Love, no matter what | Andrew Solomon

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: Siyada Darikarnonta Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

"Even in purely nonreligious terms,

"แม้แต่ในทางที่ไม่เกี่ยวกับศาสนาเลย

ความรักร่วมเพศก็ยังเป็นการใช้อวัยวะเพศอย่างผิดที่ผิดทาง

homosexuality represents a misuse of the sexual faculty.

It is a pathetic little second-rate substitute for reality --

เป็นวิธีเลี่ยงสัจธรรมของชีวิตที่ไม่ได้เรื่อง

a pitiable flight from life.

และต่ำช้าน่าสมเพช

ดังนั้นความรักร่วมเพศจึงไม่ใช่เรื่องน่าเห็นใจ

As such, it deserves no compassion,

it deserves no treatment as minority martyrdom,

มันเป็นเรื่องที่ไม่สมควรได้รับการปกป้องดูแล

มันก็แค่คนกลุ่มน้อยที่ได้รับความลำบากแสนสาหัส

จะเป็นได้ก็เพียงแต่โรคร้ายที่ทำลายชีวิตคนเท่านั้น"

and it deserves not to be deemed anything but a pernicious sickness."

That's from "Time" magazine in 1966, when I was three years old.

นั่นเป็นข้อความจากนิตยสาร ไทม์ (Time) เมื่อปีค.ศ. 1996 ตอนผมอายุสามขวบ

และเมื่อปีที่แล้ว ประธานาธิปดีประเทศสหรัฐอเมริกา ออกตัวว่าเห็นด้วย

And last year, the president of the United States

came out in favor of gay marriage.

กับการอนุญาตให้ชาวรักร่วมเพศแต่งงานกัน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

และคำถามของผมคือ จากตรงนั้น เรามายืนอยู่ตรงจุดนี้ได้อย่างไร

And my question is:

How did we get from there to here?

How did an illness become an identity?

เหตุใดความเจ็บป่วยจึงกลายเป็นอัตลักษณ์

When I was perhaps six years old,

ตอนที่ผมอายุราว ๆ หกขวบ

I went to a shoe store with my mother and my brother.

ผมไปร้านรองเท้ากับแม่และพี่ชาย

And at the end of buying our shoes,

แล้วพอซื้อรองเท้าเสร็จ

the salesman said to us that we could each have a balloon to take home.

คนขายก็บอกผมกับพี่ว่า เอาลูกโป่งกลับบ้านกันได้คนละลูก

My brother wanted a red balloon,

พี่ชายผมอยากได้อันสีแดง ส่วนผมอยากได้อันสีชมพู

and I wanted a pink balloon.

แม่ผมบอกว่า จริง ๆ แล้วลูกเลือกลูกโป่งสีฟ้าไปดีกว่า

My mother said that she thought I'd really rather have a blue balloon.

(Laughter)

แต่ผมบอกว่าผมอยากได้สีชมพูจริงๆ

But I said that I definitely wanted the pink one.

แล้วแม่ก็ย้ำกับผมว่า สีฟ้าคือสีที่ผมชอบที่สุด

And she reminded me that my favorite color was blue.

The fact that my favorite color now is blue, but I'm still gay --

ก็จริงที่ว่าตอนนี้ ผมชอบสีฟ้าที่สุด

(Laughter)

แต่ผมก็ยังชอบผู้ชายอยู่ดี (เสียงหัวเราะ)

is evidence of both my mother's influence

แสดงให้เห็นถึงอิทธิพลของแม่ที่มีต่อผม และข้อจำกัดของมัน

and its limits.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

When I was little, my mother used to say,

ตอนที่ผมยังเล็ก ๆ แม่ผมพูดบ่อย ๆ ว่า

"The love you have for your children is like no other feeling in the world.

"ความรักที่มีให้ลูกนั้น ไม่มีความรู้สึกใดในโลกเทียบเคียงได้

และจนกว่าจะมีลูกเอง ไม่มีใครรู้หรอกว่ามันเป็นยังไง"

And until you have children, you don't know what it's like."

ตอนเด็ก ๆ ผมถือว่านั่นเป็นคำชื่นชมที่ประเสริฐที่สุดในโลก

And when I was little, I took it as the greatest compliment in the world

that she would say that about parenting my brother and me.

ที่แม่พูดถึง เกี่ยวกับการเลี้ยงดูผมกับพี่

And when I was an adolescent, I thought, "But I'm gay,

แล้วตอนที่ผมเป็นวัยรุ่น ผมก็นึกในใจ

ว่าผมเป็นเกย์ ฉะนั้นผมก็คงจะมีครอบครัวไม่ได้

and so I probably can't have a family."

And when she said it, it made me anxious.

คำเดิมที่แม่เคยพูดไว้ กลับทำให้ผมวิตกกังวล

And after I came out of the closet,

และหลังจากที่ผมเปิดเผยว่าเป็นเกย์

แล้วแม่ก็ยังพูดอย่างเดิมซ้ำ ๆ มันทำให้ผมโกรธแทบบ้า

when she continued to say it, it made me furious.

I said, "I'm gay. That's not the direction that I'm headed in.

ผมบอกว่า "ผมเป็นเกย์ ผมไม่ได้กำลังจะเลือกเส้นทางนั้น

And I want you to stop saying that."

และผมก็อยากให้แม่หยุดพูดถึงมันสักที"

About 20 years ago,

ประมาณ 20 ปีที่แล้ว บรรณาธิการของผม ที่นิตยสาร เดอะ นิวยอร์ค ไทม์ (The New York Times)

I was asked by my editors at the "New York Times Magazine"

to write a piece about Deaf culture.

ขอให้ผมเขียนบทความเรื่องวัฒนธรรมคนหูหนวก

And I was rather taken aback.

ผมก็อึ้งไปนิดหน่อย

I had thought of deafness entirely as an illness:

ผมมองความหูหนวกเป็นความเจ็บป่วยมาตลอด

those poor people, they couldn't hear,

คนพวกนั้นน่าสงสาร เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

they lacked hearing, and what could we do for them?

เขาไม่สามารถฟังอะไรได้ และเราจะช่วยเขายังไงดี

And then I went out into the Deaf world.

แล้วผมก็เข้าไปอยู่ในโลกของคนหูหนวก

I went to Deaf clubs.

ผมไปเที่ยวคลับหูหนวก

I saw performances of Deaf theater and of Deaf poetry.

ผมดูการแสดงโรงละครและร้อยกรองของคนหูหนวก

ผมไปดูแม้กระทั่งการแข่งขันนางงามหูหนวกอเมริกา ที่แนชวิล รัฐเทนเนสซี

I even went to the Miss Deaf America contest in Nashville, Tennessee,

where people complained about that slurry Southern signing.

ที่ผู้คนก่นด่าเกี่ยวกับภาษามือกระแดะ ๆ ของคนใต้

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

ยิ่งผมถลำลึกเข้าไปในโลกของคนหูหนวกมากเท่าไหร่

And as I plunged deeper and deeper into the Deaf world,

ผมยิ่งเชื่อว่าความหูหนวกเป็นวัฒนธรรมมากขึ้นเท่านั้น

I became convinced that Deafness was a culture

และผู้คนในโลกหูหนวกที่พูดว่า

and that the people in the Deaf world who said,

"We don't lack hearing; we have membership in a culture,"

"พวกเราไม่ได้ขาดโสตทัศนะ พวกเราเป็นสมาชิกในวัฒนธรรมนี้"

were saying something that was viable.

พวกเขาไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิด

It wasn't my culture,

มันไม่ได้เป็นวัฒนธรรมของผม

and I didn't particularly want to rush off and join it,

แล้วผมก็ไม่ได้อยากจะรีบร้อนเข้าไปร่วมด้วย

but I appreciated that it was a culture

แต่ผมก็ซี้งใจว่ามันเป็นวัฒนธรรมหนึ่ง

and that for the people who were members of it,

และสำหรับคนที่เป็นส่วนหนึ่งของมันแล้ว

it felt as valuable as Latino culture or gay culture or Jewish culture.

มันมีคุณค่าไม่ต่างจากวัฒนธรรมชาวละติน หรือวัฒนธรรมชาวรักร่วมเพศ หรือวัฒนธรรมชาวยิว

It felt as valid, perhaps, even as American culture.

หรือแม้กระทั่ง วัฒนธรรมชาวอเมริกัน

Then a friend of a friend of mine had a daughter who was a dwarf.

มีเพื่อนของเพื่อนของผมคนหนึ่งมีลูกสาวเป็นคนแคระ

ตอนลูกสาวของเธอเกิด

And when her daughter was born,

she suddenly found herself confronting questions

เธอต้องเผชิญหน้ากับคำถามมากมายอย่างไม่ทันตั้งตัว

ที่ตอนนี้ มันเริ่มสะท้อนให้เห็นถึงเรื่องของผมเอง

that now began to seem quite resonant to me.

She was facing the question of what to do with this child.

เธอเจอกับคำถามว่าจะเลี้ยงลูกคนนี้ยังไงดี

Should she say, "You're just like everyone else but a little bit shorter?"

เธอควรจะบอกลูกว่า "หนูก็เหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ เพียงแต่เตี้ยกว่าเขาหน่อยนึงเท่านั้น"

หรือเธอควรจะสร้างความเป็นตัวตนของคนแคระสักอย่างขึิ้น

Or should she try to construct some kind of dwarf identity,

get involved in the Little People of America,

แล้วเข้าสู่สังคมคนตัวเล็กแห่งอเมริกา

become aware of what was happening for dwarfs?

เรียนรู้เรื่องราวความเป็นไปของเหล่าชาวแคระ

And I suddenly thought,

แล้วอยู่ ๆ ผมก็คิดได้ว่า

เด็กหูหนวกส่วนใหญ่มาจากพ่อแม่ที่ได้ยินเสียงอย่างปกติ

"Most deaf children are born to hearing parents.

Those hearing parents tend to try to cure them.

พ่อแม่ที่หูดีมักจะพยายามรักษาลูก

Those deaf people discover community somehow in adolescence.

แล้วลูกหูหนวกเหล่านั้นก็ค้นพบสังคมหูหนวก ได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งตอนเป็นวัยรุ่น

Most gay people are born to straight parents.

ชาวรักร่วมเพศส่วนใหญ่มีพ่อแม่ที่รักกับเพศตรงข้าม

Those straight parents often want them to function

แล้วพ่อแม่เหล่านั้นก็มักจะอยากให้ลูก ๆ ของตน

ทำตัวดั่งเช่นที่พ่อแม่เห็นว่าคนส่วนใหญ่เขาทำกัน

in what they think of as the mainstream world,

and those gay people have to discover identity later on.

และชาวรักร่วมเพศเหล่านั้น ก็ต้องค้นหาตัวตนที่แท้จริงในภายหลัง

And here was this friend of mine,

ตอนนี้ก็มีเพื่อนของผมคนนี้

looking at these questions of identity with her dwarf daughter.

กำลังครุ่นคิดถึงคำถามเกี่ยวกับอัตลักษณ์ ของลูกสาวแคระของเธอ

ผมก็คิดว่า เอาอีกแล้ว

And I thought, "There it is again:

a family that perceives itself to be normal

ครอบครัวที่มองตัวเองว่าเป็นปกติธรรมดา

with a child who seems to be extraordinary."

มีลูกที่ดูแล้วไม่เป็นปกติธรรมดาเหมือนใครๆ

And I hatched the idea that there are really two kinds of identity.

และผมก็เลยฉุดคิดได้ว่า ที่จริงมันมีอัตลักษณ์อยู่สองประเภท

There are vertical identities,

มีอัตลักษณ์แบบที่เป็นแนวตั้ง

ซึ่งส่งต่อรุ่นสู่รุ่นจากพ่อแม่สู่ลูก

which are passed down generationally from parent to child.

อัตลักษณ์เหล่านี้ ได้แก่ เชื้อชาติ หรืออาจจะสัญชาติ หรือภาษา หรือบางทีก็ศาสนา

Those are things like ethnicity,

frequently nationality, language, often religion.

Those are things you have in common with your parents and with your children.

นี่คือสิ่งที่คุณมีเหมือน ๆ กัน กับพ่อแม่และลูกของคุณ

And while some of them can be difficult,

และถึงแม้บางอัตลักษณ์นั้นจะทำให้ชีวิตลำบาก

there's no attempt to cure them.

ก็ไม่มีใครเคยคิดจะแก้ไขมัน

You can argue that it's harder in the United States --

คุณอาจจะแย้งว่า ชีวิตในสหรัฐนั้นยากกว่า --

our current presidency notwithstanding --

ไม่เว้นแม้แต่ ประธานาธิปดีคนปัจจุบันของเรา

ที่จะเป็นคนผิวสี

to be a person of color.

And yet, we have nobody who is trying to ensure

เราก็ยังไม่เคยมีใคร ที่จะพยายาสร้างความมั่นใจ

that the next generation of children born to African-Americans and Asians

ได้ว่าลูกรุ่นต่อไปของคนแอฟริกันอเมริกันและเอเชีย

come out with creamy skin and yellow hair.

จะคลอดออกมาผิวขาวและผมทอง

อีกประเภทหนึ่งของอัตลักษณ์ คือสิ่งที่คุณได้จากกลุ่มเพื่อน

There are these other identities which you have to learn from a peer group,

ผมขอเรียกมันว่าอัตลักษณ์แนวขวางแล้วกัน

and I call them "horizontal identities,"

because the peer group is the horizontal experience.

เพราะกลุ่มเพื่อนคือประสบการณ์แนวขวาง

These are identities that are alien to your parents

มันมีอัตลักษณ์ที่แปลกประหลาดในสายตาของพ่อแม่คุณ

and that you have to discover when you get to see them in peers.

และคุณจะพบมันเมื่อได้เห็นมันในตัวเพื่อน ๆ ของคุณ

และความเป็นตัวตนเหล่านี้ อัตลักษณ์แนวขวางเหล่านี้แหละ

And those identities, those horizontal identities,

ที่ใครต่อใคร พยายามหาทางแก้ให้หายไป

people have almost always tried to cure.

