Why Brexit happened -- and what to do next | Alexander Betts

Translator: Vera Chicharito Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

ผมเป็นคนอังกฤษครับ

I am British.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Never before has the phrase "I am British" elicited so much pity.

วลีที่ว่า "ผมเป็นคนอังกฤษ" ไม่เคยฟังดูน่าเวทนาเท่านี้มาก่อนเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I come from an island where many of us like to believe

ผมมาจากเกาะแห่งหนึ่ง ที่ซึ่งเราทั้งหลายอยากจะเชื่อว่า

there's been a lot of continuity over the last thousand years.

มันมีความต่อเนื่องมานานเป็นพัน ๆ ปี

We tend to have historically imposed change on others

เรามักจะกำหนดความเปลี่ยนแปลง ทางประวัติศาสตร์ให้กับคนอื่น

but done much less of it ourselves.

แต่ทำสิ่งเดียวกันนี้ กับพวกเราเองน้อยกว่ามาก

So it came as an immense shock to me

ดังนั้น มันจึงเป็นเรื่องน่าตกใจมากสำหรับผม

when I woke up on the morning of June 24

เมื่อผมตื่นขึ้นในเช้าวันที่ 24 มิถุนายน

to discover that my country had voted to leave the European Union,

เพื่อพบว่าประเทศของผม โหวตให้ตัวเองออกจากสหภาพยุโรป

my Prime Minister had resigned,

นายกรัฐมนตรีของประเทศผมลาออก

and Scotland was considering a referendum

แล้วสกอตแลนด์ ก็กำลังคิดจะลงประชามติอีกครั้ง

that could bring to an end the very existence of the United Kingdom.

ซึ่งอาจนำไปสู่จุดจบของสหราชอาณาจักรนี้

So that was an immense shock for me,

ดังนั้น นี่จึงเป็นสิ่งที่น่าตกใจมากสำหรับผม

and it was an immense shock for many people,

และเป็นเรื่องที่น่าตกใจอย่างยิ่ง สำหรับคนมากมาย

but it was also something that, over the following several days,

แต่มันก็ยังเป็นบางอย่าง ที่ในอีกสองสามวันต่อมา

created a complete political meltdown

ได้สร้างความเสียหายทางการเมืองอย่างมาก

in my country.

ในประเทศของผม

There were calls for a second referendum,

มีการเรียกร้องให้ลงประชามติเป็นครั้งที่สอง

almost as if, following a sports match,

แทบจะเหมือนในเกมกีฬา

we could ask the opposition for a replay.

ที่เราอาจขอให้ฝ่ายตรงข้ามมาแข่งกันใหม่

Everybody was blaming everybody else.

ทุกคนเอาแต่โทษคนอื่น ๆ

People blamed the Prime Minister

ประชาชนโทษนายกรัฐมนตรี

for calling the referendum in the first place.

ที่เรียกร้องให้มีการลงประชามติตั้งแต่แรก

They blamed the leader of the opposition for not fighting it hard enough.

พวกเขาโทษผู้นำฝ่ายค้านที่ไม่สู้ให้มากพอ

The young accused the old.

คนหนุ่มสาวต่อว่าคนแก่

The educated blamed the less well-educated.

คนมีการศึกษา โทษผู้ที่มีการศึกษาน้อยกว่า

That complete meltdown was made even worse

ความเสียหายอย่างรุนแรงนั้น แย่เสียยิ่งกว่าเดิม

by the most tragic element of it:

ด้วยปัจจัยน่าเศร้าที่สุดของมันซึ่งก็คือ

levels of xenophobia and racist abuse in the streets of Britain

ระดับความเกลียดกลัวชาวต่างชาติ และการเหยียดเชื้อชาติทั่วไปในอังกฤษ

at a level that I have never seen before

อยู่ในระดับที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

in my lifetime.

ในชีวิตของผม

People are now talking about whether my country is becoming a Little England,

ผู้คนตอนนี้พากันพูดว่า "อังกฤษ" ของเรา จะกลายเป็น "อังกุด" ไหมเนี่ย

or, as one of my colleagues put it,

หรืออย่างที่เพื่อนผมคนหนึ่งพูดไว้ว่า

whether we're about to become a 1950s nostalgia theme park

นี่เรากำลังจะกลายเป็น คณะตลกโบราณแห่งยุค 1950

floating in the Atlantic Ocean.

ที่ลอยเท้งเต้ง อยู่ในมหาสมุทรแอตแลนติกหรือเปล่า

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But my question is really,

แต่คำถามของผมจริง ๆ แล้วก็คือ

should we have the degree of shock that we've experienced since?

พวกเราควรจะตกใจกันขนาดนั้น ในแบบที่เราไม่เคยเป็นมาก่อนหรือเปล่า

Was it something that took place overnight?

มันเป็นอะไรบางอย่าง ที่เกิดได้เพียงชั่วข้ามคืนอย่างนั้นหรือ

Or are there deeper structural factors that have led us to where we are today?

หรือปัจจัยโครงสร้างที่ลึกกว่า นำเราให้มาถึงจุดนี้

So I want to take a step back and ask two very basic questions.

