This app makes it fun to pick up litter | Jeff Kirschner

Translator: Nima Pourreza Reviewer: soheila Jafari

This story starts with these two --

این داستان با این دو نفر آغاز میشود --

my kids.

فرزندانم.

We were hiking in the Oakland woods

ما در جنگل های اوکلند در حال پیاده روی بودیم،

when my daughter noticed a plastic tub of cat litter in a creek.

وقتی دخترم یک جعبه پلاستیکی که مخصوص نگهداری گربه ها بود را در یک نهر آب دید.

She looked at me and said,

به من نگاه کرد و گفت،

"Daddy?

"بابا

That doesn't go there."

اون نباید اونجا باشه."

When she said that, it reminded me of summer camp.

وقتی این را گفت، من را به یاد کمپ تابستانی انداخت.

On the morning of visiting day,

در صبح روز بازدید،

right before they'd let our anxious parents come barreling through the gates,

درست قبل از اینکه به والدین دلواپس اجازه ورود از ورودی کمپ رو بدهند،

مدیر کمپ‌مان گفت،

our camp director would say,

"سریع! هرنفر پنج تا اشغال رو از زمین برداره."

"Quick! Everyone pick up five pieces of litter."

You get a couple hundred kids each picking up five pieces,

و شما با دویست دانش آموزی روبرو شدید که هر کدوم پنج تا اشغال برداشته بودند،

and pretty soon, you've got a much cleaner camp.

و خیلی زود شما کمپی بسیار تمیز تحویل گرفتید.

So I thought,

بنابراین من فکر کردم،

why not apply that crowdsourced cleanup model to the entire planet?

چرا این مدل همکاری دسته جمعی برای پاکسازی را در کل کره زمین پیاده نکنیم؟

And that was the inspiration for Litterati.

و آن ایده الهام بخش نرم افزار LITTERATI بود.

The vision is to create a litter-free world.

هدف، ایجاد دنیایی بدون اشغال بود.

Let me show you how it started.

اجازه بدید بهتون نشون بدم چگونه شروع بکار کرد

I took a picture of a cigarette using Instagram.

من تصویری از یک سیگار رو توسط اینستاگرام به اشتراک گذاشتم.

Then I took another photo ...

و تصویری دیگر ...

and another photo ...

و یکی دیگه ...

and another photo.

و ...

And I noticed two things:

و به دو چیز رسیدم:

one, litter became artistic and approachable;

یک اینکه، اشغال تبدیل به چیزی هنری و دلپذیر شد؛

and two,

و دو اینکه،

at the end of a few days, I had 50 photos on my phone

من در بعد از چند روز، در گوشی ام، ۵۰ عکس از اشغال داشتم

and I had picked up each piece,

و هر کدام از ان ها را برداشته بودم،

and I realized that I was keeping a record

و فهمیدم که رکوردی در سوابق مثبتم

of the positive impact I was having on the planet.

که بر روی این کره گذاشته بودم، زده ام.

That's 50 less things that you might see,

ان پنجاه تا چیزی که ممکن است شما ببینید،

or you might step on,

یا روی آن قدم بگذارید،

or some bird might eat.

یا بعضی از پرندگان آنها را بخورند.

So I started telling people what I was doing,

من شروع کردم به مردم گفتن که چه میکردم،

and they started participating.

و آنها شروع به تمرین همینکار کردند.

One day,

در یک روزی،

this photo showed up from China.

این تصویر از چین به نمایش گذاشته شد.

And that's when I realized

این زمانی بود که فهمیدم

that Litterati was more than just pretty pictures;

نرم افزار Litterati با اهمیت تر از این عکس هاست؛

we were becoming a community that was collecting data.

ما تبدیل به جامعه‌ای شدیم که داده جمع آوری میکرد.

Each photo tells a story.

هر عکسی حکایتی داشت.

It tells us who picked up what,

چه کسی آن را برداشته است،

a geotag tells us where

برچسب جغرافیایی عکس، مکانش رو میگفت،

and a time stamp tells us when.

و تاریخش نیز زمان وقوع رو میگفت.

So I built a Google map,

بنابراین من گوگل-مپی رو آماده کردم،

and started plotting the points where pieces were being picked up.

و تمامی داده‌های مکان عکس ها را در ان شروع به نشانه گذاری کردم.

