Why Brexit happened -- and what to do next | Alexander Betts

Translator: Levan Lashauri Reviewer: Tamta Makharadze

I am British.

მე ბრიტანელი ვარ.

(Laughter)

(სიცილი)

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

Never before has the phrase "I am British" elicited so much pity.

ფრაზას "მე ბრიტანელი ვარ" აქამდე არასდროს გამოუწვევია ასეთი სიბრალული.

(Laughter)

(სიცილი)

I come from an island where many of us like to believe

მე ვარ კუნძულიდან სადაც ბევრ ჩვენგანს მიაჩნია,

there's been a lot of continuity over the last thousand years.

რომ ბოლო ათასი წლის მანძილზე უწყვეტი სტაბილურობა იყო.

We tend to have historically imposed change on others

ისტორიულად ჩვენ სხვებს ვაიძულებდით შეცვლილიყვნენ,

but done much less of it ourselves.

საკუთარ თავს კი ნაკლებად ვცვლიდით.

So it came as an immense shock to me

ამიტომ, ჩემთვის შოკისმომგვრელი იყო

when I woke up on the morning of June 24

როცა 24 ივნისის დილით გავიღვიძე

to discover that my country had voted to leave the European Union,

და აღმოვაჩინე, რომ ჩემმა ქვეყანამ ევროკავშირიდან გასვლას დაუჭირა მხარი,

my Prime Minister had resigned,

ჩემი პრემიერმინისტრი გადადგა

and Scotland was considering a referendum

და შოტლანდია რეფერენდუმის ჩატარებაზე ფიქრობდა,

that could bring to an end the very existence of the United Kingdom.

რითიც გაერთიანებულმა სამეფომ შეიძლება არსებობა შეწყვიტოს.

So that was an immense shock for me,

ეს დიდი შოკი იყო ჩემთვის

and it was an immense shock for many people,

და ასევე იყო ბევრი სხვისთვისაც.

but it was also something that, over the following several days,

და ასევე მომდევნო რამდენიმე დღის განმავლობაში

created a complete political meltdown

ამან სრული პოლიტიკური რღვევა გამოიწვია

in my country.

ჩემს ქვეყანაში.

There were calls for a second referendum,

ისმოდა განმეორებითი რეფერენდუმის მოთხოვნები,

almost as if, following a sports match,

როგორც სპორტული მატჩის შემდეგ,

we could ask the opposition for a replay.

მოწინააღმდეგისგან განმეორებით შეხვედრას ითხოვენ.

Everybody was blaming everybody else.

ყველა ყველაფერს ერთმანეთს აბრალებდა.

People blamed the Prime Minister

ხალხი პრემიერმინისტრს ადანაშაულებდა,

for calling the referendum in the first place.

თავად რეფერენდუმის ჩატარებისთვის.

They blamed the leader of the opposition for not fighting it hard enough.

ადანაშაულებდნენ ოპოზიციის ლიდერს არასაკმარისი ბრძოლისთვის.

The young accused the old.

ახალგაზრდები აბრალებდნენ მოხუცებს.

The educated blamed the less well-educated.

განათლებულები აბრალებდნენ ნაკლებად განათლებულებს.

That complete meltdown was made even worse

ეს სრული რღვევა კიდევ უფრო გაუარესდა,

by the most tragic element of it:

მისი ყველაზე ტრაგიკული ელემენტის გამო:

levels of xenophobia and racist abuse in the streets of Britain

ქსენოფობიის დონე და რასობრივი ძალადობა ბრიტანეთის ქუჩებში

at a level that I have never seen before

ისეთ დონეზე ავიდა როგორზეც მე არასდროს მინახავს

in my lifetime.

ჩემ ცხოვრებაში.

People are now talking about whether my country is becoming a Little England,

ხალხი ახლა იმაზე საუბრობს, ვხდებით თუ არა ჩვენ პატარა ინგლისი,

or, as one of my colleagues put it,

ან როგორც ერთმა ჩემმა კოლეგამ თქვა

whether we're about to become a 1950s nostalgia theme park

1950 წლის ნოსტალგიური გასართობი პარკი ხომ არ ვხდებით,

floating in the Atlantic Ocean.

რომელიც ატლანტის ოკეანეში დაცურავს.

(Laughter)

(სიცილი)

But my question is really,

თუმცა სინამდვილეში ჩემი კითხვაა,

should we have the degree of shock that we've experienced since?

უნდა ვიყოთ თუ არა ასე შოკირებულნი ამ ყველაფრის გამო?

Was it something that took place overnight?

არის ეს ისეთი რამ, რაც ერთ ღამეში დაგვატყდა თავს?

