How to raise a Black son in America | Clint Smith

Translator: Marla Munkh-Achit Reviewer: Tuya Bat

Growing up, I didn't always understand

Бага байхдаа би яагаад аав ээж хоёрын дагадаг

why my parents made me follow the rules that they did.

энэ олон дүрмийг дагах ёстойгоо ойлгодоггүй байсан.

Like, why did I really have to mow the lawn?

Яагаад зүлгээ тайрах ёстой гэж?

Why was homework really that important?

Гэрийн даалгавар яагаад тийм чухал гэж?

Why couldn't I put jelly beans in my oatmeal?

Яагаад зутандаа чихэр хийж болохгүй гэж?

My childhood was abound with questions like this.

Хүүхэд нас минь ийм асуултаар дүүрэн байсан.

Normal things about being a kid and realizing that sometimes,

Хүүхэд байхад яагаад гэдгийг мэдэхгүй ч

it was best to listen to my parents even when I didn't exactly understand why.

ээж аавынхаа үгийг сонсох нь хамгийн зөв юм байна гэж ойлгосон.

And it's not that they didn't want me to think critically.

Тэд намайг өөрийнхөөрөө сэтгэхийг хүсээгүйдээ биш.

Their parenting always sought to reconcile the tension

Биднийг хүмүүжүүлэхдээ тэд үргэлж

between having my siblings and I understand the realities of the world,

бодит байдлыг ойлгуулахаас гадна эрхийн тэнцвэргүй байдлыг

while ensuring that we never accepted the status quo as inevitable.

хүлээн зөвшөөрүүлэхгүйн төлөө зүтгэсэн.

I came to realize that this, in and of itself,

Энэ нь хүмүүжлийн маш зөв хэлбэр байсныг

was a very purposeful form of education.

би ойлгосон.

One of my favorite educators, Brazilian author and scholar Paulo Freire,

Миний дуртай сурган хүмүүжүүлэгч Бразилийн зохиолч Паоло Фрейри

speaks quite explicitly about the need for education

боловсролыг соён гэгээрүүлэх, хүн чанарыг түгээхийн тулд

to be used as a tool for critical awakening and shared humanity.

ашиглах хэрэгтэйг тодорхой илэрхийлдэг.

In his most famous book, "Pedagogy of the Oppressed,"

"Хэлмэгдэгсдийг сурган хүмүүжүүлэх" гэдэг хамгийн алдартай номондоо

he states, "No one can be authentically human

тэрээр "Бусдыг хүн байхад нь саад бологч

хэзээ ч жинхэнэ хүн байж чадахгүй" гэсэн.

while he prevents others from being so."

I've been thinking a lot about this lately, this idea of humanity,

Би сүүлийн үед хүн чанарын тухай нилээд бодож үзсэн.

and specifically, who in this world is afforded the privilege

Ялангуяа ямар хүнд

of being perceived as fully human.

"жинхэнэ хүнлэг" гэж хэлүүлэх эрх олддог вэ?

Over the course of the past several months,

Сүүлийн хэдэн сар бид

the world has watched as unarmed black men, and women,

хар арьст эрэгтэй, эмэгтэй хүмүүс

have had their lives taken at the hands of police and vigilante.

гэмгүй атлаа цагдаа, хүчний гарт амиа алдахыг харлаа.

These events and all that has transpired after them

Эдгээр үйл явдлууд, мөн үүнээс үүдсэн хэргүүд

have brought me back to my own childhood

миний өөрийн хүүхэд насыг санагдуулж

and the decisions that my parents made about raising a black boy in America

Америкт өнгөт арьстан хүүхэд өсгөх явцад аав ээжийнхээ гаргасан шийдвэрийг

that growing up, I didn't always understand in the way that I do now.

өмнө ойлгож байгаагүйгээрээ ойлгох болсон.

I think of how hard it must have been, how profoundly unfair it must have felt

Зөвхөн миний аюулгүй байдлын төлөө

хүүхэд насны минь зарим хэсгийг надаас булаах мэт үйлдэл нь

for them to feel like they had to strip away parts of my childhood

just so that I could come home at night.

ямар хэцүү байсан гэдгийг ойлгосон.

For example, I think of how one night,

Жишээ нь, би 12 настай байхдаа

when I was around 12 years old, on an overnight field trip to another city,

өөр хот руу хоногоор аялалд явсан.

my friends and I bought Super Soakers

Орой нь найзуудтайгаа хамт усан буу авч

and turned the hotel parking lot into our own water-filled battle zone.

зочид буудлын машины зогсоол дээр усаар байлдсан.

We hid behind cars,

Машины ард нуугдан

running through the darkness that lay between the streetlights,

гудамжны гэрэл дундах харанхуйд гүйлдэн

boundless laughter ubiquitous across the pavement.

хүүхдийн инээд хаа сайгүй хангинаж байлаа.

But within 10 minutes,

Гэтэл арван минутын дараа

my father came outside, grabbed me by my forearm

аав минь гарч ирээд бугуйнаас чирэн

and led me into our room with an unfamiliar grip.

өрөө рүү маань намайг дагуулан орсон.

Before I could say anything,

Найзуудын минь өмнө ичгүүртэй байдалд

tell him how foolish he had made me look in front of my friends,

оруулсаныг нь хэлэхээс өмнө

he derided me for being so naive.

намайг ямар гэнэн болчимгүй байсныг минь тэр хэллээ.

Looked me in the eye, fear consuming his face,

Айдас бүрхсэн нүдээрээ над руу харан:

and said, "Son, I'm sorry,

"Хүү минь, намайг уучлаарай,

but you can't act the same as your white friends.

