Love, no matter what | Andrew Solomon

Andrew Solomon: Ne olursa olsun, sevgi

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Çeviri: Duygu Doğancıoğlu Gözden geçirme: Umut Kurşun

"Even in purely nonreligious terms,

Dini olmayan herhangi bir ifadede bile,

eşcinsellik istismar edilen bir cinsellik duyusunu temsil eder.

homosexuality represents a misuse of the sexual faculty.

It is a pathetic little second-rate substitute for reality --

Bu gerçekliğin ikinci sınıf bir gerçekliğin yer değiştirmesidir.

a pitiable flight from life.

yaşamdan acınası bir kopuş.

Bu haliyle merhameti de hiç hak etmez.

As such, it deserves no compassion,

it deserves no treatment as minority martyrdom,

tedavi edilmeye de layık değildir

azınlıkta kalan bu kurbanlık tehlikeli

bir hastalıktan başka hiç bir bir yaklaşımı da hak etmez. "

and it deserves not to be deemed anything but a pernicious sickness."

That's from "Time" magazine in 1966, when I was three years old.

Bu 1966 yılındaki Time dergisinden bir alıntı, yani ben 3 yaşımdayken.

Ama geçen yıl, Amerika Birleşik Devletleri Başkanı

And last year, the president of the United States

came out in favor of gay marriage.

eşcinsel evliliği onaylar hale geldi.

(Applause)

(Alkışlar)

Ve sorum şu, o günlerden buraya nasıl geldik?

And my question is:

How did we get from there to here?

How did an illness become an identity?

Nasıl oldu da bir hastalık kimlik haline geldi?

When I was perhaps six years old,

Ben henüz altı yaşındayken

I went to a shoe store with my mother and my brother.

annem ve abimle ayakkabıcıya gitmiştik

And at the end of buying our shoes,

Ve ayakkabılarımızı aldıktan sonra,

the salesman said to us that we could each have a balloon to take home.

satıcı eve götürmek için ikimizin de birer balon alabileceğini söyledi.

My brother wanted a red balloon,

Kardeşim kırmızı bir balon aldı ve ben de pembe bir balon istedim.

and I wanted a pink balloon.

Annem benim aslında mavi bir balon almamın daha iyi olacağını söyledi.

My mother said that she thought I'd really rather have a blue balloon.

(Laughter)

Ama ben kesinlikle pembe isteğimi vurguladım.

But I said that I definitely wanted the pink one.

Ve annem benim en sevdiğim rengin mavi olduğunu hatırlattı.

And she reminded me that my favorite color was blue.

The fact that my favorite color now is blue, but I'm still gay --

Gerçek şu ki en sevdiğim renk hala mavi ama ben yine de eşcinselim --

(Laughter)

(Kahkahalar) --

is evidence of both my mother's influence

ki bu da annemin benim üzerimdeki etkisinin nerelere varacağının kanıtı.

and its limits.

(Laughter)

(Kahkahalar)

(Applause)

(Alkışlar)

When I was little, my mother used to say,

Ben daha küçükken annem derdi ki,

"The love you have for your children is like no other feeling in the world.

"Çocuklarınız için beslediğiniz sevgi dünyadaki başka hiçbir duyguya benzemez"

Çocuklarınız oluncaya dek, bunun nasıl bir his olduğunu bilmezsiniz "

And until you have children, you don't know what it's like."

Ve çocukken, annemin, abime ve bana annelik yapmak hakkında söylediği

And when I was little, I took it as the greatest compliment in the world

that she would say that about parenting my brother and me.

bu sözü dünyanın en güzel iltifatı olarak görüyordum.

And when I was an adolescent, I thought, "But I'm gay,

Gençlik dönemimde, eşcinsel olduğum

için bir aileye sahip olamayacağımı düşünürdüm.

and so I probably can't have a family."

And when she said it, it made me anxious.

Bunu annem de söyleyince çok endişelenmiştim.

And after I came out of the closet,

Ve eşcinsel olduğumu ilk kez açıklayınca da

bunu söylemeye devam etmesi beni oldukça kızdırıyordu.

when she continued to say it, it made me furious.

I said, "I'm gay. That's not the direction that I'm headed in.

Ben eşcinselim. Bu benim seçtiğim bir yol değil.

And I want you to stop saying that."

O yüzden bunu söylemekten vazgeçmenizi istiyorum." dedim.

About 20 years ago,

Yaklaşık 20 yıl önce, New York Times dergisi editörleri

I was asked by my editors at the "New York Times Magazine"

to write a piece about Deaf culture.

benden sağır kültürü hakkında bir şeyler yazmamı istediler.

And I was rather taken aback.

Oldukça şaşırmıştım.

I had thought of deafness entirely as an illness:

Sağırlığın tamamen bir hastalık olduğunu düşüyordum.

those poor people, they couldn't hear,

Bu zavallı insanlar duyamıyordu.

they lacked hearing, and what could we do for them?

İşitme yoksunuydular, onlar için ne yapabilirdik ki?

And then I went out into the Deaf world.

Ve sonra sağır dünyaya doğru yola koyuldum.

I went to Deaf clubs.

İşime engelliler kulüplerinde takıldım.

I saw performances of Deaf theater and of Deaf poetry.

Sağır tiyatrosundaki ve şiir alanındaki performansları izledim.

