Cameron Herold: Let's raise kids to be entrepreneurs

Translator: Tisa Tontiwatkul Reviewer: Kanawat Senanan

I would be willing to bet I'm the dumbest guy in the room,

ผมพนันได้เลยว่าผมเป็นคนที่โง่ที่สุดในห้อง

because I couldn't get through school; I struggled with school.

เพราะผมเรียนไม่จบ ผมค่อนข้างมีปัญหาเรื่องการเรียน

แต่สิ่งที่ผมรู้ตั้งแต่ยังเด็ก

But I knew at a very early age that I loved money, I loved business

ก็คือผมชอบเงินและรักการทำธุรกิจ

and I loved this entrepreneurial thing.

และผมรักการเป็นเจ้าของกิจการ

I was raised to be an entrepreneur.

และผมถูกเลี้ยงให้เติบโตขึ้นมา เพื่อจะเป็นเจ้าของกิจการ

What I've been really passionate about ever since --

และนั่นคือสิ่งที่ผมหลงใหลมาตั้งแต่ตอนนั้นเอง

and I've never spoken about this ever, until now --

และผมไม่เคยพูดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้เลย จนถึงตอนนี้

so this is the first time anyone's heard it,

นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ทุกคนจะได้ฟัง ยกเว้นภรรยาผมที่ได้ฟังไปแล้วเมื่อ 3 วันก่อน

except my wife, three days ago.

เพราะเธอถามผมว่า "คุณจะพูดเรื่องอะไร" ผมจึงเล่าให้เธอฟัง

She said, "What are you talking about?"

I told her that I think we miss an opportunity

ผมคิดว่าเราพลาดโอกาส

ที่จะเฟ้นหาเหล่าเด็กๆ

to find these kids who have the entrepreneurial traits,

ที่มีลักษณะนิสัยของการเป็นเจ้าของธุรกิจ

and to groom them or show them

และพลาดโอกาสที่จะหล่อหลอม หรือแสดงให้เด็กๆ เหล่านี้ได้เห็น

that being an entrepreneur is actually a cool thing.

ว่าการเป็นเจ้าของกิจการ เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยม

It's not something that is a bad thing and is vilified,

มันไม่ใช่สิ่งที่เลวร้าย และไม่ใช่สิ่งที่น่าเหยียดหยาม

ดังความเชื่อในสังคมหลายๆ แห่ง

which is what happens in a lot of society.

Kids, when we grow up, have dreams,

เด็กๆ เมื่อเราโตขึ้นและมีความฝัน

and we have passions, and we have visions,

และเรามีความหลงใหลและมีโลกทัศน์

and somehow we get those things crushed.

แต่ไม่รู้ทำไม เราจึงปล่อยให้ความฝันเหล่านั้นสลายไป

We get told that we need to study harder

เราถูกสอนว่า เราต้องเรียนให้หนักขึ้น

or be more focused or get a tutor.

หรือต้องมุ่งมั่นมากขึ้น หรือต้องมีครูสอนพิเศษ

My parents got me a tutor in French, and I still suck in French.

พ่อแม่ผม จ้างครูสอนพิเศษภาษาฝรั่งเศสให้ผม

แต่ภาษาฝรั่งเศสผมก็ยังแย่

Two years ago,

สองปีที่แล้ว ผมเป็นผู้บรรยายที่ได้ค่าจ้างสูงที่สุด

I was the highest-rated lecturer at MIT's Entrepreneurial Master's Program.

ของหลักสูตรปริญญาโท ด้านการสร้างเจ้าของกิจการที่ MIT

It was a speaking event in front of groups of entrepreneurs

และเป็นการพูดต่อหน้ากลุ่มของเจ้าของธุรกิจ หลายรายจากทุกมุมโลก

from around the world.

เมื่อตอนผมเรียน ป.2 ผมชนะการแข่งขัน การพูดระดับอำเภอ

When I was in grade two, I won a citywide speaking competition,

แต่ไม่มีใครพูดสักคนว่า

but nobody had ever said, "Hey, this kid's a good speaker.

"เฮ้ย เจ้าเด็กนี่ เป็นนักพูดที่ดีนะเนี่ย

He can't focus, but he loves walking around and getting people energized."

เขาไม่มีสมาธิ แต่เขารักที่จะเดินไปทั่ว และพูดจูงใจผู้คน"

No one said, "Get him a coach in speaking."

ไม่มีใครสักคนจะพูดว่า "จ้างโค้ชมาฝึกเขาเรื่องการพูดสิ"

They said, get me a tutor in what I suck at.

พวกเขากลับบอกว่า ให้มีครูสอนพิเศษผม ในเรื่องที่ผมยังไม่ดีพอ

เมื่อเด็กๆ แสดงทักษะแบบนี้

So as kids show these traits -- and we need to start looking for them --

เราจำเป็นต้องเริ่มมองหาเด็กเหล่านี้

I think we should be raising kids to be entrepreneurs instead of lawyers.

ผมคิดว่า เราควรจะเลี้ยงดูเด็กๆ

ให้เติบโตเป็นเจ้าของกิจการ แทนที่จะเป็นทนายความ

โชคร้าย ที่ระบบโรงเรียน

Unfortunately, the school system is grooming this world to say,

ทำให้คนทั้งโลก พากันพูดว่า

"Let's be a lawyer," or, "Let's be a doctor."

"นี่ มาเป็นทนายความ หรือเป็นหมอกันเถอะ"

We're missing that opportunity,

และเราก็จะพลาดโอกาสเหล่านั้น

because no one ever says, "Hey, be an entrepreneur."

เพราะไม่มีใครสักคนที่จะพูดว่า "นี่ มาเป็นเจ้าของกิจการกันเถอะ"

Entrepreneurs are people -- we have a lot of them in this room --

เจ้าของกิจการคือผู้คนทั่วไป ซึ่งในห้องนี้ก็มีเยอะทีเดียว

who have ideas and passions or see these needs in the world

คนที่มีแนวคิด มีความหลงใหล หรือเห็นในสิ่งที่เป็นความต้องการในโลกนี้

and decide to stand up and do it.

และเราตัดสินใจที่จะลุกขึ้นและลงมือทำมัน

And we put everything on the line to make that stuff happen.

และเราเอาทุกสิ่งเข้าเดิมพัน เพื่อให้สิ่งนั้นๆ เกิดขึ้น

We have the ability to get the groups of people around us

เรามีความสามารถที่จะชักชวนผู้คน ที่อยู่รอบๆ ตัวเรา

ให้ต้องการที่จะสร้างฝันนั้นไปพร้อมกับเรา

that want to build that dream with us.

And I think if we could get kids to embrace the idea at a young age,

และผมคิดว่า ถ้าเราสามารถทำให้เด็กๆ เหล่านั้น

ซึมซับแนวความคิด ของการเป็นเจ้าของกิจการตั้งแต่วัยเยาว์

of being entrepreneurial,

we could change everything in the world that's a problem today.

เราอาจจะเปลี่ยนแปลงปัญหาต่างๆ ในโลกทุกวันนี้ได้

Every problem out there, somebody has the idea for.

ทุกปัญหาที่มีอยู่ ล้วนมีคนที่มีแนวคิดแก้ไขเอาไว้แล้ว

And as a young kid, nobody can say it can't happen,

และเมื่อคุณเป็นเด็ก จะไม่มีใครบอกคุณว่ามันเป็นไปไม่ได้

because you're too dumb to realize that you couldn't figure it out.

เพราะคุณยังซื่อเกินไปที่จะตระหนักว่า

คุณไม่สามารถหาคำตอบได้

I think we have an obligation as parents and a society

ผมคิดว่า เรามีหน้าที่ ทั้งในฐานะพ่อแม่ และฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของสังคม

to start teaching our kids to fish instead of giving them the fish --

ที่จะเริ่มสอนเด็กๆ ของเรา ให้สามารถหาปลาเอง

แทนที่จะให้ปลากับเด็กๆ เหล่านั้น

the old parable: "Give a man a fish, you feed him for a day.

เหมือนกับคำโบราณที่กล่าวไว้ว่า "ถ้าคุณให้ปลาเขาก็คือคุณให้อาหารเขาเพียง 1 วัน

แต่ถ้าคุณสอนเขาตกปลา คือคุณให้อาหารเขาทั้งชีวิต"

Teach a man to fish, you feed him for a lifetime."

