Maryn McKenna: What do we do when antibiotics don’t work any more?

Translator: mohammad ali masoum Reviewer: Leila Ataei

This is my great uncle,

این عموی بزرگ من است،

my father's father's younger brother.

برادر کوچک‌تر پدر بزرگم.

His name was Joe McKenna.

اسم او جو مککنا بود.

He was a young husband and a semi-pro basketball player

او همسری جوان و بسکتبالیست نیمه حرفه‌ای

and a fireman in New York City.

و آتشنشان در نیویورک بود.

Family history says he loved being a fireman,

تاریخ خانواده می‌گوید او آتشنشان بودن را دوست داشت،

and so in 1938, on one of his days off,

در سال ۱۹۳۸، یکی از روز‌های مرخصی‌اش،

he elected to hang out at the firehouse.

تصمیم گرفت به ایستگاه آتشنشانی برود.

To make himself useful that day, he started polishing all the brass,

برای مفید بودن در آن روز شروع کرد به برق انداختن همه وسایل برنجی،

the railings on the fire truck, the fittings on the walls,

نرده‌های ماشین آتشنشانی، و لوازم روی دیوار،

and one of the fire hose nozzles,

و یکی از نازل‌های شلنک آتشنشانی.

a giant, heavy piece of metal,

یک تکه بزرگ سنگین فلزی،

toppled off a shelf and hit him.

یک قفسه را انداخت که به او برخورد کرد.

A few days later, his shoulder started to hurt.

چند روز بعد، درد شانه‌اش شروع شد.

Two days after that, he spiked a fever.

دو روز بعد، دچار تب شد.

The fever climbed and climbed.

تب بالا و بالا‌تر رفت.

His wife was taking care of him,

همسرش از او مراقبت می‌کرد.

but nothing she did made a difference, and when they got the local doctor in,

ولی کار‌های همسرش چیزی را تغییر نداد وهنگامی که نزد

nothing he did mattered either.

دکتر محلی رفتند کار دکتر هم نتیجه نداد.

They flagged down a cab and took him to the hospital.

او را با تاکسی به بیمارستان بردند.

The nurses there recognized right away that he had an infection,

پرستاران سریع تشخیص دادند که او به عفونتی مبتلا شده

what at the time they would have called "blood poisoning,"

که در آن زمان "مسمومیت خونی" نامیده می‌شد

and though they probably didn't say it,

و اگرچه آن‌ها احتمالاً نگفتند.

they would have known right away

اما احتمالاً درجا می‌دانستند

that there was nothing they could do.

که کاری نیست که بتوانند انجام دهند.

There was nothing they could do because the things we use now

آن‌ها نمی‌توانستند کاری کنند زیرا چیزهایی

to cure infections didn't exist yet.

که ما امروزه برای درمان عفونت استفاده می‌کنیم وجود نداشت.

The first test of penicillin, the first antibiotic,

اولین تست پنی سیلین، اولین آنتی بیوتیک،

was three years in the future.

سه سال بعد بود.

People who got infections either recovered, if they were lucky,

افراد دچارعفونت در صورت خوش شانسی، زنده می‌ماندند.

or they died.

وگرنه می‌مردند.

My great uncle was not lucky.

عموی بزرگم خوش شانس نبود.

He was in the hospital for a week, shaking with chills,

او یک هفته درحالی که می‌لرزید در بیمارستان بود.

dehydrated and delirious,

کم آب و در حال هذیان گفتن.

sinking into a coma as his organs failed.

به کما رفت زمانی که اعضایش از کار افتادند.

His condition grew so desperate

وضعیتش وخیم‌تر شد

that the people from his firehouse lined up to give him transfusions

که همکارانش برای اهدا خون به او با امید به رقیق کردن عفونت در خونش

hoping to dilute the infection surging through his blood.

صف می‌کشیدند.

Nothing worked. He died.

هیج کاری اثر بخش نبود. او فوت کرد.

He was 30 years old.

او ۳۰ ساله بود.

If you look back through history,

اگر به گذشته در تاریخ نگاه کنید.

most people died the way my great uncle died.

بیشتر مردم مثل عموی من میمردند.