Hatta Nashville, Tennessee'deki insanların bozuk

I even went to the Miss Deaf America contest in Nashville, Tennessee,

where people complained about that slurry Southern signing.

Güneyli işaret dili hakkında şikayet ettikleri Sağır Amerikan Güzeli yarışmasına gittim.

(Kahkahalar)

(Laughter)

Ve sağırların dünyasına girdikçe,

And as I plunged deeper and deeper into the Deaf world,

bunun bir kültür olduğuna gerçekten inanmaya başladım

I became convinced that Deafness was a culture

ve bu sağır dünyanın içindeki insanların,

and that the people in the Deaf world who said,

"We don't lack hearing; we have membership in a culture,"

"Biz işitme yoksunu değiliz, bir kültüre aitiz," demeleri

were saying something that was viable.

bu kültürün gerçekten varlığını bağımsız olarak sürdürebildiğini gösteriyordu.

It wasn't my culture,

Bu benim kültürüm değildi,

and I didn't particularly want to rush off and join it,

aceleyle ayrılmak ya da katılmak istememiştim,

but I appreciated that it was a culture

ancak bunun bir kültür olmasına

and that for the people who were members of it,

o kültürün içindeki insanlar için minnet duydum,

it felt as valuable as Latino culture or gay culture or Jewish culture.

Latin kültürü, eşcinsel kültürü ya da Yahudi kültürü kadar değerli olduğunu hissetmiştim.

It felt as valid, perhaps, even as American culture.

Hatta belki de Amerikan kültürü kadar geçerliydi.

Then a friend of a friend of mine had a daughter who was a dwarf.

Arkadaşımın arkadaşının çocuğu cüceydi.

Ve çocuk doğduğunda, annesi

And when her daughter was born,

şu an kulağımda yankılanan sorularla

she suddenly found herself confronting questions

yüzleşmek zorunda kalmıştı.

Bu çocukla ne yapacağım sorusu.

"Aslında herkes gibisin sadece biraz daha kısasın?" mı demeliydi.

that now began to seem quite resonant to me.

She was facing the question of what to do with this child.

Yoksa onun için bir çeşit cüce kimliği mi yaratmalıydı,

Should she say, "You're just like everyone else but a little bit shorter?"

mesela cücelerin başına gelenler hakkında farkındalık

kazanmak için Amerika'nın Küçük İnsanları grubuna mı girmeliydi?

Or should she try to construct some kind of dwarf identity,

get involved in the Little People of America,

Ve o an bir çok sağır çocuğun işitme engeli

become aware of what was happening for dwarfs?

olmayan ebeveynlerinin olduğunu düşündüm.

And I suddenly thought,

Bu ebeveynler genelde çocuklarını iyileştirme eğilimindedirler.

Haliyle sağır insanlar o kültürü ve topluluğu gençliklerinde keşfederler.

"Most deaf children are born to hearing parents.

Those hearing parents tend to try to cure them.

Bir çok eşcinselin ebeveynleri heteroseksüeldir.

Those deaf people discover community somehow in adolescence.

Bu heteroseksüel ebeveynler çocuklarını

Most gay people are born to straight parents.

dünyada yaygın olduğu şekilde olmalarını istiyorlar,

Those straight parents often want them to function

haliyle homoseksüel insanlar kimliklerini daha sonra keşfediyorlar.

Ve işte arkadaşım, cüce kızının kimliği

in what they think of as the mainstream world,

and those gay people have to discover identity later on.

için böyle sorularla uğraşıyordu.

And here was this friend of mine,

Tekrar düşündüğüm şey şuydu:

looking at these questions of identity with her dwarf daughter.

Kendini normal gören bir aile,

ve sıradışı olan çocukları.

And I thought, "There it is again:

a family that perceives itself to be normal

2 çeşit kimlik olduğu fikrine ulaştım.

with a child who seems to be extraordinary."

Dikey kimlikler,

And I hatched the idea that there are really two kinds of identity.

nesilden nesile geçiyorlar.

There are vertical identities,

Etnik köken, çoğu kez milliyet, dil, bazen din.

Bu çocuklarınızla ve ailelerinizle ortak noktalarınız.

which are passed down generationally from parent to child.

Ve bazıları sıkıntılı olsa da,

Those are things like ethnicity,

frequently nationality, language, often religion.

Those are things you have in common with your parents and with your children.

bunları tedavi etmek için bir çaba sarf edilmez.

And while some of them can be difficult,

Şu anki başkanımız beyaz olmamasına rağmen

there's no attempt to cure them.

bunun Amerika Birleşik Devletleri'nde

You can argue that it's harder in the United States --

daha zor olduğunu iddia edebilirsiniz.

our current presidency notwithstanding --

Ve tabi ki doğacak olan bir sonra neslin

Afro-Amerikan ve Asyalı olup krem renkli ve

to be a person of color.

And yet, we have nobody who is trying to ensure

sarı saçlı olacağının garantisini veren kimse yok.

that the next generation of children born to African-Americans and Asians

Arkadaş gruplarından öğreneceğiniz bazı kimlikleriniz de var.

come out with creamy skin and yellow hair.

Ben onlara yatay kimlikler diyorum,

çünkü arkadaş grupları yatay deneyimlerdir.

