Peter Doolittle: How your "working memory" makes sense of the world

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Paravee Asava-Anan

So yesterday, I was out in the street

ครับ เมื่อวานนี้ ผมออกไปที่ถนน

in front of this building,

ด้านหน้าของอาคารนี้

and I was walking down the sidewalk,

และขณะที่ผมกำลังเดินไป ตามทางเท้าข้างถนน

and I had company, several of us,

ผมมีเพื่อนไปด้วยกัน พวกเราสองสามคน

and we were all abiding by the rules

และเราทั้งหมดก็ทำตามกฎกติกา

of walking down sidewalks.

ของการเดินบนทางเท้า

We're not talking each other. We're facing forward.

เราไม่ได้พูดคุยกัน เราตรงไปข้างหน้า

We're moving.

เราเดินไปเรื่อยๆ

When the person in front of me slows down.

เมื่อคนที่อยู่ข้างหน้าผม เริ่มเดินช้าลง

And so I'm watching him, and he slows down,

ผมนั้นก็เฝ้าดูเขา และเขาช้าลง

and finally he stops.

และท้ายที่สุด เขาก็หยุดเดิน

Well, that wasn't fast enough for me,

แต่นั่นไม่ได้เร็วพอสำหรับผม

so I put on my turn signal, and I walked around him,

ผมจึงทำสัญญาณหมุนตัว และเดินอ้อมเขาไป

and as I walked, I looked to see what he was doing,

และในขณะที่เดิน ผมก็มองดูว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

and he was doing this.

และเขากำลังทำสิ่งนี้อยู่

He was texting,

เขากำลังส่งข้อความ

and he couldn't text and walk at the same time.

เขาส่งข้อความและเดินในขณะเดียวกันไม่ได้

Now we could approach this

เอาละครับ เราเข้ามาสู่เรื่องนี้ได้แล้ว

from a working memory perspective

จากมุมมองในเชิงความจำระยะสั้น (working memory)

or from a multitasking perspective.

หรือจากมุมมองเชิงงานหลายภาระกิจ (multitasking perspective)

We're going to do working memory today.

ในวันนี้ เรากำลังพูดเรื่องความจำระยะสั้นกัน

Now, working memory

ครับ ความจำระยะสั้น

is that part of our consciousness that we are

คือ ส่วนของจิตสำนึกของเรา

aware of at any given time of day.

ที่เรารู้ตัว ณ เวลาใดก็ตามของวัน

You're going it right now.

คุณกำลังจำอยู่ในขณะนี้

It's not something we can turn off.

มันไม่ได้เป็นอะไรที่เราสามารถปิดหรือหยุดมันได้

If you turn it off, that's called a coma, okay?

ถ้าคุณปิดมันลง นั่นเขาเรียกกันว่า อาการโคม่า น่ะครับ

So right now, you're doing just fine.

ฉะนั้น ขณะนี้คุณสบายดีกันอยู่

Now working memory has four basic components.

ครับ ความจำระยะสั้น มีส่วนประกอบพื้นฐานสี่ส่วน

It allows us to store some immediate experiences

มันทำให้เรา เก็บสะสมประสบการณ์ทางตรง (immediate experience)

and a little bit of knowledge.

และความรู้อีกเล็กน้อย

It allows us to reach back into our long-term memory

มันสามารถทำให้ให้เรานึกย้อนกลับเข้าไป ในความจำระยะยาว

and pull some of that in as we need it,

และดึงความจำบางอย่างในนั้นออกมา ตามที่เราต้องการ

mixes it, processes it

ผสมให้เข้ากัน ผ่านกรรมวิธี

in light of whatever our current goal is.

โดยคำนึงถึงจุดประสงค์อะไรก็ตามของเราในขณะนั้น

Now the current goal isn't something like,

จุดประสงค์ในขณะนั้นไม่ใช้อย่างเช่น

I want to be president or the best surfer in the world.

ผมอยากจะเป็นประธานาธิบดี หรือ นักกระดานโต้คลื่นที่เก่งที่สุดของโลก

It's more mundane. I'd like that cookie,

มันธรรมดาๆ กว่านั้น ผมอยากได้คุกกี้อันนั้น

or I need to figure out how to get into my hotel room.

