Daniel Goleman: Why arent we all Good Samaritans?

Translator: Worawach Tungjitcharoen Reviewer: Heartfelt Grace

You know, I'm struck by how one of the implicit themes of TED

คุณรู้ไหมครับ ผมรู้สึกแปลกใจเหมือนกันนะว่าไปไงมาไง ประเด็นหนึ่งที่เป็นประเด็นไปโดยปริยายของ TED

is compassion, these very moving demonstrations we've just seen:

คือประเด็นเรื่อง ความกรุณาปราณี ตัวอย่างสาธิตที่กระตุ้นใจตามเราเพิ่งได้เห็นเหล่านี้

HIV in Africa, President Clinton last night.

เชื้อเอชไอวี (HIV) ในอัฟริกา ประธานาธิบดีคลินตันเมื่อคืน

And I'd like to do a little collateral thinking, if you will,

และผมอยากจะพูดอะไรที่สอดคล้องกัน ถ้าคุณจะกรุณา

about compassion and bring it from the global level to the personal.

เกี่ยวกับเรื่องความกรุณาปราณี และดึงจากระดับสากลมาสู่ระดับบุคคล

I'm a psychologist, but rest assured,

ผมเป็นนักจิตวิทยา แต่กรุณามั่นใจเลยว่า

I will not bring it to the scrotal.

ผมจะไม่พูดเรื่องใต้สะดือ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

There was a very important study done a while ago

เมื่อไม่นานมานี้ มีงานวิจัยชิ้นสำคัญมากชิ้นหนึ่ง

at Princeton Theological Seminary that speaks to why it is

ที่โรงเรียนศาสนาแห่งเมือง Princeton ที่ตั้งคำถามขึ้นมาว่า เพราะเหตุใด

that when all of us have so many opportunities to help,

หลายๆครั้งที่เรามีโอกาสช่วยเหลือผู้อื่น

we do sometimes, and we don't other times.

บางครั้ง เราก็ช่วย แต่บางครั้ง เรากลับไม่ช่วย

A group of divinity students at the Princeton Theological Seminary

กลุ่มนักศึกษาศาสนศาสตร์ที่โรงเรียนสอนศาสนาแห่งเมือง Princeton

were told that they were going to give a practice sermon

ได้รับแจ้งว่า พวกเขาจะได้รับการฝึกการเทศนา

and they were each given a sermon topic.

และแต่ละคนได้รับหัวข้อการเทศนาคนละหนึ่งหัวข้อ

Half of those students were given, as a topic,

ครึ่งหนึ่งได้รับหัวข้อ

the parable of the Good Samaritan:

นิทานสอนใจเรื่องผู้ใจบุญ

the man who stopped the stranger in --

ผู้ที่หยุดดูคนแปลกหน้าข้างถนน

to help the stranger in need by the side of the road.

เพื่อจะช่วยเหลือเขา

Half were given random Bible topics.

อีกครึ่งหนึ่งได้รับหัวข้ออย่างสุ่มๆจากในไบเบิล

Then one by one, they were told they had to go to another building

จากนั้น พวกเขาได้รับแจ้งว่า จะต้องไปที่อีกอาคารหนึ่งทีละคนๆ

and give their sermon.

เพื่อเทศนา

As they went from the first building to the second,

เมื่อเขาเดินจากอาคารแรกไปอาคารที่สอง

each of them passed a man who was bent over and moaning,

แต่ละคนจะผ่านคนๆหนึ่งที่นอนคุดคู้และร้องคราญขอความช่วยเหลือ

clearly in need. The question is: Did they stop to help?

ซึ่งเห็นได้อย่างชัดเจนว่าต้องการความช่วยเหลือจริงๆ แต่คำถามคือ พวกเขาหยุดช่วยหรือไม่

The more interesting question is:

คำถามที่น่าสนใจกว่านั้นคือ

Did it matter they were contemplating the parable

เกี่ยวกันไหมกับที่พวกเขากำลังครุ่นคิดพิจารณาถึงนิทานสอนใจ

of the Good Samaritan? Answer: No, not at all.

