This app makes it fun to pick up litter | Jeff Kirschner

Translator: Dussadee Suebsangin Reviewer: Orm Wiwitumpon

This story starts with these two --

เรื่องนี้เริ่มต้นจากเด็กสองคนนี้ครับ

my kids.

ลูกของผมเอง

We were hiking in the Oakland woods

เรากำลังเดินเขาอยู่ในป่าโอ๊คแลนด์

when my daughter noticed a plastic tub of cat litter in a creek.

เมื่อลูกสาวผมสังเกตเห็น กระบะทรายสำหรับแมว ลอยมาตามลำน้ำ

She looked at me and said,

เธอมองผมแล้วพูดว่า

"Daddy?

"พ่อคะ

That doesn't go there."

มันไม่ควรอยู่ตรงนั้นนี่คะ"

When she said that, it reminded me of summer camp.

เมื่อเธอพูดแบบนั้น มันทำให้ผมนึกถึงค่ายฤดูร้อน

On the morning of visiting day,

ในเช้าวันที่ผู้ปกครองจะมาเยี่ยม

right before they'd let our anxious parents come barreling through the gates,

ก่อนที่พวกเขาจะให้เหล่าผู้ปกครองที่ กำลังเป็นห่วงลูก ๆ โถมผ่านประตูเข้ามา

our camp director would say,

ผู้อำนวยการค่ายกล่าวว่า

"Quick! Everyone pick up five pieces of litter."

"เร็วเข้า ทุกคนไปเก็บขยะ กันมาคนละห้าชิ้น"

You get a couple hundred kids each picking up five pieces,

เมื่อคุณให้เด็กสองสามร้อยคน เก็บขยะกันคนละห้าชิ้น

and pretty soon, you've got a much cleaner camp.

ในไม่ช้า คุณก็จะได้ค่ายที่สะอาดขึ้นมาก

So I thought,

ดังนั้น ผมจึงคิดว่า

why not apply that crowdsourced cleanup model to the entire planet?

ทำไมเราถึงไม่ใช้วีธีคนละไม้คนละมือแบบนี้ เป็นต้นแบบในการทำความสะอาดโลกใบนี้ล่ะ

And that was the inspiration for Litterati.

และนั่น คือแรงบรรดาลใจของ แอพฯ ลิทเทอราตี้ (Litterati) ครับ

The vision is to create a litter-free world.

วิสัยทัศน์ของมันก็คือ การสร้างโลกที่ปราศจากขยะ

Let me show you how it started.

ให้ผมแสดงการทำงานให้ดูนะครับ

I took a picture of a cigarette using Instagram.

ผมถ่ายภาพบุหรี่มวนหนึ่งมาโดยใช้อินสตาแกรม

Then I took another photo ...

จากนั้นก็ถ่ายอีกรูปหนึ่ง ...

and another photo ...

แล้วก็อีกรูปหนึ่ง ...

and another photo.

แล้วก็อีกรูป

And I noticed two things:

และผมก็สังเกตเห็นสองสิ่งนี้

one, litter became artistic and approachable;

สิ่งแรก ขยะกลายเป็นศิลปะ และเข้าถึงได้

and two,

และสิ่งที่สอง

at the end of a few days, I had 50 photos on my phone

สุดท้ายหลังผ่านไปสองสามวัน มือถือผมมีรูปอยู่ 50 รูป

and I had picked up each piece,

และผมก็ได้หยิบขยะแต่ละชิ้น

and I realized that I was keeping a record

ด้วยความรู้สึกว่าผมกำลังทำสถิติ

of the positive impact I was having on the planet.

ในการสร้างผลกระทบแง่บวก ให้กับโลกใบนี้

That's 50 less things that you might see,

มันคือขยะ 50 ชิ้นที่ลดลง ขยะที่คุณอาจพบเห็น

or you might step on,

หรือที่คุณอาจเหยียบ

or some bird might eat.

