Kate Hartman: The art of wearable communication

کیت هارتمن: هنر ارتباطات پوشیدني

Translator: Farnaz Saghafi Reviewer: Maral Salehi

My name is Kate Hartman.

اسم من کیت هارتمن است.

And I like to make devices

ومن دوست دارم وسایلی رو بسازم

that play with the ways

كه از طريق روش هایی که ما با هم تماس و ارتباط داریم، کار کند.

that we relate and communicate.

كه از طريق روش هایی که ما با هم تماس و ارتباط داریم، کار کند.

So I'm specifically interested in how we, as humans,

بدین ترتیب من بخصوص علاقه مندم بدونم، به عنوان يك انسان ،

relate to ourselves, each other

ما چگونه با خودمان، با يكديگر،

and the world around us.

و با محيط اطرافمون در ارتباط هستیم.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

So just to give you a bit of context,

خوب يك مقدار اطلاعات به شما بدم،

as June said, I'm an artist, a technologist and an educator.

همانطور كه " جون" گفت، من يك هنرمند ، آدم فني ويك معلم هستم.

I teach courses in physical computing

من دوره‌های محاسبات فیزیکی و فن آوری های پوشیدنی را تدریس می‌کنم.

and wearable electronics.

من دوره‌های محاسبات فیزیکی و فن آوری های پوشیدنی را تدریس می‌کنم.

And much of what I do is either wearable

و بیشتر کارهای که انجام می‌دهم یا پوشیدنی هستند

or somehow related to the human form.

یا به یک صورتی‌ به نوع انسانی ربط دارند.

And so anytime I talk about what I do,

بنابراین هروقت راجع به کارهایم صحبت می‌کنم،

I like to just quickly address

دوست دارم خیلی سریع و خلاصه

the reason why bodies matter.

به دلیل اهمیت بدن اشاره کنم.

And it's pretty simple.

و این خیلی‌ ساده هست.

Everybody's got one -- all of you.

همه یه دونه بدن دارن - همهٔ شما ها.

I can guarantee, everyone in this room,

می‌تونم تضمین کنم، همه توی این اتاق،

all of you over there, the people in the cushy seats,

همهٔ شما اونجا، اونایی که روی صندلیهای راحت نشستند،

the people up top with the laptops --

حضاری که اون بالا با لپ‌-تاپ ‌هاشون هستند--

we all have bodies.

ما همه بدن داریم.

Don't be ashamed.

خجالت نکشید.

It's something that we have in common

این چیزی هست که ما همه به صورت مشترک داریم

and they act as our primary interfaces for the world.

و آنها به عنوان رابط اصلی‌ ما در جهان عمل میکنند.

And so when working as an interaction designer,

و به این صورت وقتی‌ به عنوان طراح روابط متقابل کار می‌کنم،

or as an artist who deals with participation --

یا به عنوان یک هنرمند که با مشارکت سرو کار داره،

creating things that live on, in or around the human form --

--و چیزهایی که در داخل و یا پیرامون نوع انسان زندگی‌ میکنند رو ميسازه--

it's really a powerful space to work within.

این واقعا"فضای پر قدرتی برای کار کردن است.

So within my own work,

خُب در رابطه با کار خودم،

I use a broad range of materials and tools.

من از مواد و ابزارهای گسترده‌ای استفاده می‌کنم.

So I communicate through everything from radio transceivers

بدین صورت من از طریق همه‌ چیز از فرستنده و گیرنده رادیویی گرفته

to funnels and plastic tubing.

تا قیفها و لوله‌های پلاستیکی ارتباط برقرار می‌کنم.

And to tell you a bit about the things that I make,

و برای اینکه کمی‌ به شما در مورد چیزهایی که میسازم بگم،

the easiest place to start the story

ساده ترین راه برای شروع داستان ، یک کلاه است.

is with a hat.

ساده ترین راه برای شروع داستان ، یک کلاه است.

And so it all started several years ago,

و بدین ترتیب همه‌ چیز چند سال پیش شروع شد،

late one night when I was sitting on the subway, riding home,

وقتی‌ که یک شب دیروقت توی مترو نشسته و به سمت خونه میرفتم

and I was thinking.

