Daniel Goleman: Why arent we all Good Samaritans?

گفتگوی دَنییِل گُلمِن راجع به مِهر و شَفَقَت

Translator: Pouria Montazeri Reviewer: ghasem vahedi

You know, I'm struck by how one of the implicit themes of TED

من، تحت تأثیرِ این قرار گرفته ام، که یکی از مطالبِ ضمني TED

is compassion, these very moving demonstrations we've just seen:

شَفَقَت است: همانندِ نمایشهای تحریک کننده ای را که اینجا مشاهده کردیم:

HIV in Africa, President Clinton last night.

HIV در آفریقا و سخنراني دیشبِ رئیس جمهور کلینتون.

And I'd like to do a little collateral thinking, if you will,

و من میخواهم کمی با استفاده از افکارِ تضمینی در مورد شفقت،

about compassion and bring it from the global level to the personal.

آن را از سطحِ جهانی به سطحِ شخصی بیاورم.

I'm a psychologist, but rest assured,

من یک روانشناسم، ولی میتوانید مطمئن باشید،

I will not bring it to the scrotal.

که آن را به سطح خاری نخواهم آورد.

(Laughter)

(خنده)

There was a very important study done a while ago

مدتها پیش، یک مطالعة خیلی مهمی

at Princeton Theological Seminary that speaks to why it is

در مدرسة علوم الهي پِرِستُن (Preston) انجام گرفت که نشان میدهد،

that when all of us have so many opportunities to help,

به چه جهت، وقتی که همة ما اینهمه فرصتهای کمک کردن داریم،

we do sometimes, and we don't other times.

گاهی کمک میکنیم و گاهی نمیکنیم.

A group of divinity students at the Princeton Theological Seminary

به یک گروه از شاگردینِ حکمت الهي مدرسة علوم الهي پِرِستُن

were told that they were going to give a practice sermon

گفته شد که قرار است یک موعظة تمرینی انجام دهند

and they were each given a sermon topic.

و به هر یک از آنها یک موضوعِ موعظه داده شد.

Half of those students were given, as a topic,

به نصفی از آنها، به عنوانِ موضوع،

the parable of the Good Samaritan:

حکایتِ «سامِرِ نیکو» داده شد:

the man who stopped the stranger in --

مردی که به یک بیگانه

to help the stranger in need by the side of the road.

در کنارِ جاده کمک میکند.

Half were given random Bible topics.

به نصفِ دیگر، یک موضوعِ تصادفی از کتابِ مقدس داده شد.

Then one by one, they were told they had to go to another building

بعد، به یک یک آنها گفته شد که میبایست برای انجامِ موعظه،

and give their sermon.

به ساختمانِ دیگری بروند.

As they went from the first building to the second,

هنگاميكه از ساختمانِ اولی بسوی ساختمانِ دومی میرفتند،

each of them passed a man who was bent over and moaning,

هر کدام از آنها از کنارِ شخصی، کمر خم و ناله وار،

clearly in need. The question is: Did they stop to help?

و ظاهراً محتاج، رد شدند. سؤال اینجاست: آیا آنها توقف کردند که کمک کنند؟

The more interesting question is:

سؤالِ جالبتر اینست:

Did it matter they were contemplating the parable

آیا اَندیشیدنِ آنها به حکایتِ «سامِرِ نیکو»

of the Good Samaritan? Answer: No, not at all.

هیچ اهمیتی داشت؟ جواب: خیر، اصلاً.

What turned out to determine whether someone would stop

مشخص شد که، تصمیمِ متوقف شدن

and help a stranger in need

و به یک بیگانة محتاج کمک کردنِ اشخاص،

was how much of a hurry they thought they were in --

بستگی به مقدارِ عجله ای که آنها حس میکردند داشت --

were they feeling they were late, or were they absorbed

که آیا احساس میکردند که دیر کرده اند، یا اینکه آنها مجذوبِ

in what they were going to talk about.

موعظه ای که قرار بود انجام بدهند بودند.

