Mihaly Csikszentmihalyi: Flow, the secret to happiness

Translator: Thipnapa Huansuriya Reviewer: Worawach Tungjitcharoen

I grew up in Europe, and World War II caught me

ผมโตในยุโรป แล้วก็ได้สัมผัสกับสงครามโลกครั้งที่สอง

when I was between seven and 10 years old.

เมื่อตอนที่อายุระหว่าง 7-10 ขวบ

And I realized how few of the grown-ups that I knew

ผมได้ตระหนักว่า ในบรรดาผู้ใหญ่ที่ผมรู้จัก มีแค่ไม่กี่คน

were able to withstand the tragedies that the war visited on them --

ที่สามารถยืนหยัดเผชิญหน้ากับโศกนาฏกรรมที่มาพร้อมกับสงครามได้

how few of them could even resemble a normal, contented,

น้อยคนนักที่ยังคงมีชีวิตใกล้เคียงปกติ พึงพอใจ

satisfied, happy life once their job, their home, their security

และมีความสุขอยู่ได้ เมื่องาน บ้าน และความมั่นคงปลอดภัยในชีวิต

was destroyed by the war.

ถูกทำลายเพราะสงคราม

So I became interested in understanding

ผมจึงเริ่มอยากทำความเข้าใจ

what contributed to a life that was worth living.

ว่าอะไรที่ทำให้ชีวิตที่มีคุณค่าควรแก่การดำรงอยู่

And I tried, as a child, as a teenager, to read philosophy

ดังนั้น ตั้งแต่ยังวัยรุ่น ผมจึงอ่านปรัชญา

and to get involved in art and religion and many other ways

ทำงานศิลปะ เข้าร่วมกิจกรรมทางศาสนา และอะไรอีกหลายอย่าง

that I could see as a possible answer to that question.

ที่ผมคิดว่าน่าจะให้คำตอบต่อคำถามนั้นได้

And finally I ended up encountering psychology by chance.

ในที่สุด ผมก็ได้มาเจอจิตวิทยาเข้าโดยบังเอิญ

I was at a ski resort in Switzerland without any money

ตอนนั้นผมอยู่ในรีสอร์ตเพื่อการเล่นสกีแห่งหนึ่งในสวิสเซอร์แลนด์โดยไม่มีเงินติดตัว

to actually enjoy myself, because the snow had melted and

ผมก็สนุกนะ เพราะหิมะละลายแล้ว แล้วก็มี --

I didn't have money to go to a movie. But I found that on the --

คือ ผมไม่มีเงินไปดูหนัง แต่ผมพบว่า --

I read in the newspapers that there was to be a presentation

ผมอ่านเจอในหนังสือพิมพ์ว่าจะมีปาฐกถาอันหนึ่ง

by someone in a place that I'd seen in the center of Zurich,

โดยใครคนหนึ่งจากที่ไหนสักแห่งที่ผมเคยเห็นในใจกลางเมืองซูริค

and it was about flying saucers [that] he was going to talk.

เขาจะพูดเรื่องจานบิน

And I thought, well, since I can't go to the movies,

ผมเลยคิดว่า อืม ผมไม่มีเงินไปดูหนัง

at least I will go for free to listen to flying saucers.

อย่างน้อยไปฟังคนพูดเรื่องจานบินก็ยังดี เพราะมันฟรี

And the man who talked at that evening lecture was very interesting.

สุภาพบุรุษที่มาพูดคืนนั้นเป็นคนน่าสนใจมาก

Instead of talking about little green men,

แทนที่เขาจะพูดถึงมนุษย์จิ๋วตัวเขียว

he talked about how the psyche of the Europeans

เขาพูดถึงจิตของคนยุโรป

had been traumatized by the war, and now they're projecting

ที่ทุกข์ทรมานเพราะสงคราม แล้วก็เลยสร้างภาพ

flying saucers into the sky.

จานบินขึ้นมาบนท้องฟ้า เหมือนกับ --

He talked about how the mandalas of ancient Hindu religion

เขาพูดถึงมันดาลา (mandalas - สัญลักษณ์แทนจักรวาล) ในศาสนาฮินดูโบราณ

were kind of projected into the sky as an attempt to regain

เหมือนว่าจิตคนเราสร้างภาพนั้นขึ้นบนท้องฟ้า เพื่อพยายามเรียกคืน

some sense of order after the chaos of war.

ความรู้สึกของความสงบเป็นระเบียบกลับมา หลังจากความวุ่นวายของสงคราม

And this seemed very interesting to me.

