Asking for help is a strength, not a weakness | Michele L. Sullivan

Translator: Napakcha P

We all have milestones in life that we remember so vividly.

เราทุกคนล้วนมีเหตุการณ์สำคัญต่าง ๆ ในชีวิต ที่เราจดจำได้อย่างชัดเจน

The first one for me was when I was entering kindergarten.

เหตุการณ์แรกสำหรับฉัน คือ เมื่อครั้งที่ฉันกำลังเข้าเรียนอนุบาล

My big brother was in school, and by golly, it was my time.

พี่ชายของฉันเข้าโรงเรียนไปแล้ว อย่างตื่นเต้นดีใจ ทีนี้ก็ถึงคราวของฉันบ้าง

And I went trottin' down that hallway.

แล้วฉันก็เดินลงไปที่ทางเดินนั้น

I was so excited, I almost wet myself.

ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก เหงื่อออกจนเกือบจะเปียกไปทั้งตัว

And I go to the door,

และฉันก็เดินไปที่ประตู

and there was the teacher with a warm welcome,

และมีคุณครูที่คอยต้อนรับ อยู่อย่างอบอุ่น

and she took me into the classroom,

และเธอก็พาฉันไปที่ห้องเรียน

showed me my little cubbyhole --

เธอพาไปดูช่องเก็บของเล็ก ๆ ของฉัน

we all remember those little cubbyholes, don't we --

เราต่างจดจำช่องเก็บของเล็ก ๆ เหล่านั้นได้ ใช่ไหมคะ

and we put our stuff in there.

แล้วเราก็วางของของเราไว้ในนั้น

And then she said, "Go over to the circle

และจากนั้นคุณครูก็พูดว่า "ไปที่วงกลมซิ

and play with the kids until class starts."

ไปเล่นกับเพื่อน ๆ จนกว่าจะถึงเวลาเรียน"

So I went over there and plopped down like I owned the place,

ฉันก็เลยไปที่นั่น และนั่งลงอย่างกับเป็นเจ้าของที่ตรงนั้น

and I'm playing,

และขณะที่ฉันกำลังเล่นอยู่นั้น

and all of a sudden, the boy next to me,

ทันใดนั้น เด็กผู้ชายที่อยู่ข้างฉัน

he was wearing a white shirt with blue shorts.

เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขาสั้นสีฟ้า

I remember it like it was yesterday.

ฉันจำได้เหมือนเรื่องเกิดขึ้นเมื่อวาน

Suddenly he stopped playing and he said,

จู่ ๆ เขาก็หยุดเล่นและพูดว่า

"Why are you so short?"

"ทำไมเธอเตี้ยจัง"

And I just kept playing. I didn't think he was talking to me.

และฉันก็มัวแต่เล่น ไม่ได้นึกเลยว่าเขากำลังพูดอยู่กับฉัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And in a louder voice, he said,

แล้วเขาก็พูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นว่า

"Hey, why are you so short?"

"เฮ้ ทำไมเธอเตี้ยจัง"

So I looked up and I said,

ฉันจึงเงยหน้าขึ้นและบอกว่า

"What are you talking about? Let's just play. We're happy.

"เธอพูดถึงเรื่องอะไรกัน มาเล่นกันเถอะ พวกเรามีความสุข

I've been waiting for this."

ฉันตั้งตารอที่จะเล่นอยู่นะ"

And so we played, and about a minute later,

แล้วเราก็เล่นกัน และหนึ่งนาทีต่อมา

the girl next to him, in a white shirt and a pink skirt,

เด็กผู้หญิงข้างเขา เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กระโปรงสีชมพู

stood up, put her hands on her hips,

เธอยืนขึ้น เอามือไว้ที่สะโพกของเธอ

and said, "Yeah, why do you look so different?"

และพูดว่า "ใช่แล้ว ทำไมเธอจึงดูแปลกจัง"

And I went, "What are you talking about?

ฉันก็บอกไปว่า "เธอพูดถึงเรืองอะไรนะ

I don't look different. I'm not short. Again, let's just play."