เรื่องผู้ใจบุญ คำตอบก็คือ ไม่ ไม่เลยแม้แต่น้อย

What turned out to determine whether someone would stop

สิ่งที่ดูเหมือนว่าจะกำหนดว่า คนเราจะหยุด

and help a stranger in need

และช่วยคนแปลกหน้าที่ต้องการความช่วยหรือไม่นั้น

was how much of a hurry they thought they were in --

คือ การที่เขาคิดว่าเขารีบแค่ไหนต่างหาก

were they feeling they were late, or were they absorbed

ว่าเขารู้สึกว่าเขากำลังจะไปสายอยู่หรือเปล่า หรือว่าเขาจดจ่อ

in what they were going to talk about.

แต่กับสิ่งที่เขากำลังจะไปบรรยายอยู่หรือไม่

And this is, I think, the predicament of our lives:

และผมคิดว่านี่เป็นสภาพเลวร้ายของชีวิตเรา

that we don't take every opportunity to help

ที่เราไม่ช่วยเหลือผู้อื่นในทุกๆครั้งที่เรามีโอกาส

because our focus is in the wrong direction.

เพราะเราพุ่งความสนใจของเราไปอีกทางหนึ่ง

There's a new field in brain science, social neuroscience.

มีวิทยาศาสตร์ทางสมองแขนงใหม่ คือ ประสาทวิทยาศาสตร์เชิงสังคม

This studies the circuitry in two people's brains

เป็นการศึกษาระบบสมองของคนสองคน

that activates while they interact.

ที่เกิดการกระตุ้นเมื่อพวกเขามีปฏิสัมพันธ์กัน

And the new thinking about compassion from social neuroscience

และแนวคิดใหม่เกี่ยวกับความกรุณาปราณีจากแขนงวิชานี้

is that our default wiring is to help.

คือ เรามีธรรมชาติที่จะช่วยเหลือผู้อื่น

That is to say, if we attend to the other person,

นั่นคือ เมื่อเราอยู่กับผู้อื่น

we automatically empathize, we automatically feel with them.

เราจะเข้าอกเข้าใจเขาไปโดยอัตโนมัติ เราจะรู้สึกร่วมไปกับพวกเขาได้โดยอัตโนมัติ

There are these newly identified neurons, mirror neurons,

มีเซลล์ประสาทที่เพิ่งจะมีการค้นพบใหม่ เรียกว่า เซลล์กระจกเงา (mirror neuron)

that act like a neuro Wi-Fi, activating in our brain

ทำหน้าที่เหมือนการส่งสัญญาณในระบบประสาท กระตุ้นสมองของเรา

exactly the areas activated in theirs. We feel "with" automatically.

ในส่วนเดียวกันกับเซลล์ของคนอื่น เราจึงรู้สึกร่วมโดยอัตโนมัติ

And if that person is in need, if that person is suffering,

และถ้าหากคนๆนั้นต้องการความช่วย หรือกำลังทุกข์ทรมาน

we're automatically prepared to help. At least that's the argument.

เราจะถูกเตรียมพร้อมอย่างอัตโนมัติที่จะช่วยเหลือ อย่างน้อยนี่ก็เป็นข้อโต้แย้ง

But then the question is: Why don't we?

แต่แล้ว ก็มีคำถามว่า ทำไมเราจึงไม่ช่วย

And I think this speaks to a spectrum

และผมคิดว่านี่บอกอะไรหลายอย่าง

that goes from complete self-absorption,

ตั้งแต่ การจดจ่อในตนเองอย่างสมบูรณ์

to noticing, to empathy and to compassion.

ไปถึงการสังเกต การเอาใจเขามาใส่ใจเรา และไปจนถึงความกรุณาปราณี

And the simple fact is, if we are focused on ourselves,

และด้วยความจริงง่ายๆที่ว่า หากเราสนใจในตนเองอยู่

if we're preoccupied, as we so often are throughout the day,

หากเราจดจ่อกับอะไรอยู่ อย่างที่เรามักเป็นแบบนั้นตลอดทั้งวัน

we don't really fully notice the other.