ฉะนั้น ผมจึงขอถอยกลับออกมา แล้วถามคำถามง่าย ๆ สองข้อ

First, what does Brexit represent,

หนึ่ง เบร็กซิท (Brexit) เป็นตัวแทนของอะไร

not just for my country,

ไม่ใช่แค่สำหรับประเทศผมเท่านั้น

but for all of us around the world?

แต่สำหรับพวกเราทุกคนทั่วโลก

And second, what can we do about it?

และสอง เราจะทำอะไรได้บ้างไหม

How should we all respond?

เราควรจะตอบสนองต่อสิ่งนี้อย่างไร

So first, what does Brexit represent?

เอาล่ะ ประการแรก เบร็กซิท เป็นตัวแทนของอะไร

Hindsight is a wonderful thing.

ความเข้าใจหลังเกิดปัญหาเป็นสิ่งที่น่าทึ่ง

Brexit teaches us many things about our society

เบร็กซิท สอนเราหลายอย่างเกี่ยวกับสังคมของเรา

and about societies around the world.

และสังคมทั่วโลก

It highlights in ways that we seem embarrassingly unaware of

มันเน้นให้เราเห็นว่า มันน่าอับอายจริง ๆ ที่เราไม่ได้ตระหนักสักนิด

how divided our societies are.

ว่าสังคมของเราแตกแยกกันมากขนาดไหน

The vote split along lines of age, education, class and geography.

ผลการโหวตแตกแยกไปตามกลุ่มอายุ การศึกษา ชนชั้น และภูมิภาค

Young people didn't turn out to vote in great numbers,

คนหนุ่มสาวจำนวนมากไม่ได้ออกมาลงคะแนน

but those that did wanted to remain.

แต่คนเหล่านั้นกลับต้องการให้อยู่ต่อ

Older people really wanted to leave the European Union.

คนแก่ก็อยากจะออกจากสหภาพยุโรปกัน

Geographically, it was London and Scotland that most strongly committed

ตามภูมิภาคแล้ว ลอนดอนกับสกอตแลนด์ เป็นส่วนที่ลงคะแนน

to being part of the European Union,

ให้อยู่ต่อในสหภาพยุโรปมากที่สุด

while in other parts of the country there was very strong ambivalence.

ขณะที่ส่วนอื่น ๆ ของประเทศ ยังมีการแบ่งออกเป็นสองฝ่ายอย่างชัดเจน

Those divisions are things we really need to recognize and take seriously.

ความแตกแยกนั้นเป็นสิ่งที่เราต้องรับรู้ และจริงจังกับมัน

But more profoundly, the vote teaches us something

แต่ที่ลึกซึ้งกว่านั้น การโหวตได้สอนบางสิ่งกับเรา

about the nature of politics today.

เกี่ยวกับธรรมชาติของการเมืองในปัจจุบัน

Contemporary politics is no longer just about right and left.

การเมืองเดี๋ยวนี้ไม่ได้มีแค่ ฝ่ายขวากับฝ่ายซ้ายกันแล้ว

It's no longer just about tax and spend.

มันไม่ใช่แค่เรื่องภาษีกับการใช้จ่ายอีกต่อไป

It's about globalization.

แต่เป็นเรื่องของโลกาภิวัตน์

The fault line of contemporary politics is between those that embrace globalization

ความเหลื่อมล้ำทางการเมืองในปัจจุบัน อยู่ระหว่างคนที่โอบอุ้มโลกาภิวัตน์

and those that fear globalization.

และคนที่หวั่นเกรงมัน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

If we look at why those who wanted to leave --

ถ้าเราดูว่า ทำไมคนเหล่านั้นถึงอยากออก

we call them "Leavers," as opposed to "Remainers" --

เราเรียกพวกเขาว่า "ฝ่ายอยากออก" ให้ตรงข้ามกับ "ฝ่ายอยากอยู่"

we see two factors in the opinion polls

เราจะเห็นสองปัจจัยในผลสำรวจความคิดเห็น

that really mattered.

ที่มีความสำคัญอย่างแท้จริง

The first was immigration, and the second sovereignty,

สิ่งแรกคือการอพยพ และสิ่งที่สองคืออำนาจอธิปไตย

and these represent a desire for people to take back control of their own lives

และมันแสดงถึงความปรารถนาของผู้คน ที่ต้องการอำนาจของพวกเขากลับคืนมา

and the feeling that they are unrepresented by politicians.

และความรู้สึกที่ว่านักการเมือง ไม่ได้เป็นตัวแทนของพวกเขา

But those ideas are ones that signify fear and alienation.

แต่แนวคิดนั้นแสดงถึงความกลัว และความบาดหมาง

They represent a retreat back towards nationalism and borders

มันเป็นตัวแทนของการถอยหลัง กลับไปเป็นชาตินิยมและการครองดินแดน

in ways that many of us would reject.