หรือที่นกบางตัวอาจกินเข้าไป

So I started telling people what I was doing,

ดังนั้นผมจึงเริ่มบอกคนอื่น ๆ ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่

and they started participating.

และพวกเขาก็เริ่มเอาด้วย

One day,

วันหนึ่ง

this photo showed up from China.

ภาพนี้ปรากฏขึ้นจากประเทศจีน

And that's when I realized

และนั่นคือตอนที่ผมรู้ว่า

that Litterati was more than just pretty pictures;

ลิทเทอราตี้ ทำได้มากกว่าเก็บภาพสวย ๆ

we were becoming a community that was collecting data.

แต่เรากำลังก่อตัวเป็นชุมชน ที่ช่วยกันเก็บข้อมูล

Each photo tells a story.

ภาพแต่ละภาพบอกเล่าเรื่องราว

It tells us who picked up what,

มันบอกเราว่าใครเก็บอะไรได้

a geotag tells us where

พิกัดบอกว่าเก็บได้ที่ไหน

and a time stamp tells us when.

และประทับเวลาว่าเก็บเมื่อไหร่

So I built a Google map,

ผมเลยทำออกมาเป็นกูเกิ้ลแมพ

and started plotting the points where pieces were being picked up.

และเริ่มลงจุดบนแผนที่ ว่ามีการเก็บเกิดขึ้นตรงไหน

And through that process, the community grew

และด้วยกระบวนการนี้ ชุมชนก็เริ่มขยายตัว

and the data grew.

แล้วข้อมูลก็โตขึ้น

My two kids go to school right in that bullseye.

ลูกทั้งสองคนของผมไปโรงเรียน ซึ่งอยู่ตรงจุดเป้าหมาย

Litter:

ขยะ

it's blending into the background of our lives.

มันเริ่มแทรกซึมเข้ามา เป็นเบื้องหลังในชีวิตพวกเรา

But what if we brought it to the forefront?

แต่เราจะทำยังไง ให้มันได้แสดงตัว

What if we understood exactly what was on our streets,

ถ้าเรารู้ชัดเจน ว่าอะไรที่อยู่บนถนนของเรา

our sidewalks

บนทางเท้าของเรา

and our school yards?

และบนสนามโรงเรียน

How might we use that data to make a difference?

เราจะสามารถเอาข้อมูลพวกนั้นมาสร้างความแตกต่างได้อย่างไร

Well, let me show you.

เอาล่ะครับ ให้ผมแสดงให้พวกคุณดู

The first is with cities.

เริ่มต้นที่เมือง

San Francisco wanted to understand what percentage of litter was cigarettes.

ซานฟรานซิสโกต้องการรู้ว่า บุหรี่คิดเป็นร้อยละเท่าไหร่ของขยะในเมือง

Why?

ทำไมน่ะหรือ

To create a tax.

เพื่อกำหนดภาษีครับ

So they put a couple of people in the streets

ดังนั้นพวกเขาเลยให้คนสองคน ลงไปตามถนน

with pencils and clipboards,

พร้อมกับดินสอและกระดาษ

who walked around collecting information

เดินไปรอบ ๆ เพื่อเก็บข้อมูล

which led to a 20-cent tax on all cigarette sales.

จนนำไปสู่การเก็บภาษี 20 เซนต์ ในการขายบุหรี่ทุกครั้ง

And then they got sued

แล้วพวกเขาก็โดนร้องเรียน

by big tobacco,

โดยบริษัทยาสูบยักษ์ใหญ่

who claimed that collecting information with pencils and clipboards

ซึ่งกล่าวหาว่าการรวบรวมข้อมูล ด้วยดินสอกับกระดาษนั้น

is neither precise nor provable.

ทั้งไม่แม่นยำและพิสูจน์ความถูกต้องไม่ได้

The city called me and asked if our technology could help.

