Kate Hartman: The art of wearable communication

Translator: Sritala Dhanasarnsombut Reviewer: PanaEk Warawit

My name is Kate Hartman.

ฉันชื่อเคท เคท ฮาร์ทแมนค่ะ

And I like to make devices

และฉันสร้างอุปกรณ์หลายแบบ

that play with the ways

ที่เล่นกับวิธีการต่างๆ

that we relate and communicate.

ที่พวกเราเชื่อมโยงและสื่อสารกัน

So I'm specifically interested in how we, as humans,

ฉันสนใจเป็นพิเศษเกี่ยวกับการเชื่อมโยงของคน

relate to ourselves, each other

กับตัวเอง และกับคนอื่น

and the world around us.

รวมถึงกับสิ่งรอบๆตัวเรา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So just to give you a bit of context,

เพื่อเป็นการเกริ่นเล็กน้อย

as June said, I'm an artist, a technologist and an educator.

อย่างที่จูนบอก ฉันเป็นศิลปิน เป็นนักเทคโนโลยี และเป็นนักการศึกษาด้วย

I teach courses in physical computing

ฉันสอนวิชาต่างๆ ในสาขาการคำนวณทางกายภาพ

and wearable electronics.

และอุปกรณ์ไฟฟ้าสวมใส่ได้

And much of what I do is either wearable

งานส่วนมากที่ฉันทำ จึงมักจะเอาไปสวมใส่ได้

or somehow related to the human form.

หรือไม่ก็มีบางอย่างเชื่อมโยงกับรูปร่างมนุษย์

And so anytime I talk about what I do,

เมื่อไหร่ก็ตามที่เล่าถึงสิ่งที่ฉันทำ

I like to just quickly address

ฉันมักจะกล่าวถึงสาเหตุ

the reason why bodies matter.

ที่ว่าทำไมร่างกายเราถึงสำคัญ

And it's pretty simple.

มันเป็นเหตุผลที่ง่ายมาก

Everybody's got one -- all of you.

เพราะทุกคนมีไง พวกคุณทุกคนมี

I can guarantee, everyone in this room,

ฉันการันตีได้ ทุกคนในห้องนี้

all of you over there, the people in the cushy seats,

พวกคุณทุกคนตรงนั้น คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แสนสบายนั่น

the people up top with the laptops --

คนที่มีแลปท๊อปข้างบนนั่นก็ด้วย

we all have bodies.

พวกเราทุกคนมีร่างกาย

Don't be ashamed.

อย่าได้อายค่ะ

It's something that we have in common

มันเป็นสิ่งที่พวกเรามีเหมือนๆ กัน

and they act as our primary interfaces for the world.

มันทำหน้าที่เป็นจุดเชื่อมต่อหลักระหว่างเรากับโลก

And so when working as an interaction designer,

ดังนั้นการทำงานเป็นนักออกแบบระบบปฎิสัมพันธ์

or as an artist who deals with participation --

หรือเป็นศิลปินที่ต้องทำงานกับเรื่องความร่วมมือ

creating things that live on, in or around the human form --

เพื่อสร้างสิ่งต่างๆ ที่เราใช้ หรืออยู่รอบตัวคนเรา

it's really a powerful space to work within.

มันจึงเป็นอะไรที่น่าทึ่งในการทำงานด้วย

So within my own work,

ดังนั้นในงานของฉัน

I use a broad range of materials and tools.

ฉันใช้อุปกรณ์และเครื่องมือหลายประเภทมาก

So I communicate through everything from radio transceivers

เพื่อฉันจะได้สื่อสารผ่านทุกอย่าง ตั้งแต่เครื่องรับส่งวิทยุ

to funnels and plastic tubing.

ไปจนถึงกรวยและท่อพลาสติก

And to tell you a bit about the things that I make,

และเพื่อเป็นการเล่าเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ ที่ฉันทำเล็กน้อย

the easiest place to start the story

จุดที่ง่ายที่สุดในการเริ่มเรื่องคือ

is with a hat.

