Peter Doolittle: How your "working memory" makes sense of the world

پیتر دُولیتال: چطور "حافظه کاری" معنی دنیا را درک می کند

Translator: Sahba Salehi Reviewer: soheila Jafari

So yesterday, I was out in the street

خب، دیروز من تو خیابان بودم

in front of this building,

و داشتم مقابل یک ساختمانی

and I was walking down the sidewalk,

در پیاده رو به سمت پایین قدم می زدم

and I had company, several of us,

و همراه داشتم، چند نفری بودیم

and we were all abiding by the rules

و همگی ما از قوانین

of walking down sidewalks.

راه رفتن در پیاده رو پیروی می کردیم

We're not talking each other. We're facing forward.

با هم حرف نمی زنیم. مستقیم به جلو نگاه می کردیم

We're moving.

حرکت می کردیم.

When the person in front of me slows down.

که شخص جلویی من سرعتش را کم کرد.

And so I'm watching him, and he slows down,

و خب من داشتم نگاهش می کردم، اون سرعتش و کم کرد،

and finally he stops.

و بالاخره ایستاد.

Well, that wasn't fast enough for me,

خب ، به نظر به اندازه کافی سریع نبود

so I put on my turn signal, and I walked around him,

پس من علامت گردش ام را روشن کردم، و او را دور زدم

and as I walked, I looked to see what he was doing,

و همینطور که راه می رفتم، نگاه کردم ببینم چه کار دارد می کند

and he was doing this.

و کاری که او داشت می کرد

He was texting,

اس ام اس زدن بود

and he couldn't text and walk at the same time.

و او نمی توانست در آن واحد هم راه برود و اس ام اس بفرستد.

Now we could approach this

ما می توانیم این موضوع را از منظر

from a working memory perspective

حافظه کاری و یا

or from a multitasking perspective.

از منظر عملکرد چند وظیفه ای بررسی کنیم.

We're going to do working memory today.

می خواهیم امروز به بحث حافظه کاری بپردازیم.

Now, working memory

حافظه کاری

is that part of our consciousness that we are

بخشی از هوشیاری ای است که ما

aware of at any given time of day.

در هر لحظه ای از روز از آن اگاه هستیم.

You're going it right now.

همین الان هم شما مشغولش هستید.

It's not something we can turn off.

چیزی نیست که بتوانیم خاموشش کنیم.

If you turn it off, that's called a coma, okay?

اگر خاموشش کنید، بهش می گویند اغماء، بسیار خوب ؟

So right now, you're doing just fine.

پس همین الان، شما روبراه هستید.

Now working memory has four basic components.

حافظه کاری چهار جز اصلی دارد.

It allows us to store some immediate experiences

به ما این امکان را می دهد که تجربه های لحظه ای را ذخیره کنیم

and a little bit of knowledge.

و مقدار کمی دانش.

It allows us to reach back into our long-term memory

به ما این امکان را می دهد که به حافظه دراز مدتمان دسترسی داشته باشیم

and pull some of that in as we need it,

و مقداری از آن را که احتیاج داریم بیرون بکشیم،

mixes it, processes it

مخلوطش کنیم،

in light of whatever our current goal is.

با توجه به هر آنچه که هدف حال ما است.

Now the current goal isn't something like,

هدف لحظه ای مثل این نیست که مثلا

I want to be president or the best surfer in the world.

من می خواهم رئیس جمهور بشوم یا بهترین موج سوار دنیا بشوم.

It's more mundane. I'd like that cookie,

معمولی تر از این هاست. من اون کلوچه رو می خواهم

or I need to figure out how to get into my hotel room.

و یا باید بفهمم چطور به اتاق هتل ام بروم

Now working memory capacity

گنجایش حافظه کاری ما

is our ability to leverage that,

توانایی ما در بهره برداری از آن است.

our ability to take what we know

توانایی این که آنچه را که می دانیم

and what we can hang onto

و آنچه که می توانیم بهش دست یابیم را بگیریم

and leverage it in ways that allow us to satisfy

و به شکلی از آن استفاده کنیم که در جهت رسیدن

our current goal.