ในแบบที่พวกเราหลายคนอาจปฏิเสธ

What I want to suggest is the picture is more complicated than that,

สิ่งที่ผมอยากเสนอก็คือ ภาพดังกล่าวมันซับซ้อนยิ่งกว่านั้น

that liberal internationalists,

บรรดานักเสรีนิยมสากล

like myself, and I firmly include myself in that picture,

เช่นตัวผม และผมก็รวมตัวเอง เอาไว้ในภาพนั้นอย่างมั่นใจ

need to write ourselves back into the picture

ต้องวาดภาพตัวเราเอาไว้ในภาพนั้น

in order to understand how we've got to where we are today.

เพื่อที่จะเข้าใจว่าเรามาถึงจุดนี้ได้อย่างไร

When we look at the voting patterns across the United Kingdom,

เมื่อเราดูรูปแบบผลการโหวต ทั่วทั้งสหราชอาณาจักร

we can visibly see the divisions.

เราสามารถเห็นการแบ่งแยกได้อย่างชัดเจน

The blue areas show Remain

พื้นที่สีฟ้าแสดงถึงการโหวตให้อยู่

and the red areas Leave.

และพื้นที่สีแดงแสดงการโหวตให้ออก

When I looked at this,

เมื่อผมมองดู

what personally struck me was the very little time in my life

สิ่งที่โดยส่วนตัวแล้วทำให้ผมอึ้ง ก็คือผมได้ใช้เวลาเพียงเล็กน้อยในชีวิตผม

I've actually spent in many of the red areas.

อาศัยอยู่ในพื้นที่สีแดงหลายแห่ง

I suddenly realized that, looking at the top 50 areas in the UK

ผมเข้าใจได้ทันที เมื่อดูพื้นที่หลัก 50 อันดับแรกในสหราชอาณาจักร

that have the strongest Leave vote,

ที่มีคนโหวตให้ออกกันมากที่สุด

I've spent a combined total of four days of my life in those areas.

เป็นพื้นที่ที่ผมเคยใช้ชีวิตรวมแล้วทั้งหมดสี่วัน

In some of those places,

สถานที่บางแห่งเหล่านั้น

I didn't even know the names of the voting districts.

ผมไม่รู้จักชื่อเขตด้วยซ้ำ

It was a real shock to me,

สำหรับผมมันเป็นสิ่งที่น่าตกใจมาก

and it suggested that people like me

และมันบ่งบอกว่าผู้คนเช่นเดียวกับผม

who think of ourselves as inclusive, open and tolerant,

ที่คิดว่าตัวเองเป็นคนรู้กว้าง เปิดเผย และใจกว้าง

perhaps don't know our own countries and societies

อาจไม่รู้จักประเทศและสังคมของเราเอง

nearly as well as we like to believe.

ได้ใกล้เคียงเท่ากับที่เราอยากจะเชื่อ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And the challenge that comes from that is we need to find a new way

และความท้าทายที่ตามมาก็คือ เราต้องหาวิธีใหม่

to narrate globalization to those people,

ในการบอกเล่าเรื่องโลกาภิวัตน์ ให้กับคนเหล่านั้นรู้

to recognize that for those people who have not necessarily been to university,

เพื่อที่จะรับรู้ว่าสำหรับคนเหล่านั้น ที่อาจไม่เคยเรียนมหาวิทยาลัย

who haven't necessarily grown up with the Internet,

ที่อาจไม่ได้เติบโตมากับอินเทอร์เน็ต

that don't get opportunities to travel,

ที่ไม่เคยมีโอกาสได้เดินทางท่องเที่ยว

they may be unpersuaded by the narrative that we find persuasive

พวกเขาอาจไม่คล้อยตาม ในเรื่องที่เราคิดว่าน่าสนใจ

in our often liberal bubbles.

ในฟองสบู่เสรีส่วนใหญ่ของพวกเรา

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

It means that we need to reach out more broadly and understand.

นั่นหมายถึงเราต้องเอื้อมออกไป ให้กว้างกว่านี้และทำความเข้าใจ

In the Leave vote, a minority have peddled the politics of fear and hatred,

ในการโหวตให้ออก เสียงส่วนน้อยได้กระพือ แนวคิดการเมืองเรื่องความกลัวและความเกลียดชัง

creating lies and mistrust

แต่งเรื่องโกหกและสร้างความหวาดระแวงไปทั่ว

around, for instance, the idea that the vote on Europe

อย่างเช่นความคิดที่ว่าการโหวตออกจากยุโรป

could reduce the number of refugees and asylum-seekers coming to Europe,

อาจลดจำนวนผู้อพยพและผู้ขอลี้ภัย ที่เข้ามายังยุโรปได้

when the vote on leaving had nothing to do with immigration

ทั้ง ๆ ที่การโหวตให้ออกนั้น ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรเลยกับการย้ายถิ่นฐาน

from outside the European Union.

จากภายนอกสหภาพยุโรป

But for a significant majority of the Leave voters

แต่จากเสียงส่วนใหญ่อย่างมีนัยสำคัญ ของกลุ่มผู้โหวตให้ออก

the concern was disillusionment with the political establishment.

