How to raise a Black son in America | Clint Smith

کلینت اسمیت: چگونه یک کودک سیاه پوست را درآمریکا بزرگ کنیم

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

Growing up, I didn't always understand

رشد کردن و بزرگ شدن، من هیچ وقت نفهمیدم

why my parents made me follow the rules that they did.

چرا پدر و مادر من قوانینی که ایجاد کرده بودند را رعایت می‌کردند.

Like, why did I really have to mow the lawn?

مثل، چرا باید من چمن ها را بزنم؟

Why was homework really that important?

چرا تکالیف مدرسه واقعا اینقدر مهم هستند؟

Why couldn't I put jelly beans in my oatmeal?

چرا نمی‌توانم اب نبات ژله ای را توی غذا تلیتی بریزم؟

My childhood was abound with questions like this.

بچگی من فراوان بود با پرسش‌هایی مثل اینها.

Normal things about being a kid and realizing that sometimes,

چیزهای معمولی درباه بچگی و تشخیص این که گاها

it was best to listen to my parents even when I didn't exactly understand why.

بهترین چیز این بود که به پدر و مادرم گوش بدهم حتی در زمانی که که دقیقا نمی فهمیدم چرا.

And it's not that they didn't want me to think critically.

و این نبود که آنها بخواهند که انتقادی فکر نکنم.

Their parenting always sought to reconcile the tension

پدر و مادری کردنشان همواره آشتی دادن تنش‌های

between having my siblings and I understand the realities of the world,

بین من و خواهر و برادرانم بودند و من واقعیتهای جهان را می فهمم،

while ensuring that we never accepted the status quo as inevitable.

در عین حال این اطمینان در ما ایجاد می کردند که هرگز نپذیریم که وضع موجود اجتناب ناپذیر است.

I came to realize that this, in and of itself,

من به این تشخیص رسیدم که به خودی خود این امر

was a very purposeful form of education.

شکل هدفمند و متینی از آموزش هست .

One of my favorite educators, Brazilian author and scholar Paulo Freire,

یکی از آموزگاران مورد علاقه من، نویسند و محقق برزیلی پائولو فریر،

speaks quite explicitly about the need for education

to be used as a tool for critical awakening and shared humanity.

برای استفاده به عنون ابزاری قطعی برای بیداری بشریت صحبت می‌کند.

In his most famous book, "Pedagogy of the Oppressed,"

در مشهورترین کتابش، "تعلیم مستضعفان،"

he states, "No one can be authentically human

می گوید، "هیچ کس نمی تواند انسان اصیلی باشد

while he prevents others from being so."

در حالی که مانع دیگران برای آنچه می خواهند باشد. "

I've been thinking a lot about this lately, this idea of humanity,

من به تازگی درباره این خیلی فکر کردم، این ایده از انسانیت،

and specifically, who in this world is afforded the privilege

وبه ویژه، کسانی که در این جهان که می‌توانند

of being perceived as fully human.

که امتیاز انسان کامل بودن را داشته باشند.

Over the course of the past several months,

در طی چند ماه گذشته،

the world has watched as unarmed black men, and women,

جهان زنان و مردان سیاه غیر مسلح را دید

have had their lives taken at the hands of police and vigilante.

که جانشان از سوی پلیس و پارتیزان‌ها گرفته شد.

These events and all that has transpired after them

این حوادث و تمامی تقل قول های پس از آن

have brought me back to my own childhood

مرا به دوران کودکیم برد

and the decisions that my parents made about raising a black boy in America

و یاد تصمیمهایی انداخت که پدر و مادرم درباره شیوه بزرگ کردن یک پسر بچه سیاهپوست

that growing up, I didn't always understand in the way that I do now.

در حال رشد در آمریکا می گرفتند، من همیشه درکی که امروز از آن دارم را نداشتم.