به اهداف لحظه ای ما باشد.

Now working memory capacity

حافظه کاری لحظه ای

has a fairly long history,

تاریخچه نسبتا طولانی ای دارد،

and it's associated with a lot of positive effects.

و به بسیاری تاثیرات مثبت مربوط می شود.

People with high working memory capacity

افراد با گنجایش بالای حافظه کاری

tend to be good storytellers.

معمولا قصه گوهای خوبی هستند.

They tend to solve and do well on standardized tests,

معمولا تست های استاندارد را خوب حل می کنند و نمره خوبی می گیرند

however important that is.

هر اهمیتی که حالا داشته باشد.

They're able to have high levels of writing ability.

می توانند توانایی بالایی در نوشتن داشته باشند،

They're also able to reason at high levels.

و همینطورند قادرند در سطح بالایی استدلال کنند.

So what we're going to do here is play a little bit with some of that.

کاری می خوهیم اینجا انجام دهیم، بازی کردن با مقدار کوچکی از آن است.

So I'm going to ask you to perform a couple tasks,

از شما می خواهم یکی دو تا کار را انجام دهید،

and we're going to take your working memory out for a ride.

و با هم حاظه کارِتان در معرض امتحان بگذاریم.

You up for that? Okay.

آماده هستید؟ بسیار خب.

I'm going to give you five words,

من به شما پنج کلمه می دهم

and I just want you to hang on to them.

و فقط می خواهم که آنها را به یاد داشته باشید

Don't write them down. Just hang on to them.

آنها را ننویسید. فقط در ذهن نگهشان دارید.

Five words.

پنج کلمه.

While you're hanging on to them, I'm going to ask you to answer three questions.

هنگامی که این پنج کلمه را در ذهن نگه داشته اید، می خواهم که به سه سئوال جواب دهید.

I want to see what happens with those words.

می خواهم ببینم چه اتفاقی برای آن پنج کلمه می افتد

So here's the words:

کلمه ها اینها هستد:

tree,

درخت،

highway,

بزرگراه،

mirror,

آینه ،

Saturn

زهره،

and electrode.

و الکترود.

So far so good?

تا حالا خوب بوده؟

Okay. What I want you to do

بسیار خب. چیزی که الان می خواهم این است

is I want you to tell me what the answer is

که به من بگویید جواب ضرب

to 23 times eight.

۲۳ ضربدر ۸ چند می شود.

Just shout it out.

جواب را فریاد کنید.

(Mumbling) (Laughter)

(خنده) (همهمه)

In fact it's -- (Mumbling) -- exactly. (Laughter)

در واقع جواب --- (همهمه) --- دقیقا (خنده)

All right. I want you to take out your left hand

خیله خب. می خواهم که دست راستتان را بالا بگیرید

and I want you to go, "One, two, three, four, five,

و اینجوری بشمارید، "یک، دو، سه، چهار، پنج،

six, seven, eight, nine, 10."

شش، هفت، هشت، نه، ده"

It's a neurological test, just in case you were wondering.

اگر می خواهید بدانید، این یک تست نوروژیکال بود.

All right, now what I want you to do

بسیار خب، حالا می خواهم که

is to recite the last five letters

پنج حرف آخر الفبای انگلیسی

of the English alphabet backwards.

را برعکس بگویید.

You should have started with Z.

باید با Z شروع می کردید.

(Laughter)

(خنده)

All right. How many people here are still pretty sure

خب، چه تعدادی از شما هنوز تقریبا مطمئن هستند که

you've got all five words?

تمام پنج کلمه را به یاد دارند؟

Okay. Typically we end up with about less than half,

خب . به طور معمول به کمتر نصف می رسیم

right, which is normal. There will be a range.

درسته، که طبیعی هم هست. یه بازه ای وجود خواهد داشت.

Some people can hang on to five.

بعضی ها پنج تا

Some people can hang on to 10.

بعضی ها ۱۰ تا

Some will be down to two or three.

بعضی ها تا ۲ یا ۳ می رسند.

What we know is this is really important to the way we function, right?