و داشتم فکر ميکردم.

And I tend to be a person who thinks too much and talks too little.

و من اصولا آدمی‌ هستم که بیشتر فکر می‌کنم و خیلی‌ کم حرف میزنم.

And so I was thinking about how it might be great

و داشتم به این فکر می‌کردم که چقدر خوب میشد

if I could just take all these noises --

اگه می‌تونستم همهٔ این صداها رو بگیرم

like all these sounds of my thoughts in my head --

-- همهٔ این صداهای افکار درون سرم را --

if I could just physically extricate them

اگه می‌تونستم آنها را کاملا" آزاد کرده

and pull them out in such a form

و طوری آنها را خارج کنم

that I could share them with somebody else.

که بتونم آنها رو با یه نفردیگه شریک بشم.

And so I went home, and I made a prototype of this hat.

بنابراین وقتی‌ رفتم خونه، نمونۀ اولیه این کلاه را درست کردم.

And I called it the Muttering Hat,

و اسمش را "کلاه پچ پچ " گذاشتم،

because it emitted these muttering noises

برای اینکه از خودش صداهای پچ پچی را که

that were kind of tethered to you,

یک جورایی به شما محدود ميشد، در مياورد،

but you could detach them

اما می تونستید جداشون کنید

and share them with somebody else.

و آنها را با کسی‌ دیگر شریک شوید.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

So I make other hats as well.

بدین ترتیب من کلاهای دیگری رو هم میسازم.

This one is called the Talk to Yourself Hat.

اسم این‌ یکی "کلاه با خودت حرف بزن" هست.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

It's fairly self-explanatory.

این خودش نسبتا گویای کارش است.

It physically carves out conversation space for one.

اون اساسا" فضای گفتگو برای یک نفر را ایجاد می‌کند.

And when you speak out loud,

و وقتی‌ بلند بلند صحبت می‌کنید

the sound of your voice is actually channeled back into your own ears.

صدای خودتون در واقع به گوشهای خودتان برمی‌گرده.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

And so when I make these things,

و بدین ترتیب وقتی این چیزها رو درست می کنم،

it's really not so much about the object itself,

اصل موضوع در واقع خیلی راجع به خود شیء نیست،

but rather the negative space around the object.

بلکه بیشتر در مورد فضای منفی پیرامون شیء است.

So what happens when a person puts this thing on?

خُب وقتی یه نفر اینو سرش می زاره، چه اتفاقی می افته؟

What kind of an experience do they have?

چه جور تجربه ای بدست میاره؟

And how are they transformed by wearing it?

و چطور با پوشیدن آن، تغییر حالت می دهند؟

So many of these devices

خیلی از این وسایل

really kind of focus on the ways in which we relate to ourselves.

در واقع یه جورایی بر روی راههای ارتباطی ما با خودمان تمرکز دارند.

So this particular device is called the Gut Listener.

خُب این وسیلۀ بخصوص، "شنوندۀ معده" نام داره.

And it is a tool

و این وسیله ای است

that actually enables one

که در واقع شخص را قادر می سازه

to listen to their own innards.

تا حرفهای امعا و احشای خودش را بشنود.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

And so some of these things

و بدین ترتیب بعضی از این وسایل

are actually more geared toward expression and communication.

عملا" بیشتر براي بيان حالات و ايجاد ارتباطات پوشيده ميشوند.

And so the Inflatable Heart

از اينرو "قلب باد کردني"

is an external organ

یک اندام بیرونی است

that can be used by the wearer to express themselves.

که افراد می تونن با پوشیدن آن احساساتشون را ابراز کنن.

So they can actually inflate it and deflate it

بدین طریق که می تونن بر اساس احساساتشان، آنرا باد کرده یا باد آنرا خارج کنند.

according to their emotions.

بدین طریق که می تونن بر اساس احساساتشان، آنرا باد کرده یا باد آنرا خارج کنند.

So they can express everything from admiration and lust

اینطور اونا می تونند هر چیزی را از تحسین و شهوت گرفته تا نگرانی و تشویش بیان کنند.

to anxiety and angst.

