A Darwinian theory of beauty | Denis Dutton

Translator: Paninya Masrangsan Reviewer: Tharit Tothong

Delighted to be here

เป็นเกียรติที่ได้มาที่นี่

and to talk to you about a subject dear to my heart,

และได้บรรยายเกี่ยวกับสิ่งที่สำคัญมากๆสำหรับผม

which is beauty.

ซึ่งก็คือความงาม

I do the philosophy of art, aesthetics,

ผมทำงานด้านปรัชญาทางศิลปะและความสุนทรีย์

actually, for a living.

เป็นอาชีพ

I try to figure out intellectually,

ผมมีพยายามที่จะใช้ความรู้

philosophically, psychologically,

ทางปรัชญา ทางจิตวิทยา

what the experience of beauty is,

เพื่อตอบว่าการรับรู้ความงามคืออะไร

what sensibly can be said about it

เรามีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับมันบ้าง

and how people go off the rails in trying to understand it.

หลังจากที่ผู้คนมากมายพยายามกันมานักต่อนัก

Now this is an extremely complicated subject,

นี่เป็นประเด็นที่ซับซ้อน

in part because the things that we call beautiful

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่า สิ่งต่างๆที่เราคิดว่าสวยงามนั้น

are so different.

มีหลากหลายเหลือเกิน

I mean just think of the sheer variety --

ลองคิดดูสิครับ

a baby's face,

ทั้งใบหน้าของเด็กแบเบาะ

Berlioz's "Harold in Italy,"

เพลง "Harold in Italy" ของแบร์ลิออส

movies like "The Wizard of Oz"

ภาพยนตร์อย่าง "The Wizard of Oz"

or the plays of Chekhov,

หรือละครของเชคอฟ

a central California landscape,

ทิวทัศน์ของรัฐแคลิฟอร์เนียตอนกลาง

a Hokusai view of Mt. Fuji,

ภาพวาดภูเขาไฟฟูจิของโฮคุไซ

"Der Rosenkavalier,"

โอเปร่าอย่าง "Der Rosenkavalier"

a stunning match-winning goal

การทำลูกเตะประตูชัย

in a World Cup soccer match,

ในนัดชิงแชมป์ฟุตบอลโลก

Van Gogh's "Starry Night,"

ภาพ "Starry Night" ของ แวน โกฮ์

a Jane Austen novel,

วรรณกรรมโดย เจน ออสเต็น

Fred Astaire dancing across the screen.

เฟรด แอสแตร์ เต้นรำผ่านไปบนหน้าจอ

This brief list includes human beings,

ที่กล่าวมามีทั้งมนุษย์

natural landforms,

รูปทรงในธรรมชาติ

works of art and skilled human actions.

ผลงานทางศิลปะ และการกระทำจากทักษะของมนุษย์

An account that explains the presence of beauty

คำนิยามของความงามที่ใช้ได้กับ

in everything on this list

ทุกๆสิ่งที่กล่าวมา

is not going to be easy.

คงไม่ง่ายนักที่จะหาได้

I can, however, give you at least a taste

อย่างน้อยๆ ผมก็สามารถนำเสนอ

of what I regard

ข้อมูลคร่าวๆของสิ่งที่ผมเรียกว่า

as the most powerful theory of beauty

ทฤษฎีที่มีอิทธิพลมากที่สุดด้านความงาม

we yet have.

เท่าที่เราเคยมี

And we get it not from a philosopher of art,

ทฤษฎีนี้ไม่ได้มาจากปรัชญาทางศิลป์

not from a postmodern art theorist

ไม่ใช่จากนักวิชาการศิลปะโพสต์โมเดิร์น

or a bigwig art critic.

หรือนักวิจารณ์คนใหญ่คนโต

No, this theory

ไม่ ทฤษฎีนี้

comes from an expert

มาจากผู้เชี่ยวชาญ

on barnacles and worms and pigeon breeding,

ด้านเพรียง หนอน และการสืบพันธุ์ของนกพิราบ

and you know who I mean:

คุณคงจะรู้ว่าใคร

Charles Darwin.