If we can teach our kids to be entrepreneurial,

ถ้าเราสอนเด็กๆ ของเราให้เป็นเจ้าของกิจการ

เด็กที่แสดงทักษะที่จะเป็นเจ้าของกิจการ

the ones that show the traits to be,

like we teach the ones who have science gifts to go on in science,

เหมือนกับเราสอนเด็กที่มีพรสวรรค์ในเรื่องวิทยาศาสตร์ ให้ก้าวหน้าไปในด้านวิทยาศาสตร์

what if we saw the ones with entrepreneurial traits

แล้วถ้าเราเห็นจากเด็กที่ทักษะในการเป็นเจ้าของกิจการ

และสอนเขาให้เป็นเจ้าของกิจการได้ล่ะ

and taught them to be entrepreneurs?

เราอาจทำให้เด็กๆ เหล่านี้ ขยายธุรกิจต่างๆ ออกไป

We could have these kids spreading businesses

แทนที่จะรอคอยแผนจากรัฐบาล

instead of waiting for government handouts.

สิ่งที่เราทำ คือเรานั่งเฉยๆ และสอนเด็กๆ ของเรา ในสิ่งที่พวกเขาไม่ควรจะทำ

What we do is teach our kids the things they shouldn't do:

อย่าตีนะ อย่ากัดนะ อย่าพูดหยาบนะ

don't hit; don't bite; don't swear.

Right now we teach our kids to go after really good jobs;

ถึงตอนนี้ เราสอนเด็กๆ ของเราให้หางานที่ดีจริงๆ

the school system teaches them to go after things like

อย่างที่คุณรู้ ระบบการศึกษา สอนให้เด็กๆ แสวงหาอาชีพ

เช่น การเป็นหมอ เป็นทนายความ

being a doctor and being a lawyer and being an accountant and a dentist

เป็นนักบัญชี และหมอฟัน

and a teacher and a pilot.

เป็นครู เป็นนักบิน

And the media says it's really cool if we could go out

และสื่อต่างๆ ก็พยามบอกเราว่ามันจะดูเจ๋งมาก ถ้าเราได้ไปเป็น

and be a model or a singer

นางแบบ นายแบบ หรือเป็นนักร้อง

or a sports hero like Luongo or Crosby.

หรือนักกีฬาที่โด่งดัง เช่น ลอนโก (Luongo) หรือ ครอสบี้ (Crosby)

Our MBA programs do not teach kids to be entrepreneurs.

หลักสูตร MBA ของเราไม่ได้สอนเด็กๆ ให้เป็นเจ้าของกิจการ

เหตุผลที่ผมเลี่ยงหลักสูตร MBA

The reason I avoided an MBA program, other than that I didn't get into any,

นอกเหนือจากเหตุผลที่ไม่มีที่ไหนรับผมเข้าเรียน

since I had a 61 percent average out of high school,

เนื่องจากที่ผมได้คะแนนเฉลี่ย 61% จากระดับมัธยม

และคะแนนเฉลี่ย 61% นั้น

then a 61 percent average

at the only school in Canada that accepted me, Carlton,

มีเพียงโรงเรียนเดียวในแคนนาดาที่รับผม คือที่ คาร์ลตัน (Carlton)

แต่หลักสูตร MBA ของเราก็ไม่ได้สอนให้เด็กๆ ไปเป็นเจ้าของกิจการ

is that our MBA programs don't teach kids to be entrepreneurs.

They teach them to work in corporations.

แต่สอนให้พวกเขาไปทำงานในบริษัทต่างๆ

So who's starting these companies? It's these random few people.

แล้วใครเป็นผู้ก่อตั้งบริษัทเหล่านี้ล่ะ ก็เป็นเพียงกลุ่มคนเล็กๆ กลุ่มหนึ่ง

แม้แต่ในงานเขียนที่โด่งดังต่างๆ ผมพบว่ามมีหนังสือเล่มเดียวเท่านั้น

Even in popular literature, the only book I've ever found --

ที่ควรจะอยู่ในรายชื่อหนังสือที่คุณควรอ่าน

and this should be on all your reading lists --

หนังสือเล่มเดียวที่ผมค้นพบ

the only book I've ever found

that makes the entrepreneur a hero is "Atlas Shrugged."

ที่เขียนให้เจ้าของกิจการเป็นฮีโร่ ก็คือ "Atlas Shrugged"

คนอื่นๆในโลกนี้ มีแนวโน้มที่จะมองเจ้าของกิจการ

Everything else in the world looks at entrepreneurs

และบอกว่าเราเป็นคนไม่ดี

and says we're bad people.

ผมมองดูแม้กระทั่งในครอบครัว

I look at even my family.

Both my grandfathers and my dad were entrepreneurs.

ทั้งปู่และตาของผมเป็นเจ้าของกิจการ พ่อของผมก็เป็นเจ้าของกิจการ

My brother, sister and I, all three of us own companies as well.

ทั้งพี่ชาย พี่สาวและตัวผม เราทั้งสามคนก็มีบริษัทเป็นของตัวเองเช่นกัน

We all decided to start these things because it's the only place we fit.

และเราตัดสินใจที่จะเริ่มสิ่งเหล่านี้

เพราะนั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เหมาะกับพวกเราจริงๆ

We didn't fit in normal work; we couldn't work for somebody else,

พวกเราไม่เหมาะกับงานทั่วไป เราไม่สามารถทำงานให้คนอื่นได้

เพราะเราดื้อรั้นและมีทักษะด้านอื่นๆ

we're stubborn and we have all these other traits.

But kids could be entrepreneurs as well.

แต่เด็กๆ ก็สามารถเป็นเจ้าของกิจการเช่นเดียวกัน

I'm a big part of a couple organizations

ผมเป็นส่วนหนึ่งในสององค์กรระดับใหญ่

called the Entrepreneurs' Organization and the Young Presidents' Organization.

ที่เรียกว่าองค์กรของเจ้าของกิจการ และองค์กรของประธานบริษัทรุ่นเยาว์ (YPO)

ผมเพิ่งจะกลับมาจากการพูดที่บาร์เซโลน่า

I just came back from speaking in Barcelona at the YPO global conference.

ที่การประชุม YPO ระดับโลก

And everyone I met over there who's an entrepreneur

และเจ้าของกิจการทุกคน

ที่ผมพบที่นั่น

struggled with school.

ล้วนมีปัญหาในโรงเรียนทุกคน

I have 18 out of the 19 signs of attention deficit disorder diagnosed.

ผมมีลักษณะ 18 ใน 19 อย่างที่ทำให้ วินิจฉัยได้ว่าเป็นโรคสมาธิสั้น

So this thing right here is freaking me out.

และมันทำให้ผมถึงกับตกใจสุดๆ เลยล่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's probably why I'm a bit panicked,

มันอาจจะเป็นเหตุผลว่า ทำไมตอนนี้ผมถึงตื่นตระหนกเล็กน้อย

other than all the caffeine I've had and the sugar.

บวกกับคาเฟอีนและน้ำตาลที่ผมเพิ่งกินมา

But this is really creepy for an entrepreneur.

ค่อนข้างสยองจริงๆ นะ สำหรับการเป็นเจ้าของกิจการคนหนึ่ง

Attention deficit disorder, bipolar disorder.

โรคสมาธิสั้น โรคอารมณ์สองขั้ว

Do you know that bipolar disorder is nicknamed the CEO disease?

คุณรู้ไหมว่า โรคอารมณ์สองขั้ว มีชื่อเล่นอีกชื่อหนึ่ง ว่าโรค CEO

Ted Turner's got it. Steve Jobs has it.

เท็ด เทอร์เนอร์ (Ted Turner) เป็นโรคนี้ สตีฟ จ็อบ (Steve Jobs) ก็เป็นเหมือนกัน

All three of the founders of Netscape had it.

ผู้ก่อตั้งเน็ตสเคป (Netscape) ทั้งสามคน ก็มีอาการนี้

I could go on and on.

มีอีกหลายคนเลยทีเดียวครับ

Kids -- you can see these signs in kids.

คุณสามารถเห็นสัญญาณเหล่านี้ในตัวเด็กๆ

And we're giving them Ritalin and saying,

และสิ่งที่พวกเราทำก็คือ เราให้ยาริทาลิน (Ritalin) เพื่อรักษาอาการสมาธิสั้น พร้อมกับบอกว่า

"Don't be an entrepreneurial type.

"อย่าเป็นเจ้าของกิจการนะ

Fit into this other system and try to become a student."

ให้เข้ากับระบบต่างๆ และพยายามเป็นเด็กนักเรียนนะ"

เสียใจด้วย ที่เจ้าของกิจการ ไม่ใช่นักเรียน

Sorry, entrepreneurs aren't students.

We fast-track. We figure out the game.

เราคิดเร็ว ทำเร็ว เรามองเกมส์ออก

I stole essays. I cheated on exams.

ผมขโมยเรียงความและโกงข้อสอบ

I hired kids to do my accounting assignments in university

ผมจ้างเด็กให้ทำการบ้านวิชาบัญชีให้ผมในมหาวิทยาลัย

for 13 consecutive assignments.

