Why Brexit happened -- and what to do next | Alexander Betts

Translator: Safa Haratian Reviewer: soheila Jafari

I am British.

من بریتانیایی‌ام

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

Never before has the phrase "I am British" elicited so much pity.

عبارت «من بریتانیایی‌ام» هیچ‌وقت تا این اندازه ترحم‌ برانگیز نبوده

(Laughter)

(خنده)

I come from an island where many of us like to believe

من از جزیره‌ای می‌آیم که خیلی از ما دوست داریم باور کنیم که

there's been a lot of continuity over the last thousand years.

در طی هزاران سال گذشته شاهد استمرار بوده.

We tend to have historically imposed change on others

ما از نظر تاریخی همیشه بر دیگران تاثیرگذار بوده‌ایم

but done much less of it ourselves.

اما خودمان از این تاثیر بی‌بهره بوده‌ایم.

So it came as an immense shock to me

بنابراین برای من تکان‌دهنده بود

when I woke up on the morning of June 24

وقتی صبح ۲۴ ژوئن از خواب بلند شدم

to discover that my country had voted to leave the European Union,

تا دریافتم که کشورم به خروج از اتحادیه اروپا رای داده است.

my Prime Minister had resigned,

نخست‌وزیرم استعفا کرده،

and Scotland was considering a referendum

و اسکاتلند در حال بررسی یک رفراندوم است

that could bring to an end the very existence of the United Kingdom.

که می‌تواند به پایان موجودیت فعلی پادشاهی انگلستان منجر شود.

So that was an immense shock for me,

برایم بسیار تکان‌دهنده بود،

and it was an immense shock for many people,

برای خیلی‌ها تکان‌دهنده بود،

but it was also something that, over the following several days,

و در عین‌حال اتفاقی بود که در طی روزهای بعد

created a complete political meltdown

بحران سیاسی عظیمی را

in my country.

در کشورم رقم زد.

There were calls for a second referendum,

صحبت‌هایی از رفراندوم دوم بود،

almost as if, following a sports match,

انگار که در یک مسابقه‌ ورزشی

we could ask the opposition for a replay.

تقاضای بازبینی صحنه کنیم.

Everybody was blaming everybody else.

همه بقیه را سرزنش می‌کردند.

People blamed the Prime Minister

مردم نخست‌وزیر را سرزنش می‌کردند

for calling the referendum in the first place.

که در ابتدا طرح رفراندوم را مطرح کرد.

They blamed the leader of the opposition for not fighting it hard enough.

بقیه رهبر اپوزیسیون را سرزنش می‌کردند که به اندازه‌ کافی مخالف نکرده است.

The young accused the old.

جوان‌ترها مسن‌ها را سرزنش می‌کردند.

The educated blamed the less well-educated.

تحصیل‌کرده‌ها آدم‌های کم‌درس‌خوانده را.

That complete meltdown was made even worse

تراژیک‌ترین بخش ماجرا

by the most tragic element of it:

بحران را عمیق‌تر هم کرد:

levels of xenophobia and racist abuse in the streets of Britain

بیگانه‌هراسی و نژادپرستی در خیابان‌های بریتانیا

at a level that I have never seen before

به سطحی رسید که تا پیش از این

in my lifetime.

در تمام عمرم ندیده بودم.

People are now talking about whether my country is becoming a Little England,

مردم راجع به این حرف می‌زدند که آیا کشورم به یک بریتانیای کوچک تبدیل خواهد شد؟

or, as one of my colleagues put it,

یا آن‌طور که خیلی از همکارانم می‌گفتند

whether we're about to become a 1950s nostalgia theme park

به یک شهربازی نوستالژیک دهه پنجاهی

floating in the Atlantic Ocean.

در اقیانوس اطلس تبدیل خواهیم شد.

(Laughter)

(خنده)

But my question is really,

اما سوالم این است که

should we have the degree of shock that we've experienced since?

آیا واقعا باید از این مساله این‌قدر متعجب می‌شدیم؟

Was it something that took place overnight?

آیا این اتفاق یک شبه افتاده؟

Or are there deeper structural factors that have led us to where we are today?

و یا عوامل ساختاری عمیقی درکارند که ما را به جایی که امروز هستیم کشانده؟

So I want to take a step back and ask two very basic questions.