ความกังวลของพวกเขาคือผิดหวัง ต่อแนวทางการเมืองที่เป็นอยู่

This was a protest vote for many,

นี่เป็นการโหวตคัดค้านสำหรับใครหลาย ๆ คน

a sense that nobody represented them,

เป็นการแสดงความรู้สึกว่า ไม่มีใครเป็นตัวแทนของพวกเขาเลย

that they couldn't find a political party that spoke for them,

ว่าพวกเขาไม่อาจหาพรรคการเมือง ที่เป็นกระบอกเสียงแทนพวกเขาได้

and so they rejected that political establishment.

ดังนั้นพวกเขาจึงปฏิเสธ แนวทางการเมืองที่เป็นอยู่

This replicates around Europe and much of the liberal democratic world.

สิ่งนี้เกิดขึ้นซ้ำ ๆ ทั่วทั้งยุโรป และส่วนมากในโลกเสรีประชาธิปไตย

We see it with the rise in popularity of Donald Trump in the United States,

เราได้เห็นมันในเหตุการณ์ความนิยม ต่อโดนัลด์ทรัมพ์ในสหรัฐ ฯ ที่เพิ่มสูงขึ้น

with the growing nationalism of Viktor Orbán in Hungary,

ในความนิยมที่เพิ่มขึ้นของลัทธิชาตินิยม ของวิคเตอร์ ออร์แบนในฮังการี

with the increase in popularity of Marine Le Pen in France.

ในความนิยมที่เพิ่มขึ้น ในตัวของ มารี เลอ แปน ในฝรั่งเศส

The specter of Brexit is in all of our societies.

อสุรกายแห่ง เบร็กซิท มีอยู่ทุกที่ในสังคมเรา

So the question I think we need to ask is my second question,

ดังนั้นคำถามที่ผมคิดว่าเราต้องถามกัน ก็คือคำถามที่สองของผม

which is how should we collectively respond?

ซึ่งก็คือ พวกเราควรจะร่วมกัน ตอบสนองอย่างไรต่อสิ่งนี้

For all of us who care about creating liberal, open, tolerant societies,

สำหรับเราทุกคนที่ใส่ใจในเรื่อง การสร้างสังคมเสรีที่เปิดกว้างและใจกว้าง

we urgently need a new vision,

เราต้องการทัศนวิสัยใหม่อย่างเร่งด่วน

a vision of a more tolerant, inclusive globalization,

ทัศนวิสัยแห่งโลกาภิวัตน์ที่ใจกว้างและ มีความเป็นองค์รวมสากลมากกว่าเดิม

one that brings people with us rather than leaving them behind.

ที่จะพาผู้คนไปกับเรามากกว่าทิ้งไว้เบื้องหลัง

That vision of globalization

ทัศนวิสัยแห่งโลกาภิวัตน์นั้น

is one that has to start by a recognition of the positive benefits of globalization.

คือทัศนวิสัยที่ต้องเริ่มด้วยการเข้าใจ ถึงผลประโยชน์เชิงบวกของโลกาภิวัตน์

The consensus amongst economists

ความเห็นที่ตรงกันในบรรดานักเศรษฐศาสตร์

is that free trade, the movement of capital,

ก็คือการค้าเสรี การเคลื่อนย้ายเงินทุน

the movement of people across borders

การเคลื่อนย้ายของประชาชนข้ามพรมแดน

benefit everyone on aggregate.

จะเป็นประโยชน์ต่อทุกคนโดยรวม

The consensus amongst international relations scholars

ความเห็นที่ตรงกันของบรรดานักวิชาการ ด้านความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ

is that globalization brings interdependence,

คือโลกาภิวัตน์นั้น จะนำไปสู่การพึ่งพากันและกัน

which brings cooperation and peace.

ซึ่งจะนำมาซึ่งการร่วมมือกันและสันติภาพ

But globalization also has redistributive effects.

แต่โลกาภิวัตน์ยังมีผล ในเรื่องการจัดสรรปันส่วนใหม่

It creates winners and losers.

มันสร้างผู้ชนะและผู้แพ้

To take the example of migration,

ยกตัวอย่างเช่น การอพยพ

we know that immigration is a net positive for the economy as a whole

เรารู้ว่าการอพยพเป็นผลดีต่อเศรษฐกิจโดยรวม

under almost all circumstances.

ภายใต้สถานการณ์ส่วนใหญ่เกือบทั้งหมด

But we also have to be very aware

แต่เรายังต้องระวังให้มาก

that there are redistributive consequences,

ว่ามันจะมีผลต่าง ๆ ตามมา

that importantly, low-skilled immigration

ที่สำคัญก็คือ การอพยพของแรงงานไร้ฝีมือ

can lead to a reduction in wages for the most impoverished in our societies

อาจนำไปสู่การลดค่าแรง ของคนยากจนที่สุดในสังคมเรา

and also put pressure on house prices.

และยังสร้างแรงกดดันในเรื่องราคาที่อยู่อาศัย

That doesn't detract from the fact that it's positive,

นั่นไม่ได้ลดความสำคัญต่อข้อเท็จจริงที่ว่า มันส่งผลดีลงไปแต่อย่างใด

but it means more people have to share in those benefits

แต่หมายความว่า เราจะต้องแบ่งผลประโยชน์ ให้กับคนจำนวนมากขึ้น

and recognize them.