หมวกคะ

And so it all started several years ago,

ทุกอย่างเริ่มขึ้นเมื่อหลายปีมาแล้ว

late one night when I was sitting on the subway, riding home,

ดึกคืนหนึ่ง ขณะที่ฉันนั่งรถใต้ดินกลับบ้าน

and I was thinking.

ฉันนั่งคิดเล่นๆ ว่า

And I tend to be a person who thinks too much and talks too little.

ฉันมันจะเป็นคนพวกที่คิดมาก แต่พูดน้อยซะด้วย

And so I was thinking about how it might be great

ฉันคิดว่ามันจะดีแค่ไหนนะ

if I could just take all these noises --

ถ้าฉันสามารถเอาเสียงต่างๆ

like all these sounds of my thoughts in my head --

เหมือนกับเสียงความคิดทั้งหมดในหัวฉัน

if I could just physically extricate them

ถ้าฉันสามารถดึงเสียงพวกนี้ออกมา

and pull them out in such a form

และทำให้เป็นรูปร่าง

that I could share them with somebody else.

ที่สามารถแชร์ให้กับคนอื่นๆ ได้

And so I went home, and I made a prototype of this hat.

พอฉันกลับถึงบ้าน และฉันสร้างต้นแบบของเจ้าหมวกใบนี้

And I called it the Muttering Hat,

ฉันเรียกมันว่า "หมวกบ่นพึมพำ"

because it emitted these muttering noises

เพราะมันปล่อยเสียงพึมพำต่างๆ

that were kind of tethered to you,

ที่มาจากตัวคุณ

but you could detach them

แต่คุณสามารถดึงออกมาส่งต่อ

and share them with somebody else.

และแชร์พวกมันให้คนอื่นๆ ได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So I make other hats as well.

ดังนั้นฉันเลยทำหมวกอื่นๆ ด้วย

This one is called the Talk to Yourself Hat.

อันนี้เรียกว่า "หมวกพูดกับตัวเอง"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's fairly self-explanatory.

ชื่อค่อนข้างอธิบายในตัวมันอยู่แล้ว

It physically carves out conversation space for one.

มันสร้างพื้นที่สนทนาส่วนตัว

And when you speak out loud,

และเมื่อคุณพูดเสียงดังๆ

the sound of your voice is actually channeled back into your own ears.

เสียงของคุณก็จะถูกส่งกลับไปยังหูของคุณเอง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And so when I make these things,

เมื่อตอนที่ฉันสร้างสิ่งเหล่านี้

it's really not so much about the object itself,

ฉันไม่ได้สนใจตัววัตถุเหล่านี้เท่าไหร่

but rather the negative space around the object.

แต่กลับสนใจอย่างอื่นรอบๆ วัตถุมากกว่า

So what happens when a person puts this thing on?

จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อสวมใส่สิ่งนี้บนหัวนะเหรอ?

What kind of an experience do they have?

แล้วประสบการณ์แบบไหนที่พวกเขาจะได้รับกัน?

And how are they transformed by wearing it?

ใส่หมวกแล้วพวกเขาจะเปลี่ยนไปอย่างไรนะ?

So many of these devices

อุปกรณ์ต่างๆ เหล่านี้

really kind of focus on the ways in which we relate to ourselves.

มุ่งเน้นไปในทางที่แสดงถึงการเชื่อมโยงกับตัวเอง

So this particular device is called the Gut Listener.

อุปกรณ์ตัวนี้เรียกว่า "หูฟังเครื่องใน"

And it is a tool

มันเป็นเครื่องมือ

that actually enables one

ที่ทำให้คนใส่

to listen to their own innards.

สามารถได้ยินเสียงอวัยวะภายในของตัวเองได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And so some of these things

และอุปกรณ์บางตัวในนี้

are actually more geared toward expression and communication.

สามารถแสดงอารมณ์หรือสื่อสารได้ด้วย

And so the Inflatable Heart

และนี่คือ "หัวใจพองโต"

is an external organ

เป็นอวัยวะภายนอก

that can be used by the wearer to express themselves.

ที่สามารถสวมเพื่อแสดงอารมณ์ต่างๆ ได้

So they can actually inflate it and deflate it

พวกมันสามารถพองและยุบได้

according to their emotions.