แล้วผมก็อยากจะมองให้ออกว่าวิธีไหน

And I wanted to look at what the process is

through which people who have those identities

ที่ทำให้คนที่มีอัตลักษณ์เหล่านี้

come to a good relationship with them.

มามีความสัมพันธ์ที่ดีกับมันได้

And it seemed to me that there were three levels of acceptance

และสำหรับผม เหมือนกับว่าจะมีการยอมรับอยู่สามระดับ

that needed to take place.

ที่ต้องเกิดขึ้น

มันคือ การยอมรับในตัวเอง การยอมรับจากครอบครัว และการยอมรับจากสังคม

There's self-acceptance, there's family acceptance, and there's social acceptance.

And they don't always coincide.

แล้วมันก็ไม่เกิดขึ้นพร้อมกันเสมอไป

And a lot of the time, people who have these conditions are very angry,

และส่วนมาก ผู้คนที่อยู่ในสภาวะนี้จะหงุดหงิดมาก

because they feel as though their parents don't love them,

เพราะพวกเขารู้สึกอย่างกับว่าพ่อแม่ไม่รักเขา

ทั้ง ๆ ที่สิ่งที่เกิดขึ้นคือพ่อแม่ไม่ยอมรับเขา

when what actually has happened is that their parents don't accept them.

ความรักเป็นอะไรที่ในอุดมคติแล้วไม่มีข้อแม้

Love is something that, ideally, is there unconditionally

throughout the relationship between a parent and a child.

ตลอดความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่และลูก

But acceptance is something that takes time.

แต่การยอมรับเป็นอะไรที่ต้องอาศัยเวลา

It always takes time.

ต้องอาศัยเวลาอย่างแน่นอน

หนึ่งในบรรดาคนแคระที่ผมได้รู้จัก ชื่อคลินตัน บราวน์

One of the dwarfs I got to know was a guy named Clinton Brown.

When he was born, he was diagnosed with diastrophic dwarfism,

ตอนที่เกิดนั้น เขาได้รับการวินิจฉัยว่า เป็นโรคแคระกระดูกเบี้ยว (diastrophic dwarfism)

ซึ่งเป็นภาวะพิการมาก

a very disabling condition,

and his parents were told that he would never walk,

และพ่อแม่ก็ได้รับการบอกว่าเขาไม่มีทางที่จะเดินหรือพูดได้

he would never talk,

he would have no intellectual capacity,

เขาจะไม่สามารถมีสติปัญญาเรียนรู้

and he would probably not even recognize them.

แล้วเขาก็คงจะจำหน้าพ่อแม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ

And it was suggested to them that they leave him at the hospital

แล้วก็มีคำแนะนำ ให้ทิ้งเขาไว้ที่โรงพยาบาล

so that he could die there quietly.

เพื่อให้เขาได้จากไปอย่างสงบ

His mother said she wasn't going to do it,

แล้วแม่เขาก็บอกว่า เธอจะไม่ทำแบบนั้น

and she took her son home.

แล้วเธอก็พาลูกชายของเธอกลับบ้าน

And even though she didn't have a lot of educational or financial advantages,

และถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เรียนสูงมากมายหรือร่ำรวยล้นฟ้า

เธอหาหมอที่มือดีที่สุดในประเทศ

she found the best doctor in the country for dealing with diastrophic dwarfism,

ที่จะจัดการกับโรคแคระกระดูกเบี้ยว

and she got Clinton enrolled with him.

และเธอก็พาคลินตันไปรักษากับเขา

And in the course of his childhood,

และในช่วงระยะเวลาที่เขาเป็นเด็กนั้น

he had 30 major surgical procedures.

เขาได้รับการผ่าตัดใหญ่ 30 ครั้ง

And he spent all this time stuck in the hospital

แล้วเขาก็ใช้เวลาทั้งหมดติดอยู่ในโรงพยาบาล

while he was having those procedures,

ในระหว่างที่เขาเข้ารับการรักษาอยู่

as a result of which, he now can walk.

ผลลัพธ์ก็คือตอนนี้เขาเดินได้แล้ว

While he was there, they sent tutors around to help him with his schoolwork,

ตอนที่เขาอยู่ที่นั่น มีติวเตอร์มาช่วยเขาเรื่องการเรียน

แล้วเขาก็ตั้งใจเรียนมาก เพราะมันไม่มีอย่างอื่นทำ

and he worked very hard, because there was nothing else to do.

จนสุดท้ายเขาประสบความสำเร็จ

He ended up achieving at a level

that had never before been contemplated by any member of his family.

ในระดับที่ไม่เคยมีใครในครอบครัวเคยทำได้มาก่อน

He was the first one in his family, in fact, to go to college,

เขาเป็นคนแรกในครอบครัวจริง ๆ ที่ได้เรียนมหาวิทยาลัย

where he lived on campus and drove a specially fitted car

ที่เขาอยู่ในวิทยาเขตและขับรถที่ทำมาพิเศษ

that accommodated his unusual body.

เพื่อให้พอดีกับรูปร่างพิเศษของเขา

And his mother told me the story of coming home one day --

แล้วแม่เขาเล่าให้ผมฟังเรื่องที่ว่า วันหนึ่งเธอกลับบ้านมา

and he went to college nearby --

และเขาก็ไปมหาวิทยาลัยใกล้ ๆ บ้าน

and she said, "I saw that car, which you can always recognize,

แล้วเธอก็บอกว่า "ฉันเห็นรถคันนั้น ซึ่งคุณจำมันได้แน่ๆไม่ผิดหรอก

in the parking lot of a bar," she said.

ในที่จอดรถของบาร์" เธอเล่า (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

"แล้วฉันคิดกับตัวเองว่า คนอื่นสูงตั้งร้อยแปดสิบ ลูกฉันสูงแค่เก้าสิบ

"And I thought to myself,

'They're six feet tall, he's three feet tall.

Two beers for them is four beers for him.'"

เบียร์สองแก้วของคนอื่น เท่ากับเบียร์สี่แก้วของลูก"

เธอบอกว่า "ฉันรู้ว่าจะเข้าไปแล้วห้ามลูก มันก็ใช่ที่

She said, "I knew I couldn't go in there and interrupt him,

but I went home, and I left him eight messages on his cell phone."

แต่ฉันกลับบ้านแล้วฝากข้อความไปยังมือถือเขาแปดครั้ง"

She said, "And then I thought,

เธอเล่าต่อว่า "แล้วฉันก็คิดอีก

if someone had said to me, when he was born,

ว่าถ้ามีใครมาบอกฉันตอนที่เขาคลอดนะ

that my future worry would be that he'd go drinking and driving

ว่าเรื่องที่น่าเป็นห่วงในอนาคตคือ เขาจะออกไปดื่มเหล้า แล้วเมาขับรถกับเพื่อนมหาวิทยาลัย --"

with his college buddies ..."

(Laughter)

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

And I said to her,

แล้วผมก็พูดกับเธอว่า "คุณคิดว่าคุณทำอะไร

"What do you think you did that helped him to emerge

จึงช่วยให้เขากลายเป็นคนมีสเน่ห์ ประสบความสำเร็จในชีวิต และแสนวิเศษอย่างนี้"

as this charming, accomplished, wonderful person?"