بنابراین می‌خواهم یک قدم به عقب برگردم و دو سوال اساسی مطرح کنم.

First, what does Brexit represent,

اول این‌که؛ برکسیت (خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا) نشانه‌ چیست؟

not just for my country,

نه تنها برای کشورم،

but for all of us around the world?

بلکه برای همه ما در سراسر دنیا.

And second, what can we do about it?

و سوال دوم این‌که برای آن چه‌کار می‌توانیم بکنیم؟

How should we all respond?

چطور باید به آن واکنش نشان دهیم؟

So first, what does Brexit represent?

پس اول؛ برکسیت نشانه‌ چیست؟

Hindsight is a wonderful thing.

«ادراک» مبحث شگفت‌انگیزی‌ست.

Brexit teaches us many things about our society

برکسیت درس‌های زیادی درباره اجتماع ما و نیز درباره جوامع سراسر دنیا

and about societies around the world.

به ما می‌آموزد.

It highlights in ways that we seem embarrassingly unaware of

به ما نشان می‌دهد که چطور به طرز شرم‌آوری ناآگاهیم از این‌که

how divided our societies are.

جوامع‌مان از هم جدا افتاده‌‌اند.

The vote split along lines of age, education, class and geography.

رای‌هایی که داده شد، خطوطی بین سن، تحصیلات طبقه و جغرافیا ترسیم کرد.

Young people didn't turn out to vote in great numbers,

بخش قابل‌توجهی از نسل جوان حاضر به رای دادن نشدند،

but those that did wanted to remain.

اما آن‌هایی که رای دادند خواستار ماندن بودند.

Older people really wanted to leave the European Union.

پیرترها واقعا می‌خواستند که از اتحادیه اروپا جدا شوند.

Geographically, it was London and Scotland that most strongly committed

از نظر جغرافیایی لندن و اسکاتلند متعهدانه خواستار ماندن

to being part of the European Union,

در اتحادیه اروپا بودند.

while in other parts of the country there was very strong ambivalence.

در حالی‌‌که بخش‌های دیگر کشور بسیار نامطمئن بودند.

Those divisions are things we really need to recognize and take seriously.

همین افتراق‌هاست که واقعا باید شناخته و جدی گرفته شوند.

But more profoundly, the vote teaches us something

اما نتیجه‌ رای‌گیری به‌طور عمیق‌تر درس دیگری نیز درباره

about the nature of politics today.

ماهیت سیاست امروز به ما می‌آموزد.

Contemporary politics is no longer just about right and left.

در سیاست معاصر دیگر فقط صحبت چپ و راست نیست.

It's no longer just about tax and spend.

دیگر درباره مالیات و مخارج نیست.

It's about globalization.

بلکه درباره جهانی‌شدن است.

The fault line of contemporary politics is between those that embrace globalization

خط جداکننده در سیاست معاصر بین آن‌هایی‌ست که از جهانی‌شدن استقبال می‌‌کنند

and those that fear globalization.

و آن‌هایی که از جهانی‌شدن هراس دارند.

(Applause)

(تشویق)

If we look at why those who wanted to leave --

اگر نگاهی به آن‌هایی که خواستار ترک بودند بیاندازیم --

we call them "Leavers," as opposed to "Remainers" --

«ترک‌کنندگان» در مقابل «طرفداران ماندن» --

we see two factors in the opinion polls

دو فاکتور در رای‌گیری می‌بینیم

that really mattered.

که بسیار مهم‌اند.

The first was immigration, and the second sovereignty,

اول مهاجرت و دوم حق حاکمیت،

and these represent a desire for people to take back control of their own lives

و این نشان‌دهنده‌ی تمایل مردم به به‌دست گرفتن کنترل زندگی‌شان است

and the feeling that they are unrepresented by politicians.

و این حس که آن‌ها نماینده‌ای در بین سیاسیون ندارند.

But those ideas are ones that signify fear and alienation.

اما این‌ها ایده‌هایی هستند که بر ترس و بیگانگی دلالت دارند

They represent a retreat back towards nationalism and borders

و بازگشت به ملی‌گرایی و مرزها را نمایندگی می‌کنند

in ways that many of us would reject.