چیزی که می دانیم این است که برای نحوه عملکرد ما اهمیت بسیاری دارد، درسته؟

And it's going to be really important here at TED

و این موضوع اینجا در TED بسیار مهم خواهد بود

because you're going to be exposed to so many different ideas.

چرا که شما در معرض تعداد بسیاری ایده های مختلف قرار می گیرید.

Now the problem that we have

حالا مشکلی که ما داریم

is that life comes at us,

این است که زندگی به سمت ما پیش می آید

and it comes at us very quickly,

خیلی هم سریع به پیش می آید

and what we need to do is to take that amorphous

و ما می بایست که آن جریان منسجم

flow of experience and somehow

تجربه را به شکلی در دست بگیریم

extract meaning from it

و از آن معنا استخراج کنیم.

with a working memory

به وسیله یک حافظه کاری

that's about the size of a pea.

که اندازه اش در حدود یک نخود است.

Now don't get me wrong, working memory is awesome.

اما حرفم را استباه برداشت نکنید، حافظه کاری فوق العاده است.

Working memory allows us

حافظه کاری به ما اجازه می دهد

to investigate our current experience

که تجربه آنی مان را موشکافی کینم

as we move forward.

در حالی که به جلو حرکت می کنیم

It allows us to make sense of the world around us.

به ما امکان می دهد که معنی دنیای اطرافمان را درک کینم

But it does have certain limits.

اما به قطع محدودیت هایی دارد.

Now working memory is great for allowing us to communicate.

برای امکان برقراری ارتباط، حافظه کاری عالی است.

We can have a conversation,

می توانیم مکالمه ای داشته باشیم

and I can build a narrative around that

و در حول آن یک زوایت بسازیم

so I know where we've been and where we're going

برای همین است می دانم که در طی صحبت کجا بوده ایم به کجا داریم می رویم

and how to contribute to this conversation.

و چطور در این مکالمه شرکت کنیم.

It allows us to problem-solve, critical think.

به ما امکان حل مسئله، تفکر انتقادی می دهد.

We can be in the middle of a meeting,

می توانیم که در وسط یه جلسه باشیم

listen to somebody's presentation, evaluate it,

به ارائه کسی گوش کنیم، ارزیابی اش کنیم

decide whether or not we like it,

تصمیم بگیریم که دوستش داریم یا نه،

ask follow-up questions.

سئوالاتی درباره اش بپرسیم.

All of that occurs within working memory.

تمام اینها درون حافظه کاری ما اتفاق می افتد.

It also allows us to go to the store

همینطور به ما اجازه می دهد که به مغازه برویم

and allows us to get milk and eggs and cheese

و شیر و تخم مرغ و پنیر بخریم

when what we're really looking for

در حالی که چیزی که واقعا دنبالش هستیم

is Red Bull and bacon. (Laughter)

ردبول و سوسیس است. (خنده)

Gotta make sure we're getting what we're looking for.

باید مطمئن بشیم که آنچه که می خریم همان است به دنبالش بوده ایم.

Now, a central issue with working memory

حالا، مسئله مرکزی حافظه کاری

is that it's limited.

این است که محدود است.

It's limited in capacity, limited in duration,

محدود در ظرفیت، محدود در استمرار

limited in focus.

محدود در تمرکز.

We tend to remember about four things.

ما معمولا چهار تا چیز را به خاطر می آوریم

Okay? It used to be seven,

درسته؟ قبلا هفت تا بود،

but with functional MRIs, apparently it's four,

اما با ام آر آی ها ی عملکردی، ظاهرا این تعداد چهارتاست

and we were overachieving.

و عملکردمان سابقا بالاتر از معمول بوده.

Now we can remember those four things

ما می توانیم آن چهار تا چیز را به خاطر بیاوریم

for about 10 to 20 seconds

به مدت تقریبا ۱۰ تا ۲۰ ثانیه

unless we do something with it,

مگر اینکه کاری باهاش بکنیم

unless we process it, unless we apply it to something,

مگر اینکه پردازش اش کنیم، مگر اینکه در کاری استفاده اش کنیم

unless we talk to somebody about it.