ติดต่อกันถึง 13 ครั้ง

But as an entrepreneur, you don't do accounting, you hire accountants.

แต่การเป็นเจ้าของกิจการ คุณไม่ต้องทำบัญชีเองหรอก คุณจ้างนักบัญชีต่างหาก

So I just figured that out earlier.

ผมมองจุดนี้ออกตั้งแต่แรกแล้ว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

At least I can admit I cheated in university; most of you won't.

อย่างน้อย ผมก็ยอมรับว่าผมโกงในตอนที่เรียนมหาลัย แต่พวกคุณส่วนใหญ่ไม่ยอมรับ

I'm also quoted -- and I told the person who wrote the textbook --

เรื่องของผมถูกกล่าวถึงในตำรา ผมเล่าเรื่องนี้ให้ผู้เขียนตำราฟัง

I'm now quoted in that exact same university textbook

ผมถูกกล่าวถึงในหนังสือเรียน ที่ใช้ในมหาลัยเล่มเดียวกัน

ในทุกๆ มหาลัยในแคนาดา และในระดับวิทยาลัย

in every Canadian university and college studies --

ในส่วนการบริหารบัญชี ผมอยู่ในบทที่ 8

in managerial accounting, I'm chapter eight.

I open up chapter eight, talking about budgeting.

ผมเปิดหนังสือบทที่ 8 และพูดเกี่ยวกับงบการเงิน

I told the author, after they did my interview,

และผมเล่าให้ผู้เขียนฟัง หลังจากที่เธอสัมภาษณ์ผมเสร็จ ว่าผมโกงในตอนที่เรียนเรื่องนี้

that I cheated in that same course.

และเธอก็คิดว่า มันตลกมากจนต้องใส่เรื่องนี้เข้าไป

She thought it was too funny to not include it.

But kids, you can see these signs in them.

คุณสามารถเห็นสัญญาณเหล่านี้ในตัวเด็กๆ

The definition of entrepreneur is "a person who organizes, operates

คำจำกัดความของคำว่า เจ้าของกิจการ คือ "ผู้ที่จัดการและปฏิบัติงาน

และรับผลของความเสี่ยงที่อาจจะเกิดขึ้นกับธุรกิจ"

and assumes the risk of a business venture."

That doesn't mean you have to go to an MBA program,

มันไม่ได้หมายความว่าคุณต้องไปเรียนหลักสูตรบริหารธุรกิจ

มันไม่ได้หมายความว่าคุณต้องผ่านการเรียนในโรงเรียน

or that you have to get through school.

มันหมายความว่า คุณต้องรู้สึกว่าสิ่งต่างๆเหล่านั้นถูกต้อง ด้วยสัญชาตญาณของคุณเอง

It just means that those few things have to feel right in your gut.

และเราคงจะเคยได้ยินคำนี้ "เป็นเพราะการเลี้ยงดู หรือเป็นโดยธรรมชาติ" ใช่ไหมครับ

We've heard, "Is it nurture or is it nature?" Right?

Is it thing one or thing two? What is it?

ไม่เป็นเพราะอย่างใดก็อย่างหนึ่ง มันคืออย่างไหน

Well, I don't think it's either. I think it can be both.

อืม ผมไม่ได้คิดว่ามันเป็นแค่อย่างใดอย่างหนึ่ง แต่คิดว่ามันเป็นได้ทั้งสองอย่าง

I was groomed as an entrepreneur.

ผมถูกเลี้ยงดูมาให้เป็นเจ้าของกิจการ

When I was growing up as a young kid, I had no choice,

เมื่อผมยังเด็ก ผมไม่มีทางเลือกอะไร

because I was taught at a very early age,

เพราะถูกสอนตั้งแต่ยังเด็ก

when my dad realized I didn't fit into everything else

เมื่อพ่อของผมพบว่า ผมอาจจะไม่เหมาะ

กับสิ่งต่างๆ ที่ผมถูกสอนที่โรงเรียน

that was being taught to me in school,

เขาถึงสอนผมให้รู้จักทำธุรกิจตั้งแต่ยังเล็ก

that he could teach me to figure out business at an early age.

เขาเลี้ยงดูพวกเราทั้งสามคน

He groomed us, the three of us, to hate the thought of having a job

ให้เกลียดความคิดที่จะต้องมีงานทำ

and to love the fact of creating companies

และให้รักกับการก่อตั้งบริษัท แล้วให้พวกเราจ้างคนอื่นๆ มาเป็นพนักงาน

where we could employ other people.

ธุรกิจเล็กๆ อันแรกของผม เกิดขึ้นตอนที่ผมอายุเจ็ดขวบ ในเมืองวินนีเพ็ก (Winnipeg)

My first business venture: I was seven years old, in Winnipeg.

และในขณะที่ผมนอนอยู่บนเตียง พร้อมด้วยสายโทรศัพท์ลากยาว

I was in my bedroom with one of those long extension cords,

ผมโทรหาร้านซักแห้งต่างๆ ในวินนีเพ็ก

calling all the dry cleaners in Winnipeg

เพื่อจะสอบถามราคาที่ร้านซักแห้ง

to find out how much they'd pay me for coat hangers.

จะรับซื้อไม้แขวนเสื้อคลุมจากผม

And my mom came into the room and said,

จากนั้นแม่ผมเข้ามาในห้องและถามว่า

"Where are you going to get the hangers to sell to the dry cleaners?"

"เธอจะหาไม้แขวนเสื้อคลุมที่ไหนไปขายให้ร้านซักแห้ง"

And I said, "Let's go look in the basement."

ผมจึงตอบเธอว่า "ลองไปดูที่ชั้นใต้ดินกัน"

และเมื่อเราลงไปที่ชั้นใต้ดิน ผมเปิดให้ตู้เก็บของให้ดู

We went down to the basement, and I opened up this cupboard.

There was about 1,000 hangers that I'd collected,

มีไม้แขวนเสื้อคลุมที่ผมเก็บไว้ประมาณพันชิ้นเลยทีเดียว

เพราะเมื่อผมบอกแม่ว่า ผมจะไปเล่นกับเพื่อนๆ

because, when I told her I was going out to play,

I was going door to door in the neighborhood

จริงๆแล้ว ผมไปเคาะประตูเพื่อนบ้าน เพื่อที่จะเก็บสะสมไม้แขวนเสื้อคลุม

to collect hangers to put in the basement,

มาไว้ที่ชั้นใต้ดินเพื่อเก็บไว้ขาย

because I saw her a few weeks before that --

เพราะเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนหน้านั้น แม่บอกผมว่า

เธอสามารถหาเงินได้นะ ร้านซักแห้งรับซื้อ ไม้แแขวนพวกนี้ในราคาชิ้นละ 2 เซนต์

you could get paid, they used to pay two cents per coat hanger.

ดังนั้นผมจึงคิดว่า มีไม้แขวนเสื้อคลุมตั้งเยอะนะ

So I was like, well, there's all kinds of hangers,

และผมแค่ต้องไปรวบรวมมัน

so I'll just go get them.

I knew she wouldn't want me to get them,

ผมรู้ว่า แม่คงไม่ต้องการให้ผมไปหา ไม้แขวนพวกนั้นหรอกแต่ผมก็ทำอยู่ดี

so I just did it anyway.

And I learned that you could actually negotiate with people.

ผมจึงได้เรียนรู้การเจรจากับคนอื่นๆ ในสถานการณ์จริง

This one guy offered me three cents and I got him up to three and a half.

มีคนหนึ่งเสนอให้ผม 3 เซนต์ และผมต่อรองกับเขาจนได้ราคา 3.5 เซนต์

ผมรู้ในตอนที่ผมเป็นเด็กเจ็ดขวบ

I even knew at seven years old

that I could get a fractional percent of a cent,

ว่าผมสามารถต่อรองเป็นเศษส่วนของเซนต์ได้

and people would pay it, because it multiplied up.

และคนก็พร้อมที่จะจ่ายให้เพราะมันทวีคูณเพิ่มขึ้น

At seven years old I figured it out.

ผมค้นพบเมื่ออายุเจ็ดขวบ ว่าผมสามารถหาได้ 3.5 เซนต์ สำหรับไม้แขวนเสื้อคลุม 1000 ชิ้น

I got three and a half cents for 1,000 hangers.

ผมขายกรอบป้ายทะเบียนรถยนต์โดยขายตรงถึงหน้าบ้าน

I sold license plate protectors door to door.

จริงๆ แล้วพ่อผมให้ผมหาใครสักคน

My dad actually made me go find someone

คนที่จะขายส่งของพวกนี้ให้ผม

who would sell me them at wholesale.

