Asking for help is a strength, not a weakness | Michele L. Sullivan

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

We all have milestones in life that we remember so vividly.

همه ما در زندگی لحظه‌های مهمی داریم که به وضوح اونها رو به خاطر میاریم.

The first one for me was when I was entering kindergarten.

اولین بار برای من زمانی بود که وارد مهد کودک شدم.

My big brother was in school, and by golly, it was my time.

برادر بزرگترم به مدرسه رفته بود و در کمال تعجب، حالا نوبت من بود.

And I went trottin' down that hallway.

آن راهرو را دوان دوان رفتم.

I was so excited, I almost wet myself.

آنقدر هیجان زده بودم که تقریباً خودم را خیس کردم.

And I go to the door,

و به سمت در رفتم،

and there was the teacher with a warm welcome,

و معلم به گرمی از من استقبال کرد

and she took me into the classroom,

و من را به داخل کلاس برد،

showed me my little cubbyhole --

و کمد مخصوصم را نشانم داد...

we all remember those little cubbyholes, don't we --

اون کمدهای کوچک را یادتونه، نه.

and we put our stuff in there.

که وسایلمون را می ذاشتیم اونجا

And then she said, "Go over to the circle

و بعد گفت، «برو اونجا توی دایره

and play with the kids until class starts."

و تا وقتی کلاس شروع بشه با بچه‌ها بازی کن.»

So I went over there and plopped down like I owned the place,

پس منم رفتم اونجا و همچین نشستم که انگار صاحب اونجام

and I'm playing,

و مشغول بازی بودم که،

and all of a sudden, the boy next to me,

یکهو پسر بغل دستی‌ام،

he was wearing a white shirt with blue shorts.

لباس سفید و شلوارک آبی پوشیده بود.

I remember it like it was yesterday.

انقدر واضح یادمه که انگار دیروز بود.

Suddenly he stopped playing and he said,

یکهو دست از بازی برداشت و گفت،

"Why are you so short?"

«چرا تو انقدر کوتاهی؟»

And I just kept playing. I didn't think he was talking to me.

و منم داشتم به بازی ادامه می‌دادم. فکر نمی‌کردم با من باشه.

(Laughter)

(خنده حضار)

And in a louder voice, he said,

و اونم با صدای بلندتر گفت،

"Hey, why are you so short?"

«هی، چرا تو انقدر کوتاهی؟»

So I looked up and I said,

پس منم سرم رت آوردم بالا و گفتم

"What are you talking about? Let's just play. We're happy.

«داری در مورد چی حرف میزنی؟ بیا فقط بازی کنیم. ما خوشحالیم.

I've been waiting for this."

من خیلی منتظر این روز بودم

And so we played, and about a minute later,

پس ما هم به بازی ادامه دادیم و حدود یه دقیقه بعد

the girl next to him, in a white shirt and a pink skirt,

دختری که با لباس سفید و دامن صورتی کنارش وایساده بود،

stood up, put her hands on her hips,

وایساد، دستاشو گذاشت رو کمرش

and said, "Yeah, why do you look so different?"

و گفت: «آره، چرا تو انقدر متفاوت بنظر میای؟»

And I went, "What are you talking about?

منم گفتم: «داری در مورد چی حرف میزنی؟

I don't look different. I'm not short. Again, let's just play."

من متفاوت نیستم. کوتاهم نیستم. بازم گفتم، بیایید فقط بازی کنیم.»

About this time, I looked all around the circle I was in,

همون موقعها بود که دور تا دور دایره‌ای که توش بودم را نگاه کردم

and all the kids had stopped playing and they were all looking at me.

و همه بچه‌ها بازی را کنار گذاشته بودند و داشتند به من نگاه می‌کردند

And I'm thinking --

و منم فکر می‌کردم...

in today's language, it would be "OMG" or "WTF."

به زبون امروزی‌ها "خدای من" یا اینکه "این دیگه چه وضعیه"

(Laughter)

(خنده حضار)

What just happened?