And this is, I think, the predicament of our lives:

و به عقیدة من، این وضعِ نامساعدِ زندگي ماست:

that we don't take every opportunity to help

اینکه ما از هر فرصت برای کمک کردن استفاده نمیکنیم،

because our focus is in the wrong direction.

چون، توجهِ ما به جهات غلط متمرکز است.

There's a new field in brain science, social neuroscience.

یک زمینة جدیدی در علومِ مغزی وجود دارد، بنامِ عصب شناسي اجتماعی.

This studies the circuitry in two people's brains

این زمینه، جريانِ برقِ مغزي، که در حینِ فعل و انفعالِ دو شخص با یکدیگر،

that activates while they interact.

فعال میشوند را، مطالعه میکند.

And the new thinking about compassion from social neuroscience

و حال، دیدگاهِ جدید بسوی شفقت، از نظرِ عصب شناسي اجتماعی،

is that our default wiring is to help.

این است که سیمکشي مغزي ما ذاتاً بسوی کمک کردن است.

That is to say, if we attend to the other person,

بدین معنی، که ما در حینِ رسیدگی به شخصِ دیگر،

we automatically empathize, we automatically feel with them.

بطور خودكار آنها را درک و حس میکنیم.

There are these newly identified neurons, mirror neurons,

عصبهای جدیدی بنامِ عصبهای آیینه‌ای وجود دارند،

that act like a neuro Wi-Fi, activating in our brain

که همانند عصبهای Wi-Fi هستند، که همان ناحیه های فعال خود را

exactly the areas activated in theirs. We feel "with" automatically.

در مغز فعال میکنند. ما «بصورتِ» خودکاری حس میکنیم.

And if that person is in need, if that person is suffering,

و اگر آن شخص، محتاج و رنج زده باشد،

we're automatically prepared to help. At least that's the argument.

ما بطور خودکار آماده به کمک کردن او خواهیم بود.

But then the question is: Why don't we?

و اما سپس این سؤال پیش میاید: چرا کمک نمیکنیم؟

And I think this speaks to a spectrum

و بنظر من، این اشاره به طیفی میکند که،

that goes from complete self-absorption,

از کاملاً غرق شدنِ در خويش گرفته

to noticing, to empathy and to compassion.

تا تشخیص و یکدلی و شفقت را با هم در بر دارد.

And the simple fact is, if we are focused on ourselves,

و واقعیتِ ساده اینست که، وقتیکه توجه ما صرفاً بخودمان است،

if we're preoccupied, as we so often are throughout the day,

و غرق مشقولیتها خود هستیم، همانطوری که بیشتر اوقاتمان در طی روز صرف میشود،

we don't really fully notice the other.

قادر به ملاحظه کردنِ دیگران نخواهیم بود.

And this difference between the self and the other focus

و این تفاوت، بین توجه به خود و به بغیه،

can be very subtle.

میتواند خیلی لطیف باشد.

I was doing my taxes the other day, and I got to the point

چند روز پیش، من داشتم حسابِ مالیاتم را انجام میدادم، و رسیدم به

where I was listing all of the donations I gave,

فهرست بندی کردنِ تمام اهداء،

and I had an epiphany, it was -- I came to my check

که یکدفعه بمن وحی شد، این بود -- رفتم بسوی دفترچة چكم

to the Seva Foundation and I noticed that I thought,

طرفِ چکِ «بنیادِ سِیوا» و ملاحظه کردم که این فکر بسرم آمد:

boy, my friend Larry Brilliant would really be happy

بَه، دوستم لِری بِریلییِنت چقدر خوشحال میشه

that I gave money to Seva.

اگر بدونه که من به بنیادِ سِیوا پول داده ام.

Then I realized that what I was getting from giving

سپس پی بردم که داشتم از این عملِ کمک کردن،

was a narcissistic hit -- that I felt good about myself.

معتاد بخود شیفتگی میشدم -- اینکه من احساس خوب بخودم داشتم.