به طریقی که خیلی از ماها آن‌را رد می‌‌کنیم.

What I want to suggest is the picture is more complicated than that,

آن‌چه من می‌‌خواهم بگویم این است که تصویر بسیار پیچیده‌تر از این است

that liberal internationalists,

که انترناسیونالیست‌های لیبرال

like myself, and I firmly include myself in that picture,

مانند من - و من خودم را قویا در این تصویر می‌بینم -

need to write ourselves back into the picture

لازم است که خودمان را در این تصویر ببینیم

in order to understand how we've got to where we are today.

تا بتوانیم بفهمیم که چطور به این‌ جایی که امروز هستیم رسیدیم.

When we look at the voting patterns across the United Kingdom,

اگر به الگوی رای‌ها در سراسر انگلستان نگاه کنیم،

we can visibly see the divisions.

به‌ وضوح می‌توانیم این تقسیم‌بندی را ببینیم.

The blue areas show Remain

مناطق آبی به ماندن

and the red areas Leave.

و مناطق قرمز به خروج رای داده‌اند.

When I looked at this,

وقتی که این تصویر را دیدم،

what personally struck me was the very little time in my life

چیزی که مرا تکان داد این بود که در تمام طول عمرم

I've actually spent in many of the red areas.

زمان‌های خیلی کمی را در مناطق قرمز گذرانده‌ام.

I suddenly realized that, looking at the top 50 areas in the UK

با نگاه به ۵۰ منطقه‌ای از انگلستان که بالاترین رای به خروج را داده‌اند،

that have the strongest Leave vote,

ناگهان دریافتم که

I've spent a combined total of four days of my life in those areas.

در مجموع ۴ روز از زندگی‌ام را در آن مناطق گذرانده‌ام.

In some of those places,

در بعضی از آن مناطق

I didn't even know the names of the voting districts.

حتا نام حوزه‌ی رای‌گیری را بلد نبودم.

It was a real shock to me,

این ضربه‌ی بزرگی برای من بود،

and it suggested that people like me

و نشان‌دهنده‌ این بود که افرادی مثل من

who think of ourselves as inclusive, open and tolerant,

که خودشان را به‌عنوان آدم‌هایی با ذهن باز و آزاد اندیش می‌شناسند،

perhaps don't know our own countries and societies

ممکن است کشور و جامعه خودشان را به‌خوبی نشناسند

nearly as well as we like to believe.

دست‌کم به آن خوبی که دوست داریم باور کنیم که می‌شناسیم.

(Applause)

(تشویق)

And the challenge that comes from that is we need to find a new way

و چالشی که مطرح می‌شود این است که باید به‌دنبال راه تازه‌ای برای

to narrate globalization to those people,

روایت کردن جهانی‌شدن برای آن مردم باشیم،

to recognize that for those people who have not necessarily been to university,

برای آن‌هایی که لزوما دانشگاه نرفته‌اند،

who haven't necessarily grown up with the Internet,

آن‌هایی که لزوما با اینترنت بزرگ نشده‌اند،

that don't get opportunities to travel,

کسانی که فرصت سفر کردن نداشته‌اند،

they may be unpersuaded by the narrative that we find persuasive

با ادبیاتی که فکر می‌کردیم متقاعدکننده است، قانع نشده‌اند

in our often liberal bubbles.

در حباب اندیشه‌ی آزادی‌خواهانه‌مان.

(Applause)

(تشویق)

It means that we need to reach out more broadly and understand.

این بدان معنی‌ست که باید دیدی وسیع‌تر داشته باشیم و بفهمیم.

In the Leave vote, a minority have peddled the politics of fear and hatred,

در مناطقی که به خروج رای داده‌اند یک اقلیت محدود با سیاست ایجاد ترس

creating lies and mistrust

و نفرت، جو دروغ و بی‌اعتمادی درست کرده‌اند

around, for instance, the idea that the vote on Europe

به‌طور مثال، این ایده که رای به ماندن در اروپا

could reduce the number of refugees and asylum-seekers coming to Europe,

می‌تواند به کاهش تعداد پناهندگان و پناهجویان در اروپا منجر شود،

when the vote on leaving had nothing to do with immigration

در حالی‌که رای به خروج هیچ ارتباطی با مهاجرت از کشورهای خارج

from outside the European Union.

