How I held my breath for 17 minutes | David Blaine | TED

Translator: Artit Aowudomsuk Reviewer: Tharit Tothong

As a magician, I try to create images that make people stop and think.

ด้วยความเป็นนักมายากล ผมพยายามสร้างภาพที่

ทำให้คนต้อง หยุด และ คิด

I also try to challenge myself

ผมพยายามที่จะท้าทายตัวเอง

to do things that doctors say are not possible.

ให้ทำสิ่งที่หมอทั้งหลายบอกว่า "เป็นไปไม่ได้"

I was buried alive in New York City in a coffin,

ผมถูกฝังทั้งเป็นที่เมืองนิวยอร์ค (New York City) ในโลงศพ

buried alive in a coffin in April, 1999, for a week.

ในเดือน เมษายน 1999

เป็นเวลา 1 อาทิตย์

I lived there with nothing but water.

ผมอยู่ในนั้นโดยมีแค่เพียงน้ำเปล่า

And it ended up being so much fun

แล้วมันก็จบลงอย่างสนุกสนาน

that I decided I could pursue doing more of these things.

เสียจนผมตัดสินใจที่จะไขว่ขว้า

ที่จะทำอะไรประมาณนี้อีกหลายๆอย่าง

The next one is I froze myself in a block of ice

อย่างต่อไปคือ แช่แข็งตัวเองในก้อนน้ำแข็งขนาดยักษ์

for three days and three nights in New York City.

เป็นเวลา 3 วัน 3 คืนที่เมืองนิวยอร์ค (New York City)

That one was way more difficult than I had expected.

คราวนั้นมันยากกว่าที่ผมคาดไว้มาก

The one after that, I stood on top of a hundred-foot pillar

ถัดจากนั้น, ผมก็ยืนบนเสาสูงถึง 100 ฟุต (ประมาณ 33 เมตร)

for 36 hours.

เป็นเวลา 36 ชม

I began to hallucinate so hard

นานเสียจนผมเริ่มเห็นภาพหลอนจริงจังว่า

that the buildings that were behind me started to look like big animal heads.

ตึกที่อยู่รอบๆด้านหลังผมเริ่มดูเหมือนหัวของสัตว์ต่างๆ

So, next I went to London.

หลังจากนั้นผมไปลอนดอน (London)

In London I lived in a glass box for 44 days

และที่นั่นผมอยู่ในกรงแก้วเป็นเวลา 44 วัน

with nothing but water.

ด้วยน้ำดื่มอย่างเดียว

It was, for me, one of the most difficult things I'd ever done,

มันเป็นหนึ่งในสิ่งที่ยากที่สุดในชีวิตเท่าที่ผมเคยทำมาจริงๆ

but it was also the most beautiful.

แต่มันก็สวยงามที่สุดด้วยเหมือนกัน

There was so many skeptics, especially the press in London,

ระหว่างที่ผมอยู่ในกรงนั้นมีคนขี้สงสัยมากมาย โดยเฉพาะพวกสื่อที่ลอนดอน (London)

that they started flying cheeseburgers on helicopters around my box to tempt me.

ที่ขึ้นเฮลิคอปเตอร์แล้วขว้างชีสเบอร์เกอร์

ลงมาหลอกล่อผม

(Laughter)

(หัวเราะ)

So, I felt very validated

ผมรู้สึกว่าตัวเองได้รับการยอมรับมากๆ

when the New England Journal of Medicine actually used the research for science.

ก็เมื่อตอนที่นิวอิงแลนด์เจอแนลออฟเมดิซิน (New England Journal of Medicine)

เอาเรื่องนี้ไปทำวิจัยทางวิทยาศาสตร์จริงจัง

My next pursuit was I wanted to see how long I could go without breathing,

ความพยายามต่อไปของผมคือ ผมอยากรู้ว่าผมจะกลั้นหายใจได้นานแค่ไหน

like how long I could survive with nothing, not even air.

หรือพูดอีกนัยหนึ่ง, ผมจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหนโดยไม่มีอะไรเลย

ไม่มีแม้กระทั่งอากาศหายใจ

I didn't realize that it would become the most amazing journey of my life.

ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเรื่องนี้มันจะกลายมาเป็น

เรื่องมหัศจรรย์ที่สุดในชีวิตผม

As a young magician,

ตอนที่ผมยังเป็นนักมายากลหนุ่ม

I was obsessed with Houdini and his underwater challenges.

ผมหลงใหลในตัว ฮูดินี่ (Houdini) และความสามารถในการดำน้ำของเขา

So, I began, early on, competing against the other kids,

ดังนั้นผมจึงเริ่มด้วยการแข่งกับเด็กคนอื่นๆ

seeing how long I could stay underwater while they went up and down to breathe,

ดูว่าผมจะสามารถอยู่ใต้น้ำได้นานเท่าไหร่

ในขณะที่เด็กคนอื่นต้องขึ้นๆลงๆเพื่อหายใจ

you know, five times, while I stayed under on one breath.

คุณรู้ไหม ผมขึ้นไปหายใจแค่ครั้งเดียวในขณะที่เด็กอื่นๆขึ้นไปหายใจ 5 ครั้ง

By the time I was a teenager,

ในตอนที่ผมเป็นวัยรุ่นนั้น

I was able to hold my breath for three minutes and 30 seconds.

ผมสามารถกลั้นหายใจได้ 3 นาที 30 วินาที

I would later find out that was Houdini's personal record.

ซึ่งผมมารู้ทีหลังว่าเป็นสถิติเดียวกันกับสถิติส่วนตัวของฮูดินี่ (Houdini)

In 1987 I heard of a story

ปี 1987 ผมได้ยินเรื่องราว

about a boy that fell through ice and was trapped under a river.

เกี่ยวกับเด็กชายที่ตกลงไป

ใต้แม่น้ำที่เป็นน้ำแข็ง

เขาอยู่ใต้น้ำและหยุดหายใจเป็นเวลา 45 นาที

He was underneath, not breathing for 45 minutes.

When the rescue workers came,

เมื่อหน่วยกู้ภัยมา

they resuscitated him and there was no brain damage.