Then I started to think about the people in the Himalayas

سپس شروع کردم به مردمِ هیمالیا (Himalayas) فکر کردن

whose cataracts would be helped, and I realized

که چگونه به آبِ مرواریدِ چشمشان کمک خواهد شد، و متوجه شدم

that I went from this kind of narcissistic self-focus

که از این نوع توجهِ بخود شیفتگی،

to altruistic joy, to feeling good

به طرفِ نوع دوستی (خدمت رسانی و ياری رساندن به ديگران)، و بعد به احساسِ خوب داشتن

for the people that were being helped. I think that's a motivator.

برای مردمی که داشتم کمک میکردم، سپری شدم. عقیده دارم که آن خود نیز یک نوع تحریک کننده است.

But this distinction between focusing on ourselves

و اما، دقت داشتن به تشخیصِ بینِ توجه بخودمان

and focusing on others

و توجه به دیگران،

is one that I encourage us all to pay attention to.

چیزیست که همه را بسوی آن تشویق میکنم.

You can see it at a gross level in the world of dating.

شما میتوانید آنرا در سطحِ بارز در دنیای دوست یابی مشاهده کنید.

I was at a sushi restaurant a while back

خیلی وقت پیش، در یک رستورانِ سوشی (sushi) بودم

and I overheard two women talking about the brother of one woman,

و از فاصلة دور گفتگوی دو خانمی را که داشتند راجع به برادرِ یکیشون صحبت میکردند را میشنیدم،

who was in the singles scene. And this woman says,

که مجرد بود. و این خانم گفت،

"My brother is having trouble getting dates,

«برادرم در یافتنِ دوست مشکل داره،

so he's trying speed dating." I don't know if you know speed dating?

پس داره به {دوست یابي پُر سرعت} فرصت میده.» نمیدانم آیا شما از {دوست یابي پُر سرعت} با خبرید؟

Women sit at tables and men go from table to table,

خانمها سر یک میز مینشینند و آقایان از یک میز به یک میز دیگر میروند،

and there's a clock and a bell, and at five minutes, bingo,

و یک ساعت و زنگ وجود دارد که هر پنج دقیقه، زنگ میخوره،

the conversation ends and the woman can decide

مصاحبه تمام میشه و آن خانم میتواند تصمیم بگیرد

whether to give her card or her email address to the man

که آیا کارتش یا ایمیلش را برای پیگیری

for follow up. And this woman says,

به آن مرد بده یا نه. و این خانم میگه،

"My brother's never gotten a card, and I know exactly why.

«برادرم هیچوقت یک کارت نگرفت. و من دقیقاً میدانم چرا:

The moment he sits down, he starts talking non-stop about himself;

از لحظه ای که مینشیند، شروع میکند، بدونِ مکس، در مورد خود صحبت کردن،

he never asks about the woman."

و هیچوقت در مورد آن خانم سؤالی نمیکند.»

And I was doing some research in the Sunday Styles section

من مشغول تحقیقاتی برای قسمتِ «سَبکِ یکشنبه» در

of The New York Times, looking at the back stories of marriages --

مجلة New York Times بودم، که نگاهی به تاریخچة ازدواجها میداشت --

because they're very interesting -- and I came to the marriage

چون آنها خیلی شگفت انگیزند -- و من به ازدواجِ

of Alice Charney Epstein. And she said

اَلیس چارنی اِپستین رسیدم. و او گفت

that when she was in the dating scene,

که وقتی در صحنة دوست یابی بود،

she had a simple test she put people to.

یک امتحان بسیار ساده ای را در مورد اشخاص انجام میداد.

The test was: from the moment they got together,

امتحان این بود: که ببیند از لحظه ای که به هم میرسند،

how long it would take the guy to ask her a question

چقدر طول میکشد تا آن مرد از او یک سؤال کند

with the word "you" in it.

با استفاده از کلمة «تو» در سؤالش.

And apparently Epstein aced the test, therefore the article.

و مشخصاً خانم اِپستین امتحانش را ۲۰ گرفت، که باعثِ تکمیلِ مقاله ام شد.

(Laughter)

(خنده)

Now this is a -- it's a little test

و حال، این یک امتحانِ کوچکی است

I encourage you to try out at a party.

