Mihaly Csikszentmihalyi: Flow, the secret to happiness

گفتگوی میهای چِکسِنتمیهایْ راجع به «فِلو» (لحظات فوق العادة نشاط انگیز).

Translator: Pouria Montazeri Reviewer: Amirali Sadeghi

I grew up in Europe, and World War II caught me

من در اروپا بزرگ شدم، و جنگ جهاني دوّم

when I was between seven and 10 years old.

مرا، در بین سنینِ هفت و ده سالگی، دچار خود کرد.

And I realized how few of the grown-ups that I knew

و اینرا دریافتم که، چطور تنها تعداد معدودی از بزرگسالانی را که میشناختم،

were able to withstand the tragedies that the war visited on them --

قابل تحمل فجایعی بودند که جنگ به زندگیشان وارد کرده بود --

how few of them could even resemble a normal, contented,

و اینکه چه تعداد معدودی از اونها می توانستند نمونه یک زندگی عادی، پُر محتوی،

satisfied, happy life once their job, their home, their security

سرشار از رضایت و خوشی باشند، در حالی که جنگ شُغلشان، خانه هایشان و امنیتشان

was destroyed by the war.

را ویران کرده بود.

So I became interested in understanding

از آنرو، من مایل به دانستن این شدم که،

what contributed to a life that was worth living.

چه چیزی به زندگي که ارزشِ زیستن دارد، کمک میکند.

And I tried, as a child, as a teenager, to read philosophy

و سعی کردم، در زمان کودکی و نوجوانی، فلسفه مطالعه کنم

and to get involved in art and religion and many other ways

و خودم رو مشغول هنر و دین و راههای بسیار دیگری کنم

that I could see as a possible answer to that question.

تا بتوانم جواب آن سؤال را پیدا کنم.

And finally I ended up encountering psychology by chance.

تا بالاخره، بطورِ تصادفی، با روانشناسی برخورد کردم.

I was at a ski resort in Switzerland without any money

در حقیقت، من در یک پیستِ اِسکی در سوئیس بودم، بدون هیچ پولی

to actually enjoy myself, because the snow had melted and

تا بتوانم خوش بگذرانم، چون برف آب شده بود --

I didn't have money to go to a movie. But I found that on the --

پولِ سینما رفتن را نداشتم، ولی

I read in the newspapers that there was to be a presentation

در یک روزنامه ای خواندم که قرار است یک کنفرانسی

by someone in a place that I'd seen in the center of Zurich,

بوسیلة شخصی در مکانی که من آنرا در مرکز زوریخ دیده بودم انجام شود،

and it was about flying saucers [that] he was going to talk.

و قرار بود در مورد بشقاب پرنده ها صحبت کند.

And I thought, well, since I can't go to the movies,

بخودم گفتم چون نمیتوانم سینما بروم،

at least I will go for free to listen to flying saucers.

اقلاً میروم به رایگان راجع به بشقاب پرنده ها چیزی بشنوم.

And the man who talked at that evening lecture was very interesting.

مردی که سخنگوی کنفرانس آن شب بود، خیلی شخصِ جالبی بود.

Instead of talking about little green men,

و بجای آنکه راجع به آدم کوچولوهای سبز صحبت کند،

he talked about how the psyche of the Europeans

در مورد این صحبت کرد که، چگونه روانِ اروپاییان

had been traumatized by the war, and now they're projecting

بوسیلة جنگ ضربه خورده بود و حالا دارند

flying saucers into the sky.

بشقاب پرنده ها را به آسمان می تابانند، به عنوانِ -

He talked about how the mandalas of ancient Hindu religion

او در مورد این صحبت کرد که، چگونه ماندالاهای دینِ باستانیِ هند

were kind of projected into the sky as an attempt to regain

به قصدِ بازیافتنِ

some sense of order after the chaos of war.

نظم و ترتیب بعد از هرج و مرج جنگ، در آسمانها نمایان می شدند.

And this seemed very interesting to me.

این برای من بسیار جالب بنظر آمد.

And I started reading his books after that lecture.

بعد از آن سخنرانی، شروع کردم به خواندن کتابهایش.

And that was Carl Jung, whose name or work I had no idea about.

و او، کارل یونگ بود، کسی که اسم و آثارش برایم ناشناخته بود.