There are these other identities which you have to learn from a peer group,

Bu kimlikler ailenize uzaktır haliyle onları

and I call them "horizontal identities,"

because the peer group is the horizontal experience.

arkadaşlarınızda görüp keşfetmeniz gerekir.

These are identities that are alien to your parents

Ve insanların genelde tedavi etmeye çalıştıkları

and that you have to discover when you get to see them in peers.

kimlikler işte bu yatay kimliklerdir.

Bu kimlikleriyle iyi geçinen

And those identities, those horizontal identities,

insanların geçtiği

people have almost always tried to cure.

sürece bakmak istiyorum.

And I wanted to look at what the process is

through which people who have those identities

Bence olması gereken 3 aşamalı

come to a good relationship with them.

bir kabullenme süreci var.

And it seemed to me that there were three levels of acceptance

Kendini kabul etme, ailenin kabulü ve sosyal çevrenin kabulü.

that needed to take place.

Genelde aynı zamanda olmazlar.

Çoğu zaman durumları daha sıkıntılı olan

There's self-acceptance, there's family acceptance, and there's social acceptance.

And they don't always coincide.

insanlar, aileleri onları oldukları gibi kabul etmeyince

And a lot of the time, people who have these conditions are very angry,

aileleri tarafından sevilmediklerini hissediyorlar.

because they feel as though their parents don't love them,

Ebeveyn ve çocuk arasındaki olması

gereken sevgi koşulsuz olandır.

when what actually has happened is that their parents don't accept them.

Ancak kabullenme zaman alan bir süreçtir.

Love is something that, ideally, is there unconditionally

throughout the relationship between a parent and a child.

Hep zaman alır.

But acceptance is something that takes time.

Tanıdığım bir cücenin adı Clinton Brown'dı.

It always takes time.

Doğduğunda diastropik cücelik teşhisi konmuştu,

oldukça sıkıntılı bir durumdu,

One of the dwarfs I got to know was a guy named Clinton Brown.

When he was born, he was diagnosed with diastrophic dwarfism,

ve ailesine belki de hiç yürüyemeyeceği, hiç konuşamayacağı,

entellektüel bir kapasitinin olamayacağını,

a very disabling condition,

and his parents were told that he would never walk,

belki de onları hiç tanımayacağını söylemişler.

he would never talk,

he would have no intellectual capacity,

Rahatça ölmesi için onu hastaneye

and he would probably not even recognize them.

bırakmasını önermişler.

And it was suggested to them that they leave him at the hospital

Annesi böyle bir şey yapmayacağını söylemiş.

so that he could die there quietly.

Ve oğlunu eve götürmüş.

His mother said she wasn't going to do it,

Annesinin eğitim ve ekonomik anlamda pek bir

and she took her son home.

avantajı olmamasına rağmen ülkedeki cücelik

And even though she didn't have a lot of educational or financial advantages,

konusunda uzmanlaşmış en iyi doktoru bulmuş,

Clinton'ı kaydettirmiş.

she found the best doctor in the country for dealing with diastrophic dwarfism,

Çocukluğu boyunca 30 büyük

and she got Clinton enrolled with him.

cerrahi operasyon geçirmiş.

And in the course of his childhood,

Sonuç olarak yürüyebildiği tüm bu

he had 30 major surgical procedures.

süreç boyunca tüm zamanını

And he spent all this time stuck in the hospital

hastane geçirmek zorunda kalmış.

while he was having those procedures,

Hastanedeyken, derslerine yardımcı olması için özel öğretmenler gönderilmiş.

as a result of which, he now can walk.

O da gerçekten çok çalışmış çünkü yapacağı başka bir şey yokmuş.

While he was there, they sent tutors around to help him with his schoolwork,

Ailesinden kimsenin daha önce yapamadığı

şeyleri yapan bir hale gelmiş.

and he worked very hard, because there was nothing else to do.

Ailesinde üniversiteye giden ilk kişi o,

He ended up achieving at a level

that had never before been contemplated by any member of his family.

kampüste yaşamış, onun sıradışı

He was the first one in his family, in fact, to go to college,

vücuduna uygun olarak döşenmiş arabasını kullanmış.

where he lived on campus and drove a specially fitted car

Bu hikayeyi bana annesi anlattı, bir gün eve gelmiş --

that accommodated his unusual body.

o da yakınlardaki okulundaymış --

And his mother told me the story of coming home one day --

"Park yerinde her zaman fark

and he went to college nearby --

edebileceğiniz arabasını gördüm." dedi. (Kahkahalar)

and she said, "I saw that car, which you can always recognize,

"Diğerleri 180 boyundayken, onun 1 metre olduğunu öğrettim

in the parking lot of a bar," she said.

kendime. Diğerleri için 2 bira, onun için 4 biraydı."

(Laughter)

"Oraya gidip işlerini yarıda kesmek istemiyordum o yüzden

"And I thought to myself,

'They're six feet tall, he's three feet tall.

Two beers for them is four beers for him.'"

eve gittim, cep telefonuna 8 mesaj bıraktım." dedi.

"Sonra o doğduğunda birinin bana gelecekteki endişelerimin

She said, "I knew I couldn't go in there and interrupt him,

but I went home, and I left him eight messages on his cell phone."