به اتحادیه اروپا ندارد.

But for a significant majority of the Leave voters

اما برای بخش عمده‌ای از رای‌دهندگان به خروج

the concern was disillusionment with the political establishment.

دغدغه، سرخوردگی از تشکیلات سیاسی بود.

This was a protest vote for many,

برای خیلی‌ها این یک رای اعتراضی بود،

a sense that nobody represented them,

به مفهوم این‌که کسی آن‌ها را نمایندگی نمی‌کند،

that they couldn't find a political party that spoke for them,

که نمی‌توانند حزب سیاسی‌ای را که زبان آن‌ها باشد پیدا کنند،

and so they rejected that political establishment.

بنابراین کلیت آن تشکیلات سیاسی را رد می‌کنند.

This replicates around Europe and much of the liberal democratic world.

و این در سراسر اروپا و بخش بزرگی از جهان لیبرال دموکرات تکرارشدنی‌ست.

We see it with the rise in popularity of Donald Trump in the United States,

این مساله را ما در افزایش محبوبیت دونالد ترامپ در ایالات متحده هم می‌بینیم،

with the growing nationalism of Viktor Orbán in Hungary,

با رشد ناسیونالیزم ویکتور اوربان در مجارستان،

with the increase in popularity of Marine Le Pen in France.

با افزایش محبوبیت مارین لو پن در فرانسه.

The specter of Brexit is in all of our societies.

شبح «برکسیت» در تمامی جوامع ما حاضر است.

So the question I think we need to ask is my second question,

بنابراین سوالی که فکر می‌کنم باید پرسیده شود، سوال دومم است،

which is how should we collectively respond?

که پاسخ جمعی ما چطور خواهد بود؟

For all of us who care about creating liberal, open, tolerant societies,

برای همه ما که به‌دنبال ایجاد جوامع لیبرال، باز و مداراگر هستیم،

we urgently need a new vision,

به‌شدت نیازمند چشم‌انداز تازه‌ای هستیم،

a vision of a more tolerant, inclusive globalization,

چشم‌اندازی برای جهانی مداراگر و همه‌شمول،

one that brings people with us rather than leaving them behind.

جهانی که مردم را با ما همراه می‌کند به‌جای آن‌که آن‌ها را نادیده بگیرد.

That vision of globalization

این چشم‌‌انداز جهانی‌شدن

is one that has to start by a recognition of the positive benefits of globalization.

همانی‌ست که باید با شناخت مواهب جهانی‌شدن آغاز شود.

The consensus amongst economists

اجماع میان اقتصاددانان

is that free trade, the movement of capital,

این است که تجارت آزاد، گردش سرمایه،

the movement of people across borders

و جابه‌جایی مردم بین مرزها

benefit everyone on aggregate.

در مجموع به نفع همگان است.

The consensus amongst international relations scholars

اجماع میان محققان روابط بین‌الملل

is that globalization brings interdependence,

این است که جهانی‌شدن به ایجاد وابستگی متقابل منجر می‌شود

which brings cooperation and peace.

که تشریک مساعی و صلح به‌همراه خواهد داشت.

But globalization also has redistributive effects.

با این‌حال جهانی شدن اثراتی نیز به‌دنبال خواهد داشت.

It creates winners and losers.

برنده و بازنده درست خواهد کرد.

To take the example of migration,

اگر مثال مهاجرت را در نظر بگیریم،

we know that immigration is a net positive for the economy as a whole

می‌دانیم که در مجموع مهاجرت برای اقتصاد به‌عنوان امری مثبت تلقی می‌شود

under almost all circumstances.

تقریبا در هر شرایطی.

But we also have to be very aware

اما در عین حال باید آگاه باشیم که

that there are redistributive consequences,

عواقبی نیز در کار خواهد بود،

that importantly, low-skilled immigration

که مهم‌ترین آن‌ها این است که، مهاجرت افراد با مهارت کم

can lead to a reduction in wages for the most impoverished in our societies

به کاهش دستمزد برای بسیاری از کم‌درآمدهای جوامع ما منجر می‌شود

and also put pressure on house prices.

