How reliable is your memory? | Elizabeth Loftus

Translator: Patama Patamajinda Reviewer: Chatthip Chaichakan

I'd like to tell you about a legal case that I worked on

ฉันจะขอเล่าเกี่ยวกับคดีทางกฎหมายหนึ่งที่ฉันเคยทำ

involving a man named Steve Titus.

เกี่ยวกับชายที่ชื่อว่า สตีฟ ไททัส

Titus was a restaurant manager.

ไททัสเป็นผู้จัดการร้านอาหาร

He was 31 years old, he lived in Seattle, Washington,

ตอนนั้นเขาอายุ 31 ปี อาศัยอยู่ที่ซีแอตเติ้ล กรุงวอชิงตัน

he was engaged to Gretchen,

เขาหมั้นหมายอยู่กับเกรทเช่น

about to be married, she was the love of his life.

กำลังจะแต่งงานกัน เธอเป็นรักแท้ของเขา

And one night, the couple went out

คืนหนึ่ง ทั้งคู่ออกไป

for a romantic restaurant meal.

ทานอาหารค่ำโรแมนติคที่ร้านอาหาร

They were on their way home,

ขณะที่พวกเขากำลังกลับบ้าน

and they were pulled over by a police officer.

ตำรวจนายหนึ่งสั่งให้พวกเขาจอดรถ

You see, Titus' car sort of resembled

ปรากฎว่า รถของไททัสดูค่อนข้างคล้ายกับรถคันหนึ่ง

a car that was driven earlier in the evening

ซึ่งคนที่ขับรถคันนี้ในช่วงเย็นวันเดียวกัน

by a man who raped a female hitchhiker,

เป็นคนข่มขืนผู้หญิงที่ขอโดยสารรถไปด้วย

and Titus kind of resembled that rapist.

และไททัสก็หน้าตาคล้ายๆ กับโจรข่มขืนคนนั้น

So the police took a picture of Titus,

ตำรวจจึงนำรูปภาพของไททัส

they put it in a photo lineup,

ไปรวมกับรูปภาพสำหรับการชี้ตัว

they later showed it to the victim,

และโชว์ให้ผู้เสียหายดูในเวลาต่อมา

and she pointed to Titus' photo.

เธอชี้ไปที่รูปของไททัส

She said, "That one's the closest."

และบอกว่า "คนนี้ดูเหมือนที่สุด"

The police and the prosecution proceeded with a trial,

ตำรวจและอัยการจึงดำเนินการพิจารณาคดี

and when Steve Titus was put on trial for rape,

ตอนที่สตีฟ ไททัส ถูกนำตัวมาขึ้นศาลในข้อหาข่มขืน

the rape victim got on the stand

เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายได้ขึ้นมาบนแท่นพยาน

and said, "I'm absolutely positive that's the man."

และกล่าวว่า "ฉันมั่นใจอย่างแน่นอนว่าเป็นเขา"

And Titus was convicted.

ไททัสจึงถูกตัดสินลงโทษ

He proclaimed his innocence,

เขาป่าวประกาศว่าตัวเองบริสุทธิ์

his family screamed at the jury,

ครอบครัวของเขากรีดร้องใส่คณะลูกขุน

his fiancée collapsed on the floor sobbing,

คู่หมั้นของเขาทรุดตัวลงไปร้องไห้คร่ำครวญอยู่ที่พื้น

and Titus is taken away to jail.

และไททัส ก็ถูกนำตัวเข้าห้องขัง

So what would you do at this point?

คุณจะทำอย่างไร เมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้

What would you do?

คุณจะทำอย่างไร

Well, Titus lost complete faith in the legal system,

ไททัสสูญเสียความเชื่อมั่นในระบบกฎหมายโดยสิ้นเชิง

and yet he got an idea.

แต่เขาก็ยังได้ความคิดหนึ่ง

He called up the local newspaper,

เขาโทรไปหาหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น

he got the interest of an investigative journalist,

เขาได้รับความสนใจจากนักข่าวสืบสวนคนหนึ่ง

and that journalist actually found the real rapist,

และนักข่าวคนนั้นก็เป็นผู้หาโจรข่มขืนตัวจริงจนพบ

a man who ultimately confessed to this rape,

คนที่สารภาพในที่สุดว่าเป็นผู้ลงมือข่มขืนครั้งนี้

a man who was thought to have committed 50 rapes

คนที่ถูกคาดว่าลงมือข่มขืนมาแล้ว 50 ครั้ง

in that area,

ในพื้นที่นั้น

and when this information was given to the judge,

และเมื่อข้อมูลนี้ถูกส่งไปถึงผู้พิพากษา

the judge set Titus free.

ผู้พิพากษาจึงปล่อยไททัสเป็นอิสระ

And really, that's where this case should have ended.

ว่ากันจริงๆแล้ว เคสนี้ก็น่าจะสิ้นสุดที่ตรงนี้

It should have been over.