และช่วยให้เด็กคนนั้นมีสติกลับมา ปรากฏว่าเด็กคนนั้นไม่มีส่วนใดของสมองเสียหายเลย

His core temperature had dropped to 77 degrees.

อุณหภูมิร่างกายของเด็กคนนั้นลดลงจนถึง 77 องศาฟาเรนไฮต์( 25 องศาเซลเซียส)

As a magician, I think everything is possible.

ด้วยความเป็นนักมายากลผมคิดว่าอะไรก็เป็นไปได้

And I think if something is done by one person,

และผมคิดว่าถ้าบางสิ่งเกิดขึ้นได้กับคนคนนึง

it can be done by others.

มันก็ต้องเกิดขึ้นได้กับคนอื่นด้วย

I started to think,

ผมเริ่มคิดว่าถ้าเด็กคนนั้นสามารถมีชีวิตรอดได้

if the boy could survive without breathing for that long,

โดยหยุดหายใจได้นานขนาดนั้น

there must be a way that I could do it.

มันก็ต้องมีวิธีที่ผมจะทำได้เหมือนกัน

So, I met with a top neurosurgeon.

ดังนั้น ผมจึงไปพบกับสุดยอดศัลยแพทย์ด้านสมอง

And I asked him, how long is it possible to go without breathing,

และถามหมอว่า คนเราจะหยุดหายใจได้นาน

ที่สุดสักเท่าไหร่ ประมาณว่าผมจะอยู่ได้นานแค่ไหนถ้าขาดอากาศ

like how long could I go without air?

And he said to me that anything over six minutes

แล้วเค้าก็ตอบผมว่า ถ้าขาดอากาศหายใจมากกว่า 6 นาที

you have a serious risk of hypoxic brain damage.

คุณเสี่ยงมากๆกับการที่

สมองคุณจะเสียหายเพราะขาดออกซิเจน (hypoxic brain damage)

So, I took that as a challenge, basically.

อืม ผมถือว่านั้นคือคำท้าทายนะ

(Laughter)

(หัวเราะ)

My first try, I figured that I could do something similar,

เริ่มลองทีแรก ผมว่าสามารถทำอะไรที่คล้ายกันกับสถานการณ์ของเด็กคนนั้นได้

ผมเลยสร้างถังน้ำ

and I created a water tank,

and I filled it with ice and freezing cold water.

แล้วก็เอาน้ำเย็นและน้ำแข็งใส่เข้าไป

And I stayed inside of that water tank

แล้วผมก็เข้าไปอยู่ในถังนั้น

hoping my core temperature would start to drop.

หวังว่าอุณภูมิร่างกายของผมจะเริ่มลดลง

And I was shivering.

แล้วตัวผมก็สั่นงันงก ในครั้งแรกที่ผมลองกลั้นหายใจ

In my first attempt to hold my breath, I couldn't even last a minute.

ผมกลั้นได้ไม่ถึงนาที

So, I realized that was completely not going to work.

ผมเลยเข้าใจว่าวิธีนี้มันไม่ได้ผลแน่นอน

I went to talk to a doctor friend --

จากนั้น ผมก็ได้ไปคุยกับเพื่อนที่เป็นหมอ

ผมถามเขาว่า ผมจะแบบนั้นได้ยังไง

and I asked him, "How could I do that?"

"I want to hold my breath for a really long time. How could it be done?"

"ผมอยากกลั้นหายใจให้ได้เป็นเวลานานมากๆ ผมควรจะทำไงดี"

And he said, "David, you're a magician,

เขาตอบว่า "เดวิด (David) คุณเป็นนักมายากลไม่ใช่เหรอ

create the illusion of not breathing, it will be much easier."

มันจะง่ายกว่าเยอะนะ ถ้าคุณแค่สร้างภาพว่าคุณหยุดหายใจ"

(Laughter)

(หัวเราะ)

So, he came up with this idea of creating a rebreather,

แล้วเขาเลยก็ออกความคิด

ว่าจะสร้างเครื่องช่วยหายใจในการดำน้ำแบบวงจรปิด (rebreather)

with a CO2 scrubber,

ด้วยหลอดกรองคาร์บอนไดออกไซด์ (CO2 scrubber)

which was basically a tube from Home Depot,

แบบที่หาซื้อทั่วไปได้ตามร้านโฮมดีโป้ (Home Depot)

with a balloon duct-taped to it,

และลูกโป่งพันติดเข้าไปด้วยเทปกาว

that he thought we could put inside of me,

เขาคิดว่าจะใส่เจ้าเครื่องนี้เข้าไปในตัวผม

and somehow be able to circulate the air and rebreathe

แล้วผมก็จะสามารถหมุนเวียนอากาศและหายใจซ้ำจากอากาศในตัวผมเองได้

with this thing in me.

ด้วยเจ้าเครื่องนี่

This is a little hard to watch.

ภาพมันค่อยข้างจะบาดตาหน่อยนะ

But this is that attempt.

แต่นี่ก็คือความพยายามครั้งนั้น

So, that clearly wasn't going to work.

ซึ่งก็แน่นอนว่ามัน ไม่ได้ผล

(Laughter)

(หัวเราะ)

Then I actually started thinking about liquid breathing.

จากนั้น ผมเริ่มคิดจริงจังเกี่ยวกับ

การหายใจด้วยของเหลว (Liquid breathing)

There is a chemical that's called perflubron.

มันมีน้ำยาเคมีตัวหนึ่งที่ชื่อว่า เพอร์ฟลูบอล์น (perflubron)

And it's so high in oxygen levels that in theory you could breathe it.

ที่ประกอบไปด้วยออกซิเจน (Oxygen) เข้มข้นสูง

เสียจนตามทฤษฏี, คุณจะสามารถหายใจด้วยมันได้

So, I got my hands on that chemical,

พอผมได้มันมา

filled the sink up with it, and stuck my face in the sink

และผมก็เทมันลงไปให้เต็มอ่างล้างหน้า แล้วผมก็จุ่มหน้าผมลงไป

and tried to breathe that in, which was really impossible.