гэхдээ чи цагаан арьст найзуудтайгаа адилхан загнаж болохгүй.

You can't pretend to shoot guns.

Буудаж тоглож болохгүй.

You can't run around in the dark.

Харанхуйд хөөцөлдөж, гүйж болохгүй.

You can't hide behind anything other than your own teeth."

Юуны ч араар нуугдаж болохгүй" гэв.

I know now how scared he must have been,

Түүний ямар их айж байсныг би одоо ойлгосон.

how easily I could have fallen into the empty of the night,

Хэн нэгэн усан бууг минь жинхэнэтэй андуурсан бол

that some man would mistake this water

би тэр шөнийн харанхуйд алга болж

for a good reason to wash all of this away.

өнөөдөр энд байхгүй байсан.

Иймэрхүү захиас бүх л амьдралын минь турш байсан.

These are the sorts of messages I've been inundated with my entire life:

Always keep your hands where they can see them, don't move too quickly,

Гараа үргэлж харагдах газар байлгах, хэт хурдан хөдлөхгүй байх,

нар жаргаснаас хойш юүдэнтэй малгай өмсөхгүй байх гээд л.

take off your hood when the sun goes down.

My parents raised me and my siblings in an armor of advice,

Ээж аав маань биднийг алдаж,

an ocean of alarm bells so someone wouldn't steal the breath from our lungs,

дурсамжаас өөр зүйлгүй үлдэхгүй гэсэндээ аюулын дохиогоор дүүрэн далайд

so that they wouldn't make a memory of this skin.

захиасын дуулгаар хуяглан өсгөсөн.

So that we could be kids, not casket or concrete.

Биднийг авсанд биш, амьд байгаасай гэж.

And it's not because they thought it would make us better than anyone else

Биднийг хэн нэгнээс илүү гаргах гэсэндээ биш,

зүгээр л дэргэдээ байлгах гэсэндээ.

it's simply because they wanted to keep us alive.

All of my black friends were raised with the same message,

Бүх хар арьст найзууд минь адилхан зүйл сонсож,

the talk, given to us when we became old enough

газарт шаахад бэлхэн хадаас болох нас нь ирэхэд

to be mistaken for a nail ready to be hammered to the ground,

энэ талаар бидэнтэй ярилцаж,

when people made our melanin synonymous with something to be feared.

арьсны минь өнгийг айдастай хоршуулж өсгөсөн.

Гэхдээ хүүхэд байх эрхгүй байх нь

But what does it do to a child

to grow up knowing that you cannot simply be a child?

түүнд хэрхэн тусдаг вэ?

Өсвөр насны сонирхол нь амьд явахад чинь заналхийлж

That the whims of adolescence are too dangerous for your breath,

that you cannot simply be curious,

сониуч байж болохгүй,

that you are not afforded the luxury of making a mistake,

алдаа хийх эрхгүй,

that someone's implicit bias

хэн нэгний сохор гадуурхал

might be the reason you don't wake up in the morning.

чиний өглөө сэрэхгүй байх шалтгаан байх вий.

But this cannot be what defines us.

Энэ биднийг тодорхойлох зүйл байж болохгүй.

Because we have parents who raised us to understand

Эцэг эх маань бидэнд бие маань сумны бай биш,

that our bodies weren't meant for the backside of a bullet,

харин цаасан шувуу нисгэн, дээс харайж,

but for flying kites and jumping rope, and laughing until our stomachs burst.

элгээ хөштөл инээхэд зориулагдсан гэдгийг заасан.

We had teachers who taught us how to raise our hands in class,

Багш нар маань бидэнд гар маань зөвхөн бууж өгөх дохио биш,

and not just to signal surrender,

харин ангидаа дээш өргөхийг заасан.

and that the only thing we should give up

Бидний татгалзах ганцхан зүйл нь бид энэ хорвоод

is the idea that we aren't worthy of this world.

амьдрах хувьгүй гэдэг бодол гэж заасан.

So when we say that black lives matter, it's not because others don't,

Иймд хар арьстнууд ч амьдрах эрхтэй гэдэг нь

бусад нь тийм эрхгүй учраас биш, харин бид айдасгүй амьдрах эрхтэй болохоор тэр.

it's simply because we must affirm that we are worthy of existing without fear,

when so many things tell us we are not.

Бусад нь юу ч гэж хэлж байсан хамаагүй.

I want to live in a world where my son

Хүү минь төрсөн мөчөөсөө

will not be presumed guilty the moment he is born,

гэм хийсэн мэт байхгүй, гартаа барьсан тоглоом нь андуурагдахгүй

where a toy in his hand isn't mistaken for anything other than a toy.

тийм дэлхийд амьдармаар байна.

And I refuse to accept that we can't build this world into something new,

Бид энэ дэлхийг өөрчилж чадахгүй гэдэгтэй санал нийлэхгүй.

some place where a child's name

Энэ ертөнцөд хэн нэг хүүхдийн нэр

doesn't have to be written on a t-shirt, or a tombstone,

цамц эсвэл булшин дээр бичигддэггүй,

where the value of someone's life

хүний амины үнэ цэнэ

isn't determined by anything other than the fact that they had lungs,

уушигтай байсан гэдгээс өөрөөр үнэлэгддэгүй,

a place where every single one of us can breathe.

хүн бүр амьд байх эрхтэй тийм газар байгаасай гэж хүсч байна.

Thank you.

Баярлалаа.

(Applause)

(Алга ташилт)