Maryn McKenna: What do we do when antibiotics don’t work any more?

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Kom Tukovinit

This is my great uncle,

นี่คือคุณลุงทวดของฉัน

my father's father's younger brother.

ซึ่งก็คือ น้องชายของคุณพ่อของคุณพ่อของฉัน

His name was Joe McKenna.

ชื่อของเขาคือ โจ แม็คเคนนา

He was a young husband and a semi-pro basketball player

เขาเป็นสามีหนุ่ม และนักเล่นบาสเกตบอลกึ่งอาชีพ

and a fireman in New York City.

และนักผจญเพลิงในนิวยอร์คซิตตี้

Family history says he loved being a fireman,

ประวัติครอบครัวบอกว่า เขาชอบอาชีพนักผจญเพลิง

and so in 1938, on one of his days off,

และในปี ค.ศ. 1935 ในวันหยุดวันหนึ่งของเขา

he elected to hang out at the firehouse.

เขาเลือกที่จะไปเที่ยวที่สถานีดับเพลิง

To make himself useful that day, he started polishing all the brass,

เพื่อทำตัวเองให้เป็นประโยชน์ในวันนั้น เขาเริ่มที่จะขัดทองเหลืองทั้งหมด

the railings on the fire truck, the fittings on the walls,

ทั้งราวบนรถดับเพลิง และที่จับบนผนัง

and one of the fire hose nozzles,

และหัวฉีดสายยางหัวหนึ่ง

a giant, heavy piece of metal,

ที่เป็นโลหะน้ำหนักมาก ขนาดใหญ่

toppled off a shelf and hit him.

ได้ตกลงมาจากหิ้งและกระแทกเขา

A few days later, his shoulder started to hurt.

ไม่กี่วันต่อมา เขาเริ่มปวดไหล่

Two days after that, he spiked a fever.

สองวันหลังจากนั้น เขามีไข้

The fever climbed and climbed.

และไข้ก็สูงขึ้น และสูงขึ้น

His wife was taking care of him,

ภรรยาของเขาได้ดูแลเขา

but nothing she did made a difference, and when they got the local doctor in,

แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนัก และเมื่อพวกเขาให้คุณหมอในพื้นที่มาตรวจ

nothing he did mattered either.

คุณหมอก็ทำอะไรไม่ได้มากเช่นกัน

They flagged down a cab and took him to the hospital.

พวกเขาโบกรถแท็กซี่ แล้วพาเขาไปโรงพยาบาล

The nurses there recognized right away that he had an infection,

บรรดาพยาบาลที่นั่นรู้ได้โดยทันที ว่าเขาติดเชื้อ

what at the time they would have called "blood poisoning,"

ที่ในยุคนั้นเรียกว่า "เป็นพิษในกระแสโลหิต"

and though they probably didn't say it,

และถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พูด

they would have known right away

พวกเขาคงจะรู้ได้ในทันที

that there was nothing they could do.

ว่าพวกเขาทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว

There was nothing they could do because the things we use now

ไม่มีอะไรอีกแล้วที่พวกเขาจะช่วยได้ เพราะว่าสิ่งที่เราใช้ในตอนนี้

to cure infections didn't exist yet.

ในการรักษาการติดเชื้อ ยังไม่มีอยู่ในตอนนั้น

The first test of penicillin, the first antibiotic,

การทดสอบครั้งแรกของเพนิซิลลิน ยาปฏิชีวนะชนิดแรก

was three years in the future.

ยังอยู่อีกสามปีในอนาคต

People who got infections either recovered, if they were lucky,

คนที่ติดเชื้ออาจหาย ถ้าเขาโชคดี

or they died.

หรือเสียชีวิต

My great uncle was not lucky.

ลุงทวดของฉันไม่ได้โชคดี

He was in the hospital for a week, shaking with chills,

เขาอยู่ในโรงพยาบาลหนึ่งสัปดาห์ ตัวสั่นด้วยความหนาว

dehydrated and delirious,

เสียน้ำ และคุมสติไม่ได้

sinking into a coma as his organs failed.

ตกเข้าสู่ภาวะโคม่าเมื่ออวัยวะล้มเหลว

His condition grew so desperate

อาการของเขาน่าเป็นห่วงขึ้นเรื่อยๆ

that the people from his firehouse lined up to give him transfusions

จนคนจากสถานีดับเพลิง เข้าแถวกันมาถ่ายเลือดให้เขา

hoping to dilute the infection surging through his blood.

