How to raise a Black son in America | Clint Smith

Translator: Pathumjit Atikomkamalasai Reviewer: Rawee Ma

Growing up, I didn't always understand

ผมโตมาโดยที่ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก

why my parents made me follow the rules that they did.

ว่าเหตุใดพ่อแม่ถึงบังคับให้ผมทำโน่นทำนี่

Like, why did I really have to mow the lawn?

ทำไมผมต้องไปตัดหญ้าด้วย

Why was homework really that important?

ทำไมการบ้านถึงสำคัญนัก

Why couldn't I put jelly beans in my oatmeal?

ทำไมผมใส่เจลลี่บีนลงซีเรียลไม่ได้

My childhood was abound with questions like this.

ชีวิตวัยเด็กของผมรายล้อมด้วยคำถามเช่นนี้

Normal things about being a kid and realizing that sometimes,

เรื่องธรรมดาที่เด็กสงสัยน่ะครับ และก็ได้รู้ว่าบางครั้ง

it was best to listen to my parents even when I didn't exactly understand why.

ฟังพ่อแม่น่ะไว้ดีที่สุดแล้ว ถึงแม้เราจะไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลก็ตาม

And it's not that they didn't want me to think critically.

มันไม่ใช่ว่าท่านไม่อยากให้ ผมฝึกคิดหรอกครับ

Their parenting always sought to reconcile the tension

วิธีการเลี้ยงดูของพวกท่าน พยายามประสานรอยร้าว

between having my siblings and I understand the realities of the world,

ของการให้ผมและพี่น้องเข้าใจ ความจริงของโลกใบนี้

while ensuring that we never accepted the status quo as inevitable.

กับการสอนเราไม่ให้คิดว่า สภาพสังคมตอนนี้เป็นเรื่องที่ต้องทนต่อไป

I came to realize that this, in and of itself,

ผมได้ตระหนักว่าวิธีเช่นนี้

was a very purposeful form of education.

คือการให้การศึกษา ที่มีจุดประสงค์ชัดเจนทีเดียว

One of my favorite educators, Brazilian author and scholar Paulo Freire,

นักการศึกษาคนโปรดคนหนึ่งของผม นักเขียนและนักวิชาการชื่อ เปาโล เเฟร์

speaks quite explicitly about the need for education

พูดไว้อย่างลุ่มลึกว่า การศึกษานั้น สมควรใช้

to be used as a tool for critical awakening and shared humanity.

เป็นเครื่องมือสอนเด็ก ให้หัดคิดและสอนเรื่องมนุษยธรรม

In his most famous book, "Pedagogy of the Oppressed,"

เขาเขียนในหนังสือชื่อดัง "การศึกษาสำหรับผู้ถูกกดขี่"

he states, "No one can be authentically human

ไว้ว่า "ไม่มีผู้ใดเป็นมนุษย์แท้จริงได้

while he prevents others from being so."

หากเขาผู้นั้นขัดขวางมิให้ ผู้อื่นเป็นเช่นกัน"

I've been thinking a lot about this lately, this idea of humanity,

พักหลัง ๆ มานี้ ผมใช้เวลาคิด เรื่องนี้มากพอควรครับ มนุษยธรรมเนี่ย

and specifically, who in this world is afforded the privilege

โดยเฉพาะเกี่ยวกับคนในโลกนี้ ที่ได้รับอภิสิทธิเหนือใคร

of being perceived as fully human.

ถูกจัดว่าเป็นมนุษย์ที่แท้จริง

Over the course of the past several months,

ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา

the world has watched as unarmed black men, and women,

โลกทั้งใบได้เห็น คนผิวดำไร้อาวุธทั้งชายและหญิง

have had their lives taken at the hands of police and vigilante.

ถูกพรากเอาชีวิตไปด้วย เงื้อมมือของตำรวจและพวกศาลเตี้ย

These events and all that has transpired after them

เหตุการณ์เหล่านี้และ สิ่งที่เกิดขึ้นตามมา

have brought me back to my own childhood

ทำให้ผมหวนกลับไป คิดถึงวัยเด็กของตนเอง

and the decisions that my parents made about raising a black boy in America

และสิ่งพ่อแม่ผมต้องตัดสินใจเมื่อ เลี้ยงเด็กผิวดำขึ้นในสังคมอเมริกา

that growing up, I didn't always understand in the way that I do now.