พยายามที่จะหายใจในนั้น

ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลย

It's basically like trying to breathe, as a doctor said,

ความรู้สึกตอนนั้นมันคล้ายๆกับการพยายามหายใจ

while having an elephant standing on your chest.

โดยมีช้างทั้งตัวยืนทับอกคุณอยู่

So, that idea disappeared.

ความคิดนี้ก็เลยล้มไป

Then I started thinking,

หลังจากนั้น ผมเริ่มคิดอีกว่า

would it be possible to hook up a heart/lung bypass machine

มันจะเป็นไปได้รึเปล่าที่จะต่อเครื่องบายพาส (bypass) ปอดกับหัวใจ

and have a surgery where it was a tube going into my artery,

โดยการผ่าตัดเอาท่อใส่เข้าไปที่เส้นเลือดแดงที่ออกจากหัวใจ

and then appear to not breathe while they were oxygenating my blood?

แล้วให้มันดูเหมือนว่าผมไม่หายใจ แต่จริงๆแล้วเครื่องนี้กำลังให้ออกซิเจนกับเลือดผมอยู่แทนการหายใจ

Which was another insane idea, obviously.

ซึ่งก็แน่นอน, มันก็เป็นความคิดสุดโต่งเกินไปอีกอันหนึ่ง

Then I thought about the craziest idea of all the ideas:

จนในที่สุด ผมเริ่มคิดความคิดงี่เง่าที่สุด จากความคิดทั้งหมด

to actually do it.

ที่สุดท้ายแล้ว ผมทำมันจริงๆ

(Laughter)

(หัวเราะ)

To actually try to hold my breath past the point

คือการกลั้นหายใจให้ได้จนถึงจุดนึง

that doctors would consider you brain dead.

ที่เหล่าหมอๆ จะบอกว่าคุณสมองตายแล้ว

ผมเลยเริ่มค้นคว้า

So, I started researching into pearl divers.

เกี่ยวกับคนดำน้ำเก็บมุก

You know, because they go down for four minutes on one breath.

คุณรู้รึเปล่าว่าคนพวกนั้นสามารถดำน้ำลงไปได้ 4 นาทีต่อการกลั้นหายใจ 1 ครั้ง

And when I was researching pearl divers, I found the world of free-diving.

และระหว่างที่ผมทำการค้นคว้าเกี่ยวกับคนดำน้ำเก็บมุก ผมก็ได้พบกับโลก

ของการดำน้ำตัวเปล่า (freediving)

It was the most amazing thing that I ever discovered, pretty much.

มันเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดที่ผมเคยค้นพบมาเลยทีเดียว

There is many different aspects to free-diving.

ซึ่งเป้าหมายของการดำน้ำตัวเปล่าก็มีหลายแบบ

There is depth records, where people go as deep as they can.

มีทั้งสถิติความลึกในการดำน้ำ ที่คนแข่งขันกันที่จะดำน้ำให้ได้ลึกที่สุด

And then there is static apnea.

และสถิติการหยุดหายใจ

That's holding your breath as long as you can

ซึ่งก็คือการกลั้นหายใจให้ได้นานที่สุด

in one place without moving.

ในที่ที่หนึ่งโดนไม่เคลื่อนไหว

That was the one that I studied.

นั่นคือหนึ่งในสิ่งที่ผมศึกษามา

The first thing that I learned is when you're holding your breath,

สิ่งแรกที่ผมเรียนรู้ก็คือ ตอนที่คุณกลั้นหายใจ

you should never move at all; that wastes energy.

คุณไม่ควรที่จะขยับเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะมันจะทำให้คุณสูญเสียพลังงาน

And that depletes oxygen,

ซึ่งก็คือการสูญเสียออกซิเจน

and it builds up CO2 in your blood.

และหมายถึงการสร้างคาร์บอนไดออกไซด์ขึ้นในเลือดของคุณอีกต่างหาก ดังนั้นผมจึงเรียนรู้ว่าห้ามขยับเขยื้อนเลยแม้แต่นิดเดียว

So, I learned never to move.

And I learned how to slow my heart rate down.

และผมเรียนรู้ที่จะควมคุมให้หัวใจผมเต้นช้าลง

I had to remain perfectly still and just relax

โดยผมต้องนิ่งไม่ขยับเลย และผ่อนคลาย

and think that I wasn't in my body, and just control that.

และคิดว่าผมไม่ได้อยู่ในร่างกายตัวเอง

แค่ควบคุมทั้งสามอย่างนั้น

And then I learned how to purge.

หลังจากนั้นผมเรียนรู้ที่จะทำการไล่อากาศ

Purging is basically hyperventilating.

การไล่อากาศ คือการหายใจอย่างแรง

You blow in and out --

คุณเป่าลมเข้าและออก

(Breathing loudly)

You do that, you get lightheaded, you get tingling.

คุณทำอย่างนั้นและคุณจะรู้สึกหัวเบาๆ หวิวๆ

And you're really ridding your body of CO2.

เพราะคุณกำลังไล่คาร์บอนไดออกไซด์ (CO2) ออกจากตัวคุณอยู่จริงๆ

So, when you hold your breath, it's infinitely easier.

ดังนั้นเมื่อคุณกลั้นหายใจมันจะง่ายขึ้นแน่นอน

Then I learned that you have to take a huge breath,

หลังจากนั้นผมเรียนรู้ที่จากหายใจเข้าเฮือกใหญ่

and just hold and relax and never let any air out,

แล้วก็กลั้นหายใจไว้ ทำตัวสบายๆและจะไม่ยอมปล่อยลมออกมาอย่างเด็ดขาด

and just hold and relax through all the pain.

แล้วก็แค่กลั้นไว้ ปล่อยให้ผ่านความเจ็บปวดทั้งหลายผ่านไป

Every morning, this is for months,

ผมทำแบบนี้ทุกๆเช้า เป็นเวลาหลายๆเดือน

I would wake up and the first thing that I would do

ผมตื่นขึ้นมาและสิ่งแรกที่ผมทำ

is I would hold my breath

ก็คือกลั้นหายใจ

for, out of 52 minutes, I would hold my breath for 44 minutes.