ตอนที่ผมอายุ 9 ปี ผมเดินไปทั่วเมืองซัดเบอรี (Sudbury)

At nine years old, I walked around in the city of Sudbury

เพื่อที่จะขายกรอบป้ายทะเบียนรถยนต์ไปตามบ้านต่างๆ

selling license-plate protectors door to door.

และผมจำได้ลูกค้าคนหนึ่งได้ชัดเจนมาก

And I remember this one customer so vividly --

I also did some other stuff with these clients, I sold newspapers,

เพราะผมขายของหลายอย่างให้ลูกค้าเหล่านี้

ผมขายหนังสือพิมพ์

and he wouldn't buy a newspaper from me, ever.

และเขาก็เคยไม่ซื้อหนังสือพิมพ์จากผมเลย

But I was convinced I was going to get him to buy a license-plate protector.

แต่ในตอนนั้นผมก็มั่นใจว่า ผมจะทำให้เขาซื้อกรอบป้ายทะเบียนได้

And he's like, "We don't need one."

เขาตอบผมว่า "อืม ฉันไม่อยากได้น่ะ"

ผมบอกเขาว่า "แต่คุณมีรถ 2 คันนะ" ซึ่งตอนนั้นผมอายุเก้าขวบ

I said, "But you've got two cars."

Remember, I'm nine years old.

ผมบอกว่า "คุณมีรถตั้ง 2 คัน และมันก็ไม่มีกรอบป้ายทะเบียนสักอันเลย"

I'm like, "You have two cars and they don't have license-plate protectors.

เขาตอบว่า "ฉันรู้แล้ว"

And this car has one license plate that's all crumpled up."

ผมตอบว่า "แผ่นป้ายทะเบียนของรถคันนี้มันบู้บี้หมดแล้ว"

He said, "That's my wife's car."

เขาตอบว่า "ใช่ นั่นรถภรรยาฉัน" ผมจึงบอกว่า "ทำไมเราไม่ทดลองใช้ที่คลุมป้ายทะเบียนสักอัน

I said, "Why don't we test one on her car and see if it lasts longer?"

กับป้ายทะเบียนด้านหน้ารถภรรยาคุณ แล้วดูว่ามันจะอยู่ได้นานกว่าไหม"

So I knew there were two cars with two license plates on each.

ผมรู้ว่าเขามีรถ 2 คัน และแต่ละคันก็มีป้ายทะเบียน 2 ป้าย

If I couldn't sell all four, I could at least get one.

ถ้าผมไม่สามารถขายได้ทั้ง 4 อัน อย่างน้อยขายได้สักอันก็ยังดี

ผมเรียนรู้เรื่องนี้ตั้งแต่ยังเด็ก

I learned that at a young age.

ผมเคยทำกำไรจากการซื้อขายหนังสือการ์ตูนด้วย

I did comic book arbitrage.

When I was about 10 years old, I sold comic books

ตอนนั้นอายุประมาณ 10 ขวบ ผมขายหนังสือการ์ตูน

out of our cottage on Georgian Bay.

ในกระท่อมเล็กๆ ที่ จอร์เจียนเบย์ (Georgian Bay)

I would go biking up to the end of the beach,

ผมขี่จักรยานไปที่สุดด้านหนึ่งของชายหาด

buy all the comics from the poor kids,

และซื้อหนังสือการ์ตูนจากเด็กที่ไม่ค่อยมีเงิน

then go back to the other end of the beach to sell them to the rich kids.

แล้วผมก็กลับมาอีกฝั่งหนึ่งของชายหาด และขายการ์ตูนเหล่านั้นให้เด็กๆ ที่มีฐานะ

It was obvious to me: buy low, sell high.

มันชัดเจนมากสำหรับผม ถูกไหมครับ ซื้อถูก ขายแพง

You've got this demand over here that has money.

คุณมีคนที่ต้องการซื้อ ที่มีเงิน

อย่าพยายามขายให้เด็กที่ยากจน พวกเขาไม่มีเงิน แต่พวกคนรวยๆ มีเงิน เอาเงินเหล่านั้นมาให้ได้

Don't try to sell to the poor kids; they don't have cash.

The rich people do. Obvious, right?

มันเห็นกันชัดๆ

It's like a recession.

มันเหมือนในช่วงภาวะถดถอย เมื่อมีช่วงภาวะถดถอย

So there's a recession.

ยังมีเงินถึง 13 ล้านล้านดอลลาร์ หมุนเวียนในเศรษฐกิจของสหรัฐอเมริกา

There's still 13 trillion dollars circulating in the US economy.

ไปเอาส่วนแบ่งในนั้นมาให้ได้ และผมก็ได้เรียนรู้สิ่งนั้นตั้งแต่ยังเด็ก

Go get some of that. I learned that at a young age.

I also learned, don't reveal your source:

ผมยังได้เรียนรู้อีกว่า ต้องไม่เปิดเผยแหล่งสินค้าของคุณ

I got beat up after four weeks of this,

ธุรกิจของผมถูกโค่นลง หลังจากที่ขายหนังสือการ์ตูนได้ 4 อาทิตย์

because one of the rich kids found out where I was buying my comics,

เพราะหนึ่งในเด็กๆที่มีฐานะ รู้ว่าผมซื้อหนังสือการ์ตูนมาจากที่ไหน

และเขาไม่ชอบที่เขาต้องจ่ายแพงกว่า

and didn't like that he was paying more.

ผมถูกบังคับให้ส่งหนังสือพิมพ์ตั้งแต่อายุ 10 ขวบ

I was forced to get a paper route at 10 years old.

จริงๆ แล้วผมไม่ต้องการส่งหนังสือพิมพ์

I didn't want a paper route, but my dad said, "That's your next business."

แต่ในตอนผม 10 ขวบ พ่อผมบอกว่า "นี่จะเป็นธุรกิจถัดไปของเธอนะ"

พ่อไม่ได้ให้ผมส่งหนังสือพิมพ์แค่หนึ่งเส้นทาง แต่ผมต้องหาถึงสองเส้นทาง

Not only did he get me one, but I had to get two.

จากนั้นพ่อต้องการให้ผมจ้างใครสักคน เพื่อที่จะส่งหนังสือพิมพ์อีกครึ่งหนึ่ง

He wanted me to hire someone to deliver half the papers,

ซึ่งผมก็ทำตาม และตอนนั้นเอง ผมก็ได้รู้ว่า เงินทิปคือแหล่งรายได้หลัก

which I did.

Then I realized: collecting tips is how you made all the money.

ผมจึงเก็บสะสมทิปเพื่อจ่ายเป็นค่าจ้าง

So I'd collect tips and get payment.

และผมเป็นคนไปเก็บค่าส่งหนังสือพิมพ์ ด้วยตัวเองทั้งหมด

I would collect for the papers -- he could just deliver them.

ส่วนเขามีหน้าที่ส่งหนังสือพิมพ์เท่านั้น

Because then I realized I could make money.

นั่นทำให้ผมตระหนักว่า ผมสามารถทำเงินได้

By this point, I was definitely not going to be an employee.

จุดนี้เอง ผมจึงมั่นใจว่าผมจะไม่เป็นลูกจ้างแน่ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

My dad owned an automotive and industrial repair shop.

พ่อผมเป็นเจ้าของร้านซ่อมชิ้นส่วนรถยนต์ และเครื่องจักร

He had all these old automotive parts lying around.

เขามีชิ้นส่วนอะไหล่รถยนต์เก่าๆ วางอยู่ทั่วไป

มีทั้งทองเหลืองและทองแดงเก่าๆ

They had this old brass and copper.

I asked what he did with it, and he said he just throws it out.

ผมถามพ่อว่า "พ่อจะจัดการของพวกนี้ยังไง" พ่อบอกว่า พ่อเอามันไปทิ้ง

I said, "Wouldn't somebody pay for that?" And he goes, "Maybe."

ผมจึงถามว่า "ไม่มีใครอยากซื้อของเหล่านั้นเหรอ" พ่อตอบว่า "อาจจะมีนะ"

โปรดจำว่านั่นคือตอนผมอายุ 10 ขวบ นั่นคือ 34 ปีที่แล้ว

Remember: at 10 years old, 34 years ago,

ผมมองเห็นโอกาสเหล่านั้น

I saw opportunity in this stuff, I saw there was money in garbage.

ผมมองเห็นเงินจากขยะ

และผมก็เก็บชิ้นส่วนพวกนั้นจากร้านชิ้นส่วนอะไหล่ รถยนต์ทั้งหมดในบริเวณนั้น ด้วยจักรยานของผม

And I collected it from the automotive shops in the area on my bicycle.