Then I came to this country to study psychology

آنگاه، به این کشور آمدم تا روانشناسی تحصیل کنم

and I started trying to understand the roots of happiness.

وبنا کردم به جستجوي دریافتنِ جوهره های شادی.

This is a typical result that many people have presented,

این یک نتیجة نوعی است که اشخاصِ بسیاری آن را عرضه کرده اند،

and there are many variations on it.

وصورت های بسیاری برای آن وجود دارد.

But this, for instance, shows that about 30 percent of the people

ولی این، بعنوان نمونه، نشان میدهد که ۳۰ درصدِ مردمی

surveyed in the United States since 1956

که از سال ۱۹۵۶ تا به حال در آمریکا بررسی شده اند

say that their life is very happy.

میگویند زندگيشان بسیار شاد و خوش است.

And that hasn't changed at all.

و این تا به حال هیج تغییری نکرده است.

Whereas the personal income,

در حالیکه درآمدِ شخصی،

on a scale that has been held constant to accommodate for inflation,

به معیارِ ثابتی که تورم را تطبیق نماید،

has more than doubled, almost tripled, in that period.

در این زمان، بیش از دو و حتی تقریباً سه برابر شده است.

But you find essentially the same results,

ولی اساساً همان نتایج را دریافت خواهید کرد،

namely, that after a certain basic point -- which corresponds more or less

یعنی، بعد از یک نقطة معین و اساسي که کم و بیش مطابقت با

to just a few 1,000 dollars above the minimum poverty level --

چند هزار دلار بالایِ حد اقل سطحِ فلاکت دارد،

increases in material well-being don't seem to affect how happy people are.

افزایشِ شرایط مادی، وانمود میکند که تاًثیری بر شادی مردم نداشته باشد.

In fact, you can find that the lack of basic resources,

و در اصل، میتوانید متوجه شوید که کمبود منابعِ بنیادی و مادی

material resources, contributes to unhappiness,

از عوامل کاهنده خوشی و آرامش است،

but the increase in material resources does not increase happiness.

لیکن، افزایشِ منابعِ مادی لزوما خوشی و شادی را افزایش نمیدهند.

So my research has been focused more on --

پس کانونِ تحقیقاتِ من بیشتر بر روی -

after finding out these things that actually corresponded

بعد از پیدایشِ این نمودها که عملآ به

to my own experience, I tried to understand:

تجربیاتِ شخصیِ خودم رابطه داشتند، سعی کردم که بفهمم

where -- in everyday life, in our normal experience --

در کجاي زندگي روزمره و تجربیات معموليمان،

do we feel really happy?

خوشی و شادی را واقعاً حس میکنیم.

And to start

و برای آغاز --

those studies about 40 years ago, I began to look at creative people --

حدودِ چهل سالِ پیش، شروع کردم به اشخاصِ خلاق توجه کردن --

first artists and scientists, and so forth -- trying to understand

اول به هنرمندان و دانشمندان و به همین ترتیب -- تا بفهمم

what made them feel that it was worth essentially spending their life

چه چیزی را احساس کردند که بطورِ ضروری، ارزش اینرا داشته که تمام زندگیشان را

doing things for which many of them didn't expect either fame or fortune,

صرفِ اعمالی کنند که اکثرشان انتظارِ شهرت یا ثروت از آنها را نداشتند

but which made their life meaningful and worth doing.

ولی اعمال با ارزشی که زندگیشان را معنی دار کرده است.

This was one of the leading composers of American music back in the '70s.

این شخص، یکی ازبرجسته ترین آهنگ سازانِ موسیقي آمریکایی در دهة ۷۰ بوده.

And the interview was 40 pages long.

و مصاحبه ام با او چهل صفحه بود.

But this little excerpt is a very good summary

این برگزیدة جزئی، یک خلاصة بسیار خوب

of what he was saying during the interview.

از صحبتهای او در طی مصاحبه است.

And it describes how he feels when composing is going well.

و احساسات او در زمانهایی که موسیقی ساختنش خوب پیش میرود را شرح میدهد.

And he says by describing it as an ecstatic state.

و او از آن به عنوان حالتِ «بِوَجد آمدن» نام می برد.

Now, "ecstasy" in Greek meant

وَجد، در زبان یونانی

simply to stand to the side of something.

بسادگی، معنیِ «در کنار چیزی قرار داشتن» را می داد.