Or are there deeper structural factors that have led us to where we are today?

ან იქნებ უფრო ღრმა სტრუქტურული ფაქტორებია რამაც დღევანდელ დღემდე მიგვიყვანა?

So I want to take a step back and ask two very basic questions.

მინდა ერთი წამით შევჩერდე და ორი ძალიან მარტივი კითხვა დავსვა:

First, what does Brexit represent,

პირველი, რას წარმოადგენს "ბრექსიტი"?

not just for my country,

არა მხოლოდ ჩემი ქვეყნისთვის,

but for all of us around the world?

არამედ მთელი დანარჩენი მსოფლიოსთვისაც.

And second, what can we do about it?

და მეორე, რა შეიძლება მოვუხერხოთ?

How should we all respond?

როგორ უნდა მოვიქცეთ?

So first, what does Brexit represent?

მაშ პირველი, რას წარმოადგენს "ბრექსიტი"?

Hindsight is a wonderful thing.

უკანა რიცხვით მსჯელობა მშვენიერი რამაა.

Brexit teaches us many things about our society

"ბრექსიტი" ბევრ რამეს გვეუბნება ჩვენს საზოგადოებაზე

and about societies around the world.

და სხვა საზოგადოებებზე მსოფლიოში.

It highlights in ways that we seem embarrassingly unaware of

ის თვალსაჩინოს ხდის, რომ ჩვენ სამარცხვინო დონეზე არ ვიცით,

how divided our societies are.

თუ რამდენადაა დანაწევრებული ჩვენი საზოგადოებები

The vote split along lines of age, education, class and geography.

ხმები გაიყო ასაკის, განათლების, კლასის და გეოგრაფიის მიხედვით.

Young people didn't turn out to vote in great numbers,

ახალგაზრდების დაბალი აქტივობა იყო,

but those that did wanted to remain.

მაგრამ მათ ვინც მიიღო მონაწილეობა დარჩენა სურდათ.

Older people really wanted to leave the European Union.

ასაკოვანებს ძალიან უნდოდათ ევროკავშირიდან გასვლა.

Geographically, it was London and Scotland that most strongly committed

გეოგრაფიულად ლონდონი და შოტლანდია იყვნენ ყველაზე მონდომებულები

to being part of the European Union,

დარჩენილიყვნენ ევროკავშირში.

while in other parts of the country there was very strong ambivalence.

მაშინ როცა ქვეყნის სხვა ნაწილებში ხმები გაიყო.

Those divisions are things we really need to recognize and take seriously.

ეს დანაწევრება უნდა გავიაზროთ და სერიოზულად მივუდგეთ.

But more profoundly, the vote teaches us something

კიდევ უფრო სიღრმისეული დასკვნაა, რომ ეს რეფერენდუმი

about the nature of politics today.

დღევანდელი პოლიტიკის ბუნებას გვაჩვენებს.

Contemporary politics is no longer just about right and left.

თანამედროვე პოლიტიკა აღარაა მხოლოდ მემარჯვენეობა-მემარცხენეობაზე.

It's no longer just about tax and spend.

ის აღარაა მხოლოდ გადასახადებსა და ხარჯებზე.

It's about globalization.

ის გლობალიზაციაზეა.

The fault line of contemporary politics is between those that embrace globalization

თანამედროვე პოლიტიკის გამყოფი ხაზი არის იმათ შორის ვინც ემხრობა გლობალიზაციას

and those that fear globalization.

და იმათ შორის ვისაც ამის ეშინია.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

If we look at why those who wanted to leave --

თუ შევხედავთ, რატომ აირჩიეს გასვლა...

მათ დავარქვათ "გამსვლელები", მოწინააღმდეგეებს კი "დამრჩენები"...

we call them "Leavers," as opposed to "Remainers" --

we see two factors in the opinion polls

დავინახავთ, რომ გამოკითხვებში

that really mattered.

ორი ფაქტორი იყო მნიშვნელოვანი.

The first was immigration, and the second sovereignty,

პირველი იყო იმიგრაცია და მეორე სუვერენიტეტი.

and these represent a desire for people to take back control of their own lives

ეს აჩვენებს ხალხის სურვილს დაიბრუნონ კონტროლი საკუთარ ცხოვრებაზე

and the feeling that they are unrepresented by politicians.

და შეგრძნებას, რომ პოლიტიკოსები მათ არ წარმოადგენენ.

But those ideas are ones that signify fear and alienation.

ეს აზრები მიანიშნებს შიშსა და გაუცხოებაზე.