I think of how hard it must have been, how profoundly unfair it must have felt

من فکر می کنم که باید این کار چقدر سخت باشد، که اساسا احساسشان چقدر باید برای این کار غیرعادلانه باشد.

for them to feel like they had to strip away parts of my childhood

که مرا از بخشی از ندگی دوران کودکی محروم کنند

just so that I could come home at night.

تنها به خاطر اینکه من شب به خانه بیایم.

For example, I think of how one night,

برای مثال، درمورد اینکه چگونه یک شب،

when I was around 12 years old, on an overnight field trip to another city,

هنگامی که حدود ۱۲ ساله بودم، در سفر شبانه به یک شهر دیگر،

my friends and I bought Super Soakers

من و دوستانم تفنگ آبی خریدیم

and turned the hotel parking lot into our own water-filled battle zone.

و به پارکینگ هتل برگشتیم در محل بازی خودمان.

We hid behind cars,

و پشت خودروها قایم شدیم،

running through the darkness that lay between the streetlights,

در تاریکی بین چراغ های خیابان می دویدیم،

boundless laughter ubiquitous across the pavement.

خنده بی حد و مرز ما در همه جای پیاده رو بود،

But within 10 minutes,

حدود ده دقیقه بعد،

my father came outside, grabbed me by my forearm

پدرم آمد بیرون، و بازوی مرا گرفت

and led me into our room with an unfamiliar grip.

و با فشار غیر معمول مرا به اتاق برد.

Before I could say anything,

قبل از اینکه من بتوانم چیزی بگویم.

tell him how foolish he had made me look in front of my friends,

که چقدر بد بود که جلوی دوستانم مرا به اتاق برد،

he derided me for being so naive.

او به من بخاطر خامی و بی‌تجربگی خندید.

Looked me in the eye, fear consuming his face,

به چشمان من نگاه کرد، ترس صورتش را گرفته بود،

and said, "Son, I'm sorry,

گفت،"پسر، متاسفم،

but you can't act the same as your white friends.

اما تو نمی توانی مانند دوستان سفیدت رفتار کنی.

You can't pretend to shoot guns.

تو نمیتوانی تقلید تیراندازی کنی.

You can't run around in the dark.

تو نمی توانی در تاریکی بدوی.

You can't hide behind anything other than your own teeth."

تو نمی‌توانی درپشت هیج چیز دیگری غیر از دندانهای خودت پنهان شوی."

I know now how scared he must have been,

حالا میدانم که چقدر و باید ترس داشته،

how easily I could have fallen into the empty of the night,

چگونه به راحتی می توانستم به تاریکی شب بیفتم،

that some man would mistake this water

که برخی اشتباهی این آب را

for a good reason to wash all of this away.

دلیل خوبی برای پاک کردن همه چیز بدانند.

These are the sorts of messages I've been inundated with my entire life:

این‌ها پیام هولناکی بودند که من در تمامی زندگیم دریافت کردم:

Always keep your hands where they can see them, don't move too quickly,

همیشه دست‌هایت را طوری بگذار که آنها بتوانند دست هایت را ببینید،

take off your hood when the sun goes down.

وقتی شب شد کلاهت را از سرت بردار.

My parents raised me and my siblings in an armor of advice,

پدر و مادرم من و خواهر و برادرانم را با زرهی از نصیحت بزرگ کردند،

an ocean of alarm bells so someone wouldn't steal the breath from our lungs,

اقیانوسی از هشدار که یک نفر می تواند نفس تو را از ریه‌هایت بدزدد( تو را بکشند)،

so that they wouldn't make a memory of this skin.

خُب آنها می توانند خاطرهای از این پوست بسازند.

So that we could be kids, not casket or concrete.

برای اینکه که ما زنده باشیم، نه تابوت یا سیمان.

And it's not because they thought it would make us better than anyone else

این به دلیلی این نبود که آنها فکر می کردند که ما را را بهتر از دیگران بار بیاورند

it's simply because they wanted to keep us alive.