หรือไม่ก็ ผมต้องหาวิธีเข้าห้องพักของผมในโรงแรม

Now working memory capacity

ทีนี้ เรื่องสมรรถภาพของความจำระยะสั้น

is our ability to leverage that,

ก็คือ ความสามารถของเรา ที่จะใช้มันได้

our ability to take what we know

ความสามารถของเรา ที่จะรับเอาสิ่งที่เรารู้

and what we can hang onto

และสิ่งที่พวกเราสามารถเกาะเกี่ยวเอาไว้ได้

and leverage it in ways that allow us to satisfy

และใช้มันได้ในแบบที่ให้เรา

our current goal.

ได้สนองเป้าหมายในขณะนั้นของเรา

Now working memory capacity

ครับ สมรรถภาพของความจำระยะสั้น

has a fairly long history,

มีประวัติศาสตร์ ที่ค่อนข้างยาวนาน

and it's associated with a lot of positive effects.

และมันสัมพันธ์กับผลลัพธ์ด้านบวกมากมาย

People with high working memory capacity

คนที่มีสมรรถภาพความจำระยะสั้น ในระดับสูง

tend to be good storytellers.

มีแนวโน้มที่จะเป็นคนเล่านิทานเก่ง

They tend to solve and do well on standardized tests,

มีแนวโน้มที่จะคิดแก้ปัญหา และทำแบบทดสอบมาตรฐานได้ดี

however important that is.

ไม่ว่าสิ่งนั้นจะสำคัญแค่ไหนก็ตาม

They're able to have high levels of writing ability.

พวกเขามีความสามารถในการเขียนในระดับสูง

They're also able to reason at high levels.

พวกเขายังสามารถหาเหตุผลในระดับที่สูงได้อีกด้วย

So what we're going to do here is play a little bit with some of that.

ดังนั้น สิ่งที่เรากำลังจะทำตรงนี้ คือ เล่นกับมันบ้างสักเล็กน้อย

So I'm going to ask you to perform a couple tasks,

ผมจะขอร้องให้คุณช่วยทำอะไรสักอย่างสองอย่าง

and we're going to take your working memory out for a ride.

และเราจะเอาความจำระยะสั้นของคุณออกมาใช้

You up for that? Okay.

คุณพร้อมไหมครับ ตกลงครับ

I'm going to give you five words,

ผมจะให้คำคุณ สักห้าคำ

and I just want you to hang on to them.

และผมต้องการแค่ ให้คุณจดจำมันไว้

Don't write them down. Just hang on to them.

อย่าเขียนมันลงไปนะครับ เอาแค่จำมันไว้

Five words.

ห้าคำ

While you're hanging on to them, I'm going to ask you to answer three questions.

ขณะที่คุณกำลังจำคำพวกนั้นอยู่ ผมจะขอให้คุณตอบคำถามสามข้อ

I want to see what happens with those words.

ผมต้องการจะดูว่า เกิดอะไรขึ้นกับคำเหล่านั้น

So here's the words:

เอาละครับ นี่คือคำที่คุณต้องจำ:

tree,

ต้นไม้

highway,

ทางหลวง

mirror,

กระจกเงา

Saturn

ดาวเสาร์

and electrode.

และ ขั้วไฟฟ้า

So far so good?

ยังเรียบร้อยดีนะครับ

Okay. What I want you to do

ครับ สิ่งที่ผมต้องการให้คุณทำ

is I want you to tell me what the answer is

ก็คือ ผมต้องการให้คุณบอกผมว่า คำตอบของ

to 23 times eight.

23 คูณ 8 เป็นเท่าไหร่

Just shout it out.

ตะโกนคำตอบออกมาเลยครับ

(Mumbling) (Laughter)

(เสียงพึมพำ) (เสียงหัวเราะ)

In fact it's -- (Mumbling) -- exactly. (Laughter)

จริงๆแล้วเป็น--(เสียงพึมพำ) --แน่ๆ (เสียงหัวเราะ)

All right. I want you to take out your left hand

ครับ ผมขอให้คุณเอามือซ้ายออกมา

and I want you to go, "One, two, three, four, five,

และผมต้องการให้คุณนับ "หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า

six, seven, eight, nine, 10."

หก เจ็ด แปด เก้า สิบ"

It's a neurological test, just in case you were wondering.