มันน่าจะจบ

Titus should have thought of this as a horrible year,

ไททัสน่าจะมองว่ามันช่างเป็นปีที่เลวร้าย

a year of accusation and trial, but over.

ปีของการถูกกล่าวหาและดำเนินคดี แต่มันก็สิ้นสุดลงแล้ว

It didn't end that way.

เรื่องมันไม่ได้จบลงแบบนั้น

Titus was so bitter.

ไททัสรู้สึกขมขื่นมาก

He'd lost his job. He couldn't get it back.

เขาสูญเสียหน้าที่การงาน เขาเอามันกลับคืนมาไม่ได้

He lost his fiancée.

เขาสูญเสียคู่หมั้น

She couldn't put up with his persistent anger.

เธอทนอยู่กับอารมณ์โกรธแค้นตลอดเวลาของเขาไม่ได้

He lost his entire savings,

เขาสูญเสียเงินเก็บทั้งหมด

and so he decided to file a lawsuit

เขาก็เลยตัดสินใจยื่นฟ้อง

against the police and others whom he felt

ฟ้องตำรวจและคนอื่นๆ ที่เขารู้สึกว่า

were responsible for his suffering.

มีส่วนรับผิดชอบกับความทุกข์ทรมานของเขา

And that's when I really started working on this case,

ตอนนั้นเองที่ฉันได้เข้ามาเริ่มทำงานเกี่ยวกับเคสนี้

trying to figure out

โดยพยายามหาคำตอบว่า

how did that victim go from

จากที่ผู้เสียหายเคยพูดว่า

"That one's the closest"

"คนนี้ดูเหมือนที่สุด"

to "I'm absolutely positive that's the guy."

กลายมาเป็น "ฉันมั่นใจอย่างแน่นอนว่าเป็นเขา" ไปได้อย่างไร

Well, Titus was consumed with his civil case.

ไททัสหมกมุ่นอยู่กับคดีของเขามาก

He spent every waking moment thinking about it,

เขาคิดเกี่ยวกับมันตลอดทุกช่วงเวลาที่ลืมตาตื่น

and just days before he was to have his day in court,

และก่อนขึ้นศาลเพียงไม่กี่วัน

he woke up in the morning,

เขาตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง

doubled over in pain,

รู้สึกเจ็บปวดจนตัวงอ

and died of a stress-related heart attack.

และตายเพราะหัวใจล้มเหลวจากความเครียด

He was 35 years old.

เขาอายุได้ 35 ปี

So I was asked to work on Titus' case

ดังนั้น ฉันได้รับเชิญเข้ามาทำเคสของไททัส

because I'm a psychological scientist.

เพราะฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์ทางด้านจิตวิทยา

I study memory. I've studied memory for decades.

ฉันศึกษาเกี่ยวกับความจำ ฉันได้ค้นคว้าเรื่องความจำมาหลายสิบๆ ปี

And if I meet somebody on an airplane --

และถ้าฉันได้รู้จักใครบนเครื่องบิน

this happened on the way over to Scotland --

เรื่องนี้เกิดตอนที่กำลังบินไปสก็อตแลนด์

if I meet somebody on an airplane,

ถ้าฉันได้รู้จักใครบนเครื่องบิน

and we ask each other, "What do you do? What do you do?"

และถามกันประมาณว่า "คุณทำงงทำงานอะไร"

and I say "I study memory,"

ฉันก็จะบอกว่า "ฉันศึกษาเกี่ยวกับความจำ"

they usually want to tell me how they have trouble remembering names,

พวกเขาก็มักจะเล่าให้ฟังว่ามีปัญหาเรื่องจดจำชื่อ

or they've got a relative who's got Alzheimer's

หรือไม่ก็มีญาติที่เป็นอัลไซเมอร์

or some kind of memory problem,

หรือปัญหาอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับความจำ

but I have to tell them

แต่ฉันต้องบอกพวกเขาว่า

I don't study when people forget.

ฉันไม่ได้ศึกษาเวลาที่ผู้คนหลงลืม

I study the opposite: when they remember,

ฉันศึกษาเรื่องที่ตรงกันข้าม เวลาที่พวกเขาจดจำ

when they remember things that didn't happen

เวลาที่พวกเขาจำสิ่งที่ไม่ได้เกิดขึ้น

or remember things that were different

หรือจำสิ่งที่แตกต่าง

from the way they really were.

จากที่มันเป็นอยู่จริงๆ

I study false memories.

ฉันศึกษาเรื่องความทรงจำเท็จ

Unhappily, Steve Titus is not the only person

มันน่าเศร้าที่ สตีฟ ไททัส ไม่ใช่คนเดียว

to be convicted based on somebody's false memory.

ที่ถูกตัดสินลงโทษจากความทรงจำเท็จของคนอื่น

In one project in the United States,

ที่สหรัฐอเมริกา มีโครงการหนึ่ง

information has been gathered

มีการรวบรวมข้อมูล

on 300 innocent people,

จากผู้บริสุทธิ์ 300 คน

300 defendants who were convicted of crimes they didn't do.