And she said, "What did I do?

แล้วเธอก็บอกว่า "ฉันทำอะไรน่ะเหรอ ฉันรักเขา ก็แค่นั้นเอง

I loved him, that's all.

คลินตันมีประกายไฟอยู่ในตัวเขาอยู่แล้ว

Clinton just always had that light in him.

และพ่อของเขากับฉัน ก็โชคดีพอที่ได้เป็นคนแรกที่เห็นมัน"

And his father and I were lucky enough to be the first to see it there."

I'm going to quote from another magazine of the '60s.

ผมจะยกข้อความจากอีกนิตยสารหนึ่งในยุค 60

This one is from 1968 --

อันนี้มาจากปี 1968 นิตยสาร The Atlantic Monthly เสียงของอเมริกันเสรี

"The Atlantic Monthly," voice of liberal America --

written by an important bioethicist.

เขียนโดยนักชีวจริยธรรมที่สำคัญคนหนึ่ง

He said, "There is no reason to feel guilty

กล่าวไว้ว่า "มันไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่จะทำให้รู้สึกผิด

about putting a Down's syndrome child away,

เกี่ยวกับเรื่องการอำพรางเด็กปัญญาอ่อน

ไม่ว่าจะเป็นในแง่ของการเอาไปซ่อนไว้ในสถานพยาบาล

whether it is 'put away' in the sense of hidden in a sanitarium

หรือในแง่ที่แสดงถึงความรับผิดชอบมากกว่าและการถึงฆาต

or in a more responsible, lethal sense.

มันน่าเศร้า จริงอยู่ น่าสะพรึงกลัว แต่มันไม่เป็นความผิดแต่อย่างใด

It is sad, yes. Dreadful.

But it carries no guilt.

ความผิดที่แท้จริงเกิดขึ้นเมื่อมีการโจมตีตัวบุคคล

True guilt arises only from an offense against a person,

และพวกปัญญาอ่อนนั้นไม่ใช่คน"

and a Down's is not a person."

There's been a lot of ink given to the enormous progress that we've made

คราบน้ำหมึกมากมายได้อุทิศต่อความก้าวหน้าก้าวใหญ่ของเรา

in the treatment of gay people.

ในเรื่องการปฏิบัติต่อชาวรักร่วมเพศ

The fact that our attitude has changed is in the headlines every day.

ความจริงว่า ทัศนคติของพวกเราเปลี่ยนไปแล้ว ปรากฏอยู่บนพาดหัวข่าวทุกวัน

But we forget how we used to see people who had other differences,

แต่พวกเราลืม ว่าพวกเราเคยมองผู้คนที่แตกต่างอย่างไร

how we used to see people who were disabled,

เคยมองคนพิการแบบไหน

how inhuman we held people to be.

เคยลดหลั่นความเป็นมนุษย์ของผู้คนเหล่านั้นเท่าไร

And the change that's been accomplished there,

และความเปลี่ยนแปลงที่ได้เกิดขึ้น

which is almost equally radical,

ซึ่งแทบกลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ

is one that we pay not very much attention to.

คือสิ่งหนึ่งที่เราไม่ค่อยได้ใส่ใจมากนัก

หนึ่งในครอบครัวที่ผมสัมภาษณ์ ทอมและคาเรน โรบาร์ดส์

One of the families I interviewed, Tom and Karen Robards,

ชาวนิวยอร์กรุ่นใหม่ไฟแรงทั้งสอง ต้องตกตะลึก

were taken aback when, as young and successful New Yorkers,

their first child was diagnosed with Down syndrome.

เมื่อลูกคนแรกของพวกเขาถูกวินิจฉัยว่ามีอาการดาวน์

They thought the educational opportunities for him were not what they should be,

พวกเขาคิดว่าโอกาสทางการศึกษาของลูก ไม่ใช่อย่างที่ควรจะเป็น

and so they decided they would build a little center --

เพราะฉะนั้น พวกเขาเลยตัดสินใจว่าจะสร้างศูนย์เล็ก ๆ --

two classrooms that they started with a few other parents --

สองห้องเรียนที่พวกเขาริเริ่ม ร่วมกับพ่อแม่คนอื่น ๆ อีกสองสามคน --

to educate kids with DS.

เพื่อให้การศึกษากับเด็ก ๆ ที่มีอาการดาวน์

And over the years, that center grew into something called the Cooke Center,

และหลายปีต่อมา ศูนย์นั้นก็เติบโตขึ้นเป็นสถานที่ ที่เรียกว่า Cooke Center

where there are now thousands upon thousands of children

ที่ตอนนี้มีเด็กเป็นพัน ๆ คน

ที่มีความพิการด้านสติปัญญา ได้รับการเรียนการสอน

with intellectual disabilities

who are being taught.

In the time since that "Atlantic Monthly" story ran,

นับตั้งแต่เวลาที่เรื่องใน Atlantic Monthly ตีพิมพ์

the life expectancy for people with Down syndrome has tripled.

อายุคาดเฉลี่ยของคนที่มีอาการดาวน์เพิ่มเป็นสามเท่าตัว

ได้มีประสบการณ์เกี่ยวกับคนที่มีอาการดาวน์ รวมไปด้วยนักแสดง นักเขียน

The experience of Down syndrome people includes those who are actors,

those who are writers, some who are able to live fully independently in adulthood.

และบรรดาผู้ที่สามารถ อยู่ได้บนลำแข้งของตัวเองเมื่อเป็นผู้ใหญ่

The Robards had a lot to do with that.

ครอบครัวโรบาร์ดส์เผชิญกับมันมามาก

And I said, "Do you regret it?

และผมก็พูดว่า "คุณเสียใจมั้ย

Do you wish your child didn't have Down syndrome?

คุณหวังไหมว่าลูกคุณนั้นไม่ได้มีอาการดาวน์

Do you wish you'd never heard of it?"

คุณหวังไหมว่าคุณน่ะจะไม่เคยได้ยินคำนี้เลย

และที่น่าสนใจ พ่อของเขาบอกว่า

And interestingly, his father said,

"Well, for David, our son, I regret it,

"ก็ สำหรับเดวิดลูกผมแล้ว ผมเสียใจนะ

เพราะสำหรับเดวิด มันเป็นหนทางใช้ชีวิตที่ยากลำบาก

because for David, it's a difficult way to be in the world,

and I'd like to give David an easier life.

และผมก็อยากให้เดวิดมีชีวิตที่ง่ายดายกว่านี้

But I think if we lost everyone with Down syndrome,

แต่ผมว่า ถ้าเราสูญเสียทุกคนที่มีอาการดาวน์ มันจะเป็นภัยหายนะ

it would be a catastrophic loss."

And Karen Robards said to me, "I'm with Tom.

และคาเรน โรบาร์ดก็บอกผมว่า "ฉันคิดเหมือนทอมนั่นแหละ

For David, I would cure it in an instant, to give him an easier life.