เราก็จะไม่สังเกตเห็นผู้อื่นได้อย่างเต็มที่จริงจัง

And this difference between the self and the other focus

และความแตกต่างระหว่างความสนใจในตนเองและความสนใจอื่นๆ

can be very subtle.

เป็นอะไรที่เข้าใจยาก

I was doing my taxes the other day, and I got to the point

วันหนึ่ง ผมกำลังจัดการเกี่ยวภาษีอยู่และผมได้ไปถึง

where I was listing all of the donations I gave,

ส่วนที่ผมต้องลงรายการการบริจาคทั้งหมด

and I had an epiphany, it was -- I came to my check

และผมรู้สึกมีความสุขมาก ตอนนั้นผมกลับไปดูเช็ค

to the Seva Foundation and I noticed that I thought,

ที่ส่งไปที่ Seva Foundation และผมพบว่าผมกำลังคิดอยู่ว่า

boy, my friend Larry Brilliant would really be happy

เอ้อ จริงด้วย!! ลาร์รี่ บริลเลียนท์ (Larry Brilliant) เพื่อนของผมจะต้องดีใจมากแน่ๆ

that I gave money to Seva.

ที่ผมบริจาคเงินให้ Seva

Then I realized that what I was getting from giving

ต่อมา ผมจึงตระหนักได้ว่าสิ่งที่ผมได้จากการให้นั้น

was a narcissistic hit -- that I felt good about myself.

มันเป็นผลเชิงหลงตนเอง นั่นคือผมรู้สึกดีต่อตัวผมเอง

Then I started to think about the people in the Himalayas

จากนั้น ผมเริ่มคิดเกี่ยวกับคนบนเทือกเขาหิมาลัย

whose cataracts would be helped, and I realized

ซึ่งพวกเขาจะได้รับการรักษาต้อกระจก และผมจึงตระหนักว่า

that I went from this kind of narcissistic self-focus

ผมได้ออกจากความรู้สึกหลงตน

to altruistic joy, to feeling good

ไปสู่ความปิติจากการช่วยเหลือ ไปสู่ความรู้สึกดี

for the people that were being helped. I think that's a motivator.

ต่อคนที่จะได้รับความช่วยเหลือ ผมคิดว่านั่นแหละที่เป็นแรงบันดาล

But this distinction between focusing on ourselves

แต่ความแตกต่างระหว่างการสนใจตนเอง

and focusing on others

กับผู้อื่นนั้น

is one that I encourage us all to pay attention to.

คือสิ่งที่ผมอยากให้ทุกคนใส่ใจ

You can see it at a gross level in the world of dating.

คุณๆจะเห็นมันในง่ายๆในของโลกของการเดท

I was at a sushi restaurant a while back

มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมนั่งอยู่ในร้านซูชิ

and I overheard two women talking about the brother of one woman,

และผมเผอิญได้ยินผู้หญิงสองคนพูดถึงน้องชาย(หรือพี่ชาย)ของผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

who was in the singles scene. And this woman says,

ที่เป็นโสดอยู่ และผู้หญิงคนนั้นพูดว่า

"My brother is having trouble getting dates,

"น้องชายเรามีปัญหาในการหาคู่เดท

so he's trying speed dating." I don't know if you know speed dating?

เขาเลยลองการเดทด่วน" ผมไม่รู้ว่าคุณรู้จักการเดทด่วนไหม

Women sit at tables and men go from table to table,

ผู้หญิงนั่งประจำโต๊ะ ส่วนผู้ชายย้ายโต๊ะไปเรื่อยๆ

and there's a clock and a bell, and at five minutes, bingo,

จะมีนาฬิกาและระฆัง และเมื่อครบห้านาที บิงโก

the conversation ends and the woman can decide

จบการสนทนา และผู้หญิงจะตัดสินว่า

whether to give her card or her email address to the man

จะให้นามบัตรหรืออีเมลล์แก่ผู้ชายหรือไม่

for follow up. And this woman says,

เพื่อติดต่อกันภายหลัง และผู้หญิงคนนั้นบอกว่า

"My brother's never gotten a card, and I know exactly why.