And through that process, the community grew

به وسله این فرآیند، جامعه بزرگتر شد

and the data grew.

بنابرین داده ها نیز وسیع تر شدند.

My two kids go to school right in that bullseye.

مدرسه دو فرزندم درست در وسط ان حفره (خالی از اشغال) قرار داشت.

Litter:

اشغال:

it's blending into the background of our lives.

اون اشغال ها با زمینه زندگی ما مخلوط می‌شوند.

But what if we brought it to the forefront?

اما چه میشود اگه ما انها را در جلوی خود ببینیم؟

What if we understood exactly what was on our streets,

چه میشود اگر ما بفهمیم در خیابان های ما دقیقاً چه چیزهایی وجو دارد،

our sidewalks

پیاده رو هایمان،

and our school yards?

و در محوطه مدرسه؟

How might we use that data to make a difference?

چگونه از این آمار ها برای ایجاد تغییر ممکن است استفاده بکنیم؟

Well, let me show you.

بزارید بهتون نشون بدم.

The first is with cities.

اولین کار با شهرهاست.

San Francisco wanted to understand what percentage of litter was cigarettes.

سانفرانسیسکو میخواست بداند که چند درصد از اشغال‌هایش سیگار هستند،

Why?

برای چه؟

To create a tax.

برای گرفتن مالیات.

So they put a couple of people in the streets

بنابراین آن ها چند نفر رو به خیابان ها

with pencils and clipboards,

با مداد و تخته فرستادند،

who walked around collecting information

که رفتن به اطراف شهر اطلاعات جمع آوری کردند

which led to a 20-cent tax on all cigarette sales.

که باعث مالیات ۲۰ سنتی برای فروش هر نوع سیگار شد.

And then they got sued

و بعد مورد شکایت قرار گرفتند

by big tobacco,

توسط (اتحادیه جهانی پنج شرکت) بزرگ دخانیاتی

who claimed that collecting information with pencils and clipboards

که آنها ادعا نمودند که جمع آوری امار با مداد و تخته

is neither precise nor provable.

دقیق و یا قابل اثبات نیست.

The city called me and asked if our technology could help.

مسئولان شهری از من پرسیدند که آیا تکنولوژی من میتواند به آنان کمک کند.

I'm not sure they realized

من مطمئن نیستم که

that our technology was my Instagram account --

آنها می‌دانستند که در واقع تکنولوژی من اکانت اینستاگرامم هست.

(Laughter)

(خنده)

But I said, "Yes, we can."

اما گفتم، "بله، ما میتونیم."

(Laughter)

(خنده)

"And we can tell you if that's a Parliament or a Pall Mall.

"ما میتوانیم به شما که پارلمان یا پال مال باشید امار بدیم.

Plus, every photograph is geotagged and time-stamped,

به علاوه، هر عکاسی در عکسی که بگیرد مکان و زمان رو دارد،

providing you with proof."

که برای شما مدرکی فراهم میکند."

Four days and 5,000 pieces later,

چهار روز و ۵,۰۰۰ قطعه اشغال بعد،

our data was used in court to not only defend but double the tax,

آمار های ما نه تنها برای دفاع کافی بود، بلکه مالیات سیگار را نیز دوبرابر کرد،

generating an annual recurring revenue of four million dollars

درآمد ثابت سالانه ۴ میلیون دلاری را برای

for San Francisco to clean itself up.

اینکه سانفرانسیسکو خودش را پاک کند، مقرر کرد.

Now, during that process I learned two things:

در طول این فرایند من به دو چیز رسیدم:

one, Instagram is not the right tool --

یک اینکه، اینستاگرام ابزار مناسبی نیست --

(Laughter)

(خنده)

so we built an app.

پس ما یک برنامه نوشتیم.

And two, if you think about it,

دو اینکه، به این بیاندیشید که،

every city in the world has a unique litter fingerprint,

هر شهری در جهان اثر انگشت اشغال شهری منحصر به فرد خودش را دارد،

and that fingerprint provides both the source of the problem

و این اثر انگشت، ما را با منابع این مشکل

and the path to the solution.

و راه حل های آن آشنا میکنند.