Most people didn't die of cancer or heart disease,

بیشتر مردم از سرطان یا بیماری‌های قلبی نمیمردند

the lifestyle diseases that afflict us in the West today.

که امروز بیماری‌های سبک زندگی ما در غرب است.

They didn't die of those diseases because they didn't live long enough

از آن بیماری‌ها نمیمردند چون به اندازه کافی زندگی نمی‌کردند

to develop them.

تا مبتلا شوند.

They died of injuries --

از جراحت‌ها میمردند --

being gored by an ox,

از شاخ خوردن از یک گاو،

shot on a battlefield,

یا گلوله خوردن در میدان جنگی،

crushed in one of the new factories of the Industrial Revolution --

در یکی از کارخانه‌های جدید محصول انقلاب صنعتی له می شدند--

and most of the time from infection,

و بیشتر اوقات از عفونت بود

which finished what those injuries began.

که پایان چیزی را که زخم‌ها شروع می‌کردند رقم می‌خورد.

All of that changed when antibiotics arrived.

وقتی آنتی بیوتیک‌ها وارد شدند این‌ها تغییر کرد.

Suddenly, infections that had been a death sentence

ناگهان، عفونت‌ها که حکم مرگ را داشتند

became something you recovered from in days.

چیزی شدند که در ظرف چند روز ازشان نجات می‌یافتید.

It seemed like a miracle,

مثل معجزه بود.

and ever since, we have been living inside the golden epoch of the miracle drugs.

از آن به بعد ما در عصر طلایی داروها زندگی کردیم.

And now, we are coming to an end of it.

و اکنون، در حال رسیدن به آخر آن هستیم.

My great uncle died in the last days of the pre-antibiotic era.

عموی من در آخرین روز‌های دوران پیش آنتی بیوتیکی جانش را از دست داد.

We stand today on the threshold of the post-antibiotic era,

امروز در آستانه دوران پسا آنتی‌بیوتیکی هستیم.

in the earliest days of a time when simple infections

در اولین روز‌های زمانی که عفونت‌های ساده

such as the one Joe had will kill people once again.

مثل همانی که عمو جو داشت، دوباره مردم را خواهد کشت.

In fact, they already are.

درواقع اکنون هم این کار را می‌کنند.

People are dying of infections again because of a phenomenon

مردم دوباره از عفونت می‌میرند به علت

called antibiotic resistance.

پدیده‌ای به نام مقاومت آنتی بیوتیک.

Briefly, it works like this.

به طور خلاصه، این طوری کار می‌کند.

Bacteria compete against each other for resources, for food,

باکتری‌ها برسر منابع، برای غذا، با تولید مستقیم ترکیبات کشنده

by manufacturing lethal compounds that they direct against each other.

برای دیگر باکتری‌ها با یکدیگر رقابت می‌کنند.

Other bacteria, to protect themselves,

بقیه باکتری‌ها، برای محافظت از خودشان،

evolve defenses against that chemical attack.

از مکانیزم‌های دفاعی در برابر حمله شیمیایی استفاده می‌کنند.

When we first made antibiotics,

اولین مرتبه‌ای که آنتی بیوتیک‌ها را ساختیم،

we took those compounds into the lab and made our own versions of them,

این ترکیب‌ها را به آزمایشگاه بردیم و نسخه‌های خودمان را ساختیم،

and bacteria responded to our attack the way they always had.

وباکتری‌ها مثل همیشه با روشی که خودشان داشتند به حمله ما پاسخ دادند.

Here is what happened next:

این چیزی است که بعد اتفاق افتاد:

Penicillin was distributed in 1943,

پنی‌سیلین درسال ۱۹۴۳ پخش شد.

and widespread penicillin resistance arrived by 1945.

مقاومت همگانی نسبت به پنی‌سیلین درسال ۱۹۴۵ آمد.

Vancomycin arrived in 1972,

ونکومایسین درسال ۱۹۷۲ وارد شد،

vancomycin resistance in 1988.

مقاومت به ونکومایسین در سال ۱۹۸۸.

Imipenem in 1985,

ایمی پنم در سال ۱۹۸۵.

and resistance to in 1998.

مقاومت نسبت به آن در ۱۹۹۸.