ฉันไม่แปลกอะไรนี่ ฉันไม่ได้เตี้ย มาเถอะ มาเล่นกันเถอะนะ"

About this time, I looked all around the circle I was in,

ครั้งนี้ ฉันมองไปรอบ ๆ วงกลม ที่ฉันเล่นอยู่ในนั้น

and all the kids had stopped playing and they were all looking at me.

เด็กทุกคนหยุดเล่นกันหมด แล้วทุกคนต่างหันมาจ้องมองที่ฉัน

And I'm thinking --

และฉันก็กำลังคิดว่า

in today's language, it would be "OMG" or "WTF."

คำพูดในตอนนี้ มันน่าจะเป็นคำว่า "โอ้พระเจ้าจอร์จ หรือ เฮ้ เกิดอะไรขึ้น"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

What just happened?

มันเพิ่งเกิดอะไรขึ้น

So all the confidence that I went in with that morning

แล้วความมั่นใจทั้งหมดที่ฉันมีในเช้าวันนั้น

was withering away as the morning went on

ก็ละลายหายไปหมดสิ้น กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเช้านั้น

and the questions kept coming.

มีคำถามต่าง ๆ ผุดขึ้นตลอดเวลา

And at the end of the morning, before I went home,

แล้วตอนสายของเช้าวันนั้น ก่อนที่ฉันจะกลับบ้าน

the teacher had us in a circle,

คุณครูให้เราเข้าไปอยู่ในวงกลม

and I actually found myself outside of the circle.

และฉันพบว่าจริง ๆ แล้ว ตัวฉันเองนั้นอยู่นอกวงกลม

I couldn't look at anybody.

ฉันไม่กล้าจ้องมองใครได้เลย

I could not understand what just happened.

ฉันไม่เข้าใจเลยว่ามันเพิ่งเกิดอะไรขึ้น

And over the next few years,

และสองสามปีต่อมา

I hated to go out in public.

ฉันเกลียดการออกไปในที่สาธารณะ

I felt every stare, every giggle,

ฉันรู้สึกถึงทุกสายตาที่จ้องมอง ทุกเสียงหัวเราะคิกคัก

every pointed finger,

ทุกนิ้วที่ชี้มาทั้งหมด

not the finger,

มันไม่ใช่แค่นิ้วมือ

but every pointed finger,

แต่เป็นนิ้วทุกนิ้วที่ชี้มาที่ฉัน

and I hated it.

แล้วฉันก็เกลียดมัน

I would hide behind my parents' legs like nobody could see me.

ฉันจะซ่อนอยู่หลังขาของพ่อแม่ฉัน ราวกับว่าไม่มีใครเห็นมองฉันได้

And as a child,

และด้วยความเป็นเด็ก

you can't understand another child's curiosity,

คุณไม่เข้าใจความสงสัยของเด็กคนอื่น

nor an adult's ignorance.

หรือ ความไม่รู้ของผู้ใหญ่ได้หรอก

It became very apparent to me that the real world was not built

มันกลับชัดเจนมากสำหรับฉัน ที่โลกแห่งความเป็นจริงใบนี้ไม่ได้ถูกสร้าง

for someone of my size, both literally or figuratively.

มาเพื่อใครบางคนที่มีขนาดอย่างฉัน ทั้งในความเป็นจริงหรือแค่การอุปมา

And so I have no anonymity, as you can probably tell,

ฉะนั้น ฉันจึงไม่ได้เปิดเผยตัวตน อย่างที่คุณอาจจะบอกได้

and while you can see my size,

ขณะที่คุณมองเห็นขนาดของฉัน

we all go through many challenges through our lifetime.

เราต่างผ่านสิ่งที่ท้าทายมามากมาย ในชั่วชีวิตของเรา

And some you can see, like mine.

และคุณบางคนมองเห็น เหมือนอย่างที่ฉันเห็น

Most you can't.

ส่วนใหญ่คุณมองไม่เห็นกัน

You can't tell if someone's dealing with a mental illness,

คุณบอกไม่ได้หรอกว่ามีใครบางคนกำลังเผชิญ กับอาการเจ็บป่วยทางจิตอยู่

or they're struggling with their gender identity,

หรือพวกเขากำลังมีปัญหากับการ บ่งชี้หาลักษณะเพศของตัวเอง

they're caring for an aging parent,

พวกเขาอาจกำลังดูแล คุณพ่อคุณแม่ที่อายุมาก

they're having financial difficulty.