เป็นการทดสอบทางประสาทวิทยาครับ ถ้าหากคุณกำลังสงสัยอยู่

All right, now what I want you to do

ครับตอนนี้ สิ่งที่ผมต้องการให้คุณทำ

is to recite the last five letters

คือ ให้คุณท่องอักษรห้าตัวสุดท้าย

of the English alphabet backwards.

ของตัวอักษรภาษาอังกฤษ จากด้านหลังย้อนไปข้างหน้า

You should have started with Z.

คุณควรจะเริ่มจากอักษร z ครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

All right. How many people here are still pretty sure

ครับ มีกี่คนที่นี่ ที่ยังคงแน่ใจอยู่ว่า

you've got all five words?

คุณยังจำคำได้ทั้งห้าคำ

Okay. Typically we end up with about less than half,

ครับ ตามปกติแล้ว ท้ายสุดเราจะจำได้ประมาณน้อยกว่าครึ่ง

right, which is normal. There will be a range.

ครับ เป็นเรื่องปกติ มันจะมีช่วง

Some people can hang on to five.

บางคนจำได้ห้าคำ

Some people can hang on to 10.

บางคนจำได้ถึงสิบ

Some will be down to two or three.

บางคนจำได้แค่สองหรือสามคำ

What we know is this is really important to the way we function, right?

สิ่งที่เรารู้ก็คือ สิ่งนี้สำคัญอย่างยิ่ง ต่อวิธีที่เราทำงาน ใช่ไหมครับ

And it's going to be really important here at TED

และมันจะมีความสำคัญอย่างมากที่ TED นี่

because you're going to be exposed to so many different ideas.

เพราะคุณกำลังจะรับรู้แนวคิดที่มีความหลากหลาย

Now the problem that we have

ทีนี้ปัญหาที่เรามี

is that life comes at us,

คือมีหลายสิ่งเกิดขึ้นในชีวิตเรา

and it comes at us very quickly,

และมันเข้ามาหาเราอย่างรวดเร็วมาก

and what we need to do is to take that amorphous

และสิ่งที่เราจำเป็นต้องทำ ก็คือ เอาสายธารของ

flow of experience and somehow

ประสบการณ์ที่ไม่มีรูปร่างนั้น และด้วยวิธีใดก็ตาม

extract meaning from it

สกัดความหมายออกมาจากมัน

with a working memory

ด้วยความจำระยะสั้น

that's about the size of a pea.

ซึ่งมีขนาดประมาณเมล็ดถั่ว

Now don't get me wrong, working memory is awesome.

อย่าเข้าใจผมผิดนะครับ ความจำระยะสั้นนั้นดีเลิศ

Working memory allows us

ความจำระยะสั้นทำให้เรา

to investigate our current experience

สามารถตรวจสอบ ประสบการณ์ปัจจุบันของเราได้

as we move forward.

ขณะที่เราเคลื่อนไปข้างหน้า

It allows us to make sense of the world around us.

มันให้เราสามารถเข้าใจโลกรอบๆ ตัวเราได้

But it does have certain limits.

แต่มันก็มีขอบเขตจำกัดอยู่

Now working memory is great for allowing us to communicate.

ครับ ความจำระยะสั้นนั้นยิ่งใหญ่ มันทำให้เราสื่อสารกันได้

We can have a conversation,

เราสามารถพูดคุยกันได้

and I can build a narrative around that

และผมสามารถสร้างเรื่องราวเกี่ยวกับมันได้

so I know where we've been and where we're going

ผมจึงรู้ว่าเรามาถึงไหนแล้ว และเรากำลังจะไปไหน

and how to contribute to this conversation.

และจะมีส่วนร่วมในการสนทนานี้ได้อย่างไร

It allows us to problem-solve, critical think.

มันให้เราได้แก้ปัญหา ได้ใช้การคิดเชิงวิพากษ์

We can be in the middle of a meeting,

เราสามารถอยู่ กลางที่ประชุม

listen to somebody's presentation, evaluate it,

ฟังการนำเสนอของคนบางคน ประเมิน

decide whether or not we like it,

และตัดสินใจว่า เราชอบหรือไม่ชอบมัน

ask follow-up questions.

ตั้งคำถามตามมา

All of that occurs within working memory.