ในเวลาทั้งหมด 52 นาที

ผมจะกลั้นหายใจ 44 นาที

So, basically what that means is I would purge,

ส่วนเวลาที่เหลือผมก็จะทำการไล่อากาศ

I'd breathe really hard for a minute.

ผมจะหายใจเข้าออกอย่างแรงเป็นเวลา 1 นาที

And I would hold, immediately after, for five and a half minutes.

แล้วต่อจากนั้นผมก็จะกลั้นหายใจ 5 นาทีครึ่ง

Then I would breathe again for a minute, purging as hard as I can,

แล้วผมก็จะหายใจอีกทีเป็นเวลา 1 นาที

เป่าลมเข้าและออกอย่างเต็มแรงที่สุดที่ผมทำได้

then immediately after that I would hold again for five and a half minutes.

หลังจากนั้นก็กลั้นหายใจอีกครั้ง 5 นาทีครึ่ง

I would repeat this process eight times in a row.

ผมทำอย่างนี้ 8 รอบ

Out of 52 minutes, you're only breathing for eight minutes.

มันก็หมายความว่า คุณหายใจแค่ 8 นาทีเท่านั้นจากเวลาทั้งหมด 52 นาที

At the end of that you're completely fried, your brain.

สุดท้ายมันก็คือการที่คุณกำลังทอดสมองคุณ

You feel like you're walking around in a daze.

คุณจะรู้สึกเหมือนกำลังเดินอย่างมึนๆ

And you have these awful headaches.

และคุณก็จะปวดหัวอย่างสุดๆ

Basically, I'm not the best person to talk to when I'm doing that stuff.

ผมจะคุยไม่รู้เรื่องไปพักนึง เวลาที่ผมทำการฝึกอย่างนี้

I started learning about the world-record holder.

แล้วผมก็เริ่มรู้เกี่ยวกับผู้ที่ครองสถิติโลก

His name is Tom Sietas.

ชื่อของเขาคือนาย ทอม ซีทัส (Tom Sietas)

And this guy is perfectly built for holding his breath.

และนายคนนี้เกิดมาเพื่อกลั้นหายใจจริงๆ

He's six foot four. He's 160 pounds.

เขาสูง 6 ฟุต 4 นิ้ว (190 เซนติเมตร), หนัก 160 ปอนด์ (72.5 กิโลกรัม)

And his total lung capacity is twice the size of an average person.

และมีความจุรวมของปอด

เป็น 2 เท่าของคนปกติทั่วไป

I'm six foot one, and fat.

ส่วนผมสูง 6 ฟุต 1 นิ้ว (182.5 cm) และอ้วน

We'll say big-boned.

หรือผมขอใช้คำว่าตัวใหญ่ดีกว่า

(Laughter)

(หัวเราะ)

I had to drop 50 pounds in three months.

ผมต้องลดน้ำหนัก 50 ปอนด์ (23 กิโลกรัม) ภายในเวลา 3 เดือน

So, everything that I put into my body, I considered as medicine.

ดังนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมกินเข้าไป

ผมถือว่ามันคือยา

Every bit of food was exactly what it was for its nutritional value.

ทุกๆส่วนของอาหารที่ผมกินมันต้องมีคุณค่าทางอาหาร

I ate really small controlled portions throughout the day.

ผมกินน้อยๆอย่างจำกัด

ตลอดทั้งวัน

And I started to really adapt my body.

และผมก็เริ่มที่จะปรับร่างกายผมได้

(หัวเราะ)

[Individual results may vary]

(Laughter)

The thinner I was, the longer I was able to hold my breath.

ยิ่งผมผอมเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งกลั้นหายใจได้นานขึ้นเท่านั้น

And by eating so well and training so hard,

ด้วยความพยายามควบคุมการกินอย่างดีเลิสและการฝึกกลั้นหายใจอย่างหนัก

my resting heart-rate dropped to 38 beats per minute.

อัตราการเต้นของหัวใจในภาวะปกติของผมลดลงจนเหลือ 38 ครั้งต่อนาที

Which is lower than most Olympic athletes.

ซึ่งน้อยกว่านักกีฬาโอลิมปิกส่วนใหญ่ด้วยซ้ำ

In four months of training,

ภายในเวลา 4 เดือนของการฝึกฝน ผมก็สามารถที่จะกลั้นหายใจได้

I was able to hold my breath for over seven minutes.

กว่า 7 นาที

I wanted to try holding my breath everywhere.

ผมอยากจะกลั้นหายใจในทุกๆที่

I wanted to try it in the most extreme situations

แล้วผมก็อยากจะลองทำในสถานการณ์ที่สุดขั้ว

to see if I could slow my heart rate down under duress.

เพื่อดูว่าผมยังคงควบคุมการเต้นของหัวใจให้มันช้าลงได้ไหม

ภายใต้ความกดดัน

(Laughter)

(หัวเราะ)

I decided that I was going to break the world record

ตอนนั้นผมตัดสินใจว่าผมจะทำลายสถิติโลกล่ะ

live on prime-time television.

ผ่านการถ่ายทอดสดทางทีวี ในช่วงเวลาที่มีคนดูมากที่สุด

The world record was eight minutes and 58 seconds,

สถิติโลกคือ 8 นาที 58 วินาที

held by Tom Sietas, that guy with the whale lungs I told you about.

โดยนาย ทอม ซีทัส (Tom Sietas) ผู้ชายที่เกิดมาพร้อมกับปอดปลาวาฬ ที่ผมเพิ่งพูดถึงสักครู่

(หัวเราะ)

I assumed that I could put a water tank at Lincoln Center

ผมกะเอาว่าถ้าผมสามารถเอาแทงค์น้ำไปวางที่ลินคอร์นเซนเตอร์ (Lincoln center)

and if I stayed there a week not eating,

แล้วอยู่ที่นั่นโดยไม่กินข้าวเป็นเวลาสัก 1 สัปดาห์

I would get comfortable in that situation and I would slow my metabolism,

ผมคงอยู่ที่สภาพที่สบายๆ เมื่อผมอยู่สถานการณ์นั้น

และผมก็จะสามารถลดกระบวนการเผาผลาญพลังงาน (metabolism)

which I was sure would help me hold my breath

ซึ่งผมมั่นใจว่ามันจะช่วยให้ผมกลั้นหายใจ

longer than I had been able to do it.

