Love, no matter what | Andrew Solomon

اندرو سالمون: عشق بورز، تحت هر شرایطی

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: soheila Jafari Reviewer: Maryam Manzoori

"Even in purely nonreligious terms,

"حتی در خالص‌ترین شرایط غیر مذهبی،

همجنس‌گرایی نشانگر سواستفاده قوه جنسی‌ست.

homosexuality represents a misuse of the sexual faculty.

It is a pathetic little second-rate substitute for reality --

جایگزین رقت‌بار درجه دویی برای واقعیت است--

a pitiable flight from life.

پرواز رقت‌باری از زندگی است.

و بدین ترتیب، سزاوار هیچ شفقتی نیست

As such, it deserves no compassion,

it deserves no treatment as minority martyrdom,

استحقاق هیچ همدلی

بعنوان اقلیتی رنج کشیده را ندارند،

و شایستگی هیچ تلقی به جز یک بیماری خطرناک را ندارد."

and it deserves not to be deemed anything but a pernicious sickness."

That's from "Time" magazine in 1966, when I was three years old.

این بریده‌ای مجله تایم در سال ۱۹۶۶ است هنگامی که من سه ساله بودم.

و سال گذشته، رئیس جمهور ایالات متحده

And last year, the president of the United States

came out in favor of gay marriage.

از ازدواج همجنسگرایان حمایت کرد.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

و پرسش من این است که چگونه از آنجا به اینجا رسیدم؟

And my question is:

How did we get from there to here?

How did an illness become an identity?

چگونه یک بیماری به یک هویت تبدیل شد؟

When I was perhaps six years old,

هنگامی که حدود شش سال داشتم،

I went to a shoe store with my mother and my brother.

با مادر و برادرم به یک مغازه کفش‌فروشی رفتم.

And at the end of buying our shoes,

وقتی خرید کفش تمام شد،

the salesman said to us that we could each have a balloon to take home.

فروشنده به ما گفت که هریک از ما می‌توانیم یک بادکنک به خانه ببریم.

My brother wanted a red balloon,

برادرم یک بادکنک قرمز خواست، و من یک بادکنک صورتی.

and I wanted a pink balloon.

مادرم گفت فکر می‌کند بهتر است که یک بادکنک آبی بگیرم.

My mother said that she thought I'd really rather have a blue balloon.

(Laughter)

اما گفتم که من قطعا بادکنک صورتی رنگ را میخواهم.

But I said that I definitely wanted the pink one.

و به من یادآوری کرد که رنگ مورد علاقه من آبی است.

And she reminded me that my favorite color was blue.

The fact that my favorite color now is blue, but I'm still gay --

این حقیقت که در حال حاضر رنگ مورد علاقه‌ام آبی‌ست، و هنوز هم همجنسگرا هستم.--

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

is evidence of both my mother's influence

هم نشانی است از نفوذ مادرم و هم محدویت‌های آن.

and its limits.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

When I was little, my mother used to say,

هنگامی که کوچک بودم، مادرم می‌گفت،

"The love you have for your children is like no other feeling in the world.

"عشقی که تو به فرزندانت داری مثل هیچ احساسی در دنیا نیست.

و تا زمانی که فرزندی نداری، نمیدانی که این احساس چیست."

And until you have children, you don't know what it's like."

وقتی بچه بودم به نظرم این بهترین تعریف جهان بود

And when I was little, I took it as the greatest compliment in the world

that she would say that about parenting my brother and me.

که او ممکن بود درباره مادری برای من و برادرم به زبان بیاورد.

And when I was an adolescent, I thought, "But I'm gay,

و هنگامی که نوجوان بودم، فکر می‌کردم

که من‌ گِی (همجنسگرا) هستم و احتمالا نمی‌توانم خانواده داشته باشم.

and so I probably can't have a family."

And when she said it, it made me anxious.

و وقتی که او این جمله را می‌گفت مضطربم می‌کرد.

And after I came out of the closet,

بعد از اینکه همجنس‌گرایی من فاش شد،

وقتی که او گفتن این جمله را ادامه می‌داد، عصبانی می‌شدم.

when she continued to say it, it made me furious.

I said, "I'm gay. That's not the direction that I'm headed in.

گقتم،"من گِی هستم، و هیچ راهی برای اینکه مرا (به پدر بودن) هدایت کند وجود ندارد.

And I want you to stop saying that."

و می خواهم گفتن این حرف را تمام کنی."

About 20 years ago,

حدود بیست سال پیش، سردبیرانم در نشریه نیویورک تایمز از من خواستند

I was asked by my editors at the "New York Times Magazine"

to write a piece about Deaf culture.

که در مورد فرهنگ ناشنوایی مقاله‌ای بنویسم.

And I was rather taken aback.

ترجیح دادم که از خیلی عقب شروع کنم.

I had thought of deafness entirely as an illness:

من ناشنوایی را کاملا یک بیماری تلقی می‌کردم.

those poor people, they couldn't hear,

مردم بیچاره ای که نمی‌توانند بشنوند.

they lacked hearing, and what could we do for them?

آنها فاقد حس شنوایی بودند، و ما برایشان چه می‌توانیم بکنیم؟

And then I went out into the Deaf world.

سپس من پا به دنیای ناشنوایان گذاشتم.

I went to Deaf clubs.

به انجمن‌ها و باشگاه‌های ناشنوایان رفتم.

I saw performances of Deaf theater and of Deaf poetry.

من اجرای تئاتر و شعرخوانی ناشنوایان را تماشا کردم.

حتی به مسابقه دختر شایسته ناشنوایان آمریکا در نشویل، ایالت تنسی رفتم

I even went to the Miss Deaf America contest in Nashville, Tennessee,

where people complained about that slurry Southern signing.

جایی که مردمش از برگزاری این مسابقه آبکی جنوبی شکایت می‌کنند.