โดยหวังว่ามันจะช่วยเจือจางการติดเชื้อ ที่เพิ่มขึ้นในกระแสโลหิต

Nothing worked. He died.

ไม่มีอะไรที่ได้ผล เขาเสียชีวิต

He was 30 years old.

เขามีอายุได้ 30 ปี

If you look back through history,

ถ้าคุณมองย้อนกลับไปในประวัติศาสตร์

most people died the way my great uncle died.

คนส่วนใหญ่เสียชีวิตในแบบเดียวกับลุงทวดของฉัน

Most people didn't die of cancer or heart disease,

คนส่วนใหญ่ไม่ได้เสียชีวิตจากมะเร็งหรือโรคหัวใจ

the lifestyle diseases that afflict us in the West today.

โรคที่ได้รับอิทธิพลจากความเป็นอยู่ ที่ส่งผลต่อพวกเราในตะวันตกทุกวันนี้

They didn't die of those diseases because they didn't live long enough

พวกเขาไม่ได้เสียชีวิตจากโรคเหล่านั้น เพราะว่าพวกเขาไม่ได้มีชีวิตยืนยาวพอ

to develop them.

ที่จะพัฒนาไปจนมีอาการเหล่านั้น

They died of injuries --

พวกเขาเสียชีวิตจากการบาดเจ็บ

being gored by an ox,

ถูกวัวขวิด

shot on a battlefield,

ถูกยิงในสนามรบ

crushed in one of the new factories of the Industrial Revolution --

ถูกกระแทกในโรงงานในยุคปฏิวัติอุตสาหกรรม --

and most of the time from infection,

และส่วนใหญ่ ก็เป็นจากการติดเชื้อ

which finished what those injuries began.

ที่มาปิดท้ายอาการบาดเจ็บเหล่านั้น

All of that changed when antibiotics arrived.

ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อยาปฏิชีวนะมาถึง

Suddenly, infections that had been a death sentence

การติดเชื้อที่เคยเป็นเหมือนประกาศิตสั่งตาย

became something you recovered from in days.

ก็กลายเป็นอะไรบางอย่างที่คนหายกันได้ ในเวลาไม่กี่วัน

It seemed like a miracle,

มันราวกับปาฏิหาริย์

and ever since, we have been living inside the golden epoch of the miracle drugs.

และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เราก็อยู่ในยุคทอง ของยามหัศจรรย์

And now, we are coming to an end of it.

และตอนนี้ พวกเรากำลังมาถึงจุดจบของมัน

My great uncle died in the last days of the pre-antibiotic era.

ลุงทวดของฉันเสียชีวิตในวันท้ายๆ ของยุคก่อนยาปฏิชีวนะ

We stand today on the threshold of the post-antibiotic era,

เรายืนอยู่ในวันนี้ บนเส้นแบ่ง ของยุคหลังยาปฏิชีวนะ

in the earliest days of a time when simple infections

ซึ่งเป็นช่วงแรกของช่วงเวลา ที่การติดเชื้อธรรมดา

such as the one Joe had will kill people once again.

เช่นอย่างที่โจเป็น จะกลับมาฆ่าคนอีกครั้ง

In fact, they already are.

อันที่จริง พวกมันได้เริ่มทำสิ่งนี้แล้ว

People are dying of infections again because of a phenomenon

คนกำลังเสียชีวิตจากการติดเชื้อ อีกครั้งหนึ่ง เพราะว่าเหตุการณ์

called antibiotic resistance.

ที่เรียกว่า การดื้อยาปฏิชีวนะ

Briefly, it works like this.

สั้นๆ คือมันมีกลไกดังนี้

Bacteria compete against each other for resources, for food,

แบคทีเรียแข่งขันกันและกัน เพื่อทรัพยากร เพื่ออาหาร

by manufacturing lethal compounds that they direct against each other.

โดยการสร้างสารประกอบที่เป็นพิษถึงตาย ที่พวกมันสาดใส่กันและกัน

Other bacteria, to protect themselves,

เพื่อเป็นการป้องกันตัว แบคทีเรียอื่น

evolve defenses against that chemical attack.

ก็จะพัฒนาการป้องกันตัว จากการโจมตีทางเคมีนี้

When we first made antibiotics,

เมื่อเราสร้างยาปฏิชีวนะเป็นครั้งแรก

we took those compounds into the lab and made our own versions of them,

เรานำสารประกอบนั้นเข้าห้องทดลอง แล้วสร้างแบบของเราเองออกมา

and bacteria responded to our attack the way they always had.