ได้นานกว่าที่ผมเคยทำได้

ผมเข้าใจผิดอย่างแรง

I was completely wrong.

I entered the sphere a week before the scheduled air date.

ผมเข้าไปอยู่ในแทงค์กลมเป็นเวลา 1 อาทิตย์ก่อนที่จะถ่ายทอดสด

And I thought everything seemed to be on track.

และผมก็คิดว่าทุกๆอย่างมันลงตัวดี

Two days before my big breath-hold attempt, for the record,

2 วันก่อนที่ผมจะทำการกลั้นหายใจสร้างสถิติโลก

the producers of my television special

โปรดิวเซอร์รายการทีวี

thought that just watching somebody holding their breath, and almost drowning,

คิดว่าแค่ดูใครสักคน

กลั้นหายใจ แล้วก็เกือบจะจมน้ำ

มันคงน่าเบื่อไปสำหรับรายการทีวี

is too boring for television.

(Laughter)

(หัวเราะ)

So, I had to add handcuffs, while holding my breath, to escape from.

ดังนั้น ผมต้องถูกใส่กุญแจมือ

ขณะกลั้นหายใจ เพื่อกันไม่ให้หนีได้

This was a critical mistake.

นี่คือความผิดมหันต์

Because of the movement, I was wasting oxygen.

เพราะว่ามันทำให้เกิดการเคลื่อนไหวและผมก็สูญเสียอ๊อกซิเจนมากขึ้น

And by seven minutes I had gone into these awful convulsions.

ผ่านไป 7 นาที

ที่ตัวผมเกร็งอย่างน่ากลัว

By 7:08, I started to black out.

ตอนนาทีที่ 7:08 ผมเริ่มที่จะไม่รู้สึกตัว

And by seven minutes and 30 seconds,

และนาทีที่ 7:30

they had to pull my body out and bring me back.

เจ้าหน้าที่ก็ต้องดึงร่างผมขึ้นมา

I had failed on every level.

ผมล้มเหลวในทุกๆส่วน

(Laughter)

(หัวเราะ)

So, naturally, the only way out of the slump that I could think of was,

เพราะอย่างนั้น มันมีแค่ทางเดียวที่จะหลุดจากความตกต่ำ

ที่ผมคิดออกได้

คือการตัดสินใจที่จะโทรหาโอปราห์ (Oprah)

I decided to call Oprah.

(Laughter)

(หัวเราะ)

I told her that I wanted to up the ante

ผมบอกเธอว่าผมต้องการที่จะกู้หน้ากลับมา

and hold my breath longer than any human being ever had.

และกลั้นหายใจให้นานที่สุดเท่าที่มนุษยชาติเคยทำมาก่อน

This was a different record.

อันนี้คือสถิติอีกแบบนึง มันคือสถิติโดยการใช้อ๊อกซิเจนบริสุทธิ์

This was a pure O2 static apnea record

สถิติการหยุดหายใจแบบสแตติกแอพเนีย (static apnea) ที่กินเนสบุค

that Guinness had set the world record at 13 minutes.

ได้บันทึกไว้คือ 13 นาที

So, basically you breathe pure O2 first, oxygenating your body, flushing out CO2,

จริงๆแล้ว มันก็คือการหายใจเอาออกซิเจนบริสุทธิ์เข้าไปก่อน

ลำเลียงอ๊อกซิเจนเข้าไปในร่างกายคุณ และไล่เอาคาร์บอนไดอ๊อกไซด์ออกมา

และคุณจะสามารถกลั้นหายใจได้นานมากขึ้น

and you are able to hold much longer.

I realized that my real competition was the beaver.

ผมเพิ่งรู้ว่าคู่แข่งจริงๆของผมคือ

ตัวบีเวอร์

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Laughter ends)

In January of '08,

เดือนมกราคมปี 2008

Oprah gave me four months to prepare and train.

โอปราห์ (Oprah) ให้เวลาผม 4 เดือนเพื่อเตรียมตัวและฝึกซ้อม

So, I would sleep in a hypoxic tent every night.

ดังนั้น ผมจึงนอนในไฮโปซิก (hypoxic) เต๊นท์ทุกคืน

A hypoxic tent is a tent that simulates altitude at 15,000 feet.

ไฮโปซิก (hypoxic) เต๊นท์คือเต๊นท์ที่จำลอง

สภาพที่ความสูง 15,000 ฟุต (4572 เมตร)

So, it's like base camp, Everest.

ซึ่งคือเทียบเท่ากับแคมป์บนยอดเขาเอเวอเรสต์นั่นเอง

What that does is, you start building up the red bloodcell count in your body,

การทำแบบนี้ทำให้ ร่างกายคุณเริ่มสร้าง

เม็ดเลือดแดงในร่างกายมากขึ้น

which helps you carry oxygen better.

ซึ่งมันช่วยให้ร่างกายคุณลำเลียงออกซิเจนได้ดีขึ้น

Every morning, again, after getting out of that tent,

และในทุกๆเช้า คราวนี้ หลังจากออกจากเต๊นท์

your brain is completely wiped out.

คุณจะเหมือนกับโดนล้างสมอง

My first attempt on pure O2, I was able to go up to 15 minutes.

การลองครั้งแรกกับออกซิเจนบริสุทธิ์ ผมสามารถที่จะทำได้ถึง 15 นาที

So, it was a pretty big success.

มันก็นับได้ว่าเป็นความสำเร็จครั้งใหญ่

The neurosurgeon pulled me out of the water

หมอดึงผมออกจากน้ำ

because in his mind, at 15 minutes your brain is done, you're brain dead.

เพราะในความเข้าใจของเขา เวลา 15นาที

สมองคุณตายแล้ว คุณจะเป็นโรคสมองตาย

So, he pulled me up, and I was fine.