จำเลย 300 คนที่ถูกตัดสินลงโทษในอาชญากรรม ที่พวกเขาไม่ได้ก่อ

They spent 10, 20, 30 years in prison for these crimes,

พวกเขาต้องติดคุกเป็น 10, 20, 30 ปี ในข้อหาก่ออาชญากรรมเหล่านี้

and now DNA testing has proven

และปัจจุบันผลการทดสอบดีเอ็นเอก็พิสูจน์ว่า

that they are actually innocent.

จริงๆ แล้วพวกเขาบริสุทธิ์

And when those cases have been analyzed,

และเมื่อมีการวิเคราะห์ดคีเหล่านั้น

three quarters of them

พบว่าสามในสี่ของผู้บริสุทธิ์

are due to faulty memory, faulty eyewitness memory.

ถูกลงโทษพราะความทรงจำเท็จ ความทรงจำที่ผิดของพยานผู้เห็นเหตุการณ์

Well, why?

ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะ

Like the jurors who convicted those innocent people

เช่นเดียวกับคณะลูกขุนที่ตัดสินโทษผู้บริสุทธิ์เหล่านั้น

and the jurors who convicted Titus,

และคณะลูกขุนที่ตัดสินโทษไททัส

many people believe that memory

หลายๆ คนเชื่อว่าความจำ

works like a recording device.

ทำงานเหมือนเป็นเครื่องบันทึก

You just record the information,

คุณแค่บันทึกข้อมูล

then you call it up and play it back

แล้วก็ค่อยนึกย้อนกลับไปแล้วเล่นใหม่

when you want to answer questions or identify images.

เวลาที่ต้องตอบคำถาม หรือระบุรูปภาพ

But decades of work in psychology

แต่หลายทศวรรษที่ทำงานด้านจิตวิทยามา

has shown that this just isn't true.

ได้แสดงให้เห็นว่ามันไม่เป็นความจริงเลย

Our memories are constructive.

ความจำของคนเรามันสร้างต่อเติมได้

They're reconstructive.

มันสร้างขึ้นใหม่ได้

Memory works a little bit more like a Wikipedia page:

ความจำทำงานเหมือนกับวิกิพีเดียมากกว่า

You can go in there and change it, but so can other people.

คุณเข้าไปเปลี่ยนแปลงมันได้ คนอื่นก็ทำได้เหมือนกัน

I first started studying this constructive memory process

ฉันเริ่มศึกษาเกี่ยวกับกระบวนการสร้างความจำนี้

in the 1970s.

ในช่วงปี 1970

I did my experiments that involved showing people

ฉันทำการทดลองโดยให้คนได้ดู

simulated crimes and accidents

เหตุการณ์จำลองของอาชญากรรมและอุบัติเหตุต่างๆ

and asking them questions about what they remember.

แล้วก็ตั้งคำถามดูว่าพวกเขาจำอะไรได้บ้าง

In one study, we showed people a simulated accident

มีกรณีหนึ่ง เราให้ดูเหตุการณ์จำลองอุบัติเหตุ

and we asked people,

แล้วก็ถามคนดูว่า

how fast were the cars going when they hit each other?

รถวิ่งมาด้วยความเร็วขนาดไหนตอนที่ชนกัน

And we asked other people,

และก็ถามคนอีกกลุ่มว่า

how fast were the cars going when they smashed into each other?

รถวิ่งมาด้วยความเร็วขนาดไหนตอนที่พุ่งชนกันอย่างจัง

And if we asked the leading "smashed" question,

ถ้าเราถามนำโดยใช้คำว่า "พุ่งชนกันอย่างจัง"

the witnesses told us the cars were going faster,

พยานจะตอบเป็นระดับความเร็วที่สูงกว่า

and moreover, that leading "smashed" question

และยิ่งไปกว่านั้น คำถามนำ "พุ่งชนกันอย่างจัง" นั้น

caused people to be more likely to tell us

ทำให้คนมีแนวโน้มที่จะบอกเราว่า

that they saw broken glass in the accident scene

พวกเขาเห็นเศษกระจกแตกในที่เกิดเหตุ

when there wasn't any broken glass at all.

ทั้งๆ ที่มันไม่มีเศษกระจกแตกอยู่เลย

In another study, we showed a simulated accident

อีกการค้นคว้าหนึ่ง เราให้ดูเหตุการณ์จำลองอุบัติเหตุ

where a car went through an intersection with a stop sign,

ที่มีรถวิ่งฝ่าสี่แยกที่มีป้ายหยุด

and if we asked a question that insinuated it was a yield sign,

ถ้าเราถามคำถามที่บอกเป็นนัยว่ามันเป็นป้ายให้ทาง

many witnesses told us they remember seeing a yield sign

พยานหลายคนก็จะบอกว่า พวกเขาจำได้ว่ามันเป็นป้ายให้ทาง

at the intersection, not a stop sign.