และแบคทีเรียก็ตอบโต้การโจมตีของเรา ในแบบที่พวกมันทำเสมอ

Here is what happened next:

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น

Penicillin was distributed in 1943,

เพนิซิลลินเริ่มแพร่หลายในปี ค.ศ. 1943

and widespread penicillin resistance arrived by 1945.

และการดื้อยาเพนิซิลลินก็เริ่มแพร่หลาย ในปี ค.ศ.​1945

Vancomycin arrived in 1972,

แวนโคไมซิน เกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1972

vancomycin resistance in 1988.

การดื้อยาแวนโคไมซินเกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1988

Imipenem in 1985,

อิมิเพเนม ในปี ค.ศ. 1985

and resistance to in 1998.

และการดื้อยาดังกล่าวเกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1998

Daptomycin, one of the most recent drugs, in 2003,

แด็ปโตไมซิน หนึ่งในยาที่ทันสมัยมากที่สุด เริ่มในปี ค.ศ. 2003

and resistance to it just a year later in 2004.

และการดื้อยาดังกล่าวก็เกิดขึ้น เพียงหนึ่งปีให้หลังในปี ค.ศ. 2004

For 70 years, we played a game of leapfrog --

เป็นเวลา 70 ปี ที่เราเล่น เกมส์ก้าวกระโดด --

our drug and their resistance,

ยาของเราและการดื้อยา

and then another drug, and then resistance again --

และจากนั้นก็ยาอื่น และจากนั้นก็การดื้อยาก็มาอีก --

and now the game is ending.

และตอนนี้เกมส์กำลังจะจบแล้ว

Bacteria develop resistance so quickly that pharmaceutical companies

แบคทีเรียพัฒนาการต้านยาได้อย่างรวดเร็ว และบริษัทยา

have decided making antibiotics is not in their best interest,

ได้ตัดสินใจว่าการสร้างยาปฏิชีวนะ ไม่ใด้ผลประโยชน์ที่ดีที่สุด

so there are infections moving across the world

ฉะนั้น มันจึงมี การติดเชื้อที่แพร่กระจายไปทั่วโลก

for which, out of the more than 100 antibiotics

ที่ยาปฏิชีวนะมากกว่า 100 ขนาน

available on the market,

ที่จำหน่ายอยู่ในท้องตลาด

two drugs might work with side effects,

อาจเหลือยาสองตัวที่ได้ผล แต่มีผลข้างเคียง

or one drug,

หรือยาตัวเดียว

or none.

หรือไม่มีเลย

This is what that looks like.

มันมีหน้าตาประมาณนี้ค่ะ

In 2000, the Centers for Disease Control and Prevention, the CDC,

ในปี ค.ศ. 2000 ศูนย์ควบคุมและป้องกันโรค หรือ ซีดีซี (CDC)

identified a single case

รายงานกรณีหนึ่ง

in a hospital in North Carolina

ในโรงพยาบาลในรัฐนอร์ทแคโรไลนา

of an infection resistant to all but two drugs.

ถึงการดื้อยาทุกอย่างยกเว้นยาสองตัว

Today, that infection, known as KPC,

วันนี้ การติดเชื้อดังกล่าว เป็นที่รู้จักกันว่า เคพีซี (KPC)

has spread to every state but three,

ได้กระจายไปทุกรัฐ ยกเว้นสามรัฐ

and to South America, Europe

และอเมริกาใต้ ยุโรป

and the Middle East.

และตะวันออกกลาง

In 2008, doctors in Sweden

ในปี ค.ศ. 2008 หมอในสวีเดน

diagnosed a man from India with a different infection

พบว่าชายจากอินเดียมีการติดเชื้อที่แตกต่าง

resistant to all but one drug that time.

ซึ่งมันดื้อต่อยาทุกอย่าง ยกเว้นยาตัวเดียวในเวลานั้น

The gene that creates that resistance,

ยีนที่สร้างความดื้อยา

known as NDM, has now spread from India into China, Asia, Africa,

รู้จักกันในนาม NDM ได้แพร่กระจาย จากอินเดียไปสู่จีน เอเชีย แอฟริกา

Europe and Canada, and the United States.