Daptomycin, one of the most recent drugs, in 2003,

داپتومایسین، یکی از دارو‌های اخیر، در سال ۲۰۰۳.

and resistance to it just a year later in 2004.

و مقاومت نسبت به آن یک سال بعد در سال ۲۰۰۴.

For 70 years, we played a game of leapfrog --

برای ۷۰ سال، ما جست وخیز را بازی کردیم --

our drug and their resistance,

دارو‌های ما و مقاومت نسبت به آن‌ها.

and then another drug, and then resistance again --

و بعد دارویی دیگر، و دوباره مقاومت --

and now the game is ending.

و اکنون بازی دارد تمام می‌شود.

Bacteria develop resistance so quickly that pharmaceutical companies

باکتری به قدری مقاومت را سریع توسعه می‌دهد

have decided making antibiotics is not in their best interest,

که شرکت‌های دارویی تصمیم گرفته‌اند تولید آنتی بیوتیک برایشان به صرفه نیست.

so there are infections moving across the world

پس عفونت‌ها دور دنیا در گردش هستند،

for which, out of the more than 100 antibiotics

که، بیش از ۱۰۰ نوع آنتی بیوتیک

available on the market,

در بازار موجود است،

two drugs might work with side effects,

دو دارو شاید با عوارض جانبی موثر باشند،

or one drug,

یا یک دارو.

or none.

یا هیچ.

This is what that looks like.

این طوری است که به نظر میاید.

In 2000, the Centers for Disease Control and Prevention, the CDC,

درسال ۲۰۰۰، مراکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ها، CDC،

identified a single case

موردی ازعفونتی با مقاومت به همه داروها

in a hospital in North Carolina

به جز دوتا را در بیمارستانی

of an infection resistant to all but two drugs.

در کارولینای شمالی شناسایی کرد.

Today, that infection, known as KPC,

امروزه، آن عفونت، به نام KPC شناخته می‌شود.

has spread to every state but three,

در هر ایالت به جز سه تا پخش شده است،

and to South America, Europe

و آمریکای جنوبی، و اروپا

and the Middle East.

و خاورمیانه،

In 2008, doctors in Sweden

در سال ۲۰۰۰، پزشک‌ها در سوئد

diagnosed a man from India with a different infection

عفونتی متفاوت را در مردی هندی تشخیص دادند

resistant to all but one drug that time.

که در آن زمان به جز یکی نسبت به همه دارو‌ها مقاوم بود.

The gene that creates that resistance,

ژنی که این مقاومت را به وجود می‌آورد NDM نام داشت.

known as NDM, has now spread from India into China, Asia, Africa,

که امروزه از هند به چین، آسیا، آفریقا،

Europe and Canada, and the United States.

اروپا و کانادا، و ایالات متحده گسترش یافته است.

It would be natural to hope

این طبیعی است که امیدوار باشیم

that these infections are extraordinary cases,

این عفونت‌ها مورد‌های غیرعادی هستند.

but in fact,

ولی در واقع،

in the United States and Europe,

در ایالات متحده و اروپا

50,000 people a year

در هر سال ۵۰,۰۰۰ نفر

die of infections which no drugs can help.

از عفونت‌هایی می‌میرند که دارویی کمکشان نمی‌کند.

A project chartered by the British government

پروژه‌ای فرماندهی شده توسط دولت بریتانیا

known as the Review on Antimicrobial Resistance

به نام بازنگری به مقاومت ضد میکروبی

estimates that the worldwide toll right now is 700,000 deaths a year.

نشان می‌دهد که خسارت در کل دنیا مرگ سالانه ۷۰,۰۰۰۰ نفر است.

That is a lot of deaths,

که مرگ تعداد زیادی انسان

and yet, the chances are good that you don't feel at risk,

و هنوز، شانس‌ها خوب هستند که شما خطر را احساس نکنید،

that you imagine these people were hospital patients

که تصور کنید این افراد بیماران بیمارستان

in intensive care units

در بخش مراقبت شدید بودند

or nursing home residents near the ends of their lives,

یا ساکنان خانه سالمندان نزدیک به آخرعمرشان،

people whose infections are remote from us,

افرادی که عفونتشان بسیار از ما دور است،

in situations we can't identify with.

در شرایطی که نمی‌توانیم شناسایی کنیم.

