How not to be ignorant about the world | Hans and Ola Rosling

Translator: Sakunphat Jirawuthitanant Reviewer: MeMe Kassiri

Hans Rosling: I'm going to ask you

ฮานส์ โรสลิงค์: ผมจะถามพวกคุณ

three multiple choice questions.

คำถามแบบสามตัวเลือก

Use this device. Use this device to answer.

ใช้อุปกรณ์นี้ ใช้อุปกรณ์นี้เพื่อตอบคำถาม

The first question is, how did the number

คำถามแรกคือ จำนวนผู้เสียชีวิต

of deaths per year

จากภัยธรรมชาติในแต่ละปี

from natural disaster,

อยู่ที่เท่าไหร่

how did that change during the last century?

ตัวเลขนั้นเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร ในช่วงศตวรรษที่ผ่านมา

Did it more than double,

มันสูงขึ้นเป็นเท่าตัวหรือเปล่า

did it remain about the same in the world as a whole,

หรือคงอยู่ระดับเดิมตลอดมา

or did it decrease to less than half?

หรือลดลงเกินกว่าครึ่ง

Please answer A, B or C.

โปรดตอบ A B หรือ C

I see lots of answers. This is much faster than I do it at universities.

ผมเห็นคำตอบจำนวนมาก เร็วกว่าที่ผมทำที่มหาวิทยาลัยซะอีก

They are so slow. They keep thinking, thinking, thinking.

พวกนั้นเชื่องช้า มัวแต่คิด คิด และคิด

Oh, very, very good.

โอ้ ดีมาก ดีจริง ๆ

And we go to the next question.

ทีนี้เราไปสู่คำถามต่อไป

So how long did women 30 years old

ในโลกนี้ ผู้หญิงอายุ 30 ปี

in the world go to school:

เคยเรียนในโรงเรียนเป็นเวลากี่ปี

seven years, five years or three years?

7 ปี 5 ปี หรือ 3 ปี

A, B or C? Please answer.

A B หรือ C ตอบเลยครับ

And we go to the next question.

มาสู่คำถามต่อไป

In the last 20 years, how did the percentage

ในช่วง 20 ปีมานี้ สัดส่วนของประชากรในโลก

of people in the world

ที่ใช้ชีวิตในแบบที่ยากจนสุด ๆ

who live in extreme poverty change?

เปลี่ยนไปอย่างไรบ้าง

Extreme poverty — not having enough food for the day.

คำว่ายากจนสุด ๆ หมายความว่า ไม่มีอาหารพอกินในแต่ละวัน

Did it almost double,

เพิ่มขึ้นเท่าตัว

did it remain more or less the same,

ไม่เปลี่ยนแปลง

or did it halve?

หรือลดลงเหลือครึ่งเดียว

A, B or C?

A B หรือ C

Now, answers.

ตอบเลยครับ

You see,

คุณจะเห็นว่า

deaths from natural disasters in the world,

การเสียชีวิตจากภัยธรรมชาติในโลกเรา

you can see it from this graph here,

ซึ่งเห็นได้จากกราฟนี้

from 1900 to 2000.

จากปี 1900 ถึง 2000

In 1900, there was about half a million people

ในปี 1999 ประชากรโลกกว่าครึ่งล้านคน

who died every year from natural disasters:

ในแต่ละปี ต้องเสียชีวิตจากภัยธรรมชาติ

floods, earthquakes, volcanic eruption, whatever, droughts.

น้ำท่วม แผ่นดินไหว ภูเขาไฟระเบิด และอีกหลายอย่าง รวมไปถึงความแห้งแล้ง

And then, how did that change?

จนมาถึงตอนนี้ มันเปลี่ยนไปอย่างไร

Gapminder asked the public in Sweden.

Gapminder ได้สอบถามประชาชนทั่วไป ในสวีเดน

This is how they answered.

และนี่คือคำตอบจากพวกเขา

The Swedish public answered like this:

ประชาชนชาวสวีเดนโดยทั่วไปตอบแบบนี้

Fifty percent thought it had doubled,

ร้อยละ 50 คิดว่าเพิ่มขึ้นเท่าตัว

38 percent said it's more or less the same,

ร้อยละ 38 บอกว่าไม่เปลี่ยนแปลง

12 said it had halved.

ร้อยละ 12 บอกว่าลดลงครึ่งหนึ่ง

This is the best data from the disaster researchers,

และนี่คือข้อมูลที่ดีที่สุด จากนักวิจัยภัยพิบัติ

and it goes up and down,

มันขยับขึ้น ๆ ลง ๆ

and it goes to the Second World War,

และเข้าสู่สงครามโลกครั้งครั้งที่ 2

and after that it starts to fall and it keeps falling

หลังจากนั้นก็เริ่มลดลงและลดลงเรื่อย ๆ

and it's down to much less than half.

มันลดลงเหลือไม่ถึงครึ่ง

The world has been much, much more capable

หลายสิบปีผ่านไป

as the decades go by

โลกของเรา มีความสามารถมากขึ้นเรื่อย ๆ

to protect people from this, you know.

ในการปกป้องผู้คนจากหายนะเหล่านี้ คุณควรรู้ไว้

So only 12 percent of the Swedes know this.

ซึ่งคนสวีเดนเพียงร้อยละ 12 รู้ความจริงข้อนี้

So I went to the zoo and I asked the chimps.