اینطور اونا می تونند هر چیزی را از تحسین و شهوت گرفته تا نگرانی و تشویش بیان کنند.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

And some of these are actually meant

و بعضی از اینها در واقع به منظور میانجیگری کردن بین تجربه ها ساخته شده اند.

to mediate experiences.

و بعضی از اینها در واقع به منظور میانجیگری کردن بین تجربه ها ساخته شده اند.

So the Discommunicator is a tool for arguments.

بنابراین " دو بهم زن" وسیله ای است برای بگو مگوها.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

And so actually it allows for an intense emotional exchange,

و خوب اون در واقع برای تبادل احساسات شدید بکار می ره،

but is serves to absorb

اما کلمات نامربوط ادا شده را جذب می کنه.

the specificity of the words that are delivered.

اما کلمات نامربوط ادا شده را جذب می کنه.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

And in the end,

و در نهایت،

some of these things just act as invitations.

برخی از اینها بعنوان محرک بکار برده می شوند.

So the Ear Bender literally puts something out there

لذا " گاز انبر گوش" ، واقعا" یه جسم خارجی است

so someone can grab your ear

که یه نفر می تونه با اون گوش شما رو بگیره

and say what they have to say.

و هر چي ميخواد بهتون بگه.

So even though I'm really interested in the relationship

بنابراين در عين حال که من به روابط بین انسانها بسيار علاقه مندم،

between people,

بنابراين در عين حال که من به روابط بین انسانها بسيار علاقه مندم،

I also consider the ways

به راههای ارتباط خود با دنیای اطرافمان نیز اهمیت می دهم.

in which we relate to the world around us.

به راههای ارتباط خود با دنیای اطرافمان نیز اهمیت می دهم.

And so when I was first living in New York City a few years back,

و خوب وقتی ابتدا چند سال پیش در نیویورک سیتی زندگی می کردم،

I was thinking a lot about

خیلی در مورد اشکال رایج مهندسی اطرافم فکر می کردم

the familiar architectural forms that surrounded me

خیلی در مورد اشکال رایج مهندسی اطرافم فکر می کردم

and how I would like to better relate to them.

و اینکه چقدر دلم می خواست بیشتر با اونها پیوند داشته باشم.

And I thought, "Well, hey!

و فکر کردم، " خُب، هی!

Maybe if I want to better relate to walls,

شاید اگه بخوام ارتباط بیشتری با دیوار داشته باشم،

maybe I need to be more wall-like myself."

شاید لازمه خودم هم شبیه دیوار بشم."

So I made a wearable wall

بنابراین من یک دیوار پوشیدنی درست کردم

that I could wear as a backpack.

که مثل یه کوله پشتی قابل پوشیدن بود.

And so I would put it on

و بدین ترتیب اونو پوشیدم

and sort of physically transform myself

و یه جورایی جسما" خودم را تغییر شکل دادم

so that I could either contribute to or critique

تا بتونم در فضای اطرافم سهیم باشم یا از اون انتقاد کنم.

the spaces that surrounded me.

تا بتونم در فضای اطرافم سهیم باشم یا از اون انتقاد کنم.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

And so jumping off of that,

و خُب خارج از اون موضوع ،

thinking beyond the built environment into the natural world,

و با تفکر ورای دنیای ساختگی و دربارۀ دنیای طبیعی،

I have this ongoing project called Botanicalls --

من پروژه ای بنام " تماس گیاهی" در دست اجرا دارم

which actually enables houseplants

که در اون گیاهان خانگی در واقع قادر خواهند بود

to tap into human communication protocols.

با پروتکل های ارتباطی انسانی تماس حاصل کنند.

So when a plant is thirsty,

بنابراین وقتی گیاهی تشنه است،

it can actually make a phone call

راستی راستی می تونه تلفن بزنه

or post a message to a service like Twitter.

یا پیامی به سرویسی مثل تویتر ارسال کنه.

And so this really shifts the human/plant dynamic,

و بدین ترتیب این براستی پویایی انسان/گیاه را تغییر می دهد،

because a single house plant

چون یک دونه گیاه

can actually express its needs

می تونه عملا" نیازهایش را

to thousands of people at the same time.