ทางเมืองจึงโทรหาผมและถามว่า เทคโนโลยีของผมจะช่วยได้มั้ย

I'm not sure they realized

ไม่แน่ใจว่าพวกเขาลืมหรือเปล่า

that our technology was my Instagram account --

ว่าเทคโนโลยีของเรา มันเป็นแค่บัญชีอินสตาแกรม--

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But I said, "Yes, we can."

แต่ผมก็ตอบว่า "เราทำได้"

(Laughter)

"And we can tell you if that's a Parliament or a Pall Mall.

(เสียงหัวเราะ)

"และเราสามารถบอกคุณได้ด้วยว่า มันคือที่สภา หรือห้างพาลล์

Plus, every photograph is geotagged and time-stamped,

แถมด้วย ทุกภาพนั้น ระบุพิกัดภูมิศาสตร์ และประทับเวลา

providing you with proof."

เพื่อคุณใช้เป็นหลักฐานได้"

Four days and 5,000 pieces later,

สิ่งที่ได้คือขยะ 5,000 ชิ้น ภายใน 4 วัน

our data was used in court to not only defend but double the tax,

ข้อมูลของเราถูกนำไปใช้ในศาล เพื่อไม่แค่ต่อรองเท่าเดิมแต่ให้เพิ่มภาษี 2 เท่า

generating an annual recurring revenue of four million dollars

สร้างรายได้กลับเข้ารัฐได้ราว สี่ล้านดอลลาร์

for San Francisco to clean itself up.

ให้ซานฟรานซิสโกใช้เป็นค่าทำความสะอาด

Now, during that process I learned two things:

ทีนี้ ระหว่างทำงานนั้น ผมได้เรียนรู้สองสิ่ง คือ

one, Instagram is not the right tool --

หนึ่ง อินสตาแกรมไม่ใช่เครื่องมือที่เหมาะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

so we built an app.

เราจึงสร้างแอพพลิเคชัน

And two, if you think about it,

และสอง ถ้าลองคิดดูนะครับ

every city in the world has a unique litter fingerprint,

ทุกเมืองในโลกมีลายนิ้วมือด้านขยะ ที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง

and that fingerprint provides both the source of the problem

และลายนิ้วมือนั้นจะบอกเราได้ ทั้งต้นตอของปัญหา

and the path to the solution.

และหนทางในการแก้ไข

If you could generate a revenue stream

ถ้าคุณสามารถสร้างรายได้

just by understanding the percentage of cigarettes,

เพียงแค่คุณเข้าใจว่า ขยะจากบุหรี่มีร้อยละเท่าไหร่

well, what about coffee cups

ถ้าอย่างนั้น ถ้าเป็นถ้วยกาแฟล่ะ

or soda cans

หรือกระป๋องโซดา

or plastic bottles?

หรือขวดพลาสติก

If you could fingerprint San Francisco, well, how about Oakland

ถ้าคุณพิมพ์ลายนิ้วมือของซานฟรานซิสโกมาได้ แล้วถ้าโอ๊คแลนด์ล่ะ

or Amsterdam

หรืออัมสเตอร์ดัมล่ะ

or somewhere much closer to home?

หรือ สักที่ใกล้ ๆ บ้านคุณเข้ามาสักหน่อย

And what about brands?

แล้วถ้าในแง่ของแบรนด์ล่ะ

How might they use this data

พวกเขาจะเอาข้อมูลตรงนี้ไปใช้อย่างไรดี

to align their environmental and economic interests?

เพื่อที่จะสร้างสมดุลของผลประโยชน์ ทั้งด้านสิ่งแวดล้อมและเศรษฐกิจ

There's a block in downtown Oakland that's covered in blight.

ในย่านเมืองของโอ๊คแลนด์อยู่ช่วงตึกหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยของเน่าเสีย

The Litterati community got together and picked up 1,500 pieces.