چه اتفاقی افتاده؟

So all the confidence that I went in with that morning

پس تموم اون اعتماد به نفسی که صبح باهاش وارد کلاس شدم

was withering away as the morning went on

با ادامه همون صبح نابود شد

and the questions kept coming.

و همه ازم سوال می‌پرسیدند.

And at the end of the morning, before I went home,

و آخر صبح، قبل از اینکه برم خونه،

the teacher had us in a circle,

معلم توی یه دایره جمعمون کرد،

and I actually found myself outside of the circle.

و من دیدم که بیرون دایره‌ام.

I couldn't look at anybody.

نمی‌تونستم به کسی نگاه کنم.

I could not understand what just happened.

نمی‌تونستم بفهمم الان چه اتفاقی افتاد.

And over the next few years,

و طی سالهای بعد،

I hated to go out in public.

از رفتن توی جمع متنفر بودم.

I felt every stare, every giggle,

تمام خیره شدنها و خنده‌ها را حس می‌کردم،

every pointed finger,

هر انگشتی که به سمتم اشاره می‌رفت،

not the finger,

نه خود انگشت را،

but every pointed finger,

اما می‌فهمیدم که توجهشون به سمت منه،

and I hated it.

و از این مسئله متنفر بودم.

I would hide behind my parents' legs like nobody could see me.

پشت پاهای پدر و مادرم قایم می‌شدم تا کسی نتونه من را ببینه.

And as a child,

و به عنوان یک بچه

you can't understand another child's curiosity,

نمی‌تونید کنجکاوی یک بچه دیگه،

nor an adult's ignorance.

یا بی‌عقلی بزرگترها را متوجه بشید.

It became very apparent to me that the real world was not built

کاملا برام مشخص شده بود که دنیای واقعی

for someone of my size, both literally or figuratively.

برای کسی به سایز من ساخته نشده، ظاهرا و باطنا مشخص بود.

And so I have no anonymity, as you can probably tell,

و همون طور که احتمالا می‌تونید حدس بزنید، من همه جا شناخته شده بودم،

and while you can see my size,

و همین طور که می‌تونید سایز من را ببینید،

we all go through many challenges through our lifetime.

همه ما در طول زندگیمون با چالشهای زیادی روبرو میشیم

And some you can see, like mine.

و بعضی از شماها مثل من می‌تونید اون چالشها را ببینید،

Most you can't.

بیشترتون نمی‌تونید.

You can't tell if someone's dealing with a mental illness,

شما نمی‌تونید بفهمید که کسی مشکل ذهنی داره یا نه،

or they're struggling with their gender identity,

یا اینکه کسی با هویت جنسیش مشکل داره یا نه،

they're caring for an aging parent,

نگهداری از یکی از والدین کهنسالشون توی خونه،

they're having financial difficulty.

یا مشکل مالی دارند،

You can't see that kind of stuff.

شما نمی‌تونید این جور مسائل رو ببینید.

So while you can see

خب پس حالا که می‌تونید ببینید،

one of my challenges is my size,

یکی از چالشهای من سایزمه،

seeing does not mean you understand

اینکه من را ببینید دلیل نمیشه که بتونید من را درک کنید

what it's truly to be me on a daily basis, or what I go through.

اینکه یه روز توی موارد روتین زندگی جای من باشید یا مسائلی که پشت سر می ذارم را بفهمید

And so I'm here to debunk a myth.

منم اینجام تا این داستان را براتون باز کنم

I do not believe you can walk in someone else's shoes,

من باور ندارم که شما بتونید خودتونون را جای کس دیگری قرار بدید،

and because of that, we must adopt a new way of giving of ourselves.

و بخاطر این، ما باید راه‌های دیگه‌ای را برای وفق دادن خودمون پیدا کنیم.