พวกเขาอาจกำลังมีปัญหาด้านการเงินอยู่

You can't see that kind of stuff.

คุณมองไม่เห็นถึงปัญหาแบบนั้นได้หรอก

So while you can see

ในขณะที่ คุณมองเห็น

one of my challenges is my size,

สิ่งท้าทายหนึ่งของฉันคือ ขนาดของฉัน

seeing does not mean you understand

เห็นในที่นี้ไม่ได้หมายความว่าคุณเข้าใจ

what it's truly to be me on a daily basis, or what I go through.

ว่าที่จริงแล้วนั้น อะไรคือฉันที่แท้จริง หรือฉันต้องฝ่าฟันกับอะไรบ้าง

And so I'm here to debunk a myth.

ฉันจึงมาที่นี่เพื่อมาลบล้าง ความเชื่อผิด ๆ นั้น

I do not believe you can walk in someone else's shoes,

ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะเข้าใจสถานการณ์ ของใครบางคนได้ทุกอย่าง

and because of that, we must adopt a new way of giving of ourselves.

และด้วยเหตุนี้ เราจะต้องปรับเปลี่ยน หาวิธีการใหม่สักอย่างให้ตัวเราเอง

Simply stated, I will never know what it's like to be you

พูดง่าย ๆ ฉันไม่เคยรู้เลย ว่าเป็นแบบคุณนั้นเป็นอย่างไร

and you will never know what it's like to be me.

และคุณอาจไม่เคยรู้เลย ว่าเป็นแบบฉันนั้นเป็นอย่างไร

I cannot face your fears or chase your dreams,

ฉันไม่สามารถเผชิญความกลัวของคุณ หรือ ไล่ตามความฝันของคุณได้

and you can't do that for me,

และคุณก็ทำอย่างนั้นเพื่อฉันไม่ได้

but we can be supportive of each other.

แต่เราสามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้

Instead of trying to walk in each other's shoes,

แทนที่จะพยายาม เดินตามรอยเท้ากันและกัน

we must adopt a new way of giving of ourselves.

เราต้องปรับหาวิธีการใหม่ ให้แก่ตัวเราเอง

I learned at an early age

ฉันได้เรียนรู้เมื่อตอนอายุยังน้อย

that I did have to do some things different than most people,

ว่าฉันต้องทำอะไรสักอย่าง ที่แตกต่างจากคนส่วนใหญ่

but I also learned there were things I was on equal footing with,

และฉันยังได้เรียนรู้อีกว่า ฉันมีสิทธิ์เท่าเทียมกับทุกคน

and one of those was the classroom.

และหนึ่งในเรื่องนั้นคือ ห้องเรียน

Heh, heh, heh. I was equal.

อิอิ ฉันก็มีสิทธิ์นะ

As a matter of fact, I excelled in the classroom.

เป็นเรื่องจริงที่สำคัญ ฉันนั้นเก่งกว่าใครในห้องเรียน

This was vitally important, I discovered as I grew older

เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก ฉันค้นพบเมื่อฉันโตขึ้น

and realized I wasn't going to be able to do a physical job.

และตระหนักว่าฉันคงทำงานที่ต้องใช้ ร่างกายไม่ได้

I needed an education.

ฉันต้องมีความรู้

So I went on and got a university degree,

ดังนั้น ฉันจึงพยายามจนเรียนจบมหาวิทยาลัย

but I felt to be one step ahead of everyone for employment,

แต่ฉันก็รู้สึกว่าฉันต้องก้าวไปข้างหน้า ให้ไกลกว่าทุกคนอีกหนึ่งขั้นในการจ้างงาน

I needed to have an advanced university degree,

ฉันต้องมีวุฒิระดับมหาวิทยาลัยในขั้นสูง

so I went ahead and got that.

ฉันจึงมุ่งเรียนและก็ได้มันมา

Now I'm ready for my interview.

ทีนี้ ฉันก็พร้อมสำหรับการสัมภาษณ์งาน

Remember your first interview? What am I going to wear?

จำการสัมภาษณ์งานครั้งแรกของคุณกันได้ไหมคะ ฉันจะใส่ชุดอะไรไปดีนะ

What questions?