สำหรับเดวิดแล้ว ฉันอยากจะรักษา เพื่อให้เขาได้อยู่อย่างสุขสบาย

But speaking for myself --

แต่ในฐานะของตัวฉันเอง -- คือ ฉันจะไม่มีทางเชื่อเมื่อ 23 ปีก่อน ตอนเขาเกิด

well, I would never have believed 23 years ago when he was born

ว่าฉันจะมาอยู่ตรงจุดนี้ --

that I could come to such a point.

สำหรับฉันแล้ว มันทำให้ฉันเป็นคนดีขึ้นมาก และมีเมตตาขึ้นเยอะ

Speaking for myself, it's made me so much better and so much kinder

and so much more purposeful in my whole life that, speaking for myself,

และมีจุดมุ่งหมายในชีวิตมากกว่าอะไรทั้งหมด

นั่นคือคำพูดสำหรับตัวฉันเอง เรื่องที่เกิดขึ้นจะเอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม"

I wouldn't give it up for anything in the world."

เราอยู่ในช่วงที่การยอมรับทางสังคม สำหรับเรื่องนี้และเรื่องอื่น ๆ อีกมากมาย

We live at a point when social acceptance for these and many other conditions

is on the up and up.

กำลังเปิดกว้างขึ้นและกว้างขึ้น

แต่เราก็ยังอยู่ในช่วงเวลา

And yet we also live at the moment

ที่ความสามารถในการกำจัดข้อบกพร่องเหล่านั้น

when our ability to eliminate those conditions

has reached a height we never imagined before.

เรามาถึงจุดที่เราไม่เคยคาดคิดมาก่อนด้วย

Most deaf infants born in the United States now

ทารกหูหนวกที่คลอดในสหรัฐตอนนี้

will receive cochlear implants,

จะได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนกระดูกรูปหอยโข่งในหูชั้นใน

which are put into the brain and connected to a receiver,

ที่ถูกใส่ไว้ในสมองและต่อกับตัวรับสัญญาณ

and which allow them to acquire a facsimile of hearing

และที่จะเปิดโอกาสให้พวกเขา สามารถจำลองทักษะการฟังและการใช้ภาษาพูดได้

and to use oral speech.

A compound that has been tested in mice, BMN-111,

สารประกอบ BMN-111 ที่มีการทดลองในหนู

is useful in preventing the action of the achondroplasia gene.

มีประโยชน์ในการยับยั้งการทำงาน ของยีนโรคกระดูกอ่อนไม่เจริญ

Achondroplasia is the most common form of dwarfism,

โรคกระดูกอ่อนไม่เจริญเป็นโรคที่พบบ่อยที่สุดในภาวะแคระ

and mice who have been given that substance

และพวกหนูที่ได้รับสารสังเคราะห์และมียีนกระดูกอ่อนไม่เจริญ

and who have the achondroplasia gene

grow to full size.

และไม่เติบโตได้เท่าปกติ

Testing in humans is around the corner.

การทดลองในมนุษย์ก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแล้ว

There are blood tests which are making progress

มีการทดสอบตัวอย่างเลือดที่กำลังพัฒนา

ที่จะแยกแยะกลุ่มอาการดาวน์ได้ชัดเจนขึ้น และภายในช่วงอายุครรภ์น้อยลงกว่าที่เคยเป็นมา

that would pick up Down syndrome more clearly and earlier in pregnancies

than ever before,

making it easier and easier for people to eliminate those pregnancies,

มันทำให้ง่ายขึ้นเรื่อย ๆ ที่จะลดเลี่ยงการตั้งครรภ์แบบนั้น

or to terminate them.

หรือทำแท้งไปเลย

So we have both social progress and medical progress.

และแล้วเราก็เลยมีพัฒนาการทั้งทางสังคมและทางการแพทย์

And I believe in both of them.

และผมก็เชื่อมั่นในทั้งสองอย่าง

I believe the social progress is fantastic and meaningful and wonderful,

ผมเชื่อว่าความก้าวหน้าของสังคมนั้น น่าปลาบปลื้มมหัศจรรย์และมีความหมาย

and I think the same thing about the medical progress.

และผมก็คิดอย่างเดียวกันกับความก้าวหน้าทางการแพทย์

But I think it's a tragedy when one of them doesn't see the other.

แต่ผมคิดว่ามันเป็นโศกนาฏกรรม เมื่อพวกเขามองไม่เห็นกันและกัน

และเมื่อผมเห็นสองเส้นทางมาพบกัน

And when I see the way they're intersecting

ในสถานการณ์สามแบบที่ผมเพิ่งอธิบายไป

in conditions like the three I've just described,

I sometimes think it's like those moments in grand opera

ผมว่าบางทีมันเหมือนกับ ณ เวลาจุดนั้นในมหาอุปรากร

ตอนที่พระเอกรู้ตัวว่ารักนางเอก

when the hero realizes he loves the heroine

at the exact moment that she lies expiring on a divan.

ณ เวลาที่เธอนั้นกำลังนอนรอความตายอยู่พอดี

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

เราต้องคิดถึงความรู้สึกของเรา ที่มีต่อการรักษาทั้งหมดทั้งปวง

We have to think about how we feel about cures altogether.

And a lot of the time the question of parenthood is:

หลายต่อหลายครั้งคำถามของการเป็นพ่อแม่ก็คือ

What do we validate in our children,

อะไรที่เรามองว่ารับได้ในตัวลูกของเรา

and what do we cure in them?

และอะไรที่เราต้องแก้ไข

Jim Sinclair, a prominent autism activist, said,

จิม ซินแคลร์ (Jim Sinclair) นักปฏิวัติออทิสซึมคนสำคัญกล่าวไว้ว่า

"When parents say, 'I wish my child did not have autism,'

"เวลาพ่อแม่พูดว่า 'ฉันอยากให้ลูกฉันไม่ได้เกิดมามีอาการออทิสซึม'

สิ่งที่พวกเขาพูดจริง ๆ ก็คือ 'ฉันอยากลูกฉันไม่ได้มีตัวตนอยู่จริง

what they're really saying is, 'I wish the child I have did not exist

and I had a different, nonautistic child instead.'

และฉันน่ะ มีลูกอีกคนที่ไม่ได้เป็นออทิสติกแทน'

Read that again. This is what we hear when you mourn over our existence.

อ่านอีกรอบนะ นี่คือสิ่งที่พวกเราได้ยิน เวลาที่คุณโศกเศร้าเสียใจกับความเป็นอยู่ของเรา

This is what we hear when you pray for a cure:

นี่คือสิ่งที่พวกเราได้ยินเวลาที่คุณสวดมนต์ขอวิธีรักษา

ความหวังที่คุณปรารถนาที่สุดสำหรับพวกเรา

that your fondest wish for us is that someday we will cease to be,

คือว่าสักวันหนึ่งพวกเราจะไม่มีตัวตนอีกต่อไป

and strangers you can love will move in behind our faces."