ยุโรป และแคนาดา และสหรัฐอเมริกา

It would be natural to hope

มันเป็นธรรมดาที่จะหวัง

that these infections are extraordinary cases,

ว่าการติดเชื้อเหล่านี้เป็นกรณีที่ไม่ปกติ

but in fact,

แต่อันที่จริงแล้ว

in the United States and Europe,

ในสหรัฐอเมริกา และยุโรป

50,000 people a year

คน 50,000 รายต่อปี

die of infections which no drugs can help.

เสียชีวิตจากการติดเชื้อ ซึ่งไม่มียาใดช่วยได้

A project chartered by the British government

โครงการที่ได้รับอนุญาตโดยรัฐบาลอังกฤษ

known as the Review on Antimicrobial Resistance

ที่รู้จักกันในนาม เดอะ รีวิว ออน แอนไทไมโครไบโอติก รีซิสแทนท์

estimates that the worldwide toll right now is 700,000 deaths a year.

คาดว่าถึงตอนนี้การสูญเสียชีวิตทั่วโลก คิดเป็น 700,000 รายต่อปี

That is a lot of deaths,

จำนวนผู้เสียชีวิตนั่นมันเยอะมาก

and yet, the chances are good that you don't feel at risk,

แต่ว่า มันเป็นไปได้สูง ที่คุณจะว่าคุณไม่มีความเสี่ยง

that you imagine these people were hospital patients

ที่คุณจะคิดว่าคนเหล่านั้น คือคนที่อยู่ในโรงพยาบาล

in intensive care units

ในหน่วยที่ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด

or nursing home residents near the ends of their lives,

หรือเป็นผู้ที่อยู่ในสถานพยาบาล ที่ใกล้จะถึงวาระสุดท้ายของชีวิตแล้ว

people whose infections are remote from us,

คนที่ได้รับการติดเชื้อ ซึ่งห่างไกลจากเรา

in situations we can't identify with.

ในสถานการณ์ที่พวกเราไม่เกี่ยวข้อง

What you didn't think about, none of us do,

แต่สิ่งที่คุณไม่ได้คิด และที่ทุกคนไม่ได้คิด

is that antibiotics support almost all of modern life.

คือยาปฏิชีวนะนั้นสนับสนุนชีวิต ยุคปัจจุบันของพวกเรา เกือบโดยสิ้นเชิง

If we lost antibiotics,

ถ้าเราขาดยาปฏิชีวนะไป

here's what else we'd lose:

นี่คือสิ่งที่เราอาจสูญเสีย

First, any protection for people with weakened immune systems --

อย่างแรก การป้องกันใดๆ ก็ตาม สำหรับคนที่มีภูมิคุ้มกันไม่แข็งแรง

cancer patients, AIDS patients,

ผู้ป่วยโรคมะเร็ง ผู้ป่วยโรคเอดส์

transplant recipients, premature babies.

ผู้ที่รับการปลูกถ่ายเนื้อเยื่ออวัยวะ เด็กทารกที่เกิดก่อนกำหนด

Next, any treatment that installs foreign objects in the body:

ต่อมาก็คือ การรักษาใดๆ ที่ต้องมีการ นำสิ่งแปลกปลอมเข้าไปในร่างกาย

stents for stroke, pumps for diabetes,

การใส่ลวดถ่างขยายหลอดเลือดที่ตีบ การปั๊มไหลเวียนสำหรับคนที่เป็นเบาหวาน

dialysis, joint replacements.

การฟอกไต การเปลี่ยนข้อต่อ

How many athletic baby boomers need new hips and knees?

มีนักกีฬาที่เกิดในยุคเบบี้บูมตั้งกี่คน ที่ต้องเปลี่ยนสะโพกและเข่าใหม่

A recent study estimates that without antibiotics,

การศึกษาเมื่อไม่นานมานี้คาดว่า เมื่อปราศจากยาปฏิชีวนะ

one out of ever six would die.

หนึ่งในหกคนจะเสียชีวิต

Next, we'd probably lose surgery.

ต่อจากนั้น เราอาจจะสูญเสียการผ่าตัด

Many operations are preceded

การผ่าตัดหลายอย่าง ต้องมีการให้ยาปฏิชีวนะก่อน

by prophylactic doses of antibiotics.

ในปริมาณที่ใช้ป้องกันโรค

Without that protection,

เมื่อปราศจากการป้องกันดังกล่าวแล้ว

we'd lose the ability to open the hidden spaces of the body.