ผมว่ามันน่าสนใจมาก

And I started reading his books after that lecture.

ผมจึงเริ่มอ่านหนังสือของเขาหลังจากฟังเลคเชอร์ครั้งนั้น

And that was Carl Jung, whose name or work I had no idea about.

และนั่นคือคาร์ล ยุง ชื่อที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย

Then I came to this country to study psychology

แล้วผมก็มาที่ประเทศนี้ (อเมริกา) เพื่อเรียนจิตวิทยา

and I started trying to understand the roots of happiness.

และเริ่มพยายามทำความเข้าใจรากฐานของความสุข

This is a typical result that many people have presented,

นี่เป็นผลสำรวจที่หลายคนนำเสนอไปแล้ว

and there are many variations on it.

แล้วก็มีการสำรวจที่ดัดแปลงเพิ่มเติมไปจากนี้อีกหลายชิ้น

But this, for instance, shows that about 30 percent of the people

แต่อย่างชิ้นนี้ แสดงให้เห็นว่า 30% ของคนที่ตอบแบบสอบถาม

surveyed in the United States since 1956

ในอเมริกา ตั้งแต่ปี 1956

say that their life is very happy.

บอกว่าชีวิตเขามีความสุขมาก

And that hasn't changed at all.

และตัวเลขนั้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลยจนวันนี้

Whereas the personal income,

ในขณะที่รายได้ส่วนบุคคล

on a scale that has been held constant to accommodate for inflation,

ที่ปรับค่าเงินเฟ้อแล้ว

has more than doubled, almost tripled, in that period.

เพิ่มขึ้นมากกว่าสองเท่า ที่จริงเกือบสามเท่าในช่วงเวลาเหล่านี้

But you find essentially the same results,

แต่คุณพบผลแบบเหมือนเดิมเลย

namely, that after a certain basic point -- which corresponds more or less

นั่นคือ ที่ระดับรายได้เหนือกว่าจุดจุดหนึ่ง ซึ่งอยู่ประมาณ

to just a few 1,000 dollars above the minimum poverty level --

ไม่กี่พันดอลล่าร์เหนือเกณฑ์ขั้นต่ำของความยากจน

increases in material well-being don't seem to affect how happy people are.

การมีความพรั่งพร้อมทางวัตถุมากขึ้นไม่ได้มีผลให้คนมีความสุขมากขึ้น

In fact, you can find that the lack of basic resources,

คือ คุณจะพบว่าการขาดแคลนวัตถุที่เป็นปัจจัยพี้นฐาน

material resources, contributes to unhappiness,

ทำให้คนเราเป็นทุกข์

but the increase in material resources does not increase happiness.

แต่การมีทรัพยากรที่เป็นวัตถุมากขึ้นไม่ได้ทำให้เรามีความสุขมากขึ้น

So my research has been focused more on --

ดังนั้น งานวิจัยของผมจึงมุ่งศึกษา --

after finding out these things that actually corresponded

คือ หลังจากได้เห็นผลสำรวจนี้ ซึ่งก็สอดคล้องกับ

to my own experience, I tried to understand:

ประสบการณ์ของผมเอง ตอนนี้ผมก็เลยพยายามทำความเข้าใจ

where -- in everyday life, in our normal experience --

ว่าตอนไหน ตรงไหนในชีวิตประจำวัน ในประสบการณ์ปกติทั่วไปของเรา

do we feel really happy?

ที่เรามีความสุขอย่างแท้จริง

And to start

ผมเริ่มต้นโดย --

those studies about 40 years ago, I began to look at creative people --

เมื่อ 40 ปีที่แล้ว ผมเริ่มศึกษาคนที่มีความคิดสร้างสรรค์

first artists and scientists, and so forth -- trying to understand

เริ่มจากศิลปินและนักวิทยาศาสตร์ และอื่นๆ -- พยายามทำความเข้าใจ

what made them feel that it was worth essentially spending their life

ว่าอะไรทำให้เขารู้สึกว่า มันคุ้มที่จะใช้ชีวิต

doing things for which many of them didn't expect either fame or fortune,

ทำสิ่งที่พวกเขาหลายคนทำโดยไม่คาดหวังชื่อเสียงหรือความร่ำรวย

but which made their life meaningful and worth doing.

แต่เป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตของเขามีความหมาย และควรค่าที่จะทำ

This was one of the leading composers of American music back in the '70s.

นี่เป็นข้อมูลจากนักประพันธ์เพลงชาวอเมริกันเมื่อยุค 70s

And the interview was 40 pages long.