( خنده تماشاگران)

(Laughter)

هرچه که عمیق‌تر و عمیق‌تر در دنیای ناشنوایی غوطه‌ورمی‌شدم،

And as I plunged deeper and deeper into the Deaf world,

بیشتر متقاعد می‌شدم که ناشنوایی یک فرهنگ است

I became convinced that Deafness was a culture

و این که افراد در دنیای ناشنوایی می‌گویند،

and that the people in the Deaf world who said,

"We don't lack hearing; we have membership in a culture,"

"ما فقدان شنوایی نداریم، بلکه ما در یک فرهنگ عضویت داریم،"

were saying something that was viable.

چیزی را می‌گفتند که ماندگار بود.

It wasn't my culture,

اما این فرهنگ من نبود،

and I didn't particularly want to rush off and join it,

به ویژه نمی‌خواستم که عجله کنم و به آن ملحق شوم،

but I appreciated that it was a culture

اما آن را به عنوان یک فرهنگ

and that for the people who were members of it,

و افرادی که عضو آن بودند را درک کردم و پذیرفتم،

it felt as valuable as Latino culture or gay culture or Jewish culture.

این احساس به اندازه فرهنگ‌ لاتین یا فرهنگ همجنسگرایان و یا فرهنگ یهودی ارزشمند بود.

It felt as valid, perhaps, even as American culture.

این احساس شاید حتی به اندزه فرهنگ آمریکایی معتبر بود.

Then a friend of a friend of mine had a daughter who was a dwarf.

سپس دوست یکی از دوستانم صاحب دختری کوتوله شد.

هنگامی که دخترش به دنیا آمد،

And when her daughter was born,

she suddenly found herself confronting questions

ناگهان با پرسش‌هایی مواجه شد

که حالا برای من کاملا شدت و قوت پیدا میکردند.

that now began to seem quite resonant to me.

She was facing the question of what to do with this child.

او با این سوال مواجه بود که با این کودک چه باید بکند.

Should she say, "You're just like everyone else but a little bit shorter?"

آیا او باید بگوید،" تو کاملا مثل بقیه هستی و فقط کمی کوتاه تری؟ "

و یا سعی بر ساختن نوعی هویت کوتوله‌ای برای او بکند،

Or should she try to construct some kind of dwarf identity,

get involved in the Little People of America,

و در جامعه کوتوله‌های آمریکا مشارکت کند،

become aware of what was happening for dwarfs?

و نسبت به انچه که برای کوتوله ها اتفاق می‌افتد آگاه شود؟

And I suddenly thought,

و ناگهان فکر کردم،

بیشتر کودکان ناشنوا از پدر و مادرهای شنوا متولد میشوند.

"Most deaf children are born to hearing parents.

Those hearing parents tend to try to cure them.

این پدر مادرهای شنوا تمایل دارند که برای معالجه آنها تلاش کنند.

Those deaf people discover community somehow in adolescence.

این افراد ناشنوا در دوران بزرگسالی به شکلی اجتماعات خودشان را کشف می کنند.

Most gay people are born to straight parents.

بیشتر افراد همجنسگرا از پدرو مادرهای دگرجنسگرا متولد می‌شوند.

Those straight parents often want them to function

این پدر مادرهای دگرجنسگرا اغلب از فرزندان همجنسگرایشان میخواهند

آنچه را پیشه کنند که به نظر آنان جریان اصلی جهان است،

in what they think of as the mainstream world,

and those gay people have to discover identity later on.

و این افراد همجنسگرا مجبورند بعدتر هویتشان را کشف کنند.

And here was this friend of mine,

و این دوستم بود که

looking at these questions of identity with her dwarf daughter.

با این پرسش‌ها درباره هویت دختر کوتوله‌اش مواجه شده بود.

و من فکر کردم، باز هم:‌

And I thought, "There it is again:

a family that perceives itself to be normal

خانواده‌ای که خود را عادی قلمداد می‌کند

with a child who seems to be extraordinary."

بچه‌ای دارد که به نظر غیرعادی است.

And I hatched the idea that there are really two kinds of identity.

و به این ایده اندیشیدم که در واقع دو نوع هویت وجود دارد.

There are vertical identities,

هویت عمودی،

که نسل به نسل از والدین به کودک می‌رسد.

which are passed down generationally from parent to child.

چیزهایی مثل قومیت، غالبا ملیت، زبان و اغلب مذهب.

Those are things like ethnicity,

frequently nationality, language, often religion.

Those are things you have in common with your parents and with your children.

این چیزها را فرد با والدین و کودکان خود مشترک دارد.

And while some of them can be difficult,

با اینکه گاهی برخی از اینها میتوانند مشکلاتی به بار آورد،

there's no attempt to cure them.

ولی تلاشی برای علاج آنها نمی‌شود.

You can argue that it's harder in the United States --

شما می‌توانید مدعی شوید که در ایالت متحده --

our current presidency notwithstanding --

با وجود رئیس جمهور فعلی ما--

رنگین پوست بودن سخت‌تر است.

to be a person of color.

And yet, we have nobody who is trying to ensure

و در عین حال، کسی سعی نمی کند تضمین کند

that the next generation of children born to African-Americans and Asians

که نسل آتی کودکانی که از آمریکایی‌های آفریقایی تبار و آسیایی متولد می‌شوند

come out with creamy skin and yellow hair.

پوست سفید رنگ و موی زرد داشته باشند.

انواع دیگر هویت‌ نیز هستند که فرد آنها را از یک گروه همتا می گیرد.

There are these other identities which you have to learn from a peer group,

و من آنها را هویت افقی می‌نامم.

and I call them "horizontal identities,"

because the peer group is the horizontal experience.

زیرا گروه همتا یک تجربه افقی است.

These are identities that are alien to your parents

این هویت‌ها برای پدر و مادرفرد بیگانه‌اند

and that you have to discover when you get to see them in peers.

و فرد آنها را زمانی پیدا می‌کند که همتا و همشانان خود را ببینید.

این هویتها، هویت های افقی،

And those identities, those horizontal identities,

همواره مردم سعی می کنند که آنها را معالجه کنند.

people have almost always tried to cure.

و من می‌خواستم ببینیم به چه شکلی

And I wanted to look at what the process is

through which people who have those identities

مردمی که این جور هویت‌ها را دارند

come to a good relationship with them.