เราก็จะสูญเสียความสามารถ ที่จะเปิดส่วนที่ซ่อนอยู่ในร่างกายได้

So no heart operations,

ฉะนั้น มันจะไม่มีการผ่าตัดหัวใจ

no prostate biopsies,

ไม่มีการตัดเนื้อเยื่อต่อมลูกหมากไปตรวจ

no Cesarean sections.

ไม่มีการผ่าคลอด

We'd have to learn to fear infections that now seem minor.

เราจะต้องเรียนรู้ที่จะกลัวการติดเชื้อ ที่ตอนนี้มันอาจดูเป็นเรื่องเล็กน้อย

Strep throat used to cause heart failure.

เชื้อสเตรปในลำคอ เคยก่อให้เกิดอาการหัวใจล้มเหลว

Skin infections led to amputations.

การติดเชื้อที่ผิวหนังนำไปสู่การตัดแขนขา

Giving birth killed, in the cleanest hospitals,

การให้กำเนิด แม้ในโรงพยาบาลที่สะอาดที่สุด

almost one woman out of every 100.

อาจทำให้ผู้หญิงหนึ่งในทุกๆ 100 คนเสียชีวิต

Pneumonia took three children out of every 10.

โรคปอดบวมจะคร่าชีวิตเด็กสามคน จากทุก ๆ 10 คน

More than anything else,

และมากกว่าอะไรทั้งหมด

we'd lose the confident way we live our everyday lives.

เราจะสูญเสียความมั่นใจ ในการใช้ชีวิตปกติ

If you knew that any injury could kill you,

ถ้าคุณรู้ว่าการบาดเจ็บใดๆ สามารถฆ่าคุณได้

would you ride a motorcycle,

คุณจะขี่จักรยานยนต์ไหม

bomb down a ski slope,

แล่นรีบไถลลงมาตามทางลาดสกีไหม

climb a ladder to hang your Christmas lights,

ปีนบันไดขึ้นไปแขวนไฟต้นคริสต์มาสไหม

let your kid slide into home plate?

ปล่อยให้ลูกของคุณ วิ่งเสียบเข้าโฮมเบส หรือไม่

After all, the first person to receive penicillin,

เพราะที่จริงแล้ว คนแรกที่ได้รับเพนิซิลิน

a British policeman named Albert Alexander,

เป็นตำรวจชาวอังกฤษที่มีนามว่า อัลเบิร์ต อเล็กซานเดอร์

who was so ravaged by infection that his scalp oozed pus

ผู้ซึ่งได้รับบาดเจ็บจากการติดเชื้อ จนหนังศีรษะมีหนองไหลซึมออกมา

and doctors had to take out an eye,

และหมอจำเป็นต้องควักตาเขาออกข้างหนึ่ง

was infected by doing something very simple.

เขาติดเชื้อเพราะทำอะไรที่ธรรมดามาก

He walked into his garden and scratched his face on a thorn.

เขาเดินอยู่ในสวน และหน้าเขาไปโดนหนามจนถลอก

That British project I mentioned which estimates that the worldwide toll

โครงการของอังกฤษที่ฉันพูดถึง ได้คาดเดาความเสียหายที่เกิดขึ้นทั่วโลก

right now is 700,000 deaths a year

ว่าตอนนี้ มีผู้เสียชีวิต 700,000 รายต่อปี

also predicts that if we can't get this under control by 2050,

และยังประมาณไว้ว่า ถ้าเราไม่สามารถ ที่จะควบคุมมันได้ภายในปี ค.ศ. 2050

not long, the worldwide toll will be 10 million deaths a year.

ไม่นาน ความเสียหายทั่วโลกจะกลายเป็น 10 ล้านรายต่อปี

How did we get to this point

เรามาถึงจุดนี้ได้อย่างไร

where what we have to look forward to

ที่ซึ่งเราจะต้องเผชิญ

is those terrifying numbers?

กับตัวเลขที่น่ากลัวนี้

The difficult answer is, we did it to ourselves.

คำตอบที่ยากคือ เราทำตัวเราเอง

Resistance is an inevitable biological process,

การดื้อยาเป็นกระบวนการทางชีววิทยา ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

but we bear the responsibility for accelerating it.

แต่เราต้องแบกรับความรับผิดชอบ ที่ทำให้มันเกิดเร็วขึ้น

We did this by squandering antibiotics

เราทำให้มันเกิดขึ้น โดยใช้ยาปฏิชีวนะอย่างฟุ่มเฟือย

with a heedlessness that now seems shocking.

