How to raise a Black son in America | Clint Smith

Clint Smith: Amerika'da siyahi bir çocuk nasıl yetiştirilir

Çeviri: Emre Kazan Gözden geçirme: Ramazan Şen

Growing up, I didn't always understand

Büyürken neden ailemin koydukları

why my parents made me follow the rules that they did.

kurallara uymam gerektiğini hiç anlamadım.

Like, why did I really have to mow the lawn?

Anne neden çimleri ben biçmek zorundayım?

Why was homework really that important?

Neden ödev bu kadar önemliydi?

Why couldn't I put jelly beans in my oatmeal?

Neden yulaf ezmesine jöleli şeker ekleyemem?

My childhood was abound with questions like this.

Çocukluğum böyle sorularla geçti.

Normal things about being a kid and realizing that sometimes,

Çocuklukla ilgili normal şeyler,

nedenini tam olarak anlamasam da en iyisi ailemi dinlemekti.

it was best to listen to my parents even when I didn't exactly understand why.

And it's not that they didn't want me to think critically.

Böyle davranmaları eleştirel düşünmemi istemediklerinden değil.

Their parenting always sought to reconcile the tension

Onların ebeveynlikleri daima kardeşlerimin dünyaya gelmesi

between having my siblings and I understand the realities of the world,

ve benim dünyanın gerçekliklerini anlamam arasındaki tansiyonu dengelerken

while ensuring that we never accepted the status quo as inevitable.

mevcut durumun kaçınılmaz olduğunu asla kabul etmemeyi sağlamakla geçti.

I came to realize that this, in and of itself,

Daha sonra anladım ki, özünde,

was a very purposeful form of education.

bu bilinçli bir eğitim şekliydi.

Benim en sevdiğim eğitimcilerden Brezilyalı yazar ve eğitimci Paulo Freire,

One of my favorite educators, Brazilian author and scholar Paulo Freire,

speaks quite explicitly about the need for education

eleştirel düşünebilmek ve insanlığın ortak paydasına dahil olabilmek için

to be used as a tool for critical awakening and shared humanity.

eğitime ihtiyaç olduğunu açıkça belirtir.

In his most famous book, "Pedagogy of the Oppressed,"

En ünlü kitabi olan "Ezilenlerin Pedagojisi" adlı kitabında:

he states, "No one can be authentically human

"Hiç kimse başkasının insan olmasını engellerken

while he prevents others from being so."

gerçekten insan olamaz."

I've been thinking a lot about this lately, this idea of humanity,

Son zamanlarda bunu çok düşünüyorum, bu insanlık fikrini.

and specifically, who in this world is afforded the privilege

Ve kimin tamamen insan olarak algılanma

of being perceived as fully human.

ayrıcalığına gücü yettiğini düşünüyorum.

Over the course of the past several months,

Geçtiğimiz birkaç ay boyunca,

the world has watched as unarmed black men, and women,

sivil siyahi adam ve kadının yasa dışı infazcı ve polis tarafından

have had their lives taken at the hands of police and vigilante.

öldürülmesini tüm dünya izledi.

These events and all that has transpired after them

Bu olaylar ve onlardan sonra meydana gelenler

have brought me back to my own childhood

beni çocukluğuma geri götürdü.

and the decisions that my parents made about raising a black boy in America

Ve ailemin Amerika'da siyahi bir çocuk yetiştirirken aldığı kararları

that growing up, I didn't always understand in the way that I do now.

ve yetiştirme tarzlarını küçükken anlayamasam da şimdi anlıyorum.

I think of how hard it must have been, how profoundly unfair it must have felt

Gece eve gelebileyim diye, çocukluğumun bir kısmını

for them to feel like they had to strip away parts of my childhood

çıkarıp atmak zorunda hissetmelerinin ne kadar zor olduğunu,

ne kadar adaletsizce hissettirdiğini düşünüyorum.

just so that I could come home at night.

For example, I think of how one night,

Örneğin, bir gece,

when I was around 12 years old, on an overnight field trip to another city,

12 yaşlarındayken başka bir şehre geziye giderken

my friends and I bought Super Soakers

arkadaşlarımla Super Soaker alıp

and turned the hotel parking lot into our own water-filled battle zone.

otelin park alanını su dolu savaş alanımız haline getirmiştik.

We hid behind cars,

Arabaların arkasında saklandık,

running through the darkness that lay between the streetlights,

sokak lambaları arasında oluşan karanlıkta koştuk,

boundless laughter ubiquitous across the pavement.

kaldırım boyunca her yerde kahkahalar attık.

But within 10 minutes,

Ama 10 dakika içinde

my father came outside, grabbed me by my forearm

babam dışarı geldi, kolumu yakaladı

and led me into our room with an unfamiliar grip.

ve beni alışılmadık bir şekilde tutarak odamıza götürdü.

Before I could say anything,

Arkadaşlarımın önünde beni

tell him how foolish he had made me look in front of my friends,

nasıl rezil ettiği hakkında bir kelime edemeden

he derided me for being so naive.

benim ne kadar da saf olduğumu söyleyip alay etti.

Looked me in the eye, fear consuming his face,

Gözlerime baktı, suratı korkuyla doluydu

and said, "Son, I'm sorry,

ve bana: "Oğlum üzgünüm

but you can't act the same as your white friends.

ama beyaz arkadaşların gibi davranamazsın.