Simply stated, I will never know what it's like to be you

ساده‌تر بگم، من هیچ وقت نمی‌فهمم بودن در جای شما چطوریه

and you will never know what it's like to be me.

و شما هم هیچ وقت نمی‌فهمید جای من بودن چطوریه.

I cannot face your fears or chase your dreams,

من نمی‌تونم با ترسهای شما روبرو بشم یا به دنبال آرزوهاتون برم،

and you can't do that for me,

و شما هم نمی‌تونید این کار را برای من بکنید،

but we can be supportive of each other.

اما ما می‌تونیم حامی همدیگه باشیم.

Instead of trying to walk in each other's shoes,

به جای اینکه سعی کنیم جای همدیگه قرار بگیریم،

we must adopt a new way of giving of ourselves.

ما باید راه‌های دیگه‌ای را برای وفق دادن خودمون پیدا کنیم.

I learned at an early age

من در سن کم یاد گرفتم که

that I did have to do some things different than most people,

باید یک کارهایی را متفاوت با دیگران انجام بدم،

but I also learned there were things I was on equal footing with,

اما همینطور یاد گرفتم که در مورادی هم من با دیگران برابرم،

and one of those was the classroom.

و یکی از اونها کلاس درس بود.

Heh, heh, heh. I was equal.

اره. من اونجا با بقیه برابر بودم.

As a matter of fact, I excelled in the classroom.

در حقیقت، توی کلاس عالی بودم.

This was vitally important, I discovered as I grew older

این مورد خیلی مهم بود، موقع بزرگتر شدن متوجه این موضوع شدم

and realized I wasn't going to be able to do a physical job.

و متوجه شدم که قادر به انجام کار فیزیکی نیستم.

I needed an education.

به تحصیلات احتیاج داشتم.

So I went on and got a university degree,

پس پیش رفتم و یه مدرک دانشگاهی گرفتم،

but I felt to be one step ahead of everyone for employment,

اما حس می کردم که برای استخدام باید یه قدم جلوتر از بقیه باشم،

I needed to have an advanced university degree,

پس لازم بود که یه مدرک پیشرفته دانشگاهی هم داشته باشم،

so I went ahead and got that.

پس پیش رفتم و اونم گرفتم.

Now I'm ready for my interview.

حالا برای مصاحبه استخدامیم آماده بودم.

Remember your first interview? What am I going to wear?

اولین مصاحبتون را به یاد میارید؟ به فکر این هستید که چی بپوشین.

What questions?

چه سوالاتی می‌پرسند؟

And don't forget that firm handshake.

و یادت نره که محکم دست بدی.

I was right there with you.

منم مثل شما همین‌ها را حس کردم

So 24 hours before my interview,

پس ۲۴ ساعت قبل مصاحبه،

a friend of mine who I've known all my life

یکی از دوستام که یک عمره می‌شناسمش

called and said, "Michele, the building you're going in has steps."

صدام کرد و گفت: 《میشل اون ساختمونی که داری میری پله داره.》

And she knew I couldn't climb steps.

و می‌دونست که نمیتونم از پله بالا برم

So suddenly, my focus changed.

پس یکدفعه، تمرکزم از جایی که بود تغییر کرد

In my shoes, I was worried about how am I going to get there?

از دیدم خودم، نگران این بودم که چطوری برم اونجا؟

So I went early and found a loading dock and got in and had a great interview.

پس زود رفتم و محل جابجایی بار را پیدا کردم که از اونجا تو برم و مصاحبه خوبی هم داشتم.

They had no idea what I went through for the day and that's OK.

اونها نمی‌دونستند من اون روز چه سختی‌هایی کشیدم و ایرادی هم نداره

You're probably thinking my greatest challenge that day was the interview,

احتمالا فکر می‌کنید اون روز بزرگ ترین چالش من مصاحبه بوده

or getting in the building.

یا وارد شدن به ساختمون.

In reality, my biggest challenge that day

در واقعیت، اون روز بزرگترین چالشم

was getting through the loading dock without getting run over.