They represent a retreat back towards nationalism and borders

ისინი წარმოადგენენ უკუსვლას ნაციონალიზმისა და საზღვრებისკენ

in ways that many of us would reject.

ისე რომ ამას ბევრი ჩვენგანი შეეწინააღმდეგებოდა.

What I want to suggest is the picture is more complicated than that,

მინდა გითხრათ, რომ სურათი ამაზე უფრო რთულია

that liberal internationalists,

და რომ ლიბერალმა ინტერნაციონალისტებმა

like myself, and I firmly include myself in that picture,

როგორც მე და მე საკუთარ თავს მათ რიცხვში მოვიაზრებ...

need to write ourselves back into the picture

კვლავ უნდა ჩავსვათ ჩვენი თავი ამ სურათში,

in order to understand how we've got to where we are today.

რომ მივხვდეთ როგორ აღმოვჩნდით იქ სადაც დღეს ვართ.

თუ გაერთიანებული სამეფოს მასშტაბით ხმის მიცემის ხასიათს დავაკვირდებით,

When we look at the voting patterns across the United Kingdom,

we can visibly see the divisions.

ცხადად დავინახავთ დაყოფებს.

The blue areas show Remain

ლურჯი რეგიონები აჩვენებს "დარჩენას"

and the red areas Leave.

წითლები კი "გასვლას".

When I looked at this,

ამის დანახვისას,

what personally struck me was the very little time in my life

რამაც თავში დამარტყა, იყო ის ძალიან ცოტა დრო

I've actually spent in many of the red areas.

რაც წითელ რეგიონებში გამიტარებია ჩემი ცხოვრების მანძილზე.

I suddenly realized that, looking at the top 50 areas in the UK

უცბად გავაცნობიერე, რომ 50 რეგიონში,

რომელმაც ყველაზე მეტად დაუჭირა მხარი გასვლას

that have the strongest Leave vote,

I've spent a combined total of four days of my life in those areas.

ჯამში ჩემი ცხოვრების 4 დღე გავატარე.

In some of those places,

ზოგიერთ ადგილას,

I didn't even know the names of the voting districts.

საარჩევნო დასახლების სახელიც კი არ ვიცოდი.

It was a real shock to me,

ეს ნამდვილი შოკი იყო ჩემთვის

and it suggested that people like me

და აჩვენებდა, რომ ჩემნაირი ხალხი,

who think of ourselves as inclusive, open and tolerant,

რომელსაც თავი ტოლერანტი ღია და საყოველთაო ჩართულობის მომხრე ჰგონია

perhaps don't know our own countries and societies

სავარაუდოდ არ იცნობს საკუთარ ქვეყანას და საზოგადოებებს იმდენად,

nearly as well as we like to believe.

რამდენადაც გვგონია რომ ვიცით.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

And the challenge that comes from that is we need to find a new way

ესაა გამოწვევა, რომ ამ ხალხისთვის გლობალიზაციის ახსნის

to narrate globalization to those people,

ახალი გზები უნდა ვიპოვოთ.

to recognize that for those people who have not necessarily been to university,

გავიაზროთ, რომ ხალხისთვის, რომელსაც არ უვლია უნივერსიტეტში,

who haven't necessarily grown up with the Internet,

ვინც ინტერნეტხანაში არ გაზრდილა,

that don't get opportunities to travel,

ვისაც არ აქვს მოგზაურობის საშუალება,

they may be unpersuaded by the narrative that we find persuasive

შეიძლება არ იყოს საკმარისი ის არგუმენტები, რომელიც ჩვენ ხშირად ლიბერალურ წრეებში

in our often liberal bubbles.

საკმარისად მიგვაჩნია.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

It means that we need to reach out more broadly and understand.

ეს ნიშნავს, რომ ჩვენ უფრო ფართო მასაზე უნდა გავიდეთ და გავაანალიზოთ.

In the Leave vote, a minority have peddled the politics of fear and hatred,

დატოვების მომხრეებში უმცირესობა ახდენდა შიშის და ზიზღის პედალირებას,

creating lies and mistrust

რაც აჩენდა სიცრუეს და უნდობლობას.

around, for instance, the idea that the vote on Europe

მაგალითად, ის აზრი რომ ევროპაზე რეფერენდუმი

could reduce the number of refugees and asylum-seekers coming to Europe,

შეამცირებდა ლტოლვილების და თავშესაფრის მაძიებლების ევროპაში შემოსვლას,

when the vote on leaving had nothing to do with immigration

მაშინ როცა ევროკავშირის დატოვებაზე ხმის მიცემა

from outside the European Union.