เมื่อผมไปสวนสัตว์และถามลิงชิมแปนซี

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

The chimps don't watch the evening news,

พวกลิงไม่ได้ดูข่าวภาคค่ำ

so the chimps,

ซึ่งพวกลิง

they choose by random, so the Swedes answer worse than random.

เลือกแบบสุ่ม แต่คนสวีเดนกลับตอบได้แย่กว่าการสุ่มของลิง

Now how did you do?

แล้วพวกคุณล่ะ

That's you.

พวกคุณนั่นแหละ

You were beaten by the chimps.

พวกลิงเอาชนะคุณได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But it was close.

แต่ก็สูสีเลยทีเดียว

You were three times better than the Swedes,

พวกคุณทำได้ดีกว่าคนสวีเดน ถึง 3 เท่า

but that's not enough.

แต่ก็ยังไม่พอ

You shouldn't compare yourself to Swedes.

คุณไม่ควรเทียบตัวเองกับคนสวีเดน

You must have higher ambitions in the world.

คุณควรจะมีความทะเยอทะยานสูงกว่านี้

Let's look at the next answer here: women in school.

มาดูคำตอบต่อไป เรื่องผู้หญิงกับโรงเรียน

Here, you can see men went eight years.

จะเห็นว่าผู้ชายมีเวลา 8 ปีในโรงเรียน

How long did women go to school?

แล้วผู้หญิงมีเวลาเท่าไร

Well, we asked the Swedes like this,

ซึ่งเราก็ได้ถามคนสวีเดนเช่นกัน

and that gives you a hint, doesn't it?

พอจะเห็นภาพลาง ๆ แล้วใช่มั๊ยล่ะ

The right answer is probably the one

คำตอบที่ถูกต้อง น่าจะเป็นข้อที่

the fewest Swedes picked, isn't it?

คนสวีเดนเลือกน้อยที่สุดใช่มั๊ยล่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Let's see, let's see. Here we come.

มาดูกัน มาดูกัน นี่ล่ะ

Yes, yes, yes, women have almost caught up.

ใช่เลย ยอดเยี่ยม ผู้หญิงเกือบจะเทียบเท่าผู้ชาย

This is the U.S. public.

นี่คือข้อมูลทั่วไปของสหรัฐอเมิรกา

And this is you. Here you come.

และนี่คือคุณ นี่แหละ

Ooh.

โอ้

Well, congratulations, you're twice as good as the Swedes,

ยินดีด้วย พวกคุณเก่งเป็นสองเท่า ของคนสวีเดน

but you don't need me —

แต่พวกคุณไม่ต้องการผม

So how come? I think it's like this,

ทำไมล่ะ ผมคิดแบบนี้

that everyone is aware that there are countries

คิดว่าทุกคนตระหนักว่ามีประเทศ

and there are areas

และมีพื้นที่

where girls have great difficulties.

ที่ซึ่งเด็กสาวต้องประสบความยากลำบาก

They are stopped when they go to school,

ถูกขัดขวางไม่ให้ไปโรงเรียน

and it's disgusting.

ซึ่งมันแย่มาก

But in the majority of the world,

แต่ในภาพรวมของโลกเรานี้

where most people in the world live,

ที่ซึ่งประชากรโลกส่วนใหญ่อาศัยอยู่

most countries, girls today go to school

ในประเทศส่วนใหญ่ ผู้หญิงได้รับการศึกษา

as long as boys, more or less.

เทียบได้กับผู้ชายแล้ว

That doesn't mean that gender equity is achieved,

แต่ไม่ได้หมายความว่าเราได้บรรลุ ความเท่าเทียมทางเพศ

not at all.

ไม่ใช่เลย

They still are confined to terrible, terrible limitations,

ยังมีข้อจำกัดอันโหดร้ายอีกมากมาย

but schooling is there in the world today.

แต่ในโลกยุคนี้ เรื่องการมีโอกาสเรียน มันดีพอแล้ว

Now, we miss the majority.

และตอนนี้ พวกเราพลาดการมองภาพรวม

When you answer, you answer according to the worst places,

เมื่อคุณตอบ คุณตอบโดยอิงกับที่ที่แย่ที่สุด

and there you are right, but you miss the majority.

ซึ่งคุณก็ถูก แต่คุณก็พลาดภาพรวมอยู่ดี

What about poverty?

แล้วความยากจนล่ะ

Well, it's very clear that poverty here

ชัดเจนว่าความยากจน

was almost halved,

ลดลงไปกว่าครึ่ง

and in U.S., when we asked the public,

ในสหรัฐอเมริกา เมื่อเราถามคนทั่วไป

only five percent got it right.

เพียงร้อยละ 5 ที่ตอบถูก

And you?

แล้วคุณล่ะ

Ah, you almost made it to the chimps.

อ้า คุณเกือบสู้พวกลิงได้แล้ว

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

That little, just a few of you!

พวกคุณแค่ไม่กี่คนเท่านั้นแหละ

There must be preconceived ideas, you know.

คุณรู้หรือไม่ ว่ามันมีแนวคิดฝังหัว

And many in the rich countries,

ในกลุ่มประเทศร่ำรวยจำนวนมาก

they think that oh, we can never end extreme poverty.

ที่ว่า เราไม่สามารถขจัดความยากจน อันแสนสาหัสได้

Of course they think so,

แน่นอนว่าพวกเขาคิดเช่นนั้น

because they don't even know what has happened.

เพราะพวกเราไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

The first thing to think about the future

สิ่งแรกในการคิดถึงอนาคต

is to know about the present.

คือการรู้ปัจจุบัน

These questions were a few of the first ones

คำถามเหล่านี้เป็นเพียงส่วนแรกส่วนหนึ่ง

in the pilot phase of the Ignorance Project

ของขั้นตอนนำร่องของโครงการความเมินเฉย (Ignorance Project)

in Gapminder Foundation that we run,

ในมูลนิธิ Gapminder ที่พวกเราดำเนินการอยู่

and it was started, this project, last year

โครงการนี้เริ่มต้นเมื่อปีที่แล้ว

by my boss, and also my son, Ola Rosling. (Laughter)

เจ้านายของผม ผู้ซึ่งเป็นลูกชายของผมด้วย อูล่า โรสลิงค์ (เสียงหัวเราะ)

He's cofounder and director,

เขาเป็นผู้อำนวยการและผู้ก่อตั้งร่วม

and he wanted, Ola told me

อูล่าบอกผมว่า เขาต้องการ

we have to be more systematic

ที่จะให้พวกเราทำงานเป็นระบบมากขึ้น

when we fight devastating ignorance.

ในการต่อสู้กับความเมินเฉยที่แสนสาหัส

So already the pilots reveal this,

ข้อมูลนำร่องเผยให้เห็นว่า

that so many in the public score worse than random,

มีหลายกรณี ที่ความเห็นจากหมู่ชน แย่กว่าการเดาสุ่มซะอีก

so we have to think about preconceived ideas,

ซึ่งเราต้องพิจารณาให้ดีเกี่ยวกับความคิดฝังหัว

and one of the main preconceived ideas

และหนึ่งในความคิดฝังหัวที่สำคัญ

is about world income distribution.

คือความคิดเกี่ยวกับ การกระจายรายได้ของประชากรโลก

Look here. This is how it was in 1975.

ลองดูนี่ นี่เป็นข้อมูลเมื่อปี 1975

It's the number of people on each income,

มันคือจำนวนประชากรแบ่งตามกลุ่มรายได้

from one dollar a day —

จากวันละหนึ่งดอลลาร์

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

See, there was one hump here,

มันมีการกระโดดขึ้นในช่วงนี้

around one dollar a day,

แถว ๆ วันละหนึ่งดอลลาร์

and then there was one hump here

และมีการกระโดดในอีกช่วง

somewhere between 10 and 100 dollars.

ระหว่าง 10 ถึง 100 ดอลลาร์

The world was two groups.

โลกเราถูกแบ่งเป็น 2 กลุ่ม

It was a camel world, like a camel with two humps,

มันเป็นโลกของอูฐ เหมือนกับอูฐที่มีสองหนอก

the poor ones and the rich ones,

กลุ่มคนจนและกลุ่มคนรวย

and there were fewer in between.

พวกที่อยู่กลาง ๆ ก็มีน้อยหน่อย

But look how this has changed:

ทีนี้มาดูว่ามันเปลี่ยนไปอย่างไร

As I go forward, what has changed,

ผมจะลองเดินหน้าไป สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ

the world population has grown,

ประชากรโลกมีมากขึ้น

and the humps start to merge.

และสองหนอกนั้นเริ่มเข้ามารวมกัน

The lower humps merged with the upper hump,

หนอกที่ต่ำกว่ารวมเข้ากับหนอกที่สูงกว่า

and the camel dies and we have a dromedary world

และเจ้าอูฐก็ตาย แล้วเราก็กลายเป็นโลกหนอกเดียว

with one hump only.

มีหนอกเดียวเท่านั้น

The percent in poverty has decreased.

สัดส่วนของคนยากจนลดต่ำลง

Still it's appalling

เรายังคงรู้สึกหดหู่

that so many remain in extreme poverty.

ที่รู้ว่าคนจำนวนมากยังคงเผชิญ ความยากจนอย่างแสนสาหัส

We still have this group, almost a billion, over there,

แต่เราก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่ง เกือบพันล้านคน ตรงนั้น

but that can be ended now.

ซึ่งหลุดพ้นจากความยากจนได้แล้ว

The challenge we have now

ความท้าทายที่เรามีในตอนนี้

is to get away from that, understand where the majority is,

คือการออกไปจากจุดนั้น แล้วทำความเข้าใจ ว่าภาพรวมอยู่ ณ จุดไหน

and that is very clearly shown in this question.

ซึ่งคำถามที่ได้ถามไป ได้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจน

We asked, what is the percentage of the world's

เราถามว่า สัดส่วนของเด็กอายุหนึ่งปี

one-year-old children who have got those

ซึ่งได้รับวัคซีนพื้นฐาน

basic vaccines against measles and other things

ในการป้องกันโรคที่เราเผชิญมาตลอดหลายปี

that we have had for many years:

นั้นมีสักเท่าไร

20, 50 or 80 percent?

ร้อยละ 20 50 หรือ 80

Now, this is what the U.S. public and the Swedish answered.

นี่คือสิ่งที่คนอเมริกันและสวีเดนโดยทั่วไปตอบ

Look at the Swedish result:

ดูที่คำตอบจากคนสวีเดน

you know what the right answer is.

คุณคงรู้ล่ะ ว่าที่ถูกคืออะไร

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Who the heck is a professor of global health in that country?

ศาสตราจารย์ด้านสาธารณสุขสากลในประเทศนั้น เป็นใครกันเนี่ย

Well, it's me. It's me.