What you didn't think about, none of us do,

چیزی که هیچ کدام ازما فکر نمی‌کردیم این است که

is that antibiotics support almost all of modern life.

آنتی بیوتیک‌ها تقریباً کل زندگی مدرن را پشتیبانی می‌کنند.

If we lost antibiotics,

اگر آنتی بیوتیک‌ها را از دست دهیم،

here's what else we'd lose:

این چیز‌هایی است که از دست می‌دهیم:

First, any protection for people with weakened immune systems --

در ابتدا، هرمحافظتی برای افراد با سیستم ایمنی ضعیف --

cancer patients, AIDS patients,

بیماران سرطانی و بیماران ایدزی،

transplant recipients, premature babies.

دریافت کنندگان پیوند، نوزدان نارس.

Next, any treatment that installs foreign objects in the body:

بعدی، هر درمانی که اشیا خارجی را در بدن نصب کند:

stents for stroke, pumps for diabetes,

استنت برای سکته، پمپ‌ها برای دیابتی‌ها

dialysis, joint replacements.

دیالیز، جایگزین‌های مفصل.

How many athletic baby boomers need new hips and knees?

چند نسل از کودکان نسل انفجار (بیبی‌بومر ) به مفصل ران و زانو‌های جدید نیاز دارند؟

A recent study estimates that without antibiotics,

مطالعه اخیر تخمین می‌زند که بدون آنتی‌بیوتیک‌ها،

one out of ever six would die.

یک نفر از هر شش نفر جان خود را از دست خواهند داد.

Next, we'd probably lose surgery.

بعد، احتمالاً عمل جراحی را از دست می‌دهیم.

Many operations are preceded

بسیاری از عمل‌ها با

by prophylactic doses of antibiotics.

مقادیر زیادی از آنتی بیوتیک‌ها رخ می‌دهد.

Without that protection,

بدون آن محافظت،

we'd lose the ability to open the hidden spaces of the body.

توانایی باز کردن فضا‌های پنهان بدن را از دست می‌دهیم.

So no heart operations,

پس نه عمل‌های قلب،

no prostate biopsies,

نه نمونه برداری پروستات،

no Cesarean sections.

نه بخش‌های سزارین در کار خواهد بود.

We'd have to learn to fear infections that now seem minor.

باید یاد بگیریم که از عفونتی بترسیم که در حال حاضر کوچک به نظر می‌رسد.

Strep throat used to cause heart failure.

گلو درد چرکی باعث حمله قلبی می‌شد.

Skin infections led to amputations.

عفونت‌های پوستی منجر به قطع عضو می‌شوند.

Giving birth killed, in the cleanest hospitals,

به دنیا آمدن نوزادان مرده در تمیزترین بیمارستان‌ها،

almost one woman out of every 100.

تقریباً یک زن از هر صد نفر.

Pneumonia took three children out of every 10.

ذات الریه باعث شد که سه کودک از هر ۱۰ نفرمبتلا شوند.

More than anything else,

بیش از هر چیز دیگر،

we'd lose the confident way we live our everyday lives.

ما شیوه زندگی روزمره مان را از دست می‌دهیم.

If you knew that any injury could kill you,

اگر می‌دانستید که هر زخمی می‌تواند شما را بکشد،

would you ride a motorcycle,

آیا یک موتور سیکلت سواری می‌کردید،

bomb down a ski slope,

در پیست با سرعت زیاد اسکی می‌کردید،

climb a ladder to hang your Christmas lights,

از نردبان بالا می‌رفتید تا لامپ کریسمس را آویزان کنید،

let your kid slide into home plate?

اجازه می‌دادید کودک شما در بازی بیسبال شیرجه بزند؟

After all, the first person to receive penicillin,

با این حال، اولین کسی که پنی سیلین دریافت کرد،

a British policeman named Albert Alexander,

پلیس انگلیسی به نام آلبرت الکساندر بود،

who was so ravaged by infection that his scalp oozed pus

که عفونتش طوری بود که چرک از پوست سرش بیرون می‌زد

and doctors had to take out an eye,

و پزشکان مجبور بودند یک چشم او را در بیاورند،

was infected by doing something very simple.

با انجام کاری بسیار ساده آلوده شده بود.