บทสัมภาษณ์ของเขายาว 40 หน้า

But this little excerpt is a very good summary

แต่คำพูดสั้นๆ ที่ผมตัดตอนมานี้เป็นบทสรุปที่ดีมาก

of what he was saying during the interview.

ของสิ่งที่เขาพูดในระหว่างการสัมภาษณ์

And it describes how he feels when composing is going well.

มันบรรยายความรู้สึกของเขาระหว่างที่การแต่งเพลงลื่นไหลดี

And he says by describing it as an ecstatic state.

และเขาบรรยายว่ามันเป็นภาวะที่มีความปิติ (ecstasy)

Now, "ecstasy" in Greek meant

ทีนี้ คำว่า ecstasy ในภาษากรีก

simply to stand to the side of something.

แปลว่า ยืนอยู่อีกข้างหนึ่งของอะไรบางอย่าง

And then it became essentially an analogy for a mental state

แล้วต่อมามันก็มีความหมายเชิงเปรียบเทียบถึงสภาวะทางจิต

where you feel that you are not doing your ordinary everyday routines.

ที่คุณรู้สึกว่าคุณไม่ได้ทำสิ่งธรรมดาสามัญที่ทำในชีวิตประจำวัน

So ecstasy is essentially a stepping into an alternative reality.

ดังนั้น ecstasy (ที่เราแปลว่าความปิติ) จึงหมายถึงการก้าวเข้าสู่ความจริงอีกระดับหนึ่ง

And it's interesting, if you think about it, how, when we think about

น่าสนใจนะครับ ถ้าคุณลองคิดดู เมื่อเรานึกถึง

the civilizations that we look up to as having been pinnacles of human achievement --

อารยธรรมที่เราชื่นชมว่าเป็นความสำเร็จสูงสุดของมนุษยชาติ

whether it's China, Greece, the Hindu civilization,

ไม่ว่าจะเป็นอารยธรรมจีน กรีก ฮินดู

or the Mayas, or Egyptians -- what we know about them

หรือมายา หรืออียิปต์ -- สี่งที่เรารู้เกี่ยวกับอารยธรรมเหล่านั้น

is really about their ecstasies, not about their everyday life.

คือช่วงเวลาที่ไม่ธรรมดาสามัญ ไม่ใช่ชีวิตประจำวันของผู้คนเลย

We know the temples they built, where people could come

เรารู้เกี่ยวกับวัดวาอารามที่พวกเขาสร้าง ที่ที่ผู้คนสามารถ

to experience a different reality.

เข้ามาสัมผัสความเป็นจริงที่แตกต่างออกไป

We know about the circuses,

เรารู้เรื่องลานแสดงละครสัตว์

the arenas, the theaters.

สนามกีฬา โรงละคร

These are the remains of civilizations and they are the places that people went

ซึ่งเป็นร่องรอยของอารยธรรม เป็นที่ที่คนในยุคนั้นไปกัน

to experience life in a more concentrated, more ordered form.

เพื่อสัมผัสชีวิตในรูปแบบที่เข้มข้น มีการจัดแจงแต่งเติมมากกว่าปกติ

Now, this man doesn't need to go to a place like this,

ทีนี้ ชายคนนี้เขาไม่ต้องไปยังสถานที่เหล่านี้

which is also -- this place, this arena, which is built

อย่างโรงมหรสพของกรีก

like a Greek amphitheatre, is a place for ecstasy also.

ที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้คนได้สัมผัสประสบการณ์ที่น่าตื่นตาตื่นใจ

We are participating in a reality that is different

ที่เราจะได้พบกับความจริงที่แตกต่าง

from that of the everyday life that we're used to.

จากชีวิตประจำวันที่เราคุ้นเคย

But this man doesn't need to go there.

แต่ชายคนนี้เขาไม่จำเป็นต้องไปตามสถานที่พวกนี้

He needs just a piece of paper where he can put down little marks,

เขาแค่ต้องการกระดาษแผ่นหนึ่ง ที่เขาสามารถขีดเขียนอะไรลงไปได้

and as he does that, he can imagine sounds

และขณะที่เขาทำอย่างนั้น เขาสามารถจินตนาการเสียง

that had not existed before in that particular combination.