مگر اینکه درباره اش با کسی صحبت کنیم

When we think about working memory,

وقتی درباره حافظه کاری فکر می کنیم

we have to realize that this limited capacity

باید متوجه باشیم که این گنجایش محدود

has lots of different impacts on us.

تاثرات مختلف زیادی روی ما دارد

Have you ever walked from one room to another

تا حالا شده که از اتاقی به اتاق دیگری بروید

and then forgotten why you're there?

و بعد فراموش کنید که چرا آنجایید؟

You do know the solution to that, right?

راه حل این مشکل را حتما می دانید درسته؟

You go back to that original room. (Laughter)

برمی گردید به اتاق اولی. (خنده)

Have you ever forgotten your keys?

تا حالا کلیدهایتان را فراموش کرده اید؟

You ever forgotten your car?

ماشین تان را فراموش کرده اید؟

You ever forgotten your kids?

بچه هایتان را فراموش کرده یاد؟

Have you ever been involved in a conversation,

تا حالا شده که در بین یک مکالمه ای بوده اید

and you realize that the conversation to your left

و متوجه شده باشید که مکالمه سمت چپتان در جریان است

is actually more interesting? (Laughter)

به مراتب جالب تر است؟ (خنده)

So you're nodding and you're smiling,

پس به تایید سر تکان می دهید و لبخند می زنید ،

but you're really paying attention to this one over here,

اما در حقیقت دارید به حرفهای آن طرفی توجه می کنید،

until you hear that last word go up,

تا وقتی که آخرین کلمه را می شنوید که گفته می شود،

and you realize,

و متوجه می شوید

you've been asked a question. (Laughter)

که از شما سئوالی پرسیده شده است. (خنده)

And you're really hoping the answer is no,

و واقعا امیدوارید که جوابش نه باشد،

because that's what you're about to say.

چون این جوابی است که می خواهید بدهید.

All of that talks about working memory,

تما این صحبت ها درباره حافظه کاری،

what we can do and what we can't do.

کارهای که می تواینم و نمی توانیم انجام دهیم.

We need to realize that working memory

باید درک کنیم که حافظه کاری

has a limited capacity,

گنجایش محدودی دارد

and that working memory capacity itself is how we negotiate that.

و این خود گنجایش حافظه کاری است که ما مذاکره می کنیم

We negotiate that through strategies.

به وسیله استراتژی مذاکره را پیش می بریم.

So what I want to do is talk a little bit about a couple of strategies here,

من می خواهم کمی درباره چند تا از استراتژی ها اینجا صحبت کنم

and these will be really important

و اینها بسیار مهم خواهند بود

because you are now in an information target-rich environment

چون که شما الان در یک محیط پر از اطلاعات هستید

for the next several days.

تا چند روز آینده.

Now the first part of this that we need to think about

اولین قسمت این، ما باید به حیات مان

and we need to process our existence, our life,

به زندگی مان فکر کنیم و پردازش اش کنیم

immediately and repeatedly.

خیلی سریع و مکررا.

We need to process what's going on

باید آنچه را که اتفاق می افتد پردازش کنیم

the moment it happens, not 10 minutes later,

همان لحظه ای که اتفاق می افتد، نه ده دقیقه بعد،

not a week later, at the moment.

نه یک هفته بعد، در همان لحظه،

So we need to think about, well, do I agree with him?

پس باید فکر کنیم که خب من باهاش موافقم؟

What's missing? What would I like to know?

کجاش اشکال داره؟ می خواهم چه چیزی را بدانم؟

Do I agree with the assumptions?

با این نظریه موافقم؟

How can I apply this in my life?

چطور می توانم این را در زندگی ام به کار ببندم؟

It's a way of processing what's going on

این یک راه پردازش آنچه است که در زندگی اتفاق می افتد

so that we can use it later.

تا اینکه ما بتوانیم بعدا از آن استفاده کینم.

Now we also need to repeat it. We need to practice.

همچنین ما احتیاج داریم که این کار را تکرار کنیم. باید تمرین کنیم

So we need to think about it here.