به هزاران نفر در آن واحد بیان کند.

And so kind of thinking about scale,

و خُب یه جورایی راجع به مقیاس فکر می کردم،

my most recent obsession

و البته آخرین مشغولیت ذهنی من،

is actually with glaciers -- of course.

در واقع یخهای قطبی است.

And so glaciers are these magnificent beings,

و خُب یخچالهای طبیعی ، موجودات شگفت انگیزی هستند،

and there's lots of reasons to be obsessed with them,

و دلایل زیادی وجود داره که فکر آدمی به اونها مشغول باشه،

but what I'm particularly interested in

اما آنچه من بخصوص به آن علاقه مندم، ارتباط انسان- یخچال قطبی است.

is in human-glacier relations.

اما آنچه من بخصوص به آن علاقه مندم، ارتباط انسان- یخچال قطبی است.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

Because there seems to be an issue.

چون بنظر میرسه مشکلی در اینجاست.

The glaciers are actually leaving us.

یخچالهای طبیعی در واقع دارند ما را ترک می کنند.

They're both shrinking and retreating --

آنها هم دارند کوچک می شوند و هم عقب نشینی می کنند --

and some of them have disappeared altogether.

و بعضی از اونها کلا ناپدید شده اند.

And so I actually live in Canada now,

و من درحال حاضر در کانادا زندگی می کنم،

so I've been visiting one of my local glaciers.

و بدین ترتیب من به دیدن یکی از یخچالهای محلی مان رفتم.

And this one's particularly interesting,

و این یکی بطور خاصی جالبه،

because, of all the glaciers in North America,

چون در بین همۀ یخچالهای طبیعی آمریکای شمالی،

it receives the highest volume of human traffic in a year.

این یکی سالیانه بیشترین بازدیدکننده را پذیراست.

They actually have these buses that drive up and over the lateral moraine

اونا درحقیقت با این اتوبوسها روی این یخ رُفت ها حرکت کرده و مردم را جابجا می کنند.

and drop people off on the surface of the glacier.

اونا درحقیقت با این اتوبوسها روی این یخ رُفت ها حرکت کرده و مردم را جابجا می کنند.

And this has really gotten me thinking

و این تجربۀ اولین برخورد، فکر مرا بخودش مشغول کرد.

about this experience of the initial encounter.

و این تجربۀ اولین برخورد، فکر مرا بخودش مشغول کرد.

When I meet a glacier for the very first time,

وقتی برای اولین بار یک یخچال طبیعی را ببینم، چه کار کنم؟

what do I do?

وقتی برای اولین بار یک یخچال طبیعی را ببینم، چه کار کنم؟

There's no kind of social protocol for this.

هیچ اصول برخورد اجتماعی برای این موضوع وجود ندارد.

I really just don't even know

من واقعا" حتی نمی دونم چطور سلام بدم.

how to say hello.

من واقعا" حتی نمی دونم چطور سلام بدم.

Do I carve a message in the snow?

آیا یه پیامی روی برف حک کنم؟

Or perhaps I can assemble one

یا شاید با سرهم کردن تکه های یخ ، یکی روی آن بنویسم--

out of dot and dash ice cubes --

یا شاید با سرهم کردن تکه های یخ ، یکی روی آن بنویسم--

ice cube Morse code.

مورس تکه های یخ.

Or perhaps I need to make myself a speaking tool,

یا شاید باید خودم رو مثل یه وسیلۀ گویا دربیارم،

like an icy megaphone

مثل یه تلفن غول پیکر یخی

that I can use to amplify my voice

که با استفاده از اون صدایم را تقویت کرده

when I direct it at the ice.

و به سمت یخ هدایت کنم.

But really the most satisfying experience I've had

ولی واقعا" جالب ترین تجربه ای که تا کنون داشته ام

is the act of listening,

تجربۀ شنیدن است،

which is what we need in any good relationship.

چیزی که در هر ارتباطی به اون نیاز داریم.

And I was really struck by how much it affected me.

و من از میزان تأثیر اون بر خودم متعجب بودم.