เสียงที่ถูกร้อยเรียงกันเป็นท่วงทำนองที่ไม่เคยมีใครได้ยินมาก่อน

So once he gets to that point of beginning to create,

เมื่อเขาเข้าถึงจุดที่เขาเริ่มต้นสร้างสรรค์ความจริงในรูปแบบใหม่

like Jennifer did in her improvisation,

อย่างที่เจนนิเฟอร์ได้แสดงการอิมโพรไวเซชั่นไปเมื่อครู่

a new reality -- that is, a moment of ecstasy --

นั่นล่ะคือชั่วขณะของความปิติ (ecstasy)

he enters that different reality.

เขาเข้าสู่โลกความจริงอีกมิติที่แตกต่างออกไป

Now he says also that this is so intense an experience

เขายังบอกอีกว่ามันเป็นประสบการณ์ที่เข้มข้นมาก

that it feels almost as if he didn't exist.

จนเหมือนกับว่าตัวเขาเองไม่มีตัวตน

And that sounds like a kind of a romantic exaggeration.

ฟังดูเหมือนพูดเกินจริงนะครับ

But actually, our nervous system is incapable of processing

แต่ที่จริง ระบบประสาทของเราสามารถประมวลผล

more than about 110 bits of information per second.

ข้อมูลได้ไม่เกิน 110 บิตต่อวินาที

And in order to hear me and understand what I'm saying,

การที่คุณจะได้ยินผมและเข้าใจสิ่งที่ผมพูด

you need to process about 60 bits per second.

คุณต้องประมวลผลข้อมูล 60 บิตต่อวินาที

That's why you can't hear more than two people.

นั่นคือเหตุผลว่าทำไมคุณถึงไม่สามารถฟังคนมากกว่าสองคนพร้อมกัน

You can't understand more than two people talking to you.

คุณไม่สามารถคุยและเข้าใจคนมากกว่าสองคนในเวลาเดียวกันได้

Well, when you are really involved in this completely engaging process

ทีนี้ เวลาคุณจดจ่ออย่างเต็มที่อยู่กับกระบวนการ

of creating something new, as this man is,

สร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ อย่างที่ชายคนนี้เป็น

he doesn't have enough attention left over to monitor

เขาไม่เหลือทรัพยากรทางจิตให้ไปใส่ใจเฝ้าสังเกต

how his body feels, or his problems at home.

ว่าร่างกายของเขากำลังรู้สึกอย่างไร หรือคิดถึงปัญหาที่บ้าน

He can't feel even that he's hungry or tired.

เขาไม่สามารถรับรู้แม้แต่ความหิวหรือความเหนื่อย

His body disappears,

ร่างกายของเขาหายวับไปเลย

his identity disappears from his consciousness,

ตัวตนของเขาก็หายไปจากภาวะการรับรู้ด้วย

because he doesn't have enough attention, like none of us do,

เพราะเขาไม่มีทรัพยากรทางจิตเพียงพอที่จะ

to really do well something that requires a lot of concentration,

ทำอะไรที่ใช้สมาธิสูงมากๆ ให้ได้ผลดี

and at the same time to feel that he exists.

แล้วยังรู้สึกถึงตัวตนของตัวเองด้วยในเวลาเดียวกัน

So existence is temporarily suspended.

เราจึงหยุดการรับรู้ถึงการมีตัวตนของเราไปชั่วคราว

And he says that his hand seems to be moving by itself.

เขาบอกว่ามือของเขาเหมือนกับจะเคลื่อนไหวเอง

Now, I could look at my hand for two weeks, and I wouldn't feel

ทีนี้ ให้ผมนั่งมองมือตัวเองอยู่สองอาทิตย์ ผมก็ไม่รู้สึก

any awe or wonder, because I can't compose. (Laughter)

ถึงความอัศจรรย์อะไรแบบนั้นหรอก เพราะผมแต่งเพลงไม่เป็น

So what it's telling you here

แล้วนั่นบอกอะไรคุณ

is that obviously this automatic,

ในบางตอนของบทสัมภาษณ์ เราเห็นได้ชัดว่ากระบวนการที่เป็นอัตโนมัติ

spontaneous process that he's describing can only happen to someone

ลื่นไหลไปอย่างเป็นธรรมชาติที่เขาบรรยายมานั้น จะเกิดขึ้นเฉพาะ

who is very well trained and who has developed technique.

กับคนที่ฝึกฝนและได้พัฒนาเทคนิคหรือทักษะมาเป็นอย่างดีแล้ว

And it has become a kind of a truism in the study of creativity

นั่นเป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธในงานวิจัยเรื่องความคิดสร้างสรรค์ไปแล้ว

that you can't be creating anything with less than 10 years

ที่ว่าคุณไม่สามารถสร้างสรรค์อะไรได้ ถ้าคุณคลุกคลี

of technical-knowledge immersion in a particular field.