If you could generate a revenue stream

اگر شما یک چرخه درآمدی بتوانید ترسیم کنید

just by understanding the percentage of cigarettes,

فقط با دانستن درصد آشغال سیگار های شهری،

well, what about coffee cups

خُب، در مورد (آشغال) فنجان های قهوه چطور؟

or soda cans

یا قوطی نوشیدنی های گازدار

or plastic bottles?

یا بطری های پلاستیکی؟

If you could fingerprint San Francisco, well, how about Oakland

اگر شما تونستید اثر انگشت اشغال شهرسانفرانسیسکو را بدست آورید، خُب، در مورد اُکلند چطور میتوان؟

or Amsterdam

یا آمستردام

or somewhere much closer to home?

یا هرجایی نزدیک خانه تان؟

And what about brands?

در مورد برند های تجاری چطور؟

How might they use this data

چطور ممکن است آنها از این داده ها برای

to align their environmental and economic interests?

هماهنگی منافع محیط‌ زیستی و سودشان استفاده کنند؟

There's a block in downtown Oakland that's covered in blight.

این قسمتی از مرکز شهر اُکلند هست که دچار آشغال شدید شده بود.

The Litterati community got together and picked up 1,500 pieces.

جامعه Litterati دور هم چمع شدند و ۱۵۰۰ قطعه آشغال را جمع کردند.

And here's what we learned:

و این چیزیست که ما یاد گرفتیم:

most of that litter came from a very well-known taco brand.

اغلب آن آشغال ها از یک برند مشهور به اسم تاکو(مواد غذایی) بودند.

Most of that brand's litter were their own hot sauce packets,

که اغلب آن آشغال ها سس‌های همراه مواد غذایی بودند،

and most of those hot sauce packets hadn't even been opened.

و اغلب آن بسته‌های سس، استفاده نشده بودند.

The problem and the path to the solution --

مشکل و راه حل مشکل اینکه

well, maybe that brand only gives out hot sauce upon request

خُب،شاید اگر آن برند تنها برای درخواست سس بدهد،

or installs bulk dispensers

یا دستگاه توزیع فله ایی سس داشته باشد،

or comes up with more sustainable packaging.

یا بسته بندی های پایدارتری داشته باشد.

How does a brand take an environmental hazard,

چگونه یک برند، یک آسیب محیط زیستی را در نظر میگیرد،

turn it into an economic engine

و آن را تبدیل به موتور اقتصادی می‌کند

and become an industry hero?

و تبدیل به یک قهرمان صنعتی میشود؟

If you really want to create change,

اگر شما واقعا خاستار تغییر هستید،

there's no better place to start than with our kids.

هیچ جایی بهتر از فرزندانمان برای شروع وجود ندارد.

A group of fifth graders picked up 1,247 pieces of litter

یک گروهی از بچه های کلاس پنجمی ۱۲۴۷ تکه آشغال را

just on their school yard.

فقط در حیاط مدرسه‌شان جمع کردند.

And they learned that the most common type of litter

و آنها فهمیدند که متداول‌ترین نوع آشغال

were the plastic straw wrappers from their own cafeteria.

بسته‌بندی پلاستیکی نی‌های کافه مدرسه‌شان بودند.

So these kids went to their principal and asked,

بنابراین این بچه‌ها پیش مدیرشان رفتند و پرسیدند،

"Why are we still buying straws?"

"چرا ما هنوز هم نی میخریم؟"

And they stopped.

و دیگر این نی نخریدند.

And they learned that individually they could each make a difference,

و آنها فهمیدند که، به تنهایی قادر به ایجاد تفاوت هستند،

but together they created an impact.

اما در کنار یکدیگر میتوانند تاثیر بگذارند.

It doesn't matter if you're a student or a scientist,

فرقی نمیکنند که شما دانش‌آموز باشد یا محقق،

whether you live in Honolulu or Hanoi,

در هنولولو زندگی کنید یا هانوی،

this is a community for everyone.

این جامعه ایست متعلق به همه ما.

It started because of two little kids in the Northern California woods,

این ایده از دو کودک کوچک در شمال پارک جنگلی کالیفرنیا آغاز شد،

and today it's spread across the world.

و امروز در کل جهان منتشر شده است.

And you know how we're getting there?

می‌دانید چطور به این هدفمان رسیدیم؟

One piece at a time.

با یک تکه آشغال در یک زمان.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)