که تشویقتان میکنم در یک مهمانی آنرا انجام دهید.

Here at TED there are great opportunities.

اینجا در TED مهلت های بسیار زیادی وجود دارد.

The Harvard Business Review recently had an article called

نشریة تجارتي هاروِرد (Harvard) اخیراً یک مقاله ای داشت بنامِ

"The Human Moment," about how to make real contact

«لحظه هاي انساني»، راجع به اینکه چطوری در سر کار،

with a person at work. And they said, well,

با همکاران میتوانست برخوردِ واقعی داشت. و نوشته بود که،

the fundamental thing you have to do is turn off your BlackBerry,

کار اساسي که شما باید انجام دهید اینست که بِلَک بِریتان را خاموش کنید،

close your laptop, end your daydream

کامپیوترِ لَپ تاپِتان را ببندید، به افکارِ پوچتان خاتمه دهید

and pay full attention to the person.

و توجه کاملتان را به آن شخص دهید.

There is a newly coined word in the English language

یک کلمة نوینی در زبان انگلیسی وجود دارد

for the moment when the person we're with whips out their BlackBerry

برای لحظه ای که شخصی که با ما هست، بِلَک بِریش را در میاورد

or answers that cell phone, and all of a sudden we don't exist.

یا اینکه به مُبایلش جواب میدهد، و ناگهان، بودنِ ما را کلاً فراموش میکند.

The word is "pizzled": it's a combination of puzzled and pissed off.

کلمه اش هست «pizzled»: ترکیبِ کلماتِ گیج شدن و عصبانی شدن است.

(Laughter)

(خنده)

I think it's quite apt. It's our empathy, it's our tuning in

فکر میکنم که بسیار مناسب است.

which separates us from Machiavellians or sociopaths.

یکدلی و بصیرت است که ما را از ماكياولیان و دشمنانِ جامعه سوا میکند.

I have a brother-in-law who's an expert on horror and terror --

برادر زنم متخصصِ خوف و دهشت است --

he wrote the Annotated Dracula, the Essential Frankenstein --

او نویسندة کتابهای «تفسیرِ دِراکولا» و «گلچينِ فِرَکِنستاین» است --

he was trained as a Chaucer scholar,

او بعنوانِ یک پژوهشگرِ چاوسر (Chaucer) تربیت یافت،

but he was born in Transylvania

ولی در ترانسیلوانیا متولد شد

and I think it affected him a little bit.

و فکر میکنم که این کمی بر او اثر داشت.

At any rate, at one point my brother-in-law, Leonard,

به هر حال، برادر زنم، لِنورد،

decided to write a book about a serial killer.

تسمیم گرفت که کتابی در مورد یک قاتلِ زنجیره ای بنویسد.

This is a man who terrorized the very vicinity we're in

این مردیست که سالها پیش، همین حومه ای که ما در‌ آن زندگی میکنیم را

many years ago. He was known as the Santa Cruz strangler.

تِرور کرد. مشهور به «خفه کنندة سَنتا کُروزی» بود.

And before he was arrested, he had murdered his grandparents,

و قبل از اینکه بازداشت شود، مادر بزرگ و پدر بزرگ خود،

his mother and five co-eds at UC Santa Cruz.

و همچنین مادر خود، و پنج تن از شاگردینِ دانشگاه را بقتل رسانده بود.

So my brother-in-law goes to interview this killer

پس، برادر زنم رفت که با این قاتل مصاحبه کند

and he realizes when he meets him

و در حینِ ملاقات، به این پی بُرد که

that this guy is absolutely terrifying.

این شخص قطعاً وحشت آمیز است.

For one thing, he's almost seven feet tall.

اولاً، او تقریباً ۲۱۳ سانتيمتر است.

But that's not the most terrifying thing about him.

ولی قد بلندش وحشت آمیزترین چیز نیست.

The scariest thing is that his IQ is 160: a certified genius.

ترسناکترین چیز این است که هوشِ شناختیش ۱۶۰ بود: یک نابغة تصدیق شده.