This very basic shift in my physical orientation

همین تغییر ابتدایی در تشخیص موقعیت فیزیکی من

helped me shift my perspective

باعث شد که نگرش خود را در ارتباط با یخچال طبیعی تغییر دهم.

in relation to the glacier.

باعث شد که نگرش خود را در ارتباط با یخچال طبیعی تغییر دهم.

And so since we use devices

و از آنجائیکه این روزها برای درک چگونگی ارتباط با جهان، از وسایل استفاده می کنیم،

to figure out how to relate to the world these days,

و از آنجائیکه این روزها برای درک چگونگی ارتباط با جهان، از وسایل استفاده می کنیم،

I actually made a device called the Glacier Embracing Suit.

من در واقع وسیله ای بنام "لباس در آغوش گرفتن یخهای قطبی" ساختم.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

And so this is constructed out of a heat reflected material

و بدین ترتیب این از موادی که حرارت را منتقل می کنند ساخته شده

that serves to mediate the difference in temperature

و طوری عمل می کند که تفاوت حرارت بین بدن انسان و یخهای قطبی را تنظیم می کند.

between the human body and the glacial ice.

و طوری عمل می کند که تفاوت حرارت بین بدن انسان و یخهای قطبی را تنظیم می کند.

And once again, it's this invitation

و یکبار دیگه، این مردم را بر می انگیزه

that asks people to lay down on the glacier

که روی یخها دراز کشیده و اونو در آغوش بگیرند.

and give it a hug.

که روی یخها دراز کشیده و اونو در آغوش بگیرند.

So, yea, this is actually just the beginning.

خُب، آره، این البته تازه شروع کاره.

These are initial musings for this project.

اینها خلاقیتهای هنری ابتدایی در این پروژه هستند.

And just as with the wall, how I wanted to be more wall-like,

و درست مثل جریان دیوار، که چطور خواستم مثل دیوار باشم،

with this project, I'd actually like to take more a of glacial pace.

با این پروژه، در واقع می خوام پا به پای یخهای قطبی پیش برم.

And so my intent

و بنابراین قصدم اینه که

is to actually just take the next 10 years

ده سال آینده را عملا" در راه ادامۀ یکسری پروژه های گروهی صرف کنم

and go on a series of collaborative projects

ده سال آینده را عملا" در راه ادامۀ یکسری پروژه های گروهی صرف کنم

where I work with people from different disciplines --

و در آنها با افرادی در رشته های متفاوت از قبیل هنرمند، تکنولوژیست، و دانشمند کار کنم

artists, technologists, scientists --

و در آنها با افرادی در رشته های متفاوت از قبیل هنرمند، تکنولوژیست، و دانشمند کار کنم

to kind of work on this project

و باهم به شکلی روی پروژۀ چگونگی بهبود روابط انسان با یخچالهای قطبی کار کنیم.

of how we can improve human-glacier relations.

و باهم به شکلی روی پروژۀ چگونگی بهبود روابط انسان با یخچالهای قطبی کار کنیم.

So beyond that, in closing,

خُب وراي اينها، در خاتمه،

I'd just like to say that we're in this era

مایلم بگویم که که ما در عرصۀ ارتباطات و گسترش وسایل هستیم،

of communications and device proliferation,

مایلم بگویم که که ما در عرصۀ ارتباطات و گسترش وسایل هستیم،

and it's really tremendous and exciting and sexy,

و این واقعا" فوق العاده و هیجان انگیز و شهوت انگیزه

but I think what's really important

ولی من فکر می کنم آنچه واقعا" دارای اهمیته اینه که

is thinking about how we can simultaneously

بیندیشیم چطور می تونیم

maintain a sense of wonder and a sense of criticality

حس تعجب و حس انتقادی دربارۀ ابزارهای مورد استفاده و راههای ارتباطمان با دنیا را بطور همزمان حفظ کنیم.

about the tools that we use and the ways in which we relate to the world.

حس تعجب و حس انتقادی دربارۀ ابزارهای مورد استفاده و راههای ارتباطمان با دنیا را بطور همزمان حفظ کنیم.

Thanks.

با سپاس.

(Applause)

(تشویق حاضرین)