üniversite arkadaşlarıyla araba kullanması ve içki içmesi

She said, "And then I thought,

konusunda olacağını söylediğini düşündüm-- "

if someone had said to me, when he was born,

(Alkışlar)

that my future worry would be that he'd go drinking and driving

"Onun bu kadar çekici, başarılı ve mükemmel

with his college buddies ..."

(Laughter)

olması için ona yardım etmen konusunda ne düşünüyorsun?" diye sordum.

(Applause)

And I said to her,

"Ne yaptım ki? Onu sevdim, bu kadar."

"What do you think you did that helped him to emerge

Clinton her zaman o ışığa sahipti.

as this charming, accomplished, wonderful person?"

And she said, "What did I do?

Babası ve ben bunu ilk görenlerden olduğumuz için çok şanslıydık.

I loved him, that's all.

60'lardaki başka bir dergiden alıntı yapacağım.

Clinton just always had that light in him.

Bu 1968'den -- The Atlantic Monthly, liberal Amerika'nın sesi --

And his father and I were lucky enough to be the first to see it there."

I'm going to quote from another magazine of the '60s.

önemli bir bioetikçi tarafından yazılmış.

This one is from 1968 --

"Down sendromlu bir çocuğu akıl hastanesine

"The Atlantic Monthly," voice of liberal America --

written by an important bioethicist.

göndermekle ilgili,

He said, "There is no reason to feel guilty

bu bir sanatoryuma göndermek de olabilir

about putting a Down's syndrome child away,

ya da daha ölüm kalım meselesi dahilinde olabilir.

Gerçekten üzücü, evet -- berbat. Ama ortada bir suç yok.

whether it is 'put away' in the sense of hidden in a sanitarium

Suç sadece bir insana karşı saldırmaktır,

or in a more responsible, lethal sense.

ve Down sendromlular insan değildir."

It is sad, yes. Dreadful.

But it carries no guilt.

Eşcinsellerin tedavi edilmesi konusundaki ilerleme için

True guilt arises only from an offense against a person,

cidden çok mürekkep harcandı.

and a Down's is not a person."

There's been a lot of ink given to the enormous progress that we've made

Tavrımızın değişmesinin sebebi artık her gün manşetlerde olduğu gerçeği.

in the treatment of gay people.

Ama diğer farklı insanları nasıl gördüğümüzü unuttuk,

The fact that our attitude has changed is in the headlines every day.

mesela engelli insanları nasıl görüyorduk,

But we forget how we used to see people who had other differences,

onlara karşı ne kadar merhametsizdik.

how we used to see people who were disabled,

Ve başardığımız bu değişim

how inhuman we held people to be.

önemsemediklerimiz kadar

And the change that's been accomplished there,

köklü bir değişim.

which is almost equally radical,

Röportaj yaptığım başka bir aile de, Tom ve Karen Robards,

is one that we pay not very much attention to.

ilk çocukları Down sendromu teşhisini aldığında

genç ve başarılı New Yorlu bir çift olarak oldukça şaşırmışlar.

One of the families I interviewed, Tom and Karen Robards,

Eğitim imkanlarının olması gerektiği gibi

were taken aback when, as young and successful New Yorkers,

their first child was diagnosed with Down syndrome.

olamayacağını düşünüp 2 sınıflı küçük bir --

They thought the educational opportunities for him were not what they should be,

merkez açmışlar ve Down sendromlu çocukları eğitmek için--

and so they decided they would build a little center --

diğer ailelerle işe koyulmuşlar.

two classrooms that they started with a few other parents --

Bu merkez yıllardır binlerce zihinsel engelli

to educate kids with DS.

çocuğa eğitim verip

And over the years, that center grew into something called the Cooke Center,

şu an Cooke Center'a dönüşmüş.

where there are now thousands upon thousands of children

Atlantic Monthy'de çıkan o yazıdan beri Down sendromluların

ortalama yaşam süresi 3 katına çıktı.

with intellectual disabilities

who are being taught.

In the time since that "Atlantic Monthly" story ran,

Down sendromlu oyuncular, yazarlar, yetişkinliği

the life expectancy for people with Down syndrome has tripled.

boyunca tamamen bağımsız yaşamış kişiler bu deneyimi oluşturuyor.

Robards ailesi de bu alanda çok şey yaptılar.

The experience of Down syndrome people includes those who are actors,

those who are writers, some who are able to live fully independently in adulthood.

Ve, "Pişman mısınız? Çocuğunuzun

The Robards had a lot to do with that.

Down sendromlu olmamasını ister miydiniz,

And I said, "Do you regret it?

Bunu hiç duymamış olmayı diler miydiniz?" dediğimde,

Do you wish your child didn't have Down syndrome?

gariptir ki babası,

Do you wish you'd never heard of it?"

"David için, oğlumuz için üzülüyorum,

çünkü David için, bu dünyada olmak için zor bir yoldu,

And interestingly, his father said,

"Well, for David, our son, I regret it,

onun daha kolay bir hayatı olmasını isterdim.

Ancak Down sendromlu herkesi kaybetseydik bunun felaket bir kayıp olacağını düşünüyorum."

because for David, it's a difficult way to be in the world,

and I'd like to give David an easier life.

Karen Robards da, "Tom'a katılıyorum. Elimde olsa

But I think if we lost everyone with Down syndrome,

David'e daha kolay bir hayat verebilmek için onu hemen iyileştirirdim

it would be a catastrophic loss."