ด้วยความประมาทเลินเล่อ ที่ตอนนี้ดูน่าตกใจ

Penicillin was sold over the counter until the 1950s.

เพนิซิลลินมีขายตามร้านยา มาตั้งแต่ยุค 1950

In much of the developing world, most antibiotics still are.

ในประเทศกำลังพัฒนาส่วนใหญ่ ยาปฏิชีวนะส่วนใหญ่ยังหาซื้อได้แบบนั้น

In the United States, 50 percent

ในสหรัฐอเมริกา 50 เปอร์เซ็นต์

of the antibiotics given in hospitals are unnecessary.

ของยาปฏิชีวนะที่ให้ในโรงพยาบาล ไม่ได้จำเป็นเลย

Forty-five percent of the prescriptions written in doctor's offices

สี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ของใบสั่งจ่ายยา ที่เขียนในห้องตรวจของหมอ

are for conditions that antibiotics cannot help.

เป็นใบสั่งสำหรับอาการ ที่ยาปฏิชีวนะไม่สามารถช่วยได้

And that's just in healthcare.

และนั่นแค่ในระบบสาธารณสุข

On much of the planet, most meat animals get antibiotics every day of their lives,

ในส่วนใหญ่ของโลก สัตว์ที่เลี้ยงเอาเนื้อ ได้รับยาปฏิชีวนะทุกวันตลอดชีวิต

not to cure illnesses,

ไม่ใช่เพื่อรักษาอาการป่วย

but to fatten them up and to protect them against

แต่เพื่อทำให้พวกมันอ้วนขึ้น และป้องกันพวกมัน

the factory farm conditions they are raised in.

จากสภาวะโรงงานการเกษตร ที่พวกมันได้รับการเลี้ยงดู

In the United States, possibly 80 percent

ในสหรัฐอเมริกา ประมาณ 80 เปอร์เซ็นต์

of the antibiotics sold every year go to farm animals, not to humans,

ของยาปฏิชีวนะที่ขายทุกปี นำไปใช้กับปศุสัตว์ ไม่ใช่คน

creating resistant bacteria that move off the farm

ทำให้เกิดแบคทีเรียดื้อยา ที่ย้ายจากไร่นา

in water, in dust,

ไปยังน้ำ ฝุ่น

in the meat the animals become.

และเนื้อที่เป็นของสัตว์

Aquaculture depends on antibiotics too,

การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำก็พึ่งพายาปฏิชีวนะเช่นกัน

particularly in Asia,

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเอเชีย

and fruit growing relies on antibiotics

และการปลูกผลไม้ก็ต้องพึ่งพายาปฏิชีวนะ

to protect apples, pears, citrus, against disease.

เพื่อป้องกันแอปเปิ้ล แพร ผลไม้พวกส้มมะนาว จากโรค

And because bacteria can pass their DNA to each other

และเพราะว่าแบคทีเรียสามารถส่งต่อ ดีเอ็นเอของมันให้กันและกันได้

like a traveler handing off a suitcase at an airport,

เหมือนกับผู้เดินทาง ส่งต่อกระเป๋าเดินทางให้กันที่สนามบิน

once we have encouraged that resistance into existence,

เมื่อเราสนับสนุนให้เกิดการดื้อยาขึ้น

there is no knowing where it will spread.

เราไม่อาจรู้ได้เลยว่ามันจะกระจายไปทางไหน

This was predictable.

เหตุการณ์นี้รู้ได้ล่วงหน้า

In fact, it was predicted

อันที่จริง ได้มีการคาดเดาไว้

by Alexander Fleming, the man who discovered penicillin.

โดยอเล็กซานเดอร์ เฟลมมิง ชายผู้ค้นพบเพนิซิลลิน

He was given the Nobel Prize in 1945 in recognition,

เขาได้รับรางวัลโนเบลในปี ค.ศ. 1945 เพื่อเป็นเกียรติ

and in an interview shortly after, this is what he said:

และในการให้สัมภาษณ์ไม่นานหลังจากนั้น นี่คือสิ่งที่เขากล่าว

"The thoughtless person playing with penicillin treatment

"คนไม่รู้จักคิด ที่เล่นกับการรักษาที่ใช้เพนิซิลลิน

is morally responsible for the death of a man

มีส่วนรับผิดชอบทางจริยธรรม ต่อการเสียชีวิตของคน

who succumbs to infection

ผู้ที่พ่ายต่อการติดเชื้อ

with a pencillin-resistant organism."