But there is zero correlation between IQ and emotional empathy,

لیکن، بینِ هوشِ شناختی و احساساتِ همدلی (احساسات به شخصِ دیگر)

feeling with the other person.

هیچ ارتباطی وجود ندارد.

They're controlled by different parts of the brain.

آنها بوسیلة قسمتهای متفاوت مغز کنترل میشوند.

So at one point, my brother-in-law gets up the courage

بلاخره، برادر زنم به خودش این جرات را داد

to ask the one question he really wants to know the answer to,

که از آن قاتل، سؤالی که واقعاً جوابش را میخواست را بپرسد.

and that is: how could you have done it?

و آن این بود: «چطوری توانستی این اعمال را انجام دهی؟

Didn't you feel any pity for your victims?

آیا هیچ احساسِ ترحم برای قربانی هایت نکردی؟»

These were very intimate murders -- he strangled his victims.

اینها قتلهای بسیار محرمانه ای بودند -- او قربانیهایش را خفه میکرد.

And the strangler says very matter-of-factly,

و قاتل به طورِ بسیار قطعی جواب داد:

"Oh no. If I'd felt the distress, I could not have done it.

«نَه. اگر احساسِ پریشانی و اندوه میداشتم، دیگر نمیتوانستم آن را انجام دهم.

I had to turn that part of me off. I had to turn that part of me off."

من به نوبة خود، آن بخش از خودم را خاموش کردم.»

And I think that that is very troubling,

و فکر میکنم که این بسیار موجب ناراحتي خاطر است.

and in a sense, I've been reflecting on turning that part of us off.

و به نحوی، رویِ خاموش کردنِ این بخش، در تفکرم.

When we focus on ourselves in any activity,

وقتی که در حین هر نوع فعالیتی، ما توجه به خودمان میدهیم،

we do turn that part of ourselves off if there's another person.

آن بخشمان را خاموش میکنیم، مخصوصاً اگر شخص دیگری کنار ما باشد.

Think about going shopping and think about the possibilities

به خرید کردن فکر کن و به امکان داشتن یک

of a compassionate consumerism.

مصرف گرائي دلسوزانه تفکر کن.

Right now, as Bill McDonough has pointed out,

در حال حاظر، همانطور که بیل مَکدانا اشاره کرده است،

the objects that we buy and use have hidden consequences.

چیزهایی را که ما میخریم و استفاده میکنیم، دارای عواقبِ پنهاني هستند.

We're all unwitting victims of a collective blind spot.

ما همه قربانیهای بی خبرِ یک نقطة ضعف‌ِ اشتراکی هستیم.

We don't notice and don't notice that we don't notice

ما بی اطلاع هستیم و از

the toxic molecules emitted by a carpet or by the fabric on the seats.

ملکولهای زَهراگينی که از فرشها یا پارچة صندلیمان انتشار میشوند، بی خبریم.

Or we don't know if that fabric is a technological

یا اینکه، نمیدانیم اگر آن پارچه یک مادة مُغذَي تكنولوژی

or manufacturing nutrient; it can be reused

یا یک یک مادة مُغذَي ساخته شده است؛ آیا میتواند دوباره استفاده شود

or does it just end up at landfill? In other words,

یا اینکه آخرتش زمینِ زباله است؟ به عبارتی دیگر،

we're oblivious to the ecological and public health

ما از نتایجِ اکولوژي، بهداشتِ عمومی،

and social and economic justice consequences

و اعتدالِ اجتماعی و اقتصادي

of the things we buy and use.

چیزهایی را که میخریم، بی خبریم.

In a sense, the room itself is the elephant in the room,

همانند ضربالمثلِ: فیل توی اطاق است و

but we don't see it. And we've become victims

ما او را نمیبینیم. و ما قربانیان

of a system that points us elsewhere. Consider this.

سیستمی شده ایم که ما را به جهتِ دیگری اشاره میدهد. این را ملاحظه کنید.

There's a wonderful book called

یک کتاب بسیار شگفت انگيزی است بنامِ

Stuff: The Hidden Life of Everyday Objects.

«چیزها: زندگي پنهاني اشیاي روزمره».