You can't pretend to shoot guns.

Silahla ateş ediyormuş gibi yapamazsın.

You can't run around in the dark.

Karanlıkta koşamazsın.

You can't hide behind anything other than your own teeth."

Dişlerin hariç hiçbir şeyi gizleyemezsin." dedi.

I know now how scared he must have been,

Şimdi ne kadar korkmuş olduğunu anlıyorum,

how easily I could have fallen into the empty of the night,

gecenin boşluğuna ne kadar kolay düşebileceğimi

that some man would mistake this water

ve bazı insanların bu suyu bizi.

for a good reason to wash all of this away.

sürükleyip atmak için bir neden sayabileceğini.

These are the sorts of messages I've been inundated with my entire life:

Tüm hayatım boyunca beni boğan sözler şöyleydi:

Always keep your hands where they can see them, don't move too quickly,

Ellerini hep görebilecekleri yerlerde tut, çok hızlı hareket etme,

take off your hood when the sun goes down.

güneş battığında kapüşonunu çıkar.

My parents raised me and my siblings in an armor of advice,

Ailem beni ve kardeşlerimi öğütlerinin zırhlarıyla,

an ocean of alarm bells so someone wouldn't steal the breath from our lungs,

bir okyanus dolusu alarmla korudurlar ki birisi gelip soluğumuzu çalmasın,

so that they wouldn't make a memory of this skin.

bu deriyi bir hatıra yapmasınlar diye.

So that we could be kids, not casket or concrete.

Böylece bir tabut ya da beton değil, çocuk olabilirdik.

And it's not because they thought it would make us better than anyone else

Ve bunun bizi herkesten daha iyi yapacağını düşünmediler

sadece bizi hayatta tutmak istiyorlardı.

it's simply because they wanted to keep us alive.

All of my black friends were raised with the same message,

Tüm siyahi arkadaşlarım da aynı öğütle yetişti.

the talk, given to us when we became old enough

Bize anlatılan, yeterince büyüdüğümüzde

to be mistaken for a nail ready to be hammered to the ground,

yere çakılacak bir çivi yerine konacağımız,

when people made our melanin synonymous with something to be feared.

insanların deri rengimizi korkulacak bir şey olarak göstereceğiydi.

But what does it do to a child

Peki, bir çocuğun

to grow up knowing that you cannot simply be a child?

bir çocuk olamayacağını bilerek büyümesi onu nasıl etkiler?

That the whims of adolescence are too dangerous for your breath,

Ergenlik hevesleri, nefesin için çok tehlikelidir,

that you cannot simply be curious,

meraklı olamazsın,

that you are not afforded the luxury of making a mistake,

yanlış yapma lüksüne sahip değilsindir.

that someone's implicit bias

Birilerinin kesin önyargısı,

might be the reason you don't wake up in the morning.

senin bir sabah uyanmama nedenin olabilir.

But this cannot be what defines us.

Ama bu bizi tanımlayan şey olamaz.

Because we have parents who raised us to understand

Çünkü, bizim ebeveynlerimiz bizi büyütürken bize

that our bodies weren't meant for the backside of a bullet,

vücudumuzun kurşun için değil, uçurtma uçurmak, ip atlamak

but for flying kites and jumping rope, and laughing until our stomachs burst.

ve karnımız çatlarcasına gülmek için olduğunu öğrettiler.

We had teachers who taught us how to raise our hands in class,

Elimizi sınıfta nasıl kaldıracağımızı

and not just to signal surrender,

-teslim olmak için değil-

and that the only thing we should give up

ve dünyada değersiz olduğumuz fikrini

is the idea that we aren't worthy of this world.

bırakmamız gerektiğini öğreten öğretmenlerimiz vardı.

So when we say that black lives matter, it's not because others don't,

Ne zaman siyahların hayatı önemli dediğimizde, diğerlerininki önemsiz olduğundan değil,

it's simply because we must affirm that we are worthy of existing without fear,

sadece korkmadan yaşamaya hakkımız olduğunu doğrulamak istiyoruz.

when so many things tell us we are not.

Çünkü birçok şey, bize tersini söylüyor.

I want to live in a world where my son

Öyle bir yerde yaşamak istiyorum ki,

will not be presumed guilty the moment he is born,

ne oğlumun orada suçlu olduğuna inanılsın,

where a toy in his hand isn't mistaken for anything other than a toy.

ne de elindeki oyuncak oyuncaktan başka bir şey olsun.

And I refuse to accept that we can't build this world into something new,

Ayrıca, dünyayı yeniden kuramayacağımız inancını reddediyorum.

some place where a child's name

Öyle bir yer ki, bir çocuğun adının

doesn't have to be written on a t-shirt, or a tombstone,

ne tişörte ne de mezar taşına yazılmak zorunda olduğu ve

where the value of someone's life

bir insanın değerinin

isn't determined by anything other than the fact that they had lungs,

akciğerleri olmak dışında başka bir şeyle belirlenmediği

a place where every single one of us can breathe.

her birimizin nefes alabileceği bir yer,

Thank you.

Teşekkür ederim

(Applause)

(Alkış)