ที่ดื้อต่อยาเพนิซิลิน"

He added, "I hope this evil can be averted."

เขาได้เพิ่มเติมอีกว่า "ผมหวังว่า ความชั่วร้ายนี้จะถูกป้องกันไม่ให้เกิดขึ้น"

Can we avert it?

เราจะป้องกันมันได้หรือไม่

There are companies working on novel antibiotics,

มีบริษัทที่กำลังพยายามวิจัยยาปฏิชีวนะใหม่

things the superbugs have never seen before.

ซึ่งเป็นสิ่งที่เชื้อร้ายไม่เคยพบมาก่อน

We need those new drugs badly,

เราต้องการยาพวกนั้นเป็นอย่างยิ่ง

and we need incentives:

และเราต้องการสิ่งจูงใจ เช่น

discovery grants, extended patents,

ทุนสนับสนุนการค้นพบ การยืดอายุสิทธิบัตร

prizes, to lure other companies into making antibiotics again.

รางวัล เพื่อที่จะล่อให้บริษัทอื่นๆ เข้ามาผลิตยาปฏิชีวนะอีกครั้ง

But that probably won't be enough.

แต่นั่นคงจะไม่เพียงพอ

Here's why: Evolution always wins.

นี่เป็นเหตุว่าทำไม วิวัฒนาการย่อมชนะเสมอ

Bacteria birth a new generation every 20 minutes.

แบคทีเรียให้กำเนิดเชื้อรุ่นใหม่ ทุกๆ 20 นาที

It takes pharmaceutical chemistry 10 years to derive a new drug.

เคมีเภสัชกรรมต้องใช้เวลาถึง 10 ปี ในการพัฒนายา

Every time we use an antibiotic,

ทุกครั้งที่เราใช้ยาปฏิชีวนะ

we give the bacteria billions of chances

เราให้โอกาสกับแบคทีเรียเป็นพันล้าน

to crack the codes

ในการถอดรหัส

of the defenses we've constructed.

ที่เป็นปราการที่เราได้สร้างเอาไว้

There has never yet been a drug

ยังไม่เคยมียาใด

they could not defeat.

ที่พวกมันเอาชนะไม่ได้

This is asymmetric warfare,

นี่เป็นการสงครามที่ไม่ยุติธรรม

but we can change the outcome.

แต่เราสามารถเปลี่ยนผลลัพธ์ได้

We could build systems to harvest data to tell us automatically and specifically

เราสามารถสร้างระบบที่จะเก็บเกี่ยวข้อมูล ที่จะบอกเราได้อย่างอัตโนมัติและเจาะจง

how antibiotics are being used.

ว่ายาปฏิชีวนะกำลังถูกใช้อย่างไร

We could build gatekeeping into drug order systems

เราสามารถสร้างผู้ป้องกันประตู ในระบบการสั่งยา

so that every prescription gets a second look.

เพื่อที่ว่า ทุกๆ ใบสั่งจ่ายยา จะได้รับการตรวจสอบ

We could require agriculture to give up antibiotic use.

เราสามารถขอให้ภาคการเกษตร ยกเลิกการใช้ยาปฏิชีวนะ

We could build surveillance systems

เราสามารถสร้างระบบตรวจตรา

to tell us where resistance is emerging next.

ที่จะบอกเราว่าการดื้อยาต่อไปจะเกิดขึ้นที่ไหน

Those are the tech solutions.

นั่นเป็นการแก้ปัญหาโดยเทคนิค

They probably aren't enough either,

พวกมันอาจจะยังไม่เพียงพอ

unless we help.

เว้นเสียแต่ว่าเราจะช่วย

Antibiotic resistance is a habit.

การใช้ยาปฏิชีวนะเป็นนิสัย

We all know how hard it is to change a habit.

เรารู้ว่ามันยากแค่ไหน ที่จะเปลี่ยนนิสัย

But as a society, we've done that in the past.

แต่ในฐานะที่อยู่ในสังคม เราเคยทำได้มาแล้วในอดีต

People used to toss litter into the streets,

เราเคยทิ้งขยะลงบนถนน

used to not wear seatbelts,

เคยไม่คาดเข็มขัดนิรภัย

used to smoke inside public buildings.