ที่สี่แยกนั้น ไม่ใช้ป้ายหยุด

And you might be thinking, well, you know,

คุณอาจจะคิดว่า แหม

these are filmed events,

นี่มันเป็นเหตุการณ์ที่ถูกถ่ายไว้

they are not particularly stressful.

มันไม่ได้ทำให้คนรู้สึกเครียดเท่าไหร่

Would the same kind of mistakes be made

ความผิดพลาดแบบเดียวกันจะเกิดขึ้นไหม

with a really stressful event?

ถ้ามันเป็นสถานการณ์ที่ตึงเครียดจริงๆ

In a study we published just a few months ago,

จากการค้นคว้าหนึ่งที่เราเพิ่งเผยแพร่ไปเมื่อสองสามเดือนก่อน

we have an answer to this question,

เราได้คำตอบให้กับคำถามนี้

because what was unusual about this study

เพราะสิ่งที่ผิดไปจากเดิมเกี่ยวกับการค้นคว้านี้

is we arranged for people to have a very stressful experience.

คือเราจัดให้คนได้อยู่ในสถานการณ์ที่ตึงเครียดมาก

The subjects in this study

ผู้ที่รับการทดสอบนี้

were members of the U.S. military

เป็นกลุ่มทหารกองทัพสหรัฐ

who were undergoing a harrowing training exercise

ที่กำลังอยู่ในระหว่างการฝึกที่แสนทรมาน

to teach them what it's going to be like for them

ที่สอนให้พวกเขารู้ว่ามันจะเป็นอย่างไร

if they are ever captured as prisoners of war.

ถ้าพวกเขาโดนจับไปเป็นเชลยสงคราม

And as part of this training exercise,

และส่วนหนึ่งของการฝึกนี้

these soldiers are interrogated in an aggressive,

พวกทหารจะถูกสอบปากคำด้วยท่าทีก้าวร้าว

hostile, physically abusive fashion for 30 minutes

จงเกลียดจงชัง และมีการใช้กำลัง เป็นเวลา 30 นาที

and later on they have to try to identify

หลังจากนั้นพวกเขาต้องพยายามระบุตัว

the person who conducted that interrogation.

คนที่เป็นผู้สอบปากคำนั้น

And when we feed them suggestive information

และตอนที่พวกเขาได้รับข้อมูลชี้นำ

that insinuates it's a different person,

ที่บอกใบ้ว่าเป็นคนอื่น

many of them misidentify their interrogator,

ทหารหลายคนชี้ตัวผู้สอบปากคำผิดคน

often identifying someone who doesn't even remotely

มักจะระบุตัวคนที่ไม่แม้แต่จะดูคล้าย

resemble the real interrogator.

กับตัวผู้สอบปากคำตัวจริง

And so what these studies are showing

การศึกษาค้นคว้าเหล่านี้จึงแสดงให้เห็นว่า

is that when you feed people misinformation

เมื่อคุณป้อนข้อมูลที่ผิดๆ ให้กับผู้คน

about some experience that they may have had,

เกี่ยวกับประสบการณ์บางอย่างที่พวกเขาอาจจะเคยเจอ

you can distort or contaminate or change their memory.

คุณสามารถบิดเบือน หรือ เจือปน หรือเปลี่ยนแปลงความทรงจำของพวกเขาได้

Well out there in the real world,

ในโลกแห่งความจริง

misinformation is everywhere.

การให้ข้อมูลที่ผิดๆ มีอยู่ทุกที่

We get misinformation

เราได้รับข้อมูลผิดๆ

not only if we're questioned in a leading way,

ไม่ใช่เพียงแค่ถูกตั้งคำถามชี้นำ

but if we talk to other witnesses

แต่ถ้าเราคุยกับพยานคนอื่นๆ

who might consciously or inadvertently feed us

ที่อาจจะตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจ

some erroneous information,

ให้ข้อมูลที่ผิดพลาดแก่เรา

or if we see media coverage about some event we might have experienced,

หรือถ้าเราได้ดูข่าวเกี่ยวกับบางเหตุการณ์ที่เราอาจจะเคยเจอมาก่อน

all of these provide the opportunity

สิ่งเหล่านี้ล้วนเปิดโอกาส

for this kind of contamination of our memory.

ให้ความทรงจำของเราเกิดการปนเปื้อน

In the 1990s, we began to see

ในช่วงปี 1990 เราเริ่มเห็น

an even more extreme kind of memory problem.

ปัญหาเกี่ยวกับความจำที่ยิ่งร้ายแรงกว่า

Some patients were going into therapy with one problem --

ผู้ป่วยบางคน เข้ารับการบำบัดเพราะมีปัญหาอย่างหนึ่ง

maybe they had depression, an eating disorder --

อาจจะเพราะพวกเขามีอาการหดหู่ มีพฤติกรรมการกินผิดปกติ

and they were coming out of therapy

แต่พวกเขากลับออกมาจากการบำบัด

with a different problem.