He walked into his garden and scratched his face on a thorn.

در باغچه اش قدم می زد و صورتش را با خاری خاراند.

That British project I mentioned which estimates that the worldwide toll

این پروژه بریتانیایی که ذکر کردم برآورد کرده که آمار تلفات در سراسر جهان

right now is 700,000 deaths a year

در حال حاضر ۷۰۰ کشته در سال است

also predicts that if we can't get this under control by 2050,

همینطور پیش بینی می‌کند که اگر تا سال ۲۰۵۰ نتوانیم این مساله را کنترل نکنیم،

not long, the worldwide toll will be 10 million deaths a year.

بعید نیست که تلفات در سراسر دنیا به ۱۰ میلیون نفر در سال خوابرسد.

How did we get to this point

چطور به این نقطه رسیدیم

where what we have to look forward to

که چیزی که مشتاقش هستیم

is those terrifying numbers?

آن اعداد وحشتناک است؟

The difficult answer is, we did it to ourselves.

پاسخ دشوار این است که ما این کار را با خودمان انجام دادیم.

Resistance is an inevitable biological process,

مقاومت یک فرآیند بیولوژیکی اجتناب‌ناپذیر است،

but we bear the responsibility for accelerating it.

اما مسئولیت تسریع آن بر دوش ما است.

We did this by squandering antibiotics

این کار را با اسراف سهل‌انگارانه در مصرف

with a heedlessness that now seems shocking.

آنتی بیوتیک کردیم که اکنون تکان دهنده به نظر می‌رسد.

Penicillin was sold over the counter until the 1950s.

پنی‌سیلین تا دهه ۱۹۵۰ بدون نسخه به فروش رسید.

In much of the developing world, most antibiotics still are.

در اکثر کشور‌های در حال توسعه، بیشتر آنتی بیوتیک‌ها همچنان وجود دارند.

In the United States, 50 percent

در ایالات متحده، احتمالا۵۰ درصد

of the antibiotics given in hospitals are unnecessary.

از آنتی بیوتیک‌های موجود در بیمارستان غیر ضروری هستند.

Forty-five percent of the prescriptions written in doctor's offices

چهل و پنج درصد نسخه‌های نوشته شده در مطب پزشکان

are for conditions that antibiotics cannot help.

برای شرایطی هستند که آنتی بیوتیک‌ها نمی‌توانند به آن‌ها کمک کنند.

And that's just in healthcare.

و آن در سلامت بهداشتی است.

On much of the planet, most meat animals get antibiotics every day of their lives,

در بیشتر این سیاره، بیشتر حیوانات پرواری در هر روز از زندگیشان آنتی بیوتیک

not to cure illnesses,

دریافت می‌کنند، نه برای درمان بیماری‌ها،

but to fatten them up and to protect them against

بلکه برای پروار شدن و محافظت

the factory farm conditions they are raised in.

در برابر شرایط دامداری‌های صنعتی که در آن پرورش داده می‌شوند.

In the United States, possibly 80 percent

در ایالات متحده، احتمالاً ۸۰ درصد

of the antibiotics sold every year go to farm animals, not to humans,

از آنتی بیوتیک‌ها هر سال به حیوانات مزرعه تعلق می‌گیرند، نه برای انسانها،

creating resistant bacteria that move off the farm

که باعث خلق باکتری مقاوم به دارو می‌شود که از راه آب، مجرا،

in water, in dust,

گوشت حیوانات

in the meat the animals become.

از مزرعه خارج می‌شود.

Aquaculture depends on antibiotics too,

پرورش آبزیان به ویژه در آسیا نیز

particularly in Asia,

وابسته به آنتی بیوتیک‌هاست،

and fruit growing relies on antibiotics

و همینطور رشد میوه که برای محاتفظت

to protect apples, pears, citrus, against disease.

از سیب، گلابی، مرکبات، در برابر بیماری‌ها به آنتی‌بیوتیک تکیه دارد.

And because bacteria can pass their DNA to each other

و از آنجا که باکتری‌ها می‌توانند DNA خود را مثل

like a traveler handing off a suitcase at an airport,

مسافری که چمدان را در فرودگاه رد می‌کند، به یکدیگر منتقل کنند،

once we have encouraged that resistance into existence,

زمانی که این مقاومت را به وجود می‌آوریم،

there is no knowing where it will spread.