و نیز قیمت خانه را تحت‌ فشار قرار می‌دهد.

That doesn't detract from the fact that it's positive,

که البته از این حقیقت نمی‌کاهد که امری مثبت است،

but it means more people have to share in those benefits

اما بدان معنی‌ست که این مزایا بین افراد بیشتری

and recognize them.

باید تقسیم شود.

In 2002, the former Secretary-General of the United Nations, Kofi Annan,

در سال ۲۰۰۲ دبیرکل پیشین سازمان ملل کوفی عنان

gave a speech at Yale University,

در دانشگاه ییل سخنرانی ایراد کرد،

and that speech was on the topic of inclusive globalization.

موضوع سخنرانی درباره جهانی‌شدن همگانی بود.

That was the speech in which he coined that term.

در همان سخنرانی بود که این عبارت مطرح شد.

And he said, and I paraphrase,

او گفت (من نقل به مضمون می‌کنم)

"The glass house of globalization has to be open to all

«خانه شیشه‌ای جهانی شدن باید برای همه گشوده باشد

if it is to remain secure.

اگر قرار باشد که امن بماند.

Bigotry and ignorance

تعصب و جهالت

are the ugly face of exclusionary and antagonistic globalization."

سویه‌ی زشت ِ جهانی‌شدن انحصاری و ستیزه‌گر است.»

That idea of inclusive globalization was briefly revived in 2008

ایده‌ی جهانی شدن همه‌شمول در سال ۲۰۰۸ دوباره احیا شد

in a conference on progressive governance

در کنفرانسی درباره حاکمیت‌ مترقی

involving many of the leaders of European countries.

با حضور بسیاری از رهبران کشورهای اتحادیه اروپا.

But amid austerity and the financial crisis of 2008,

اما در میانه‌ی بحران و ریاضت مالی سال ۲۰۰۸

the concept disappeared almost without a trace.

این مفهوم با ردپایی جزیی به فراموشی سپرده شد.

Globalization has been taken to support a neoliberal agenda.

امروزه جهانی شدن به شکل مفهومی برای تقویت تفکر نئولیبرال مطرح شده

It's perceived to be part of an elite agenda

همین‌طور به‌عنوان بخشی از تفکر نخبه‌گرایی شناخته می‌شود

rather than something that benefits all.

به‌جای پدیده‌ای که همگان از آن منتفع می‌شوند.

And it needs to be reclaimed on a far more inclusive basis

و لازم است که نگاهی به مراتب همه‌شمول‌تر از آن‌چه امروز هست

than it is today.

بدان شود.

So the question is, how can we achieve that goal?

اما سوال این است که چطور به این هدف برسیم؟

How can we balance on the one hand addressing fear and alienation

چطور می‌توانیم از طرفی با ترس و بیزاری مواجه شویم

while on the other hand refusing vehemently

و از طرف دیگر به‌شدت در مقابل

to give in to xenophobia and nationalism?

بیگانه‌هراسی و ناسیونالیزم ایستادگی کنیم؟

That is the question for all of us.

این سوالی‌ست برای همه ما.

And I think, as a social scientist,

و من به عنوان یک دانشمند علوم اجتماعی

that social science offers some places to start.

فکر می‌کنم علوم اجتماعی می‌تواند نقطه شروعی به‌دست دهد

Our transformation has to be about both ideas and about material change,

گذار ما باید هم دربردارنده ایده‌ها و هم تغییرات ملموس باشد

and I want to give you four ideas as a starting point.

می‌خواهم چهار ایده به‌عنوان نقطه شروع مطرح کنم.

The first relates to the idea of civic education.

اولی مربوط به ایده‌ی آموزش مدنی است.

What stands out from Brexit

آن‌چه از برکسیت برجسته می‌شود

is the gap between public perception and empirical reality.

شکاف بین درک عمومی و واقعیت تجربی ست.

It's been suggested that we've moved to a postfactual society,

گفته می‌شود که ما به سمت یک جامعه پساواقعی در حرکتیم،

where evidence and truth no longer matter,

جایی که راستی و حقیقت دیگر اهمیتی ندارند،

and lies have equal status to the clarity of evidence.

و دروغ و شفافیت حقیقت در وضعیتی هم‌ارز قرار گرفته‌اند.