And then it became essentially an analogy for a mental state

سپس تبدیل شد به قیاسی برای یک حالتِ روانی

where you feel that you are not doing your ordinary everyday routines.

که در آن، شخص احساس میکند کارهای عادي روزمره اش را انجام نمیدهد.

So ecstasy is essentially a stepping into an alternative reality.

پس وَجد، اساساً، قدم برداشتن بسویِ یک هستیِ جایگزین است.

And it's interesting, if you think about it, how, when we think about

و خیلی جالب است، اگر توجه کنید، وقتی که ما در مورد

the civilizations that we look up to as having been pinnacles of human achievement --

تمدنهایی که آنها را راسِ موفقیتِ بشریت میشماریم فکر میکنیم --

whether it's China, Greece, the Hindu civilization,

خواه چین، یونان، هند

or the Mayas, or Egyptians -- what we know about them

مایا یا مصر باشد -- میبینیم که تمام چیزهایی را که در مورد آنها میدانیم

is really about their ecstasies, not about their everyday life.

دراصل وَجد آنهاست، نه زندگي روزمرة آنها.

We know the temples they built, where people could come

ما از پَرستشگاههایی که آنها ساختن خبر داریم -- مکانی که مردم

to experience a different reality.

برای تجربه کردن واقعیتی متمایز به آنجا می امدند.

We know about the circuses,

ما از سیرکها

the arenas, the theaters.

میدان ها و تئاترها خبر داریم

These are the remains of civilizations and they are the places that people went

که آثارِ باقیماندة تمدنها هستند و مکانهایی اند که مردم به آنها می رفتند،

to experience life in a more concentrated, more ordered form.

تا زندگی را در فرم متمرکز و منظمش تجربه کنند.

Now, this man doesn't need to go to a place like this,

حال، این مرد احتیاج به رفتن به همچنین جائی را ندارد،

which is also -- this place, this arena, which is built

که آن نیز همانند این مکان، این میدان، که مثل یک

like a Greek amphitheatre, is a place for ecstasy also.

آمفی تاترِ یونانی است، مکانی است برای وَجد.

We are participating in a reality that is different

ما داریم در واقعیتی شرکت میکنیم که با

from that of the everyday life that we're used to.

حالات روزمره ای که به آن عادت داریم، تفاوت دارد.

But this man doesn't need to go there.

ولی این مرد احتیاج به رفتن به آنجا را ندارد.

He needs just a piece of paper where he can put down little marks,

او تنها یک تیکه کاغذ احتیاج دارد که بر رویش نقطه هایی را بنویسد،

and as he does that, he can imagine sounds

و در حین این کار، او صدا هایی را تصوّر میکند که

that had not existed before in that particular combination.

پیشتر در این ترکیبِ خاص، وجود نداشتند.

So once he gets to that point of beginning to create,

پس، هنگامی که به آن نقطة آغازین خلق کردن میرسد --

like Jennifer did in her improvisation,

همانند جِنیفِر با بداهه نوازیش --

a new reality -- that is, a moment of ecstasy --

یک واقعیت و هستي نو، که آن لحظة وَجد است، بوجود میآید.

he enters that different reality.

او وارد آن واقعیت دیگری میشود.

Now he says also that this is so intense an experience

او نیز میگوید که این تجربه چنان قوی است

that it feels almost as if he didn't exist.

که حس میکند که خودش وجود ندارد.

And that sounds like a kind of a romantic exaggeration.

این شبیح یک نوع اغراق رومانتیکی میماند.

But actually, our nervous system is incapable of processing

ولی در اصل، سیستم عصبی ما قابل به پردازشِ

more than about 110 bits of information per second.

بیش از ۱۱۰ قطعه اطلاعاتی در ثانیه نیست.

And in order to hear me and understand what I'm saying,

و برای شنیدن و فهمیدن سخنان من،

you need to process about 60 bits per second.

شما احتیاج به پردازش ۶۰ قطعه داده در ثانیه دارید.

That's why you can't hear more than two people.

به این دلیل است که شما نمی توانید به دو نفر همزمان گوش بدهید.

You can't understand more than two people talking to you.

نمیتوانید حرفهای دو نفر که همزمان با شما صحبت میکنند را بفهمید.