ทุกอย่างนั้น เกิดขึ้นภายในความจำระยะสั้น

It also allows us to go to the store

มันยังให้เราไปที่ร้านค้า

and allows us to get milk and eggs and cheese

และให้เราไปเอา นม ไข่ และเนยแข็ง

when what we're really looking for

เมื่อสิ่งที่เรากำลังมองหาอยู่จริงๆ นั้น

is Red Bull and bacon. (Laughter)

คือ กระทิงแดง และ เบคอน (เสียงหัวเราะ)

Gotta make sure we're getting what we're looking for.

ต้องให้แน่ใจว่า เราจะได้สิ่งที่เรากำลังมองหาอยู่

Now, a central issue with working memory

เอาละ ปัญหาสำคัญของความจำระยะสั้น

is that it's limited.

ก็คือ มันมีขอบเขตจำกัด

It's limited in capacity, limited in duration,

จำกัดในเรื่องสมรรถภาพ จำกัดในเรื่องช่วงระยะเวลา

limited in focus.

จำกัดในการเพ่งความสนใจ

We tend to remember about four things.

เรามีแนวโน้มที่จะจำได้ประมาณสี่อย่าง

Okay? It used to be seven,

ใช่ไหมครับ เดิมเคยเป็นเจ็ด

but with functional MRIs, apparently it's four,

แต่กับเครื่องสแกนสมอง (MRI) แล้ว ชัดเจนว่าเป็น สี่

and we were overachieving.

และในอดีต เราจำได้มากเกินไปครับ

Now we can remember those four things

ปัจจุบัน เราสามารถจำสี่อย่างนั้นได้

for about 10 to 20 seconds

นานราว 10 ถึง 20 วินาที

unless we do something with it,

เว้นเสียแต่ เราทำอะไรบางอย่างกับมัน

unless we process it, unless we apply it to something,

เว้นเสียแต่ เราจะนำมันไปเข้ากระบวนการ เว้นเสียแต่ เราจะนำมันไปประยุกต์ใช้กับบางอย่าง

unless we talk to somebody about it.

เว้นเสียแต่ เราจะพูดถึงมัน กับคนบางคน

When we think about working memory,

เมื่อเราคิดถึงความจำระยะสั้น

we have to realize that this limited capacity

เราต้องตระหนักว่า สมรรถภาพที่จำกัดนี้

has lots of different impacts on us.

มีผลกระทบที่แตกต่างมากมายต่อเรา

Have you ever walked from one room to another

คุณเคยเดินจากห้องหนึ่ง ไปอีกห้องหนึ่ง

and then forgotten why you're there?

แล้วก็ลืมไปว่า ทำไมจึงไปอยู่ที่นั่นมั๊ยครับ

You do know the solution to that, right?

คุณรู้วิธีแก้ปัญหานั้น ใช่มั๊ยครับ

You go back to that original room. (Laughter)

คุณก็เดินกลับไปยังห้องเดิม (เสียงหัวเราะ)

Have you ever forgotten your keys?

คุณเคยลืมกุญแจไหมครับ

You ever forgotten your car?

คุณเคยลืมรถของคุณไหมครับ

You ever forgotten your kids?

คุณเคยลืมลูกๆ ของคุณไหมครับ

Have you ever been involved in a conversation,

คุณเคยเข้าไปเกี่ยวข้องในการสนทนา

and you realize that the conversation to your left

และคุณก็ตระหนักว่า การสนทนาทางซ้ายมือของคุณนั้น

is actually more interesting? (Laughter)

จริงๆแล้ว น่าสนใจมากกว่า ไหมครับ (เสียงหัวเราะ)

So you're nodding and you're smiling,

นั่น คุณกำลังพยักหน้า และยิ้ม

but you're really paying attention to this one over here,

แต่คุณกำลังเอาใจใส่จริงๆ กับเรื่องตรงนี้อยู่

until you hear that last word go up,

จนกระทั่งคุณได้ยินคำสุดท้ายนั่น ดังขึ้นมา

and you realize,

และคุณจึงตระหนักว่า

you've been asked a question. (Laughter)

คุณถูกถามคำถาม (เสียงหัวเราะ)

And you're really hoping the answer is no,

และจริงๆ แล้ว คุณหวังว่าคำตอบจะเป็น ไม่ใช่

because that's what you're about to say.