เขาจะถามอะไรบ้าง

And don't forget that firm handshake.

และจงอย่าลืมจับมือทักทาย

I was right there with you.

ฉันก็เคยเป็นเหมือนพวกคุณนั่นแหละ

So 24 hours before my interview,

เมื่อ 24 ชั่วโมงก่อนการสัมภาษณ์

a friend of mine who I've known all my life

มีเพื่อนของฉันคนหนึ่ง ที่รู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้

called and said, "Michele, the building you're going in has steps."

โทรมาหาและพูดว่า "มิเชล ตึกที่เธอกำลังไปนั้นนะ มันมีขั้นบันไดนะ"

And she knew I couldn't climb steps.

และเธอรู้ว่าฉันคงจะปีนข้ามมันไปไม่ได้

So suddenly, my focus changed.

ในทันทีนั้น เป้าหมายของฉันก็เปลี่ยนไป

In my shoes, I was worried about how am I going to get there?

ในสถานการณ์แบบฉัน ฉันกังวลว่า ฉันจะไปถึงที่นั่นได้อย่างไร

So I went early and found a loading dock and got in and had a great interview.

ฉันจึงไปถึงก่อนเวลาและพบช่องขนถ่ายสินค้า ฉันเข้าไปและได้รับการสัมภาษณ์ที่ยอดเยี่ยม

They had no idea what I went through for the day and that's OK.

พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ฉันผ่านอะไรมาบ้างในวันนั้นและมันก็ดีนะ

You're probably thinking my greatest challenge that day was the interview,

คุณอาจกำลังคิดว่าความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ ที่สุดของฉันในวันนั้นคือการสัมภาษณ์

or getting in the building.

หรือ การเข้าไปในตึก

In reality, my biggest challenge that day

จริง ๆ แล้ว ความท้าทาย ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันในวันนั้น

was getting through the loading dock without getting run over.

คือ การเดินผ่านที่ขนถ่ายสินค้า โดยไม่ต้องวิ่งชนอะไรจนหกล้ม

I am very vulnerable in certain situations:

ฉันรู้สึกเสี่ยงมาก ในสถานการณ์ต่าง ๆ เช่นนั้น

airports, hallways, parking lots,

ไม่ว่าที่สนามบิน โถงทางเดิน ที่จอดรถ

loading docks.

ที่ขนถ่ายสินค้า

And so I have to be very careful.

ดังนั้นฉันจึงต้องระมัดระวังมาก

I have to anticipate and be flexible

ฉันต้องเตรียมตัวป้องกันและปรับตัวให้ได้

and move as quickly as I can sometimes.

และเคลื่อนไหวให้เร็วเท่าที่ ฉันจะทำได้ในบางครั้ง

So I got the job,

แล้วฉันก็ได้งาน

and in my current role I travel quite a bit.

และในตำแหน่งของฉัน ฉันต้องเดินทางบ้าง

And travel is a challenge for all of us these days.

และการเดินทางเป็นความท้าทายหนึ่ง ของเราทุกคนในปัจจุบันนี้

And so you probably get to the airport, run through security, get to the gate.

และคุณอาจจะต้องไปที่สนามบิน ต้องผ่านระบบรักษาความปลอดภัยเพื่อไปเข้าเกท

Did I get my aisle seat or my window seat? Did I get my upgrade?

ฉันจะได้ที่นั่งริมทางเดินหรือริมหน้าต่าง ฉันได้อัพเกรดที่นั่งไหม

Me, first of all, I don't run through anything.

สำหรับฉัน ประการแรก ฉันไม่ต้องผ่านอะไรทั้งนั้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I especially don't run through the TSA

และฉันไม่ได้ผ่านการตรวจ TSA ด้วยซ้ำไป

because I get to experience the personal patdown.

เพราะฉันมีประสบการณ์ การตรวจโดยใช้มือค้นตามตัว

I won't comment on that.