และคนแปลกหน้าที่คุณรักเขาได้ จะย้ายมาอยู่ใต้ใบหน้าของพวกเรา"

นี่เป็นมุมมองที่สุดโต่ง

It's a very extreme point of view,

but it points to the reality that people engage with the life they have

แต่มันชี้ให้เห็นสัจธรรมว่า คนเรามีส่วนร่วมกับชีวิตที่ตัวเองมีอยู่

และพวกเขาก็ไม่อยากจะถูกรักษา เปลี่ยนแปลง หรือถูกกำจัดไป

and they don't want to be cured or changed or eliminated.

They want to be whoever it is that they've come to be.

พวกเขาอยากจะเป็นใครก็ตามที่พวกเขาโตขึ้นมาเป็นเช่นนั้น

หนึ่งในครอบครัวที่ผมสัมภาษณ์เพื่อโครงการนี้

One of the families I interviewed for this project

was the family of Dylan Klebold,

เป็นครอบครัวของ ดีแลน คลีโบลด์ (Dylan Klebold) ที่เป็นหนึ่งในผู้ก่อการฆาตกรรมหมู่ที่โรงเรียนโคลัมไบน์

who was one of the perpetrators of the Columbine massacre.

มันใช้เวลานานมากที่จะโน้มน้าวใจ ให้พวกเขายอมคุยกับผม

It took a long time to persuade them to talk to me,

and once they agreed, they were so full of their story

และเมื่อพวกเขาตกลง พวกเขามีเรื่องราวมากมาย

that they couldn't stop telling it,

ที่พวกเขาไม่สามารถหยุดเล่าได้

สุดสัปดาห์แรกที่ผมใช้เวลาอยู่กับพวกเขา ครั้งแรกของครั้งต่อไปอีกหลายครั้ง

and the first weekend I spent with them, the first of many,

I recorded more than 20 hours of conversation.

ผมบันทึกบทสนทนาไปมากกว่า 20 ชั่วโมง

And on Sunday night, we were all exhausted.

และตอนคืนวันอาทิตย์ เราทุกคนต่างสิ้นเรี่ยวแรง

We were sitting in the kitchen. Sue Klebold was fixing dinner.

เรานั่งอยู่ในห้องครัว ซู คลีโบลด์ (Sue Klebold) กำลังทำข้าวเย็น

และผมพูดว่า "ถ้าดีแลนอยู่ที่นี่ตอนนี้

And I said, "If Dylan were here now,

do you have a sense of what you'd want to ask him?"

คุณรู้บ้างไหมว่าอยากจะถามอะไรเขา"

And his father said, "I sure do.

และพ่อเขาก็บอกว่า "รู้สิ

I'd want to ask him what the hell he thought he was doing."

ผมอยากจะถามว่า มึงรู้ไหมว่าอะไรอยู่"

And Sue looked at the floor, and she thought for a minute.

และซูก็มองพื้น แล้วใช้เวลาคิดสักนาที

และเธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วบอกว่า

And then she looked back up and said,

"ฉันจะขอให้เขายกโทษให้ฉันที่เป็นแม่ของเขา

"I would ask him to forgive me for being his mother

และไม่เคยรู้เลยว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นในหัวเขาบ้าง"

and never knowing what was going on inside his head."

When I had dinner with her a couple of years later --

ตอนที่ผมไปทานอาหารเย็นกับเธอสองปีต่อมา

one of many dinners that we had together --

หนึ่งในมื้อเย็นที่พวกเราทานร่วมกัน

she said, "You know, when it first happened,

เธอบอกว่า "รู้มั้ย ตอนที่มันเกิดขึ้นตอนแรก

I used to wish that I had never married, that I had never had children.

ฉันเคยหวังว่าฉันน่ะไม่ได้แต่งงานและไม่เคยมีลูก

If I hadn't gone to Ohio State and crossed paths with Tom,

ถ้าฉันไม่เคยไปรัฐโอไฮโอแล้วเจอกับทอม

เด็กคนนี้คงไม่ได้เกิดและเรื่องเลวร้ายนี้คงไม่ได้เกิดขึ้น

this child wouldn't have existed,

and this terrible thing wouldn't have happened.

แต่ฉันก็กลับมารู้สึกตัวว่าฉันรักลูก ๆ ของฉันมากเหลือเกิน

But I've come to feel that I love the children I had so much

that I don't want to imagine a life without them.

ฉันไม่อยากจะจินตนาการถึงชีวิตที่ไม่มีพวกเขา

I recognize the pain they caused to others,

ฉันจำได้ถึงความเจ็บปวดที่พวกเขาทำต่อผู้อื่น ซึ่งมันมิอาจให้อภัยได้

for which there can be no forgiveness,

but the pain they caused to me, there is," she said.

แต่ความเจ็บปวดที่พวกเขาทำฉัน ฉันยกโทษให้ได้" เธอพูดอย่างนั้น

"เพราะงั้น แม้ฉันจะคิดว่าว่าโลกนี้คงจะดีกว่านี้

"So while I recognize that it would have been better for the world

if Dylan had never been born,

ถ้าดีแลนไม่ได้เกิดมา

I've decided that it would not have been better for me."

ฉันตัดสินใจแล้วว่า มันไม่ได้ดีขึ้นสำหรับฉันแน่นอน"

ผมคิดว่ามันน่าประหลาดใจที่ครอบครัวทั้งหลาย ที่มีเด็กๆที่มีปัญหาทั้งหลายเหล่านี้

I thought it was surprising

how all of these families had all of these children

with all of these problems,

problems that they mostly would have done anything to avoid,

ปัญหาที่พวกเขาทุกคนคงจะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เกิดขึ้น

and that they had all found so much meaning in that experience of parenting.

และที่พวกเขาต่างก็ค้นพบความหมายมากมาย ในประสบการณ์เลี้ยงดูลูกนั้น

แล้วผมก็คิด ว่าพวกเราทุกคนที่มีลูก

And then I thought, all of us who have children

love the children we have, with their flaws.

รักลูก ๆ ที่เรามี แม้พวกเขาจะมีจุดด่างพร้อย

ถ้าอยู่ ๆ มีนางฟ้าแสนดีมาปรากฎตัวในห้องนั่งเล่นของผม

If some glorious angel suddenly descended through my living-room ceiling

and offered to take away the children I have

และยื่นข้อเสนอว่าจะพาลูก ๆ ของผมไป

and give me other, better children --

แล้วมอบเด็กคนอื่นที่ดีกว่า มารยาทดีกว่า ตลกกว่า นิสัยดีกว่า เก่งกว่าให้

more polite, funnier, nicer, smarter --

(Laughter)

ผมจะกอดลูก ๆ ผมแนบอกไว้แน่น และสวดมนต์อ้อนวอนให้ปรากฏการณ์เลวร้ายนี้ผ่านพ้นไป

I would cling to the children I have and pray away that atrocious spectacle.