ซึมซับความรู้ทางเทคนิคในวงการนั้นมายังไม่ถึง 10 ปี

Whether it's mathematics or music, it takes that long

ไม่ว่าจะเป็นคณิตศาสตร์ ดนตรี มันใช้เวลานานขนาดนั้นเลย

to be able to begin to change something in a way that it's better

กว่าจะสามารถเปลี่ยนอะไร

than what was there before.

ให้มันดีกว่าที่เคยมีมาก่อน

Now, when that happens,

เอาล่ะ ทีนี้ เมื่อมันเกิดขึ้น

he says the music just flows out.

เขาบอกว่า เสียงดนตรีพรั่งพรูออกมาเอง (flows out)

And because all of these people I started interviewing --

คนที่ผมสัมภาษณ์ทุกคน

this was an interview which is over 30 years old --

ตลอด 30 ปีที่ผ่านมา

so many of the people described this as a spontaneous flow

หลายคนมากบรรยายว่ามันเป็นภาวะที่ลื่นไหล (flow) ไปอย่างเป็นธรรมชาติ

that I called this type of experience the "flow experience."

ผมจึงเรียกประสบการณ์นี้ว่า "flow"

And it happens in different realms.

ภาวะนี้เกิดขึ้นในกิจกรรมต่างๆ หลากหลาย

For instance, a poet describes it in this form.

เช่น กวีคนหนึ่งก็บรรยายภาวะที่ว่าแบบนี้

This is by a student of mine who interviewed

จากข้อมูลที่ลูกศิษย์คนหนึ่งของผมไปสัมภาษณ์

some of the leading writers and poets in the United States.

นักเขียนและกวีแถวหน้าของสหรัฐอเมริกา

And it describes the same effortless, spontaneous feeling

คุณจะรู้สึกเป็นธรรมชาติ ไม่ต้องฝืน ไม่ต้องพยายาม

that you get when you enter into this ecstatic state.

เมื่อคุณเข้าสู่ภาวะ "flow" ที่จิตคุณมีสมาธิจดจ่อและอยู่ในภาวะปิติ (ecstasy)

This poet describes it as opening a door that floats in the sky --

กวีท่านนี้บรรยายว่ามันเหมือนการเปิดประตูที่นำคุณล่องลอยไปบนท้องฟ้า

a very similar description to what Albert Einstein gave

เหมือนกับที่ไอน์สไตน์บรรยายความรู้สึก

as to how he imagined the forces of relativity,

ที่เขาจินตนาการเรื่องแรงในทฤษฎีสัมพัทธภาพ

when he was struggling with trying to understand how it worked.

ตอนที่เขาพยายามทำความเข้าใจว่ามันทำงานอย่างไร

But it happens in other activities.

แต่ภาวะนี้เกิดในกิจกรรมอื่นๆ ด้วย

For instance, this is another student of mine,

เช่น ลูกศิษย์ของผมอีกคนหนึ่ง

Susan Jackson from Australia, who did work

ซูซาน แจ็คสัน จากออสเตรเลีย

with some of the leading athletes in the world.

ที่ศึกษานักกีฬาชั้นนำของโลก

And you see here in this description of an Olympic skater,

นี่คือคำบรรยายประสบการณ์ของนักสเก็ตโอลิมปิก

the same essential description of the phenomenology

เป็นภาวะทางจิตด้านใน

of the inner state of the person.

ที่เหมือนกับที่ผมบรรยายมาก่อนหน้านี้เลย

You don't think; it goes automatically,

คุณไม่ได้คิด มันเป็นไปแบบอัตโนมัติ

if you merge yourself with the music, and so forth.

ถ้าคุณปล่อยให้ตัวเองเป็นหนึ่งเดียวกับดนตรี หรืออะไรอย่างอื่น

It happens also, actually, in the most recent book I wrote,

คุณก็สัมผัสภาวะนี้ได้เช่นกัน ที่จริง ในหนังสือเล่มล่าสุดที่ผมเขียน

called "Good Business," where I interviewed some of the CEOs

ชื่อว่า "Good Business" ผมสัมภาษณ์ซีอีโอจำนวนหนึ่ง

who had been nominated by their peers as being both very successful

ที่ได้รับการเสนอชื่อจากซีอีโอด้วยกัน ว่าทั้งประสบความสำเร็จอย่างสูง

and very ethical, very socially responsible.