ورود به محوطه جابجایی بار بدون له شدن بود.

I am very vulnerable in certain situations:

من در شرایط خاص به شدت آسیب پذیرم

airports, hallways, parking lots,

فرودگاه‌ها، راهروها، پارکینگ‌ها

loading docks.

محوط جابجایی بار.

And so I have to be very careful.

پس باید خیلی مراقب باشم.

I have to anticipate and be flexible

باید پیش بینی کنم و انعطاف پذیر باشم

and move as quickly as I can sometimes.

و گاهی اوقات با تمام سرعت جابجا بشم.

So I got the job,

در نهایت کار را گرفتم،

and in my current role I travel quite a bit.

و در سمت شغلی فعلیم یکم سفر می‌کنم.

And travel is a challenge for all of us these days.

این روز ها هم سفر کردن برای همه ما یک جور چالشه

And so you probably get to the airport, run through security, get to the gate.

و احتمالا شما میرید سمت فرودگاه، می‌دوید سمت حراست وبعد از اون گیت.

Did I get my aisle seat or my window seat? Did I get my upgrade?

به این فکرید که صندلی کنار راهرو یا کنار پنجرم را گرفتم؟ اون ارتقاء صندلیم چی شد؟

Me, first of all, I don't run through anything.

حالا من، اول از همه چی، من به سمت هیچی نمیدوم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And I especially don't run through the TSA

مخصوصا به سمت حراست نمیدوم.

because I get to experience the personal patdown.

بخاطر تجربه‌ای که در زمینه بازرسی بدنی توی حراست دارم.

I won't comment on that.

حرفی در موردش نمی‌زنم.

And then I make my way to the gate,

بعدش میرم سمت گیت،

and with my gift of gab that my parents said I was born with,

و با هدیه ی خدادایم که وراجی کردنه و پدر و مادرم میگن باهاش بدنیا اومدم،

I talk to the gate agent, and then I say, "By the way, my scooter weighs this much,

با مامور گیت صحبت می کنم و میگم 《راستی وزن اسکوتر من اینقدر هست،

I have a dry cell battery,

یه باتری خشک هم دارم،

and I can drive it down to the door of the plane."

و میتونم تا در هواپیما اون را برونم.》

Also, the day before, I had called the city where I'm traveling to

همینطور روز قبل سفر، به شهر مقصدم زنگ زدم

to find out where I could rent a scooter in case mine gets broken on the way.

تا بفهمم در صورتی خرابی اسکوترم توی راه کجا میتونم یکی دیگه پیدا کنم.

So in my shoes, it's a little bit different.

پس از دید من، کارها یکم متفاوت‌تره.

When I get onto the plane,

وقتی میرم داخل هواپیما،

I use my gift of gab to ask the lady to put my bag up, and they graciously do.

از نعمت وراجیم استفاده می کنم تا از یک خانوم بخوام کیفم رو بذاره بالا و اونم با لطف این کار رو می کنه.

I try not to eat or drink on a plane

سعی می‌کنم اونجا چیزی نخورم

because I don't want to have to get up and walk on the plane,

چون نمی‌خوام مجبور بشم پاشم و توی هواپیما راه برم،

but nature has its own schedule,

اما طبیعت هم برنامه خودش را داره،

and not long ago, it knocked and I answered.

و یک مدت پیش طبیعت اومد سراغم.

So I walked up to the front of the plane

پس پاشدم برم سمت جلوی هواپیما

and gabbed with the flight attendant,

و با خدمه هواپیما صحبت کردم،

and said, "Can you watch the door? I can't reach the lock."

بهش گفتم: 《می‌تونی مراقب در توالت باشی؟ من دستم به قفلش نمی‌رسه

So I'm in there doing my business, and the door flies open.

پس منم داشتم اونجا کارم را می کردم، و در یکهو باز شد

And there's a gentleman there

و آقایی اونجا بود

with a look of horror on his face.