ว่า ผมในตอนนั้นไม่ได้ เข้าใจมันเหมือนผมในตอนนี้

I think of how hard it must have been, how profoundly unfair it must have felt

ผมจินตนาการว่ามันหนักหนาเพียงใด ว่าพวกท่านคงรู้สึกไม่ยุติธรรมมากเพียงใด

for them to feel like they had to strip away parts of my childhood

ที่พวกท่านจำเป็นต้องพรากวัยเด็ก ของผมไปบางส่วน

just so that I could come home at night.

เพียงเพื่อให้ผมกลับบ้านมาหาท่านได้

For example, I think of how one night,

เช่น ยกตัวอย่างในคืนหนึ่ง

when I was around 12 years old, on an overnight field trip to another city,

ตอนที่ผมอายุประมาณ 12 ออกไปค้างคืนทัศนศึกษาต่างเมืองกับเพื่อน

my friends and I bought Super Soakers

ผมกับเพื่อน ๆ ซื้อปืนฉีดน้ำกันมา

and turned the hotel parking lot into our own water-filled battle zone.

เปลี่ยนลานจอดรถโรงแรม ให้กลายเป็นสมรภูมิน้ำของเราเอง

We hid behind cars,

พวกเราแอบกันอยู่หลังรถ

running through the darkness that lay between the streetlights,

วิ่งฝ่าความมืดที่เสาไฟส่องไม่ถึง

boundless laughter ubiquitous across the pavement.

เสียงหัวเราะของพวกเรา ดังไปทั่วชั้นใต้ดิน

But within 10 minutes,

แต่เพียง 10 นาทีผ่านไป

my father came outside, grabbed me by my forearm

พ่อของผมเดินออกมา และรั้งต้นแขนผมไว้

and led me into our room with an unfamiliar grip.

ท่านพาผมกลับเข้าห้อง โดยที่ยังจับแขนผมแน่น

Before I could say anything,

ก่อนที่ผมจะทันพูดอะไร

tell him how foolish he had made me look in front of my friends,

ก่อนจะได้บอกว่าพ่อทำให้ ผมดูโง่เง่าในสายตาเพื่อนแค่ไหน

he derided me for being so naive.

ท่านดุผมที่ไร้เดียงสานัก

Looked me in the eye, fear consuming his face,

ท่านมองตาผม ความกลัวเกาะกินใบหน้านั้น

and said, "Son, I'm sorry,

ท่านพูดว่า "ลูก พ่อขอโทษ

but you can't act the same as your white friends.

แต่ลูกทำตัวเหมือน เพื่อนผิวขาวไม่ได้หรอกนะ

You can't pretend to shoot guns.

ลูกจะมาแสร้งว่ายิงปืน

You can't run around in the dark.

วิ่งเล่นในตอนกลางคืนไม่ได้

You can't hide behind anything other than your own teeth."

จะแอบอยู่หลังที่ไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้น"

I know now how scared he must have been,

ผมรู้แล้วตอนนี้ว่าตอนนั้นพ่อกลัวมากแค่ไหน

how easily I could have fallen into the empty of the night,

ว่ามันง่ายแค่ไหนที่ผมจะถูกจบชีวิตตรงนั้น

that some man would mistake this water

เพราะคนอื่นอาจจะมองพลาด ว่าปืนฉีดน้ำ

for a good reason to wash all of this away.

อาจเป็นข้ออ้างให้พวกเขาลบล้างชีวิตผมไป

These are the sorts of messages I've been inundated with my entire life:

สาส์นแบบนี้คือสิ่งที่ผมต้อง รับฟังและปฏิบัติตลอดทั้งชีวิต

Always keep your hands where they can see them, don't move too quickly,

ให้พวกเขาเห็นมือเราเสมอ อย่าขยับตัวเร็วเกินไป

take off your hood when the sun goes down.

ถอดฮูดคลุมลงหลังตะวันตกดิน

My parents raised me and my siblings in an armor of advice,

พ่อแม่ผมเลี้ยงผมกับพี่น้องมา โดยสอนเรื่องแบบนี้

an ocean of alarm bells so someone wouldn't steal the breath from our lungs,

สอนให้ระมัดระวังเรื่องโน่นนี่ เพื่อให้ไม่มีใครมาพรากลมหายใจเราไปได้

so that they wouldn't make a memory of this skin.

เพื่อที่เขาจะไม่ทำให้ร่างนี้ เหลือเพียงความทรงจำ

So that we could be kids, not casket or concrete.

เพื่อที่เราจะได้เป็นเด็กต่อไป ไม่ใช่ลงเอยในโลงหรือหลุม

And it's not because they thought it would make us better than anyone else

และไม่ได้เป็นเพราะท่านคิดว่า มันจะทำให้เราดีกว่าคนอื่นเขาหรอกครับ

it's simply because they wanted to keep us alive.