And Karen Robards said to me, "I'm with Tom.

Ama kendim için konuşmam gerekirse -- o, 23 yıl önce

For David, I would cure it in an instant, to give him an easier life.

doğduğunda, böyle bir noktaya geleceğimizi hiç düşünmemiştim --

But speaking for myself --

bu durum beni daha iyi daha yardımsever biri

well, I would never have believed 23 years ago when he was born

yaptı ve hayatımı hiç olmadığı kadar anlamlı kıldı,

that I could come to such a point.

kendi adıma konuşuyorum, bunu dünyadaki hiçbir şeye değişmezdim."

Speaking for myself, it's made me so much better and so much kinder

and so much more purposeful in my whole life that, speaking for myself,

Öyle bir anda yaşıyoruz ki, bunu ve bunun gibi durumları

toplumun kabul etmesi giderek artıyor.

I wouldn't give it up for anything in the world."

Ancak yine yaşadığımız an, bu

We live at a point when social acceptance for these and many other conditions

is on the up and up.

durumlardan kurtulamamalarımızın

hiç hayal edemeyeceğimiz kadar çok olduğu bir an.

And yet we also live at the moment

Şu an Amerika'da doğan bir çok sağır bebeğe

when our ability to eliminate those conditions

has reached a height we never imagined before.

koklea implantı yapılıyor, ki bu da

Most deaf infants born in the United States now

beyine yerleştirilerek alıcıya bağlanır

will receive cochlear implants,

ve bu da duymayı ve konuşmayı sağlar.

which are put into the brain and connected to a receiver,

Farelerde test edilen bir bileşim, BMN-111,

and which allow them to acquire a facsimile of hearing

akonroplazi geninin aktivitesini engellemeye yardım ediyor.

and to use oral speech.

A compound that has been tested in mice, BMN-111,

Akonroplazi cüceliğin en yaygın çeşidi,

is useful in preventing the action of the achondroplasia gene.

ve akonroplazi genine sahip farelere bu bileşim verilince

Achondroplasia is the most common form of dwarfism,

tamamen büyüdükleri görüldü.

and mice who have been given that substance

İnsanlarda da denemeler çok yakında olacak.

and who have the achondroplasia gene

grow to full size.

Hamilelik esnasında Down sendromu ihtimalini daha kolay daha hızlı

Testing in humans is around the corner.

görebilen kan testleri var,

There are blood tests which are making progress

insanlara bu hamilelikleri daha erken daha kolay bitirme

fırsatı veriyor.

that would pick up Down syndrome more clearly and earlier in pregnancies

than ever before,

making it easier and easier for people to eliminate those pregnancies,

Sonuç olarak hem sosyal hem de tıbbi anlamda bir gelişme var.

or to terminate them.

İkisine de inanıyorum.

So we have both social progress and medical progress.

Sosyal sürecin çok anlamlı ve müthiş olduğunu düşünüyorum

And I believe in both of them.

aynısı, tıbbi gelişmeler için de geçerli.

I believe the social progress is fantastic and meaningful and wonderful,

Ama bu gelişmelerin birinin diğerinden uzakta kalması tam bir trajedi.

and I think the same thing about the medical progress.

Anlattığım o 3 durumdaki gibi onların

But I think it's a tragedy when one of them doesn't see the other.

kesiştiğini görünce de,

büyük operada kahramanımızın

And when I see the way they're intersecting

kadın kahramana aşık olduğunu

in conditions like the three I've just described,

I sometimes think it's like those moments in grand opera

kadın divanda ölürken anladığı zamana benzetiyorum.

(Kahkahalar)

when the hero realizes he loves the heroine

at the exact moment that she lies expiring on a divan.

Tüm bu tedavileri bir bütün olarak düşünmeliyiz.

Genellikle ebeveynlerin sorunu

(Laughter)

çocuklarımızda neleri onaylıyoruz,

We have to think about how we feel about cures altogether.

And a lot of the time the question of parenthood is:

ve onlarda neleri tedavi ediyoruz? oluyor.

What do we validate in our children,

Jim Sinclair, tanınmış otizm aktivisti,

and what do we cure in them?

"Umarım çocuğum otizmli olmaz" deyince,

Jim Sinclair, a prominent autism activist, said,

aslında söyledikleri şey 'Umarım sahip olduğum çocuğum var olmaz

"When parents say, 'I wish my child did not have autism,'

ve bunun yerine ben farklı, otizmli olmayan bir çocuğa sahip olurum.'

Tekrar düşünün. Varlığımız üzerine üzülmeniz bu şekilde algılanıyor.

what they're really saying is, 'I wish the child I have did not exist

and I had a different, nonautistic child instead.'

Bir tedavi için yalvardığınızda böyle algılanıyor --

Read that again. This is what we hear when you mourn over our existence.

bizim için en sevgi dolu dileğiniz

This is what we hear when you pray for a cure:

bir gün böyle olmaktan vazgeçmemiz

ve sevebileceğiniz yabancıların bizim dışımızdaki insanlar olması.

that your fondest wish for us is that someday we will cease to be,

Bu gerçekten de uç bir bakış açısı,

and strangers you can love will move in behind our faces."

fakat iyileşmek değişmek ya da vazgeçilmek istemeyen

insanların var olduğu bir gerçeklikten bahsediyor.