ที่สุดของที่สุดแล้ว ผมรู้สึกว่า

And ultimately,

I feel that in the same way that we test flame-retardant pajamas in an inferno

มันก็เช่นเดียวกับที่เราทดลองเสื้อนอนกันไฟในกองเพลิงนรก

to ensure they won't catch fire when our child reaches across the stove,

เพื่อให้มั่นใจว่ามันจะไม่ไหม้เมื่อลูก ๆ ของเราเอื้อมมือผ่านเตา

so these stories of families negotiating these extreme differences

เรื่องราวของครอบครัวที่ต้องต่อกร กับความแปลกแยกอย่างสุดโต่งนี้

reflect on the universal experience of parenting,

สะท้อนให้เห็นถึงประสบการณ์ ที่เป็นจริงทุกระดับของการเลี้ยงลูก

which is always that sometimes, you look at your child, and you think,

นั่นก็คือทุกที ที่บางครั้งคุณมองลูกตัวเองแล้วคุณคิดว่า

นี่หนูมาจากไหนเนี่ย

"Where did you come from?"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It turns out that while each of these individual differences is siloed --

กลายเป็นว่า เมื่อแต่ละความแตกต่างนี้ ถูกเอามามัดรวมกัน

there are only so many families dealing with schizophrenia,

ครอบครัวมากมายเหลือเกินที่กำลังรับมือกับโรคจิตเภท

only so many families of children who are transgender,

ครอบครัวมากมายเหลือเกินที่มีลูกแปลงเพศ

ครอบครัวมากมายเหลือเกินที่มีเด็กอัจฉริยะ

only so many families of prodigies --

who also face similar challenges in many ways --

ที่ก็ต้องพบกับอุปสรรคที่คล้ายคลึงกันในหลาย ๆ ทาง

there are only so many families in each of those categories.

มันก็แค่ครอบครัวจำนวนมากในแต่ละกลุ่มนั้น

แต่ถ้าคุณลองคิดดู

But if you start to think

that the experience of negotiating difference within your family

ถึงประสบการณ์ในการต่อกรความแตกต่าง ภายในครอบครัวของคุณ

คือสิ่งที่ผู้คนกำลังพูดถึงกัน

is what people are addressing,

แล้วคุณจะพบว่ามันเป็นปรากฎการณ์ที่เกิดขึ้นทุกหัวระแหง

then you discover that it's a nearly universal phenomenon.

Ironically, it turns out,

มันน่าขันที่ความแตกต่างของเรา และการต่อรองกันในเรื่องที่เราต่างกัน

that it's our differences and our negotiation of difference

that unite us.

เป็นสิ่งที่ผูกพันเราเข้าด้วยกัน

I decided to have children while I was working on this project.

ผมตัดสินใจมีลูกในตอนที่ผมกำลังทำโครงการนี้

And many people were astonished and said,

หลายคนตกตะลึงแล้วถามว่า

"But how can you decide to have children

"แต่คุณตัดสินมีลูกได้ยังไง

ทั้ง ๆ ที่กำลังศึกษาทุกเรื่องที่อาจผิดพลาดไปได้"

in the midst of studying everything that can go wrong?"

And I said, "I'm not studying everything that can go wrong.

แล้วผมก็บอกว่า "ผมไม่ได้กำลังศึกษาทุกเรื่องที่ผิดพลาดได้

What I'm studying is how much love there can be,

แต่ผมกำลังศึกษาว่ามันจะมีความรักได้มากมายเพียงใด

even when everything appears to be going wrong."

แม้ในสถานการณ์ที่ทุกอย่างดูจะผิดเพี้ยนไปเสียหมด"

I thought a lot about the mother of one disabled child I had seen,

บ่อยครั้งผมคิดถึง เรื่องของแม่ของเด็กพิการคนหนึ่งที่ผมได้เจอ

เด็กพิการซ้ำซ้อน ที่เสียชีวิตจากความประมาทของคนดูแล

a severely disabled child who died through caregiver neglect.

And when his ashes were interred, his mother said,

และเมื่อเถ้าของเขาได้บรรจุอัฐิ แม่เขาพูดว่า

ฉันสวดมนต์ขออโหสิกรรมที่ต้องถูกปล้นไปสองครั้ง

"I pray here for forgiveness for having been twice robbed:

once of the child I wanted,

ครั้งนึงพรากเด็กที่ฉันอยากได้และอีกครั้งพรากลูกชายที่ฉันรัก

and once of the son I loved."

And I figured it was possible, then, for anyone to love any child,

แล้วผมก็พบว่ามันเป็นไปได้สำหรับทุกคนที่จะรักเด็กสักคน

if they had the effective will to do so.

ถ้ามีแรงใจพอที่จะทำ

สามีของผมเป็นพ่อทางสายเลือดให้กับเด็กสองคน

So, my husband is the biological father of two children

with some lesbian friends in Minneapolis.

กับเพื่อน ๆ เลสเบี้ยนที่มินนิอาโปลิส (Minneapolis)

ผมมีเพื่อนสนิทสมัยมหา'ลัย ที่ผ่านการหย่าร้างมา แล้วอยากมีลูก

I had a close friend from college who'd gone through a divorce

and wanted to have children.

And so she and I have a daughter,

เธอกับผมก็เลยมีลูกสาวด้วยกัน

and mother and daughter live in Texas.

และแม่กับลูกสาวก็อยู่ที่เท็กซัส

And my husband and I have a son who lives with us all the time,

และผมกับสามีก็มีลูกชายที่อยู่กับเราตลอดเวลา

of whom I am the biological father,

ที่มีผมเป็นพ่อทางสายเลือด

และแม่บุญธรรมที่อุ้มท้องให้คือลอร่า

and our surrogate for the pregnancy was Laura,

the lesbian mother of Oliver and Lucy in Minneapolis.

แม่เลสเบี้ยนของโอลิเวอร์และลูซี่ที่มินนิอาโปลิส

(Laughter)

(ปรบมือ)

So --

(Applause)

ว่ากันสั้น ๆ ก็คือมีพ่อแม่ห้าคนของลูก ๆ สี่คนในสามรัฐ

The shorthand is: five parents of four children in three states.

(Laughter)

And there are people who think that the existence of my family

แล้วก็มีคนที่คิดว่าการที่มีครอบครัวอย่างที่ผมมีอยู่นั้น

somehow undermines or weakens or damages their family.

ไปทำให้ครอบครัวของเขาด้อยลง อ่อนแอลง หรือว่าราวฉานมากขึ้น

And there are people who think that families like mine

และก็มีคนที่คิดว่าครอบครัวอย่างครอบครัวผม

shouldn't be allowed to exist.

ไม่ควรจะได้รับอนุญาตให้มีอยู่ด้วยซ้ำไป

And I don't accept subtractive models of love,

และผมไม่ยอมรับรูปแบบความรักแบบหักลบ มันจะมีก็แต่แบบเพิ่มเติมเท่านั้น

only additive ones.

And I believe that in the same way that we need species diversity

และผมเชื่อว่า เหมือนอย่างที่เราต้องมีความหลากหลายของสายพันธุ์

to ensure that the planet can go on,

เพื่อให้มั่นใจว่าโลกจะหมุนต่อไป

เราก็ต้องการความหลากหลายของความรัก และความหลากหลายของครอบครัว

so we need this diversity of affection and diversity of family

in order to strengthen the ecosphere of kindness.