So how can we --

پس چطور می‌توانیم ...

(Applause)

(تشویق)

How can we rebuild respect for truth and evidence into our liberal democracies?

در لیبرال دموکراسی‌هایمان چطور می‌توانیم اعتبار حقیقت و راستی را بازسازی کنیم؟

It has to begin with education,

این باید با آموزش آغاز شود،

but it has to start with the recognition that there are huge gaps.

اما پیش از آن باید بپذیریم که شکاف‌هایی عمیق وجود دارد.

In 2014, the pollster Ipsos MORI

در سال ۲۰۱۴ موسسه نظرسنجی ایپسوس موری

published a survey on attitudes to immigration,

نتیجه یک بررسی درباره میل به مهاجرت را منتشر کرد،

and it showed that as numbers of immigrants increase,

که نشان می‌داد هرچه تعداد مهاجرین بیشتر شود

so public concern with immigration also increases,

نگرانی عمومی در خصوص مهاجرت نیز زیادتر خواهد شد،

although it obviously didn't unpack causality,

با این وجود دلایل چرایی این مساله مطرح نشد،

because this could equally be to do not so much with numbers

به این خاطر که چرایی آن نه به اعداد و ارقام

but the political and media narrative around it.

بلکه به روایت‌ سیاسی و رسانه‌ای حول آن مرتبط می‌شد.

But the same survey also revealed

اما همین بررسی نشان داد

huge public misinformation

که تلقی عمومی نادرست و کژفهمی عمیقی

and misunderstanding about the nature of immigration.

در خصوص ماهیت مهاجرت وجود دارد.

For example, in these attitudes in the United Kingdom,

برای مثال در انگلستان

the public believed that levels of asylum

بسیاری بر این باور بودند که سطح پناه‌جویی نسبت بزرگ‌تری از

were a greater proportion of immigration than they were,

کل مهاجرت را به خود اختصاص داده؛ درحالی‌که در واقع این‌طور نبود.

but they also believed the levels of educational migration

و نیز فکر می‌کردند سطح مهاجرت تحصیلی نسبت به کل مهاجرت‌ها

were far lower as a proportion of overall migration

بسیار کمتر از آن‌چیزی بوده

than they actually are.

که در واقعیت بود.

So we have to address this misinformation,

بنابراین باید مراقب این اطلاع‌رسانی غلط باشیم،

the gap between perception and reality on key aspects of globalization.

شکاف بین برداشت و واقعیت در خصوص موضوعات کلیدی جهانی شدن.

And that can't just be something that's left to our schools,

و این چیزی نیست که فقط در مدارس می‌بایست بدان پرداخته شود،

although that's important to begin at an early age.

با این‌که مهم است که از سنین پایین بدان پرداخته شود،

It has to be about lifelong civic participation

اما مساله‌ای‌ست که به‌طور دائم در مشارکت مدنی باید مطرح باشد

and public engagement that we all encourage as societies.

و نیز حس مشارکت عمومی که همه ما به‌عنوان جامعه ‌آن را تشویق می‌کنیم.

The second thing that I think is an opportunity

دومین چیزی که من به‌عنوان یک فرصت بدان می‌نگرم

is the idea to encourage more interaction across diverse communities.

این ایده است که جوامع مختلف به تعامل بیشتر با یکدیگر تشویق شوند.

(Applause)

(تشویق)

One of the things that stands out for me very strikingly,

چیزی که مشخصا برای من برجسته است این است که

looking at immigration attitudes in the United Kingdom,

با نگاه به طرز برخورد با مهاجرت در انگلستان

is that ironically, the regions of my country

به‌طور طعنه‌آمیزی درمی‌یابیم که مناطقی از کشور من که

that are the most tolerant of immigrants

بیشتر با مهاجران مدارا می‌کنند

have the highest numbers of immigrants.

بیشترین تعداد مهاجران را نیز دارند.

So for instance, London and the Southeast have the highest numbers of immigrants,

به‌طور مثال لندن و جنوب‌شرق بیشترین تعداد مهاجران را دارند،

and they are also by far the most tolerant areas.

همین‌ها با فاصله بیشترین مدارا را از خود نشان می‌دهند.