และมีจริยธรรม รับผิดชอบต่อสังคมอย่างสูงด้วย

You see that these people define success

คุณจะเห็นว่า คนเหล่านี้นิยามความสำเร็จ

as something that helps others and at the same time

ว่าเป็นการช่วยเหลือคนอื่น และในเวลาเดียวกัน

makes you feel happy as you are working at it.

ก็ทำให้คุณมีความสุขในขณะที่คุณทำมันด้วย

And like all of these successful and responsible CEOs say,

และตามที่ซีอีโอที่ประสบความสำเร็จและมีจริยธรรมสูงว่าไว้

you can't have just one of these things be successful

ถ้าอยากประสบความสำเร็จ คุณมีแค่อย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้

if you want a meaningful and successful job.

ถ้าคุณต้องการทำงานที่มีความหมายและประสบความสำเร็จ

Anita Roddick is another one of these CEOs we interviewed.

แอนนิตา รอดดิกเป็นซีอีโออีกคนหนึ่งที่เราสัมภาษณ์

She is the founder of Body Shop,

เธอเป็นผู้ก่อตั้งบริษัทเครื่องสำอางบอดี้ชอป

the natural cosmetics king.

ซื่งเป็นราชาของเครื่องสำอางที่ผลิตจากธรรมชาติ

It's kind of a passion that comes

มันเป็นความหลงใหลในงาน

from doing the best and having flow while you're working.

ที่เกิดขึ้นเมื่อคุณทำเต็มที่และเข้าสู่ภาวะ flow ในขณะที่คุณทำงาน

This is an interesting little quote from Masaru Ibuka,

นี่เป็นคำพูดสั้นๆ ที่น่าสนใจของมาซารุ อิบูกะ

who was at that time starting out Sony without any money,

ซึ่งสร้างบริษัทโซนี่ขึ้นโดยไม่มีเงิน

without a product -- they didn't have a product,

และไม่มีผลิตภัณฑ์อะไรเลย

they didn't have anything, but they had an idea.

เขาไม่มีอะไรเลย แต่เขามีไอเดีย

And the idea he had was to establish a place of work where engineers

ไอเดียของเขาก็คือ เขาอยากสร้างที่ทำงานที่วิศวกร

can feel the joy of technological innovation,

จะมีความสุขกับการสร้างนวัตกรรมทางเทคโนโลยี

be aware of their mission to society and work to their heart's content.

ตระหนักถึงพันธกิจที่เขามีต่อสังคมและทำงานที่นำมาซึ่งความอิ่มเอิบพึงพอใจ

I couldn't improve on this as a good example

ผมว่าตัวอย่างพวกนี้ดีมากจนไม่ต้องอธิบายเพิ่มแล้ว

of how flow enters the workplace.

ว่า flow เกิดขึ้นในที่ทำงานได้อย่างไร

Now, when we do studies --

ทีนี้ เวลาเราทำงานวิจัย

we have, with other colleagues around the world,

ร่วมกับทีมงานทั่วโลก

done over 8,000 interviews of people -- from Dominican monks,

สัมภาษณ์คนมากกว่า 8,000 คน ตั้งแต่พระในนิกายโดมินิกัน

to blind nuns, to Himalayan climbers, to Navajo shepherds --

แม่ชีตาบอด นักปีนเขาหิมาลัย คนเลี้ยงแกะเผ่านาวาโจ (อินเดียนแดงเผ่าหนึ่ง)

who enjoy their work.

ที่มีความสุขกับงานที่เขาทำ

And regardless of the culture,

ไม่ว่าในวัฒนธรรมไหน

regardless of education or whatever, there are these seven conditions

ไม่ว่าจะในระดับการศึกษาใดๆ เมื่อเข้าสู่ภาวะ flow

that seem to be there when a person is in flow.

จะพบว่ามีสภาวะ 7 อย่างต่อไปนี้เกิดขึ้น

There's this focus that, once it becomes intense,

นั่นคือ คุณมีสมาธิจดจ่ออย่างแรงกล้า

leads to a sense of ecstasy, a sense of clarity:

ซึ่งนำไปสู่ความรู้สึกปิติ อิ่มเอิบ และความรู้สึกกระจ่างแจ้ง

you know exactly what you want to do from one moment to the other;

คือ คุณรู้ชัดเจนว่าคุณต้องทำอะไรจากชั่วขณะหนึ่งไปยังอีกชั่วขณะหนึ่ง

you get immediate feedback.