არაფერ შუაშია ევროპის გარედან იმიგრაციასთან.

But for a significant majority of the Leave voters

მაგრამ გასვლაზე ხმის მიმცემების მნიშვნელოვანი უმრავლესობისთვის

the concern was disillusionment with the political establishment.

პრობლემა იყო პოლიტიკური მმართველებისადმი უნდობლობა.

This was a protest vote for many,

ბევრისთვის ეს პროტესტის ხმა იყო.

a sense that nobody represented them,

შეგრძნება, რომ მათ არავინ წარმოადგენს,

that they couldn't find a political party that spoke for them,

რომ მათ ვერ იპოვეს პოლიტიკური პარტია, რომელიც მათ სურვილებს გაახმოვანებდა

and so they rejected that political establishment.

და მათ უარი თქვეს ამ მმართველებზე.

This replicates around Europe and much of the liberal democratic world.

იგივე მეორდება ევროპაში და ლიბარლ- დემოკრატიული მსოფლიოს უმეტეს ნაწილში.

We see it with the rise in popularity of Donald Trump in the United States,

ჩვენ იგივეს ვხედავთ აშშ-ში დონალტ ტრამპის პოპულარობის ზრდაში.

with the growing nationalism of Viktor Orbán in Hungary,

უნგრეთში, ვიქტორ ორბანის მზარდ ნაციონალიზმში.

with the increase in popularity of Marine Le Pen in France.

მარინ ლე პენის გაზრდილ პოპულარობაში საფრანგეთში.

The specter of Brexit is in all of our societies.

"ბრექსიტის" აჩრდილი ყველა ჩვენ საზოგადოებას დასდევს.

ამიტომ, ვფიქრობ კითხვა, რომელიც უნდა დავსვათ არის ჩემი მეორე კითხვა:

So the question I think we need to ask is my second question,

which is how should we collectively respond?

ამ ყველაფერს როგორ უნდა ვუპასუხოთ?

For all of us who care about creating liberal, open, tolerant societies,

ყველა ჩვენგანს ვისაც ანაღვლებს ლიბარელური, ღია და ტოლერანტი საზოგადოებები

we urgently need a new vision,

სასწრაფოდ სჭირდება ახალი ხედვა.

a vision of a more tolerant, inclusive globalization,

უფრო ტოლერანტული, ყოვლისმომცველად გლობალიზაციური.

one that brings people with us rather than leaving them behind.

რომელიც ხალხის უკან ჩამოტოვების ნაცვლად შემოგვიერეთებს.

That vision of globalization

გლობალიზაციის ასეთი ხედვა,

is one that has to start by a recognition of the positive benefits of globalization.

გლობალზიაციის პოზიტიური სარგებელის გააზრებიდან უნდა დაიწყოს.

The consensus amongst economists

ეკონომისტებს შორის კონსენსუსია,

is that free trade, the movement of capital,

რომ თავისუფალი ვაჭრობა, კაპიტალბრუნვა,

the movement of people across borders

საზღვრებს შორის ხალხის მიმოსვლა,

benefit everyone on aggregate.

საერთო ჯამში ყველასთვის სასარგებლოა.

The consensus amongst international relations scholars

საერთაშორისო ურთიერთობების სპეციალისტებს კონსენსუსია,

is that globalization brings interdependence,

რომ გლობალიზაციას ურთიერთდამოკიდებულება მოაქვს,

which brings cooperation and peace.

რაც თავის მხრივ ურთიერთთანამშრომლობას და მშვიდობას ამკვიდრებს.

But globalization also has redistributive effects.

თუმცა, გლობალიზაციას ასევე გადანაწილების ეფექტი აქვს.

It creates winners and losers.

ის აჩენს მოგებულებს და წაგებულებს.

To take the example of migration,

ავიღოთ მიგრაციის მაგალითი.

we know that immigration is a net positive for the economy as a whole

ვიცით, რომ მიგრაცია თითქმის ნებისმიერ პირობებში,

under almost all circumstances.

საბოლო ჯამში პოზიტირია ეკონომიკისთვის,

But we also have to be very aware

მაგრამ ჩვენ ასევე უნდა გავითვალისწინოთ

that there are redistributive consequences,

რომ ამას მოჰყვება გადანაწილება,

that importantly, low-skilled immigration

რომ დაბალკვალიფიციურმა მიგრაციამ,

can lead to a reduction in wages for the most impoverished in our societies

შეიძლება ყველაზე ღარიბ საზოგადოებებში ხელფასების დაწევა გამოიცვიოს

and also put pressure on house prices.

და ასევე სახლის ფასებიც გაზარდოს.