Well, when you are really involved in this completely engaging process

خوب، وقتی شما کاملاً غرقِ چنین جریانِ پیچیده ای

of creating something new, as this man is,

برای اختراعِ چیزی نو میشوید، همانطوری که این مرد هست،

he doesn't have enough attention left over to monitor

برایش توجه کافي باقی نمیماند تا حواسش به

how his body feels, or his problems at home.

احساسات بدنی یا مشکلاتِ خانگی اش باشد.

He can't feel even that he's hungry or tired.

حتی قادر نیست که ببیند خسته یا گرسنه است.

His body disappears,

بَدنش ناپدید میشود،

his identity disappears from his consciousness,

هویتش از حسِ آگاهش ناپدید میشود ،

because he doesn't have enough attention, like none of us do,

زیرا او به اندازة کافی حواس ندارد، همانند تمامي ما،

to really do well something that requires a lot of concentration,

تا بتواند کاری که توجهِ بسیار لازم دارد را خوب انجام دهد،

and at the same time to feel that he exists.

و همزمان احساسِ زیستن را داشته باشد.

So existence is temporarily suspended.

پس به این ترتیب، هستی موقتاً موقوف میشود.

And he says that his hand seems to be moving by itself.

و او میگوید که دستهایش خودبخود حرکت می کنند.

Now, I could look at my hand for two weeks, and I wouldn't feel

حال، من میتوانم برای دو هفته، به دستانم نگاه کنم، و هیچ احساسِ

any awe or wonder, because I can't compose. (Laughter)

ابهت یا حیرت انگیزی را پیدا نکنم، چون قادر به آهنگسازی نیستم.

So what it's telling you here

پس این به ما چه را نشان میدهد،

is that obviously this automatic,

در جاههای دیگر مصاحبه مان، روشن است که این جریانِ خودکار و

spontaneous process that he's describing can only happen to someone

خودانگیزی که او شرح می دهد می تواند فقط برای اشخاصی اتفاق بیافتد که

who is very well trained and who has developed technique.

بقدر بسیار عالی تربیت یافته و تِکنیکی را توسعه داده اند.

And it has become a kind of a truism in the study of creativity

و در تحقیقاتِ قدرتِ خلاقه، بسیار واضح است که

that you can't be creating anything with less than 10 years

شما نمیتوانید چیزی را اختراع کنید بدونِ دست کم ۱۰ سال

of technical-knowledge immersion in a particular field.

سابقة علمِ فنی در رشته ای بخوصوص.

Whether it's mathematics or music, it takes that long

چه خواه ریاضیات یا موسیقی باشد -- آنقدر طول میکشد

to be able to begin to change something in a way that it's better

تا بتوانید چیزی را بصورتی تعغییر دهید که از وضعیتِ

than what was there before.

قبلیش بهتر باشد.

Now, when that happens,

خوب، وقتی که آن حال بوجود میاد،

he says the music just flows out.

او میگوید که موسیقی عیناً جاری می شود.

And because all of these people I started interviewing --

و بخاطر همچنین اشخاص بود که من تصمیم گرفتم مصاحباتم را شروع کنم --

this was an interview which is over 30 years old --

این مصاحبه ایست که بیش از۳۰ سال قدمت دارد --

so many of the people described this as a spontaneous flow

اشخاصِ بسیاری این حالت را به عنوانِ جریان خودانگیز شرح دادند

that I called this type of experience the "flow experience."

که من این نوع تجربه را «تجربه جاری یا فِلو» نام داده ام.

And it happens in different realms.

و آن درناحیه های متفاوت رخ میدهد.

For instance, a poet describes it in this form.

برای مثال، یک شاعر آنرا به این نوع شرح میدهد.

This is by a student of mine who interviewed

این مالِ یکی از شاگردان من است که با

some of the leading writers and poets in the United States.

بهترین نویسندگان و شاعرانِ آمریکایی مصاحبه کرده است.

And it describes the same effortless, spontaneous feeling

و همان احساسِ بدونِ تلاش و خودانگیز

that you get when you enter into this ecstatic state.

که در حالاتِ بوَجد آمدن بدست میاید را شرح میدهد.

This poet describes it as opening a door that floats in the sky --

این شاعر، آنرا به دری که بسوی آسمان شناور میشود شرح داده است --

a very similar description to what Albert Einstein gave

شرحی بسیار شبیه به همانی که اَلبِرت اَنیشتَن ارائه داد

as to how he imagined the forces of relativity,

زمانی که قُوای فرضیة نسبی را

when he was struggling with trying to understand how it worked.