จากนั้นพ่อผมก็จะขับรถส่งผมในวันเสาร์

Then my dad would drive me on Saturdays to a scrap metal recycler

ไปส่งที่ร้านรีไซเคิลเศษเหล็ก ที่ซึ่งผมได้รับเงินค่าจ้าง

where I got paid.

ผมคิดว่า มันแบบว่าเจ๋ง

And I thought that was kind of cool.

ประหลาดแท้ที่ว่า 30 ปีหลังจากนั้น เรามีบริษัทรับขนขยะรีไซเคิล 1-800-GOT-JUNK? เกิดขึ้น

Strangely enough, 30 years later, we're building 1-800-GOT-JUNK?

และก็ทำเงินซะด้วยสิ

and making money off that, too.

ผมทำหมอนปักเข็มหมุดเมื่อตอนที่ผมอายุ 11 ขวบ ตอนเป็นลูกเสือ

I built these little pincushions when I was 11 years old in Cubs.

และเราทำหมอนปักเข็มหมุดเหล่านี้ ให้แม่ของพวกเราในวันแม่

We made these pincushions for our moms for Mother's Day

ผมทำหมอนปักเข็มหมุดที่ทำจากไม้หนีบผ้าที่ทำจากไม้

out of wooden clothespins --

when we used to hang clothes on clotheslines outside.

สมัยเมื่อเราเคยแขวนผ้าบนราวตากผ้าข้างนอก

And you'd make these chairs.

และคุณจะทำโดยใช้เก้าอี้เหล่านี้

And I had these little pillows that I would sew up.

และผมก็มีหมอนอันเล็กๆ เหล่านี้ที่ผมเย็บขึ้นมา

And you could stuff pins in them.

คุณสามารถที่จะปักเข็มบนหมอนเหล่านี้ได้

Because people used to sew and they needed a pincushion.

เพราะการเย็บผ้าเคยเป็นที่นิยม และผู้คนก็ต้องการหมอนปักเข็มหมุด

แต่เมื่อผมตระหนักว่า คุณต้องมีทางเลือก

But I realized you had to have options,

so I spray-painted a whole bunch of them brown,

ผมจะพ่นสีทั้งหมดให้เป็นสีน้ำตาล

so when I went to the door, it wasn't, "Do you want to buy one?"

และเมื่อผมนำมันไปที่ตามประตูบ้าน ผมไม่ใช้คำถามว่า "อยากจะซื้อสักอันไหม"

แต่จะเป็นคำถามว่า "สีไหนที่คุณต้องการ"

It was, "Which color would you like?"

กับเด็ก 10 ขวบ คุณคงจะไม่ตอบปฏิเสธแน่นอน

I'm 10 years old; you're not going to say no,

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุณมีทางเลือก 2 ทาง คุณจะเลือกสีน้ำตาลหรือแบบไม่พ่นสี

especially if you have two options, the brown one or the clear one.

ผมเรียนรู้บทเรียนนี้ตั้งแต่ยังเด็ก

So I learned that lesson at a young age.

ผมเรียนรู้ว่า งานใช้แรงงานมันแย่สุดๆ

I learned that manual labor really sucks.

Right, like cutting lawns is brutal.

เช่นการตัดหญ้าหน้าบ้านมันเหนื่อยสุดๆ

But because I had to cut lawns all summer for all of our neighbors

แต่เพราะผมได้รับค่าจ้าง ให้ตัดหญ้า ตลอดช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อน ให้เพื่อนบ้านทั้งหมดในละแวก

and get paid to do that,

ผมค้นพบว่ามันเป็นรายได้ที่เกิดขึ้นซ้ำๆ ได้อีก

I realized that recurring revenue from one client is amazing,

จากลูกค้าเจ้าเดียว มันเจ๋งมาก

that if I land this client once,

นั่นคือถ้าผมตัดหญ้าให้ลูกค้าคนนี้สักครั้งหนึ่ง

and every week I get paid by that person,

ทุกๆ อาทิตย์ผมก็จะได้รับค่าจ้างจากลูกค้าคนเดิม

that's way better than trying to sell one clothespin thing to one person,

มันดีกว่าที่จะต้องไปพยายามขาย

หมอนปักเข็มหมุด 1 อันจะขายให้กับ 1 คน

because you can't sell them more.

เพราะคุณจะก็ขายเพิ่มไม่ได้อีก

So I love that recurring revenue model I started to learn at a young age.

ผมจึงรักรูปแบบของรายได้ที่เกิดขึ้นซ้ำๆ ได้อีก และผมเริ่มเรียนรู้ตั้งแต่ยังเด็ก

จำได้ใช่ไหมครับว่า ผมถูกสอนมาเพื่อทำสิ่งนี้ ผมไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นลูกจ้าง

Remember, I was being groomed to do this. I was not allowed to have jobs.

ผมเคยเป็นเด็กถือถุงกอล์ฟ ผมไปยังสนามกอล์ฟ และถือถุงกอล์ฟให้คนอื่นๆ

I would go to the golf course and caddy for people,

but I realized there was this one hill on our golf course, the 13th hole,

แต่ผมตระหนักว่า มีเนินเขาเดียวในสนามกอล์ฟของเรา

หลุมที่ 13 จะมีเนินขนาดใหญ่

that had this huge hill,

คนส่วนใหญ่จะแบกกระเป๋าขึ้นไม่ไหว

and people could never get their bags up it.

ดังนั้นผมจึงนั่งรอในเก้าอี้สนาม

So I'd sit there in a lawn chair and carry for all the people

เพื่อจะถือถุงกอล์ฟให้คนที่ไม่มีเด็กถือถุงกอล์ฟ

who didn't have caddies.

I'd carry their golf bags to the top; they'd pay me a dollar,

ผมจะแบกถุงกอล์ฟขึ้นไปข้างบนให้พวกเขา และเขาจ่ายผม 1 ดอลลาร์

while my friends worked for hours hauling some guy's bag around

ในขณะที่ เพื่อนผม ทำงานห้าชั่วโมง

เพื่อถือถุงกอล์ฟไปตลอดและได้ค่าจ้าง 10 เหรียญ

for 10 bucks.

I'm like, "That's stupid. You have to work for five hours.

ผมคิดว่า "มันไม่ค่อยฉลาดเลย เพราะคุณต้องทำงานถึง 5 ชม.

That doesn't make sense. Figure out a way to make more money faster.

มันไม่สมเหตุสมผลนะ" คุณต้องหาวิธีที่จะทำเงินได้เร็วขึ้น

Every week, I'd go to the corner store and buy all these pops,

ทุกอาทิตย์ ผมจะไปที่ร้านที่มุมถนน เพื่อจะซื้อน้ำอัดลม

Then I'd deliver them to these 70-year-old women playing bridge.

จากนั้นผมก็จะเอาไปส่งให้ เหล่าคุณยายวัย 70 ที่เล่นไพ่บริดจ์

They'd give me their orders for the following week.

คุณยายก็จะสั่งซื้อจากผมอีก ในอาทิตย์ถัดไป

ผมก็เพียงแค่ไปส่งน้ำอัดลม และคิดเงินในราคาที่เพิ่มเป็น 2 เท่า

I'd deliver pop and charge twice.

และผมจับตลาดนี้ได้ คุณไม่ต้องใช้สัญญาด้วยซ้ำ

I had this captured market.

You didn't need contracts, you just needed to have a supply and demand

คุณเพียงแค่ต้องรู้อุปทาน (ความต้องการขาย) และอุปสงค์ (ความต้องการซื้อ)

และเหล่าลูกค้าที่เชื่อคุณ

and this audience who bought into you.

These women weren't going to go to anybody else

คุณยายกลุ่มนี้จะไม่ไปซื้อจากคนอื่น

เพราะพวกเธอชอบผม และผมก็สามารถหาช่องทางได้

because they liked me, and I kind of figured it out.

ผมได้ลูกกอล์ฟจากสนามกอล์ฟ

I went and got golf balls from golf courses.

But everybody else was looking in the bush

ซึ่งทุกคนจะมองหาลูกกอล์ฟในพุ่มไม้

and looking in the ditches for golf balls.

และมองหาลูกกอล์ฟตามร่องน้ำ

แต่ผมเหรอ ช่างมัน ไม่สนหรอก มีลูกกอล์ฟเยอะแยะอยู่ในบ่อน้ำ

I'm like, screw that. They're in the pond. And nobody's going into the pond.

และไม่มีใครลงไปในบ่อน้ำ

So I'd go into the ponds and crawl around and pick them up with my toes,

ผมลงไปในบ่อและคลานไปรอบๆ เขี่ยลูกกอล์ฟด้วยนิ้วเท้าผม

ผมเอามันขึ้นมาด้วยเท้าทั้งสองข้าง

just pick them up with both feet.

You can't do it onstage.