และยอมรับในตัวพวกเขา

In 2002, the former Secretary-General of the United Nations, Kofi Annan,

ปี ค.ศ. 2002 อดีตเลขาธิการสหประชาชาติ นายโคฟี อันนัน

gave a speech at Yale University,

ได้กล่าวในปาฐกถาที่มหาวิทยาลัยเยล

and that speech was on the topic of inclusive globalization.

และหัวข้อในการปาฐกถานั้นก็เกี่ยวข้องกับ โลกาภิวัตน์ในแบบครอบคลุม

That was the speech in which he coined that term.

นั่นเป็นปาฐกถาที่เขาได้บัญญัติคำดังกล่าว

And he said, and I paraphrase,

และเขาได้กล่าวเอาไว้ แล้วผมก็ถอดความได้ว่า

"The glass house of globalization has to be open to all

"เรือนกระจกแห่งโลกาภิวัตน์ ควรจะเปิดกว้างสำหรับทุกคน

if it is to remain secure.

หากต้องการคงไว้ซึ่งความมั่นคง

Bigotry and ignorance

ความดื้อรั้นและความโง่เขลา

are the ugly face of exclusionary and antagonistic globalization."

คือโฉมหน้าที่น่าชังของการกีดกัน และเป็นปฏิปักษ์ต่อโลกาภิวัตน์

That idea of inclusive globalization was briefly revived in 2008

แนวคิดเรื่องโลกาภิวัตน์แบบครอบคลุม ได้รับการฟื้นฟูขึ้นในช่วงสั้น ๆ ในปี ค.ศ. 2008

in a conference on progressive governance

ในการประชุมเพื่อความก้าวหน้าธรรมาภิบาล

involving many of the leaders of European countries.

ที่มีผู้นำจากประเทศยุโรปมากมายเข้าร่วมประชุม

But amid austerity and the financial crisis of 2008,

แต่ท่ามกลางข้อจำกัดและวิกฤติการเงิน ในปี ค.ศ. 2008

the concept disappeared almost without a trace.

แนวคิดนี้จึงหายไปจนแทบไม่เหลือร่องรอย

Globalization has been taken to support a neoliberal agenda.

โลกาภิวัตน์ถูกใช้เพื่อสนับสนุนวาระเสรีนิยมใหม่

It's perceived to be part of an elite agenda

มันถูกทำให้เข้าใจว่า มันเป็นส่วนหนึ่งของวาระชนชั้นนำ

rather than something that benefits all.

แทนที่จะเป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อทุกคน

And it needs to be reclaimed on a far more inclusive basis

และมันจะต้องถูกนำกลับมาใหม่ ให้มีพื้นฐานที่ครอบคลุมมากกว่าเดิม

than it is today.

มากกว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

So the question is, how can we achieve that goal?

ฉะนั้นคำถามก็คือ เราจะบรรลุเป้าหมายนั้นได้อย่างไร

How can we balance on the one hand addressing fear and alienation

เราจะสร้างสมดุลได้อย่างไร ระหว่างความกลัวและความบาดหมาง

while on the other hand refusing vehemently

กับการปฎิเสธอย่างรุนแรง ที่เกิดขึ้นในขณะเดียวกัน

to give in to xenophobia and nationalism?

ที่จะยอมจำนนให้กับความกลัว ต่อชาวต่างชาติและลัทธิชาตินิยม

That is the question for all of us.

นั่นเป็นคำถามสำหรับเราทุกคน

And I think, as a social scientist,

และในฐานะนักสังคมศาสตร์ ผมคิดว่า

that social science offers some places to start.

สังคมศาสตร์นั้นได้เสนอจุดเริ่มต้นเอาไว้ให้

Our transformation has to be about both ideas and about material change,

การปฏิรูปของเรานั้นควรที่จะเกี่ยวข้องกับ ทั้งแนวคิดและการเปลี่ยนแปลงทางวัตถุ

and I want to give you four ideas as a starting point.

และผมอยากจะให้แนวคิดทั้งสี่กับคุณ เป็นจุดเริ่มต้น

The first relates to the idea of civic education.

แนวคิดแรกเกี่ยวข้องกับ แนวคิดการศึกษาของพลเมือง

What stands out from Brexit

สิ่งที่เห็นได้ชัดจาก เบร็กซิท ก็คือ

is the gap between public perception and empirical reality.

ช่องว่างระหว่างความเข้าใจของประชาชน กับความเป็นจริง

It's been suggested that we've moved to a postfactual society,

มีการชี้ให้เราเห็นว่าเราได้เคลื่อนเข้าสู่ สังคมหลังข้อเท็จจริง

where evidence and truth no longer matter,

ที่ซึ่งหลักฐานและความจริงนั้น ไม่ได้เป็นสิ่งสำคัญอีกต่อไป

and lies have equal status to the clarity of evidence.