در طیِ کوششِ فهمیدن کاربرد آن، تصوّر میکرد.

But it happens in other activities.

ولی در فعالیتهای دیگر نیز این اتفاق می افتد.

For instance, this is another student of mine,

برای مثال، این یکی از شاگردانِ دیگر من است،

Susan Jackson from Australia, who did work

سوزِن جَکسِن از اُسترالیا، که با بعضی از

with some of the leading athletes in the world.

برجسته ترین ورزشکارانِ دنیا کار کرده است.

And you see here in this description of an Olympic skater,

و می بینید اینجا در شرح یک اِسکیت بازِ اُلمپیک،

the same essential description of the phenomenology

همان شرحِ اساسي پدیده شناسي

of the inner state of the person.

حالتِ درونیِ شخص.

You don't think; it goes automatically,

شما فکر نخواهید کرد که اگر خود را با موسیقی و همانند آن ممزوج کنید،

if you merge yourself with the music, and so forth.

به صورت خودکار انجام خواهد شد.

It happens also, actually, in the most recent book I wrote,

و آنرا نیز در آخرین کتابی که نوشته ام

called "Good Business," where I interviewed some of the CEOs

بنام «تجارتِ خوب» می بینید، که در آن با بعضی ازCEOهایی که

who had been nominated by their peers as being both very successful

بوسیلة همتاهای خود، به عنوان اشخاصی موفق،

and very ethical, very socially responsible.

اخلاق گرا و مسئولیت مدارِ از لحاظِ اجتماعی، کاندید شدند، مصاحبه کرده ام.

You see that these people define success

می بینید که این اشخاص، موفقیت را،

as something that helps others and at the same time

به معنای چیزی که دیگران را کمک می کند و درحین حال

makes you feel happy as you are working at it.

خود شخص را خوشنود می سازد، تعریف کرده اند.

And like all of these successful and responsible CEOs say,

و همانطوری که تمامي این CEOهای موفق و مسئول می گویند،

you can't have just one of these things be successful

شما نمی توانید برای موفقیت فقط یکی از اینها را داشته باشید.

if you want a meaningful and successful job.

اگر شما یک شُغلِ با معنی و موفق را می طلبید --

Anita Roddick is another one of these CEOs we interviewed.

اَنیتا رُدیک، یکی ازاین CEO ها است که ما با او مصاحبه کردیم.

She is the founder of Body Shop,

او بنیان گذارِ Body Shop ، موسسه زیبایی است،

the natural cosmetics king.

یک پادشاه طبیعي فن آرایش و زیبایی.

It's kind of a passion that comes

یک نوع اشتیاق وعلاقة شدید است،

from doing the best and having flow while you're working.

که بوسیلة انجام دادن بهترین کار و داشتن «فِلو» در حین کار، بوجود میاید.

This is an interesting little quote from Masaru Ibuka,

این یک نَقل قول جالب است از ماسارو ایبوکا

who was at that time starting out Sony without any money,

که در زمانش، بدونِ پول، با کمپاني سُنی (Sony) شروع به کار کرد،

without a product -- they didn't have a product,

بدونِ فراورده ای -- آنها هیچ محصولی نداشتند،

they didn't have anything, but they had an idea.

هیچ چیزی نداشتند، اما یک انگاره داشتند.

And the idea he had was to establish a place of work where engineers

و آن انگارة او این بود که مکانی را بنیاد کند که در آنجا، مهندسین

can feel the joy of technological innovation,

لذتِ نوآوری تکنولوژی را حس کنند،

be aware of their mission to society and work to their heart's content.

و از ماموریت خود برای اجتماع آگاه باشند و برای خوشی جانشان کار کنند.

I couldn't improve on this as a good example

من قادر نیستم به همچنین مثالِ عالی

of how flow enters the workplace.

در مورد وارد شدنِ «فِلو» به مکان کار، چیزی اضافه کنم.

Now, when we do studies --

حال، وقتی که ما تحقیقاتمان را انجام میدهیم،

we have, with other colleagues around the world,

با همکارانمان در سراسرِ دنیا،

done over 8,000 interviews of people -- from Dominican monks,

حدود بیش از ۸۰۰۰ مصاحبه با مردم انجام داده ایم -- از راهب های دومینیکن گرفته،

to blind nuns, to Himalayan climbers, to Navajo shepherds --

تا راهبه های نابینا، کوه نوردانِ هیمالیا، چوپانهای ناواجو --

who enjoy their work.