ขึ้นกับอารมณ์ต่างๆ ที่เปลี่ยนไป

So they can express everything from admiration and lust

พวกมันสามารถสะท้อนอารมณ์ได้ทุกรูปแบบ ตั้งแต่ชื่นชม ลุ่มหลง

to anxiety and angst.

ไปจนถึงตกใจและโกรธ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And some of these are actually meant

และสิ่งประดิษฐ์บางอันนี้สามารถเป็น

to mediate experiences.

เครื่องมือช่วยไกล่เกลี่ยได้ด้วย

So the Discommunicator is a tool for arguments.

"กระบอกไม่พูด" เป็นเครื่องมือสำหรับเถียงกัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And so actually it allows for an intense emotional exchange,

มันช่วยให้แลกเปลี่ยนอารมณ์ที่ตึงเครียดกันได้

but is serves to absorb

แต่มันจะช่วยดูดซับ

the specificity of the words that are delivered.

บางส่วนของคำแรงๆ ที่ส่งมา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And in the end,

และสุดท้าย

some of these things just act as invitations.

อุปกรณ์เหล่านี้บางอันทำหน้าที่เชิญชวนด้วย

So the Ear Bender literally puts something out there

ดังนั้น "หูฟังบิดเบี้ยว" จึงสามารถดึงออกได้

so someone can grab your ear

ให้ใครบางคนดึงหูคุณมา

and say what they have to say.

แล้วพูดกรอกในสิ่งที่พวกเขาอยากบอกกับคุณ

So even though I'm really interested in the relationship

ถึงแม้ว่าฉันจะสนใจเกี่ยวกับความสัมพันธ์

between people,

ระหว่างคน

I also consider the ways

ฉันก็ยังสนใจวิธีการ

in which we relate to the world around us.

ที่เราจะสื่อสารกับโลกรอบตัวเราด้วยเช่นกัน

And so when I was first living in New York City a few years back,

เมื่อฉันได้ย้ายมาอยู่นิวยอร์กเป็นครั้งแรก เมื่อหลายปีมาแล้ว

I was thinking a lot about

ฉันคิดถึงเรื่อง

the familiar architectural forms that surrounded me

ความคล้ายคลึงของรูปแบบสถาปัตยกรรมรอบตัว

and how I would like to better relate to them.

และฉันจะเชื่อมโยงกับพวกมันมากกว่านี้ได้ยังไง

And I thought, "Well, hey!

ฉันก็นึกขึ้นได้ "เฮ้ เดี๋ยวก่อน

Maybe if I want to better relate to walls,

ถ้าฉันอยากจะเชื่อมโยงกับกำแพงมากกว่านี้

maybe I need to be more wall-like myself."

บางทีฉันคงต้องเป็นเหมือนกำแพงมากกว่านี้"

So I made a wearable wall

ฉันเลยสร้างกำแพงสวมใส่ได้

that I could wear as a backpack.

เพื่อจะสะพายได้เหมือนกระเป๋าเป้หลัง

And so I would put it on

และพอฉันสะพายมัน

and sort of physically transform myself

ก็เหมือนร่างกายฉันเปลี่ยนไปด้วย

so that I could either contribute to or critique

ดังนั้นจึงเป็นว่า ถ้าฉันไม่กลายเป็นส่วนหนึ่งของมัน

the spaces that surrounded me.

ก็จะเป็นสิ่งแปลกแยกกับสิ่งรอบตัวไปเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And so jumping off of that,

นอกจากนั้น ฉันยังคิดไปไกลกว่า

thinking beyond the built environment into the natural world,

สภาพแวดล้อมที่สร้างขึ้น ไปสู่โลกธรรมชาติ

I have this ongoing project called Botanicalls --

ฉันกำลังมีโปรเจคชื่อว่า โบทานิเคิลส์

which actually enables houseplants

ซึ่งช่วยทำให้พืชสวนในบ้าน

to tap into human communication protocols.

สามารถติดต่อสื่อสารกับมนุษย์ได้

So when a plant is thirsty,

ดังนั้นเมื่อต้นไม้กระหายน้ำ

it can actually make a phone call

มันจะสามารถต่อโทรศัพท์ได้

or post a message to a service like Twitter.