باا آنها رابطه خوب برقرار می‌کنند.

And it seemed to me that there were three levels of acceptance

به نظرم سه سطح پذیرش وجود دارد

that needed to take place.

که می‌بایستی به وقوع بپیوندد.

پذیرش فردی، پذیرش خانوادگی، و پذیرش اجتماعی.

There's self-acceptance, there's family acceptance, and there's social acceptance.

And they don't always coincide.

و همیشه اینها با هم اتفاق نمی‌افتند.

And a lot of the time, people who have these conditions are very angry,

خیلی اوقات، افرادی که چنین شرایطی را دارند بسیار عصبانی هستند

because they feel as though their parents don't love them,

زیرا احساس می‌کنند که پدر و مادرشان آنها را دوست ندارند،

در حالی که آنچه اتفاق میآفتد آن است که والدین آنها را نمی‌پذیرند.

when what actually has happened is that their parents don't accept them.

عشق چیزی است که بصورت ایدآل بی‌قید و شرط

Love is something that, ideally, is there unconditionally

throughout the relationship between a parent and a child.

در رابطه‌ بین یک پدر یا مادر با فرزند است.

But acceptance is something that takes time.

اما پذیرش چیز زمان‌بری است.

It always takes time.

پذیرش همواره زمان نیاز دارد.

یکی از کوتوله‌ها که باهاش آشنا شدم نامش کلینتون براون ا‌ست.

One of the dwarfs I got to know was a guy named Clinton Brown.

When he was born, he was diagnosed with diastrophic dwarfism,

هنگامی که متولد شد تشخیص داده شد که او مبتلا به کوتولگی دیاستروفیک است( بیماری که استخوانهای بیمار به هم می‌پییچد)

یک بیماری بسیار فلج‌کننده،

a very disabling condition,

and his parents were told that he would never walk,

به پدر و مادرش گفته شد که او هرگز نخواهد توانست راه برود، هرگز حرف نخواهد زد،

he would never talk,

he would have no intellectual capacity,

و هیچ توانایی هوشی ندارد،

and he would probably not even recognize them.

و احتمالا او هرگز حتی آنها را نخواهد شناخت.

And it was suggested to them that they leave him at the hospital

و به آنها پیشنهاد شده بود که کودک را در بیمارستان بسپارند

so that he could die there quietly.

تا او بتواند در بیمارستان به آرامی بمیرد.

His mother said she wasn't going to do it,

مادرش گفت که اینکار را نخواهد کرد.

and she took her son home.

و پسرش را به خانه برد.

And even though she didn't have a lot of educational or financial advantages,

با اینکه او توفیق تحصیلی و مالی زیادی نداشت،

بهترین پزشک در کشور

she found the best doctor in the country for dealing with diastrophic dwarfism,

برای معالجه کوتولگی دیستروفیک را یافت

and she got Clinton enrolled with him.

و کلینتون را به او سپرد.

And in the course of his childhood,

کلینتون در دوره کودکیش،

he had 30 major surgical procedures.

۳۰ جراحی عمده داشت.

And he spent all this time stuck in the hospital

و تمامی این مدت را در بیمارستان بود

while he was having those procedures,

در حالی‌‌که مراحل درمان را طی میکرد،

as a result of which, he now can walk.

و در نتیجه او الان می‌تواند راه برود.

While he was there, they sent tutors around to help him with his schoolwork,

و زمانی که در بیمارستان بود، برای او آموزگارانی فرستادند تا برای کارهای مدرسه به او کمک کنند.

کلینتون سخت کار کرد چون‌که کار دیگری نداشت که انجام دهد.

and he worked very hard, because there was nothing else to do.

و به سطحی از تحصیلات رسید

He ended up achieving at a level

that had never before been contemplated by any member of his family.

که هیچ یک از اعضای خانواده‌اش به آن نرسیده بود.

He was the first one in his family, in fact, to go to college,

در حقیقت او اولین فرد در خانواده‌اش بود که به کالج رفت،

where he lived on campus and drove a specially fitted car

جایی که او در محیط دانشگاه زندگی می‌کرد و خودرو ویژه‌اش را می‌راند

that accommodated his unusual body.

که سازگار با شرایط غیرعادی بدنش بود.

And his mother told me the story of coming home one day --

مادرش برایم تعریف کرد که یک روز به خانه آمد--

and he went to college nearby --

و به کالج نزدیک خانه رفت--

and she said, "I saw that car, which you can always recognize,

او گفت،" آن خودروی آشنا را دیدم

in the parking lot of a bar," she said.

در پارکینک یک میکده پارک شده بود.( خنده تماشاگران)

(Laughter)

"با خودم فکر کردم، آنها ۶ فوت قد دارند،و او سه فوت قد دارد.

"And I thought to myself,

'They're six feet tall, he's three feet tall.

Two beers for them is four beers for him.'"

دو آبجو برای آنها مثل چهار تا آبجو برای کلینتون است."

گفت:‌ "میدانستم که نمی‌توانم وارد شوم و مزاحمش بشوم،

She said, "I knew I couldn't go in there and interrupt him,

but I went home, and I left him eight messages on his cell phone."

اما به خانه رفتم، و هشت تا پیغام روی تلفن همراهش گذاشتم."

She said, "And then I thought,

او گفت،" سپس فکر کردم،

if someone had said to me, when he was born,

اگر زمانی که او متولد شد کسی به من می گفت

that my future worry would be that he'd go drinking and driving

که نگرانی آینده من این خواهد بود که او با همکلاسی‌هایش الکل بنوشد و رانندگی کند --"

with his college buddies ..."

(Laughter)

( تشویق تماشاگران)

(Applause)

And I said to her,

به او گفتم،" فکر می‌کنی چه کردی

"What do you think you did that helped him to emerge

که به او کمک کرد تا تبدیل به چنین آدم جذاب، موفق وفوق‌العاده‌ای بشود؟"

as this charming, accomplished, wonderful person?"

And she said, "What did I do?