که از کارشان بسیار لذت می برند.

And regardless of the culture,

علیرغم فرهنگ،

regardless of education or whatever, there are these seven conditions

آموزش و پرورش و غیره، هفت حالت مختلف وجود دارند

that seem to be there when a person is in flow.

که نشان دهنده این هستند که شخص در حالِ «فِلو» است.

There's this focus that, once it becomes intense,

یک نقطة تمرکز وجود دارد، که وقتی قوت پیدا میکند،

leads to a sense of ecstasy, a sense of clarity:

باعثِ احساساتِ وَجد و وضوح میشود،

you know exactly what you want to do from one moment to the other;

شما دقیقا خواهید دانست که از یک لحظه به لحظه بعد چه کاری را می خواهید انجام دهید،

you get immediate feedback.

و بلافاصله، بازخورد دریافت خواهید کرد.

You know that what you need to do

خواهید دانست که کاری را که میخواهید انجام دهید

is possible to do, even though difficult,

شدنی است، حتی اگر مشکل باشد،

and sense of time disappears, you forget yourself,

حس زمان ناپدید میشود، خود را فراموش میکنید،

you feel part of something larger.

و خود را پاره ای از چیزی وسیعتر و کاملتر حس خواهید کرد.

And once the conditions are present,

و موقعی که این شرایط حاضر باشند،

what you are doing becomes worth doing for its own sake.

کاری را که انجام میدهید، به خاطر خودش، با ارزش خواهد بود.

In our studies, we represent the everyday life of people in this simple scheme.

در تحقیقاتمان، ما زندگي روزمره مردم را با چینین طرحی ساده ارائه میکنیم.

And we can measure this very precisely, actually,

و ما میتوانیم آنرا دقیقاً اندازه بگیریم،

because we give people electronic pagers that go off 10 times a day,

چون ما به اشخاص، پِیجِرهایِ الکترونیکی میدهیم که روزی ۱۰ بار زنگ میزنند،

and whenever they go off you say what you're doing, how you feel,

و هروقت که زنگ زدند، شما بیان میکنید که چه کاری را دارید انجام میدهید، چه حسی را دارید،

where you are, what you're thinking about.

کجا هستید و به چه چیزی دارید می اندیشید.

And two things that we measure is the amount of challenge

و دو چیزی را که ما اندازه میگیریم مقدارِ سختي که

people experience at that moment and the amount of skill

اشخاص در آن لحظه تجربه می کنند است به علاوه مقدارِ مهارت هایی

that they feel they have at that moment.

که آنها حس میکنند در آن لحظه دارند.

So for each person we can establish an average,

پس برای هر فرد ما میتوانیم یک میانگین معین کنیم،

which is the center of the diagram.

که در مرکزِ نمودار است.

That would be your mean level of challenge and skill,

و آن میزانِ میانگین سختی و مهارت خواهد بود،

which will be different from that of anybody else.

که با افراد دیگر فرق خواهد داشت.

But you have a kind of a set point there, which would be in the middle.

ولی شما یک نوع نقطه معینی دارید که در وسط قرار خواهد داشت.

If we know what that set point is,

وقتی که ما بدانیم که آن نقطة دقیق چیست،

we can predict fairly accurately when you will be in flow,

قادر به پیشگویي دقیقی هستیم که بدانیم کِی شما در «فِلو» خواهید بود،

and it will be when your challenges are higher than average

و آن موقعی خواهد بود که سختیها و مهارت های شما

and skills are higher than average.

فراتر از مُعدل باشند.

And you may be doing things very differently from other people,

ممکن است که شما دارید کارها را بسیار متفاوت از دیگران را انجام میدهید،

but for everyone that flow channel, that area there,

ولی برای هر فرد، آن کانالِ « فِلو»، آن ناحیه،

will be when you are doing what you really like to do --

موقعی پیش میاید که مشغول به کارِ مورد علاقه و پر لذت خویش است --

play the piano, be with your best friend, perhaps work,

همانند نواختن پیانو، یا محتملاً، بودن با دوستی صمیمي ، یا شغلِ ،

if work is what provides flow for you.