คุณได้รับผลสะท้อนกลับทันที

You know that what you need to do

คุณรู้ว่าคุณต้องทำอะไร

is possible to do, even though difficult,

คุณสามารถทำอะไรได้ แม้ว่ามันจะยาก

and sense of time disappears, you forget yourself,

และความรู้สึกว่าเวลาหายวับไป คุณลืมตัวตนของตัวเอง

you feel part of something larger.

และรู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งของอะไรที่ยิ่งใหญ่กว่า

And once the conditions are present,

และเมื่อสภาวะเหล่านี้เกิดขึ้น

what you are doing becomes worth doing for its own sake.

สิ่งที่คุณทำอยู่ก็กลายเป็นสิ่งที่มีคุณค่าควรแก่การทำเอง

In our studies, we represent the everyday life of people in this simple scheme.

ในการวิจัยของเรา เรามองหารูปแบบที่เรียบง่ายเหล่านี้ในชีวิตประจำวันของผู้คน

And we can measure this very precisely, actually,

และเราก็สามารถวัดมันได้อย่างแม่นยำด้วย

because we give people electronic pagers that go off 10 times a day,

เพราะเราให้คนพกเพจเจอร์ที่ส่งสัญญาณเตือนวันละ 10 ครั้ง

and whenever they go off you say what you're doing, how you feel,

เมื่อใดที่สัญญาณดังขึ้น ให้คุณบันทึกเสียงลงไปว่าคุณทำอะไรอยู่ คุณรู้สึกอย่างไร

where you are, what you're thinking about.

คุณอยู่ที่ไหน คุณคิดอะไรอยู่

And two things that we measure is the amount of challenge

ตัวแปรสองอย่างที่เราวัดได้แก่ระดับความท้าทายของสิ่งที่คุณกำลังทำ

people experience at that moment and the amount of skill

ตามที่คุณรู้สึกในขณะนั้น และอีกตัวหนึ่งคือระดับของทักษะ

that they feel they have at that moment.

ความสามารถที่คุณรู้สึกว่าคุณมีอยู่ในขณะนั้น

So for each person we can establish an average,

เราหาค่าเฉลี่ยของตัวแปรทั้งสองของแต่ละบุคคล

which is the center of the diagram.

ซึ่งเป็นจุดศูนย์กลางของภาพนี้

That would be your mean level of challenge and skill,

นั่นเป็นค่าเฉลี่ยของความท้าทายของงาน กับทักษะ

which will be different from that of anybody else.

ตามการรรับรู้ของคุณ ซึ่งแตกต่างจากของคนอื่น

But you have a kind of a set point there, which would be in the middle.

แต่คุณจะมีพิกัดมาตรฐานของตัวเอง ที่เป็นค่าเฉลี่ย

If we know what that set point is,

ถ้าเรารู้ว่าค่าเฉลี่ยตรงนั้นคือเท่าใด

we can predict fairly accurately when you will be in flow,

เราจะทำนายได้อย่างแม่นยำเลยว่าเมื่อไหร่คุณจะเข้าสู่ภาวะ flow

and it will be when your challenges are higher than average

นั่นคือ เมื่อคุณรู้สึกว่าสิ่งที่ทำอยู่ท้ายทายกว่าค่าเฉลี่ย

and skills are higher than average.

และคุณรู้สึกว่าคุณมีทักษะในการทำงานนั้นมากกว่าค่าเฉลี่ย

And you may be doing things very differently from other people,

งานที่คุณทำอาจจะแตกต่างจากคนอื่น

but for everyone that flow channel, that area there,

แต่สำหรับทุกคนที่เข้าสู่ภาวะ flow เมื่อคุณอยู่ในพื้นที่ตรงนั้น

will be when you are doing what you really like to do --

นั่นคือเวลาที่คุณกำลังทำสิ่งที่คุณชอบทำมากๆ

play the piano, be with your best friend, perhaps work,

เล่นเปียโน อยู่กับเพื่อนสนิท หรือทำงาน

if work is what provides flow for you.

ถ้างานคือสิ่งที่ทำให้คุณเกิด flow

And then the other areas become less and less positive.

พี้นที่ส่วนอื่นๆ บนภาพนี้เป็นภาวะที่คุณจะรู้สึกดีน้อยลง

Arousal is still good because you are over-challenged there.

ภาวะตื่นตัวยังถือว่าเป็นภาวะที่ดี เพราะคุณได้เจออะไรที่ท้าทายมากกว่าปกติ

Your skills are not quite as high as they should be,

แต่ทักษะคุณไม่สูงมากพอที่จะทำงานนั้น

but you can move into flow fairly easily

แต่คุณก็จะเข้าสู่ภาวะ flow ได้ง่าย

by just developing a little more skill.