That doesn't detract from the fact that it's positive,

ეს მიგრაციის პოზიტიურობას არ აკნინებს,

but it means more people have to share in those benefits

მაგრამ ნიშნავს, რომ უფრო მეტმა ხალხმა უნდა გაინაწილოს სარგებელი

and recognize them.

და გააცნობიეროს ეს.

In 2002, the former Secretary-General of the United Nations, Kofi Annan,

2002-ში გაეროს ყოფილმა გენერალურმა მდივანმა, კოფი ანანმა,

gave a speech at Yale University,

იელის უნივერსიტეტში სიტყვა წარმოთქვა

and that speech was on the topic of inclusive globalization.

და ეს სიტყვა იყო ყოვლისმომცველ გლობალიზაციაზე.

That was the speech in which he coined that term.

ეს იყო სიტყვა, რომელმაც გააჩინა ეს ტერმინი.

And he said, and I paraphrase,

მის პარაფრაზს გავაკეთებ. მან თქვა:

"The glass house of globalization has to be open to all

"გლობალიზაციის შუშის სახლი ყველასთვის ღია უნდა იყოს,

თუ მისი უსაფრთხოების შენარჩუნება გვინდა.

if it is to remain secure.

Bigotry and ignorance

შეუწყნარებლობა და უვიცობა,

are the ugly face of exclusionary and antagonistic globalization."

გამომრიცხველი და ანტაგონისტური გლობალიზაციის საშინელი სახეა."

That idea of inclusive globalization was briefly revived in 2008

ყოვლისმომცველი გლობალიზაციის ეს იდეა ცოტახნით გაცოცხლდა 2008 წელს

in a conference on progressive governance

პროგრესული მმართველობის კონფერენციაზე,

involving many of the leaders of European countries.

რომელშიც ევროპული ქვეყნების ბევრი ლიდერი მონაწილეობდა.

But amid austerity and the financial crisis of 2008,

მაგრამ ასკეტიზმისა და 2008 წლის ფინანსური კრიზის ფონზე

the concept disappeared almost without a trace.

ეს კონცეპცია თითქმის უკვალოდ გაქრა.

Globalization has been taken to support a neoliberal agenda.

გლობალიზაცია გამოყენებული იქნა ნეოლიბერალური დღის წესრიგის მხარდასაჭერად.

It's perceived to be part of an elite agenda

ყველასთვის სარგებლის მომტანი რაღაცის ნაცვლად,

rather than something that benefits all.

ის აღიქმება როგორც ელიტური დღის წესრიგის ნაწილი.

And it needs to be reclaimed on a far more inclusive basis

ამიტომ გლობალიზაცია ბევრად უფრო ყვლისმომცველი უნდა გავხადოთ.

than it is today.

ვიდრე დღესაა.

So the question is, how can we achieve that goal?

მაშ, შეკითხვა შემდეგია: როგორ უნდა მივაღწიოთ ამას?

How can we balance on the one hand addressing fear and alienation

როგორ უნდა დავაბალანსოთ, ერთის მხრივ შიში და გაუცხოება,

while on the other hand refusing vehemently

მეორეს მხრივ კი შევეწინააღმდეგოთ

to give in to xenophobia and nationalism?

ქსენოფობიასა და ნაციონალიზმში გადავარდნას?

That is the question for all of us.

ეს კითხვა ყველა ჩვენგანისთვისაა.

And I think, as a social scientist,

როგორც სოციალური მეცნიერი, ვფიქრობ

that social science offers some places to start.

სოციალურ მეცნიერება გვთავაზობს დასაწყისისთვის გარკვეულ პასუხებს.

Our transformation has to be about both ideas and about material change,

ჩვენი ტრანსფორმაცია უნდა ეხებოდეს აზრებსაც და მატერიალურ საგნებსაც.

and I want to give you four ideas as a starting point.

მინდა 4 იდეა მოგცეთ დასაწყისისთვის.

The first relates to the idea of civic education.

პირველი ეხება სამოქალაქო განათლებას.

What stands out from Brexit

"ბრექსიტიმა" აჩვენა ნაპრალი,

is the gap between public perception and empirical reality.

საზოგადოებრივ წარმოდგენებსა და ემპირიულ რეალობას შორის.

It's been suggested that we've moved to a postfactual society,

ვარაუდობენ, რომ ჩვენ "პოსტფაქტიური" საზოგადოება გავხდით,

where evidence and truth no longer matter,

სადაც მტკიცებულებას და ჭეშმარიტებას მნიშვნელობა აღარ აქვს

and lies have equal status to the clarity of evidence.