It's those areas of the country that have the lowest levels of immigration

مناطقی از کشور که کمترین تعداد مهاجران را در خود جای داده‌اند

that actually are the most exclusionary and intolerant towards migrants.

همان‌هایی هستند که در واقع انحصارگراترین و نابردبارترین نسبت به مهاجران هستند.

So we need to encourage exchange programs.

بنابراین ما به برنامه‌‌های تبادلی نیازمندیم.

We need to ensure that older generations who maybe can't travel

باید مطمئن شویم که نسل‌های قدیمی‌تر که ممکن است امکان سفر نداشته باشند

get access to the Internet.

به اینترنت دسترسی دارند.

We need to encourage, even on a local and national level,

باید آدم‌ها را در سطح محلی و ملی

more movement, more participation,

به تحرک و مشارکت تشویق کنیم،

more interaction with people who we don't know

تعامل بیشتر با آدم‌هایی که ممکن است نشناسیم‌شان

and whose views we might not necessarily agree with.

و آن‌هایی که ممکن است لزوما با دیدگاه‌هایشان موافق نباشیم.

The third thing that I think is crucial, though,

سومین چیزی که فکر می‌کنم بسیار حیاتی‌ست،

and this is really fundamental,

و البته بسیار اساسی،

is we have to ensure that everybody shares

این است که باید مطمئن شویم همه در مواهب جهانی شدن

in the benefits of globalization.

شریک هستند.

This illustration from the Financial Times post-Brexit is really striking.

این نموداری که فایننشال تایمز بعد از برکسیت منتشر کرده بسیار قابل‌توجه است.

It shows tragically that those people who voted to leave the European Union

نمودار به ما می‌گوید که آن‌هایی که به خروج از اتحادیه اروپا رای دادند

were those who actually benefited the most materially

همان‌هایی هستند که در واقع از نظر مادی

from trade with the European Union.

از تجارت با اتحادیه اروپا نفع می‌برند.

But the problem is that those people in those areas

اما مساله این‌جاست که این افراد در آن مناطق

didn't perceive themselves to be beneficiaries.

خودشان را به‌عنوان ذینفع نمی‌دیدند.

They didn't believe that they were actually getting access

باور نداشتند که آن‌ها در واقع به منافع مادی حاصل از

to material benefits of increased trade and increased mobility around the world.

افزایش تجارت و جابه‌جایی در سراسر دنیا دسترسی پیدا می‌کنند.

I work on questions predominantly to do with refugees,

من عمدتا روی سوال‌هایی مرتبط با پناهندگان کار کرده‌ام،

and one of the ideas I spent a lot of my time preaching,

و یکی از ایده‌هایی که وقت زیادی روی آن گذاشته‌ام،

mainly to developing countries around the world,

غالبا در کشورهای درحال توسعه در سراسر دنیا،

is that in order to encourage the integration of refugees,

این است که به منظور یکپارچه‌سازی با پناهندگان

we can't just benefit the refugee populations,

تنها نمی‌توانیم از جمعیت پناهندگان بهره‌مند شویم،

we also have to address the concerns of the host communities in local areas.

بلکه باید پاسخگوی نگرانی‌های جوامع میزبان در مناطق محلی نیز باشیم.

But in looking at that,

اما با نگاهی به آن،

one of the policy prescriptions is that we have to provide

یکی از توصیه‌های سیاست این است که باید تسهیلات به‌مراتب بهتری

disproportionately better education facilities, health facilities,

در زمینه‌ی آموزش، درمان

access to social services

و دسترسی به خدمات اجتماعی ارائه شود

in those regions of high immigration

در مناطقی با سطح مهاجرت بالا

to address the concerns of those local populations.

به‌منظور پاسخ‌گویی به نگرانی‌های جمعیت محلی.

But while we encourage that around the developing world,

امادرحالی‌که ما این را در جهان درحال توسعه تشویق می‌کنیم

we don't take those lessons home

اما خودمان از اینها درس نمی‌‌گیریم

and incorporate them in our own societies.

و این درس‌ها را در جوامع خودمان به‌کار نمی‌گیریم.