و او گفت،" من چه کردم؟ فقط عاشقش بودم.

I loved him, that's all.

کلینتون همواره نوری در دل داشت.

Clinton just always had that light in him.

و من و پدرش خوش‌شانس بودیم که اولین کسانی بودیم که این نور را دیدم."

And his father and I were lucky enough to be the first to see it there."

I'm going to quote from another magazine of the '60s.

میخواهم بریده‌ای از یک روزنامه دیگر در دهه شصت را نقل کنم.

This one is from 1968 --

این یکی از سال ۱۹۶۸ است-- مجله ماهانه آتلانتیک، صدای آمریکای آزاد--

"The Atlantic Monthly," voice of liberal America --

written by an important bioethicist.

نوشته یک بایواتیکیست مهم (کسی که مفاهیم اخلاقی کشفیات جدید علوم زیست‌شناسی را بررسی میکند).

He said, "There is no reason to feel guilty

او گفته، "هیچ دلیلی وجود ندارد برای احساس گناه

about putting a Down's syndrome child away,

در مورد واگذاشتن یک کودک مبتلا به سندروم داون (عقب مانده ذهنی)،

چه پنهان کردنش در یک آسایشگاه باشد

whether it is 'put away' in the sense of hidden in a sanitarium

و چه احساس مرگ برای آنها.

or in a more responsible, lethal sense.

این ناراحت کننده است- بله- وحشتناک است. اما هیچ حس گناهی را به همراه ندارد.

It is sad, yes. Dreadful.

But it carries no guilt.

گناه واقعی ناشی از صدمه به یک انسان ناشی می‌شود،

True guilt arises only from an offense against a person,

و یک عقب‌مانده، انسان نیست."

and a Down's is not a person."

There's been a lot of ink given to the enormous progress that we've made

برای پیشرفت عظیمی که کرده‌ایم جوهر زیادی خرج نوشتن شده

in the treatment of gay people.

برای بهبود وضع افرادهمجسگرایان.

The fact that our attitude has changed is in the headlines every day.

تغییری که نگرش ما باعث شده هر روز در سرفصل خبرهاست.

But we forget how we used to see people who had other differences,

اما ما فراموش کرده‌ایم که به افرادی که تفاوتها دیگری داشتند چگونه نگاه می‌کردیم.

how we used to see people who were disabled,

چگونه به افرادی که معلول بودند نگاه می‌کردیم،

how inhuman we held people to be.

چگونه غیر انسانی با مردم برخورد می‌کردیم.

And the change that's been accomplished there,

و تغییری که حاصل شده،

which is almost equally radical,

که تقریبا به همان میزان بنیادی‌ست،

is one that we pay not very much attention to.

چیزی‌ست که ما خیلی به آن توجه نمی‌کنیم.

یکی از خانواده‌هایی که من با آنها مصاحبه کردم، تام و کرن روباردز،

One of the families I interviewed, Tom and Karen Robards,

که از گذشته‌شان گفتند، هنگامی که به عنوان نیویورکی‌های جوان موفق

were taken aback when, as young and successful New Yorkers,

their first child was diagnosed with Down syndrome.

اولین فرزندشان مبتلا به سندروم داون تشخیص داده شد.

They thought the educational opportunities for him were not what they should be,

آنها فکر کردند که امکانات آموزشی موجود برای پسرشان چیزی نیست که باید باشد،

and so they decided they would build a little center --

بنابراین تصمیم گرفتند که مرکز کوچکی را ایجاد کنند--

two classrooms that they started with a few other parents --

دو کلاس که با تعداد اندکی پدر و مادرهای دیگر تاسیس کردند

to educate kids with DS.

برای آموزش کودکان مبتلا به سندروم داون.

And over the years, that center grew into something called the Cooke Center,

و طی سال‌ها این مرکز رشد کرده و به مرکزی به نام کوک سنتر Cooke Center, تبدیل شده،

where there are now thousands upon thousands of children

که اکنون در آنجا هزاران هزار

کودکان مبتلا به ناتوانایی ذهنی در حال آموزش هستند.

with intellectual disabilities

who are being taught.

In the time since that "Atlantic Monthly" story ran,

از زمانی که داستان ماهنامه آتلانتیک منتشر شد تاکنون،

the life expectancy for people with Down syndrome has tripled.

امید به زندگی افراد مبتلا به بیماری داون سه برابر شده است.

تجربه مبتلایان به بیماری داون شامل کسانی‌ست که بازیگر هستند،

The experience of Down syndrome people includes those who are actors,

those who are writers, some who are able to live fully independently in adulthood.

کسانی که نویسنده هستند، برخی از آنها توانایی آن را دارند که کاملا مستقل زندگی کنند.

The Robards had a lot to do with that.

خانواده رابردز کارهای زیادی در این خصوص انجام داده‌اند.

And I said, "Do you regret it?

بهشان گفتم آیا از این موضوع متاسف هستید؟

Do you wish your child didn't have Down syndrome?

آیا آرزو می‌کردید که فرزندتان دچار بیماری داون نبود؟

Do you wish you'd never heard of it?"

ایا آرزو می‌کردید که هرگز نمی‌شنیدید که فرزند تان بیمار است؟

بطرز جالبی پدر کودک بیمار گفت،

And interestingly, his father said,

"Well, for David, our son, I regret it,

" خُب برای دیوید ، پسرمان، من تاسف می‌خورم،

زیرا برای دیوید، بودن در دنیا مشکل است،

because for David, it's a difficult way to be in the world,

and I'd like to give David an easier life.

و دلم می‌خواست که می‌شد زندگی بهتری به او داد،

But I think if we lost everyone with Down syndrome,

اما فکر میکنم اگر تمامی کسانی را که به بیماری داون مبتلایند را از دست بدهیم این یک فاجعه خواهد بود."

it would be a catastrophic loss."

And Karen Robards said to me, "I'm with Tom.

و کرن روباردز به من گفت،" من هم مثل تام فکر میکنم.

For David, I would cure it in an instant, to give him an easier life.

برای دیوید، اگر به من بود ظرف یک لحظه به او زندگی راحت‌تری می‌دادم.