ด้วยปัญหาอีกอย่างหนึ่ง

Extreme memories for horrific brutalizations,

คือการมีความทรงจำที่เลวร้่ายเกี่ยวกับการกระทำทารุณที่น่ากลัว

sometimes in satanic rituals,

บางครั้งก็เกิดจากการทำพิธีกรรมที่เกี่ยวกับซาตาน

sometimes involving really bizarre and unusual elements.

บางครั้งก็เกี่ยวข้องกับองค์ประกอบต่างๆ ที่สุดแสนจะแปลกพิสดาร

One woman came out of psychotherapy

มีผู้หญิงคนหนึ่งกลับออกมาจากการบำบัดจิต

believing that she'd endured years

พร้อมกับเชื่อว่าเธอได้ทนทุกข์เป็นเวลาหลายปี

of ritualistic abuse, where she was forced into a pregnancy

จากการทารุณที่เป็นพิธีกรรม ซึ่งเธอถูกทำให้ตั้งท้อง

and that the baby was cut from her belly.

และถูกผ่าท้องเอาเด็กทารกออกไป

But there were no physical scars

แต่ร่างกายเธอไม่มีรอยแผลเป็นให้เห็น

or any kind of physical evidence

ไม่มีแม้แต่หลักฐานทางร่างกายอื่นๆ

that could have supported her story.

ที่จะสามารถสนับสนุนเรื่องราวของเธอได้

And when I began looking into these cases,

เมื่อฉันเริ่มตรวจสอบดูกรณีเหล่านี้

I was wondering,

ฉันสงสัยว่า

where do these bizarre memories come from?

ความทรงจำแปลกประหลาดพวกนี้มาจากไหน

And what I found is that most of these situations

และสิ่งที่ฉันค้นพบก็คือ เกือบทั้งหมดของสถานการณ์เหล่านี้

involved some particular form of psychotherapy.

เกี่ยวข้องกับรูปแบบเฉพาะบางอย่างของการบำบัดทางจิต

And so I asked,

ฉันจึงตั้งคำถามว่า

were some of the things going on in this psychotherapy --

ในการบำบัดทางจิต มีสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นหรือไม่

like the imagination exercises

อย่่างเช่น การฝึกให้จินตนาการ

or dream interpretation,

หรือการตีความหมายของความฝัน

or in some cases hypnosis,

หรือการสะกดจิต ในบางกรณี

or in some cases exposure to false information --

หรือการเปิดรับข้อมูลที่ผิดๆ ในบางกรณี

were these leading these patients

สิ่งเหล่านี้ได้ชี้นำให้ผู้ป่วย

to develop these very bizarre,

สร้างความทรงจำที่แปลกประหลาด

unlikely memories?

ที่ไม่น่าจะเป็นไปได้เหล่านี้ ใช่หรือไม่

And I designed some experiments

ฉันจึงออกแบบการทดลองบางอย่าง

to try to study the processes that were being used

เพื่อพยายามศึกษาขั้นตอนที่ใช้ในการบำบัดจิต

in this psychotherapy so I could study

เพื่อที่ฉันจะได้ค้นคว้าเกี่ยวกับ

the development of these very rich false memories.

การพัฒนาของความทรงจำที่ผิดไปอย่างมากเหล่านี้

In one of the first studies we did,

หนึ่งในกรณีแรกๆ ที่เราได้ทำการค้นคว้า

we used suggestion,

เราใช้การชี้นำ

a method inspired by the psychotherapy we saw in these cases,

ซึ่งเป็นวิธีที่ได้รับแรงบันดาลใจจากการบำบัดจิต ที่เราได้เห็นในกรณีต่างๆเหล่านี้

we used this kind of suggestion

เราใช้การชี้นำแนวนี้

and planted a false memory

และปลูกฝังความทรงจำเท็จว่า

that when you were a kid, five or six years old,

ตอนที่คุณยังเด็ก อายุประมาณ 5 หรือ 6 ขวบ

you were lost in a shopping mall.

คุณหลงทางในห้าง

You were frightened. You were crying.

คุณกลัวมาก ร้องห่มร้องไห้

You were ultimately rescued by an elderly person

สุดท้ายก็มีผู้ใหญ่คนหนึ่งมาช่วยคุณไว้

and reunited with the family.

และพาคุณกลับไปหาครอบครัว

And we succeeded in planting this memory

เราประสบความสำเร็จในการฝังความทรงจำนี้

in the minds of about a quarter of our subjects.

ลงในจิตใจของประมาณหนึ่งในสี่ของผู้รับการทดลอง

And you might be thinking, well,

คุณอาจจะคิดว่า แหม

that's not particularly stressful.

เหตุการณ์แบบนั้นไม่ได้ทำให้รู้สึกเครียดเท่าไหร่

But we and other investigators have planted

แต่พวกเรา และผู้ตรวจสอบคนอื่นๆ ก็ได้ฝัง

rich false memories of things that were

ความทรงจำที่ผิดไปมากๆ เกี่ยวกับสิ่งที่

much more unusual and much more stressful.