هیچ نمی‌دانیم که در کجا گسترش خواهد یافت.

This was predictable.

این اتفاق قابل پیش بینی بود.

In fact, it was predicted

در واقع، الکساندر فلمینگ، مردی که پنی‌سیلین

by Alexander Fleming, the man who discovered penicillin.

را کشف کرد پیش بینی کرده بود.

He was given the Nobel Prize in 1945 in recognition,

او به طور رسمی برنده جایزه نوبل در سال ۱۹۴۵ شد.

and in an interview shortly after, this is what he said:

و کمی بعد در مصاحبه‌ای گفت: اینطور گفت:

"The thoughtless person playing with penicillin treatment

« فردی بی‌فکر که با درمان پنی سیلینی بازی می‌کند

is morally responsible for the death of a man

از نظر اخلاقی مسئول مرگ فردی است

who succumbs to infection

که با ابتلا به یک ارگانیسم مقاوم در برابر

with a pencillin-resistant organism."

پنسیلین از پای در می‌آید.»

He added, "I hope this evil can be averted."

او افزود، «امیدوارم بتوان جلوی این شیطان را گرفت.»

Can we avert it?

می‌توانیم آن را دفع کنیم؟

There are companies working on novel antibiotics,

شرکت‌هایی وجود دارند که بر روی آنتی بیوتیک‌های جدید کار می‌کنند،

things the superbugs have never seen before.

چیز‌هایی که ابر‌باگ‌ها قبلا ندیده‌اند.

We need those new drugs badly,

ما به آن دارو‌های جدید سخت نیاز داریم.

and we need incentives:

و ما به انگیزه‌ها نیاز داریم:

discovery grants, extended patents,

کمک‌های مالی، اختراعات گسترده،

prizes, to lure other companies into making antibiotics again.

جوایز، تا شرکت‌های دیگر را متقاعد کنیم دوباره آنتی بیوتیک بسازند.

But that probably won't be enough.

اما به احتمال زیاد کفایت نمی‌کند.

Here's why: Evolution always wins.

دلیلش این است: تکامل همیشه برنده می‌شود.

Bacteria birth a new generation every 20 minutes.

باکتری‌ها هر ۲۰ دقیقه نسل جدیدی را تولید می‌کنند.

It takes pharmaceutical chemistry 10 years to derive a new drug.

در شیمی دارویی۱۰ سال طول می‌کشد تا داروی جدید به دست آید.

Every time we use an antibiotic,

هر بار که از آنتی بیوتیک استفاده می‌کنیم،

we give the bacteria billions of chances

به باکتری‌ها میلیاردها شانس می‌دهیم

to crack the codes

تا کد‌های دفاعی که

of the defenses we've constructed.

ساخته‌ایم را بشکنند.

There has never yet been a drug

هیچ وقت دارویی وجود نداشته که

they could not defeat.

بتوانند شکست بخورد.

This is asymmetric warfare,

جنگی نابرابر است،

but we can change the outcome.

اما می‌توانیم نتیجه را عوض کنیم.

We could build systems to harvest data to tell us automatically and specifically

می‌توانیم سیستم‌هایی بسازیم که داده‌ها را برداشت کنند تا به طور خودکار و به طور خاص

how antibiotics are being used.

چگونگی استفاده از آنتی بیوتیک‌ها را توضیح دهند.

We could build gatekeeping into drug order systems

می‌توانیم تبادل را به داخل سیستم سفارش دارو بسازیم

so that every prescription gets a second look.

جوری که هر نسخه مورد بررسی مجدد قرار گیرد.

We could require agriculture to give up antibiotic use.

ما به کشاورزی نیاز داریم که از آنتی بیوتیک استفاده نکند.

We could build surveillance systems

می‌توانیم سیستم‌های نظارتی بسازیم که به ما

to tell us where resistance is emerging next.

بگویند در کجا مقاومت بعدی در حال ظهور است.

Those are the tech solutions.

این‌ها راه حل‌های تکنولوژیکی هستند.

They probably aren't enough either,

آن‌ها احتمالاً به اندازه کافی نیستند،

unless we help.