But speaking for myself --

اما در مورد خودم اگر بخواهیم صحبت کنم-- خوب ، ۲۳ سال پیش که او به دنیا آمد هرگز بر این باور نبودم که

well, I would never have believed 23 years ago when he was born

که به این مرحله‌ برسم--

that I could come to such a point.

در مورد خودم میگویم، این مرا بسیار بهتر و بسیار مهربانتر

Speaking for myself, it's made me so much better and so much kinder

and so much more purposeful in my whole life that, speaking for myself,

و بسیار هدف دارتر در تمامی عمرمم کرده،

من شخصا، آن را با هیچ چیز در دنیا عوض نمی‌کنم."

I wouldn't give it up for anything in the world."

ما در مرحله‌ای زندگی می‌کنیم که پذیرش اجتماعی برای این موارد وخیلی از موقعیت های دیگر

We live at a point when social acceptance for these and many other conditions

is on the up and up.

بالا و بالاتر میرود و رو به افزایش است.

و در عین حال ما در لحظه ای زندگی می‌کنیم

And yet we also live at the moment

که توانایی ما برای از بین بردن این‌گونه شرایط

when our ability to eliminate those conditions

has reached a height we never imagined before.

تا به حدی رسیده که هرگز آن را تصور نمی‌کردیم.

Most deaf infants born in the United States now

اکنون بیشتر نوزادان ناشنوا در ایالات متحده

will receive cochlear implants,

قسمت حلزونی گوش برای‌شان کاشته می‌شود،

which are put into the brain and connected to a receiver,

که درمغز‌شان گذارده شده و به یک دستگاه گیرنده متصل است،

and which allow them to acquire a facsimile of hearing

و به آنها اجازه می‌دهد که برگردانی از شنوایی با استفاده از تکلم دهانی را بدست اورند.

and to use oral speech.

A compound that has been tested in mice, BMN-111,

آمیخته‌ای که در موش BMN-111، آزمایش شده است

is useful in preventing the action of the achondroplasia gene.

در جلوگیری از فعال شدن ژن آکندروپلازی(ژنی که عامل بیماری کوتولگی‌ست) موثر است.

Achondroplasia is the most common form of dwarfism,

آکندروپلازی رایج‌ترین شکل بیماری کوتولگی‌ست،

and mice who have been given that substance

و موش‌هایی که دارای ژن اکندروپلازی هست و این ماده را دریافت کردند،

and who have the achondroplasia gene

grow to full size.

تا اندازه طبیعی و کامل رشد می‌کند،

Testing in humans is around the corner.

و آزمایش این دارو برای انسان نیز نزدیک است.

There are blood tests which are making progress

آزمایشات خونی نیز در حال پیشرفت‌اند

که با قطعیت بالاتر و در دوران اولیه بارداری علائم بیماری داون را تشخیص می‌دهند،

that would pick up Down syndrome more clearly and earlier in pregnancies

than ever before,

making it easier and easier for people to eliminate those pregnancies,

و برای مردم این را آسان‌تر و آسان‌تر می‌کند تا بارداری را برطرف کنند،

or to terminate them.

و یا به آن‌ خاتمه دهند.

So we have both social progress and medical progress.

بنابراین ما هم پیشرفت اجتماعی و هم پیشرفت پزشکی و درمانی داریم.

And I believe in both of them.

و من به هردو این‌ها باور دارم.

I believe the social progress is fantastic and meaningful and wonderful,

معتقدم پیشرفتهای اجتماعی فوق العاده ، معنی‌دار و عالی‌ هستند،

and I think the same thing about the medical progress.

وهمین عقیده را در مورد پیشرفتهای پزشکی دارم.

But I think it's a tragedy when one of them doesn't see the other.

اما فکرمی‌کنم هنگامی‌که یکی از این دو با دیگری هم‌خوان نباشد تراژدی رخ می‌دهد.

هنگامی که من تعامل این دو را در

And when I see the way they're intersecting

شرایطی مانند سه موقعیتی را که شرح دادم می‌بینیم،

in conditions like the three I've just described,

I sometimes think it's like those moments in grand opera

گاهی فکر میکنم موقعیتی شبیه به آن لحظاتی از یک اپرای بزرگ پیش می‌آید

که قهرمان داستان به عشقش نسبت به معشوق پی می‌برد

when the hero realizes he loves the heroine

at the exact moment that she lies expiring on a divan.

درست در همان لحظه‌ای که معشوق بر تخت خفته و هدر می‌رود.

( خنده تماشاگران)

(Laughter)

ما باید با هم در مورد راه های درمان فکر کنیم.

We have to think about how we feel about cures altogether.

And a lot of the time the question of parenthood is:

خیلی اوقات پرسشی که والدین دارند این است که،

What do we validate in our children,

ما جه اعتباری به فرزندانمان می‌دهیم،

and what do we cure in them?

و چه چیزی را در آن‌ها درمان می‌کنیم؟

Jim Sinclair, a prominent autism activist, said,

جیم سینکلر، فعال برجسته بیماری درخودماندگی (اوتیسم)، گفت،

"When parents say, 'I wish my child did not have autism,'

"هنگمی که پدر و مادری می‌گویند که ' آرزو می‌کردم که فرزندم بیماری اوتیسم نداشت ‌،'

چیزی که آنها واقعا می گویند این است که آرزو می‌کردم که این بچه وجود نداشت

what they're really saying is, 'I wish the child I have did not exist

and I had a different, nonautistic child instead.'

و در عوض کودکی دیگری که بیماری اوتیسم نداشت را داشتم."

Read that again. This is what we hear when you mourn over our existence.

قرائت دوباره‌‌‌ی این چیزی‌ست که در هنگام سوگواری موجودیتمان می‌شنوید.

This is what we hear when you pray for a cure:

چیزی‌ست که در زمانی که برای شفا دعا می‌کنیم می‌شنوید--

زمانی که آخرین آرزوی شما این است

that your fondest wish for us is that someday we will cease to be,

این است که روزی ما محو شویم

and strangers you can love will move in behind our faces."