ผิดปกติมากกว่าเดิม และสร้างความตึงเครียดมากกว่าเดิมมาแล้ว

So in a study done in Tennessee,

มีการค้นคว้าหนึ่งในรัฐเทนเนสซี

researchers planted the false memory

นักวิจัยได้ฝังความจำเท็จ ว่า

that when you were a kid, you nearly drowned

ตอนคุณเป็นเด็ก คุณเกือบจมน้ำ

and had to be rescued by a life guard.

และมีเจ้าหน้ากู้ชีพที่มาช่วยไว้

And in a study done in Canada,

และอีกการค้นคว้าหนึ่งในแคนาดา

researchers planted the false memory

นักวิจัยฝังความทรงจำเท็จไว้ว่า

that when you were a kid,

ตอนคุณยังเด็ก

something as awful as being attacked by a vicious animal

อะไรบางอย่างที่เลวร้าย เช่น การถูกสัตว์ที่ดุร้ายทำร้ายเอา

happened to you,

ได้เกิดขึ้นกับคุณ

succeeding with about half of their subjects.

ประมาณครึ่งหนึ่งของผู้รับการทดสอบถูกฝังความจำได้สำเร็จ

And in a study done in Italy,

และมีการค้นคว้าหนึ่งในอิตาลี

researchers planted the false memory,

นักวิจัยฝังความจำเท็จไว้ว่า

when you were a kid, you witnessed demonic possession.

ตอนที่คุณยังเด็ก คุณได้เห็นการถูกปีศาจเข้าสิง

I do want to add that it might seem

ฉันอยากจะขอเสริมว่า มันอาจจะดูเหมือนว่า

like we are traumatizing these experimental subjects

พวกเรากำลังสร้างความบอบช้ำทางจิตใจ ให้กับผู้เข้ารับการทดลองเหล่านี้

in the name of science,

เพื่อเห็นแก่วิทยาศาสตร์

but our studies have gone through thorough evaluation

แต่การศึกษาของเราได้ผ่านการประเมินอย่างถี่ถ้วน

by research ethics boards

จากคณะกรรมการจริยธรรมการวิจัย

that have made the decision

ที่ได้ตัดสินใจว่า

that the temporary discomfort that some

ความลำบากใจชั่วคราวที่

of these subjects might experience in these studies

เหล่าผู้รับการทดลองต้องเผชิญในการค้นคว้าทั้งหลายนี้

is outweighed by the importance of this problem

เทียบได้น้อยกว่าความสำคัญของปัญหา

for understanding memory processes

เพื่อที่เราจะได้เข้าใจกระบวนการของความทรงจำ

and the abuse of memory that is going on

และการใช้ความทรงจำในทางที่ผิด ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่

in some places in the world.

ในหลายๆ แห่งบนโลกนี้

Well, to my surprise,

ฉันต้องประหลาดใจ

when I published this work and began to speak out

เมื่อฉันได้เผยแพร่งานชิ้นนี้ และเริ่มออกไปพูด

against this particular brand of psychotherapy,

ต่อต้านการบำบัดจิตแนวเฉพาะนี้

it created some pretty bad problems for me:

มันได้ก่อปัญหาที่ค่อนข้างร้ายแรงให้ฉันพอสมควร

hostilities, primarily from the repressed memory therapists,

คือการถูกปองร้าย โดยเริ่มจากพวกนักบำบัดจิตแนวเก็บกดความทรงจำ

who felt under attack,

ที่รู้สึกเหมือนถูกโจมตี

and by the patients whom they had influenced.

และก็จากผู้ป่วยที่ถูกควบคุมจิตใจโดยนักบำบัดเหล่านั้น

I had sometimes armed guards at speeches

บางครั้งฉันถึงกับต้องมีคนคอยคุ้มกันพร้อมอาวุธตามงานบรรยาย

that I was invited to give,

ที่ฉันได้รับเชิญให้ไปพูด

people trying to drum up letter-writing campaigns to get me fired.

มีคนพยายามปลุกปั่นรณรงค์ เขียนเป็นจดหมายให้ฉันโดนไล่ออก

But probably the worst

แต่ที่น่าจะแย่ที่สุดคือ

was I suspected that a woman

ตอนนั้นฉันสงสัยว่าผู้หญิงคนหนึ่ง

was innocent of abuse

เป็นผู้บริสุทธิ์จากการถูกกล่าวหาว่าล่วงละเมิด

that was being claimed by her grown daughter.

โดยลูกที่โตเป็นสาวแล้วของเธอ

She accused her mother of sexual abuse

เธอกล่าวหาว่าแม่ของเธอล่วงละเมิดทางเพศ

based on a repressed memory.

โดยกล่าวหาจากความทรงจำที่ถูกเก็บกดไว้

And this accusing daughter had actually allowed her story

และลูกสาวที่ฟ้องร้องแม่ตัวเองนี้ ก็อนุญาติให้มีการบันทึก

to be filmed and presented in public places.