เพราะว่า นั่นคือ สิ่งที่คุณกำลังจะพูด

All of that talks about working memory,

ทุกอย่างนั้น พูดเรื่องเกี่ยวกับความจำระยะสั้น

what we can do and what we can't do.

เกี่ยวกับสิ่งที่เราทำได้ และสิ่งที่เราทำไม่ได้

We need to realize that working memory

เราจำเป็นต้องตระหนักว่า ความจำระยะสั้นนั้น

has a limited capacity,

มีสมรรถภาพจำกัด

and that working memory capacity itself is how we negotiate that.

และสมรรถภาพของความจำระยะสั้นเองนั้น คือ เราจะต่อรองสิ่งนั้นอย่างไร

We negotiate that through strategies.

เราต่อรองสิ่งนั้น ผ่านทางกลยุทธ์

So what I want to do is talk a little bit about a couple of strategies here,

ดังนั้นสิ่งที่ผมอยากจะทำ ก็คือ พูดนิดหน่อยเกี่ยวกับกลยุทธ์สองอย่างตรงนี้

and these will be really important

และกลยุทธ์เหล่านี้สำคัญมากทีเดียว

because you are now in an information target-rich environment

เพราะปัจจุบันนี้ คุณอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มุ่งไปสู่ ข้อมูลข่าวสารที่เข้มข้น

for the next several days.

สำหรับอีกหลายๆ วันข้างหน้า

Now the first part of this that we need to think about

ครับ ส่วนแรกของเรื่องนี้ ที่เราจำเป็นต้องคิดถึง

and we need to process our existence, our life,

และเราจำเป็นต้องนำความมีตัวตน หรือชีวิตของเรา มาผ่านกระบวนการ

immediately and repeatedly.

อย่างทันทีทันใด และซ้ำแล้วซ้ำเล่า

We need to process what's going on

เราจำเป็นต้องเอาสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ มาผ่านกระบวนการ

the moment it happens, not 10 minutes later,

ขณะที่มันเกิดขึ้น ไม่ใช่ 10 นาที หลังจากนั้น

not a week later, at the moment.

หรือไม่ใช่หนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้น แต่ในขณะนั้นเลย

So we need to think about, well, do I agree with him?

เราจึงต้องคิดถึงว่า เช่น ฉันเห็นด้วยกับเขาไหม

What's missing? What would I like to know?

อะไรขาดหายไปหรือไม่ ฉันอยากจะรู้อะไรบ้าง

Do I agree with the assumptions?

ฉันเห็นด้วยกับสมมติฐานนั้นมั๊ย

How can I apply this in my life?

ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปใช้ในชีวิตของฉันได้อย่างไร

It's a way of processing what's going on

มันเป็นวิธีการนำสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น มาผ่านกรรมวิธี

so that we can use it later.

เพื่อที่เราจะสามารถนำมาใช้ได้อีก ในภายหลัง

Now we also need to repeat it. We need to practice.

เราจำเป็นที่ต้องทำซ้ำด้วย เราจำเป็นต้องฝึกฝน

So we need to think about it here.

เราจึงจำเป็นต้องคิดถึงมัน ตรงนี้

In between, we want to talk to people about it.

ในระหว่างทาง เราต้องการจะพูดถึงมันกับผู้คน

We're going to write it down, and when you get home,

เราจะจดโน้ตไว้ และเมื่อคุณกลับถึงบ้าน

pull out those notes and think about them

ดึงเอาโน้ตนั้นออกมา และคิดถึงโน้ตพวกนั้น

and end up practicing over time.

และท้ายสุดก็ได้ฝึกฝนเรื่อยมา

Practice for some reason became a very negative thing.

ด้วยเหตุผลบางอย่าง การฝึกฝนกลายมาเป็น สิ่งที่เป็นด้านลบอย่างมาก

It's very positive.

มันเป็นด้านบวกอย่างมาก

The next thing is, we need to think elaboratively

สิ่งต่อมาก็คือ เราจำเป็นต้องคิดอย่างละเอียดรอบคอบ

and we need to think illustratively.