Furthermore, if we're going to really take seriously

به‌علاوه، اگر واقعا به‌طور جدی می‌خواهیم مطمئن شویم که

the need to ensure people share in the economic benefits,

همه افراد در تقسیم مزایای اقتصاد سهیم هستند،

our businesses and corporations need a model of globalization

کسب‌وکارها و شرکت‌های ما به یک مدل جهانی شدن نیازمندند

that recognizes that they, too, have to take people with them.

مدلی که مؤید آن است که آن‌ها نیز موظفند مردم را با خود همراه کنند.

The fourth and final idea I want to put forward

چهارمین و آخرین ایده‌‌ای که می‌خواهم مطرح کنم

is an idea that we need more responsible politics.

این است که ما به سیاست ِ مسئولانه‌تری نیازمندیم.

There's very little social science evidence

شواهد علوم اجتماعی زیادی در دست نیست

that compares attitudes on globalization.

که در آن شیوه‌های برخورد با جهانی شدن باهم مقایسه شده باشند

But from the surveys that do exist,

اما بنا به تحقیقات موجود،

what we can see is there's huge variation across different countries

آن‌چه می‌بینیم حاکی از اختلاف زیاد در میان کشورهای مختلف

and time periods in those countries

در بازه‌های زمانی در آن کشورها

for attitudes and tolerance

درخصوص طرز برخورد و مدارا با

of questions like migration and mobility on the one hand

مسائلی مانند مهاجرت و جابه‌جایی از یک سو

and free trade on the other.

و تجارت آزاد از سوی دیگر است.

But one hypothesis that I think emerges from a cursory look at that data

اما با یک نگاه گذرا به این داده‌ها می‌توان به یک فرضیه رسید

is the idea that polarized societies are far less tolerant of globalization.

این‌که جوامع قطبی‌شده، جهانی شدن را کمتر تاب می‌آورند.

It's the societies like Sweden in the past,

جوامعی مانند سوئد در گذشته

like Canada today,

و کانادای امروز،

where there is a centrist politics,

که مبتنی بر سیاست‌های میانه‌رو هستند،

where right and left work together,

و چپ و راست در کنار یکدیگر کار می‌کنند،

that we encourage supportive attitudes towards globalization.

در جهت حمایت از رویکرد مثبت در قبال جهانی شدن.

And what we see around the world today is a tragic polarization,

امروز در سراسر دنیا شاهد وضعیت چندقطبی تراژیکی هستیم،

a failure to have dialogue between the extremes in politics,

گفت‌وگوی میان افراطی‌ها در سیاست به شکست انجامیده،

and a gap in terms of that liberal center ground

و در مفهوم آزادی‌خواهی به‌عنوان محرکی برای ارتباطات

that can encourage communication and a shared understanding.

و فهم مشترک، شکافی ایجاد شده است.

We might not achieve that today,

امروزممکن است به آن هدف نرسیده‌ایم

but at the very least we have to call upon our politicians and our media

اما دست‌کم باید از سیاست‌مداران و رسانه‌هایمان بخواهیم

to drop a language of fear and be far more tolerant of one another.

که زبان ترس را کنار بگذارند و با یکدیگر راه مدارا در پیش گیرند.

(Applause)

(تشویق)

These ideas are very tentative,

این ایده‌ها بسیار تجربی هستند،

and that's in part because this needs to be an inclusive and shared project.

و البته باید همین‌طور باشد، چرا که این پروژه‌ای مشترک و همه‌شمول است.

I am still British.

من هنوز بریتانیایی هستم.

I am still European.

و هنوز اروپایی هستم.

I am still a global citizen.

من همچنان یک شهروند جهانی هستم.

For those of us who believe

به آن‌هایی که می‌پندارند هویت‌های ما

that our identities are not mutually exclusive,

با یکدیگر ناسازگارند، می‌گویم که

we have to all work together

همه ما باید در کنار یکدیگر تلاش کنیم

to ensure that globalization takes everyone with us

تا مطمئن شویم که جهانی سازی همگان را با خود همراه می‌کند

and doesn't leave people behind.

به جای این‌که کسانی را نادیده بگیرد.

Only then will we truly reconcile democracy and globalization.

چرا که تنها در آن صورت حقیقتا می‌توانیم جهانی شدن و دموکراسی را با هم آشتی دهیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)