با قیافه وحشت زده.

I'm sure I had the same look.

مطمئنم اون لحظه منم همون شکلی شده بودم.

As I came out, I noticed that he was sitting right across from me,

وقتی اومدم بیرون متوجه شدم اون اقا درست بغل من نشسته،

and he's in total, complete embarrassment.

اون هم کاملا شرمنده بود.

So I walk up to him and I quietly go,

پس رفتم سمتش و به آرومی گفتم،

"Are you going to remember this as much as I am?"

《تو هم مثل من این ماجرا رو یادت می مونه؟》

(Laughter)

(خنده حضار)

And he goes, "I think so."

اونم گفت: «فکر کنم.»

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, while he's probably not talking about it publicly, I am.

در حالی که احتمالا اون در مورد این ماجرا توی جمع صحبتی نمی‌کنه، من این کار را می‌کنم.

(Laughter)

(خنده حضار)

But we talked for the rest of the flight,

اما ما بقیه پرواز را حرف زدیم،

and we got to know each other, our families, sports, work,

و در مورد همدیگه، کار، خانواده و ورزش بیشتر حرف زدیم و هم را شناختیم،

and when we landed, he said,

و وقتی فرود اومدیم گفت،

"Michele, I noticed someone put your bag up.

میچل، متوجه شدم یکی کیفت را گذاشت بالا.

Can I get that for you?"

میتونم برات بیارمش؟

And I said, "Of course, thank you."

منم گفتم: «البته، ممنونم»

And we wished each other well,

و با همدیگه خداحافظی کردیم،

and the most important thing that day

و مهم ترین چیز در اون روز

was that he was not going to leave with that embarrassment,

این بود که اون دیگه قرار نبود با اون حس شرمندگی بره،

that experience of embarrassment.

اون تجربه شرمناک،

He won't forget it, and neither will I,

نه اون و نه من فراموشش نمی‌کنیم،

but I think he will remember more

اما فکر کنم اون بیشتر دیدگاه‌های متفاوتمون

our chat and our different perspectives.

و صحبت هامون را یادش بمونه.

When you travel internationally,

در حقیقت وقتی دارید سفر بین المللی میرید،

it can be even more challenging in certain ways.

می تونه سفری چالش برانگیزتر براتون باشه.

A few years ago, I was in Zanzibar,

چند سال پیش، رفته بودم زنگبار،

and I come wheeling in,

و با صندلی چرخدارم وارد اونجا شدم،

and think about that.

و داشتم به این فکر می‌کردم.

Short, white, blond woman in a chair.

یک زن بلوند، قد کوتاه و سفید پوست روی صندلی چرخدار.

That doesn't probably happen every day.

این اتفاق همیشه برای آدم نمی افته.

So I go up, and with my gift of gab, I start to talk to the agent.

پس رفتم و با موهبت پر حرفیم، شروع کردم با مامور اونجا صحبت کنم.

So friendly, and I ask about their culture and so forth,

خیلی دوستانه در مورد فرهنگ و مسائل دیگه صحبت کردم

and I notice there wasn't a jet bridge.

و متوجه شدم جت پل ندارند،

So I had to kind of say,

پس خیلی ملایم پرسیدم،

"Not only do you have to lift my chair,

«کسی را دارید که صندلی منو بلند کنه؟

I could use some help getting up the steps."

و برای بالا رفتن از پله ها هم یکم کمک می‌خوام.»

So we got to spend about an hour together while we waited for the flight,

و تا زمان انتظار برای پرواز هم یک ساعتی باهم صحبت کردیم،

and it was the most magnificent hour.

و اون یک ساعت خیلی عالی بود.

Our perspective changed for both of us that day.

اون روز دیدگاه جفتمون تغییر کرد.

And once I got on the flight,

و وقتی که سوار هواپیما شدم،

he patted me on the back and wished me well,

اون یکی زد پشتم و برام ارزوی موفقیت کرد،

and I thanked him so much.