It's a very extreme point of view,

but it points to the reality that people engage with the life they have

Ne oldularsa öyle kalmak istiyorlar.

Bu proje için röportaj yaptığım ailelerden biri de

and they don't want to be cured or changed or eliminated.

They want to be whoever it is that they've come to be.

Columbine Katliamı'nın faillerinden Dylan Klebold'un ailesiydi.

Onları benimle konuşmaları için ikna etmem uzun sürdü,

One of the families I interviewed for this project

was the family of Dylan Klebold,

önce kabul ettiler, içlerinde anlatmadan duramadıkları

who was one of the perpetrators of the Columbine massacre.

bir hikaye vardı.

It took a long time to persuade them to talk to me,

and once they agreed, they were so full of their story

Onlarla geçirdiğim ilk haftasonu -- bir çok haftasonundan ilki --

that they couldn't stop telling it,

20 saatten uzun bir konuşma kaydetmiştim.

Ve Pazar günü, hepimiz yorulmuştuk.

and the first weekend I spent with them, the first of many,

I recorded more than 20 hours of conversation.

Mutfakta oturuyorduk. Sue Klebold akşam yemeğini hazırlıyordu.

And on Sunday night, we were all exhausted.

"Eğer Dylan şu an burda olsaydı,

We were sitting in the kitchen. Sue Klebold was fixing dinner.

sormak istediğiniz bir şey olur muydu?" dedim

Ve babası, "Tabi ki olurdu.

And I said, "If Dylan were here now,

do you have a sense of what you'd want to ask him?"

Ona ne yaptığını sandığını sorardım." dedi.

And his father said, "I sure do.

Sue yere baktı, ve biraz düşündü.

I'd want to ask him what the hell he thought he was doing."

Daha sonra kafasını kaldırıp,

And Sue looked at the floor, and she thought for a minute.

"Annesi olduğum için ve kafasında böyle

bir şey olduğunu anlamadığım için beni affetmesini isterdim."

And then she looked back up and said,

Bir kaç yıl sonra onunla tekrar yemek yediğimde --

"I would ask him to forgive me for being his mother

yediğimiz yemeklerden sadece biri --

and never knowing what was going on inside his head."

When I had dinner with her a couple of years later --

"Bilirsin, ilk olduğunda, keşke hiç

one of many dinners that we had together --

evlenmemiş hiç çocuk sahibi olmasaydım diye düşünmüştüm.

she said, "You know, when it first happened,

Ohio'ya hiç gitmeseydim ve Tom'la yollarımız kesişmemiş olsaydı

I used to wish that I had never married, that I had never had children.

bu çocuk hiç var olmayacaktı ve bu korkunç şey hiç olmayacaktı.

If I hadn't gone to Ohio State and crossed paths with Tom,

Ama daha sonra çocuklarımı çok sevdiğimi ve

onlarsız bir hayat düşünemediğimi fark ettim.

this child wouldn't have existed,

and this terrible thing wouldn't have happened.

Diğer insanlara verdikleri acının farkındayım ve bu kesinlikle affedilemez,

But I've come to feel that I love the children I had so much

that I don't want to imagine a life without them.

ama bana verdikleri bir acı da var." dedi.

I recognize the pain they caused to others,

"Yani Dylan hiç doğmamış olsaydı, dünyanın daha

for which there can be no forgiveness,

but the pain they caused to me, there is," she said.

iyi bir yer olacağını anladığım zamanlarda

benim için daha iyi olmayacağını fark ettim."

"So while I recognize that it would have been better for the world

if Dylan had never been born,

Yaptıkları şeyleri önlemek için her şeyi verebilecekleri

I've decided that it would not have been better for me."

şeylere neden olmuş çocuklara sahip tüm bu ailelerin

başlarına gelen şeylerde bu kadar anlam bulmaları çok şaşırtıcıydı.

I thought it was surprising

how all of these families had all of these children

with all of these problems,

problems that they mostly would have done anything to avoid,

Daha sonra, çocukları olanların sahip oldukları

and that they had all found so much meaning in that experience of parenting.

çocukları hatalarına rağmen ne kadar çok sevdiklerini düşündüm.

Parlak bir melek bir anda oturma odamın tavanına inip

And then I thought, all of us who have children

love the children we have, with their flaws.

tüm çocuklarımı almayı ve bana

daha iyi daha kibar, daha eğlenceli, daha hoş, daha zeki çocuklar vermeyi önerse

If some glorious angel suddenly descended through my living-room ceiling

and offered to take away the children I have

çocuklarıma sarılırdım ve bu zalim durumun bitmesi için dua ederdim.

and give me other, better children --

Sonuç olarak cehennemde tutuşmayan pijamaları test ederken

more polite, funnier, nicer, smarter --

(Laughter)

sobanın karşısındaki çocuğumuzun alev almamasından emin

I would cling to the children I have and pray away that atrocious spectacle.

olmak için

And ultimately,

I feel that in the same way that we test flame-retardant pajamas in an inferno

ailelerin bu aşırı farklılıklarla pazarlık etme hikayeleri

to ensure they won't catch fire when our child reaches across the stove,

ebeveynliğin evrensel deneyimi üzerinde düşünmemizi sağlıyor,

so these stories of families negotiating these extreme differences

ki bu genelde çocuğunuza bakıp, 'nereden geldin?'

reflect on the universal experience of parenting,

sorusunu düşündüğünüz an.

which is always that sometimes, you look at your child, and you think,

(Kahkahalar)

Bu bireysel farklılıklar böyle gizlenmişken, durum şuna dönüştü --

"Where did you come from?"