แต่เป็นเพียงเพราะพวกท่าน อยากรักษาชีวิตพวกเราไว้

All of my black friends were raised with the same message,

เพื่อนผิวดำของผมทุกคน ก็ถูกเลี้ยงดูมาแบบเดียวกัน

the talk, given to us when we became old enough

พ่อแม่สอนพวกเราเรื่องนี้ ตอนที่พวกเราโตพอให้คนอื่น

to be mistaken for a nail ready to be hammered to the ground,

มองเห็นพวกเราเป็นเหมือน ตะปูให้ตอกจมลงติดพื้น

when people made our melanin synonymous with something to be feared.

เมื่อคนทำให้สีผิวของเราเป็น สิ่งที่ผู้คนทั่วไปหวาดกลัว

But what does it do to a child

แต่แล้วเด็ก ๆ จะรู้สึกเช่นไร

to grow up knowing that you cannot simply be a child?

เมื่อต้องโตมาโดยที่รู้ว่า เราไม่สามารถทำตัวเป็นเด็กได้

That the whims of adolescence are too dangerous for your breath,

ว่าการละเล่นไร้สาระของเด็ก มันอันตรายต่อลมหายใจของเรา

that you cannot simply be curious,

ว่าเราสงสัยอะไรไม่ได้

that you are not afforded the luxury of making a mistake,

ว่าเราทำผิดพลาดอะไรไม่ได้

that someone's implicit bias

ว่าเพียงแค่อคติของบางคน

might be the reason you don't wake up in the morning.

อาจเป็นเหตุผลที่เราไม่ได้ ตื่นขึ้นอีกครั้งในตอนเช้า

But this cannot be what defines us.

แต่นี่ย่อมไม่ใช่นิยามพวกเรา

Because we have parents who raised us to understand

เพราะเรามีพ่อแม่ที่ สั่งสอนให้พวกเราเข้าใจ

that our bodies weren't meant for the backside of a bullet,

ว่าร่างกายของเราไม่ได้ มีไว้เพื่อให้กระสุนทะลุผ่าน

but for flying kites and jumping rope, and laughing until our stomachs burst.

แต่เพื่อใช้วิ่งเล่นว่าว กระโดดยาง หรือหัวเราะจนกระทั่งปวดท้อง

We had teachers who taught us how to raise our hands in class,

เรามีคุณครูที่สอนเราให้ยกมือ ขึ้นในห้องเรียน

and not just to signal surrender,

ไม่ใช่เพียงชูมือขึ้นยอมแพ้

and that the only thing we should give up

และสิ่งเดียวที่เราควรสละคือ

is the idea that we aren't worthy of this world.

ความคิดที่ว่าเราไม่ ควรค่ากับโลกใบนี้

So when we say that black lives matter, it's not because others don't,

ฉะนั้น เมื่อเราบอกว่า ชีวิตคนดำก็มีค่า ไม่ใช่เป็นเพราะ ชีวิตคนอื่นไม่มีค่า

it's simply because we must affirm that we are worthy of existing without fear,

แต่หากเป็นเพราะเราอยากตอกย้ำ ว่าพวกเรามีค่าที่จะอยู่โดยไม่ต้องกลัว

when so many things tell us we are not.

แม้หลายๆอย่างจะไม่เป็นเช่นนั้นก็ตาม

I want to live in a world where my son

ผมอยากจะอยู่ในโลกที่ลูกชายผม

will not be presumed guilty the moment he is born,

ไม่โดนทึกทักว่าผิดจริง ตั้งแต่วินาทีที่เขาเกิดมา

where a toy in his hand isn't mistaken for anything other than a toy.

โลกที่ของเล่นในมือเขา ไม่ถูกมองว่าเป็นอย่างอื่นนอกจากของเล่น

And I refuse to accept that we can't build this world into something new,

และผมปฏิเสธที่จะยอมรับว่าเรา ไม่สามารถสร้างโลกใบนี้ใหม่

some place where a child's name

ให้เป็นโลกที่ชื่อของเด็กคนหนึ่ง

doesn't have to be written on a t-shirt, or a tombstone,

ไม่จำเป็นต้องปรากฏบนเสื้อ หรือหลุมศพ

where the value of someone's life

ที่ซึ่งคุณค่าของชีวิตคน

isn't determined by anything other than the fact that they had lungs,

ไม่ได้ถูกตัดสินด้วยสิ่งใด นอกจากความจริงว่าเขามีปอด

a place where every single one of us can breathe.

ที่ซึ่งพวกเราทุกคนหายใจได้

Thank you.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)