خیلی ساده، زیرا آنها می خواستند ما را زنده نگه دارند.

All of my black friends were raised with the same message,

تمامی دوستان سیاه پوست من با پیام مشابهی بزرگ شدند،

the talk, given to us when we became old enough

هنگامی که کمی بزرگتر شدیم به ما گفتند که

to be mistaken for a nail ready to be hammered to the ground,

انگشتی اشتباهی می تواند ماشه ای را بچکاند که تو را به زمین بزند،

when people made our melanin synonymous with something to be feared.

هنگامی که مردم رنگدانه های پوستی( سیاه پوست) ما را مترادف با چیزی که باید ازش ترسید می دانند.

But what does it do to a child

اما برای کودکی که با این آگاهی بزرگ می‌شود

to grow up knowing that you cannot simply be a child?

که به سادگی نمی تواند یک بچه باشد چه اتفاقی می‌افتد؟

That the whims of adolescence are too dangerous for your breath,

این وسواس درنوجوانی برای نفس کشیدن بسیار خطرناک است،

that you cannot simply be curious,

که تو به سادگی نمی‌توانی کنجکاو باشی،

that you are not afforded the luxury of making a mistake,

که تو نباید اشتباه کنی،

that someone's implicit bias

که شاید برای تعصب تلویحی کسی

might be the reason you don't wake up in the morning.

نتوانی دیگر صبح از خواب بیدار شوی.

But this cannot be what defines us.

اما این چیزی نیست که معرف ما باشد.

Because we have parents who raised us to understand

زیرا ما پدر و مادرانی داریم که ما را بزرگ کرده اند تا بفهمیم

that our bodies weren't meant for the backside of a bullet,

که بدن ما برای پشت گلوله قرار گرفتن نیست،

but for flying kites and jumping rope, and laughing until our stomachs burst.

بلکه برای پرواز دادن بادبادک‌ها، برای طناب بازی کردن، برای خندیدن تا دل درد بگیریم است.

We had teachers who taught us how to raise our hands in class,

ما آموزگارانی داشتیم که به ما یاد دادند که چگونه دستمان را در کلاس بالا ببریم،

and not just to signal surrender,

نه فقط برای تسلیم شدن،

and that the only thing we should give up

و تنها چیزی که باید برای آن تسلیم شویم

is the idea that we aren't worthy of this world.

ایده‌ای است که ما برای جهان ارزش نداریم.

So when we say that black lives matter, it's not because others don't,

بنابراین می‌گویم زندگی سیاهان مهم است، نه به دلیل اینکه زندگی دیگران مهم نیست،

it's simply because we must affirm that we are worthy of existing without fear,

تنها به دلیل اینکه باید اثبات کنیم که ارزش زنده بودن بدون ترس را داریم،

when so many things tell us we are not.

هنگامی که چیزهای زیادی به ما می‌‌گوید که اینطور نیست.

I want to live in a world where my son

نمی خواهم در جهانی زندگی کنم که پسرم

will not be presumed guilty the moment he is born,

در لحظه تولد گناه کار فرض شود،

where a toy in his hand isn't mistaken for anything other than a toy.

که اسباب بازی در دست او با چیز دیگری جز اسباب بازی اشتباه گرفته نشود.

And I refuse to accept that we can't build this world into something new,

من این را قبول نمی کنم که بگویم نمی توانیم جهان را دوباره از نو بسازیم،

some place where a child's name

جای که نام یک کودک

doesn't have to be written on a t-shirt, or a tombstone,

نمی بایستی روی یک تی شرت، یا سنگ قبر نوشته شود،

where the value of someone's life

جایی که ارزش زندگی افراد

isn't determined by anything other than the fact that they had lungs,

بسته به تصمیم دیگران نداشته باشد جز این حقیقت که آنها ریه برای نفس کشیدن دارند،

a place where every single one of us can breathe.

و جایی که هر فردی از ما بتواند در آن نفس بکشد.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)