ฉันไม่ขอออกความเห็นในเรื่องนั้น

And then I make my way to the gate,

จากนั้น ฉันก็หาทางเพื่อไปที่เกทด้วยตัวเอง

and with my gift of gab that my parents said I was born with,

และอย่างที่พ่อแม่ของฉันเคยบอกไว้ว่า ฉันเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ของความช่างพูด

I talk to the gate agent, and then I say, "By the way, my scooter weighs this much,

ฉันคุยกับเจ้าหน้าที่เกท แล้วฉันก็บอกว่า "เออนี่ รถสกู้ตเตอร์ของฉันหนักมากเลยนะ

I have a dry cell battery,

ฉันมีเซลล์แบตเตอร์รี่แห้ง

and I can drive it down to the door of the plane."

และฉันก็ขับมันลงไป ยังประตูเครื่องได้เลยซินะ"

Also, the day before, I had called the city where I'm traveling to

เช่นกันเมื่อวันก่อนหน้านี้ ฉันได้โทร ไปที่เมื่องที่ฉันกำลังเดินทางไป

to find out where I could rent a scooter in case mine gets broken on the way.

เพื่อหาว่าที่ไหนมีให้เช่ารถสกู๊ตเตอร์บ้าง หากรถของฉันเกิดพังในระหว่างนั้น

So in my shoes, it's a little bit different.

ฉะนั้นประสบการณ์ของฉัน มันมีข้อแตกต่างอยู่บ้าง

When I get onto the plane,

เมื่อฉันขึ้นไปบนเครื่องบิน

I use my gift of gab to ask the lady to put my bag up, and they graciously do.

ฉันใช้พรสววรค์ความช่างพูดนี้เพื่อขอให้ ผู้หญิงยกกระเป๋าให้และพวกเขาก็ช่วยอย่างดี

I try not to eat or drink on a plane

ฉันพยายามไม่กินหรือดื่มอะไรบนเครื่อง

because I don't want to have to get up and walk on the plane,

เพราะว่าฉันไม่ต้องการ จะลุกขึ้นและเดินไปไหนบนเครื่อง

but nature has its own schedule,

แต่ธรรมชาติก็เรียกร้องตามเวลาของมัน

and not long ago, it knocked and I answered.

และไม่นานมานี้เอง มันเคาะเรียกและฉันก็ตอบรับมัน

So I walked up to the front of the plane

ดังนั้น ฉันจึงเดินขึ้นไปที่ด้านหน้า ของเครื่องบิน

and gabbed with the flight attendant,

และพูดจ้อกับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน

and said, "Can you watch the door? I can't reach the lock."

แล้วบอกว่า "คุณเฝ้าประตูไว้หน่อยได้ไหมค่ะ ฉันล็อกประตูไม่ถึง"

So I'm in there doing my business, and the door flies open.

ดังนั้น ฉันอยู่ในนั้นเพื่อทำธุระของฉัน และประตูก็เปิด ๆ ปิด ๆ อยู่อย่างนั้น

And there's a gentleman there

และมีสุภาพบุรุษคนหนึ่งที่ตรงนั้น

with a look of horror on his face.

เขามีสีหน้าหวาดกลัว

I'm sure I had the same look.

ฉันแน่ใจว่าฉันคงทำหน้าตาแบบเดียวกัน

As I came out, I noticed that he was sitting right across from me,

เมื่อฉันออกมา ฉันสังเกตว่า เขานั่งอยู่เยื้องตรงข้ามกับฉันพอดี

and he's in total, complete embarrassment.

และเขารู้สึกกระดากอายมาก

So I walk up to him and I quietly go,

เมื่อเดินไปถึงเขา ฉันก็เดินไปอย่างเงียบ ๆ

"Are you going to remember this as much as I am?"

"คุณจะจดจำเรื่องราวแบบนี้ ได้มากอย่างที่ฉันจำไหม"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And he goes, "I think so."

และเขาก็ลุกไป "ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, while he's probably not talking about it publicly, I am.

ตอนนี้ เขาคงไม่เอาเรื่องนี้มาพูด ในที่สาธารณะเหมือนอย่างฉันหรอกนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But we talked for the rest of the flight,

แต่แล้ว ตลอดเวลาที่เหลืออยู่บนเครื่อง เราได้พูดคุยกัน

and we got to know each other, our families, sports, work,

เราได้ทำความรู้จักกัน ทั้งเรื่องครอบครัว กีฬา งาน

and when we landed, he said,

และเมื่อเครื่องแล่นลง เขาก็พูดว่า

"Michele, I noticed someone put your bag up.