เพียงแค่พัฒนาทักษะเพิ่มอีกนิดหน่อยเท่านั้น

So, arousal is the area where most people learn from,

ดังนั้น ภาวะตื่นตัว (Arousal) นั่นคือพี้นที่ที่คนส่วนใหญ่เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ

because that's where they're pushed beyond their comfort zone

เพราะเขาถูกผลักดันให้ก้าวออกนอกขอบเขตที่คุ้นเคย

and to enter that -- going back to flow --

เพื่อเข้าสู่ภาวะ flow อีกครั้ง

then they develop higher skills.

เมื่อเขาได้พัฒนาทักษะที่สูงขึ้น

Control is also a good place to be,

ภาวะควบคุมได้ (Control) ก็เป็นพี้นที่ที่ดีเหมือนกัน

because there you feel comfortable, but not very excited.

เพราะคุณรู้สึกสบาย มั่นใจ ไม่ตื่นเต้น

It's not very challenging any more.

แต่คุณจะรู้สึกว่าไม่มีอะไรท้าทายแล้ว

And if you want to enter flow from control,

และถ้าคุณต้องการเข้าสู่ภาวะ flow จากภาวะควบคุมได้ (Control)

you have to increase the challenges.

คุณต้องหาอะไรที่ท้าทายมากขึ้น

So those two are ideal and complementary areas

พี้นที่สองส่วนนี้เหมาะสมและเอื้อ

from which flow is easy to go into.

ต่อการขยับเข้าสู่ภาวะ flow

The other combinations of challenge and skill

ส่วนอีกภาวะหนึ่ง ที่ความท้าทายกับระดับทักษะ

become progressively less optimal.

ต่ำกว่าค่าเฉลี่ยของคุณ

Relaxation is fine -- you still feel OK.

ภาวะผ่อนคลาย (Relaxation) ก็ดี คุณก็ยังรู้สึก ok

Boredom begins to be very aversive

ความเบื่อนี่เริ่มจะไม่ดีแล้ว

and apathy becomes very negative:

ส่วนความเฉี่อยชานั้นเป็นความรู้สึกที่แย่มาก

you don't feel that you're doing anything,

คณรู้สึกว่าคุณไม่ได้ทำอะไรเลย

you don't use your skills, there's no challenge.

ไม่ได้ใช้ทักษะอะไร ไม่มีอะไรท้าทายเลย

Unfortunately, a lot of people's experience is in apathy.

ที่แย่ก็คือ คนจำนวนมากอยู่ในภาวะแบบนี้ เฉื่อยชา

The largest single contributor to that experience

ปัจจัยที่ส่งเสริมให้เกิดภาวะแบบนั้น

is watching television; the next one is being in the bathroom, sitting.

ก็คือการดูทีวี อันดับต่อมาก็คือการอยู่ในห้องน้ำแล้วก็นั่งนิ่งๆ

Even though sometimes watching television

แม้ว่าบางที 7-8 % ของเวลาที่คุณดูทีวี

about seven to eight percent of the time is in flow,

คุณจะเข้าถึงภาวะ flow ได้เหมือนกัน

but that's when you choose a program you really want to watch

แต่นั่นคือเวลาที่คุณเลือกดูรายการที่คุณอยากดูจริงๆ

and you get feedback from it.

แล้วก็ได้รับผลตอบกลับจากการดูรายการนั้น

So the question we are trying to address -- and I'm way over time --

ดังนั้น คำถามที่เราต้องการตอบ --นี่ผมพูดเกินเวลาไปเยอะแล้ว--

is how to put more and more of everyday life in that flow channel.

ก็คือ เราจะทำให้ชีวิตประจำวันของเราอยู่ในช่องทางของ flow ให้มากขึ้นได้อย่างไร

And that is the kind of challenge that we're trying to understand.

นั่นคือปัญหาที่ท้าทายที่เรากำลังพยายามทำความเข้าใจ

And some of you obviously know how to do that spontaneously

พวกคุณบางคนรู้อยู่แล้วว่าจะทำอย่างไร

without any advice, but unfortunately a lot of people don't.

โดยไม่ต้องมีคำแนะนำอะไร แต่ยังมีคนอีกมากที่ไม่รู้

And that's what our mandate is, in a way, to do.

และนั่นคือหน้าที่ที่เราจะต้องศึกษาต่อไป

Thank you.

โอเค ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)