"น้องเราไม่เคยได้นามบัตรเลย และเรารู้แหละว่าทำไม

The moment he sits down, he starts talking non-stop about himself;

คือตอนที่น้องเรานั่ง น้องเราไม่หยุดพูดเกี่ยวกับตัวเองเลย

he never asks about the woman."

น้องเราไม่เคยถามอะไรผู้หญิงเลย

And I was doing some research in the Sunday Styles section

และตอนที่ผมกำลังหาข้อมูลในคอลัมน์หมวด Sunday Styles

of The New York Times, looking at the back stories of marriages --

ของหนังสือพิมพ์ New York Times หาดูเรื่องราวเบื้องหลังการแต่งงาน

because they're very interesting -- and I came to the marriage

เพราะน่าสนใจมากๆ และผมได้พบกับเรื่องราวการแต่งงานของ

of Alice Charney Epstein. And she said

อลีซ ชาร์นี เอ็บสไตน์ (Alice Charney Epstein) ซึ่งเธอบอกว่า

that when she was in the dating scene,

เมื่อเธออยู่ในช่วงเดท

she had a simple test she put people to.

เธอมีวิธีทดสอบง่ายๆ

The test was: from the moment they got together,

บททดสอบคือ ตั้งแต่ที่ได้พบได้รู้จักกัน

how long it would take the guy to ask her a question

นานแค่ไหนกว่าที่ชายหนุ่มก็เริ่มถามเธอ

with the word "you" in it.

ด้วยคำถามที่มีคำว่า "คุณ" อยู่ในนั้น

And apparently Epstein aced the test, therefore the article.

และดูเหมือนว่าเธอประสบความสำเร็จกับการใช้แบบทดสอบนี้ แล้วก็เลยได้กลายเป็นบทความนั้นไงครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now this is a -- it's a little test

ตอนนี้เรามาดูแบบทดสอบชิ้นเล็กๆชิ้นหนึ่งกันดีกว่า

I encourage you to try out at a party.

ผมอยากให้คุณทดลองใช้ในงานปาร์ตี้ดูนะครับ

Here at TED there are great opportunities.

ที่นี่ ที่ TED เต็มไปด้วยโอกาสที่ยิ่งใหญ่

The Harvard Business Review recently had an article called

ในวารสาร Harvard Business Review มีบทความหนึ่งชื่อว่า

"The Human Moment," about how to make real contact

"ณ ช่วงขณะของมนุษย์" ซึ่งเกี่ยวกับว่า ทำอย่างไรเราจะสามารถมีปฏิสัมพันธ์จริงๆ

with a person at work. And they said, well,

กับเพื่อนร่วมงาน และเขาบอกว่าอย่างนี้ครับ

the fundamental thing you have to do is turn off your BlackBerry,

พื้นฐานเลยก็คือคุณต้องปิด BlackBerry ของคุณก่อน

close your laptop, end your daydream

ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ และเลิกฝันกลางวัน

and pay full attention to the person.

และให้ความสนใจอย่างเต็มที่กับคนๆนั้น

There is a newly coined word in the English language

มีศัพย์ใหม่คำหนึ่งในภาษาอังกฤษ

for the moment when the person we're with whips out their BlackBerry

สำหรับเวลาที่คนที่เราอยู่ด้วยหยิบเอา BlackBerry ขึ้นมา

or answers that cell phone, and all of a sudden we don't exist.

หรือรับโทรศัพท์มือถือ และ ก็เหมือนกับว่าเราได้อันตรธานไปโดยฉับพลัน

The word is "pizzled": it's a combination of puzzled and pissed off.

คำนั้นคือ "pizzled" มันเป็นการผสมคำของ puzzled [งงงัน] กับ pissed off [โมโห]

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I think it's quite apt. It's our empathy, it's our tuning in

ผมว่าก็เหมาะนะ มันเป็นความเอาใจเขามาใส่ใจเราของเรา เป็นการที่เราเข้าหาผู้อื่น

which separates us from Machiavellians or sociopaths.