ผมเอง ผมเอง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's very difficult, this. It's very difficult.

มันยากมาก ยากจริง ๆ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

However, Ola's approach

อย่างไรก็ตาม แนวทางของอูล่า

to really measure what we know made headlines,

ในการตรวจวัดสิ่งที่เรารู้ ได้กลายเป็นข่าวพาดหัว

and CNN published these results on their web

CNN เผยแพร่ข้อมูลเหล่านี้ทางเว็บไซต์ของเขา

and they had the questions there, millions answered,

และเขาได้ตั้งคำถามไว้ที่นั่น ซึ่งมีคนตอบเป็นล้าน ๆ คน

and I think there were about 2,000 comments,

ผมคิดว่ามีความเห็น เข้ามามากถึง 2,000 ความเห็น

and this was one of the comments.

และนี่คือหนึ่งในความเห็นเหล่านั้น

"I bet no member of the media passed the test," he said.

"ผมพนันเลยว่าไม่มีสื่อรายใดที่จะสอบผ่าน" เขาพูด

So Ola told me, "Take these devices.

อูล่าบอกผมว่า "เอาอุปกรณ์นี้ไป

You are invited to media conferences.

คุณได้รับเชิญเข้าร่วมประชุมสื่อ

Give it to them and measure what the media know."

ให้สิ่งนั้นกับพวกเขา และวัดผลในสิ่งที่สื่อรู้"

And ladies and gentlemen,

ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษครับ

for the first time, the informal results

มันเป็นครั้งแรก สำหรับผลอย่างไม่เป็นทางการ

from a conference with U.S. media.

จากประชุมกับสื่ออเมริกัน

And then, lately, from the European Union media.

ตามมาด้วยสื่อสหภาพยุโรป

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

You see, the problem is not that people

คุณจะเห็นว่า ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ผู้คน

don't read and listen to the media.

ไม่อ่านหรือไม่ฟังสื่อต่าง ๆ

The problem is that the media doesn't know themselves.

ปัญหาอยู่ที่ว่า สื่อเองก็ไม่รู้

What shall we do about this, Ola?

อูล่า เราควรทำอย่างไรดี

Do we have any ideas?

เรามีความคิดอื่น ๆ อีกมั๊ย

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Ola Rosling: Yes, I have an idea, but first,

อูล่า โรสลิงค์: มี ผมมีความคิดหนึ่ง แต่ก่อนอื่น

I'm so sorry that you were beaten by the chimps.

ผมขอแสดงความเสียใจที่พวกลิงเอาชนะคุณได้

Fortunately, I will be able to comfort you

แต่ก็ยังดี ที่ผมสามารถปลอบใจคุณได้

by showing why it was not your fault, actually.

โดยแสดงให้เห็นว่า จริง ๆ แล้วมันไม่ใช่ความผิดของคุณ

Then, I will equip you with some tricks

และผมจะให้กลเม็ดบางอย่างกับคุณ

for beating the chimps in the future.

ในการเอาชนะพวกลิงให้ได้ในอนาคต

That's basically what I will do.

นั่นคือสิ่งที่ผมจะทำ

But first, let's look at why are we so ignorant,

ก่อนอื่น ลองมาดูกันว่า ทำไมพวกเราถึงช่างเมินเฉย

and it all starts in this place.

มันเริ่มจากจุดนี้

It's Hudiksvall. It's a city in northern Sweden.

นี่คือฮูดิคสวาล (Hudiksvall) เมืองทางตอนเหนือของสวีเดน

It's a neighborhood where I grew up,

ที่ที่ผมเติบโตขึ้นมา

and it's a neighborhood with a large problem.

เป็นที่ที่มีปัญหาใหญ่

Actually, it has exactly the same problem

ซึ่งเป็นปัญหาเดียวกัน

which existed in all the neighborhoods

กับที่มีอยู่ในทุก ๆ แห่ง

where you grew up as well.

ที่พวกคุณเติบโตขึ้นมาเช่นกัน

It was not representative. Okay?

มันไม่ได้เป็นตัวแทนที่ดี เข้าใจใช่มั๊ย

It gave me a very biased view

มันให้มุมมองที่เอียงกะเท่เร่กับผม

of how life is on this planet.

เกี่ยวกับความเป็นไปของชีวิตบนโลกใบนี้

So this is the first piece of the ignorance puzzle.

นี่คือตัวต่อชิ้นแรก ของภาพรวมแห่งความเมินเฉย

We have a personal bias.

พวกเรามีความลำเอียงส่วนตัว

We have all different experiences

ทุกคนมีประสบการณ์ต่างกัน

from communities and people we meet,

จากชุมชน จากผู้คนที่เราพบเจอ

and on top of this, we start school,

และเหนือสิ่งอื่นใด เราเริ่มเข้าเรียน

and we add the next problem.

และเราเพิ่มปัญหาชิ้นต่อไป

Well, I like schools,

ผมชอบโรงเรียน

but teachers tend to teach outdated worldviews,

แต่พวกครูก็รังแต่จะสอนมุมมองที่ตกยุค

because they learned something when they went to school,

เพราะว่าพวกเขาเองก็ได้เรียนมา เมื่อพวกเขาอยู่ในโรงเรียน

and now they describe this world to the students

และตอนนี้เขาได้บรรยายโลกในแบบของเขา ให้นักเรียนรับรู้

without any bad intentions,

โดยไม่ได้มีเจตนาร้าย

and those books, of course, that are printed

หนังสือเหล่านั้น

are outdated in a world that changes.

มันล้าสมัยแล้วเมื่อโลกเปลี่ยนแปลงไป

And there is really no practice

และมันไม่มีแนวปฏิบัติ

to keep the teaching material up to date.

ในการปัดฝุ่นเนื้อหาที่ใช้สอน ให้ใหม่อยู่เสมอ

So that's what we are focusing on.

นั่นคือสิ่งที่เรามุ่งเน้น

So we have these outdated facts

เรามีข้อเท็จจริงที่ตกยุค

added on top of our personal bias.

บวกเพิ่มเข้าไปบนความลำเอียงส่วนตัว

What happens next is news, okay?

สิ่งที่เกิดตามมาคือข่าว

An excellent journalist knows how to pick

นักข่าวที่ดีจะรู้ว่าควรเลือก

the story that will make headlines,

เรื่องราวไหนให้เป็นข่าวพาดหัว

and people will read it because it's sensational.

ซึ่งผู้คนจะอ่านเพราะมันกินใจ

Unusual events are more interesting, no?

เรื่องราวพิสดารน่าสนใจกว่างั้นหรือ ไม่ใช่เลย

And they are exaggerated,

มันถูกแต่งเติม

and especially things we're afraid of.

โดยเฉพาะเรื่องที่เรากลัว

A shark attack on a Swedish person

ข่าวฉลามทำร้ายคนสวีเดน

will get headlines for weeks in Sweden.

จะเป็นข่าวพาดหัวอยู่หลายสัปดาห์ในสวีเดน

So these three skewed sources of information

แหล่งข้อมูลอันบิดเบี้ยวทั้ง 3 แหล่งนี้

were really hard to get away from.

เราหลีกเลี่ยงมันได้ยากจริง ๆ

They kind of bombard us

มันถาโถมใส่เรา

and equip our mind with a lot of strange ideas,

และจับเอาความคิดแปลก ๆ มาใส่หัวเรา

and on top of it we put the very thing

และเหนือสิ่งอื่นใด เราถือเอาสิ่งเหล่านี้

that makes us humans, our human intuition.

ว่าเป็นสิ่งที่สร้างให้เราเป็นมนุษย์ สัญชาติญาณแบบมนุษย์

It was good in evolution.

มันเป็นวิวัฒนาการอย่างดี

It helped us generalize

มันช่วยให้เราผสมกลมกลืน

and jump to conclusions very, very fast.

และกระโดดไปสู่ข้อสรุปอย่างรวดเร็วมาก ๆ

It helped us exaggerate what we were afraid of,

มันช่วยให้เราใส่สีตีข่าวสิ่งที่เรากลัว

and we seek causality where there is none,

เราควานหาผู้เสียชีวิตทั้งที่มันไม่มี

and we then get an illusion of confidence

และเรามีความมั่นใจอันจอมปลอม

where we believe that we are the best car drivers,

ว่าเราเป็นพวกที่ขับรถได้ดีที่สุด

above the average.

เหนือกว่าคนโดยทั่วไป

Everybody answered that question,

ทุกคนตอบคำถามนั้น

"Yeah, I drive cars better."

"แน่นอน ผมขับรถดีกว่าคนอื่น ๆ"

Okay, this was good evolutionarily,

เอาเถอะ ก็ยังดี ในเชิงวิวัฒนาการ

but now when it comes to the worldview,

แต่เมื่อเราพูดถึงมุมมองต่อโลกทั้งใบ

it is the exact reason why it's upside down.

มันคือเหตุผลตรง ๆ ที่ว่าทำไมผู้คนถึงคิด ผิดเพี้ยนไปได้เช่นนี้

The trends that are increasing are instead falling,

แนวโน้มที่กำลังพุ่งขึ้น กลับดิ่งลง

and the other way around,

ไปคนละทาง

and in this case, the chimps use our intuition against us,

และในกรณีนี้ พวกลิงใช้สัญชาติญาณของเราเอง มาเอาชนะเรา

and it becomes our weakness instead of our strength.

มันกลายเป็นจุดอ่อน แทนที่จะเป็นจุดแข็งของพวกเรา

It was supposed to be our strength, wasn't it?

มันควรจะเป็นจุดแข็งของพวกเราไม่ใช่หรือ

So how do we solve such problems?

แล้วเราจะแก้ปัญหาเหล่านี้ได้อย่งไร

First, we need to measure it,

อย่างแรก เราต้องตรวจวัดมัน

and then we need to cure it.

และเราต้องเยียวยามัน

So by measuring it we can understand

ด้วยการตรวจวัด เราสามารถเข้าใจ

what is the pattern of ignorance.

รูปแบบของการเมินเฉย

We started the pilot last year,

เราเริ่มโครงการนำร่อง เมื่อปีที่แล้ว

and now we're pretty sure that we will encounter

และตอนนี้เราค่อนข้างมั่นใจ ว่าเรากำลังเผชิญกับ

a lot of ignorance across the whole world,

มวลมหาความเมินเฉยทั่วโลก

and the idea is really to

และความคิดนี้

scale it up to all domains

ได้ถูกขยายต่อยอดไปทุกวงการ

or dimensions of global development,

หรือในหลายมิติของการพัฒนาโลก

such as climate, endangered species, human rights,

เช่น ชั้นบรรยากาศ สัตว์ใกล้สูญพันธ์ สิทธิมนุษยชน

gender equality, energy, finance.

ความเท่าเทียมทางเพศ พลังงาน การเงิน

All different sectors have facts,

แต่ละภาคส่วนมีข้อเท็จจริงของมันเอง

and there are organizations trying to spread

และมีองค์กรจำนวนมาก ที่พยายามเผยแพร่

awareness about these facts.

การตระหนักรู้เกี่ยวกับข้อเท็จจริงนั้น

So I've started actually contacting some of them,

ผมจึงเริ่มติดต่อกับองค์กรเหล่านั้น

like WWF and Amnesty International and UNICEF,

เช่น WWF และ องค์กรนิรโทษกรรมสากล ไปจนถึง UNICEF

and asking them, what are your favorite facts

และถามเขาว่า อะไรบ้างคือข้อเท็จจริง ที่คุณชื่นชอบ

which you think the public doesn't know?

แต่คนทั่วไปยังไม่รู้

Okay, I gather those facts.

และผมได้รวบรวมข้อเท็จจริงเหล่านั้น

Imagine a long list with, say, 250 facts.

ลองจินตนาการถึงบัญชีหางว่าว กว่า 250 เรื่อง

And then we poll the public

และเราได้สอบถามคนทั่วไป

and see where they score worst.

เแล้วดูว่าเรื่องไหนที่ผู้คนให้คะแนนต่ำสุด

So we get a shorter list

แล้วเราก็ได้รายการที่สั้นลง

with the terrible results,

พร้อมกับผลอันน่าสะพรึงกล้ว

like some few examples from Hans,

อย่างเช่นบางตัวอย่างจากพ่อผม

and we have no problem finding these kinds

เราไม่มีปัญหาในการค้นหา

of terrible results.

ผลอันน่ากลัวเหล่านี้

Okay, this little shortlist, what are we going to do with it?

แล้วเราจะทำอะไรกับรายการพวกนี้

Well, we turn it into a knowledge certificate,

เราได้เปลี่ยนมันเป็นใบรับรองทางความรู้

a global knowledge certificate,

ใบรับรองระดับโลก

which you can use, if you're a large organization,

ซึ่งคุณสามารถนำไปใช้ได้ ถ้าคุณเป็นองค์กรขนาดใหญ่

a school, a university, or maybe a news agency,

เป็นโรงเรียน มหาวิทยาลัย หรือเป็นสำนักข่าว

to certify yourself as globally knowledgeable.

เพื่อที่จะรับรองตัวคุณเอง ว่ามีความรู้จริงในระดับโลก

Basically meaning, we don't hire people

จริง ๆ แล้ว เราไม่ได้จ้างคน

who score like chimpanzees.

ที่ให้คะแนนแบบลิง

Of course you shouldn't.

ซึ่งคุณไม่ควรทำแบบนั้น

So maybe 10 years from now,

บางที อีก 10 ปีต่อจากนี้

if this project succeeds,

ถ้าโครงการนี้สำเร็จ

you will be sitting in an interview

คุณอาจจะกำลังนั่งอยู่ในการสัมภาษณ์

having to fill out this crazy global knowledge.

และต้องกรอกข้อมูลความรู้ระดับโลกเหล่านี้

So now we come to the practical tricks.

ตอนนี้เรากำลังจะพูดถึงกลเม็ดที่ใช้ได้จริง

How are you going to succeed?

คุณจะทำสำเร็จได้อย่างไร

There is, of course, one way,

มันมีอยู่ทางหนึ่ง

which is to sit down late nights

ซึ่งคือการใช้เวลาเงียบ ๆ ตอนกลางคืน

and learn all the facts by heart

เรียนรู้ข้อเท็จจริงต่าง ๆ ด้วยใจ

by reading all these reports.

โดยการอ่านรายงานทั้งหมดนี้

That will never happen, actually.

ซึ่งจริง ๆ แล้วมันจะไม่เกิดขึ้น

Not even Hans thinks that's going to happen.

แม้แต่พ่อผมก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้น

People don't have that time.

ผู้คนไม่มีเวลามากพอ

People like shortcuts, and here are the shortcuts.

ผู้คนชอบทางลัด และนี่คือทางลัด

We need to turn our intuition into strength again.

เราจะต้องเปลี่ยนสัญชาติญาณของเรา ให้เป็นความแข็งแกร่งอีกครั้ง

We need to be able to generalize.

เราจะต้องมองให้เป็นกลาง

So now I'm going to show you some tricks

ผมกำลังจะแสดงกลเม็ดให้คุณดูล่ะ

where the misconceptions are turned around

ซึ่งความหลงผิดจะกลับกลายเป็น

into rules of thumb.

กฎง่าย ๆ แต่ได้ใจความ

Let's start with the first misconception.

มาเริ่มกันที่ความหลงผิด

This is very widespread.

ซึ่งมันลามไปอย่างรวดเร็ว

Everything is getting worse.

ทุกสิ่งแย่ลง

You heard it. You thought it yourself.

คุณเคยได้ยินมัน และคุณคิดว่าเป็นเช่นนั้น

The other way to think is, most things improve.

ลองคิดอีกทาง คิดว่าหลาย ๆ สิ่งมีการพัฒนา

So you're sitting with a question in front of you

เมื่อคุณกำลังเจอกันคำถามที่อยู่ตรงหน้า

and you're unsure. You should guess "improve."

และถ้าคุณไม่มั่นใจ คุณควรเดาว่า "ดีขึ้น"

Okay? Don't go for the worse.

เข้าใจนะ อย่าไปเดาว่าแย่ลง

That will help you score better on our tests.

นี่จะช่วยให้คุณทำคะแนนดีขึ้น ในแบบทดสอบของเรา

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

That was the first one.

นั่นคือข้อแรก

There are rich and poor

มีคนรวยและคนจน

and the gap is increasing.

และช่องว่างห่างขึ้นเรื่อย ๆ

It's a terrible inequality.

มันเป็นความไม่เท่าเทียมที่โหดร้าย

Yeah, it's an unequal world,

เป็นโลกที่ไม่ยุติธรรม

but when you look at the data, it's one hump.

แต่เมื่อคุณมองที่ข้อมูล มันกลับเป็นโลกหนอกเดียว

Okay? If you feel unsure,

เข้าใจนะ ถ้าคุณยังไม่แน่ใจ

go for "the most people are in the middle."

ให้ดู "คนกลุ่มใหญ่ที่อยู่ตรงกลาง"

That's going to help you get the answer right.

มันจะช่วยให้คุณได้คำตอบที่ถูกต้อง

Now, the next preconceived idea is

ความคิดแบบฝังหัวข้อต่อไปคือ

first countries and people need to be very, very rich

ประเทศและประชาชนชั้นนำจะต้องรวยมาก ๆ

to get the social development

หากจะมีพัฒนาการทางสังคม

like girls in school and be ready for natural disasters.

ดังเช่นเรื่องผู้หญิงกับโรงเรียน และเรื่องภัยธรรมชาติ

No, no, no. That's wrong.

ไม่ใช่เลย มันผิด

Look: that huge hump in the middle

ลองดู หนอกขนาดใหญ่ตรงกลาง

already have girls in school.

ผู้หญิงได้เข้าเรียนแล้วเรียบร้อย

So if you are unsure, go for the

และถ้าคุณยังไม่มั่นใจ ให้ดูว่า

"the majority already have this,"

"คนส่วนใหญ่ได้รับสิ่งนี้แล้ว"

like electricity and girls in school, these kinds of things.

เช่น ไฟฟ้า หรือ ผู้หญิงที่ได้เรียนหนังสือ

They're only rules of thumb,

มันเป็นกฏง่าย ๆ ที่ได้ใจความ

so of course they don't apply to everything,

แต่กระนั้น ก็ไม่ได้ใช้ได้กับทุกเรื่อง

but this is how you can generalize.

แต่คุณก็สามารถมองอย่างเป็นกลางได้

Let's look at the last one.

ทีนี้มาดูที่ข้อสุดท้าย

If something, yes, this is a good one,

ข้อยกตัวอย่างสักอัน

sharks are dangerous.

ฉลามเป็นสัตว์อันตราย

No — well, yes, but they are not so important

ไม่ล่ะ มันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น

in the global statistics, that is what I'm saying.

ในสถิติระดับโลก ผมกำลังจะบอกว่า

I actually, I'm very afraid of sharks.

จริง ๆ แล้วผมกลัวฉลามไม่น้อยเลย

So as soon as I see a question about things I'm afraid of,

และทันทีทันใดที่ผมเห็นคำถามเกี่ยวกับ สิ่งที่ผมกลัว

which might be earthquakes, other religions,

ซึ่งอาจจะเป็น แผ่นดินไหว หรือศาสนาที่แตกต่าง

maybe I'm afraid of terrorists or sharks,

ผมอาจจะกลัวผู้ก่อการร้าย หรือฉลาม

anything that makes me feel,

อะไรก็ตามที่สะกิดใจผม

assume you're going to exaggerate the problem.

ค่อนข้างแน่นอนว่าพวกคุณจะใส่สีตีข่าว

That's a rule of thumb.

นั่นคือกฎพื้น ๆ แต่ได้ใจความ

Of course there are dangerous things that are also great.

แม้จะมีบางสิ่งที่อันตรายใหญ่หลวง อย่างฉลาม

Sharks kill very, very few. That's how you should think.

แต่มันก็ทำร้ายคนแค่จำนวนหยิบมือ ซึ่งคุณควรคิดแบบนี้

With these four rules of thumb,

ด้วยกฎง่าย ๆ แต่ได้ใจความทั้ง 4 ประการนี้

you could probably answer better than the chimps,

คุณควรตอบคำถามได้ดีกว่าพวกลิง

because the chimps cannot do this.

เพราะพวกลิงทำแบบนี้ไม่ได้

They cannot generalize these kinds of rules.

พวกมันไม่สามารถใช้กฎต่าง ๆ ได้อย่างเป็นกลาง

And hopefully we can turn your world around

และหวังว่าเราจะเปลี่ยนโลกของคุณ ไปได้อย่างสิ้นเชิง

and we're going to beat the chimps. Okay?

เราจะต้องเอาชนะพวกลิงให้ได้ ใช่มั๊ยล่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

That's a systematic approach.

และมันคือแนวทางที่เป็นระบบ

Now the question, is this important?

แต่ก็มีคำถามว่า มันสำคัญขนาดนั้นหรือ

Yeah, it's important to understand poverty,

แน่นอน มันสำคัญที่จะต้องเข้าใจเรื่อง ความยากจน

extreme poverty and how to fight it,

ความยากจนแสนสาหัสและวิธีที่จะต่อกร

and how to bring girls in school.

และวิธีที่จะให้เด็กหญิงได้เล่าเรียน

When we realize that actually it's succeeding, we can understand it.

และเมื่อเรารู้ว่าจริง ๆ แล้วมันกำลังดีขึ้น เราก็จะเข้าใจความเป็นไป

But is it important for everyone else

แต่เรื่องนี้จะสำคัญกับคนอื่น ๆ ทั่วไปหรือไม่

who cares about the rich end of this scale?

ใครจะไปใส่ใจกับพวกคนรวยที่สุดในแผนภูมินี้

I would say yes, extremely important,

ผมขอบอกว่า สำคัญมาก ๆ

for the same reason.

ด้วยเหตุผลเดียวกัน

If you have a fact-based worldview of today,

ถ้าคุณมองโลกทุกวันนี้ไปตามความเป็นจริง

you might have a chance to understand

คุณอาจจะมีโอกาสเข้าใจ

what's coming next in the future.

สิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

We're going back to these two humps in 1975.

เรากำลังย้อนกลับไปยังโลกยุคสองหนอก ในปี 1975

That's when I was born,

ซึ่งเป็นปีที่ผมเกิด

and I selected the West.

และผมเลือกตะวันตก

That's the current EU countries and North America.

ซึ่งก็คือกลุ่มประเทศในสหภาพยุโรป และอเมริกาเหนือในปัจจุบัน

Let's now see how the rest and the West compares

ลองเทียบกลุ่มประเทศตะวันตก กับพวกอื่น ๆ ที่เหลือ

in terms of how rich you are.

ในเชิงที่ว่า คุณรวยแค่ไหน

These are the people who can afford

คนพวกนี้คือกลุ่มที่มีเงิน

to fly abroad with an airplane for a vacation.

เที่ยวต่างประเทศโดยเครื่องบินได้

In 1975, only 30 percent of them lived

ในปี 1975 มีเพียงร้อยละ 30 ของคนกลุ่มนี้

outside EU and North America.

ที่อาศัยอยู่กลุ่มประเทศตะวันตก

But this has changed, okay?

แต่โลกได้เปลี่ยนไปแล้ว

So first, let's look at the change up till today, 2014.

อย่างแรก เราลองมาดูความเปลี่ยนแปลง จนถึงปัจจุบัน คือปี 2014

Today it's 50/50.

กลายเป็น 50/50

The Western domination is over, as of today.

การกุมอำนาจโดยชาติตะวันตกได้จบสิ้นลงแล้ว

That's nice. So what's going to happen next?

ดูดีทีเดียว แล้วอะไรจะเกิดขึ้นต่อ

Do you see the big hump? Did you see how it moved?

คุณเห็นหนอกใหญ่นั่นไหม คุณเห็นการเปลี่ยนแปลงของมันมั๊ย

I did a little experiment. I went to the IMF, International Monetary Fund, website.

ผมทำการทดลองเล็กน้อย ผมเข้าเว็บไซต์ IMF

They have a forecast for the next five years of GDP per capita.

ที่นั่นมีตัวเลขคาดการณ์ GDP ต่อประชากร ในอีก 5 ปีข้างหน้า

So I can use that to go five years into the future,

ซึ่งผมสามารถใช้มองไปในอนาคต 5 ปีข้างหน้าได้

assuming the income inequality of each country is the same.

สมมติว่าความเหลื่อมล้ำของรายได้ ในแต่ละประเทศ ยังคงเดิม

I did that, but I went even further.

ผมลองทำดู และผมลองไปไกลกว่านั้น

I used those five years for the next 20 years

ผมลองใช้ตัวเลข 5 ปีนั้น ต่อไปอีก 20 ปี

with the same speed, just as an experiment what might actually happen.

ด้วยอัตราเดียวกัน แค่ลองทดสอบดู สมมติว่าเป็นจริง

Let's move into the future.

เราลองก้าวไปสู่อนาคตกัน

In 2020, it's 57 percent in the rest.

ในปี 2020 กลุ่มที่เหลือจะมีสัดส่วนเป็นร้อยละ 57

In 2025, 63 percent.

ในปี 2025 จะกลายเป็นร้อยละ 63

2030, 68. And in 2035, the West is outnumbered in the rich consumer market.

ในปี 2030 จะกลายเป็นร้อยละ 68 และในปี 2035 ชาติตะวันตกจะเสียตำแหน่ง ตลาดที่ร่ำรวย

These are just projections of GDP per capita into the future.

นี่เป็นเพียงแค่การคาดการณ์ GDP ต่อประชากร ในอนาคต

Seventy-three percent of the rich consumers

ร้อยละ 73 ของผู้บริโภคที่ร่ำรวย

are going to live outside North America and Europe.

จะไม่ได้อาศัยอยู่ในชาติตะวันตกอีกต่อไป

So yes, I think it's a good idea for a company to use this certificate

และแน่นอน ผมคิดว่ามันเป็นความคิดที่ดี หากบริษัทต่าง ๆ จะใช้ใบรับรองนี้

to make sure to make fact- based decisions in the future.

เพื่อสร้างความมั่นใจในการตัดสินใจเกี่ยวกับอนาคต บนพื้นฐานของความจริง

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Bruno Giussani: Hans and Ola Rosling!

บรูโน จูสซานี: ฮานส์ และ อูล่า โรสลิงค์