หรือสามารถส่งข้อความอย่างทวิตเตอร์ได้

And so this really shifts the human/plant dynamic,

นี่จะเป็นจุดเปลี่ยนระหว่างคนกับพืช

because a single house plant

เพราะต้นไม้บ้านหนึ่งต้น

can actually express its needs

สามารถแสดงความต้องการ

to thousands of people at the same time.

ให้คนเป็นพันๆ รู้ได้ในเวลาเดียวกัน

And so kind of thinking about scale,

และด้วยความคิดเกี่ยวกับขนาดใหญ่แบบนี้

my most recent obsession

สิ่งที่ฉันกำลังหมกมุ่นในตอนนี้

is actually with glaciers -- of course.

คือกับธารน้ำแข็ง ---- แน่นอน

And so glaciers are these magnificent beings,

ว่าธารน้ำแข็งคือสิ่งน่าอัศจรรรย์

and there's lots of reasons to be obsessed with them,

และมีหลายเหตุผลที่ฉันหมกมุ่นกับมัน

but what I'm particularly interested in

แต่สิ่งที่น่าสนใจเป็นพิเศษสำหรับฉัน

is in human-glacier relations.

คือความสัมพันธ์ของคนกับธารน้ำแข็ง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Because there seems to be an issue.

เพราะรู้สึกว่าตอนนี้กำลังมีปัญหาอยู่

The glaciers are actually leaving us.

ธารน้ำแข็งกำลังจะจากพวกเราไป

They're both shrinking and retreating --

พวกมันหดตัว ล่าถอย

and some of them have disappeared altogether.

และบางส่วนกำลังหายไปเลย

And so I actually live in Canada now,

ตอนนี้ฉันอาศัยอยู่ในแคนาดา

so I've been visiting one of my local glaciers.

ฉันเลยได้มีโอกาสได้ไปเยี่ยมชมธารน้ำแข็งในพื้นที่

And this one's particularly interesting,

และอันนี้เป็นอันที่น่าสนใจจริงๆ

because, of all the glaciers in North America,

เพราะ ในบรรดาธารน้ำแข็งทั้งหมดในอเมริกาเหนือ

it receives the highest volume of human traffic in a year.

มันรองรับการจราจรมนุษย์ต่อปีในระดับสูงสุด

They actually have these buses that drive up and over the lateral moraine

มีรถบัสขนาดใหญ่มากมาย วิ่งไปมาอยู่บนธารน้ำแข็ง

and drop people off on the surface of the glacier.

แถมยังปล่อยผู้คน ลงเดินบนพื้นผิวของธารน้ำแข็งด้วย

And this has really gotten me thinking

นี่ทำให้ฉันคิดเกี่ยวกับ

about this experience of the initial encounter.

ประสบการณ์ครั้งแรกกับธารน้ำแข็ง

When I meet a glacier for the very first time,

เมื่อฉันได้เจอธารน้ำแข็งเป็นครั้งแรก

what do I do?

ฉันทำอะไรน่ะหรอ?

There's no kind of social protocol for this.

มันไม่มีธรรมเนียมตายตัวสำหรับเรื่องนี้

I really just don't even know

ฉันไม่รู้จริงๆ

how to say hello.

ว่าจะพูดทักทายมันยังไง

Do I carve a message in the snow?

ฉันควรสลักข้อความลงบนหิมะไหม?

Or perhaps I can assemble one

หรือบางทีฉันอาจรวบรวม

out of dot and dash ice cubes --

ก้อนน้ำแข็ง ทำเป็นจุดกับเป็นขีด

ice cube Morse code.

แบบทำรหัสมอร์สจากน้ำแข็ง

Or perhaps I need to make myself a speaking tool,

หรือบางทีฉันอาจต้องทำเครื่องมือสื่อสารมาใช้

like an icy megaphone

อย่างโทรโข่งน้ำแข็งแบบนี้

that I can use to amplify my voice

ที่จะขยายเสียงของฉัน

when I direct it at the ice.