და ტყუილს იგივე ავტორიტეტი აქვს რაც მტკიცებულების სიცხადეს.

So how can we --

მაშ, როგორ...

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

How can we rebuild respect for truth and evidence into our liberal democracies?

როგორ აღვადგინოთ პატივისცემა სიმართლის და მტკიცებულების მიმართ ლიბერალ-დემოკრატიებში

It has to begin with education,

ეს განათლებიდან უნდა დაიწყოს,

but it has to start with the recognition that there are huge gaps.

მაგრამ ამის საწყისი ამ უზარმაზარი ნაპრალების აღიარებაა.

In 2014, the pollster Ipsos MORI

2014-ში საზოგადოებრივი კვლევის ორგანიზაციამ Ipsos MORI-მ

published a survey on attitudes to immigration,

გამოაქვეყნა გამოკითხვა, რომელიც იმიგრაციას ეხებოდა.

and it showed that as numbers of immigrants increase,

მან აჩვენა, რომ რაც უფრო იზრდება იმიგრაცია,

so public concern with immigration also increases,

საზოგადოებრივი წუხილი ამ თემით უფრო მატულობს.

although it obviously didn't unpack causality,

თუმცა, ცხადია ეს არ აჩვენებს მიზეზ-შედეგობრიობას,

because this could equally be to do not so much with numbers

რადგან ეს შეიძლება გამოწვეული იყოს არა იმიგრაციის ზრდით,

but the political and media narrative around it.

არამედ მისი პოლიტიკური კომენტარითა და მედია გაშუქებით.

But the same survey also revealed

იგივე გამოკითხვამ, იმიგრაციასთან დაკავშირებით

huge public misinformation

საზოგადეობის უზარმაზარი არაინფორმირებულობა

and misunderstanding about the nature of immigration.

და გაურკვევლობა აჩვენა.

For example, in these attitudes in the United Kingdom,

მაგალითად, ამ გამოკითხვაში გაერთიანებულ სამეფოში

the public believed that levels of asylum

ხალხის წარმოდგენაში ლტოლვილთა წილი იმიგრანტებს შორის

were a greater proportion of immigration than they were,

უფრო დიდი იყო ვიდრე სინამდვილეში.

but they also believed the levels of educational migration

ხალხს ასევე ჰგონია, რომ საერთო მიგრაციიდან

were far lower as a proportion of overall migration

საგანმანათლებლო მიგრაციის წილი ბევრად უფრო დაბალია,

than they actually are.

ვიდრე ის არის რეალურად.

So we have to address this misinformation,

ამიტომ ჩვენ უნდა ვუშველოთ ამ გაურკვევლობას

the gap between perception and reality on key aspects of globalization.

ამ ნაპრალს აღქმასა და რეალობას შორის გლობალზიაციის საკვანძო ასპექტებში.

And that can't just be something that's left to our schools,

ამას მხოლოდ სკოლების იმედად ვერ დავტოვებთ,

although that's important to begin at an early age.

თუმცაღა მნიშვნელოვანია ეს მცირე ასაკიდან დავიწყოთ.

It has to be about lifelong civic participation

ეს უნდა იყოს მთელი ცხოვრების მანძილზე სამოქალაქო თანამონაწილეობა

and public engagement that we all encourage as societies.

და საჯარო ჩართულობა, რაც მთელმა საზოგადოებამ უნდა წავახალისოთ.

The second thing that I think is an opportunity

მეორე შანსი ვფიქრობ არის

is the idea to encourage more interaction across diverse communities.

განსხვავებულ საზოგადოებრივ ჯგუფებს შორის ინტენსიური ურთიერთობის წახალისების იდეა.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

One of the things that stands out for me very strikingly,

ერთი რამ, რაც ჩემთვის თვალშისაცემია, როცა იმიგრაციის მიმართ

looking at immigration attitudes in the United Kingdom,

გაერთიანებული სამეფოს მოსახლეობის დამოკიდებულებას ვუყურებ,

is that ironically, the regions of my country

არის რომ ქვეყნის იმ რეგიონებში,

that are the most tolerant of immigrants

სადაც ყველაზე ტოლერანტულები არიან იმიგრანტების მიმართ,

have the highest numbers of immigrants.

იმიგრანტების ყველაზე მაღალი რიცხვია.

So for instance, London and the Southeast have the highest numbers of immigrants,

მაგალითად ლონდონსა და სამხრეთ-აღმოსავლეთში ყველაზე მეტი იმიგრანტია

and they are also by far the most tolerant areas.

და ამავე დროს ეს ბევრად უფრო ტოლერანტული რეგიონებია.