ที่แยกเราจากพวกปลิ้นปล้อน และพวกต่อต้านสังคม

I have a brother-in-law who's an expert on horror and terror --

ผมมีน้อง(หรือพี่)เขยคนหนึ่ง เขาชำนาญเรื่องน่ากลัวและสยดสยอง

he wrote the Annotated Dracula, the Essential Frankenstein --

เขาเขียนหนังสือ the Annotated Dracula, the Essential Frankenstein

he was trained as a Chaucer scholar,

เขาถูกฝึกมาในแนวของ Chaucer (สไตล์นักเขียนคนหนึ่ง)

but he was born in Transylvania

แต่เขาเกิดที่ ทรานซิลเวเนีย

and I think it affected him a little bit.

และผมคิดว่านั่นส่งผลต่อเขาเล็กน้อย

At any rate, at one point my brother-in-law, Leonard,

ยังไงก็ตาม ณ จุดหนึ่ง ลีโอนาร์ด (Leonard) น้องเขยผมคนนี้

decided to write a book about a serial killer.

ตัดสินใจเขียนหนังสือเกี่ยวกับ ฆาตกรต่อเนื่อง

This is a man who terrorized the very vicinity we're in

คนที่เคยสร้างความสยดสยองไปทุกหัวระแหง

many years ago. He was known as the Santa Cruz strangler.

หลายปีที่ผ่านมา เขาเป็นที่รู้จักในนาม นักบีบคอแห่ง Santa Cruz

And before he was arrested, he had murdered his grandparents,

และ ก่อนที่เขาจะถูกจับ เขาได้ฆ่าปู่ย่าตายายของเขา

his mother and five co-eds at UC Santa Cruz.

แม่เขา และนักศีกษาในมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียวิทยาเขต Santa Cruz อีก 5 คน

So my brother-in-law goes to interview this killer

น้องเขยผมไปสัมภาษณ์ฆาตกรคนนี้

and he realizes when he meets him

และเขาตระหนัก เมื่อเขาได้พบฆาตกรผู้นี้

that this guy is absolutely terrifying.

ว่า ชายคนนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก

For one thing, he's almost seven feet tall.

ประการหนึ่งเพราะเขาสูงเกือบ 7 ฟุต (210 เซ็นติเมตร)

But that's not the most terrifying thing about him.

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดเกี่ยวกับเขา

The scariest thing is that his IQ is 160: a certified genius.

ที่น่ากลัวที่สุดคือ IQ เขาสูงถึง 160 ซึ่งเป็นระดับอัจฉริยะ

But there is zero correlation between IQ and emotional empathy,

แต่มันไม่มีความสัมพันธ์ระหว่าง IQ และความเห็นอกเห็นใจ

feeling with the other person.

ความรู้สึกที่ร่วมไปกับผู้อื่น

They're controlled by different parts of the brain.

สิ่งเหล่านั้นมันถูกควบคุมด้วยสมองส่วนอื่น

So at one point, my brother-in-law gets up the courage

ณ จุดหนึ่ง น้อยเขยผมรวบรวมความกล้า

to ask the one question he really wants to know the answer to,

เพื่อถามคำถามหนึ่งที่เขาอยากรู้มากๆ

and that is: how could you have done it?

และนั่นคือคำถามว่า คุณทำอย่างนั้นได้อย่างไร

Didn't you feel any pity for your victims?

คุณไม่รู้สึกสงสารเหยื่อของคุณแม้สักนิดเลยหรือ

These were very intimate murders -- he strangled his victims.

การฆาตกรรมเหล่านั้นเป็นระยะประชั้นตัวกับคนใกล้ชิดคุ้นเคย เขาบีบคอเหยื่อ

And the strangler says very matter-of-factly,

และเขาตอบในสิ่งที่สำคัญมากคือ

"Oh no. If I'd felt the distress, I could not have done it.

"ไม่เลย หากผมรู้สึกเสียใจ ผมคงทำเช่นนั้นไม่ได้

I had to turn that part of me off. I had to turn that part of me off."