และเราจำเป็นต้องคิด เพื่ออธิบายได้อย่างชัดเจน

Oftentimes, we think that we have to relate new knowledge to prior knowledge.

บ่อยครั้ง เราคิดว่า เราต้องโยงความรู้ใหม่ เข้ากับความรู้ก่อนหน้านั้น

What we want to do is spin that around.

สิ่งที่เราต้องการจะทำ ก็คือ ปั่นมันไปรอบๆ

We want to take all of our existence

เราต้องการจะเอา การดำรงอยู่ของเราทั้งหมด

and wrap it around that new knowledge

และห่อมันไว้รอบๆความรู้ใหม่นั้น

and make all of these connections and it becomes more meaningful.

และทำการเชื่อมต่อเหล่านี้ทั้งหมด และมันก็กลับมีความหมายเพิ่มขึ้น

We also want to use imagery. We are built for images.

เรายังต้องการใช้มโนภาพด้วย เรานั้นถูกสร้างมาเพื่อมโนภาพ

We need to take advantage of that.

เราจำเป็นต้องใช้ข้อได้เปรียบนี้

Think about things in images,

คิดถึงสิ่งต่างๆ เป็นมโนภาพ

write things down that way.

เขียนสิ่งต่างๆ ลงไป ในแบบนั้น

If you read a book, pull things up.

ถ้าคุณอ่านหนังสือ ก็ดึงเอาสิ่งต่างๆออกมา

I just got through reading "The Great Gatsby,"

ผมเพิ่งจะอ่านหนังสือเรื่อง "The Great Gatsby" จบเล่มไป

and I have a perfect idea of what he looks like

และผมก็มีแนวคิดอย่างสมบูรณ์ว่า เขาหน้าตาเป็นอย่างไร

in my head, so my own version.

ในหัวสมองของผม มันเป็นเวอร์ชั่นของผม

The last one is organization and support.

สิ่งสุดท้าย ก็คือ องค์กร และ การสนับสนุน

We are meaning-making machines. It's what we do.

ตัวเรานั้นเป็นกลไกของการสร้างความหมาย มันคือสิ่งที่เราทำ

We try to make meaning out of everything that happens to us.

เราพยายามสร้างความหมาย จากทุกๆสิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา

Organization helps, so we need to structure

องค์กรก็มีส่วนช่วยด้วย เราจึงต้องสร้างโครงสร้าง

what we're doing in ways that make sense.

ของสิ่งที่เรากำลังทำ ในแบบที่สมเหตุสมผล

If we are providing knowledge and experience,

ถ้าเราจัดหาความรู้ และประสบการณ์

we need to structure that.

เราจำเป็นต้องสร้างโครงสร้างนั้นๆ ขึ้นมา

And the last one is support.

และสุดท้าย คือ การสนับสนุน

We all started as novices.

เราทุกคนเริ่มจาก ผู้ไม่เคยมีประสบการณ์

Everything we do is an approximation of sophistication.

ทุกสิ่งที่เราทำ มันใกล้เคียงกับความช่ำชอง

We should expect it to change over time. We have to support that.

เราควรจะคาดได้ว่า มันจะเปลี่ยนแปลง เมื่อเวลาผ่านไป

The support may come in asking people questions,

การสนับสนุนอาจจะเป็น การตั้งคำถามเพื่อถามผู้คน

giving them a sheet of paper that has an organizational chart on it

แจกเอกสารที่มีแผนภูมิองค์กรอยู่ในนั้น ให้กับพวกเขา

or has some guiding images,

หรือมีรูปภาพชี้นำ

but we need to support it.

แต่เราจำเป็นต้องสนับสนุนความจำ

Now, the final piece of this, the take-home message

ครับ ชิ้นส่วนสุดท้ายของเรื่องนี้ คือข่าวสารที่จะเอากลับบ้าน

from a working memory capacity standpoint is this:

จากแง่คิดเรื่องสมรรถภาพของความจำระยะสั้น ก็คือ

what we process, we learn.

สิ่งที่เราเอามาผ่านกระบวนการ เราจะเรียนรู้ในสิ่งนั้น

If we're not processing life, we're not living it.

ถ้าเราไม่จัดการกับชีวิต เราก็ไม่ได้ใช้ชีวิต

Live life. Thank you.

จงใช้ชีวิตนะครับ ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)