(Laughter)

sadece şizofreni ile uğraşan o kadar çok aile var,

It turns out that while each of these individual differences is siloed --

çocukları cinsiyetini değiştiren o kadar çok aile var,

there are only so many families dealing with schizophrenia,

mucize bebeklere sahip aileler var --

only so many families of children who are transgender,

ve onlar da bir çok yönden engellerle karşılaşıyorlar --

tüm bu kategorilerde o kadar çok aile var ki

only so many families of prodigies --

who also face similar challenges in many ways --

düşündüğünüzde

there are only so many families in each of those categories.

ailelerinizle onların farklılık olarak gördüğü farklılıklarınız üzerindeki

uzlaşma sürecinde farkettiğiniz şey bunun

But if you start to think

that the experience of negotiating difference within your family

neredeyse evrensel bir olgu olduğu oluyor.

İronik olarak, farklılıklarımız ve bu farklılıklarla uzlaşmamız

is what people are addressing,

bizi birleştiriyor.

then you discover that it's a nearly universal phenomenon.

Ironically, it turns out,

Bu proje üstünde çalışırken çocuk sahibi olmaya karar verdim.

that it's our differences and our negotiation of difference

that unite us.

Bu bir çok insanı şaşırttı,

I decided to have children while I was working on this project.

"Her şeyin kötüye gidebileceğini gördüğün bir

And many people were astonished and said,

çalışmanın tam ortasında nasıl çocuk sahibi olmaya karar verebilirsin?" dediler.

"But how can you decide to have children

"Her şeyin kötü gidebildiğine dair bir şey değil bu,

bu çalışmam her şey kötüye gidiyormuş gibi görünürken

in the midst of studying everything that can go wrong?"

And I said, "I'm not studying everything that can go wrong.

bile ne kadar çok sevgi olabileceğine dair."

What I'm studying is how much love there can be,

Gördüğüm engelli bir çocuk annesi hakkında çok düşündüm,

even when everything appears to be going wrong."

çocuğu bakıcı ihmali yüzünden ölen bir engelliydi.

I thought a lot about the mother of one disabled child I had seen,

Külleri gömüldüğünde, annesi,

"İki kere dolandırıldığım için af diliyorum,

a severely disabled child who died through caregiver neglect.

And when his ashes were interred, his mother said,

önce istediğim çocuğumu çaldılar şimdi de sevdiğim çocuğumu."

Ve anladım ki geçerli bir niyeti olan herkes herhangi

"I pray here for forgiveness for having been twice robbed:

once of the child I wanted,

bir çocuğu sevebilir.

and once of the son I loved."

And I figured it was possible, then, for anyone to love any child,

Eşim Minneapolis'teki lezbiyen arkadaşlarının

if they had the effective will to do so.

2 çocuğunun biyolojik babası.

Üniversite yıllarından, şimdi boşanan ama çocuk sahibi olmak isteyen çok yakın bir arkadaşım vardı.

So, my husband is the biological father of two children

with some lesbian friends in Minneapolis.

Bizim de onunla bir kız çocuğumuz var,

anne kız Teksas'ta yaşıyorlar.

I had a close friend from college who'd gone through a divorce

and wanted to have children.

And so she and I have a daughter,

Eşimle de bizimle yaşayan bir oğlumuz var.

and mother and daughter live in Texas.

Biyolojik babası benim, taşıyıcı annesi de

And my husband and I have a son who lives with us all the time,

Laura'ydı, Minneapolis'teki Oliver ve Lucy'nin

of whom I am the biological father,

lezbiyen annesi.

(Alkışlar)

and our surrogate for the pregnancy was Laura,

the lesbian mother of Oliver and Lucy in Minneapolis.

Kısacası 3 eyaletteki 4 çocuğun 5 ebeveyni var.

(Laughter)

Benim ailemin varlığının kendi ailelerine

So --

(Applause)

sarstığını, zayıflattığını ya da zarar verdiğini düşünen insanlar var.

The shorthand is: five parents of four children in three states.

(Laughter)

And there are people who think that the existence of my family

Ve benim ailem gibi ailelerin varlığına

somehow undermines or weakens or damages their family.

izin verilmemesini talep eden insanlar var.

And there are people who think that families like mine

Sevginin eksiltici örneklerini kabul etmem, sadece arttırıcı olanları.

shouldn't be allowed to exist.

Gezegenin varlığını sürdürebilmesi için gerekli olan

And I don't accept subtractive models of love,

tür çeşitliliğine inandığım gibi,

only additive ones.

And I believe that in the same way that we need species diversity

iyiliğin ekosterinin güçlenmesi için

to ensure that the planet can go on,

sevgi ve aile çeşitliliğine de ihtiyacımız olduğuna inanıyorum.

Oğlumuz doğduktan sonraki gün,

so we need this diversity of affection and diversity of family

in order to strengthen the ecosphere of kindness.

doktoru hastane odamıza girip, endişeli olduğunu söyledi.

Çocuğumuz bacağını düzgünce uzatamıyordu.