เรื่องราวของตัวเธอเอง และเผยแพร่ในที่สาธารณะ

I was suspicious of this story,

ฉันรู้สึกไม่ชอบมาพากลกับเรื่องนี้

and so I started to investigate,

จึงเริ่มสืบดู

and eventually found information that convinced me

และในที่สุดก็พบข้อมูลที่ทำให้ฉันเชื่อว่า

that this mother was innocent.

แม่คนนี้เป็นผู้บริสุทธิ์

I published an exposé on the case,

ฉันได้ตีพิมพ์เปิดเผยเรื่องราวของเคสนี้

and a little while later, the accusing daughter

และไม่นานหลังจากนั้น ลูกสาวที่ฟ้องร้องแม่ตัวเอง

filed a lawsuit.

ก็ยื่นฟ้องศาล

Even though I'd never mentioned her name,

ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยเอ่ยชื่อของเธอเลย

she sued me for defamation and invasion of privacy.

เธอก็ฟ้องร้องฉันด้วยข้อหาหมิ่นประมาท และบุกรุกความเป็นส่วนตัว

And I went through nearly five years

ฉันต้องใช้เวลาเกือบ 5 ปี

of dealing with this messy, unpleasant litigation,

ในการต่อสู้คดีที่แสนวุ่นวายและไม่มีอะไรน่าพอใจเลย

but finally, finally, it was over and I could really

แต่ในที่สุด ในที่สุดมันก็จบลง และฉันก็สามารถ

get back to my work.

กลับไปทำงานต่อได้จริงๆ เสียที

In the process, however, I became part

อย่างไรก็ตาม ในช่วงนั้น ฉันได้กลายเป็นส่วนหนึ่ง

of a disturbing trend in America

ของเทรนด์หนึ่งที่น่าหวั่นใจในอเมริกา

where scientists are being sued

คือการที่เหล่านักวิทยาศาสตร์ต่างถูกฟ้องร้อง

for simply speaking out on matters of great public controversy.

เพียงเพราะการพูดเปิดเผย เกี่ยวกับเรื่องที่เป็นประเด็นขัดแย้งสาธารณะ

When I got back to my work, I asked this question:

เมื่อฉันได้กลับไปทำงาน ฉันก็ตั้งคำถามว่า

if I plant a false memory in your mind,

ถ้าฉันฝังความทรงจำเท็จลงในจิตใจของคุณ

does it have repercussions?

มันจะมีผลสะท้อนที่ตามมาหรือไม่

Does it affect your later thoughts,

มันจะมีผลกระทบกับความคิดของคุณ

your later behaviors?

หรือพฤติกรรมของคุณในเวลาต่อมาหรือไม่

Our first study planted a false memory

การค้นคว้าแรกที่เราได้ฝังความจำเท็จไว้ว่า

that you got sick as a child eating certain foods:

ตอนที่คุณเป็นเด็ก คุณไม่สบายจากการกินอาหารบางอย่าง

hard-boiled eggs, dill pickles, strawberry ice cream.

เช่น ไข่ต้ม ผักดอง ไอศครีมรสสตอเบอร์รี่

And we found that once we planted this false memory,

เราได้พบว่า เมื่อเราฝังความทรงจำเท็จแบบนี้ไปแล้ว

people didn't want to eat the foods as much

มันทำให้ผู้คนลดความอยากอาหารลง

at an outdoor picnic.

เวลาไปปิคนิคข้างนอก

The false memories aren't necessarily bad or unpleasant.

ความทรงจำเท็จ ไม่จำเป็นต้องเลวร้าย หรือไม่น่าพอใจเสมอไป

If we planted a warm, fuzzy memory

ถ้าเราฝังความทรงจำที่อบอุ่น

involving a healthy food like asparagus,

เกี่ยวกับอาหารที่ดีต่อสุขภาพอย่างหน่อไม้ฝรั่ง

we could get people to want to eat asparagus more.

เราก็ทำให้คนอยากกินหน่อไม้ฝรั่งมากขึ้น

And so what these studies are showing

ดังนั้น การค้นคว้าเหล่านี้ก็ได้แสดงให้เห็นว่า

is that you can plant false memories

คุณสามารถฝังความทรงจำเท็จ

and they have repercussions

และมันก็จะมีผลสะท้อน

that affect behavior long after the memories take hold.

ที่ส่งผลกระทบต่อพฤติกรรม เนิ่นนานหลังจากที่ความทรงจำคงอยู่

Well, along with this ability

แต่ที่มาพร้อมกับความสามารถในการ

to plant memories and control behavior

ฝังความทรงจำ และการควบคุมพฤติกรรม

obviously come some important ethical issues,

ที่เห็นได้ชัดก็คือประเด็นเรื่องจริยธรรมบางประเด็นที่สำคัญ

like, when should we use this mind technology?

เช่น เราควรจะใช้เทคโนโลยีทางด้านจิตใจนี้ได้เมื่อไหร่

And should we ever ban its use?