ผมคงทำบนเวทีให้คุณดูไม่ได้

You get the golf balls, throw them in your bathing suit trunks

ผมเก็บลูกกอล์ฟและยัดใส่ชุดว่ายน้ำของผมไว้

เมื่อทำเสร็จ ผมก็จะได้ลูกกอล์ฟ 200 กว่าลูก

and when you're done, you've got a couple hundred of them.

แต่ปัญหาคือ ไม่มีใครที่ต้องการลูกกอล์ฟทั้งหมดในทีเดียว

But the problem is, people didn't want all the golf balls.

ผมจึงแพ็กลูกกอล์ฟ ซึ่งตอนนั้นผม 12 ขวบเอง

So I just packaged them. I'm like 12, right?

ผมแพ็กเป็น 3 แบบ

I packaged them up three ways.

I had the Pinnacles, DDHs and the really cool ones.

ผมได้ลูกยี่ห้อพินนาเคิล (Pinnacle) และ DDH และยี่ห้อแพงๆในสมัยนั้น

ผมขายลูกพวกนั้นในราคาลูกละ 2 ดอลลาร์

Those sold for two dollars each.

Then I had the good ones that didn't look crappy: 50 cents each.

ส่วนลูกกอล์ฟที่อยู่ในสภาพดีหน่อย ผมขายในราคา 50 เซนต์ต่อลูก

And then I'd sell 50 at a time of all the crappy ones.

และผมขายเหมาทีละ 50 ลูก สำหรับลูกที่สภาพแย่ๆ

And they could use those for practice balls.

ซึ่งพวกเขาจะใช้ลูกพวกนั้นในการซ้อม

I sold sunglasses when I was in school,

ผมขายแว่นตากันแดดตอนที่ผมอยู่ในโรงเรียน

ขายให้เด็กๆ ทั้งหมดในโรงเรียนมัธยมปลาย

to all the kids in high school.

การทำแบบนี้มันทำให้ทุกคนค่อนข้างเกลียดคุณ

This is what really kind of gets everybody hating you,

because you're trying to extract money from all your friends all the time.

เพราะคุณพยายามที่จะเอาเงินจาก เพื่อนๆ ของคุณตลอดเวลา

แต่มันนำมาจ่ายค่าบิลต่างๆ ได้

But it paid the bills.

So I sold lots and lots of sunglasses.

ผมขายแว่นตากันแดดได้เยอะมากๆ

Then when the school shut me down --

แต่จากนั้นโรงเรียนก็ห้ามผมทำ

they called me into the office and told me I couldn't do it --

จริงๆแล้ว โรงเรียนเรียกผมไปคุยที่ห้องสำนักงาน และบอกผมว่า ผมทำแบบนี้ไม่ได้

ผมจึงไปที่ปั๊มน้ำมัน

I went to the gas stations and sold lots of them to the gas stations

และขายส่งแว่นตากันแดดให้ปั๊มน้ำมันแทน

and had the gas stations sell them to their customers.

ปั๊มน้ำมันก็ขายให้แก่ลูกค้าของพวกเขาเอง

นั่นไม่กระทบผมมากนัก เพราะตอนนั้นผมมีร้านขายปลีก

That was cool because then, I had retail outlets.

ผมคิดว่าผมอายุ 14 นะตอนนั้น

I think I was 14.

Then I paid my entire way through first year of university at Carlton

จากนั้นผมจ่ายค่าเล่าเรียนปีแรกที่คาร์ลตัน ด้วยตัวเองทั้งหมด

โดยการเดินขายขายถุงใส่ไวน์ ตามบ้าน

by selling wineskins door to door.

You know you can hold a 40-ounce bottle of rum

คุณรู้ไหมว่าคุณสามารถใส่เหล้ารัม ขนาด 40 ออนซ์ได้ 1 ขวด

and two bottles of coke in a wineskin?

แล้วโค้กอีกสองขวดในถุงใส่ไวน์ถุงดียวเลยนะครับ แล้วมันแปลกตรงไหน

So what, right? But you know what?

แต่คุณรู้อะไรไหม ถ้าคุณเอามันใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง

Stuff that down your shorts when you go to a football game,

คุณสามารถแอบเอาเหล้าเข้าไป ดูเกมฟุตบอลที่สนาม ได้ฟรีๆ เลย

you can get booze in for free.

ทุกๆ คนจึงซื้อถุงใส่ไวน์

Everybody bought them.

Supply, demand, big opportunity.

มีความต้องการขาย มีความต้องการซื้อ มันเป็นโอกาสที่ดีมาก

I also branded it, so I sold them for five times the normal cost.

ผมติดป้ายยี่ห้อไว้ด้วย และผมขายได้ในราคา 5 เท่าของราคาปกติ

มันมีเครื่องหมายมหาวิทยาลัยของเรา

It had our university logo on it.

You know, we teach our kids and we buy them games,

คุณรู้ว่า ถ้าสอนเด็กๆของพวกเรา เราซื้อเกมส์ให้เขา

แต่ทำไมเราไม่หาเกมส์ให้พวกเขาเล่นล่ะ ถ้าพวกเขา จะเป็นเด็กที่มีโอกาสเป็นเจ้าของกิจการ

but why don't we get them games, if they're entrepreneurial kids,

และการฝึกฝนทักษะที่จำเป็นต้องมี เพื่อจะเป็นเจ้าของกิจการ

that nurture the traits you need to be entrepreneurs?

Why don't you teach them not to waste money?

ทำไมคุณไม่สอนพวกเขา ไม่ทำให้เงินสูญไปเปล่าๆ

I remember being told to walk out into the middle of a street

ผมจำได้ว่า ถูกสอนให้เดินออกไปกลางถนน ในเมืองแบนฟ์ (Banff) รัฐอัลเบอร์ตา (Alberta)

in Banff, Alberta.

เพราะผมโยนเหรียญเพนนีออกไปกลางถนน

I'd thrown a penny out in the street,

พ่อผมบอกว่า "ไปเก็บมันมา"

and my dad said, "Go pick it up.

I work too damn hard for my money. I'm not going to see you waste a penny."

เขาบอกต่อว่า "พ่อทำงานหนักแทบตายเพื่อให้ได้เงินมา พ่อไม่อยากเห็นแกทิ้งเงินไปเปล่าๆ แม้แต่เพนนีเดียว"

ผมจำบทเรียนนั้นได้จนถึงวันนี้

I remember that lesson to this day.

การให้ค่าขนมหรือเบี้ยเลี้ยง สอนเด็กๆ ในพฤติกรรมที่ผิด

Allowances teach kids the wrong habits.

โดยธรรมชาติแล้ว ค่าขนมสอนให้เด็กๆ

Allowances, by nature, are teaching kids to think about a job.

ให้คิดเกี่ยวกับการเป็นลูกจ้าง

An entrepreneur doesn't expect a regular paycheck.

เจ้าของธุรกิจไม่ได้คาดหวังเงินค่าจ้างรายเดือน

Allowance is breeding kids at a young age to expect a regular paycheck.

ค่าขนมและเบี้ยเลี้ยงสอนให้เด็กๆ ตั้งแต่ยังวัยเยาว์

ให้คาดหวังแค่ค่าจ้างรายเดือน

That's wrong, for me, if you want to raise entrepreneurs.

มันผิด สำหรับผม ถ้าคุณต้องการที่เลี้ยงดูเด็ก ให้กลายเป็นเจ้าของธุรกิจ

สิ่งที่ผมทำกับลูกๆของผมตอนนี้ ซึ่งผมมี 2 คน เก้าขวบกับเจ็ดขวบ

What I do with my kids, nine and seven,

คือผมสอนให้พวกเขา ให้เดินไปรอบๆบ้าน และสนามหญ้าหลังบ้าน

is teach them to walk around the house and the yard,

มองหาสิ่งที่จำเป็นต้องจัดการดูแล

looking for stuff that needs to get done.

แล้วกลับมาหาผม บอกว่ามันคืออะไร

Come and tell me what it is.

Or I'll say, "Here's what I need done."

หรือผมจะเดินไปหาพวกเขา และบอกว่า "นี่คือสิ่งที่พ่ออยากให้ทำ"

And then, you know what we do? We negotiate.

แล้วคุณรู้ไหมว่าพวกเราทำอะไร เราเจรจา

พวกเขาจะเดินไปรอบๆ หาว่ามันคืออะไร

They go around looking for what it is,

then we negotiate what they'll get paid.

จากนั้นเราจะเจรจาตกลงกัน เกี่ยวกับค่าจ้างที่จะได้รับ

They don't have a regular check,

พวกเขาไม่ได้ค่าจ้างรายเดือน แต่พวกเขามีโอกาสที่จะมองหาสิ่งต่างๆ

but they have opportunities to find more stuff,

และพวกเขาเรียนรู้ทักษะในการเจรจา

and learn the skill of negotiating and of finding opportunities.

และพวกเขาก็ได้เรียนรู้ทักษะในการหาโอกาสเช่นกัน

You breed that kind of stuff.

คุณบ่มเพาะสิ่งแบบนี้ได้ เด็กๆ ทั้งสองคนของผม มีกระปุกออมสิน

Each of my kids has two piggy banks.

50% ของเงินทั้งหมดที่พวกเขาหาได้ หรือได้รับเป็นของขวัญ

Fifty percent of all the money they earn goes in their house account,

50% นั้นจะเข้าบัญชีกลางของบ้าน

50 percent goes in their toy account.

อีก 50% จะเข้าบัญชีสำหรับของเล่น

The toy account, they spend on whatever they want.

ซึ่งในบัญชีของเล่น พวกเขาจะซื้ออะไรก็ได้ ที่พวกเขาต้องการ

The 50 percent in their house account, every six months, goes to the bank.

50% ที่เข้าบัญชีกลางของบ้านทุกๆ 6 เดือน จะฝากเข้าธนาคาร

พวกเขาจะเดินไปกับผม และในแต่ละปี เงินทั้งหมดจากธนาคาร จะไปสู่นายหน้าของพวกเขา

they walk up with me.

Every year, all the money in the bank goes to their broker.

ทั้งลูกวัย 9 ขวบและ 7 ขวบของผม มีนายหน้าค้าหุ้นส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว

Both my nine- and seven-year-olds have a stockbroker already.

แต่ผมกำลังสอนพวกเขาให้พยายาม สร้างพฤติกรรมการเก็บเงิน

I'm teaching them to force that savings habit.

มันทำให้ผมแทบคลั่งที่ได้ยินคนอายุ 30 ปีพูดว่า

It drives me crazy that 30-year-olds are saying,

"Maybe I'll start contributing to my RSP now."

"บางที ฉันน่าจะเริ่มเก็บเงินเพื่อเกษียณได้แล้วนะ"

บ้าจริงๆ คุณพลาดไปตั้ง 25 ปีเชียวนะ

Shit, you've missed 25 years.

You can teach those habits to young kids,

คุณสามารถสอนพฤติกรรมเหล่านั้นให้เด็กๆ ได้

when they don't even feel the pain yet.

ในช่วงที่เขายังไม่รู้สึกเรื่องความเจ็บปวด

Don't read bedtime stories every night -- maybe four nights of the week,

อย่าเล่านิทานก่อนนอนให้พวกเขาฟังทุกคืน

อาจจะอ่านนิทานให้ฟังแค่ 4 คืนต่ออาทิตย์

and three nights, have them tell stories.

จากนั้น 3 คืนให้พวกเขาเล่าเรื่องราวต่างๆ

ทำไมคุณไม่นั่งกับเด็กๆ แล้วให้ของเด็กๆ ไป 4 อย่าง

Why don't you sit down with kids and give them four items,

เสื้อสีแดง เนคไทสีน้ำเงิน จิงโจ้ และคอมพิวเตอร์โน้ตบุ้ค

a red shirt, a blue tie, a kangaroo and a laptop,

and have them tell a story about those four things?

แล้วลองให้พวกเขาเล่าเรื่องโดยใช้สิ่งเหล่านี้ล่ะ

เด็กๆ ของผม ทำเรื่องพวกนี้เป็นประจำ

My kids do that all the time.

It teaches them to sell, teaches them creativity,

มันจะช่วยสอนพวกเขาให้ขาย สอนให้มีคิดสร้างสรรค์

มันจะสอนพวกเขาให้คิดด้วยตัวพวกเขาเอง

teaches them to think on their feet.

Do that kind of stuff, have fun with it.

แค่ทำในสิ่งต่างๆ และสนุกกับมัน

Get kids to stand up in front of groups and talk,

ให้เด็กๆ ยืนขึ้นต่อหน้ากลุ่มและพูด

แม้ว่าจะเป็นแค่การยืนต่อหน้าเพื่อนๆ ของพวกเขา

even if it's just in front of their friends,

และให้เล่นละคร ให้พูดปราศัย

and do plays and have speeches.

Those are entrepreneurial traits you want to be nurturing.

ลักษณะของเจ้าของธุรกิจที่คุณต้องการบ่มเพาะให้เขา

แสดงให้เด็กๆ เห็นว่า ลูกค้าที่แย่ๆ หรือลูกจ้างที่แย่ๆ เป็นอย่างไร

Show kids what bad customers or bad employees look like.

ให้เขาเห็นถึงพนักงานที่แย่ๆ

Show them grumpy employees.

When you see grumpy customer service, point it out.

เมื่อคุณเห็นการบริการแย่ๆ ให้ลูกค้า ก็ต้องชี้ให้พวกเขาเห็น

และบอกว่า "อืม คนนั้นน่ะ เป็นพนักงานที่แย่มากเลยนะ"

Say, "By the way, that guy is a crappy employee."

และบอกเขาด้วยว่า "ส่วนพวกนี้เป็นพนักงานที่ดี"

And say, "These are good ones."

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

If you go into a restaurant and have bad customer service,

ถ้าคุณเดินเข้าไปในภัตตาคาร และได้รับบริการแย่ๆ

show them what bad customer service looks like.

ให้บอกพวกเขาว่าบริการลูกค้าแย่ๆ เป็นอย่างไร

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

เราล้วนมีบทเรียนเหล่านี้อยู่ตรงหน้าพวกเรา

We have all these lessons in front of us,

แต่เรากลับไม่ฉวยโอกาสเหล่านั้น เรากลับสอนเด็กๆให้ไปเรียนพิเศษ

but we don't take those opportunities; we teach kids to get a tutor.

ลองจินตนาการว่า

Imagine if you actually took all the kids' junk in the house right now,

ถ้าคุณเอาของที่ไม่ใช้แล้วของเด็กๆ ที่อยู่ในบ้านตอนนี้

all the toys they outgrew two years ago

ของเล่นทั้งหมดที่พ้นวัยของพวกเขามา 2 ปีแล้ว

and said, "Why don't we sell some of this on Craigslist and Kijiji?"

แล้วบอกเขาว่า "ทำไมเราไม่ลองขายของพวกนี้ ในเวปอย่าง เครกลิสต์ (Craigslist) และ คิจิจิ (Kijiji) ล่ะ"

And they actually sell it and learn how to find scammers when offers come in.

และให้พวกเขาได้ขายจริงๆ

และเรียนรู้ที่จะสังเกตพวกหลอกลวง เมื่อพวกเขาได้เมล์ข้อเสนอต่างๆ

They can come into your account or a sub account or whatever.

ให้พวกเขาใช้บัญชีของคุณ หรือบัญชีย่อยๆ หรืออะไรก็ตาม

และสอนพวกเขาวิธีตั้งราคา ประมาณราคา

But teach them how to fix the price, guess the price,

ใส่รูปภาพต่างๆ

pull up the photos.

Teach them how to do that kind of stuff and make money.

สอนพวกเขาให้ทำสิ่งเหล่านี้และสร้างรายได้

และเงินที่พวกเขาหาได้ 50% เข้าบัญชีกลางของบ้าน

Then 50 percent goes in their house account,

อีก 50% เข้าบัญชีของเล่นของพวกเขา

50 percent in their toy account.

เด็กๆ ของผมรักสิ่งเหล่านี้

My kids love this stuff.

Some of the entrepreneurial traits you've got to nurture in kids:

ทักษะของการเป็นเจ้าของธุรกิจ นั่นคือสิ่งที่คุณต้องฝึกฝนเด็กๆ

attainment, tenacity, leadership, introspection, interdependence, values.

ความรอบรู้ การไม่ลดละ ความเป็นผู้นำ ความรอบคอบ ถ้อยทีถ้อยอาศัย และคุณค่า

ลักษณะเหล่านี้ที่คุณต้องค้นหาในตัวเด็กๆ และคุณต้องช่วยฝึกฝนพวกเขา

All these traits, you can find in young kids, and you can help nurture them.

สังเกตดูสิ่งเหล่านี้

Look for that kind of stuff.

มี 2 ลักษณะที่ผมต้องการให้คุณมองหาเช่นกัน

There's two traits I want you to also look out for

ว่าพวกเราต้องไม่กำจัดมันออกจากพวกเขา

that we don't get out of their system.

Don't medicate kids for attention deficit disorder

นั่นคือ ไม่ต้องให้ยาเด็กๆ ที่เป็นโรคสมาธิสั้น

ถ้าไม่ใช่ถึงขั้นเลวร้ายจริงๆ

unless it is really, really freaking bad.