منم خیلی ازش تشکر کردم.

And again, I think he's going to remember that experience more

و بازم فکر کنم اون این تجربه را بیشتر از

than when I first came in, and there was a bit of hesitation.

بار اول که من را دید و توی دلش تردید بود، بیاد بیاره.

And as you notice, I get a lot of help.

و همون طور که متوجه شدید من کمکهای زیادی گرفتم.

I would not be where I am today

اگر بخاطر خانواده، دوستان،

if it was not for my family, my friends, my colleagues

و همکارانم نبود، جایی که امروز هستم نبودم

and the many strangers

و همین غریبه‌های زیادی که

that help me every single day of my life.

که هر روز زندگی من بهم کمک کردند.

And it's important that we all have a support system.

و این مهمه که همه ما یه سیستم حمایتی داشته باشیم.

Asking for help is a strength,

کمک خواستن نقطه قوت است

not a weakness.

و نه ضعف.

(Applause)

(تشویق)

We all need help throughout our lifetime,

همه ما در حین زندگیمون به کمک احتیاج داریم،

but it is just as important

ولی این به همون قدر مهمه

that we are part of other people's support systems.

که ما هم جزوی از سیستم حمایتی دیگران هستیم.

We must adopt that way of giving back.

ما باید خودمون رو جوری تطبیق بدیم که به دیگران کمک کنیم.

We all obviously have a role to play in our own successes,

مسلما همه ما در موفقیتمون نقش داریم،

but think about the role we have to play in other people's successes,

ولی به نقشی که در موفقیت دیگران هم داریم فکر کنید،

just like people do for me every single day.

مثل همون کاری که مردم هر روز برای من می‌کنند.

It's vitally important that we help each other,

خیلی مهمه که به همدیگر کمک کنیم،

because society is increasingly placing people in silos

چون در اجتماع افراد بشدت دارند منزوی‌تر میشند

based on biases and ideologies.

بر اساس ایدئولوژی‌ها و گرایش‌ها.

And we must look past the surface

و ما باید عمیق‌تر به این موضوع نگاه کنیم

and be confronted with the truth

و با این حقیقت روبرو بشیم که

that none of us are what you can see.

ما اون چیزی نیستیم که می‌بینید.

There's more to us than that,

ما چیزی فراتر هستیم،

and we're all dealing with things that you cannot see.

و همگی با مسائلی سر و کار داریم که شما نمی‌تونید ببینید.

So living a life free of judgment

پس یک زندگی بدون قضاوت

allows all of us to share those experiences together

بهمون اجازه میده تا تجربیاتمون را با همدیگه به اشتراک بذاریم

and have a totally different perspective,

و دیدگاه متفاوتی هم داشته باشیم،

just like the couple of people I mentioned earlier in my stories.

مثل همون آدمهایی که تا الان بهشون اشاره کردم.

So remember, the only shoes

پس یادتون باشه،

you truly can walk in are your own.

فقط می‌تونید پاتون رو توی کفش خودتون کنید.

I cannot walk in yours.

من نمیتونم پام را توی کفش شما کنم.

I know you can't walk in my size 1s --

می‌دونم که شما پاتون توی کفش من که سایزش یک هست نمیره.

(Laughter)

(خنده)

but you can try.

اما می‌تونید سعی کنید.

But we can do something better than that.

می‌تونیم بجاش یک کار بهتر کنیم.

With compassion, courage and understanding,

با همدردی، شجاعت و درک همدیگه،

we can walk side by side

می‌تونیم در کنار همدیگر حرکت کنیم

and support one another,

و همدیگر را حمایت کنیم،

and think about how society can change

و به این فکر کنیم که اگر همه همین کار

if we all do that

را کنیم چطور جامعه تغییر می‌کنه،

instead of judging on only what you can see.

بجای اینکه تنها از روی دیده‌هامون قضاوت کنیم.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

ممنون.