เพื่อที่จะเพิ่มความแข็งแกร่ง ของสภาวะแวดล้อมแห่งความเอื้ออารี

วันหลังจากที่ลูกชายเราเกิด

The day after our son was born,

the pediatrician came into the hospital room

หมอเด็กเข้ามาในห้องที่โรงพยาบาล แล้วบอกว่าเธอมีเรื่องกังวล

and said she was concerned.

He wasn't extending his legs appropriately.

เพราะว่าลููกเรายืดขาได้ไม่สมบูรณ์

เธอบอกว่าเขาอาจมีความผิดปกติในสมอง

She said that might mean that he had brain damage.

Insofar as he was extending them, he was doing so asymmetrically,

ตอนที่เขายืดขานั้นเขายืดได้ไม่เท่ากัน

which she thought could mean that there was a tumor of some kind in action.

ซึ่งอาจจะแปลว่ามีก้อนเนื้อบางอย่างอยู่

เขามีศีรษะที่ใหญ่มาก ซึ่งเธอคิดว่ามันอาจแปลว่ามีน้ำคั่งในสมอง

And he had a very large head,

which she thought might indicate hydrocephalus.

And as she told me all of these things,

แล้วตอนที่เธอบอกผมนั้น

I felt the very center of my being pouring out onto the floor.

ผมรู้สึกเหมือนทั้งใจหล่นไปกองกับพื้น

And I thought, "Here I had been working for years

แล้วผมก็คิดว่า นี่ไง ที่ผมทำงานมาเป็นปี ๆ

on a book about how much meaning people had found

กับการทำหนังสือเรื่องว่า ผู้คนค้นพบความหมายมากมายแค่ไหน

in the experience of parenting children who were disabled,

กับประสบการณ์เลี้ยงดูลูกที่มีความพิการ

และผมก็ไม่อยากจะเป็นหนึ่งในผู้คนเหล่านั้น

and I didn't want to join their number

because what I was encountering was an idea of illness."

เพราะว่าผมกำลังเผชิญหน้ากับแนวคิดเรื่องความเจ็บป่วย

And like all parents since the dawn of time,

และเช่นเดียวกับพ่อแม่ทุกคนตั้งแต่โบราณ

ผมอยากจะปกป้องลูกจากความเจ็บป่วย

I wanted to protect my child from illness.

และผมก็อยากปกป้องตัวเองจากความเจ็บป่วยนั้นด้วย

And I wanted, also, to protect myself from illness.

And yet, I knew from the work I had done

แต่ผมก็รู้ จากงานที่ผมทำ

ว่าถ้าลูกมีลักษณะอะไรสักอย่างที่เรากำลังจะตรวจหา

that if he had any of the things we were about to start testing for,

สิ่งเหล่านั้นจะกลายเป็นความเป็นตัวตนของเขา

that those would ultimately be his identity,

และถ้านั่นเป็นอัตลักษณ์ของลูก มันก็จะกลายเป็นของผมด้วย

and if they were his identity, they would become my identity,

that that illness was going to take a very different shape as it unfolded.

และความเจ็บป่วยนั้นก็จะกลายรูปเป็นอะไรที่ต่างไป เมื่อมันเผยออกมา

We took him to the MRI machine, we took him to the CAT scanner,

พวกเราพาเขาไปที่เครื่อง MRI พาเขาไปทำ CAT สแกน

we took this day-old child and gave him over for an arterial blood draw.

เราพาเด็กอายุหนึ่งวันไปให้เขานำเลือดไปตรวจ

We felt helpless.

เรารู้สึกว่าเราช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย

And at the end of five hours,

และสุดท้ายห้าชั่วโมงต่อมา

พวกเขาบอกว่าสมองของลูกนั้นไม่มีปัญหาใด ๆ

they said that his brain was completely clear

and that he was by then extending his legs correctly.

และเขาก็สามารถยืดขาได้ตามปกติแล้ว

And when I asked the pediatrician what had been going on,

และเมื่อผมถามหมอเด็กว่ามันเกิดอะไรขึ้น

she said she thought in the morning, he had probably had a cramp.

เธอบอกว่าสงสัยเมื่อเช้าน้องคงจะเป็น

(Laughter)

ตะคริว (เสียงหัวเราะ)

But I thought --

และผมก็คิดถึงคำที่แม่พูดว่ามันจริง

(Laughter)

I thought how my mother was right.

I thought, "The love you have for your children

ผมคิด ว่าความรักที่คุณมีให้ลูกคุณนั้น

is unlike any other feeling in the world.

ไม่มีความรู้สึกอื่นใดเทียบเคียงได้

And until you have children, you don't know what it feels like.

และจนกว่าคุณจะมีลูกคุณไม่รู้หรอกว่ามันรู้สึกยังไง

ผมคิดว่าเด็ก ๆ นั้น คล้องใจผมได้

I think children had ensnared me

the moment I connected fatherhood with loss.

ตั้งแต่ตอนที่ผมเชื่อมโยงความเป็นพ่อ และความสูญเสียเข้าด้วยกัน

แต่ผมไม่แน่ใจว่าผมจะสังเกตเห็นเรื่องนี้

But I'm not sure I would have noticed that

ถ้าผมไม่ได้อยู่ท่ามกลางโครงการวิจัยของผมอันนี้

if I hadn't been so in the thick of this research project of mine.

I'd encountered so much strange love,

ผมอาจจะได้พบกับความรักแปลก ๆ มากมาย

and I fell very naturally into its bewitching patterns.

แล้วผมก็ตกหลุมรักในรูปแบบ ที่น่าหลงใหลราวกับต้องมนต์ของมันอย่างไม่ยากเย็น

And I saw how splendor can illuminate even the most abject vulnerabilities.

และผมเห็นความงดงามที่ส่องประกาย ให้แม้กระทั่งกับความอ่อนแอที่น่าอนาถที่สุด

ในช่วงระหว่างสิบปีนี้ ผมได้พบเจอและเรียนรู้

During these 10 years, I had witnessed and learned

ถึงความสุขที่เกินรับได้ จากความรับผิดชอบที่แทบจะแบกรับไม่ไหว

the terrifying joy of unbearable responsibility,

and I had come to see how it conquers everything else.

และผมได้เห็นกับตาแล้วว่ามันชนะทุกสิ่งได้อย่างไร

และแม้บางครั้ง ผมคิดว่าพ่อแม่ที่ผมสัมภาษณ์นั้นงี่เง่าสิ้นดี

And while I had sometimes thought the parents I was interviewing were fools,

enslaving themselves to a lifetime's journey with their thankless children

ที่ทำให้ตัวเองตกเป็นทาสของลูกอกตัญญูไปตลอดชีวิต

และพยายามปรับปรุงอัตลักษณ์ ให้พ้นจากความอัปลักษณ์นั้น

and trying to breed identity out of misery,

ผมได้เข้าใจในวันนั้นเอง ว่างานวิจัยของผมได้สร้างแพไว้ให้ผม

I realized that day that my research had built me a plank

และผมก็พร้อมแล้ว ที่จะร่วมลงเรือลำเดียวกันกับพวกเขา

and that I was ready to join them on their ship.

ขอบคุณครับ

Thank you.

(Applause and cheers)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.