เคยสูบบุหรี่ในที่อาคารสาธารณะ

We don't do those things anymore.

เราไม่ได้ทำอย่างนั้นอีกแล้ว

We don't trash the environment

เราไม่ได้ทิ้งขยะเกลื่อน

or court devastating accidents

หรือเสี่ยงก่ออุบัติเหตุที่เสียหาย

or expose others to the possibility of cancer,

หรือทำให้คนอื่นๆ เสี่ยงต่อโรคมะเร็ง

because we decided those things were expensive,

เพราะว่าเราตัดสินใจว่า สิ่งเหล่านั้นมีผลกระทบราคาแพง

destructive, not in our best interest.

เป็นอันตราย และไม่ได้เป็นไป เพื่อประโยชน์สูงสุดของเรา

We changed social norms.

เราได้เปลี่ยนความเคยชินของสังคม

We could change social norms around antibiotic use too.

เราก็อาจจะเปลี่ยนความเคยชินของสังคม ในเรื่องยาปฏิชีวนะได้เช่นกัน

I know that the scale of antibiotic resistance

ฉันรู้ว่าระดับปัญหาการดื้อยาปฏิชีวนะ

seems overwhelming,

เหมือนจะท่วมท้น

but if you've ever bought a fluorescent lightbulb

แต่ถ้าคุณเคยที่จะซื้อหลอดไฟฟลูออเรสเซนท์

because you were concerned about climate change,

เพราะว่าคุณตระหนักถึง การเปลี่ยนแปลงของสภาวะอากาศ

or read the label on a box of crackers

หรืออ่านฉลากบนกล่องของขนมปังกรอบ

because you think about the deforestation from palm oil,

เพราะว่าคุณคำนึงถึงการตัดไม้ทำลายป่า เพื่อที่จะได้มาซึ่งน้ำมันปาล์ม

you already know what it feels like

คุณรู้แล้วว่ามันรู้สึกอย่างไร

to take a tiny step to address an overwhelming problem.

ที่จะทำสิ่งเล็กๆ เพื่อที่จะจัดการ กับปัญหาที่ยิ่งใหญ่

We could take those kinds of steps for antibiotic use too.

คุณอาจทำสิ่งที่เป็นก้าวเล็กๆ แบบนี้ กับยาปฏิชีวนะได้เช่นกัน

We could forgo giving an antibiotic if we're not sure it's the right one.

เราสามารถที่จะงดให้ยาปฏิชีวนะ ถ้าเราไม่มั่นใจว่าเป็นยาที่ถูกต้อง

We could stop insisting on a prescription for our kid's ear infection

เราสามารถที่จะหยุดยืนกรานเอาใบสั่งยา สำหรับยาแก้การติดเชื้อในหูสำหรับลูกเรา

before we're sure what caused it.

ก่อนที่เราจะแน่ใจว่ามันเกิดจากอะไร

We could ask every restaurant,

เราสามารถที่จะถามร้านอาหารทุกร้าน

every supermarket,

ถามซุปเปอร์มาร์เก็ตทุกแห่ง

where their meat comes from.

ว่าเนื้อที่ขายเอามาจากไหน

We could promise each other

เราอาจให้สัญญากันและกันได้

never again to buy chicken or shrimp or fruit

ว่าจะไม่ซื้อไก่ หรือกุ้ง หรือผลไม้

raised with routine antibiotic use,

ที่ใช้ยาปฏิชีวนะในกระบวนการผลิตเป็นปกติ

and if we did those things,

และถ้าเราทำสิ่งเหล่านี้

we could slow down the arrival of the post-antibiotic world.

เราก็จะสามารถชะลอการมาถึง ของโลกหลังยุคยาปฏิชีวนะได้

But we have to do it soon.

แต่เราต้องจัดการมันให้เร็วที่สุด

Penicillin began the antibiotic era in 1943.

เพนิซิลลิน เป็นจุดเริ่มต้นของยุคยาปฏิชีวนะ ในปี ค.ศ. 1947

In just 70 years, we walked ourselves up to the edge of disaster.

ในเวลาเพียง 70 ปี เราได้เดินขึ้นไปถึงขอบความหายนะ

We won't get 70 years

เราคงไม่ได้มี 70 ปี

to find our way back out again.

เอาไว้เดินย้อนกลับไป เพื่อหาทางออกให้ได้อีกครั้ง

Thank you very much.

ขอบคุณมากค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)