เขาดึงผมขึ้นมา แต่ว่าผมปกติดี

There was one person there that was definitely not impressed.

มีคนอยู่ 1 คนที่ไม่ประทับใจกับการทำอย่างนี้เลย

It was my ex-girlfriend.

นั่นคือแฟนเก่าของผม ขณะที่ผมกำลังจะทำลายสถิติใต้น้ำ

While I was breaking the record underwater for the first time,

เป็นครั้งแรก เธอกลับกำลังนั่งเคาะ BB ของผม (Blackberry)

she was sifting through my Blackberry, checking all my messages.

และเช็คข้อความในนั้นทั้งหมด

(Laughter)

(หัวเราะ)

My brother had a picture of it. It is really --

พี่ชายผมถ่ายรูปนั้นเอาไว้ มัน...เอ่อ

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Laughter ends)

I then announced that I was going to go for Sietas' record, publicly.

หลังจากนั้นผมก็ประกาศต่อสาธารณขนว่าผมจะทำลาย

สถิติของซีทัสท่ามกลางสาธารณชน

And what he did in response, is he went on Regis and Kelly,

และสิ่งที่เขาโต้ตอบผมก็คือ

เขาไปที่รายการโทรทัศน์ รึจิสและเคลลี่ (Regis and Kelly)

and broke his old record.

แล้วก็ทำลายสถิติเก่าของเขาเอง

Then his main competitor went out and broke his record.

หลังจากนั้นคุณแข่งของเขาก็ทำลายสถิติเขาลง

So, he suddenly pushed the record up to 16 minutes and 32 seconds.

แล้วเขาก็ทำลายสถิติคู่แช่งเขาอีกที โดยสถิติใหม่คือ

16 นาที 32 วินาที

Which was three minutes longer than I had prepared.

ซึ่งมันนานกว่าที่ผมเตรียมมาถึง 3 นาที

It was longer than the record.

มันนานกว่าสถิติเดิมครับ

I wanted to get the Science Times to document this.

คราวนี้ผมอยากให้นิตยสารไซแอนซ์ไทม์ (Science Times) มารวบรวมข้อมูลสิ่งที่ผมจะทำ

I wanted to get them to do a piece on it.

และทำบันทึกขึ้นมา

So, I did what any person

ดังนั้น ผมจึงทำในสิ่งที่คนคนนึง

seriously pursuing scientific advancement would do.

ที่ตั้งใจจะทำความก้าวหน้าทางด้านวิทยาศาสตร์ควรจะทำ

I walked into the New York Times offices and did card tricks to everybody.

ผมเดินเข้าไปที่สำนักงานนิวยอร์คไทม์ (New York Times)

แล้วก็เล่นกลไพ่ให้ทุกๆคนดู

(Laughter)

(หัวเราะ)

So, I don't know if it was the magic or the lure of the Cayman Islands,

ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเวทมนตร์หรือว่าอาถรรพ์ของเกาะเคย์แมน (Cayman islands)

but John Tierney flew down

ที่ทำให้ผมได้พบกับ จอห์น เทียร์นี่ (John Tierney)

and did a piece on the seriousness of breath-holding.

และได้แสดงการกลั้นหายใจแบบเจ๋งๆให้เขาดู

While he was there, I tried to impress him, of course.

และแน่นอน ขณะที่เขาอยู่ที่นั่นผมพยายามจะทำให้เขาทึ่ง

And I did a dive down to 160 feet,

ผมดำน้ำลงไปลึก 160 ฟุต (48 เมตร)

which is basically the height of a 16 story building,

ก็ลึกประมาณตึกสูง 16 ชั้นละครับ

and as I was coming up, I blacked out underwater,

และขณะที่ผมกำลังว่ายขึ้นมา ผมเกิดหมดสติไป

which is really dangerous; that's how you drown.

ซึ่งมันอันตรายสุดๆ มันก็คือจมน้ำนั่นแหละ

Luckily, Kirk had seen me and he swam over and pulled me up.

โชคยังดีที่เคิร์ค (Kirk) เห็นผม

แล้วเขาก็ว่ายลงไปดึงผมขึ้นมา

So, I started full focus.

ผมเริ่มจะมีสติ

I completely trained to get my breath-hold time up

ผมถูกฝึกมาเสียจนรู้ว่าเพื่อให้กลับมาหายใจได้ปกติ

for what I needed to do.

ผมต้องทำอะไรบ้าง

But there was no way to prepare for the live television aspect of it,

แต่มันก็ไม่มีทางแล้วสำหรับรายการทีวีถ่ายทอดสด

being on Oprah.

จากรายการของโอปราห์ (Oprah)

But in practice, I would do it face down, floating on the pool.

ตอนฝึก ผมลอยตัวเหนือน้ำ แล้วคว่ำหน้าลง

But for TV they wanted me to be upright so they could see my face, basically.

แต่ว่าทางรายการทีวีต้องการให้ผม ลอยตัวในแนวดิ่ง

เพื่อที่เขาจะได้เห็นหน้าผม

The other problem was the suit was so buoyant

ปัญหาก็คือ

ชุดที่ผมใส่มันดันลอยน้ำ

that they had to strap my feet in to keep me from floating up.

แล้วพวกเขาก็ต้องรัดเท้าผมไว้เพื่อไม่ให้ตัวผมลอย

So, I had to use my legs to hold my feet into the straps that were loose,

เพราะงั้น ผมก็ต้องใช้กำลังขาเพื่อที่จะรั้งเท้าผมไว้ในสายรัดหลวมๆ

which was a real problem for me.

ซึ่งมันคือปัญหาใหญ่สุดๆสำหรับผม

That made me extremely nervous, raising the heart rate.

มันทำให้ผมกังวลแทบบ้า

เพราะมันก็คือการเพิ่มอัตราการเต้นของหัวใจนั่นเอง

Then, what they also did was,

สิ่งที่พวกรายการทีวีทำอีกอย่างก็คือ

which we never did before, is there was a heart-rate monitor.

เขาติดเครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจ ซึ่งเราไม่เคยติดมาก่อน

And it was right next to the sphere.