และคำโกหกก็มีฐานะเท่า ๆ กัน กับความชัดเจนของหลักฐาน

So how can we --

แล้วพวกเราจะ --

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

How can we rebuild respect for truth and evidence into our liberal democracies?

สร้างความเชื่อถือให้ความจริงกับหลักฐาน ขึ้นใหม่ในโลกเสรีประชาธิปไตยได้อย่างไร

It has to begin with education,

มันต้องเริ่มต้นด้วยการศึกษา

but it has to start with the recognition that there are huge gaps.

แต่มันต้องเริ่มจากการยอมรับว่า มันมีช่องว่างความเหลื่อมล้ำที่ใหญ่มาก

In 2014, the pollster Ipsos MORI

ในปี ค.ศ. 2014 สำนักประชาพิจารณ์ Ipsos MORI

published a survey on attitudes to immigration,

ได้ตีพิมพ์ผลสำรวจทัศนคติ ต่อการอพยพย้ายถิ่น

and it showed that as numbers of immigrants increase,

และมันแสดงให้เห็นว่า เมื่อจำนวนผู้อพยพเพิ่มสูงขึ้น

so public concern with immigration also increases,

ความกังวลของประชาชน ต่อการอพยพย้ายถิ่นก็ยิ่งเพิ่มขึ้นตามไปด้วย

although it obviously didn't unpack causality,

แม้ว่ามันไม่ได้จะแก้ข้อสงสัย ให้เราได้อย่างชัดเจน

because this could equally be to do not so much with numbers

เพราะความกังวลนี้ก็คงมากพอ ๆ กัน แต่มัน คงไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องของจำนวนมากนัก

but the political and media narrative around it.

แต่เกี่ยวข้องกับเรื่องราวทางการเมือง และสื่อที่เกี่ยวข้องกับมันมากกว่า

But the same survey also revealed

ทว่าผลสำรวจเดียวกันนี้ยังเปิดเผยถึง

huge public misinformation

การได้รับข้อมูลอย่างไม่ถูกต้องของประชาชน

and misunderstanding about the nature of immigration.

และความเข้าใจผิด ในเรื่องธรรมชาติของการอพยพ

For example, in these attitudes in the United Kingdom,

ตัวอย่างเช่น ความเห็นเหล่านี้ในสหราชอาณาจักร

the public believed that levels of asylum

ประชาชนเชื่อว่าระดับการขอลี้ภัย

were a greater proportion of immigration than they were,

คิดเป็นสัดส่วนที่มากของการอพยพ มากกว่าความเป็นจริง

but they also believed the levels of educational migration

แต่พวกเขายังเชื่ออีกว่า ระดับผู้อพยพที่มีการศึกษานั้น

were far lower as a proportion of overall migration

คิดเป็นสัดส่วนที่น้อยกว่า ระดับที่แท้จริงของผู้อพยพมาก

than they actually are.

มากกว่าที่พวกเขาเป็นจริงๆ

So we have to address this misinformation,

ฉะนั้นเราต้องพูดถึงเรื่องข้อมูลที่ไม่ถูกต้องนี้

the gap between perception and reality on key aspects of globalization.

ช่องว่างระหว่างแนวคิดกับความเป็นจริง ในแง่มุมสำคัญของโลกาภิวัตน์

And that can't just be something that's left to our schools,

และเราจะปล่อยให้มันเป็นความรับผิด ของโรงเรียนแต่เพียงผู้เดียวไม่ได้

although that's important to begin at an early age.

แม้ว่ามันสำคัญที่จะเริ่มให้การศึกษาเรื่องนี้ ตั้งแต่เด็ก ๆ

It has to be about lifelong civic participation

มันจะต้องมาจากความร่วมมือของพลเมือง ในแบบระยะยาว

and public engagement that we all encourage as societies.

และการมีส่วนร่วมของประชาชน ที่เราทุกคนสนับสนุนในฐานะกลุ่มสังคม

The second thing that I think is an opportunity

ประการที่สองที่ผมคิดคือโอกาส

is the idea to encourage more interaction across diverse communities.

คือแนวคิดที่จะสนับสนุนการปฏิสัมพันธ์ต่อกัน ของกลุ่มสังคมที่หลากหลาย

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

One of the things that stands out for me very strikingly,

สิ่งหนึ่งที่โดดเด่นมากสำหรับผม

looking at immigration attitudes in the United Kingdom,

เมื่อพิจารณาแนวคิดเกี่ยวกับการอพยพ ในสหราชอาณาจักร

is that ironically, the regions of my country

ที่ตลกก็คือภูมิภาคต่าง ๆ ของประเทศผม

that are the most tolerant of immigrants

ซึ่งเป็นภูมิภาค ที่เปิดกว้างต่อผู้อพยพมากที่สุด

have the highest numbers of immigrants.

มีจำนวนผู้อพยพที่สูงที่สุด

So for instance, London and the Southeast have the highest numbers of immigrants,

เช่น ลอนดอนและทางตะวันออกเฉียงใต้ มีจำนวนผู้อพยพสูงสุด

and they are also by far the most tolerant areas.