اگر شغلتان قادر به فراهم کردنِ «فِلو» باشد.

And then the other areas become less and less positive.

و بعد ناحیه های دیگری هستند، که کمتر و کمتر اثر مثبت خود را از دست می دهند.

Arousal is still good because you are over-challenged there.

تحریک شدن هنوز خوب است، چون شما در آن حال، بیش از حد سختی میکشید.

Your skills are not quite as high as they should be,

مهارتهای شما هنوز به حد کافی نرسیده اند،

but you can move into flow fairly easily

ولی می توانید به آسانی، بوسیله کمی توسعه دادنِ

by just developing a little more skill.

مهارتهای بیشتر، وارد «فِلو» بشوید.

So, arousal is the area where most people learn from,

پس، تحریک ناحیه ای است که بیشتر افراد از آن چیز یاد میگیرند،

because that's where they're pushed beyond their comfort zone

زیرا در آنجاست که آنها مجبور میشوند که از حد معمول آسایش خویش فراتر بروند،

and to enter that -- going back to flow --

وارد آن شوند -- بازگشت به فلو --

then they develop higher skills.

و سپس مهارتهای برتری را فرا می گیرند.

Control is also a good place to be,

کنترل نیز، وضع خوبی است

because there you feel comfortable, but not very excited.

چون در آنجا، شما راحتید ولی هیجان زده نیستید.

It's not very challenging any more.

دیگر زیاد مشکل نیست.

And if you want to enter flow from control,

و اگر تصمیم دارید که بوسیله کنترل وارد «فِلو» بشوید،

you have to increase the challenges.

می بایست سختی ها و درگیری ها را بیافزایید.

So those two are ideal and complementary areas

پس آن دو، ناحیه های ایده ال و مکمل هم هستند

from which flow is easy to go into.

برای ورودِ آسان به «فِلو».

The other combinations of challenge and skill

ترکیبِ های دیگرِ سختی ها و مهارت ها،

become progressively less optimal.

تدریجاً کمتر بهینه می شوند.

Relaxation is fine -- you still feel OK.

تمدد اعصاب بد نیست -- احساسِ خوبی میکنید.

Boredom begins to be very aversive

دیدگاهتان به ملالت تبدیل میشود به یک حالت تنفر

and apathy becomes very negative:

و بی عاطفگی منفی بنظر خواهد آمد --

you don't feel that you're doing anything,

شما حس نمی کنید که دارید کاری را انجام می دهید،

you don't use your skills, there's no challenge.

شما مهارتهایتان را به کار نمی گیرید، سختي وجود ندارد.

Unfortunately, a lot of people's experience is in apathy.

متأسفانه، بسیاری ازتجربیاتِ مردم در بی عاطفگی است.

The largest single contributor to that experience

بزرگترین کمک کننده به این تجربه

is watching television; the next one is being in the bathroom, sitting.

دیدن تلویزیون است، سپس دردستشویی بودن و نشستن.

Even though sometimes watching television

و بعد، ولواینکه گاهی دیدن تلویزیون

about seven to eight percent of the time is in flow,

حدود هفت تا هشت درصد زمان در «فِلو» است،

but that's when you choose a program you really want to watch

اما، آن موقع هنگامی است که شما برنامه ای را که علاقه دارید برای دیدن انتخاب می کنید

and you get feedback from it.

و از آن بازخورد می گیرید.

So the question we are trying to address -- and I'm way over time --

بنابراین سئوالی که ما می خواهیم به آن جواب دهیم -- و وقت من دارد به پایان میرسد --

is how to put more and more of everyday life in that flow channel.

این است که چطور بیشترِ زندگي روزمره مان را در آن کانالِ «فِلو» بگذرانیم.

And that is the kind of challenge that we're trying to understand.

و آن، آن نوع کوشش سختی است که ما سعی به دانستنش داریم.

And some of you obviously know how to do that spontaneously

بعضی از شما قطعا میدانید چطوری آنرا خودبخود

without any advice, but unfortunately a lot of people don't.

بدون هیچ پیشنهادی انجام دهید، ولی متأسفانه خیلی ها نمی دانند.

And that's what our mandate is, in a way, to do.

و این رسالتی است که ما سعی در انجام آن داریم. خُب.

Thank you.

بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)