It's those areas of the country that have the lowest levels of immigration

ქვეყნის იმ რეგიონებში, სადაც იმიგრაციის დონე ყველაზე დაბალია,

that actually are the most exclusionary and intolerant towards migrants.

სინამდვილეში ყველაზე გამრიყავები და არატოლერანტულები არიან მიგრანტების მიმართ.

So we need to encourage exchange programs.

მაშ, საჭიროა გაცვლითი პროგრამების წახალისება.

We need to ensure that older generations who maybe can't travel

საჭიროა ძველ თაობებს, რომლებიც შესაძლოაა ვერ მოგზაურობენ

get access to the Internet.

ინტერნეტზე წვდომა ჰქონდეთ.

We need to encourage, even on a local and national level,

საჭიროა როგორც ლოკალურ, ისე ეროვნულ დონეზე

უფრო მეტი მიმოსვლის, მეტი თანამონაწილეობის,

more movement, more participation,

more interaction with people who we don't know

მეტი ინტერაქციის წახალისება ისეთ ხალხთან, ვისაც არ ვიცნობთ

and whose views we might not necessarily agree with.

და ვის აზრსაც შეიძლება მაინცდამაინც არ ვეთანხმებოდეთ.

The third thing that I think is crucial, though,

მესამე რამ, რაც საკვანძო

and this is really fundamental,

და ნამდვილად ფუნდამენტური მნიშვნელობის მგონია,

is we have to ensure that everybody shares

არის ის, რომ გლობალიზაციიდან

in the benefits of globalization.

სარგებლის წილი ყველამ უნდა მიიღოს.

This illustration from the Financial Times post-Brexit is really striking.

Financial Times-ის ეს ბრექსიტის შემდგომი ილუსტრაცია

It shows tragically that those people who voted to leave the European Union

კარგად აჩვენებს ტრაგედიას, რომ ხალხი ვინც ევროკავშირიდან გასვლას დაუჭირა მხარი

were those who actually benefited the most materially

არის სწორედ ის ხალხი, ვინც ყველაზე მეტ მატერიალურ სარგებელს ნახულობდა

from trade with the European Union.

ევროკავშირთან ვაჭრობით.

But the problem is that those people in those areas

პრობლემაა, რომ ეს ხალხი

didn't perceive themselves to be beneficiaries.

არ აღიქვამდა თავს მოსარგებლედ.

They didn't believe that they were actually getting access

მათ არ სჯეროდათ, რომ მართლაც ჰქონდათ წვდომა,

to material benefits of increased trade and increased mobility around the world.

გაზრდილი ვაჭრობით და მობილობით მიღებულ სარგებელზე.

I work on questions predominantly to do with refugees,

მე ძირითადად ლტოლვილებთან დაკავშირებულ საკითხებზე ვმუშაობ

and one of the ideas I spent a lot of my time preaching,

და ერთ-ერთი იდეა რის დამკვიდრებაზეც,

mainly to developing countries around the world,

ძირითადად განვითარებად ქვეყნებში,

is that in order to encourage the integration of refugees,

დიდ დროს ვხარჯავ, არის ის, რომ ლტოლვილების ინტეგრაციის წასახალისებლად

we can't just benefit the refugee populations,

მხოლოდ მათზე ზრუნვა არაა საკმარისი.

we also have to address the concerns of the host communities in local areas.

ჩვენ ასევე უნდა ვიზრუნოთ მასპინძელი, ადგილობრივი საზოგადოებების წუხილზეც.

But in looking at that,

ამის მოსაგვარებლად,

one of the policy prescriptions is that we have to provide

ერთ-ერთი გზა არის

disproportionately better education facilities, health facilities,

საგანმანათლებლო და ჯანდაცვითი შესაძლებლობების,

access to social services

სოციალურ სერვისებზე წვდომის განსაკუთრებული უზრუნველყოფა

in those regions of high immigration

რეგიონებში მაღალი იმიგრაციით.

to address the concerns of those local populations.

იმისთვის რომ ადგილობრივი მოსახლეობის პრობლემები მოვაგვაროთ.

But while we encourage that around the developing world,

თუმცა, მაშინ როცა ამას განვითარებად მსოფლიოში ვახალისებთ,

we don't take those lessons home

შინ, საკუთარ საზოგადოებებში

and incorporate them in our own societies.

იგივეს არ ვაკეთებთ.