ผมต้องเอาส่วนนั้นออกไป ผมต้องทำอย่างนั้น"

And I think that that is very troubling,

และการคิดแบบนั้นนั่นแหละที่ผมคิดว่าเป็นปัญหาอย่างยิ่ง

and in a sense, I've been reflecting on turning that part of us off.

และในแง่หนึ่ง ผมจึงได้ไตร่ตรองเกี่ยวกับการที่เราตัดเอาความคิดส่วนนั้นออกไป

When we focus on ourselves in any activity,

เมื่อเรามุ่งความสนใจมาที่ตัวเราเองในการทำอะไรก็ตาม

we do turn that part of ourselves off if there's another person.

เราได้ตัดความคิดที่ว่านี่มีผู้อื่นอยู่หรือไม่

Think about going shopping and think about the possibilities

ลองคิดเกี่ยวกับการไปช็อปปิ้ง และคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้

of a compassionate consumerism.

ของแนวบริโภคนิยมเชิงอนุรักษ์

Right now, as Bill McDonough has pointed out,

ตอนนี้ เหมือนที่ บิลล์ แม็คโดนอฟ (Bill McDonough) ได้ชี้ไว้

the objects that we buy and use have hidden consequences.

สิ่งที่เราซื้อและใช้มักมีผลกระทบที่ซ่อนเร้นอยู่

We're all unwitting victims of a collective blind spot.

พวกเราทั้งหมดนั้นเป็นเหยื่อโดยที่ไม่รู้ตัวของสิ่งซ่อนเร้นพวกนี้

We don't notice and don't notice that we don't notice

เราไม่ได้สังเกต และ ไม่ได้สังเกตว่าเราไม่ได้สังเกตเกี่ยวกับ

the toxic molecules emitted by a carpet or by the fabric on the seats.

โมเลกุลที่เป็นพิษจากพรมหรือผ้าปูเบาะ

Or we don't know if that fabric is a technological

หรือเราไม่รู้ว่าผ้านั่นใช้เทคโนโลยีหรือการผลิตที่

or manufacturing nutrient; it can be reused

สามารถนำกลับมาใช่ใหม่ได้หรือไม่

or does it just end up at landfill? In other words,

หรือเราจะต้องทิ้งมันไป อีกนัยหนึ่ง

we're oblivious to the ecological and public health

เรานั้นไม่ได้สนใจเรื่องนิเวศและสาธารณสุข

and social and economic justice consequences

และ ผลลัพธ์ที่เป็นธรรมทางเศรษฐกิจและสังคม

of the things we buy and use.

ของสิ่งที่เราซื้อและใช้

In a sense, the room itself is the elephant in the room,

จะว่าไป ก็เหมือนกันห้องหนึ่งที่ตัวห้องเองเป็นช้างที่อยู่ในห้อง

but we don't see it. And we've become victims

และเรามองไม่เห็นมัน และเรากลายเป็นเหยื่อ

of a system that points us elsewhere. Consider this.

ของระบบที่เกี่ยวกับเราในที่อื่นๆ ลองพิจารณาอันนี้ครับ

There's a wonderful book called

มีหนังสือที่เยี่ยมมากเล่มหนึ่งชื่อ

Stuff: The Hidden Life of Everyday Objects.

สิ่งของ:ชีวิตที่ซ่อนอยู่ของใช้ประจำวัน

And it talks about the back story of something like a t-shirt.

มันเกี่ยวกับเรื่องราวเบื้องหลังของของบางอย่างเช่น เสื้อยืด

And it talks about where the cotton was grown

และมันบอกเกี่ยวกับว่าฝ้ายปลูกที่ไหน

and the fertilizers that were used and the consequences

และปุ๋ยที่ใช้รวมทั้งผลกระทบของปุ๋ย

for soil of that fertilizer. And it mentions, for instance,

ที่มีต่อดิน และมันบอกว่า นี่ครับตัวอย่าง

that cotton is very resistant to textile dye;

ฝ้ายนั้นทนทานมากต่อสีย้อมผ้า

about 60 percent washes off into wastewater.