"มิเชล ผมสังเกตว่า มีคนยกกระเป๋าคุณขึ้นไป

Can I get that for you?"

ให้ผมเอาลงมาให้คุณนะ"

And I said, "Of course, thank you."

และฉันก็ตอบว่า "แน่นอน ขอบคุณค่ะ"

And we wished each other well,

แล้วเราก็ต่างอวยพรให้กันและกัน

and the most important thing that day

และสิ่งสำคัญที่สุดในวันนั้น

was that he was not going to leave with that embarrassment,

คือว่า เขาไม่ได้จากไป ด้วยความรู้สึกกระดากอายนั้น

that experience of embarrassment.

ความรู้สึกที่เป็นประสบการณ์ของความอึดอัดใจ

He won't forget it, and neither will I,

เขาจะไม่ลืมมัน และฉันก็จะไม่ลืมเช่นกัน

but I think he will remember more

แต่ฉันคิดว่าเขาจะจดจำเรื่องราวได้มากขึ้น

our chat and our different perspectives.

ทั้งบทสนทนาและมุมมองของเราที่แตกต่างกัน

When you travel internationally,

เมื่อคุณเดินทางไปต่างประเทศ

it can be even more challenging in certain ways.

แน่นอนว่า มันเป็นยิ่งกว่าความท้าทาย

A few years ago, I was in Zanzibar,

เมื่อสองสามปีก่อน ฉันอยู่ที่เมืองซานซิบาร์

and I come wheeling in,

และฉันมาพร้อมกับรถเข็น

and think about that.

และลองคิดดู

Short, white, blond woman in a chair.

ผู้หญิงเตี้ย ผิวขาว ผมบลอนด์บนรถเข็น

That doesn't probably happen every day.

เรื่องนี้มันอาจจะไม่เกิดขึ้นทุก ๆ วัน

So I go up, and with my gift of gab, I start to talk to the agent.

ฉันออกไปพร้อมกับพรสวรรค์ของความช่างเจรจา ของฉันนี้ ฉันเริ่มคุยกับเจ้าหน้าที่

So friendly, and I ask about their culture and so forth,

ฉันพูดคุยกับเขาอย่างเป็นมิตร เกี่ยวกับวัฒนธรรมของเขาและเรื่องต่าง ๆ

and I notice there wasn't a jet bridge.

และสังเกตว่ามันไม่มีสะพานเทียบเครื่องบิน

So I had to kind of say,

ฉะนั้น ฉันได้พูดทำนองว่า

"Not only do you have to lift my chair,

"คุณไม่เพียงแต่ช่วยยกรถเข็นให้ฉัน

I could use some help getting up the steps."

คุณยังช่วยเหลือฉัน ให้ลุกขึ้นเดินในก้าวต่อไป"

So we got to spend about an hour together while we waited for the flight,

เราจึงใช้เวลาร่วมกันเป็นชั่วโมง ในขณะที่กำลังรอขึ้นเครื่องบิน

and it was the most magnificent hour.

และมันเป็นชั่วโมงที่สำคัญมาก

Our perspective changed for both of us that day.

มุมมองของเราเปลี่ยนไป สำหรับเราทั้งสองคนในวันนั้น

And once I got on the flight,

เมื่อฉันขึ้นไปบนเครื่องบิน

he patted me on the back and wished me well,

เขาตบหลังฉันเบา ๆ และอวยพรให้ฉันโชคดี

and I thanked him so much.

และฉันรู้สึกขอบคุณเขามาก

And again, I think he's going to remember that experience more

และอีกครั้ง ฉันคิดว่าเขาจะจดจำ ประสบการณ์นี้ได้มากกว่า

than when I first came in, and there was a bit of hesitation.

การได้เจอกันในครั้งแรก ซึ่งมันอาจจะมีการลังเลอยู่บ้างเล็กน้อย

And as you notice, I get a lot of help.

และอย่างที่คุณเห็น ฉันได้รับความช่วยเหลือมากมาย

I would not be where I am today

ฉันคงไม่อยู่ ณ ที่นี้ในวันนี้

if it was not for my family, my friends, my colleagues

หากไม่ใช่เพราะครอบครัวของฉัน เพื่อน ๆ ของฉัน ผู้ร่วมงานของฉัน

and the many strangers

และผู้คนแปลกหน้าอีกมากมาย

that help me every single day of my life.