The day after our son was born,

the pediatrician came into the hospital room

Doktor bunun bir beyin hasarı sonucu yüzünden olabileceğini söyledi.

and said she was concerned.

He wasn't extending his legs appropriately.

Bacaklarını asimetrik bir şekilde uzatıyordu,

bu da beyninde tümor olduğu anlamına gelebilirdi.

She said that might mean that he had brain damage.

Insofar as he was extending them, he was doing so asymmetrically,

Ayrıca kafası da oldukça büyüktü, bu da beyinde birikmiş suya işaret edebilirdi.

which she thought could mean that there was a tumor of some kind in action.

Doktor bana bunları anlatırken,

benim başımdan aşağı kaynar sular dökülüyordu.

And he had a very large head,

which she thought might indicate hydrocephalus.

And as she told me all of these things,

Yıllardır engelli çocuklara sahip ebeveynlerin

I felt the very center of my being pouring out onto the floor.

bu deneyimlerinde buldukları anlamlar üzerine bir

And I thought, "Here I had been working for years

kitap yazmaya çalışıyordum ancak yine de

on a book about how much meaning people had found

onların arasına katılmak istemiyordum.

in the experience of parenting children who were disabled,

Çünkü karşılaştığım şey bir hastalık fikriydi.

Ve zamanın başlangıcından beri tüm ebeveynler gibi

and I didn't want to join their number

because what I was encountering was an idea of illness."

çocuklarımı hastalıktan korumak istedim.

And like all parents since the dawn of time,

Aynı zamanda kendimi de hastalıktan korumak istiyordum.

Ve çalışmalarım sonucunda bildiğim şey şuydu:

I wanted to protect my child from illness.

oğlumuzda ölçmeye başlayacağımız şeylerden birine

And I wanted, also, to protect myself from illness.

And yet, I knew from the work I had done

rastlanırsa bu eninde sonunda onun kimliğine dönüşecekti,

ve onun kimliği benim de kimliğim olacaktı

that if he had any of the things we were about to start testing for,

böylece bu hastalık çok farklı bir biçimde yayılacaktı.

that those would ultimately be his identity,

Onu MRI makinasına, CAT tarayıcına soktuk,

and if they were his identity, they would become my identity,

that that illness was going to take a very different shape as it unfolded.

bir günlük çocuğumuzdan kal almalarına izin verdik.

We took him to the MRI machine, we took him to the CAT scanner,

Çaresiz hissediyorduk.

we took this day-old child and gave him over for an arterial blood draw.

5 saat sonunda,

We felt helpless.

beyninin tamamen temiz olduğunu söylediler

And at the end of five hours,

ve o zamana da kadar da bacaklarını düzgünce uzatabiliyordu.

Ve doktoruna neler olduğunu sorduğumda,

they said that his brain was completely clear

and that he was by then extending his legs correctly.

oğlumuzun bacağına o sabah kramp girmiş olabileceğini söyledi.

And when I asked the pediatrician what had been going on,

(Alkışlar)

she said she thought in the morning, he had probably had a cramp.

Ama annemin ne kadar haklı olduğunu düşünüyordum.

(Laughter)

Çocuğunuz için olan duygularınız,

But I thought --

dünyadaki başka hiçbir şeye benzemiyor,

(Laughter)

I thought how my mother was right.

I thought, "The love you have for your children

ve çocuğunuz olana kadar bu hissi anlayamıyorsunuz.

is unlike any other feeling in the world.

Sanırım babalık sıfatına bir eksiklikle

And until you have children, you don't know what it feels like.

bağlandığım zaman çocuklar beni tuzağa düşürdüler.

Ama bunu araştırma projeme bu kadar yoğunlaşana

I think children had ensnared me

the moment I connected fatherhood with loss.

kadar fark etmiş olduğumdan emin değilim.

Çok fazla garip sevgiyle karşılaştım,

But I'm not sure I would have noticed that

ve bu büyüleyici örnekleri oldukça doğal karşıladım.

if I hadn't been so in the thick of this research project of mine.

I'd encountered so much strange love,

Bu parlaklığın çok rezil hassasiyetleri bile aydınlattığını gördüm.

and I fell very naturally into its bewitching patterns.

Bu 10 yıl boyunca, çekilmez bir sorumluluğun

And I saw how splendor can illuminate even the most abject vulnerabilities.

korkutucu neşesine tanık oldum ve bunun

nasıl geri kalan her şeyi ele geçirdiğini gördüm.

During these 10 years, I had witnessed and learned

Ve bazen görüştüğüm ailelerin budala olduğunu düşündüm,

the terrifying joy of unbearable responsibility,

and I had come to see how it conquers everything else.

nankör çocukları için köle olup, kendileri

için mutsuzluktan üremiş kimlikler yaratmışlardı.

And while I had sometimes thought the parents I was interviewing were fools,

enslaving themselves to a lifetime's journey with their thankless children

Araştırmam benim için bir prensip oluşturmuştu

bir gün onların yolculuğuna katılmak için kendimi hazır hissediyordum.

and trying to breed identity out of misery,

Teşekkürler.

I realized that day that my research had built me a plank

(Alkışlar)

and that I was ready to join them on their ship.

Teşekkürler.

Thank you.

(Applause and cheers)

(Alkışlar)

Thank you.