باید همین اینجا بهش فکر کنیم.

In between, we want to talk to people about it.

در وسط کار، باید درباره اش با آدم های اینجا صحبت کنیم

We're going to write it down, and when you get home,

وقتی به خانه می رسیم یادداشتش می کنیم،

pull out those notes and think about them

یادداشت را ها بیرون می آوریم و درباره شان فکر می کنیم

and end up practicing over time.

و در طی زمان تمرین می کنیم.

Practice for some reason became a very negative thing.

تمرین به دلایلی به چیز خیلی منفی ای تبدیل شده است.

It's very positive.

تمرین مثبت است.

The next thing is, we need to think elaboratively

کار بعدی این است، که ما باید به تفصیل و با جزئیات فکر کنیم

and we need to think illustratively.

و ما باید به روشنی/تصویری فکر کنیم

Oftentimes, we think that we have to relate new knowledge to prior knowledge.

اغلب فکر می کنیم که باید دانش جدید را به قبلی ها ربط بدهیم

What we want to do is spin that around.

می خواهیم که آن را دور بچرخانیم.

We want to take all of our existence

می خواهیم که تمام وجودمان را بگیریم

and wrap it around that new knowledge

و دور این دانش جدید بپیچیم

and make all of these connections and it becomes more meaningful.

و کلی رابطه حولش بسازیم و آن را معنی دار کنیم.

We also want to use imagery. We are built for images.

همچنین باید از تصویرسازی استفاده کنیم. ما برای تصویر ساخته شده ایم.

We need to take advantage of that.

باید از این به نحو احسنت استفاده کنیم.

Think about things in images,

درباره هر چیز با تصویر فکر کنید،

write things down that way.

به این شکل یادداشت بردارید.

If you read a book, pull things up.

اگر کتابی می خوانید، متنش را نقد کنید

I just got through reading "The Great Gatsby,"

من تازه خواند "گتسبی بزرگ" را تمام کرده ام

and I have a perfect idea of what he looks like

و تصویر کاملی دارم از اینکه اون چه شکلی بوده

in my head, so my own version.

در ذهنم. این تفسیر من است.

The last one is organization and support.

آخرین کار، سازماندهی و حمایت است.

We are meaning-making machines. It's what we do.

ما ماشین ها معنی ساز هستیم. کارمان همین است.

We try to make meaning out of everything that happens to us.

سعی می کینم از هر چه که بر ما اتفاق می افتد معنی بسازیم.

Organization helps, so we need to structure

سازمان دادن کمک می کند، پس ما نیاز داریم ساختاری بدهیم

what we're doing in ways that make sense.

به کاری که انجام می دهیم تا معنی دار شود.

If we are providing knowledge and experience,

اگر دانش یا اطلاعات جمع آوری می کنیم،

we need to structure that.

باید ساختاربندی اش کنیم.

And the last one is support.

و آخری اش، حمایت است.

We all started as novices.

همه به عنوان تازه کار شروع کردیم.

Everything we do is an approximation of sophistication.

هر کاری که انجام می دهیم تقریبی از کمال را دارد.

We should expect it to change over time. We have to support that.

باید انتظر داشته باشیم که در طی زمان تغییر کند. باید حماتیش کنیم.

The support may come in asking people questions,

حمایت ممکن است به شکل سئوال پرسیدن از آدم ها باشد،

giving them a sheet of paper that has an organizational chart on it

برگه ای بهشان بدهیم که یک جدول ساختاری دارد

or has some guiding images,

یا چند تصویر راهنما دارد

but we need to support it.

اما باید حمایتش کنیم.

Now, the final piece of this, the take-home message

حالا آخرین قطعه این بحث، پیامی که

from a working memory capacity standpoint is this:

از ظرفیت حافظه کاری به خانه می بریم این است:

what we process, we learn.

ما آنچه را که پردازش می کنیم یاد می گیریم.

If we're not processing life, we're not living it.

اگر زندگی را پردازش نکنیم، زندگی اش نمی کنیم.

Live life. Thank you.

زندگی کنید. متشکرم.

(Applause)

(تشویق)