ที่คอยช่วยเหลือฉันในทุก ๆ วันของชีวิตฉัน

And it's important that we all have a support system.

และมันสำคัญที่ว่า เราทุกคนต่างมีระบบให้ความช่วยเหลือ

Asking for help is a strength,

การขอความช่วยเหลือคือ ความเข้มแข็ง

not a weakness.

ไม่ใช่ความอ่อนแอ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

We all need help throughout our lifetime,

เราทุกคนต่างต้องการความช่วยเหลือทั้งชีวิต

but it is just as important

แต่มันก็สำคัญเช่นกัน

that we are part of other people's support systems.

ที่ว่าเราต่างก็เป็นส่วนหนึ่ง ของระบบความช่วยเหลือผู้คน

We must adopt that way of giving back.

เราต้องปรับวิธีการนั้นเป็นการให้คืน

We all obviously have a role to play in our own successes,

เราทุกคนต่างมีบทบาทสำคัญอย่างเห็นได้ชัด ในความสำเร็จของเราเอง

but think about the role we have to play in other people's successes,

แต่ให้คิดถึงบทบาทสำคัญที่เราจะช่วยสร้าง ความสำเร็จให้แก่ผู้อื่นด้วย

just like people do for me every single day.

เหมือนที่ผู้คนทำให้ฉัน ในทุก ๆ วัน

It's vitally important that we help each other,

มันสำคัญอย่างมาก ที่เราได้ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

because society is increasingly placing people in silos

เพราะว่าสังคมคือ การวางตำแหน่งผู้คน ลงในระบบไซโลที่มีมากขึ้นเรื่อย ๆ

based on biases and ideologies.

ตามพื้นฐานของความมีอคติและอุดมการณ์ต่าง ๆ

And we must look past the surface

และเราต้องมองผ่านลักษณะภายนอกนั้นไป

and be confronted with the truth

และให้เผชิญหน้ากับความจริง

that none of us are what you can see.

ที่ว่าไม่มีใครสักคนเป็นอย่างที่คุณเห็น

There's more to us than that,

สำหรับเราแล้วมีมากกว่านั้น

and we're all dealing with things that you cannot see.

และเรากำลังเผชิญกับสิ่งต่าง ๆ ที่คุณมองไม่เห็น

So living a life free of judgment

ฉะนั้น การมีชีวิตอยู่โดยปราศจากการตัดสิน

allows all of us to share those experiences together

ช่วยให้เราทุกคนได้แบ่งปัน ประสบการณ์เหล่านั้นด้วยกัน

and have a totally different perspective,

และมีมุมมองที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

just like the couple of people I mentioned earlier in my stories.

เหมือนอย่างเช่นสองคนนั้น ที่ฉันได้กล่าวถึงไปก่อนหน้านี้

So remember, the only shoes

ดังนั้น โปรดจำไว้ว่ามีรองเท้าเพียงคู่เดียว

you truly can walk in are your own.

ที่ให้คุณเดินต่อไปได้อย่างแท้จริง คือ รองเท้าคุณเอง

I cannot walk in yours.

ฉันก็ไม่สามารถใส่ของคุณได้

I know you can't walk in my size 1s --

ฉันรู้ คุณใส่รองเท้าขนาดเบอร์ 1 ของฉันไม่ได้หรอก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

but you can try.

แต่คุณจะลองดูก็ได้นะ

But we can do something better than that.

ทว่า เราทำบางอย่างได้ดีกว่าการลองเช่นนั้น

With compassion, courage and understanding,

ด้วยความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน ความกล้าหาญและความเข้าใจ

we can walk side by side

เราสามารถเดินเคียงข้างกัน

and support one another,

และสนับสนุนซึ่งกันและกัน

and think about how society can change

และช่วยกันคิดว่าสังคมจะเปลี่ยนไปเช่นไร

if we all do that

หากเราทุกคนทำเช่นนั้น

instead of judging on only what you can see.

แทนที่จะมาตัดสิน จากสิ่งที่คุณเห็นเพียงเท่านั้น

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณค่ะ