ชาร์ลส์ ดาร์วิน นั่นเอง

Of course, a lot of people think they already know

แน่นอนว่า หลายๆคนคิดว่า

the proper answer to the question,

ตัวเองรู้แล้วว่า

"What is beauty?"

ความงามคืออะไร

It's in the eye of the beholder.

ความงามขึ้นอยู่กับรสนิยมของแต่ละคน

It's whatever moves you personally.

อะไรก็ตามที่กระตุ้นความรู้สึกของคุณ

Or, as some people,

หรือที่บางคน

especially academics prefer,

โดยเฉพาะนักวิชาการเรียกว่า

beauty is in the culturally conditioned

ความงามขึ้นอยู่กับรสนิยมทางวัฒนธรรม

eye of the beholder.

ของแต่ละคน

People agree that paintings or movies or music

ผู้คนเห็นด้วยว่าภาพวาด ภาพยนตร์ หรือบทเพลง

are beautiful

มีความงาม

because their cultures determine a uniformity of aesthetic taste.

เพราะสังคมของมนุษย์สอนให้เราชอบสิ่งคล้ายๆกัน

Taste for both natural beauty and for the arts

ความพอใจจากความงามทั้งทางธรรมชาติและทางศิลปะ

travel across cultures

สามารถเข้าใจได้

with great ease.

โดยคนจากวัฒนธรรมต่างๆกันทั่วโลก

Beethoven is adored in Japan.

ชาวญี่ปุ่นชื่นชอบบีโทเฟน

Peruvians love Japanese woodblock prints.

คนประเทศเปรูรักภาพพิมพ์แบบญี่ปุ่น

Inca sculptures are regarded as treasures

รูปปั้นอินคาถือว่าเป็นมรดก

in British museums,

ของพิพิธภัณฑ์ในอังกฤษ

while Shakespeare is translated

ในขณะที่ วรรณกรรมของเชคสเปียร์

into every major language of the Earth.

ได้รับการแปลเป็นภาษาหลักๆทุกภาษาทั่วโลก

Or just think about American jazz

หรือพูดถึงดนตรีแจ๊ส

or American movies --

หรือภาพยนตร์ของอเมริกา

they go everywhere.

สิ่งเหล่านี้กระจายไปทุกที่

There are many differences among the arts,

ศิลปะแต่ละชิ้นแต่ละอย่างแตกต่างกันมาก

but there are also universal,

แต่คนในหลายๆวัฒนธรรม

cross-cultural aesthetic pleasures

ก็กลับเห็นพ้องต้องกัน

and values.

ในคุณค่าทางสุนทรียภาพ

How can we explain

เราจะอธิบายเหตุผล

this universality?

ของความเป็นสากลนี้ได้อย่างไร

The best answer lies in trying to reconstruct

คำตอบที่ดีที่สุด

a Darwinian evolutionary history

คือการใช้ทฤษฎีการวิวัฒนาการของดาร์วิน

of our artistic and aesthetic tastes.

มาอธิบายกระบวนการประเมินค่าทางความงาม

We need to reverse-engineer

ต้องคิดย้อนกลับไปในอดีต

our present artistic tastes and preferences

ว่ารสนิยมทางศิลปะของพวกเรานั้น

and explain how they came

เกิดขึ้นและคงอยู่มาถึงปัจจุบัน

to be engraved in our minds

ได้อย่างไร

by the actions of both our prehistoric,

ทั้งจากสมัยก่อนยุคประวัติศาสตร์

largely pleistocene environments,

สิ่งแวดล้อมในยุคไพลสโตซีน

where we became fully human,

ที่ถือว่าบรรพบุรุษของเราเป็นคนเต็มตัว

but also by the social situations

และทั้งสิ่งแวดล้อมทางสังคม

in which we evolved.

ที่นำวิวัฒนาการมาสู่มนุษย์

This reverse engineering

การคิดย้อนกลับนี้

can also enlist help

ใช้ข้อมูลจากหลายแห่ง

from the human record

รวมทั้งบันทึกโบราณของมนุษย์

preserved in prehistory.

ที่ถูกสร้างในสมัยก่อนประวัติศาสตร์ด้วย

I mean fossils, cave paintings and so forth.

ซึ่งในที่นี้ ผมหมายถึงฟอสซิล ภาพวาดตามผนังถ้ำ เป็นต้น

And it should take into account

และเราก็ควรใช้ข้อมูล

what we know of the aesthetic interests

จากสิ่งที่พวกเรารู้

of isolated hunter-gatherer bands

เกี่ยวกับรสนิยมของเผ่านักล่าในถิ่นทุรกันดาร

that survived into the 19th and the 20th centuries.

ที่มีชีวิตรอดจนถึงศตวรรตที่19และ20ด้วย

Now, I personally

ตัวผมเอง

have no doubt whatsoever

เชื่อมั่นมากๆว่า

that the experience of beauty,

การรับรู้ถึงความงาม

with its emotional intensity and pleasure,

ในระดับอารมณ์และความพอใจที่แรงกล้า

belongs to our evolved human psychology.

เกิดมาจากวิวัฒนาการทางจิตวิทยาของมนุษย์

The experience of beauty is one component

ความสามารถในการเข้าใจความงาม

in a whole series of Darwinian adaptations.

เป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการเปลี่ยนแปลงที่ดาร์วินกล่าวถึง

Beauty is an adaptive effect,

ความสวยงามเป็นขั้นตอนการปรับตัว

which we extend

ที่เราพัฒนา

and intensify

และสร้างขึ้น

in the creation and enjoyment

ในการสร้างสรรค์ และความรื่นรมณ์

of works of art and entertainment.

ต่องานศิลปะและสิ่งบันเทิง

As many of you will know,

หลายท่านอาจจะทราบ

evolution operates by two main primary mechanisms.

วิวัฒนาการประกอบไปด้วยกระบวนการ 2 ชนิดหลัก ๆ

The first of these is natural selection --

อย่างแรกคือการคัดเลือกโดยธรรมชาติ

that's random mutation and selective retention --

จากการเปลี่ยนแปลงและการถ่ายทอดทางกรรมพันธุ์

along with our basic anatomy and physiology --

ร่วมกับคุณสมบัติพื้นฐานทางกายภาพและสรีระ

the evolution of the pancreas or the eye or the fingernails.

เช่น ที่มาของตับอ่อน ตา และ เล็บมือ

Natural selection also explains

การคัดเลือกโดยธรรมชาติใช้อธิบาย

many basic revulsions,

ความรู้สึกขยะแขยงได้ด้วย

such as the horrid smell of rotting meat,

อย่างเช่น กลิ่นเหม็นของเนื้อเน่า

or fears, such as the fear of snakes

หรือ ความกลัว เช่น การที่คนกลัวงู

or standing close to the edge of a cliff.

กลัวการยืนใกล้ปากเหว

Natural selection also explains pleasures --

การคัดเลือกโดยธรรมชาติใช้ในการอธิบายความสุขได้เช่นกัน

sexual pleasure,

ความสุขทางเพศ

our liking for sweet, fat and proteins,

ความชอบรสชาติของหวาน ของมัน และโปรตีน

which in turn explains a lot of popular foods,

ซึ่งเป็นเหตุผลที่อาหารบางชนิดได้รับความนิยมสูง

from ripe fruits through chocolate malts

เช่น ผลไม้สุก ช็อคโกแล็ตมอลต์

and barbecued ribs.

และบาร์บีคิวกระดูกหมู

The other great principle of evolution

ปัจจัยสำคัญอย่างที่สองของกระบวนการวิวัฒนาการ

is sexual selection,

คือความต้องการทางเพศ

and it operates very differently.

ซึ่งทำงานต่างจากกระบวนการอื่นๆ

The peacock's magnificent tail

หางที่งดงามของนกยูง

is the most famous example of this.

เป็นตัวอย่างที่คุ้นเคยกันดี

It did not evolve for natural survival.

มันไม่ได้มีวิวัฒนาการมาเพื่อความอยู่รอด

In fact, it goes against natural survival.

ในความเป็นจริงแล้ว มันเป็นอุปสรรคด้วยซ้ำ

No, the peacock's tail

เปล่าเลย หางของนกยูงน่ะ

results from the mating choices

เกิดจากวิธีเลือกคู่

made by peahens.

ของนกยูงตัวเมีย

It's quite a familiar story.

เรื่องเดิมที่เกิดขึ้นบ่อยๆ

It's women who actually push history forward.

เป็นฝ่ายหญิงที่เป็นคนสร้างประวัติศาสตร์

Darwin himself, by the way,

แม้แต่ตัวดาร์วินเอง

had no doubts that the peacock's tail

ก็เชื่อมั่นว่า หางของนกยูงตัวผู้

was beautiful in the eyes of the peahen.

เป็นสิ่งสวยงามในสายตาของตัวเมีย

He actually used that word.

เขาใช้คำพูดว่าอย่างนั้นเองจริงๆ

Now, keeping these ideas firmly in mind,

ถ้าเราเข้าใจอย่างนั้นแล้ว

we can say that the experience of beauty

เราก็สามารถพูดได้ว่า

is one of the ways that evolution has

การรับรู้ความสวยงามเป็นวิธีที่วิวัฒนาการ

of arousing and sustaining

ใช้ในการดึงดูดและรักษา

interest or fascination,

ความสนใจ

even obsession,

หรือแม้แต่ความหลงใหล

in order to encourage us

เพื่อที่จะสนับสนุนให้เรา

toward making the most adaptive decisions

ตัดสินใจเลือกสิ่งที่เป็นประโยชน์มากที่สุด

for survival and reproduction.

สำหรับการมีชีวิตรอดและการสืบพันธุ์

Beauty is nature's way

ความงามอาจเรียกได้ว่า

of acting at a distance,

เป็นการสื่อสารทางอ้อม

so to speak.

ของธรรมชาติ

I mean, you can't expect to eat

เพราะคุณไม่มีทางได้รับคุณประโยชน์จากภูมิประเทศ

an adaptively beneficial landscape.

ได้โดยตรงเหมือนการกินอาหาร

It would hardly do to eat your baby

และมันคงไม่ดีหากคุณกินลูกๆ

or your lover.

หรือคนรักของคุณแน่

So evolution's trick

เช่นนั้นวิวัฒนาการจึงมีวิธีการ

is to make them beautiful,

คือการทำให้พวกเขาดูดี สวยงาม

to have them exert a kind of magnetism

ทำให้พวกเขามีแรงดึงดูดใจเหมือนแม่เหล็ก

to give you the pleasure of simply looking at them.

คุณรู้สึกพอใจเพียงแค่ได้มองพวกเขา

Consider briefly an important source of aesthetic pleasure,

ลองนึกดูถึงแหล่งความงามที่สำคัญ

the magnetic pull

แรงดึงดูด

of beautiful landscapes.

จากทิวทัศน์ที่สวยงาม

People in very different cultures

ผู้คนจากวัฒนธรรมที่ต่างกัน

all over the world

จากทั่วโลก

tend to like a particular kind of landscape,

มีแนวโน้มที่จะชอบทิวทัศน์ที่คล้ายๆกัน

a landscape that just happens to be similar

เป็นภูมิประเทศที่บังเอิญคล้ายกับ

to the pleistocene savannas where we evolved.

ที่ที่บรรพบุรุษของเราอาศัยในยุคไพลสโตซีน

This landscape shows up today

วิวแบบนี้เห็นได้บ่อยๆใน

on calendars, on postcards,

ปฏิทิน โปสการ์ด

in the design of golf courses and public parks

ดีไซน์ของสนามกอล์ฟและสวนสาธารณะ

and in gold-framed pictures

และภาพเป็นในกรอบทองคำ

that hang in living rooms

ที่แขวนไว้ในห้องนั่งเล่น

from New York to New Zealand.

ทั้งในนิวยอร์คและนิวซีแลนด์

It's a kind of Hudson River school landscape

คล้ายกับสไตล์ศิลปะแนวฮัดสันริเวอร์

featuring open spaces

ที่มีพื้นที่กว้างใหญ่

of low grasses

มีหญ้าปกคลุม

interspersed with copses of trees.

แซกซ้อนไปด้วยต้นไม้ขนาดเล็ก

The trees, by the way, are often preferred

ต้นไม้ที่น่าดึงดูดส่วนใหญ่

if they fork near the ground,

แยกกิ่งก้านบริเวณใกล้พื้นดิน

that is to say, if they're trees you could scramble up

หรือเรียกอีกอย่างว่า เป็นต้นไม้ที่คนตะกายขึ้นได้

if you were in a tight fix.

ถ้าหากว่ามีอันตราย

The landscape shows the presence

ทิวทัศน์ที่มองเห็น

of water directly in view,

วิวของแหล่งน้ำ

or evidence of water in a bluish distance,

หรือแม้แต่สิ่งที่อาจจะเป็นน้ำอยู่ไกลๆ

indications of animal or bird life

สิ่งที่บ่งชี้ถึงสัตว์หรือนก

as well as diverse greenery

รวมถึงความหลากหลายในพันธุ์พืช

and finally -- get this --

และสุดท้าย ฟังดีๆนะครับ

a path

คือทางเดิน

or a road,

หรือถนน

perhaps a riverbank or a shoreline,

ไม่ว่าจะเป็นริมตลิ่งแม่น้ำหรือชายหาด

that extends into the distance,

ที่ทอดยาวไปสุดสายตา

almost inviting you to follow it.

เหมือนกับเชิญชวนให้เดินตามทางนั้นๆ

This landscape type is regarded as beautiful,

ทิวทัศน์แบบนี้ถือว่าสวยงาม

even by people in countries

แม้แต่สำหรับผู้คนจากบริเวณ

that don't have it.

ที่ไม่มีภูมิประเทศแบบนั้น

The ideal savanna landscape

ทิวทัศน์อุดมคติแบบซาวันน่า

is one of the clearest examples

เป็นหนึ่งในตัวอย่างที่ชัดเจนว่า

where human beings everywhere

มนุษย์จากทุกๆแห่ง

find beauty

มองเห็นความงาม

in similar visual experience.

ในภาพแบบคล้ายๆกัน

But, someone might argue,

แต่บางคนอาจบอกว่า

that's natural beauty.

นั่นมันคือความงามตามธรรมชาติ

How about artistic beauty?

แล้วความงามทางศิลปะล่ะ

Isn't that exhaustively cultural?

ขึ้นอยู่กับสังคมโดยเฉพาะเลยใช่มั้ย

No, I don't think it is.

ไม่ ผมไม่คิดว่าอย่างนั้น

And once again, I'd like to look back to prehistory

และอีกครั้ง ถ้าลองมองดูยุคก่อนประวัติศาสตร์

to say something about it.

เพื่อที่จะพูดถึงเรื่องนี้

It is widely assumed

ส่วนใหญ่เรายอมรับกันว่า

that the earliest human artworks

งานศิลปะที่เก่าแก่ที่สุดของมนุษย์

are the stupendously skillful cave paintings

คือภาพวาดฝาผนังถ้ำที่น่าทึ่ง

that we all know from Lascaux

ที่ถูกค้นพบที่ถ้ำลาสโคซ์

and Chauvet.

และถ้ำโชเว

Chauvet caves

ถ้ำโชเว

are about 32,000 years old,

มีอายุประมาณ 32,000 ปี

along with a few small, realistic sculptures

และมีรูปปั้นเหมือนจริงขนาดเล็ก

of women and animals from the same period.

รูปผู้หญิงและสัตว์ต่างๆจากสมัยเดียวกันด้วย

But artistic and decorative skills

แต่ฝีมือทางศิลปะและงานฝีมือของมนุษย์

are actually much older than that.

มีมานานมากกว่านั้นมาก

Beautiful shell necklaces

สร้อยคอเปลือกหอยสวยงาม

that look like something you'd see at an arts and crafts fair,

ที่ดูเหมือนสิ่งที่คุณอาจจะหาได้ที่งานศิลปหัตถกรรมสมัยนี้

as well as ochre body paint,

หรือสีทาร่างกาย

have been found

ถูกค้นพบ

from around 100,000 years ago.

จาก 100,000 ปีที่แล้ว

But the most intriguing prehistoric artifacts

แต่สิ่งที่น่าสนใจที่สุดของวัตถุโบราณยุคก่อนประวัติศาสตร์

are older even than this.

เก่าแก่กว่าสิ่งที่กล่าวมาทั้งหมด

I have in mind

สิ่งที่ว่านั่นคือ

the so-called Acheulian hand axes.

ขวานมือของวัฒนธรรมอาชูเลียน

The oldest stone tools are choppers

เครื่องมือหินที่เก่าที่สุดคือหินที่ใช้สับ

from the Olduvai Gorge in East Africa.

จากช่องแคบโอลดูไวทางแอฟริกาตะวันออก

They go back about two-and-a-half-million years.

ซึ่งมีอายุประมาณ2.5ล้านปี

These crude tools

เครื่องมืออย่างง่ายพวกนี้

were around for thousands of centuries,

ถูกใช้งานเป็นเวลานานหลายพันศตวรรษ

until around 1.4 million years ago

จนถึงประมาณ1.4ล้านปีก่อน

when Homo erectus

เมื่อพวกโฮโมอีเรคตัส

started shaping

เริ่มลับหิน

single, thin stone blades,

ให้เป็นแผ่นบางๆที่มีคม

sometimes rounded ovals,

หรือบางครั้ง ก็ทำเป็นรูปไข่

but often in what are to our eyes

แต่หลายครั้ง พวกเขาทำหินเป็นรูปทรง

an arresting, symmetrical pointed leaf

เหมือนใบไม้ที่มีสัดส่วนสวยงามดึงดูดสายตา

or teardrop form.

ดูคล้ายรูปทรงของหยดน้ำตา

These Acheulian hand axes --

ขวานมือแบบอาชูเลียนซึ่งถูกค้นพบครั้งแรก

they're named after St. Acheul in France,

ที่บริเวณแซงต์อาซูลในฝรั่งเศส

where finds were made in 19th century --

ในศตวรรษที่ 19

have been unearthed in their thousands,

ยังสามารถพบได้เป็นพันๆชิ้น

scattered across Asia, Europe and Africa,

ทั้งในเอเชีย ยุโรป และแอฟริกา

almost everywhere Homo erectus

เกือบทุกที่ที่พวกโฮโมอีเรคตัส

and Homo ergaster roamed.

และพวกโฮโมเออร์กัสเตอร์เคยอาศัย

Now, the sheer numbers of these hand axes

ถ้าคิดดูถึงจำนวนขวานมือที่เราค้นพบแล้ว

shows that they can't have been made

คงสรุปได้ว่ามันไม่ได้ถูกทำขึ้นมา

for butchering animals.

เพื่อฆ่าสัตว์

And the plot really thickens when you realize

ที่น่าตื่นเต้นกว่านั้นคือ

that, unlike other pleistocene tools,

เมื่อเปรียบเทียบกับเครื่องมือสมัยไพลสโตซีนอื่นๆแล้ว

the hand axes often exhibit

ขวานมือพวกนี้

no evidence of wear

ไม่มีรอยสึกหรอจากการใช้งาน

on their delicate blade edges.

บนขอบที่ละเอียดอ่อนของมันเลย

And some, in any event, are too big

บางชิ้นก็มีขนาดใหญ่เกินไป

to use for butchery.

ที่จะใช้ฆ่าสัตว์ได้

Their symmetry, their attractive materials

ความสมมาตร วัสดุที่น่ามอง

and, above all,

และที่สำคัญที่สุด

their meticulous workmanship

คือทักษะช่างฝีมือชั้นดี

are simply quite beautiful

ทำให้โบราณวัตถุพวกนี้

to our eyes, even today.

ดูสวยงามในสายตาคนสมัยใหม่อย่างเราๆด้วย

So what were these ancient --

ดังนั้น วัตถุโบราณ

I mean, they're ancient, they're foreign,

ที่ทั้งเก่า ทั้งแปลกตา

but they're at the same time

แต่ในขณะเดียวกัน

somehow familiar.

กลับดูคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

What were these artifacts for?

มันมีประโยชน์อะไร

The best available answer

คำตอบที่ดีที่สุดที่เรามี

is that they were literally

คือพวกมันเป็น

the earliest known works of art,

งานศิลปะที่เก่าแก่ที่สุดที่เรารู้

practical tools transformed

เห็นเครื่องมือที่ถูกดัดแปลง

into captivating aesthetic objects,

ให้เป็นของที่มีค่าทางความงาม

contemplated both for their elegant shape

ของรูปทรงที่สละสลวย

and their virtuoso craftsmanship.

และความเชี่ยวชาญทางงานช่าง

Hand axes mark

ขวานมือเหล่านี้

an evolutionary advance in human history --

แสดงให้เห็นถึงความก้าวหน้าในวิวัฒนาการของมนุษย์

tools fashioned to function

เครื่องมือที่สร้างใช้เป็น

as what Darwinians call "fitness signals" --

สิ่งที่ดาร์วินเรียกว่าสัญญาณทางสมรรถภาพ (fitness signals)

that is to say, displays

ซึ่งหมายถึง

that are performances

สิ่งที่ใช้ในการแสดงออก

like the peacock's tail,

เหมือนอย่างหางนกยูง

except that, unlike hair and feathers,

เพียงแต่ว่า ไม่เหมือนกับขนหรือหาง

the hand axes are consciously

เพราะขวานมือพวกนี้

cleverly crafted.

ทำด้วยฝีมือมนุษย์

Competently made hand axes

ขวานที่ถูกทำด้วยความชำนาญ

indicated desirable personal qualities --

หมายถึง ผู้ทำที่มีคุณสมบัติที่น่าปรารถนา

intelligence, fine motor control,

ฉลาด การใช้กล้ามเนื้อที่ละเอียด

planning ability,

ทักษะการวางแผน

conscientiousness

ความประณีต

and sometimes access to rare materials.

และบางครั้งก็หมายถึงความสามารถในการหาวัสดุหายาก

Over tens of thousands of generations,

ตลอดเวลาเป็นหมื่นๆรุ่น

such skills increased the status

ทักษะเหล่านั้นนำมาซึ่งฐานะ

of those who displayed them

แก่ผู้นั้นๆ

and gained a reproductive advantage

ทำให้เขาได้เปรียบในด้านการสืบพันธุ์

over the less capable.

มากกว่าคนอื่น

You know, it's an old line,

ก็เหมือนกับประโยคเก่าๆที่ชอบใช้กัน

but it has been shown to work --

ที่ก็ดูเหมือนว่าจะได้ผลมาตลอด

"Why don't you come up to my cave, so I can show you my hand axes?"

"ทำไมคุณไม่มาเที่ยวถ้ำผมล่ะ เดี๋ยวผมจะได้ให้คุณดูชุดขวานมือของผม"

(Laughter)

(หัวเราะ)

Except, of course, what's interesting about this

ยกเว้นแต่

is that we can't be sure how that idea was conveyed,

เราไม่สามารถแน่ใจได้ว่า

because the Homo erectus

พวกโฮโมอีเรคตัส

that made these objects

ที่ทำขวานมือเหล่านี้

did not have language.

สื่อสารกันอย่างไรโดยไม่มีภาษา

It's hard to grasp,

มันยากที่จะจินตนาการ

but it's an incredible fact.

แต่มันเป็นความจริง

This object was made

โบราณวัตถุชิ้นนี้

by a hominid ancestor,

ทำขึ้นมาโดยบรรพบุรุษตระกูลคน

Homo erectus or Homo ergaster,

โฮโมอีเรคตัสหรือโฮโมเออร์กัสเตอร์

between 50,000 and 100,000 years

ประมาณ 50,000 ถึง 100,000 ปี

before language.

ก่อนที่จะมีภาษาเสียอีก

Stretching over a million years,

ด้วยเวลาที่ยาวนานเกินกว่าล้านปี

the hand axe tradition

วัฒนธรรมขวานมือ

is the longest artistic tradition

เป็นวัฒนธรรมที่ยาวนานที่สุด

in human and proto-human history.

ในประวัติศาสตร์บรรพบุรุษตระกูลมนุษย์

By the end of the hand axe epic, Homo sapiens --

ช่วงท้ายของตำนานขวานมือ

as they were then called, finally --

โฮโมเซเปียนส์ ในที่สุด

were doubtless finding new ways

ก็ค้นพบวิธีใหม่ๆ

to amuse and amaze each other

สำหรับสร้างความบันเทิงในกลุ่ม

by, who knows, telling jokes,

ด้วยเรื่องตลก

storytelling, dancing, or hairstyling.

เรื่องเล่า การเต้นรำ หรือการแต่งผม

Yes, hairstyling -- I insist on that.

ครับ การแต่งผม ผมขอย้ำเลย

For us moderns,

สำหรับพวกเราคนสมัยใหม่

virtuoso technique

ความเชี่ยวชาญทางศิลป์

is used to create imaginary worlds

ถูกนำมาใช้ในการสร้างโลกในจินตนาการ

in fiction and in movies,

ในงานวรรณกรรม ในภาพยนตร์

to express intense emotions

เพื่อที่จะสื่อถึงอารมณ์ที่แรงกล้า

with music, painting and dance.

กับดนตรี ภาพวาด และการเต้นรำ

But still,

แต่ว่า

one fundamental trait

รากฐานอย่างหนึ่ง

of the ancestral personality persists

จากบรรพบุรุษของพวกเราก็ยังคงอยู่

in our aesthetic cravings:

ในความต้องการด้านความงาม

the beauty we find

ความงามที่เราพบ

in skilled performances.

ในทักษะการแสดงต่างๆ

From Lascaux to the Louvre

จากถ้ำลาสโคซ์ ถึงพิพิธภัณฑ์ลูฟร์

to Carnegie Hall,

ถึงคาร์เนกีฮอลล์

human beings

มนุษย์เรา

have a permanent innate taste

มีรสนิยมถาวรสำหรับศิลปะ

for virtuoso displays in the arts.

มาตั้งแต่กำเนิด

We find beauty

เราพบความงาม

in something done well.

ในสิ่งที่ทำออกมาดี

So the next time you pass a jewelry shop window

ครั้งหน้าที่คุณเดินผ่านหน้าร้านขายเครื่องเพชร

displaying a beautifully cut

จัดแสดงรูปทรงสวยงาม

teardrop-shaped stone,

เป็นหินรูปทรงหยดน้ำตา

don't be so sure

อย่ามั่นใจนัก

it's just your culture telling you

ว่านั่นเป็นผลจากวัฒนธรรมที่สั่งสอนคุณ

that that sparkling jewel is beautiful.

ว่าเพชรที่ส่องประกายอยู่ตรงนั้นเป็นสิ่งสวยงาม

Your distant ancestors loved that shape

บรรพบุรุษของคุณก็ชอบรูปทรงนั้น

and found beauty in the skill needed to make it,

และค้นพบความงามในการผลิตมันออกมา

even before

ก่อนที่

they could put their love into words.

พวกเขาจะรู้จักคำว่ารักซะอีก

Is beauty in the eye of the beholder?

ความงามเป็นส่วนหนึ่งของรสนิยมของแต่ละคนจริงหรือ

No, it's deep in our minds.

ไม่เลย มันอยู่ลึกลงไปในจิตใต้สำนึก

It's a gift handed down from the intelligent skills

เป็นของขวัญ จากทักษะที่ชาญฉลาด

and rich emotional lives

และชีวิตที่เต็มไปด้วยอารมณ์

of our most ancient ancestors.

ของบรรพบุรุษที่เก่าแก่ที่สุดของเรา

Our powerful reaction to images,

จากปฏิกิริยาของเราต่อรูปภาพ

to the expression of emotion in art,

ถึงการแสดงอารมณ์ผ่านงานศิลปะ

to the beauty of music, to the night sky,

ถึงความงามทางดนตรี และท้องฟ้าราตรี

will be with us and our descendants

ซึ่งจะอยู่กับเราและลูกหลาน

for as long as the human race exists.

ตลอดชั่วอายุขัยของมนุษยชาติ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(ปรบมือ)