غریبه‌ هایی را که میتوانید آنها دوست داشته باشید به پس چهره‌های روند."

این دیدگاه بسیار افراطی‌ست،

It's a very extreme point of view,

but it points to the reality that people engage with the life they have

اما این به حقیقتی اشاره دارد که این افراد با زندگی که دارند درگیرهستند

و درمان یا تغییر و یا رفع آن را نمیخواهند.

and they don't want to be cured or changed or eliminated.

They want to be whoever it is that they've come to be.

آنها میخواهند همان کسی که باشند که به دنیا آمدند تا آن کس باشند.

یکی از خانواده هایی که من با آنها برای این پروژه مصاحبه کردم

One of the families I interviewed for this project

was the family of Dylan Klebold,

خانواده دیلان کلیبالد بود که یکی از عاملان کشتار دبیرستان کلمباین( در سال ۱۹۹۹ در ایالت کلرادوی) بود.

who was one of the perpetrators of the Columbine massacre.

زمان زیادی را برد تا آنها را متقاعد کنم تا با من صحبت کنند،

It took a long time to persuade them to talk to me,

and once they agreed, they were so full of their story

و بالاخره روزی موافقت کردند، آنها پر از داستانهای و موضوعاتی بودند

that they couldn't stop telling it,

که از گفتن آنها نمی‌توانستند خوداری کنند.

اولین آخر هفته‌ای که با آنها گذراندم-- اولین از آخر هفته‌های بسیاری که با آنها بودم--

and the first weekend I spent with them, the first of many,

I recorded more than 20 hours of conversation.

بیش از ۲۰ ساعت گفتگو ضبط کردم.

And on Sunday night, we were all exhausted.

و یکشنبه شب، ما بسیار خسته بودیم.

We were sitting in the kitchen. Sue Klebold was fixing dinner.

در آشپزخانه نشسته بودیم. سو کلیبالد شام را آماده میکرد.

و من گفتم،"اگر دیلن الان اینجا بود،

And I said, "If Dylan were here now,

do you have a sense of what you'd want to ask him?"

می‌دانی چه سوالی از او می‌پرسیدی؟"

And his father said, "I sure do.

و پدرش گفت،" البته که میدانم.

I'd want to ask him what the hell he thought he was doing."

می‌خواهم از او بپرسم که فکر می‌کرد دارد چه غلطی می‌کند."

And Sue looked at the floor, and she thought for a minute.

و سو به زمین خیره شد، و برای دقیقه‌ای فکر کرد.

بعد سرش را بالا آورد و گفت،

And then she looked back up and said,

"ازاو می‌خواستم که مرا ببخشد برای اینکه مادرش بودم

"I would ask him to forgive me for being his mother

و هرگز نفهمیدم که در ذهن او چه می‌گذرد."

and never knowing what was going on inside his head."

When I had dinner with her a couple of years later --

چند سال بعد که با او شام می‌خوردم--

one of many dinners that we had together --

یکی از دفعاتی زیادی که با هم شام خوردیم--

she said, "You know, when it first happened,

او گفت" میدانی، اوایل که این اتفاق افتاده‌بود،

I used to wish that I had never married, that I had never had children.

آرزو میکردم که هرگز ازدواج نکرده بودم و فرزندی نداشتم.

If I hadn't gone to Ohio State and crossed paths with Tom,

اگر به اوهایو نرفته بودم و با تام سر راه هم قرار نمی‌گرفتیم،

این بچه وجود نداشت و این اتفاق وحشتناک نمی‌افتاد.

this child wouldn't have existed,

and this terrible thing wouldn't have happened.

اما بعدا احساس کردم که من فرزندانم را خیلی دوست دارم

But I've come to feel that I love the children I had so much

that I don't want to imagine a life without them.

و نمی‌خواهم زندگی بدون آنها را تصور کنم.

I recognize the pain they caused to others,

تصدیق می‌کنم رنجی که آنها برای دیگران سبب شدند نابخشودنی است،

for which there can be no forgiveness,

but the pain they caused to me, there is," she said.

اما دردی که برای من سبب شدند قابل بخشش است."

"بنابراین در عین اینکه تصدیق می‌کنم دنیا جای بهتری می‌بود

"So while I recognize that it would have been better for the world

if Dylan had never been born,

اگر دیلن هرگز به دنیا نمی‌آمد،

I've decided that it would not have been better for me."

اما معتقدم که برای من بهتر نمی‌بود."

برایم حیرت‌انگیز بود که چطور همه این خانواده‌ها با این فرزندان و این مشکلات،

I thought it was surprising

how all of these families had all of these children

with all of these problems,

problems that they mostly would have done anything to avoid,

مشکلاتی که بیشترشان حاضر بودند برای جلوگیریشان هر کاری بکنند،

and that they had all found so much meaning in that experience of parenting.

در تجربه فرزند داشتن این همه معنا یافته‌اند.

بعد فکر کردم، همه ما که فرزند داریم

And then I thought, all of us who have children

love the children we have, with their flaws.

عاشق فرزندانمان هستیم با همه‌ کاستی‌ها و معایبشان.

اگر ناگهان فرشته باشکوهی از سقف وارد اتاق نشیمن من شود

If some glorious angel suddenly descended through my living-room ceiling

and offered to take away the children I have

و پیشنهاد کند که فرزندان مرا ببرد

and give me other, better children --

و در عوض فرزندان بهتر- مودب‌تر، بامزه‌تر، بهتر، یا باهوش‌تری بدهد--

more polite, funnier, nicer, smarter --

(Laughter)

به فرزندانم می‌چسبم و دعا می‌کنم که این منظره وحشتناک دور شود.

I would cling to the children I have and pray away that atrocious spectacle.

