenging in certain ways.

bazı konular daha zor oluyor.

A few years ago, I was in Zanzibar,

Birkaç yıl önce Zanzibar'dayken

and I come wheeling in,

dönerek içeriye girdim.

and think about that.

Bunu düşünüyorum.

Short, white, blond woman in a chair.

Kısa, beyaz tenli, sandalyede oturan sarışın bir kadındı.

That doesn't probably happen every day.

Belki her gün olan bir şey değil bu.

So I go up, and with my gift of gab, I start to talk to the agent.

Yine gevezeliğimle gidip görevliyle konuşmaya başladım.

So friendly, and I ask about their culture and so forth,

Kültürlerini falan sordum.

and I notice there wasn't a jet bridge.

Fark ettim ki körük yoktu.

''Merdivenleri çıkmam konusunda

So I had to kind of say,

biraz yardım fena olmaz''

"Not only do you have to lift my chair,

I could use some help getting up the steps."

dedim.

So we got to spend about an hour together while we waited for the flight,

Uçağı beklerken birkaç saatimizi birlikte geçirmemiz gerekti.

and it was the most magnificent hour.

Hayatımın en mükemmel anlarıydı.

Our perspective changed for both of us that day.

O gün, her ikimizin de bakış açıları değişti.

And once I got on the flight,

Uçağa bindiğimizde sırtımı

he patted me on the back and wished me well,

sıvazlayıp kendine iyi bak dedi,

and I thanked him so much.

ben de teşekkür ettim.

And again, I think he's going to remember that experience more

Yine onun, o günü benden daha net hatırlayacağını düşünüyorum,

than when I first came in, and there was a bit of hesitation.

biraz çekinme söz konusuydu.

Fark ettiğiniz üzere birçok kişiden yardım alıyorum.

And as you notice, I get a lot of help.

I would not be where I am today

Eğer ailem, arkadaşlarım, iş arkadaşlarım ve

if it was not for my family, my friends, my colleagues

dışarıda bana yardım eden onca yabancı olmasaydı

and the many strangers

bugün olduğum yerde

that help me every single day of my life.

olamazdım.

And it's important that we all have a support system.

İnsanların birbirini desteklemesi çok güzel bir şey.

Asking for help is a strength,

Yardım istemek insanı güçlendirir,

not a weakness.

zayıf düşürmez.

(Applause)

(Alkışlar)

We all need help throughout our lifetime,

Hayatımızın bazı noktalarında hepimizin yardıma ihtiyacı olur.

but it is just as important

Fakat bu, diğer insanları destekleyenlerden

that we are part of other people's support systems.

biri olmamız kadar önemlidir.

We must adopt that way of giving back.

İnsanlara yardım etmeye alışmalıyız.

We all obviously have a role to play in our own successes,

Hepimizin kendi başarımızda bir rolü vardır elbette

but think about the role we have to play in other people's successes,

ama diğer insanların başarılarında oynayacağımız rolü düşünün.

just like people do for me every single day.

Her gün insanların benim hayatımda oynadıkları rol gibi.

It's vitally important that we help each other,

Birbirimize yardım etmemiz çok ama çok önemli.

because society is increasingly placing people in silos

Çünkü ön yargı ve ideolojiler yüzünden toplum

based on biases and ideologies.

insanları depolara kapatıyor.

And we must look past the surface

Geçmişte olanlara bakıp

and be confronted with the truth

gerçekle yüzleşmemiz lazım.

that none of us are what you can see.

Hiçbirimizin göründüğü gibi olmadığı gerçeğiyle.

There's more to us than that,

Görünenden daha çok şey var.

and we're all dealing with things that you cannot see.

Görmediğiniz şeylerle uğraşıyoruz.

Yargılamadan yaşarsak

So living a life free of judgment

allows all of us to share those experiences together

bu deneyimleri paylaşabiliriz.

and have a totally different perspective,

Tıpkı anlattığım hikâyelerdeki insanlar gibi tamamen farklı

just like the couple of people I mentioned earlier in my stories.

bakış açılarına sahip olabiliriz.

Lütfen unutmayın. Yalnızca kendi

So remember, the only shoes

you truly can walk in are your own.

pencerenizden görebilirsiniz hayatı.

I cannot walk in yours.

Ben sizin pencerenizden bakamam.

Benim boyumda da yürüyemezsiniz, biliyoruz bunu.

I know you can't walk in my size 1s --

(Laughter)

(Kahkahalar)

but you can try.

Ama deneyebilirsiniz.

But we can do something better than that.

Ancak denemekten daha fazlasını yapabiliriz.

With compassion, courage and understanding,

Merhamet, cesaret ve anlayışla

we can walk side by side

yan yana yürüyebilir,

and support one another,

birbirimize yardım edebiliriz.

and think about how society can change

Gördüklerimiz karşısında insanları yargılamak yerine

if we all do that

instead of judging on only what you can see.

bunları yaptığımızda toplumun nasıl

değişeceğini düşünün.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)

Thank you.

Teşekkürler.