และยังเป็นพื้นที่ ที่เปิดกว้างมากที่สุดอีกด้วย

It's those areas of the country that have the lowest levels of immigration

พื้นที่ที่มีระดับการอพยพที่ต่ำสุดต่างหาก

that actually are the most exclusionary and intolerant towards migrants.

ที่จริง ๆ แล้วเป็นการไม่รับฟังและ ใจแคบอย่างที่สุดต่อผู้อพยพ

So we need to encourage exchange programs.

ดังนั้นเราต้องสนับสนุน โครงการแลกเปลี่ยนต่าง ๆ

We need to ensure that older generations who maybe can't travel

เพื่อให้แน่ใจว่าคนรุ่นเก่า ที่อาจจะไม่สามารถเดินทางไปไหนได้

get access to the Internet.

ได้เข้าถึงอินเทอร์เน็ต

We need to encourage, even on a local and national level,

เราต้องสนับสนุน ทั้งในระดับท้องถิ่นและระดับชาติ

more movement, more participation,

ในเรื่องการเคลื่อนไหวที่มากขึ้น การมีส่วนร่วมที่มากขึ้น

more interaction with people who we don't know

การมีปฏิสัมพันธ์ที่มากขึ้น กับผู้คนที่เราไม่รู้จัก

and whose views we might not necessarily agree with.

และผู้ที่มีมุมมองในแบบที่เราอาจไม่ จำเป็นต้องเห็นพ้องต้องกับพวกเขา

The third thing that I think is crucial, though,

ประการที่สามที่ผมคิดมีความสำคัญมาก

and this is really fundamental,

และมันเป็นพื้นฐานหลักจริง ๆ

is we have to ensure that everybody shares

ซึ่งก็คือ เราจะต้องทำให้มั่นใจ ว่าทุกคนจะได้ส่วนแบ่ง

in the benefits of globalization.

จากผลประโยชน์ของโลกาภิวัตน์

This illustration from the Financial Times post-Brexit is really striking.

ภาพภายหลัง เบร็กซิท จากนิตยสาร ไฟแนนเชียล ไทม์ส นี้ น่าทึ่งจริง ๆ

It shows tragically that those people who voted to leave the European Union

มันแสดงให้เห็นว่า คนที่โหวตออกจากสหภาพยุโรปนั้น

were those who actually benefited the most materially

แท้จริงแล้วเป็นคนที่จะได้ประโยชน์ เป็นชิ้นเป็นอันที่สุด

from trade with the European Union.

จากการค้าขายกับสหภาพยุโรป

But the problem is that those people in those areas

แต่ปัญหาก็คือ คนเหล่านั้นในพื้นที่เหล่านั้น

didn't perceive themselves to be beneficiaries.

ไม่ได้รับรู้ว่าพวกเขาเองเป็นผู้ได้ประโยชน์

They didn't believe that they were actually getting access

พวกเขาไม่เชื่อว่าพวกเขาจะได้เข้าถึง

to material benefits of increased trade and increased mobility around the world.

ประโยชน์สำคัญจากการเพิ่มขึ้น ทางการค้าและการโยกย้ายทั่วโลก

I work on questions predominantly to do with refugees,

ผมพยายามหาคำตอบ ในการแก้ไขเรื่องผู้ลี้ภัย

and one of the ideas I spent a lot of my time preaching,

และแนวคิดหนึ่งที่ผมให้เวลากับมันมาก ในการนำเสนอมัน

mainly to developing countries around the world,

ต่อประเทศกำลังพัฒนาทั่วโลก

is that in order to encourage the integration of refugees,

ก็คือ เพื่อที่จะส่งเสริม การหลอมรวมตัวกันของผู้ลี้ภัย

we can't just benefit the refugee populations,

เราจะคอยแต่เก็บเกี่ยวผลประโยชน์ จากประชากรผู้ลี้ภัยไม่ได้

we also have to address the concerns of the host communities in local areas.

เราควรตระหนักถึงความกังวล ของชุมชนเจ้าบ้านในท้องที่นั้น ๆ ด้วย

But in looking at that,

แต่เมื่อพิจารณาดูแล้ว

one of the policy prescriptions is that we have to provide

ข้อกำหนดนโยบายหนึ่งก็คือเราต้องจัดหา

disproportionately better education facilities, health facilities,

สวัสดิการการศึกษาและสุขภาพ ที่มีสัดส่วนที่ดีกว่านี้

access to social services

การเข้าถึงบริการทางสังคม

in those regions of high immigration

ในพื้นที่เหล่านั้นที่มีการอพยพย้ายถิ่นสูง

to address the concerns of those local populations.

เพื่อตระหนักถึงกังวล ของประชากรท้องถิ่นนั้น ๆ

But while we encourage that around the developing world,

แต่ในขณะที่เราส่งเสริมสิ่งนี้ ให้กับประเทศที่กำลังพัฒนา

we don't take those lessons home

เราไม่ได้นำบทเรียนเหล่านั้น ติดตัวกลับบ้านมาด้วย

and incorporate them in our own societies.

และไม่ได้หลอมรวมพวกมัน เข้ากับกลุ่มสังคมของเราเอง

Furthermore, if we're going to really take seriously

ยิ่งกว่านั้น ถ้าหากเราต้องการให้มั่นใจได้ว่า

the need to ensure people share in the economic benefits,

ผู้คนจะได้ส่วนแบ่งผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจ อย่างจริงจังกันจริง ๆ

our businesses and corporations need a model of globalization

ธุรกิจและบริษัทเรา ต้องการแบบอย่างของโลกาภิวัตน์

that recognizes that they, too, have to take people with them.

ที่รับรู้ว่าพวกเขาด้วยนั่นแหละ ที่จะต้องรับผู้คนไปด้วยกัน

The fourth and final idea I want to put forward

แนวคิดประการที่สี่ และเป็นแนวคิดสุดท้ายที่ผมอยากจะผลักดัน

is an idea that we need more responsible politics.

คือแนวคิดที่ว่า เราต้องการการเมือง ที่มีความรับผิดชอบมากกว่านี้

There's very little social science evidence

มีหลักฐานทางสังคมศาสตร์อยู่น้อยมาก

that compares attitudes on globalization.

ที่เปรียบเทียบทัศนคติที่มีต่อโลกาภิวัตน์

But from the surveys that do exist,

แต่จากผลสำรวจที่มีอยู่

what we can see is there's huge variation across different countries

เราเห็นได้ว่ามีความแตกต่างมากมาย ระหว่างประเทศต่าง ๆ

and time periods in those countries

และช่วงเวลาในประเทศเหล่านั้น

for attitudes and tolerance

สำหรับแนวคิดและการเปิดกว้าง

of questions like migration and mobility on the one hand

ต่อปัญหาอย่างการอพยพและ การโยกย้ายในแง่มุมหนึ่ง

and free trade on the other.

และการค้าเสรีในอีกแง่มุนหนึ่ง

But one hypothesis that I think emerges from a cursory look at that data

แต่สมมติฐานหนึ่งที่ผมคิดว่า มันเกิดขึ้นจากการดูข้อมูลคร่าว ๆ

is the idea that polarized societies are far less tolerant of globalization.

ก็คือแนวคิดที่แบ่งสังคมออกเป็นขั้ว มีความเปิดกว้างต่อโลกาภิวัตน์น้อยกว่ามาก

It's the societies like Sweden in the past,

เป็นสภาพสังคมที่เหมือนกับสวีเดนในอดีต

like Canada today,

เหมือนกับแคนาดาในทุกวันนี้

where there is a centrist politics,

ที่ซึ่งมีความคิดทางการเมืองเป็นกลาง

where right and left work together,

ที่ซึ่งฝ่ายขวาและฝ่ายซ้ายมาทำงานร่วมกัน

that we encourage supportive attitudes towards globalization.

ที่เราส่งเสริมทัศนคติที่สนับสนุนโลกาภิวัตน์

And what we see around the world today is a tragic polarization,

และสิ่งที่เราเห็นทั่วโลกในตอนนี้ ก็คือการแบ่งขั้วอันแสนเศร้า

a failure to have dialogue between the extremes in politics,

ความล้มเหลวในการเจรจา ท่ามกลางการเมืองที่สุดโต่ง

and a gap in terms of that liberal center ground

และช่องว่างในเรื่อง พื้นฐานกลางของความเสรี

that can encourage communication and a shared understanding.

ที่สามารถสนับสนุนการสื่อสาร และความเข้าใจร่วมกัน

We might not achieve that today,

เราอาจยังไม่บรรลุผลนั้นในวันนี้

but at the very least we have to call upon our politicians and our media

แต่อย่างน้อยที่สุด เราก็ได้เรียกร้องกับนักการเมืองและสื่อ

to drop a language of fear and be far more tolerant of one another.

เพื่อทิ้งภาษาแห่งความกลัว และเปิดใจให้กว้างต่อกันและกัน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

These ideas are very tentative,

ความคิดเหล่านี้ยังไม่สมบูรณ์อย่างเต็มที่

and that's in part because this needs to be an inclusive and shared project.

ส่วนหนึ่งก็เพราะมันต้องเป็นโครงการ ที่ได้รับความร่วมมือและการมีส่วนร่วม

I am still British.

ผมยังคงเป็นคนอังกฤษ

I am still European.

ผมยังคงเป็นคนยุโรป

I am still a global citizen.

ผมยังคงเป็นพลเมืองโลก

For those of us who believe

สำหรับพวกเราผู้ที่เชื่อว่า

that our identities are not mutually exclusive,

ตัวตนของพวกเรานั้น ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกัน

we have to all work together

พวกเราต้องทำงานร่วมกัน

to ensure that globalization takes everyone with us

เพื่อให้แน่ใจว่า โลกาภิวัตน์จะนำพาเราไปด้วยกัน

and doesn't leave people behind.

และไม่ปล่อยผู้คนทิ้งไว้ให้อยู่เบื้องหลัง

Only then will we truly reconcile democracy and globalization.

เมื่อนั้นแหละ เราจึงจะเชื่อมประชาธิปไตย กับโลกาภิวัตน์ได้อย่างแท้จริง

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)