And it talks about the back story of something like a t-shirt.

و راجع به تاریخچة شیئی مانندِ یک پیراهن صحبت میکند:

And it talks about where the cotton was grown

که ابریشمش کجا رُشد کرد،

and the fertilizers that were used and the consequences

چه نوع کودی استفاده شد و این کود چه

for soil of that fertilizer. And it mentions, for instance,

اثری بر آن خاک داشت. و اشاره میکند که، برای مثال،

that cotton is very resistant to textile dye;

آن ابریشم در مقابلِ رنگِ پارچه خیلی مُقاوم است؛

about 60 percent washes off into wastewater.

و اینکه حدودِ ۶۰ درصدِ آن شسته میشه بسوی آب و فاضلاب.

And it's well known by epidemiologists that kids

و بیمارشناسان اینرا خوب میدانند که بچه هایی

who live near textile works tend to have high rates of leukemia.

که نزدیکِ کارخانه های محصولات پارچه ای زندگی میکنند، گرایشِ بسیار به سرطانِ خون دارند.

There's a company, Bennett and Company, that supplies Polo.com,

یک شرکتیست بنامِ بِنِت و کُمپانی، که Polo.com و Victoria's Secret

Victoria's Secret -- they, because of their CEO, who's aware of this,

را تولید میکند -- آنها، چون مدیرِ شرکتشان از این واقعه آگاهست،

in China formed a joint venture with their dye works

در چین یک معاملة مشترکی با کارخانه های محصولات رنگی بوجود آوردند

to make sure that the wastewater

تا مطمئن باشند که از فاضلابها،

would be properly taken care of before it returned to the groundwater.

قبل از اینکه تبدیل به آبهای زیرزمینی شوند، به شایستگی مواظبت شود.

Right now, we don't have the option to choose the virtuous t-shirt

در حال حاظر، ما این اختیار را نداریم که یک پیراهنِ بافضيلتی را

over the non-virtuous one. So what would it take to do that?

در مقابلِ یک پیراهنِ بی فضيلت‌ انتخاب کنیم.

Well, I've been thinking. For one thing,

خوب، داشتم فکر میکردم. اولاً

there's a new electronic tagging technology that allows any store

یک تکنولوژي برقی وجود دارد که به هر مغازه این اجازه را میدهد

to know the entire history of any item on the shelves in that store.

تا تاریخچة کاملِ هر محصولی را که روی تاقچه دارند را بداند.

You can track it back to the factory. Once you can track it

مینوانید ردِ پاي آنرا تا به خودِ کارخانه تعقیب کنید. يكمرتبه‌ که ردِ پاي آنرا

back to the factory, you can look at the manufacturing processes

به خودِ کارخانه پیدا کردید، میتوانید به فراینده های تولیدي که

that were used to make it, and if it's virtuous,

برای ساختن آنها استفاده شده، نگاه کنید، و اگر با فضیلت است،

you can label it that way. Or if it's not so virtuous,

میتوانید آنرا بهمان وجه برچسب زنید. یا اگر بی فضیلت است،

you can go into -- today, go into any store,

میتوانید -- امروزه، میتوانید واردِ هر مغازه ای شوید،

put your scanner on a palm onto a barcode,

اِسکَنِر خود را بسوی کُدِ میله ای اشاره کنید

which will take you to a website.

بدینوسیله، شما را به وبلاگِ آن میبرد.

They have it for people with allergies to peanuts.

همین را هم برای اشخاصی که حساسیت به بادام زمینی دارند، دارند.

That website could tell you things about that object.

آن وبلاگ میتواند چیزهایی در مورد آن شیی بشما نشان دهد.

In other words, at point of purchase,

به عنوانِ دیگری، در لحظة خریدن،

we might be able to make a compassionate choice.

توانایي انتخابِ مشفقانه را میتوانیم داشته باشیم.

There's a saying in the world of information science:

در علومِ اطلاع رساني یک اصطلاحی وجود دارد:

ultimately everybody will know everything.

نهایتاً همگی، همه چیز را خواهند دانست.