ราว 60 เปอร์เซ็นต์จะถูกล้างออกมาไปกับน้ำทิ้ง

And it's well known by epidemiologists that kids

และเป็นที่รู้กันดีในหมู่นักระบาดวิทยาว่าเด็กๆ

who live near textile works tend to have high rates of leukemia.

ที่อาศัยอยู่ใกล้โรงย้อมผ้าจะมีอัตราการเป็นโรคลูคีเมียสูง

There's a company, Bennett and Company, that supplies Polo.com,

มีบริษัทหนึ่งชื่อว่า Bernett and Company ซึ่งเป็นผู้ผลิตสินค้าให้กับ Polo.com

Victoria's Secret -- they, because of their CEO, who's aware of this,

Victoria's Secret ด้วยเหตุที่ว่า CEO ของเขาที่สนใจในเรื่องนี้

in China formed a joint venture with their dye works

ได้ทำการร่วมทุนที่จีนกับบริษัทย้อมผ้า

to make sure that the wastewater

เพื่อให้แน่ใจว่าน้ำทิ้งนั่น

would be properly taken care of before it returned to the groundwater.

จะถูกบำบัดด้วยวิธีที่เหมาะสมก่อนมันจะเทลงในแหล่งน้ำธรรมชาติ

Right now, we don't have the option to choose the virtuous t-shirt

ตอนนี้ เรายังไม่มีหนทางที่จะเลือกซื้อเสื้อยืดที่ผลิตด้วยกระบวนที่มีความรับผิดชอบต่อสังคม

over the non-virtuous one. So what would it take to do that?

แทนที่จะเป็นอันที่ไม่ดีได้ แล้วอะไรหล่ะที่จะทำให้เรามีหนทาง

Well, I've been thinking. For one thing,

อืม ผมคิดว่า อย่างหนึ่ง

there's a new electronic tagging technology that allows any store

มีเทคโนโลยีติดแถบป้ายอิเล็กทรอนิกส์ที่ทำให้ร้านค้าใดๆก็ตาม

to know the entire history of any item on the shelves in that store.

รู้ประวัติทั้งหมดของสิ่งของบนชั้นวางที่ร้านนั้น

You can track it back to the factory. Once you can track it

คุณสามารถตามย้อนรอยไปถึงโรงงาน และเมื่อคุณทำเช่นนั้น

back to the factory, you can look at the manufacturing processes

คุณจะสามารถดูกระบวนการผลิต

that were used to make it, and if it's virtuous,

ที่ถูกใช้ในการผลิตสินค้านั้น และถ้ามันผลิตด้วยกระบวนที่มีความรับผิดชอบต่อสังคม

you can label it that way. Or if it's not so virtuous,

คุณก็สามารถจะมั่นใจได้ หรือว่ามันไม่ใช่

you can go into -- today, go into any store,

ณ วันนี้ คุณสามารถไปที่ร้านไหนก็ได้

put your scanner on a palm onto a barcode,

เอาเครื่องตรวจทาบบนแถบรหัสสินค้า

which will take you to a website.

ซึ่งจะพาคุณไปที่เว็บไซต์

They have it for people with allergies to peanuts.

เขาทำขึ้นเพื่อคนที่แพ้ถั่วลิสง

That website could tell you things about that object.

และเว็บนั้นจะบอกคุณเกี่ยวกับสินค้านั้น

In other words, at point of purchase,

อีกนัยหนึ่ง ขณะที่ซื้อสินค้า

we might be able to make a compassionate choice.

เราสามารถจะเลือกทางเลือกที่รับผิดชอบต่อสังคมได้

There's a saying in the world of information science:

นี่เป็นที่สิ่งบอกว่าในโลกแห่งวิทยาการสารสนเทศ

ultimately everybody will know everything.

ท้ายสุดแล้ว ทุกคนจะรู้ทุกอย่าง

And the question is: will it make a difference?

และคำถามคือว่า มันจะทำให้เกิดความแตกต่างไหม

Some time ago when I was working for The New York Times,

ย้อนกลับไปพักหนึ่ง ตอนที่ผมทำงานกับ New York Times

it was in the '80s, I did an article

ในช่วงทศวรรษ 80s ผมเขียนบทความ

on what was then a new problem in New York --

ว่าอะไรจะเป็นปัญหาใหม่สำหรับมหานครนิวยอร์ก

it was homeless people on the streets.