Furthermore, if we're going to really take seriously

უფრო მეტიც, თუ ჩვენ გვინდა მართლაც სერიოზულად მივუდგეთ,

the need to ensure people share in the economic benefits,

ეკონომიკური სარგებლის ხალხზე განაწილების საჭიროებას,

our businesses and corporations need a model of globalization

ბიზნესებსაც და კორპორაციებსაც დასჭირდებათ გლობალიზაციის მოდელი,

that recognizes that they, too, have to take people with them.

რომელიც აღიარებს, რომ მათაც უნდა ჩართონ სარგებელის მიღებაში ხალხი.

The fourth and final idea I want to put forward

ბოლო, მეოთხე იდეა, რომელიც მინდა წარმოგიდგინოთ,

is an idea that we need more responsible politics.

არის ის, რომ უფრო პასუხისმგებლიანი პოლიტიკა გვჭირდება.

There's very little social science evidence

ძალიან ცოტა სოციოლოგიური კვლევაა,

that compares attitudes on globalization.

რომელიც გლობალიზაციის მიმართ განწყობებს ადარებს,

But from the surveys that do exist,

მაგრამ რა გამოკითხვებიც არსებობს,

what we can see is there's huge variation across different countries

იქიდან ჩანს, რომ უზარმაზარი განსხვავებებია სხვადასხვა ქვეყნებს

and time periods in those countries

და პერიოდებს შორის ამ ქვეყნებში,

for attitudes and tolerance

ერთის მხრივ მიგრაციის და მობილობის

of questions like migration and mobility on the one hand

და მეორეს მხრივ თავისუფალი ვაჭრობის მიმართ

and free trade on the other.

განწყობების და ტოლერანტობის თვალსაზრისით.

But one hypothesis that I think emerges from a cursory look at that data

ერთი ჰიპოთეზა, რაც იკვეთება ამ მონაცემებიდან არის ის,

is the idea that polarized societies are far less tolerant of globalization.

რომ პოლარიზებული საზოგადოებები ნაკლებად ტოლერანტულები არიან გლობალიზაციის მიმართ.

It's the societies like Sweden in the past,

წარსულში შვედეთის

და დღევანდელი კანადისმაგვარი საზოგადოებებია,

like Canada today,

where there is a centrist politics,

სადაც პოლიტიკა ცენტრისტულია,

where right and left work together,

სადაც მემარჯვენეები და მემარცხენეები ერთად მუშაობენ,

that we encourage supportive attitudes towards globalization.

სადაც ვახალისებთ გლობალიზაციის მხარდამჭერ განწყობებს.

And what we see around the world today is a tragic polarization,

რასაც დღეს მსოფლიოში ვხედავთ, ტრაგიკული პოლარიზაციაა.

a failure to have dialogue between the extremes in politics,

პოლიტიკურ ექსტრიმებს შორის დიალოგის შეუძლებლობა

and a gap in terms of that liberal center ground

და ნაპრალი ცენტრისტური ლიბერალური საყრდენის ადგილას,

that can encourage communication and a shared understanding.

რომელიც შეძლებდა კომუნიკაციის და ურთიერთგაგების წახალისებას.

We might not achieve that today,

შეიძლება დღეს ამას ვერ მივაღწიოთ,

but at the very least we have to call upon our politicians and our media

მაგრამ სულ ცოტა ჩვენს პოლიტიკოსებს და მედიას უნდა მოვუწოდოთ,

to drop a language of fear and be far more tolerant of one another.

რომ შიშის რიტორიკას შეეშვან და ბევრად უფრო ურთიერთტოლერანტულები იყვნენ.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

These ideas are very tentative,

ეს იდეები მხოლოდ დასაწყისისთვისაა.

and that's in part because this needs to be an inclusive and shared project.

ნაწილობრივ იმიტომ, რომ ეს უნდა იყოს ყოვლისმომცველი და საზიარო პროექტი.

I am still British.

მე კვლავაც ბრიტანელი ვარ.

I am still European.

მე კვლავაც ევროპელი ვარ.

I am still a global citizen.

მე კვლავაც გლობალური მსოფლიოს მოქალაქე ვარ.

For those of us who believe

მათთვის ვისაც სჯერა,

that our identities are not mutually exclusive,

რომ ჩვენი იდენტობები არაა ურთიერთგამომრიცხავი,

we have to all work together

ჩვენ ყველამ ერთად უნდა ვიმუშაოთ,

to ensure that globalization takes everyone with us

იმისთვის რომ გლობალიზაციამ ყველა თან წაგვიყოლოს

and doesn't leave people behind.

და არავინ ჩამოიტოვოს.

Only then will we truly reconcile democracy and globalization.

მხოლოდ მაშინ შევძლებთ დემოკრატიის და გლობალიზაციის შეჯერებას.

Thank you.

მადლობა.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)