And the question is: will it make a difference?

و سؤال اینجاست: آیا تفاوتی بوجود خواهد آورد؟

Some time ago when I was working for The New York Times,

مدتها پیش، وقتی که براي New York Times کار میکردم،

it was in the '80s, I did an article

در دهة ۸۰ بود، یک مقاله دربارة

on what was then a new problem in New York --

مشکلات جدیدِ نیویورک نوشتم --

it was homeless people on the streets.

در مورد آدمهای خانه بدوش در خیابانها.

And I spent a couple of weeks going around with a social work agency

و حدودِ دو هفته به ماموریت با آژانسِ عمومي کاری، که به خانه بدوشان خدمت میکردند،

that ministered to the homeless. And I realized seeing the homeless

به اطراف شهر رفتم. و این را کشف کردم، بعد از دیدنِ خانه بدوشان

through their eyes that almost all of them were psychiatric patients

ازطریقِ دیدگاهِ خودشان، که تقریبآً همگي آنها بیمارِ روانی هستند

that had nowhere to go. They had a diagnosis. It made me --

که هیچ کجا را برای رفتن ندارند. تشخيص‌ِ ناخوشیشان مشخص بود. این، مرا وادار کرد --

what it did was to shake me out of the urban trance where,

کاری که کرد این بود که مرا از بیهوشي شهر نشیني که

when we see, when we're passing someone who's homeless

وقتی مي بينيم که از کنارِ خانه بدوشی که در حدودِ دیدگاهمان است رد میشویم،

in the periphery of our vision, it stays on the periphery.

اين اتفاق در حد مشاهده مي ماند و

We don't notice and therefore we don't act.

ما آگاه نميشويم، بنابراین عَمَلی از ما سر نمیزند.

One day soon after that -- it was a Friday -- at the end of the day,

چند روزِ بعدِ آن -- جمعه بود -- در اواخر روز،

I went down -- I was going down to the subway. It was rush hour

رفتم بسوی تِرِنِ زير زمينى. وقتِ اوجِ ترافیک بود

and thousands of people were streaming down the stairs.

و هزاران نفر داشتن از پله ها جاری میشدند.

And all of a sudden as I was going down the stairs

و ناگهان، در حالی که از پله ها داشتم میامدم پایین

I noticed that there was a man slumped to the side,

یک مردِ رخوت زدة را ملاحظه کردم،

shirtless, not moving, and people were just stepping over him --

بدون پیراهن، بدونِ حرکت، و مردم داشتن همینطور از رویش لقدوار رد میشدند --

hundreds and hundreds of people.

صدها و صدها نفر.

And because my urban trance had been somehow weakened,

و چون بیهوشي شهر نِشینیم به کمی ضعیف شده بود،

I found myself stopping to find out what was wrong.

متوجه شدم که وایستادم تا ببینم داستانش چیست.

The moment I stopped, half a dozen other people

لحظه ای که وایستادم، چند نفر دیگر هم

immediately ringed the same guy.

بلافاصله دور او حلقه زدند.

And we found out that he was Hispanic, he didn't speak any English,

و متوجه شدیم که او اسپانيايي بود، هیچ انگليسی بلد نبود،

he had no money, he'd been wandering the streets for days, starving,

هیچ پولی نداشت، و روزهای بسیاری را در خیابانها سرگردان و گرسنه سپری کرده بود،

and he'd fainted from hunger.

و از گرسنگی غش کرده بود.

Immediately someone went to get orange juice,

بلافاصله یکنفر رفت که آبِ پرتقال بیاورد،

someone brought a hotdog, someone brought a subway cop.

یکنفر دیگر ساندویچ سوسیس آورد، یک کسِ دیگری پلیسِ تِرِنِ زير زمينى را آورد.

This guy was back on his feet immediately.

آین شخص بلافاصله روی پاهاش وایستاد.

But all it took was that simple act of noticing,

ولی، تنها چیزی که احتیاج بود، همان عملِ سادة ملاحظه کردن بود.

and so I'm optimistic.

پس، من خیلی خوش بین هستم.

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق)