Cameron Herold: Let's raise kids to be entrepreneurs

کامرون هرولد: بیایید کودکان را کارآفرین بار بیاوریم

Translator: Shahryar Zareparvar Reviewer: mahmood rokni

I would be willing to bet I'm the dumbest guy in the room,

حاضرم شرط ببندم که من احمق ترین فرد در این اتاق هستم

because I couldn't get through school; I struggled with school.

چون در مدرسه قبول نمي شدم. من هميشه با مدرسه در كشمكش بودم.

اما چیزی که در آن سنِ کم هم می دانستم این بود

But I knew at a very early age that I loved money, I loved business

که من عاشق پول و عاشق کسب و کار بودم.

and I loved this entrepreneurial thing.

و عاشق کارآفرینی.

I was raised to be an entrepreneur.

و من كارآفرين بار آمده بودم.

What I've been really passionate about ever since --

و چیزی که از آن موقع مشتاقانه به دنبالش بودم-

and I've never spoken about this ever, until now --

و من تا همین حالا راجع بهش با کسی صحبت نکردم-

so this is the first time anyone's heard it,

و این اولین بار است که کسی این رو می شنود، به غیر از همسرم که سه روز قبل شنید،

except my wife, three days ago.

چون پرسید "سخنرانی ات راجع به چیست؟" و من بهش توضیح دادم-

She said, "What are you talking about?"

I told her that I think we miss an opportunity

اينه كه فكر كنم ما فرصت پيدا كردنِ

بچه هايي كه خصلت كارآفريني دارند

to find these kids who have the entrepreneurial traits,

را از دست مي ديم،

and to groom them or show them

و اين كه اونها را كارآفرين تربيت كنيم و

that being an entrepreneur is actually a cool thing.

بهشون نشان بدهيم كه كارآفرين بودن واقعا باحاله.

It's not something that is a bad thing and is vilified,

اين چيز بدي نيست كه مردم ازش بد بگن،

كه البته در اكثر جوامع اين طور هست.

which is what happens in a lot of society.

Kids, when we grow up, have dreams,

كودكان، وقتي كه ما بزرگ ميشيم روياهايي داريم.

and we have passions, and we have visions,

و براي يك كارهايي شوق داريم و خيال و تصوراتي داريم.

and somehow we get those things crushed.

اما اينها يك جورهايي نابود مي شن.

We get told that we need to study harder

و به ما گفته ميشه كه بايد بيشتر درس بخونيم

or be more focused or get a tutor.

يا بايد بيشتر تمركز كنيم يا معلم خصوصي بگيريم.

My parents got me a tutor in French, and I still suck in French.

و والدين من براي من معلم خصوصي زبان فرانسه گرفتند،

و من هنوزم در فرانسوي افتضاحم.

Two years ago,

دو سال قبل، من در برنامه ارشد كارآفريني MIT

I was the highest-rated lecturer at MIT's Entrepreneurial Master's Program.

بالاترين امتياز را به عنوان سخنران كسب كردم.

It was a speaking event in front of groups of entrepreneurs

و اين يك سخنراني براي كارآفريناني از سرتاسر دنيا بود.

from around the world.

كلاس دوم كه بودم، يك رقابت سخنراني در سطح شهر رو برنده شدم.

When I was in grade two, I won a citywide speaking competition,

ولي هيچكس هيچ وقت نگفت:

but nobody had ever said, "Hey, this kid's a good speaker.

"هي، اين بچه سخنران خوبيه.

He can't focus, but he loves walking around and getting people energized."

اون متمركز نميشه ولي اينجا و اونجا به آدم ها انرژي ميده."

No one said, "Get him a coach in speaking."

یک نفر هم نگفت که "اون رو برای سخنرانی پرورش بدهیم."

They said, get me a tutor in what I suck at.

به جاش گفتند برام تو درسهایی که ضعیفم معلم خصوصی می گیرند.

پس بچه ها این خصلت ها رو به نمایش می ذارند.

So as kids show these traits -- and we need to start looking for them --

و ما باید به دنبالشان باشیم.

I think we should be raising kids to be entrepreneurs instead of lawyers.

من فکر می کنم ما باید بچه ها رو

کارآفرین تربیت کنیم به جای اینکه وکیل شان کنیم.

و متاسفانه نظام آموزشی

Unfortunately, the school system is grooming this world to say,

دنیا رو اینطور تعلیم داده که

"Let's be a lawyer," or, "Let's be a doctor."

بگه "هی، بیا دکتر یا وکیل بشو."

We're missing that opportunity,

و ما داریم یک فرصت را از بین می بریم

because no one ever says, "Hey, be an entrepreneur."

هیچ کس هیچ وقت نمی گوید "هی، کارآفرین باش."

Entrepreneurs are people -- we have a lot of them in this room --

کارآفرینان- که تعداد زیادی از اونها در این سالن هستند-

who have ideas and passions or see these needs in the world

کسانی هستند که ایده هایی دارند و شور و اشتیاق دارند یا نیازهایی را در دنیا می بینند

and decide to stand up and do it.

و تصمیم می گیرند که بایستند و انجامش بدهند.

And we put everything on the line to make that stuff happen.

و ما هر کاری می کنیم که این اتفاق رخ دهد.

We have the ability to get the groups of people around us

و ما این امکان را داریم که اون گروه از مردم اطرافمان

که می خواهند اون رؤیا را بسازند، با خودمان همراه کنیم.

that want to build that dream with us.

And I think if we could get kids to embrace the idea at a young age,

و فکر کنم اگر بتونیم کودکان را به ایده ی

کارآفرین شدن، در سن کم، معتقد کنیم

of being entrepreneurial,

we could change everything in the world that's a problem today.

می تونیم هر آنچه که مشکل امروز ما هست را تغییر بدیم.

Every problem out there, somebody has the idea for.

هر مشکلی که وجود داره، کسی هست که برای اون ایده ای داشته باشه.

And as a young kid, nobody can say it can't happen,

و در کودکی کسی نمی تواند بگوید که این ایده عملی نیست

because you're too dumb to realize that you couldn't figure it out.

چون آنقدر نادان هستید که

عملی نبودن به نظرتان نمی رسد.

I think we have an obligation as parents and a society

به گمان من همه ما، چه به عنوان والدین و چه به عنوان جامعه، باید

to start teaching our kids to fish instead of giving them the fish --

به کودکان ماهی گیری را یاد بدهیم

به جای آن که به آنها ماهی بدهیم.

the old parable: "Give a man a fish, you feed him for a day.

ضرب المثل قدیمی که می گه: "اگه می خواهی به فردی یک روز غذا بدهی، به او ماهی بده.

اگر می خواهی برای همه عمر او را سیر کنی، به او ماهی گیری یاد بده."

Teach a man to fish, you feed him for a lifetime."

If we can teach our kids to be entrepreneurial,

اگر بتوانیم به کودکان کارآفرین شدن را آموزش بدهیم،

به اونهایی که خصلتش رو دارند،

the ones that show the traits to be,

like we teach the ones who have science gifts to go on in science,

درست مثل اینکه به اونهایی که استعداد علمی دارند تعلیم می دهیم که در علم ادامه بدهند.

what if we saw the ones with entrepreneurial traits

چی می شد اگر می توانستیم کسانی که استعدادهای کارآفرینی دارند رو تشخیص بدهیم

و اونها را برای کارآفرین شدن تعلیم بدهیم؟

and taught them to be entrepreneurs?

می تونستیم کودکانی داشته باشیم که کسب و کار راه می اندازند

We could have these kids spreading businesses

به جای اینکه منتظر اعانه دولت باشند.

instead of waiting for government handouts.

کاری که ما می کنیم اینه که می نشینیم و به کودکانمان کارهایی که نباید بکنند را آموزش می دهیم.

What we do is teach our kids the things they shouldn't do:

دست نزن، گاز نگیر، فحش نده.

don't hit; don't bite; don't swear.

Right now we teach our kids to go after really good jobs;

همین الان ما به کودکانمان یاد می دهیم که چگونه دنبال شغل واقعا خوبی باشند،

the school system teaches them to go after things like

می دونید، سیستم آموزشی به اونها یاد می ده که دنبال شغل هایی مثل

دکتر و وکیل شدن

being a doctor and being a lawyer and being an accountant and a dentist

و حسابدار و دندانپزشک شدن

and a teacher and a pilot.

و معلمی و خلبانی بروند.

And the media says it's really cool if we could go out

و رسانه ها می گویند که خیلی خوبه اگر بتوانیم

and be a model or a singer

یک مدل یا یک خواننده

or a sports hero like Luongo or Crosby.

یا یک قهرمان ورزشی مثل سیدنی کرازبی باشیم.

Our MBA programs do not teach kids to be entrepreneurs.

برنامه های رشته MBA ما به بچه ها یاد نمی دهند که کارآفرین باشند.

به همین دلیل که من در رشته MBA تحصیل نکردم--

The reason I avoided an MBA program, other than that I didn't get into any,

علاوه بر اینکه نمی تونستم هم وارد بشوم

since I had a 61 percent average out of high school,

چون با متوسط 61 درصد در دبیرستان

و بعد متوسط61 درصد در

then a 61 percent average

at the only school in Canada that accepted me, Carlton,

تنها دبیرستان در کانادا که من را پذریفت، مدرسه کارلتون-

ولی در هر صورت برنامه های MBA ما به کودکان کارآفرینی یاد نمی دهند.

is that our MBA programs don't teach kids to be entrepreneurs.

They teach them to work in corporations.

بلکه به اونها یاد می دهند که بروند در شرکت های بزرگ کار کنند.

So who's starting these companies? It's these random few people.

پس کی این شرکت ها رو تاسیس کنه؟ فقط عده ی معدودی از اینها

حتی در ادبیات عامه، تنها کتابی که من پیدا کردم -

Even in popular literature, the only book I've ever found --

و در ضمن این باید در لیست مطالعه همه شما باشه-

and this should be on all your reading lists --

تنها کتابی که دیدم

the only book I've ever found

that makes the entrepreneur a hero is "Atlas Shrugged."

کارآفرین ها رو قهرمان می کنه کتابه "بی اعتنایی اطلس" بود.

تمام چیزهای دیگه عادت دارند به کارآفرین ها بنگرند

Everything else in the world looks at entrepreneurs

و بگن اینها آدم های بدی هستند.

and says we're bad people.

من حتی به خانواده ام هم که نگاه می کنم.

I look at even my family.

Both my grandfathers and my dad were entrepreneurs.

هر دو پدربزرگ من کارآفرین بودند. پدرم کارآفرین بود.

My brother, sister and I, all three of us own companies as well.

برادرم و خواهرم و خودم، هر سه ما صاحب شرکت هستیم.

We all decided to start these things because it's the only place we fit.

و ما تصمیم گرفیتم که این کارها رو شروع کنیم

چون حقیقتش تنها جایی بود که به ما می خورد.

We didn't fit in normal work; we couldn't work for somebody else,

ما به کار معمولی نمی خوردیم. نمی تونستیم برای یک نفر دیگه کار کنیم

چون خیلی سرسخت بودیم و همه مون خصلت های دیگه ای داشتیم.

we're stubborn and we have all these other traits.

But kids could be entrepreneurs as well.

ولی کودکان هم می تونند کارآفرین بشن.

I'm a big part of a couple organizations

من در چند سازمان بین المللی مشارکت دارم

called the Entrepreneurs' Organization and the Young Presidents' Organization.

به نام سازمان کارآفرینان و سازمان مدیران جوان.

من به تازگی از سخنرانی در بارسلونا

I just came back from speaking in Barcelona at the YPO global conference.

در کنفرانس جهانی سازمان مدیران جوان آمده ام،

And everyone I met over there who's an entrepreneur

و هر کسی که در اونجا دیدم

که کارآفرین هم هست

struggled with school.

با مدرسه مشکل داشته.

I have 18 out of the 19 signs of attention deficit disorder diagnosed.

من 18 تا از 19 نشانه اختلال کم توجهی را دارم.

So this thing right here is freaking me out.

این شی که اینجاست حالم رو ناجور می کنه.

(Laughter)

(خنده)

It's probably why I'm a bit panicked,

احتمالا به همین دلیل الان یک مقدار هراسیده ام--

other than all the caffeine I've had and the sugar.

جدا از اینکه کافئین و شکری که خورده ام هم بی تاثیر نیست-

But this is really creepy for an entrepreneur.

ولی این برای یک کارآفرین خیلی عجیبه.

Attention deficit disorder, bipolar disorder.

اختلال کم توجهی، اختلال دوقطبی.

Do you know that bipolar disorder is nicknamed the CEO disease?

می دونستید به اختلال دوقطبی لقب بیماری مدیران داده اند؟

Ted Turner's got it. Steve Jobs has it.

تد ترنر این اختلال رو داشت. استیو جابز داره.

All three of the founders of Netscape had it.

3 تا موسس نت اسکیپ دارن.

I could go on and on.

می تونم باز هم نام ببرم.

Kids -- you can see these signs in kids.

کودکان-- شما این علائم رو در کودکان می بینید.

And we're giving them Ritalin and saying,

و کاری که ما می کنیم اینه که به اونها ریتالین (داروی افسردگی) می دهیم و می گیم،

"Don't be an entrepreneurial type.

"از نوع کارآفرین نباش.

Fit into this other system and try to become a student."

خودت رو با سیستم دیگه تطبیق بده و دانش آموز بشو."

شرمنده، کارآفرینان دانش آموز نیستند.

Sorry, entrepreneurs aren't students.

We fast-track. We figure out the game.

ما تیز هستیم. ما سریع بازی رو متوجه می شیم.

I stole essays. I cheated on exams.

من مقاله می دزدیدم. در امتحان ها تقلب می کردم.

I hired kids to do my accounting assignments in university

من بچه هایی رو استخدام می کردم که تکلیف های حسابداری من در دانشگاه رو انجام بدن.

for 13 consecutive assignments.

برای 13 تکلیف متوالی.

But as an entrepreneur, you don't do accounting, you hire accountants.

ولی به عنوان کارآفرین شما حسابداری نمی کنید، شما حسابدار استخدام می کنید.

So I just figured that out earlier.

پس من این رو زودتر متوجه شدم.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

At least I can admit I cheated in university; most of you won't.

حداقل می تونم اعتراف کنم که تو دانشگاه تقلب کردم؛ بیشتر شماها این کار رو نمی کنید.

I'm also quoted -- and I told the person who wrote the textbook --

حتی از مقاله من نقل هم شده است- و من به کسی که در کتابش از مقاله من نقل کرد گفتم-

I'm now quoted in that exact same university textbook

از من در کتاب درسی دانشگاه نقل شده است

در هر دانشگاه کانادا و مدرسه عالی

in every Canadian university and college studies --

در کتاب حسابداری مدیریتی، در فصل هشت هست.

in managerial accounting, I'm chapter eight.

I open up chapter eight, talking about budgeting.

من فصل 8 رو با بحث بودجه بندی آغاز کردم.

I told the author, after they did my interview,

و به مولف کتاب، بعد از مصاحبه با من، گفتم که من در همین درس تقلب کردم.

that I cheated in that same course.

و این به نظرش آنقدر خنده دار بود که در متن نیاورد.

She thought it was too funny to not include it.

But kids, you can see these signs in them.

اما کودکان، شما این نشانه ها رو در اونها می بینید.

The definition of entrepreneur is "a person who organizes, operates

تعریف کارآفرین اینه "فردی که تشکیلاتی را راه اندازی و اداره می کند

و مخاطره ی کسب و کار خود را می پذیرد."

and assumes the risk of a business venture."

That doesn't mean you have to go to an MBA program,

این به این معنی نیست که باید MBA بخونید.

این مستلزم این نیست که به مدرسه بروید.

or that you have to get through school.

این فقط بدان معناست که در مورد چند چیز باید قلبا احساس مناسبی داشته باشید.

It just means that those few things have to feel right in your gut.

و ما زیاد شنیدیم که آیا این چیزها اکتسابی هستند یا مادرزادی؟

We've heard, "Is it nurture or is it nature?" Right?

Is it thing one or thing two? What is it?

آیا چیز اول مهم است یا دومی؟ کدومش؟

Well, I don't think it's either. I think it can be both.

خوب، من فکر می کنم هیچ کدوم. فکر کنم می تونه هر دو هم باشه.

I was groomed as an entrepreneur.

من کارآفرین بار آمدم.

When I was growing up as a young kid, I had no choice,

از زمان بچگی که داشتم بزرگ می شدم، انتخاب دیگه ای نداشتم

because I was taught at a very early age,

چون در سن خیلی کم یاد گرفته بودم که--

when my dad realized I didn't fit into everything else

زمانی که پدرم فهمید که من با هر چیزی که در مدرسه

آموزش داده می شد تطابقی نداشتم--

that was being taught to me in school,

که پدرم می تونه به من یاد بده که کسب کار رو در سن خیلی کم درک کنم.

that he could teach me to figure out business at an early age.

او ما رو، هر سه ما رو، به این شکل بار آورد

He groomed us, the three of us, to hate the thought of having a job

که از به استخدام در آمدن متنفر باشیم

and to love the fact of creating companies

و عاشق خلق شرکت هایی باشیم که بتونیم افراد دیگر را استخدام کنیم.

where we could employ other people.

اولین شرکت من، زمانی که هفت سالم بود و در شهر "وینی پگ" بودم،

My first business venture: I was seven years old, in Winnipeg.

روی تخت دراز کشیده بودم و یکی از این تلفن های با سیم بلند دستم بود

I was in my bedroom with one of those long extension cords,

و به خشک شویی های وینی پگ زنگ می زدم

calling all the dry cleaners in Winnipeg

که ببینم برای چوب لباسی

to find out how much they'd pay me for coat hangers.

چقدر به من دستمزد می دهند.

And my mom came into the room and said,

و مادرم اومد داخل اتاق و گفت،

"Where are you going to get the hangers to sell to the dry cleaners?"

"از کجا می خوای چوب لباسی گیر بیاری که به خشک شویی ها بفروشی؟"

And I said, "Let's go look in the basement."

من گفتم: "بریم زیرزمین یک نگاه بندازیم."

و رفتیم زیرزمین وقفسه رو باز کردم.

We went down to the basement, and I opened up this cupboard.

There was about 1,000 hangers that I'd collected,

و تقریبا هزار تا چوب لباسی بود که جمعشون کرده بودم.

جریان اینطور بود که زمانی که به مادرم می گفتم که میرم با بچه ها بازی کنم،

because, when I told her I was going out to play,

I was going door to door in the neighborhood

در واقع در محله، خانه به خانه می رفتم و از همسایه ها چوب لباسی می گرفتم.

to collect hangers to put in the basement,

که در زیرزمین بذارم و بفروشمشون.

because I saw her a few weeks before that --

چون چند هفته قبل مادرم به من گفته بود

می تونی دستمزد بگیری. معمولا دو سنت برای هر چوب رختی می دن.

you could get paid, they used to pay two cents per coat hanger.

و من با خودم فکر کردم، خوب چندین نوع چوب لباسی وجود داره.

So I was like, well, there's all kinds of hangers,

و بنابراین رفتم و اونا رو جمع کردم.

so I'll just go get them.

I knew she wouldn't want me to get them,

و می دونستم که نمی خواست من برم چوب لباسی جمع کنم، ولی در هر صورت این کار رو کردم.

so I just did it anyway.

And I learned that you could actually negotiate with people.

و یاد گرفتم که با آدم ها میشه حتی مذاکره کرد.

This one guy offered me three cents and I got him up to three and a half.

یکی به من سه سنت رو پیشنهاد داد و من برای سه سنت و نیم قانعش کردم.

من حتی در سن هفت سالگی می دونستم

I even knew at seven years old

that I could get a fractional percent of a cent,

که می تونم کسری از یک سنت رو هم بگیرم

and people would pay it, because it multiplied up.

و افراد اون رو می پردازن چون ضرب می شد و مقدارش زیاد می شد.

At seven years old I figured it out.

در هفت سالگی این رو فهمیدم. 3.5 سنت به ازای هر یک از هزار تا چوب لباسی گرفتم.

I got three and a half cents for 1,000 hangers.

من محافظ پلاک ماشین رو خونه به خونه می فروختم.

I sold license plate protectors door to door.

پدرم منو مجبور کرد که برم کسی رو پیدا کنم که

My dad actually made me go find someone

این چیزها رو به من بصورت عمده بفروشه.

who would sell me them at wholesale.

و در نه سالگی، من در شهر سدبری می گشتم

At nine years old, I walked around in the city of Sudbury

و محافظ پلاک ماشین رو خونه به خونه به خانواده ها می فروختم.

selling license-plate protectors door to door.

و یکی از مشتری ها رو به وضوح یادم میاد

And I remember this one customer so vividly --

I also did some other stuff with these clients, I sold newspapers,

بخاطر اینکه برای این مشتری ها کارهای دیگه هم می کردم.

روزنامه می فروختم.

and he wouldn't buy a newspaper from me, ever.

و اون از من هیچ وقت روزنامه نمی خرید.

But I was convinced I was going to get him to buy a license-plate protector.

ولی من مجاب بودم که اون رو متقاعد کنم که از من یک محافظ پلاک ماشین بخره.

And he's like, "We don't need one."

و اون گفت: "خوب، من نیاز ندارم."

من گفتم: "ولی شما دو تا ماشین دارین..."-- اون موقع نه سالم بود.

I said, "But you've got two cars."

Remember, I'm nine years old.

گفتم: " شما دو تا ماشین دارین که محافظ پلاک ندارن."

I'm like, "You have two cars and they don't have license-plate protectors.

اون گفت: "می دونم"

And this car has one license plate that's all crumpled up."

گفتم: "یکی از پلاک های این ماشین مچاله شده."

He said, "That's my wife's car."

اون گفت: "بله، این ماشین زنمه." و گفتم: "چظوره که ما یکی رو

I said, "Why don't we test one on her car and see if it lasts longer?"

روی پلاک جلوی ماشین زنتون رو تست کنیم تا ببینیم بیشتر دوام داره یا نه."

So I knew there were two cars with two license plates on each.

می دونستم که دو تا ماشینه و هر کدوم دو تا پلاک دارن.

If I couldn't sell all four, I could at least get one.

اگه نتونستم برای چهارتاش بفروشم، حداقل یکیش رو تونستم.

این رو در سن کم یاد گرفتم.

I learned that at a young age.

کتاب های کمیک معامله می کردم.

I did comic book arbitrage.

When I was about 10 years old, I sold comic books

وقتی ده سالم بود، بیرون خانه ییلاقی مان در Georgian Bay

out of our cottage on Georgian Bay.

کتاب های کمیک می فروختم.

I would go biking up to the end of the beach,

و تمام ساحل رو با دوچرخه می رفتم

buy all the comics from the poor kids,

و کتاب های کمیک رو از بچه های فقیر می خریدم.

then go back to the other end of the beach to sell them to the rich kids.

و بعد می رفتم به طرف دیگه ی ساحل و اونها رو به بچه های پولدار می فروختم.

It was obvious to me: buy low, sell high.

برای من واضح بود. ارزان بخرید، گران بفروشید.

You've got this demand over here that has money.

شما تقاضا از کسانی دارید که پول دارند.

سعی نکنید که به بچه های فقیر بفروشید؛ اونها پول ندارند. بچه های ثروتمند دارند. به سراغ اونها برید.

Don't try to sell to the poor kids; they don't have cash.

The rich people do. Obvious, right?

پس این واضح بود.

It's like a recession.

الان به نظر رکود داریم. خوب، داشته باشیم.

So there's a recession.

هنوز در اقتصاد آمریکا 13 بیلیون دلار در جریان است.

There's still 13 trillion dollars circulating in the US economy.

بروید یک مقدار از اون رو نصیب خودتون کنید. من این رو در سن کم فهمیدم.

Go get some of that. I learned that at a young age.

I also learned, don't reveal your source:

همچنین فهمیدم که منابع رو نباید آشکار کرد،

I got beat up after four weeks of this,

چون که بعد از چهار هفته که این کار رو می کردم حسابی کتک خوردم

because one of the rich kids found out where I was buying my comics,

چون یکی از بچه های پولدار فهمید که کمیک ها رو از کجا می خرم

و از این که پول خیلی بیشتری رو می داد راضی نبود.

and didn't like that he was paying more.

من در ده سالگی مجبور شدم روزنامه برسونم.

I was forced to get a paper route at 10 years old.

من حقیقتش روزنامه رسونی نمی خواستم،

I didn't want a paper route, but my dad said, "That's your next business."

ولی در 10 سالگی، پدرم گفت: "این کسب و کار بعدی تو هست."

نه تنها این یکی بلکه یک روزنامه دیگه هم باید می رسوندم،

Not only did he get me one, but I had to get two.

و بعد ازم خواست که یک نفر رو استخدام کنم که نصف روزنامه ها رو برسونه،

He wanted me to hire someone to deliver half the papers,

من هم کردم، و بعد فهمیدم که انعام منبع اصلی پول بدست آوردنه.

which I did.

Then I realized: collecting tips is how you made all the money.

پس من انعام و پول روزنامه ها رو می گرفتم.

So I'd collect tips and get payment.

و برای همه روزنامه ها این کار رو می کردم.

I would collect for the papers -- he could just deliver them.

اون یکی فقط بلد بود روزنامه رو برسونه.

Because then I realized I could make money.

از اونجا فهمیدم که من می تونم پول در بیارم.

By this point, I was definitely not going to be an employee.

در این مقطع، قطعا نمی خواستم به استخدام دربیام.

(Laughter)

(خنده)

My dad owned an automotive and industrial repair shop.

پدر من کارگاه تعمیر ماشین و صنعت داشت.

He had all these old automotive parts lying around.

و کلی قطعات ماشین در کارگاهش ریخته بود.

اونجا فلز برنج و مس قدیمی بود.

They had this old brass and copper.

I asked what he did with it, and he said he just throws it out.

ازش پرسیدم با اینا چکار می خوای بکنی. گفت می خواد بندازشون بیرون.

I said, "Wouldn't somebody pay for that?" And he goes, "Maybe."

گفتم: "ولی کسی حاضر نیست برای اونا پول بده؟" اون گفت: "شاید"

یادتون باشه اون موقع 10 سالم بود - 34 سال پیش

Remember: at 10 years old, 34 years ago,

من در اینها یک فرصت می دیدم.

I saw opportunity in this stuff, I saw there was money in garbage.

من می دیدم که در آشغال پول خوابیده.

و واقعا با دوچرخه می رفتم و از کارگاه های تعمیر ماشین اینها رو جمع می کردم.

And I collected it from the automotive shops in the area on my bicycle.

و بعد یکشنبه ها پدرم من رو به

Then my dad would drive me on Saturdays to a scrap metal recycler

یک مرکز بازیافت آهن پاره می برد و من اونا رو می فروختم.

where I got paid.

و فکر کردم این کار باحاله.

And I thought that was kind of cool.

عجیب اینکه، 30 سال بعد، ما شرکت بازیافت زباله رو تاسیس می کردیم.

Strangely enough, 30 years later, we're building 1-800-GOT-JUNK?

و از این راه هم پول درمیاریم.

and making money off that, too.

من این جاسوزنی ها رو زمانی که 11 سالم بود ساختم.

I built these little pincushions when I was 11 years old in Cubs.

و این جاسوزنی ها رو برای مادرهامون در روز مادر ساختیم.

We made these pincushions for our moms for Mother's Day

و این جا سوزنی ها از گیره لباس ساخته شده--

out of wooden clothespins --

when we used to hang clothes on clotheslines outside.

که زمانی که لباس ها رو روی بند بیرون آویزون می کنید استفاده میشه.

And you'd make these chairs.

و این صندلی ها رو ساختیم.

And I had these little pillows that I would sew up.

و من این بالشت ها رو داشتم که می دوختمشون.

And you could stuff pins in them.

و می تونستید سوزن ها رو درونش بذارید.

Because people used to sew and they needed a pincushion.

چون مردم خیاطی می کردند و به جاسوزنی نیاز داشتند.

ولی چیزی که فهمیدم اینه که شما باید انتخاب داشته باشید.

But I realized you had to have options,

so I spray-painted a whole bunch of them brown,

بنابراین تعداد زیادی از اونا رو با اسپری قهوه ای کردم.

so when I went to the door, it wasn't, "Do you want to buy one?"

و وقتی دم خونه ها می رفتم، دیگه نمی گفتم "از من خرید می کنید؟"

بلکه می گفتم "چه رنگی از اینها رو می خواهید؟"

It was, "Which color would you like?"

10 سالم بود؛ بنابراین شما به من نه نمی گفتید.

I'm 10 years old; you're not going to say no,

مخصوصا وقتی که دو رنگ دارید، قهوه ای یا بی رنگ.

especially if you have two options, the brown one or the clear one.

من این رو در سن کم یاد گرفتم.

So I learned that lesson at a young age.

من فهمیده بودم که کار دستی خیلی افتضاحه.

I learned that manual labor really sucks.

Right, like cutting lawns is brutal.

بله، مثلا چمن زنی عمل بی رحمان ایه

But because I had to cut lawns all summer for all of our neighbors

ولی چون من تمام تابستون مجبور بودم که چمن همسایه ها رو بزنم و پول بگیرم،

and get paid to do that,

یاد گرفتم که درآمد مجدد

I realized that recurring revenue from one client is amazing,

از یک مشتری عالیه.

that if I land this client once,

این که من یک بار سراغ این مشتری بیام،

and every week I get paid by that person,

و هر هفته از همون فرد دستمزد بگیرم،

that's way better than trying to sell one clothespin thing to one person,

بهتر از اینه که هر هفته یک گیره لباس

به یک نفر بفروشم.

because you can't sell them more.

چون بعد از یک بار فروش دیگه نمی تونید بفروشید.

So I love that recurring revenue model I started to learn at a young age.

بنابراین من عاشق درآمد تکرار شونده ای شدم که در سن کم یاد گرفته بودم.

یادتون باشه که من اینطوری بار میومدم. اجازه نداشتم که شغلی داشته باشم.

Remember, I was being groomed to do this. I was not allowed to have jobs.

من توپ های گلف رو جمع میکردم، میرفتم زمین گلف و این کار رو می کردم.

I would go to the golf course and caddy for people,

but I realized there was this one hill on our golf course, the 13th hole,

ولی متوجه شدم که یک تپه در زمین گلف ما بود،

سیزدهمین حفره یک تپه بزرگ داشت.

that had this huge hill,

و مردم نمی تونستند وسایلشون رو بالا ببرند.

and people could never get their bags up it.

پس من اونجا روی یک صندلی می نشستم

So I'd sit there in a lawn chair and carry for all the people

و فقط وسایل افرادی که توپ جمع کن نداشتند رو حمل می کردم.

who didn't have caddies.

I'd carry their golf bags to the top; they'd pay me a dollar,

من کیف توپ های گلف اونها رو بالا می بردم و اونا به من یک دلار می دادند.

while my friends worked for hours hauling some guy's bag around

همزمان، دوستای من 5 ساعت کار می کردند

تا کیف یکی رو حمل کنند و 10 دلار بگیرند.

for 10 bucks.

I'm like, "That's stupid. You have to work for five hours.

من با خودم فکر می کردم "این احمقانه است چون باید 5 ساعت کار کنی.

That doesn't make sense. Figure out a way to make more money faster.

این اصلا معنی نداره." باید یک راهی پیدا کنی که سریع تر پول دربیاری.

Every week, I'd go to the corner store and buy all these pops,

هر هفته، می رفتم مغازه سر کوچه و کلی نوشیدنی می خریدم.

Then I'd deliver them to these 70-year-old women playing bridge.

بعد می رفتم و اونا رو به پیرزن های 70 ساله ای که ورق بازی می کردند می فروختم.

They'd give me their orders for the following week.

و اونا سفارش هفته بعدشون رو به من می دادند.

و بعد من نوشیدنی رو می رسوندم و دو برابر پول می گرفتم.

I'd deliver pop and charge twice.

و من یک بازار متعلق به خودم داشتم. نیاز به قرارداد ندارید.

I had this captured market.

You didn't need contracts, you just needed to have a supply and demand

فقط باید یک عرضه و تقاضا داشته باشید

و مخاطبی که قبولتون داشته باشه.

and this audience who bought into you.

These women weren't going to go to anybody else

این خانم ها سراغ کس دیگه ای نمی رفتند

چون از من خوششون میومد، و من این رو متوجه شده بودم.

because they liked me, and I kind of figured it out.

من رفتم و توپ های گلف رو از زمین های گلف جمع می کردم.

I went and got golf balls from golf courses.

But everybody else was looking in the bush

ولی بقیه توی بوته ها

and looking in the ditches for golf balls.

و چاله ها دنبال توپ گلف بودند.

من می گفتم، چه احمقانه. اونها می رفتن توی چاله

I'm like, screw that. They're in the pond. And nobody's going into the pond.

و هیچ کس توی چاله نمی ره.

So I'd go into the ponds and crawl around and pick them up with my toes,

و من می رفتم توی چاله و می خزیدم و با انگشت هام توپ ها رو برمی داشتم.

فقط اونها رو با دو پا برمی داشتم.

just pick them up with both feet.

You can't do it onstage.

نمیشه رو صحنه اجرا کردم.

You get the golf balls, throw them in your bathing suit trunks

و توپ های گلف رو می گرفتم و توی مایو می انداختم

و وقتی تموم میشد، چند صد تا از اونها داشتم.

and when you're done, you've got a couple hundred of them.

ولی مشکل اینه که کسی توپ گلف قدیمی نمی خواست.

But the problem is, people didn't want all the golf balls.

پس همه اونا رو بسته بندی کردم. 12 سالم بود.

So I just packaged them. I'm like 12, right?

در سه نوع بسته بندی شون کردم.

I packaged them up three ways.

I had the Pinnacles, DDHs and the really cool ones.

من توپ های Pinnacle و DDH داشتم که اون موقع عالی بودن.

اینا رو به قیمت دو دلار برای هر کدوم می فروختم.

Those sold for two dollars each.

Then I had the good ones that didn't look crappy: 50 cents each.

بعد توپ های خوبی داشتم که ظاهر بدی نداشتند. اینها هر کدام 50 سنت بودند.

And then I'd sell 50 at a time of all the crappy ones.

و بعضی وقتها تا 50 تا از همین توپ ها می فروختم.

And they could use those for practice balls.

و می تونستند از این توپ ها برای تمرین استفاده کنند.

I sold sunglasses when I was in school,

و زمانی که مدرسه بودم، عینک آفتابی می فروختم،

به بچه های مدرسه.

to all the kids in high school.

این چیزیه که باعث میشه همه یه جورایی ازتون بدشون بیاد

This is what really kind of gets everybody hating you,

because you're trying to extract money from all your friends all the time.

چون همیشه سعی می کنید از همه دوستانتون پول بگیرید.

ولی می ارزید.

But it paid the bills.

So I sold lots and lots of sunglasses.

من کلی عینک آفتابی فروختم.

Then when the school shut me down --

و وقتی مدرسه من رو منع کرد -

they called me into the office and told me I couldn't do it --

مدرسه ازم خواستن برم دفتر و گفتن نمی تونم این کار رو بکنم -

بنابراین رفتم پمپ بنزین ها و

I went to the gas stations and sold lots of them to the gas stations

و کلی از اونا رو به پمپ بنزین ها فروختم

and had the gas stations sell them to their customers.

و پمپ بنزین ها رو مجبور می کردم که به مشتریانشون بفروشن.

عالی بود چون بازار فروش خرده فروشی داشتم.

That was cool because then, I had retail outlets.

و فکر کنم 14 سالم بود.

I think I was 14.

Then I paid my entire way through first year of university at Carlton

و بعد تمام مخارج سال اول دانشگاهم در دانشگاه Carlton رو

از طریق فروش خانه به خانه قمقمه دادم.

by selling wineskins door to door.

You know you can hold a 40-ounce bottle of rum

می دونستید که میشه 40 اونس نوشیدنی

and two bottles of coke in a wineskin?

و دو تا قوطی نوشابه توی قمقمه نگه داشت؟ که چی؟

So what, right? But you know what?

آره، ولی میدونید چیه؟ اون رو در شلوارک تون می ذارید

Stuff that down your shorts when you go to a football game,

وقتی که میرین تماشای مسابقه فوتبال و مشروب مجانی دارید

you can get booze in for free.

همه از اینها می خریدند.

Everybody bought them.

Supply, demand, big opportunity.

عرضه، تقاضا، فرصت بزرگ.

I also branded it, so I sold them for five times the normal cost.

حتی برای این ها مارک هم گذاشتم، پس اونا رو به قیمت 5 برابر هزینه اش می فروختم.

علامت دانشگاه رو روش گذاشته بودم.

It had our university logo on it.

You know, we teach our kids and we buy them games,

می دونید دیگه ما به بچه هامون آموزش می دیم و براشون بازی می خریم،

ولی چرا برای اونا بازی نیاریم که، اگه بچه های کارآفرینند،

but why don't we get them games, if they're entrepreneurial kids,

که یه جورایی خصلت هایی که برای کارآفرینی لازمه رو در اونا تقویت بکنه؟

that nurture the traits you need to be entrepreneurs?

Why don't you teach them not to waste money?

چرا به اونا یاد ندیم که پول هدر ندن؟

I remember being told to walk out into the middle of a street

یادمه در شهر "بنف" در Alberta به خاطر این كه یک پنی رو انداختم توی خیابون

in Banff, Alberta.

مجبورم کردن که برم وسط خیابون

I'd thrown a penny out in the street,

و پدرم گفت: "برو برش دار."

and my dad said, "Go pick it up.

I work too damn hard for my money. I'm not going to see you waste a penny."

گفت: "من سخت کار می کنم که پول دربیارم. نمی خوام یک بار دیگه هم ببینم که تو پول هدر میدی."

و من اون درس رو تا به امروز یادم مونده.

I remember that lesson to this day.

پول تو جیبی عادت های بد رو به بچه ها یاد میده.

Allowances teach kids the wrong habits.

پول تو جیبی، ذاتا به بچه ها یاد میده

Allowances, by nature, are teaching kids to think about a job.

که به شغل و استخدام شدن فکر کنند.

An entrepreneur doesn't expect a regular paycheck.

و کارآفرین منتظر چک منظم نیست.

Allowance is breeding kids at a young age to expect a regular paycheck.

پول تو جیبی کودکان رو در سن پایین به گونه ای تربیت می کنه

که منتظر چک و پرداخت منظم باشند.

That's wrong, for me, if you want to raise entrepreneurs.

اگه می خواهید کارآفرین تربیت کنید، این روش از نظر من غلطه.

کاری که من با بچه هام میکنم --من دو تا بچه هفت و نه ساله دارم -

What I do with my kids, nine and seven,

اینه که بهشون یاد میدم که دور خونه و حیات بگردند

is teach them to walk around the house and the yard,

و دنبال وسایلی که باید تعمیر بشن باشند.

looking for stuff that needs to get done.

و بیان و به من بگن که چیه.

Come and tell me what it is.

Or I'll say, "Here's what I need done."

یا من میرم سراغشون و میگم، "می خوام که این تعمیر بشه."

And then, you know what we do? We negotiate.

و بعد می دونید چکار میکنیم؟ مذاکره می کنیم.

اونا میرن نگاه می کنند تا ببینند چیه.

They go around looking for what it is,

then we negotiate what they'll get paid.

اما بعد ما در مورد اینکه برای چه کاری بهشون دستمزد بدم مذاکره می کنیم.

They don't have a regular check,

بنابراین اونا دستمزد ثابت ندارند، بلکه اونا فرصت های بیشتری دارند که چیزهای بیشتری پیدا کنند،

but they have opportunities to find more stuff,

و مهارت مذاکره کردن رو یاد می گیرند.

and learn the skill of negotiating and of finding opportunities.

و مهارت پیدا کردن فرصت ها رو هم یاد می گیرند.

You breed that kind of stuff.

این جور چیزها رو باید یاد داد. هر دو تا بچه های من قلک دارن.

Each of my kids has two piggy banks.

50 درصد پولی که درمیارن یا جایزه می گیرن

Fifty percent of all the money they earn goes in their house account,

میره توی حساب خانگیشون

50 percent goes in their toy account.

و 50 درصد دیگه میره توی حساب اسباب بازیاشون.

The toy account, they spend on whatever they want.

هر پولی که میره توی حساب اسباب بازیا، می تونند هر طور که می خوان خرجش کنند.

The 50 percent in their house account, every six months, goes to the bank.

50 درصدی که میره تو حساب خانگی، هر 6 ماه میره به بانک.

با خودم میبرمشون بانک. هر سال تمام پولی که در بانک دارند رو میدن به کارگزار بورس.

they walk up with me.

Every year, all the money in the bank goes to their broker.

هر دو تا بچه 7 و 9 ساله ام از پیش از این کارگزار بورس داشتند.

Both my nine- and seven-year-olds have a stockbroker already.

ولی من مجبورشون می کنم که عادت پس انداز کردن رو یاد بگیرن.

I'm teaching them to force that savings habit.

من دیوونه میشم وقتی آدمای 30 ساله میگن:

It drives me crazy that 30-year-olds are saying,

"Maybe I'll start contributing to my RSP now."

"شاید از حالا شروع کنم که در حساب بازنشستگی ام ذخیره کنم."

لعنتی، تو 25 سال از عمرت رو از دست دادی.

Shit, you've missed 25 years.

You can teach those habits to young kids,

می تونید این عادت ها رو به بچه ها یاد بدید

when they don't even feel the pain yet.

وقتی که اونا هنوز سختی احساس نمی کنند.

Don't read bedtime stories every night -- maybe four nights of the week,

برای اونا هر شب قصه نخونید.

مثلا چهار بار در هفته براشون قصه بخونید.

and three nights, have them tell stories.

و سه شب ازشون بخواهید که اونا قصه بگن.

چرا مثلا ننشینید و چهار تا چیز مثل

Why don't you sit down with kids and give them four items,

یک پیراهن قرمز، کراوات آبی، یک کانگرو، و یک لپ تاپ بهشون ندید

a red shirt, a blue tie, a kangaroo and a laptop,

and have them tell a story about those four things?

و ازشون بخواهید که راجع به این چهار چیز قصه بگن.

بچه های من همیشه این کار رو میکنند.

My kids do that all the time.

It teaches them to sell, teaches them creativity,

این بهشون فروش رو یاد میده، بهشون خلاقیت رو یاد میده؛

بهشون یاد میده که رو پای خودشون فکر کنند.

teaches them to think on their feet.

Do that kind of stuff, have fun with it.

فقط این تیپ کارها رو بکنید و لذت ببرید.

Get kids to stand up in front of groups and talk,

بچه ها رو جلوی جمع ببرید و ازشون بخواهید که صحبت کنند،

حتی اگه ایستادن در جلوی دوستانشون باشه

even if it's just in front of their friends,

و براشون بازی و سخنرانی کنند.

and do plays and have speeches.

Those are entrepreneurial traits you want to be nurturing.

اینا خصیصه های کارآفرینی اند که باید تغذیه شون کنید.

بهشون نشون بدید که مشتری بد یا کارمند بد چه جوریه.

Show kids what bad customers or bad employees look like.

بهشون کارمند بدخلق رو نشون بدید.

Show them grumpy employees.

When you see grumpy customer service, point it out.

وقتی که مشتری بد خلق می بینید، بهشون نشون بدید.

بگین: "ضمنا، اون فرد کارمند بدیه."

Say, "By the way, that guy is a crappy employee."

و بگید "اینا خوب ها هستند."

And say, "These are good ones."

(Laughter)

(خنده)

If you go into a restaurant and have bad customer service,

اگر به رستوران میرید و خدمات نامناسبی می گیرید،

show them what bad customer service looks like.

بهشون نشون بدید که خدمات مشتریان نامناسب چطوریه.

(خنده)

(Laughter)

ما تمام این درس ها رو جلومون داریم،

We have all these lessons in front of us,

ولی از این فرصت ها استفاده نمی کنیم؛ بجاش برای بچه ها معلم خصوصی میگیریم.

but we don't take those opportunities; we teach kids to get a tutor.

تصور کنید اگه تمام خرت و پرت های بچه ها رو

Imagine if you actually took all the kids' junk in the house right now,

که تو خونه هست همین الان بگیرید،

all the toys they outgrew two years ago

تمام اسباب بازی هایی که دو سالی هست به دردشون نمی خوره،

and said, "Why don't we sell some of this on Craigslist and Kijiji?"

و بگیم "چرا شروع نکنیم به فروختن بعضی از این وسایل توی Craigslist و Kijiji؟

And they actually sell it and learn how to find scammers when offers come in.

و اونا هم وسایلشون رو بفروشن

و یاد بگیرن وقتی که یک آدم حقه باز بهشون از طریق ایمیل پیشنهاد میده چطور متوجه بشن.

They can come into your account or a sub account or whatever.

اونا ممکنه سراغ حسابتون یا هر جای دیگه بیان.

ولی بهشون یاد بدید که چطور قیمت رو تثبیت کنند، قیمت رو حدس بزنند،

But teach them how to fix the price, guess the price,

علامت ها رو نشونشون بدید.

pull up the photos.

Teach them how to do that kind of stuff and make money.

بهشون یاد بدید که چطور این کارها رو بکنند و پول دربیارن.

بعد از پولی که درمیارن، 50درصدش میره به حساب خانگی شون

Then 50 percent goes in their house account,

50 درصد میره به حساب اسباب بازیا.

50 percent in their toy account.

بچه های من عاشق این چیزان.

My kids love this stuff.

Some of the entrepreneurial traits you've got to nurture in kids:

بعضی از ویژگی های کارآفرینی که باید در بچه ها تقویت بشن این ها هستند:

attainment, tenacity, leadership, introspection, interdependence, values.

نتیجه گرایی، استمرار، رهبری، درون نگری، همبسته بودن، ارزش ها.

تمام این ویژگی ها رو در کودکان کوچک می بینید، و می توانید اونها رو تقویت کنید.

All these traits, you can find in young kids, and you can help nurture them.

به دنبال این طور چیزها باشید.

Look for that kind of stuff.

دو تا ویژگی دیگه هم هست که می خوام حواستون بهش باشه

There's two traits I want you to also look out for

که ما ازشون راحت نمی شیم.

that we don't get out of their system.

Don't medicate kids for attention deficit disorder

بچه ها رو بخاطر اختلال تمرکز درمان نکنید

مگر اینکه واقعا، واقعا بد باشد.

unless it is really, really freaking bad.

(تشویق)

(Applause)

The same with the whole things on mania and stress and depression,

همین طور در مورد جنون و استرس و افسردگی

unless it is so clinically brutal, man.

مگر اینکه واقعا کشنده باشه.

Bipolar disorder is nicknamed "the CEO disease."

به اختلال دوقطبی لقب بیماری مدیران داده اند

استیو جروتسون و جیم کلارک

When Steve Jurvetson, Jim Clark and Jim Barksdale have all got it,

و جیم بارکسدایل همه این بیماری رو دارن

و اونا Netscape رو خلق کردن.

and they built Netscape --

تصور کنید اگه به اونا ریتالین داده می شد چه می شد.

imagine if they were given Ritalin.

اون موقع دیگه این دستاوردها رو نداشتیم، درسته؟

We wouldn't have that stuff, right?

Al Gore really would have had to invented the Internet.

ال گور واقعا میرفت اینترنت رو اختراع می کرد.

(Laughter)

(خنده)

These are the skills we should be teaching in the classroom,

این ها توانایی هایی هستند که باید در مدارس آموزش بدیم

در کنار چیزهای دیگه.

as well as everything else.

I'm not saying don't get kids to want to be lawyers.

من نمی گم بچه ها رو مجبور کنید که نخوان وکیل بشن.

ولی چطوره که کارآفرینی در مرتبه ی بالایی

But how about getting entrepreneurship to be ranked right up there

در کنار بقیه قرار بگیره.

with the rest of them?

چون در اون فرصت های زیادی است.

Because there's huge opportunities in that.

من می خوام صحبتم رو با یک ویدئوی کوتاه تمام کنم.

I want to close with a quick video

این ویدئو توسط یکی از کمپانی هایی که من بهشون مشورت می دم ساخته شده.

that was done by one of the companies I mentor.

These guys, Grasshopper.

این افراد.

It's about kids.

ویدئو راجع به بچه هاست. راجع به کارآفرینی.

It's about entrepreneurship.

Hopefully, this inspires you to take what you've heard from me

امیدوارم این ترغیبتون کنه که اون چیزی رو که از من شنیدید، بگیرید

and do something with it to change the world.

و کاری باهاش بکنید که دنیا رو تغییر بدید.

[بچه ... "و فکر کردی می تونی کاری کنی؟"]

[Kid... "And you thought you could do anything?"]

[You still can.]

[هنوزم می تونی.]

[Because a lot of what we consider impossible]

[چون خیلی از چیزهایی که غیرممکن می پنداشتیم...]

[رو میشه بهشون چیره شد]

[is easy to overcome]

[Because in case you haven't noticed, we live in a place where]

[چون اگر دقت نکردید، ما در جایی زندگی می کنیم]

[one individual can make a difference]

[که هر فرد می تونه تغییری ایجاد کنه]

[Want proof?]

[گواه می خواهید؟]

[Just look at the people who built our country:]

[فقط به آدم هایی که کشور ما رو به وجود آوردند نگاه کنید]

[پدران ما، پدربزرگان ما، عمه ها، عموهای ما...]

[Our parents, grandparents, our aunts, uncles]

[مهاجر بودن، تازه واردانی که آماده بودند که موفق بشوند]

[They were immigrants, newcomers ready to make their mark]

[شاید با دست های خالی اومدن]

[Maybe they came with very little]

[or perhaps they didn't own anything except for]

[یا شاید هیچ چیزی جز]

[a single brilliant idea]

[یک ایده ی درخشان نداشتند]

[These people were thinkers, doers]

[این افراد متفکر بودن، عملگرا بودن...]

[innovators]

[نوآور بودن...]

[until they came up with the name]

[تا اینکه اسمش رو پیدا کردن...]

[entrepreneurs]

[...کارآفرینی!]

[They change the way we think about what is possible.]

[اونا دیدگاه ما نسبت به اینکه چه چیزی ممکنه رو عوض کردند.]

[They have a clear vision of how life can be better]

[اونا بصیرتی واضح دارند از اینکه زندگی چطور می تونه بهتر بشه]

[for all of us, even when times are tough.]

[برای همه ما، حتی زمانی که شرایط سخته.]

[Right now, it's hard to see]

[الان، سخته که ببینیم...]

[when our view is cluttered with obstacles.]

[وقتی که دید ما به خاطر موانع به هم ریخته باشه.]

[But turbulence creates opportunities]

[اما تلاطم فرصت هم خلق میکنه]

[برای موفقیت، دستیابی، و ما رو وادار میکنه تا...]

[for success, achievement, and pushes us]

[روش های جدید انجام دادن کارها رو کشف کنیم]

[to discover new ways of doing things]

[حالا شما بدنبال چه فرصتی میرید و چرا؟]

[So what opportunities will you go after and why?]

[If you're an entrepreneur]

[اگه کارآفرین هستید]

[you know that risk isn't the reward.]

[می دونید که مخاطره، پاداش کار نیست.]

[No. The rewards are driving innovation]

[نه. پاداش کار نوآوری های پیشران هست که...]

[زندگی آدم ها رو تغییر میده. اشتغال آفرینی می کنه.]

[changing people's lives. Creating jobs.]

[Fueling growth.]

[رشد رو تغذیه میکنه.]

[And making a better world.]

[و دنیا رو بهبود میده.]

[Entrepreneurs are everywhere.]

[کارآفرین ها همه جا هستند.]

[They run small businesses that support our economy,]

[اونا کسب و کارهای کوچکی رو می گردونند که حامی اقتصاد ما هستند،]

[ابزاری که به شما کمک می کنند...]

[design tools to help you]

[stay connected with friends, family and colleagues]

[تا با دوستانتون، خانواده و همکارانتان در تمام دنیا در تماس باشید.]

[And they're finding new ways of helping to solve society's oldest problems.]

[و اونا روش های جدید برای کمک به حل قدیمی ترین مسائل جامعه رو پیدا میکنند.]

[آیا فرد کارآفرینی رو می شناسید؟]

[Do you know an entrepreneur?]

[Entrepreneurs can be anyone Even... you]

[هر کسی می تونه کارآفرین باشه...]

[حتی... تو!]

[So seize the opportunity to create the job you always wanted]

[پس فرصت رو غنیمت بشمرید تا شغلی که همیشه دوست داشتید خلق کنید]

[Help heal the economy]

[کمک کنید تا اقتصاد درمان بشه]

[Make a difference.]

[Take your business to new heights,]

[تغییری ایجاد کنید.]

[کسب و کارتان رو به مراحل موفقیت بالاتر برسونید.]

[but most importantly,]

[اما از همه مهم تر،]

[remember when you were a kid]

[یادتون بیاد زمانی رو که بچه بودید...]

[when everything was within your reach,]

[که همه چیز ممکن بود]

[and then say to yourself quietly, but with determination:]

[بعد به آرامی، اما با عزم به خودتان بگید:]

[it still is.]

["هنوز هم ممکنه."]

خیلی ممنون که از من دعوت کردید.

Thank you very much for having me.

(Applause)