مگر این که کمک کنیم.

Antibiotic resistance is a habit.

مقاومت آنتی بیوتیک یک عادت است.

We all know how hard it is to change a habit.

همه می‌دانیم که تغییر عادت چقدر سخت است.

But as a society, we've done that in the past.

اما به عنوان جامعه این کار را در گذشته انجام دادیم.

People used to toss litter into the streets,

مردم عادت داشتند زباله را به خیابان پرتاب کنند،

used to not wear seatbelts,

از کمربند استفاده نکنند،

used to smoke inside public buildings.

داخل ساختمان‌های عمومی سیگار می‌کشیدند.

We don't do those things anymore.

ما دیگر نمی‌توانیم این کارها را انجام دهیم.

We don't trash the environment

ما محیط زیست

or court devastating accidents

یا بر حوادث ویرانگر طبیعی ماله نمی‌کشیم

or expose others to the possibility of cancer,

و یا دیگران را در معرض خطر ابتلا به سرطان قرار می‌دهیم،

because we decided those things were expensive,

چون به این نتیجه رسیدیم که این چیزها نه تنها گران

destructive, not in our best interest.

و مخرب هستند، به نفع ما هم نیستند.

We changed social norms.

ما هنجار‌های اجتماعی را تغییر دادیم.

We could change social norms around antibiotic use too.

می‌توانیم هنجار‌های اجتماعی را نیز در مورد استفاده از آنتی بیوتیک نیز تغییر دهیم.

I know that the scale of antibiotic resistance

می‌دانم که میزان مقاومت آنتی بیوتیک

seems overwhelming,

طاقت‌فرسا به نظر می‌رسد.

but if you've ever bought a fluorescent lightbulb

اما اگر تا به حال یک لامپ فلورسنت خریده باشید

because you were concerned about climate change,

چون نگران تغییر آب و هوا بودید یا،

or read the label on a box of crackers

برچسب روی یک جعبه کراکر را بخوانید

because you think about the deforestation from palm oil,

چون در مورد جنگل‌زدایی از روغن پالم فکر می‌کنید،

you already know what it feels like

می‌دانید برای غلبه بر مشکل

to take a tiny step to address an overwhelming problem.

قدم کوچکی برداشتن چه حسی دارد.

We could take those kinds of steps for antibiotic use too.

می‌توانیم انواع گام‌ها را برای استفاده از آنتی بیوتیک نیز برداریم.

We could forgo giving an antibiotic if we're not sure it's the right one.

می‌توانیم در صورت شک داشتن از دادن آنتی بیوتیک منصرف شویم.

We could stop insisting on a prescription for our kid's ear infection

می‌توانیم بر توقف دارو‌های تجویز شده برای عفونت گوش فرزندانمان پافشاری کنیم

before we're sure what caused it.

قبل از اینکه از منشاء آن مطمئن شویم.

We could ask every restaurant,

می‌توانیم از هر رستوران

every supermarket,

و سوپرمارکتی بپرسیم

where their meat comes from.

گوشت آن‌ها از کجا تهیه می‌شود.

We could promise each other

می‌توانیم به یکدیگر قول دهیم که

never again to buy chicken or shrimp or fruit

دفعه بعد جوجه یا میگو یا میوه‌های پرورش یافته

raised with routine antibiotic use,

با آنتی بیوتیک‌های عادی را نخریم

and if we did those things,

و اگر این کارها را انجام دادیم،

we could slow down the arrival of the post-antibiotic world.

می‌توانیم سرعت رسیدن به دنیای فرا آنتی بیوتیکی را کاهش دهیم.

But we have to do it soon.

اما باید به زودی این کار را انجام دهیم.

Penicillin began the antibiotic era in 1943.

پنی سلین عصر آنتی بیوتیکی را از سال ۱۹۴۳ آغاز کرد.

In just 70 years, we walked ourselves up to the edge of disaster.

در طی فقط ۷۰ سال، ما خود را در معرض فاجعه قرار دادیم.

We won't get 70 years

ما ۷۰ سال وقت نداریم

to find our way back out again.

که راه خروج خود را دوباره پیدا کنیم.

Thank you very much.

بسیار سپاسگذارم.

(Applause)

(تشویق)