و در نهایت احساس می‌کنم

And ultimately,

I feel that in the same way that we test flame-retardant pajamas in an inferno

همانطوری که ما قابلیت احتراق لباس راحتی را در کوره آزمایش می‌کنیم

to ensure they won't catch fire when our child reaches across the stove,

تا مطمئن شویم کودکمان هنگام عبور از کنار اجاق آتش نمی‌گیرد،

so these stories of families negotiating these extreme differences

داستان خانواده‌هایی که این تفاوت‌های افراطی را بازگو می‌کنند

reflect on the universal experience of parenting,

تجربه جهانی فرزند داری را منعکس می‌کند،

which is always that sometimes, you look at your child, and you think,

که همواره به این صورت است که گاهی آدم به کودک خود نگاه می‌کند و فکر می‌کند،

تو از کجا پیدایت شد؟

"Where did you come from?"

(Laughter)

( خنده تاشاگران)

It turns out that while each of these individual differences is siloed --

معلوم می‌شود درحالی که هر یک از این تفاوت‌ها به شکل منفرد وجود دارد--

there are only so many families dealing with schizophrenia,

خانواده‌های زیادی هستند که با اسکیزوفرنی درگیرند،

only so many families of children who are transgender,

خانواده هایی زیادی هستند که کودکانشان دگرجنسگونه (ترنسجندر) هستند،

خانواده های زیادی هستند که کودکان نابغه دارند--

only so many families of prodigies --

who also face similar challenges in many ways --

که از خیلی جهات نیز با چالش‌های مشابه روبرو هستند--

there are only so many families in each of those categories.

در هر یک از این دسته‌ها خانواده های زیادی هستند--

اما اگر به این فکر کنید

But if you start to think

that the experience of negotiating difference within your family

که تجربه‌ی گفتگو‌ درباره تفاوت در درون خانواده

همان چیزی است که مردم به آن اشاره میکنند،

is what people are addressing,

آن‌وقت است که متوجه می‌شوید که این تقریبا یک پدیده جهانی است.

then you discover that it's a nearly universal phenomenon.

Ironically, it turns out,

تازه، معلوم می‌شود که این تفاوت‌های ما و برداشت ما از تفاوت است

that it's our differences and our negotiation of difference

that unite us.

که ما را به هم پیوند می‌دهد.

I decided to have children while I was working on this project.

زمانی که روی این پروژه کار می‌کردم تصمیم گرفتم بچه‌دار شوم

And many people were astonished and said,

فراد زیادی شگفت‌زده شدند و گفتند،

"But how can you decide to have children

" اما چگونه می‌توانی تصمیم به بچه‌دار شدن بگیری

آن هم وسط مطالعه دراین باره که هر چیزی می‌تواند برعکس از آب دربیاید؟"

in the midst of studying everything that can go wrong?"

And I said, "I'm not studying everything that can go wrong.

گفتم، "من روی مسئله همه آنچه که ممکن است برعکس از آب درآید کار نمی‌کنم.

What I'm studying is how much love there can be,

من در حال مطالعه بر این هستم که حتی وقتی همه چیز به نظر اشتباه است، چقدر عشق می‌تواند در میان باشد."

even when everything appears to be going wrong."

من در حال مطالعه بر این هستم که حتی وقتی همه چیز به نظر اشتباه است، چقدر عشق می‌تواند در میان باشد."

I thought a lot about the mother of one disabled child I had seen,

درباره مادر کودکی معلول که دیده بودم بسیار فکر کردم،

کودکی به شدت معلول که به علت غفلت پرستار درگذشت.

a severely disabled child who died through caregiver neglect.

And when his ashes were interred, his mother said,

هنگامی که خاکستر او دفن شد، مادرش گفت،

" من اینجا به خاطر دو خسران طلب آمرزش و دعا می‌کنم،

"I pray here for forgiveness for having been twice robbed:

once of the child I wanted,

یکی به خاطر کودکی که می‌خواستم و دیگری به خاطر پسرم که عاشقش بودم."

and once of the son I loved."

And I figured it was possible, then, for anyone to love any child,

متوجه شدم که هرکسی ممکن است عاشق هر کودکی باشد

if they had the effective will to do so.

تنها اگر اراده این کار را داشته باشد.

همسر من پدر بیولوژیکی دو کودک است

So, my husband is the biological father of two children

with some lesbian friends in Minneapolis.

که مادرانشان دوستان او و زنان همجنسگرا در مینیاپلیس هستند.

یکی از دوستان نزدیکم در کالج، طلاق گرفته بود و می‌خواست بچه‌دار شود.

I had a close friend from college who'd gone through a divorce

and wanted to have children.

And so she and I have a daughter,

اینطوری شد که من و او حالا یک دختر داریم،

and mother and daughter live in Texas.

و حالا مادر و دختر در تگزاس زندگی می‌کنند.

And my husband and I have a son who lives with us all the time,

من و شوهرم پسری داریم که همیشه پیش ما زندگی می‌کند

of whom I am the biological father,

و من پدر بیولوژیکی‌اش هستم،

و مادر واسطه برای بارداری او لورا بود،

and our surrogate for the pregnancy was Laura,

the lesbian mother of Oliver and Lucy in Minneapolis.

مادر لزبین اُلیور و لوسی در مینیاپلیس.

(Laughter)

(تشویق تماشاگران)

So --

(Applause)

خُب مختصرش می‌شود پنج والد برای چهار فرزند در سه ایالت.

The shorthand is: five parents of four children in three states.

(Laughter)

And there are people who think that the existence of my family

افرادی هستند که فکر می کنم که وجود خانواده من

somehow undermines or weakens or damages their family.

به نحوی به خانواده آنها صدمه می‌زند و یا آن را تضعیف و یا تخریب می‌کند.

And there are people who think that families like mine

افرادی هم هستند که فکر می‌کنند خانواده‌هایی مانند خانواده من

shouldn't be allowed to exist.

نباید اجازه وجود داشته باشند.

And I don't accept subtractive models of love,

من مدل تقلیلی عشق را قبول نمی‌کنم، تنها عشق افزاینده را قبول دارم.

only additive ones.

And I believe that in the same way that we need species diversity

و معتقدم همانطوری که به تنوع گونه‌ها نیاز داریم

to ensure that the planet can go on,

تا زمین به روال طبیعی خود پیش رود،

به تنوع عطوفت و خانواده نیز نیاز داریم

so we need this diversity of affection and diversity of family

in order to strengthen the ecosphere of kindness.