ชุมชนในลิทเทอราตี้ร่วมมือกัน และเก็บขยะไป 1,500 ชิ้น

And here's what we learned:

สิ่งที่เราได้เรียนรู้ คือ

most of that litter came from a very well-known taco brand.

ขยะเหล่านั้นส่วนใหญ่ มาจากทาโก้ยี่ห้อดัง

Most of that brand's litter were their own hot sauce packets,

โดยขยะเกือบทั้งหมดที่มาจากยี่ห้อนี้ เป็นซองซอสเผ็ด

and most of those hot sauce packets hadn't even been opened.

และส่วนใหญ่ของซองซอสที่พบ ยังไม่ได้เปิดด้วยซ้ำ

The problem and the path to the solution --

นี่ไงครับ ปัญหาและทางแก้ไข --

well, maybe that brand only gives out hot sauce upon request

เอาล่ะ เป็นไปได้มั้ยถ้าผลิตภัณฑ์ยี่ห้อนี้ จะให้ซอสเมื่อลูกค้าขอเท่านั้น

or installs bulk dispensers

หรือติดตั้งตู้กดซอส

or comes up with more sustainable packaging.

หรือปรับขนาดรูปแบบของ หีบห่อผลิตภัณฑ์ให้ยั่งยืนกว่านี้

How does a brand take an environmental hazard,

ผู้ผลิตจะทำอะไรได้บ้าง เพื่อให้ความเสียหายทางสภาพแวดล้อม

turn it into an economic engine

เปลี่ยนเป็นเครื่องจักรทางเศรษฐกิจ

and become an industry hero?

และกลายเป็นวีรบุรุษทางอุตสาหกรรม

If you really want to create change,

ถ้าคุณต้องการสร้างความเปลี่ยนแปลงจริง ๆ

there's no better place to start than with our kids.

ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการเริ่มต้น ที่เด็ก ๆ ของพวกเรา

A group of fifth graders picked up 1,247 pieces of litter

มีกลุ่มนักเรียนเกรดห้ากลุ่มหนึ่ง ช่วยกันเก็บขยะได้ 1,247 ชิ้น

just on their school yard.

แค่ในบริเวณสนามโรงเรียนแห่งเดียว

And they learned that the most common type of litter

และพวกเขาได้เรียนรู้ว่า ขยะที่เจอบ่อยที่สุด

were the plastic straw wrappers from their own cafeteria.

คือ ปลอกพลาสติกหุ้มหลอด ที่มาจากโรงอาหารของพวกเขา

So these kids went to their principal and asked,

ดังนั้น เด็ก ๆ กลุ่มนี้ จึงไปพบคุณครูใหญ่และถามว่า

"Why are we still buying straws?"

"ทำไมเรายังต้องซื้อหลอดอยู่"

And they stopped.

และพวกเขาก็เลิกซื้อครับ

And they learned that individually they could each make a difference,

พวกเขายังได้เรียนรู้อีกว่า เราแต่ละคนสร้างการเปลี่ยนแปลงได้ก็จริง

but together they created an impact.

แต่ถ้าร่วมมือกันเราสร้างแรงกระเพื่อมได้

It doesn't matter if you're a student or a scientist,

มันไม่เกี่ยวเลย ว่าคุณจะเป็นนักเรียนหรือนักวิทยาศาสตร์

whether you live in Honolulu or Hanoi,

คุณจะอยู่ที่โฮโนลูลู หรือ ฮานอย

this is a community for everyone.

นี่คือชุมชนสำหรับทุกคน

It started because of two little kids in the Northern California woods,

มันเริ่มต้นจากเด็กตัวเล็ก ๆ สองคน ในป่าแคลิฟอร์เนียเหนือ

and today it's spread across the world.

และวันนี้มันกระจายไปทั่วโลก

And you know how we're getting there?

คุณรู้แล้วว่าเราไปถึงจุดนั้นอย่างไร

One piece at a time.

แค่ทีละชิ้น

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)