ระหว่างที่พูดกับน้ำแข็ง

But really the most satisfying experience I've had

แต่ประสบการณ์ที่ฉันพอใจที่สุดที่ได้รับ

is the act of listening,

คือการรับฟังอย่างตั้งใจ

which is what we need in any good relationship.

ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเราต้องการมากในทุกความสัมพันธ์ที่ดี

And I was really struck by how much it affected me.

และมันส่งผลต่อฉันเป็นอย่างมาก

This very basic shift in my physical orientation

เพียงแค่เปลี่ยนท่าทางของร่างกายง่ายๆ

helped me shift my perspective

มันช่วยให้ฉันปรับเปลี่ยนมุมมอง

in relation to the glacier.

เกี่ยวกับความสัมพันธ์กับธารน้ำแข็ง

And so since we use devices

และเนื่องจากพวกเราได้ใช้อุปกรณ์ต่างๆ

to figure out how to relate to the world these days,

ในการเชื่อมโยงกับโลกในปัจจุบันนี้

I actually made a device called the Glacier Embracing Suit.

ฉันจึงได้สร้างอุปกรณ์ตัวนึงเรียกว่า ชุดโอบกอดธารน้ำแข็ง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And so this is constructed out of a heat reflected material

มันสร้างจากวัสดุสะท้อนความร้อน

that serves to mediate the difference in temperature

ที่ช่วยลดความแตกต่างทางด้านอุณหภูมิ

between the human body and the glacial ice.

ระหว่างร่างกายมนุษย์กับธารน้ำแข็ง

And once again, it's this invitation

และเป็นอีกครั้ง ที่มันเชิญชวน

that asks people to lay down on the glacier

ให้คนเรานอนลงบนธารน้ำแข็ง

and give it a hug.

และโอบกอดมัน

So, yea, this is actually just the beginning.

นี่เป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้น

These are initial musings for this project.

เป็นเพียงแค่ความคิดเบื้องต้น สำหรับโปรเจ็คนี้

And just as with the wall, how I wanted to be more wall-like,

เหมือนกับโปรเจ็คกำแพง ที่ทำยังไงให้ฉันเป็นเหมือนกำแพงมากขึ้น

with this project, I'd actually like to take more a of glacial pace.

ด้วยโปรเจ็คนี้ ฉันอยากก้าวเดินไปกับธารน้ำแข็งมากขึ้น

And so my intent

ดังนั้นความตั้งใจของฉัน

is to actually just take the next 10 years

คือในอีก 10 ปีข้างหน้า

and go on a series of collaborative projects

จะมีโปรเจ็คความร่วมมือต่างๆ ในครั้งต่อๆ ไป

where I work with people from different disciplines --

ที่ซึ่งฉันทำงานกับคนจากหลากหลายสาขา

artists, technologists, scientists --

ศิลปิน ผู้เชี่ยวชาญทางเทคโนโลยี นักวิทยาศาสตร์

to kind of work on this project

มาทำงานร่วมกัน

of how we can improve human-glacier relations.

เพื่อหาว่าเราจะพัฒนาความสัมพันธ์ธารน้ำแข็งกับคนได้อย่างไร

So beyond that, in closing,

สุดท้ายนี้

I'd just like to say that we're in this era

ฉันอยากจะบอกว่า พวกเราอยู่ในยุค

of communications and device proliferation,

ของการสื่อสารและอุปกรณ์ทันสมัยมากมาย

and it's really tremendous and exciting and sexy,

ซึ่งเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่ น่าตื่นเต้น และเซ็กซี่มาก

but I think what's really important

แต่สิ่งที่ฉันคิดว่ามันสำคัญมากๆ

is thinking about how we can simultaneously

คือคิดหาทางทำอย่างไรให้พวกเรา

maintain a sense of wonder and a sense of criticality

คงความรู้สึกสงสัยและวิเคราะห์ในเวลาเดียวกันได้

about the tools that we use and the ways in which we relate to the world.

เกี่ยวกับเครื่องมือต่างๆ ที่เราใช้และหนทางที่เราเชื่อมต่อกับโลก

Thanks.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)