تا چرخه محبت را تقویت کنیم.

یک روز بعد از تولد پسرمان،

The day after our son was born,

the pediatrician came into the hospital room

پزشک وارد اتاق بیمارستان شد و گفت نگران است.

and said she was concerned.

He wasn't extending his legs appropriately.

زیرا پسر ما پاهایش را درست صاف نمی‌کرد.

دکتر گفت که شاید نشانه اشکال مغزی باشد.

She said that might mean that he had brain damage.

Insofar as he was extending them, he was doing so asymmetrically,

و تا اندازه‌ای که بچه پاهایش را صاف می‌کند، پاها نامتقارن هستند،

which she thought could mean that there was a tumor of some kind in action.

به نظر دکتر این می‌توانست نشان از وجود یک تومور باشد.

او سر بسیار بزرگی داشت، که دکتر فکر کرد شاید حاکی از هیدروسفالی باشد.

And he had a very large head,

which she thought might indicate hydrocephalus.

And as she told me all of these things,

و همانطور که او همه این چیزها را به من می‌گفت،

I felt the very center of my being pouring out onto the floor.

من احساس میکردم که درونم آب می‌شود و به زمین می‌ریزد.

And I thought, "Here I had been working for years

فکر کردم، من سالهاست روی کتابی کار کرده‌ام

on a book about how much meaning people had found

درباره این‌که افراد به چه معنویتی دست‌یافته‌اند

in the experience of parenting children who were disabled,

با تجربه داشتن فرزندانی معلول،

و من نمی‌خواستم یکی از آنان باشم.

and I didn't want to join their number

because what I was encountering was an idea of illness."

زیرا آنچه با آن مواجه شده بودم یک بیماری بود.

And like all parents since the dawn of time,

و مانند همه پدر و مادرها از لحظه ابتدای زندگی،

می‌خواستم فرزندم را از بیماری محافظت کنم.

I wanted to protect my child from illness.

می‌خواستم خودم را هم از بیماری محافظت کنم.

And I wanted, also, to protect myself from illness.

And yet, I knew from the work I had done

در عین حال، از کاری که انجام داده بودم می‌دانستم

که اگر پسرم هر کدام از مشکلاتی را که می‌خواستیم آزمایش کنیم می‌داشت،

that if he had any of the things we were about to start testing for,

که در نهایت هویت او را تشکیل می‌داد،

that those would ultimately be his identity,

و اگر هویت او باشند، هویت من نیز خواهند شد،

and if they were his identity, they would become my identity,

that that illness was going to take a very different shape as it unfolded.

که آن بیماری قرار است به محض تشخیص، شکل کاملا متفاوتی به خود بگیرد.

We took him to the MRI machine, we took him to the CAT scanner,

بچه را به ام‌آرآی و کت-اسکن بردیم،

we took this day-old child and gave him over for an arterial blood draw.

بچه یک‌روزه را دادیم تا از شریان او خون بگیرند.

We felt helpless.

احساس درماندگی می‌کردیم.

And at the end of five hours,

و پس از پنج ساعت،

گفتند که مغز او کاملا سالم است،

they said that his brain was completely clear

and that he was by then extending his legs correctly.

و تا آن موقع پاهایش را به خوبی صاف می‌کند.

And when I asked the pediatrician what had been going on,

هنگامی که از متخصص پرسیدم اوضاع از چه قرار است،

she said she thought in the morning, he had probably had a cramp.

او گفت احتمالا صبح پای بچه دچار گرفتگی عضلات شده بود.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

But I thought --

اما فکر کردم که چقدر مادرم درست می‌گفت.

(Laughter)

I thought how my mother was right.

I thought, "The love you have for your children

فکر کردم، عشقی که آدم به فرزندش دارد

is unlike any other feeling in the world.

مانند هیچ احساس دیگری در دنیا نیست،

And until you have children, you don't know what it feels like.

و تا زمانی که فرزند ندارید، نمی‌دانید که این احساس چگونه است.

به گمانم بچه‌ها مرا اسیر کردند

I think children had ensnared me

the moment I connected fatherhood with loss.

آن لحظه‌ای که حس پدری را با فقدان درآمیختم.

اما مطمئن نیستم که حس آن لحظه را می‌توانستم درک کنم

But I'm not sure I would have noticed that

اگر که در این پروژه تحقیقاتی فرونرفته بودم.

if I hadn't been so in the thick of this research project of mine.

I'd encountered so much strange love,

من با عشق‌های عجیب و غریب فراوانی مواجه شده‌ام،

and I fell very naturally into its bewitching patterns.

و خیلی طبیعی دچار الگوهای فریبده آن شدم.

And I saw how splendor can illuminate even the most abject vulnerabilities.

دیدم که چگونه نور می‌تواند فرومایه‌ترین آسیب‌ها را منور کند.

در طول این ده سال، مشاهده کرده‌ام و آموخته‌ام

During these 10 years, I had witnessed and learned

شادی دهشتناک ناشی مسئولیت غیرقابل تحمل را،

the terrifying joy of unbearable responsibility,

and I had come to see how it conquers everything else.

و دیده‌ام که چطور بر همه چیز پیروز می‌شود.

و در حالی که گاهی فکر می‌کردم والدینی که با آنها مصاحبه می‌کردم نادان هستند،

And while I had sometimes thought the parents I was interviewing were fools,

enslaving themselves to a lifetime's journey with their thankless children

و خود را برای تمام عمر اسیر کودکان ناسپاسشان کرده‌اند

و تلاش می‌کنند از مصیبت هویت بسازند،

and trying to breed identity out of misery,

آن روز فهمیدم که تحقیقاتم برایم قایق کوچکی ساخته

I realized that day that my research had built me a plank

و من آماده‌ام تا با آن به کشتی آن‌ها بپوندم.

and that I was ready to join them on their ship.

سپاسگزارم.

Thank you.

(Applause and cheers)

( تشویق تماشاگران)

Thank you.