แล้วเครื่องมันก็ดันอยู่ติดกับแทงค์ที่ผมอยู่เลย

So, every time my heart would beat, I'd hear the beep-beep-beep-beep,

ดังนั้นทุกๆครั้งที่หัวใจผมเต้น ผมก็ได้ยินเสียง บี๊ป บี๊ป บี๊ป บี๊ป

you know, the ticking, really loud.

คุณรู้เปล่า ว่าเสียงมันโคตรดังเลย

Which was making me more nervous.

ซึ่งยิ่งทำให้ผมกังวลมากขึ้นไปอีก

And there was no way to slow my heart rate down.

และแล้วมันก็ไม่มีทางให้ผมที่จะลดอัตราการเต้นของหัวใจให้ช้าลง

ซึ่งโดยปกติ

Normally, I would start at 38 beats per minute,

ผมจะเริ่มจาก 38 ครั้งต่อนาที

and while holding my breath, it would drop to 12 beats per minute,

แล้วขณะที่ผมกำลังกลั้นหายใจ มันก็จะลดลงไปเหลือ 12 ครั้งต่อนาที

which is pretty unusual.

ซึ่งค่อยข้างจะผิดปกติ

(Laughter)

(หัวเราะ)

This time it started at 120 beats, and it never went down.

ครั้งนี้ผมเริ่มที่ 120 ครั้งต่อนาที

แล้วมันก็ไม่ลดลงเลย

I spent the first five minutes underwater

ผมใช้เวลา 5 นาทีแรกใต้น้ำ

desperately trying to slow my heart rate down.

พยายามสุดๆที่จะลดอัตราการเต้นของหัวใจ

I was just sitting there thinking,

ผมอยู่ในนั้นเอาแต่คิดว่า ผมต้องลดการเต้นของหัวใจลง

"I've got to slow this down. I'm going to fail."

งานนี้ผมเจ๊งอีกแน่ งานนี้ผมเจ๊งอีกแน่

And I was getting more nervous.

แล้วผมก็ยิ่งกังวลมากขึ้น มากขึ้น

And the heart rate just kept going up and up,

หัวใจผมก็ยิ่งเต้นเร็วขึ้น เร็วขึ้น

all the way up to 150 beats.

ขึ้นไปจนถึง 150 ครั้งต่อนาที

Basically it's the same thing that created my downfall at Lincoln Center.

มันก็เหมือนกับตอนที่ผมล้มเหลวที่ลินคอล์นเซนเตอร์ (Lincoln Center)

It was a waste of O2.

มันเปลืองออกซิเจน

When I made it to the halfway mark, at eight minutes,

ตอนที่ผมกลั้นหายไปได้สักครึ่งทาง ถึงนาทีที่ 8

I was 100 percent certain

ผมก็มั่นใจได้ 100 เปอร์เซนต์ว่า

that I was not going to be able to make this.

ผมทำไม่ได้ชัวร์

There was no way for me to do it.

มันไม่มีทางแล้วที่ผมจะทำลายสถิติได้

ผมคิดต่อไปไว้ ถ้าโอปราห์ (Oprah) ต้องทำรายการสักชั่วโมงนึง

I figured, Oprah had dedicated an hour

to doing this breath-hold thing, if I had cracked early,

กับเรื่องที่ผมกลั้นหายใจ แล้วดันเจ๊งกลางทาง

it would be a whole show about how depressed I am.

มันคงจะเป็นกลายรายการเกี่ยวกับว่าผมเศร้าแค่ไหนมากกว่า

(Laughter)

(หัวเราะ)

So, I figured I'm better off just fighting and staying there until I black out,

ผมคิดว่าน่าจะดีกว่าถ้าผมสู้ต่อไป

ทนมันไปจนสลบ

at least then they can pull me out and take care of me and all that.

อย่างน้อยสุดท้ายพวกเขาก็จะดึงผมขึ้นมาและช่วยกันดูแลผม

(Laughter)

(หัวเราะ)

I kept pushing to 10 minutes.

ผมทนต่อไปจนถึง 10 นาที ณ ตอน 10 นาทีนี้

At 10 minutes you start getting all these really strong tingling sensations

ความรู้สึกพวกนี้มันเริ่มรุนแรง

ความรู้สึกเจ็บแป๊ปๆตามนิ้วมือนิ้วเท้า

in your fingers and toes.

And I knew that that was blood shunting,

ผมรู้ว่ามันคือการหน่วงของเลือด

when the blood rushes away from your extremities

เมื่อเลือดพยายามที่จะหนีจากจุดที่แย่สุดๆ

เพื่อที่จะหาออกซิเจนให้กับอวัยวะส่วนที่สำคัญๆของคุณ

to provide oxygen to your vital organs.

At 11 minutes I started feeling throbbing sensations in my legs,

ณ นาทีที่ 11 ผมเริ่มที่จะรู้สึก

ว่าขาผมเต้นตุ๊บๆ

and my lips started to feel really strange.

ริมฝีปากผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ

At minute 12 I started to have ringing in my ears,

ณ นาทีที่ 12 ผมเริ่มจะได้ยินเสียงวิ้งๆในหูของผม

and I started to feel my arm going numb.

แล้วแขนผมก็เริ่มชา

And I'm a hypochondriac, and I remember arm numb means heart attack.

และผมก็เริ่มคิดมาก ผมจำได้ว่าแขนชานี่คือหัวใจกำลังจะล้มเหลว

So, I started to really get really paranoid.

ซึ่งทำให้ผมเริ่มจะนอยสุดๆ

ณ นาทีที่ 13 บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าผมกังวลมากเกินไป

Then at 13 minutes, maybe because of the hypochondria,

ผมเริ่มเจ็บทั่วทั้งหน้าอก

I started feeling pains all over my chest.

It was awful.

ความรู้สึกมันแย่สุดๆ

(Laughter)

At 14 minutes, I had these awful contractions,

นาทีที่ 14

ผมเริ่มรู้สึกแย่สุดๆ

like this urge to breathe.

ผมอยากที่จะหายใจ

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Laughter ends)

At 15 minutes I was suffering major O2 deprivation to the heart.