และ มันควรจะแม้แต่ถูกนำมาใช้หรือไม่

Therapists can't ethically plant false memories

ตามจริยธรรม นักบำบัดไม่ควรฝังความจำเท็จ

in the mind of their patients

ลงในจิตใจของคนไข้

even if it would help the patient,

ถึงแม้ว่ามันจะช่วยในการรักษา

but there's nothing to stop a parent

แต่มันไม่ควรจะมีอะไรมาหยุดยั้งคนที่เป็นพ่อแม่ที่จะลองทำดู

from trying this out on their overweight or obese teenager.

กับลูกของพวกเขาที่อยู่ในช่วงวัยรุ่นที่น้ำหนักเกิน หรือเป็นโรคอ้วน

And when I suggested this publicly,

และเมื่อฉันแนะนำอย่างนี้ออกไป

it created an outcry again.

ก็เกิดการโวยวายคัดค้านขึ้นมาอีก

"There she goes. She's advocating that parents lie to their children."

"เอาอีกแล้วไง เธอสนับสนุนให้พ่อแม่โกหกลูก"

Hello, Santa Claus. (Laughter)

สวัสดีค่ะ ซานตาคลอส (เสียงหัวเราะ)

I mean, another way to think about this is,

ฉันหมายถึงว่า เรามองมันได้อีกแง่หนึ่ง

which would you rather have,

คุณจะเลือกอะไรระหว่าง

a kid with obesity, diabetes, shortened lifespan,

ลูกที่เป็นโรคอ้วน โรคเบาหวาน อายุสั้น

all the things that go with it,

และอะไรต่อมิอะไรที่ตามมา

or a kid with one little extra bit of false memory?

หรือลูกที่มีความทรงจำเท็จนิดหน่อย

I know what I would choose for a kid of mine.

ฉันรู้ว่าจะเลือกอะไรเพื่อลูกของฉันเอง

But maybe my work has made me different from most people.

แต่อาจจะเป็นเพราะงานของฉัน ทำให้ฉันแตกต่างจากคนส่วนใหญ่

Most people cherish their memories,

คนส่วนใหญ่มักจะทะนุถนอนความทรงจำของตัวเอง

know that they represent their identity,

รู้ดีว่ามันแสดงถึงตัวตนของพวกเขา

who they are, where they came from.

ว่าเป็นใคร มาจากไหน

And I appreciate that. I feel that way too.

และฉันก็เข้าใจถึงคุณค่าในสิ่งนั้น ฉันก็รู้สึกอย่างเดียวกัน

But I know from my work

แต่ฉันได้เรียนรู้จากงานของฉันว่า

how much fiction is already in there.

ในความทรงจำมันมีเรื่องที่แต่งขึ้นอยู่มากมายเท่าไหร่

If I've learned anything from these decades

ถ้าฉันจะได้เรียนรู้อะไรจากหลายสิบปี

of working on these problems, it's this:

ของการพยายามแก้ปัญหาเหล่านี้ก็คือ

just because somebody tells you something

เพียงแค่มีใครบางคนบอกอะไรบางอย่างกับคุณ

and they say it with confidence,

และเชาพูดด้วยความมั่นใจ

just because they say it with lots of detail,

เพียงเพราะเขาบอกรายละเอียดได้เยอะ

just because they express emotion when they say it,

เพียงเพราะเขาแสดงอารมณ์ตอนที่พูดออกมา

it doesn't mean that it really happened.

ไม่ได้หมายความว่ามันเกิดขึ้นตามนั้นจริงๆ

We can't reliably distinguish true memories from false memories.

เราไม่สามารถบอกความแตกต่างระหว่างความทรงจำที่แท้จริง กับความทรงจำเท็จ อย่างน่าเชื่อถือได้

We need independent corroboration.

เราจำเป็นต้องมีการหาพยานหลักฐานสนับสนุน ที่ไม่มีส่วนได้ส่วนเสีย

Such a discovery has made me more tolerant

การค้นพบดังกล่าว ทำให้ฉันเกิดความอดทน

of the everyday memory mistakes

ต่อความผิดพลาดของความจำที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน

that my friends and family members make.

ที่เกิดขึ้นโดยเพื่อนๆ และครอบครัวของฉัน

Such a discovery might have saved Steve Titus,

การค้นพบดังกล่าวอาจจะช่วยสตีฟ ไททัสไว้ได้

the man whose whole future was snatched away

ชายคนที่อนาคตทั้งหมดของเขาถูกกระชากไป

by a false memory.

โดยความทรงจำเท็จ

But meanwhile, we should all keep in mind,

แต่ในขณะเดียวกัน เราก็ควรจำให้ขึ้นใจว่า

we'd do well to,

มันจะดีกว่าสำหรับเรา

that memory, like liberty,

ว่าความทรงจำ เช่นเดียวกับอิสรภาพ

is a fragile thing.

เป็นสิ่งที่เปราะบาง

Thank you. Thank you.

ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ

Thank you. (Applause)

ขอบคุณค่ะ (เสียงปรบมือ)

Thanks very much. (Applause)

ขอบคุณมากค่ะ (เสียงปรบมือ)