นั่นคือคนเร่ร่อนบนถนน

And I spent a couple of weeks going around with a social work agency

และผมใช้เวลาสองสัปดาห์ไปกับหน่วยงานด้านสังคม

that ministered to the homeless. And I realized seeing the homeless

ที่ดูแลคนเร่ร่อน และผมตระหนักว่า จากการมองเห็นผ่านคนเร่ร่อน

through their eyes that almost all of them were psychiatric patients

ผ่านสายตาพวกเขานั้น พวกเขาเกือบทั้งหมดเป็นคนไข้จิตเวช

that had nowhere to go. They had a diagnosis. It made me --

ที่ไม่มีที่จะไป พวกเขาได้รับการตรวจวินิจฉัยแล้ว มันทำให้ผม

what it did was to shake me out of the urban trance where,

มันปลุกผมออกจากภวังค์ของเมืองที่ซึ่ง

when we see, when we're passing someone who's homeless

เมื่อเราเห็น เมื่อเราเดินผ่านคนที่เร่ร่อน

in the periphery of our vision, it stays on the periphery.

เขาไม่อยู่ในตาสายเลย

We don't notice and therefore we don't act.

เราไม่สังเกต และด้วยเหตุนี้เราจึงไม่ทำอะไร

One day soon after that -- it was a Friday -- at the end of the day,

วันหนึ่งหลังจากนั้นไม่นาน มันเป็นวันศุกร์ ตอนช่วงเย็นๆค่ำๆ

I went down -- I was going down to the subway. It was rush hour

ผมกำลังเดินไปที่รถไฟใต้ติน ในชั่วโมงเร่งด่วน

and thousands of people were streaming down the stairs.

ฝูงชนก็พากันกรูลงบันได

And all of a sudden as I was going down the stairs

และทันทีที่ผมกำลังจะเดินลงบันไดนั้น

I noticed that there was a man slumped to the side,

ผมสังเกตเห็นชายคนหนึ่งทรุดฮวบลงข้างทาง

shirtless, not moving, and people were just stepping over him --

ไม่มีเสื้อผ้าใส่ ไม่เคลื่อนไหว และคนต่างก็เดินเหยียบเขา

hundreds and hundreds of people.

คนเป็นไม่รู้จะเท่าไหร่

And because my urban trance had been somehow weakened,

และเพราะว่าภวังค์หลงในความเมืองผมนั้นได้ลดลง

I found myself stopping to find out what was wrong.

ผมหยุดคิดว่าอะไรที่มันไม่ผิดปกติ

The moment I stopped, half a dozen other people

เวลาที่ผมหยุดนั้น คนสักครึ่งโหลได

immediately ringed the same guy.

ได้ล้อมไปช่วยที่ชายผู้นั้นทันที

And we found out that he was Hispanic, he didn't speak any English,

และเราพบว่าเขาเชื้อสายสเปน เขาพูดอังกฤษไม่ได้เลย

he had no money, he'd been wandering the streets for days, starving,

เขาไม่มีเงินเลย เขาได้เดินเตร่ตามถนนเป็นเวลาหลายวันแล้ว อย่างหิวโหย

and he'd fainted from hunger.

และหมดสติลงด้วยความหิว

Immediately someone went to get orange juice,

ทันใดนั้น ใครบางคนไปซื้อน้ำส้มให้

someone brought a hotdog, someone brought a subway cop.

บางคนซื้อฮอทดอก บางคนเรียกตำรวจรถไฟใต้ดินมาช่วย

This guy was back on his feet immediately.

ชายคนนี้กลับมาเป็นปกติในทันใด

But all it took was that simple act of noticing,

แต่สิ่งง่ายๆที่เราต้องการคือแค่ การสังเกต

and so I'm optimistic.

และ ผมเป็นคนมองโลกในแง่ดีด้วยสิ

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)