นาทีที่ 15 ผมแย่อีก

ออกซิเจนส่วนใหญ่ในหัวใจผมเริ่มหมด

And I started having ischemia to the heart.

เริ่มจะมีอาการหัวใจเต้นไม่เป็นจังหว่ะ

My heartbeat would go from 120 to 50,

หัวใจผมเริ่มเต้นจาก 120

ไป 50 ไป 150 ไป 40 ไป 20 ไป 150 อีกที

to 150, to 40, to 20, to 150 again.

It would skip a beat.

มันเต้นข้ามจังหวะ

It would start. It would stop. And I felt all this.

เดี๋ยวก็เต้น เดี๋ยวก็หยุด ผมรู้สึกได้ทั้งหมด

And I was sure that I was going to have a heart attack.

และผมมั่นใจเลยว่าหัวใจผมกำลังจะล้มเหลว

So, at 16 minutes what I did is I slid my feet out

ดังนั้น นาทีที่ 16 สิ่งที่ผมทำคือผมเอาขาออกจากสายรัด

because I knew that if I did go out, if I did have a heart attack,

เพราะว่าผมรู้ว่าถ้าผมออกไปได้

ถ้าผมเกิดหัวใจล้มเหลว พวกเขาต้อง

they'd have to jump into the binding and take my feet out

เข้ามาแกะสายรัดขาแล้วก็เอาขาผมออกมา

before pulling me up.

ก่อนที่พวกเขาจะดึงผมขึ้นไปได้ ซึ่งมันทำให้ผมกังวลสุดๆ

I was really nervous.

ดังนั้นผมเอาขาออก แล้วก็ลอยตัวขึ้นไปด้านบน

I let my feet out, and I started floating to the top.

And I didn't take my head out.

แต่ว่าผมไม่ได้เอาหัวออกจากน้ำ

But I was just floating there waiting for my heart to stop,

ผมแค่ลอยตัวอยู่ที่นั่นเพื่อรอให้หัวใจผมหยุดเต้น

แค่รอ

just waiting.

They had doctors with the "Pst," you know, sitting there waiting.

ตอนนั้นพวกเขามีหมอกับ ”Pst"

นั่งรออยู่นั่น

And then suddenly I hear screaming.

แล้วอยู่ผมก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง

And I think that there is some weird thing --

และผมคิดว่าน่าจะมีสิ่งผิดปกติ

that I had died or something had happened.

แบบผมเพิ่งตาย หรือว่าบางอย่างแย่ๆเกิดขึ้น

And then I realized that I had made it to 16:32.

แล้วผมก็มารู้ภายหลังว่าผมได้ผ่าน 16:32 มาแล้ว

So, with the energy of everybody that was there,

ด้วยพลังของทุกคนที่อยู่ที่นั่น

I decided to keep pushing.

ผมจึงพยายามจะฝืนต่อ

And I went to 17 minutes and four seconds.

และผมก็กลั้นหายใจได้ถึง 17 นาที กับ 4 วินาที

(Applause)

(ตบมือ)

(Applause ends)

As though that wasn't enough, what I did immediately after

แค่นั้นยังไม่พอ สิ่งที่ผมทำทันทีหลังจากนั้นคือ

ตรงไปที่เควสแลบส์ (Quest Labs)

is I went to Quest Labs

and had them take every blood sample that they could

แล้วให้พวกเขาเก็บตัวอย่างเลือดผมตามที่เขาต้องการ

to test for everything and to see where my levels were,

เพื่อทดสอบทุกอย่างให้เห็นว่า สภาพผมเป็นไง

so the doctors could use it, once again.

เพื่อที่พวกหมอ สามารถใช้มันได้อีกครั้งด้วย

I also didn't want anybody to question it.

ผมก็ไม่อยากให้ใครต้องมาตั้งคำถาม

I had the world record and I wanted to make sure it was legitimate.

ผมสร้างสถิติโลกและผมก็อยากจะ

ยืนยันให้แน่ใจว่ามันถูกต้อง

So, I get to New York City the next day,

ผมไปที่เมืองนิวยอร์ค (New York City) ในวันรุ่งขึ้น

I'm walking out of the Apple store,

แล้วก็มีเด็กคนนึงเดินมาหาผม ขณะที่ผมกำลังเดินออกจากแอปเปิลสโตร์

and this kid walks up to me he's like, "Yo, D!"

เด็กคนนี้เดินมาหาผมแบบว่า "เฮ่"

I'm like "Yeah?"

ผมก็ตอบไป “ไง"

He said, "If you really held your breath that long,

เขาพูดว่า "ถ้าคุณกลั้นหายใจได้นานขนาดนั้นจริงๆ

why'd you come out of the water dry?"

ทำไมตอนคุณออกมาจากน้ำตัวคุณแห้งล่ะ？"

I was like "What?"

ผมเลยแบบว่า "ว่าไงนะ!?”

(Laughter)

(หัวเราะ)

And that's my life. So --

ชีวิตผมก็แบบนี้ล่ะ

(Laughter)

(หัวเราะ)

As a magician, I try to show things to people

ด้วยความเป็นนักมายากลผมพยายามที่จะแสดงอะไรที่คน

that seem impossible.

คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้

And I think magic,

และผมว่า มายากล ไม่ว่าการที่ผมกลั้นหายใจ

whether I'm holding my breath or shuffling a deck of cards,

การสับไพ่

is pretty simple.

มันง่ายนิดเดียว

It's practice, it's training, and it's -- (Sobs)

มันคือการฝึกหัด มันคือการฝึกซ้อม และมันคือ

It's practice, it's training and experimenting,

การฝึกหัด และมันคือการฝึกซ้อม และการทดลอง

(Sobs)

while pushing through the pain to be the best that I can be.

คือการผลักดันตัวเองให้ผ่านความเจ็บปวด เพื่อจะไปให้ถึงจุดสูงสุดที่ผมจะสามารถไปได้

And that's what magic is to me, so, thank you.

และนั่นคือความหมายของมายากล (เวทย์มนตร์) สำหรับผม ขอบคุณครับ

(Applause)

(ปรบมือ)