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

The same with the whole things on mania and stress and depression,

เช่นเดียวกับ อาการที่คลั่งไคล้อะไรสักอย่าง หรือความเครียด อาการซืมเศร้า

unless it is so clinically brutal, man.

ถ้าไม่ถึงขั้นรุนแรงจริงๆ

Bipolar disorder is nicknamed "the CEO disease."

อารมณ์สองขั้ว นั้นมีชื่อเล่นอีกชื่อว่า โรคของ CEO

เมื่อสตีฟ เจอเวิทสัน (Steve Jurvetson) และ จิม คลาร์ก (Jim Clark)

When Steve Jurvetson, Jim Clark and Jim Barksdale have all got it,

และจิม บาร์กสดาล์ (Jim Barksdale) ก็เป็นโรคนี้

และพวกเขาสร้างเน็ตสเคป (Netscape)

and they built Netscape --

ลองนึกภาพสิ ถ้าพวกเขาได้รับยาริทาลิน

imagine if they were given Ritalin.

พวกคงเราไม่จะมีสิ่งเหล่าๆ เหล่านี้ ถูกไหมครับ

We wouldn't have that stuff, right?

Al Gore really would have had to invented the Internet.

อัล กอร์ คงจะเป็นผู้สร้างระบบอินเทอร์เน็ต

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

These are the skills we should be teaching in the classroom,

ทักษะเหล่านี้คือทักษะที่พวกเรา ควรจะสอนในห้องเรียน

เหมือนกับทุกๆ สิ่งที่มี

as well as everything else.

I'm not saying don't get kids to want to be lawyers.

ผมไม่ได้พูดว่า ไม่ต้องให้เด็กๆ เลิกอยากเป็นทนายความ

แต่ ลองให้โอกาสการเจ้าของกิจการ

But how about getting entrepreneurship to be ranked right up there

ได้เป็นหนึ่งในทางเลือกของเด็กๆ ด้วย

with the rest of them?

เพราะโอกาสนั้นมีมากมายเหลือเกิน

Because there's huge opportunities in that.

ผมต้องการปิดด้วยวิดีโอสั้นๆ นี้

I want to close with a quick video

มันเป็นวิดีโอที่ทำโดยหนึ่งในบริษัทที่ผมให้คำปรึกษา

that was done by one of the companies I mentor.

These guys, Grasshopper.

คนเหล่านี้ ทีมงานตั๊กแตน

It's about kids.

มันเกี่ยวกับเด็กๆ มันเกี่ยวกับความเป็นเจ้าของกิจการ

It's about entrepreneurship.

Hopefully, this inspires you to take what you've heard from me

หวังว่ามันคงจะจุดประกายให้คุณ นำสิ่งที่คุณได้ยินจากผม

and do something with it to change the world.

และนำมันไปใช้เพื่อเปลี่ยนแปลงโลก

[เด็กๆ...."คุณคิดว่าคุณสามารถทำได้ทุกสิ่งงั้นเหรอ"]

[Kid... "And you thought you could do anything?"]

[You still can.]

[คุณสามารถทำได้]

[Because a lot of what we consider impossible]

[เพราะสิ่งมากมายที่เราคิดกันว่าเป็นไปไม่ได้]

[เราก็เอาชนะมันได้ง่ายๆ]

[is easy to overcome]

[Because in case you haven't noticed, we live in a place where]

[เพราะถ้าคุณยังไม่ตระหนัก เราอยู่ในที่ตรงนั้นแล้ว]

[one individual can make a difference]

[ที่ซึ่งคนหนึ่งคน อาจสร้างความแตกต่างได้]

[Want proof?]

[ต้องการข้อพิสูจน์งั้นหรือ?]

[Just look at the people who built our country:]

[ลองมองดูผู้คนที่สร้างประเทศเราขึ้นมา]

[พ่อแม่ของเรา ปู่ย่าตายาย ลุงป้า....]

[Our parents, grandparents, our aunts, uncles]

[พวกเขาเป็นผู้อพยพ ผู้มาใหม่ พร้อมที่จะสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่]

[They were immigrants, newcomers ready to make their mark]

[พวกเขาอาจมีสมบัติติดตัวมาเล็กน้อย]

[Maybe they came with very little]

[or perhaps they didn't own anything except for]

[หรือบางทีพวกอาจไม่มีอะไรเลย ยกเว้น....]

[a single brilliant idea]

[....ไอเดียที่แสนบรรเจิด]

[These people were thinkers, doers]

[พวกเขาเหล่านี้คือนักคิด นักลงมือทำ....]

[innovators]

[...นักประดิษฐ์...]

[until they came up with the name]

[...และแล้ว พวกเขาก็คิดชื่อนี้ขึ้นมาได้...]

[entrepreneurs]

[...เจ้าของกิจการ!]

[They change the way we think about what is possible.]

[พวกเขาเปลี่ยนวิธีที่พวกเราคิดว่าอะไรบ้าง ที่เป็นไปได้]

[They have a clear vision of how life can be better]

[พวกเขามีวิสัยทัศน์ที่ชัดเจนว่าชีวิตที่ดีขึ้นจะเป็นอย่างไร]

[for all of us, even when times are tough.]

[สำหรับพวกเราทุกคน แม้ในช่วงเวลายากลำบาก]

[Right now, it's hard to see]

[ตอนนี้ มันยากที่จะเห็น]

[when our view is cluttered with obstacles.]

[เมื่อมุมมองของพวกเรา ถูกบดบังด้วยอุปสรรคต่างๆ]

[But turbulence creates opportunities]

[แต่ความวุ่นวายจะสร้างโอกาส]

[สู่ความสำเร็จ การบรรลุผล และผลักดันพวกเรา...]

[for success, achievement, and pushes us]

[ให้ค้นพบหนทางใหม่ๆ ในการทำสิ่งต่างๆ]

[to discover new ways of doing things]

[แล้วโอกาสไหนที่คุณจะไขว้คว้า และทำไม?]

[So what opportunities will you go after and why?]

[If you're an entrepreneur]

[ถ้าคุณคือเจ้าของกิจการ]

[you know that risk isn't the reward.]

[คุณรู้ว่า ความเสี่ยงไม่ใช่รางวัล]

[No. The rewards are driving innovation]

[ไม่เลย และรางวัลคือ นวัตกรรมใหม่ๆ ที่เป็นตัวขับเคลื่อน ...]

[... เปลี่ยนแปลงชีวิตผู้คน สร้างงานใหม่ๆ]

[changing people's lives. Creating jobs.]

[Fueling growth.]

[เป็นเหมือนเชื้อเพลิงในการเติบโต]

[And making a better world.]

[และทำให้โลกนี้ดีขึ้น]

[Entrepreneurs are everywhere.]

[เจ้าของกิจการมีอยู่ทุกที่]

[They run small businesses that support our economy,]

[พวกเขาดูแลธุรกิจขนาดเล็ก ที่รองรับสภาวะเศรษฐกิจของเรา]

[ออกแบบเครื่องมือมาช่วยให้เรา...]

[design tools to help you]

[stay connected with friends, family and colleagues]

[...ติดต่อกับเพื่อนๆ ครอบครัวๆ และเพื่อนร่วมงานทั่วโลก]

[And they're finding new ways of helping to solve society's oldest problems.]

[และพวกเขากำลังค้นหาวิธีที่จะช่วย แก้ปัญหาเก่าแก่ที่สุดของสังคม]

[คุณรู้จักเจ้าของกิจการสักคนหนึ่งไหม?]

[Do you know an entrepreneur?]

[Entrepreneurs can be anyone Even... you]

[เจ้าของกิจการจะเป็นใครก็ได้...]

[แม้กระทั่ง....คุณ!]

[So seize the opportunity to create the job you always wanted]

[ดังนั้น จงฉวยโอกาสที่จะสร้างงานที่คุณต้องการ]

[Help heal the economy]

[ช่วยเพิ่มพลังให้ระบบเศรษฐกิจ]

[Make a difference.]

[Take your business to new heights,]

[สร้างความแตกต่าง]

[ทำให้ธุรกิจคุณรุ่งเรืองยิ่งขึ้น]

[but most importantly,]

[แต่สิ่งที่สำคัญที่สุด]

[remember when you were a kid]

[จำไว้ว่า เมื่อตอนคุณเป็นเด็ก]

[when everything was within your reach,]

[เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในอยู่แค่เอื้อม]

[and then say to yourself quietly, but with determination:]

[และพูดกับตัวคุณเองเบาๆ แต่มั่นใจ]

[it still is.]

["มันยังคงเป็นอย่างนั้น"]

ขอบคุณทุกท่านที่มาฟังผมในวันนี้ครับ

Thank you very much for having me.

(Applause)