How reliable is your memory? | Elizabeth Loftus

الیزابت لافتس: افسانه‌ی خاطره

Translator: M.Reza Asasi Reviewer: Pedram Pourasgari

I'd like to tell you about a legal case that I worked on

مايلم در مورد یک پرونده قضایی که به من محول شده بود با شما صحبت کنم

involving a man named Steve Titus.

در مورد مردی به اسم استیو تایتس.

Titus was a restaurant manager.

تایتس یک مدیر رستوران بود،

He was 31 years old, he lived in Seattle, Washington,

با ۳۱ سال سن، ساکن سیاتل در واشنگتن،

he was engaged to Gretchen,

او با خانم گرِچِن نامزد کرده بود،

about to be married, she was the love of his life.

و قرار بود با هم ازدواج کنند، اون خانم تنها عشق زندگی او بود.

And one night, the couple went out

و یک شب، این زوج برای یک ضیافت رومانتیک

for a romantic restaurant meal.

به یک رستوران رفتند.

They were on their way home,

در راه برگشت به منزل بودند که،

and they were pulled over by a police officer.

یک افسر پلیس اونها رو متوقف کرد.

You see, Titus' car sort of resembled

میدونید، اتومبیل تایتس تا حدی

a car that was driven earlier in the evening

به اتومبیل مردی که اوایل غروب همون شب

by a man who raped a female hitchhiker,

به یک زن مسافرتجاوز کرده بود شباهت داشت،

and Titus kind of resembled that rapist.

و تایتس تقزیبا شبیه به اون فرد متجاوز بود.

So the police took a picture of Titus,

بنابراین پلیس عکس تایتس رو گرفت،

they put it in a photo lineup,

و اون رو روی صف شناسایی متهم قرار داد،

they later showed it to the victim,

بعدا اون رو به قربانی نشان دادند،

and she pointed to Titus' photo.

و اون زن به عکس تایتس اشاره کرد.

She said, "That one's the closest."

اون گفت که "تایتس شبیه ترین شخص است."

The police and the prosecution proceeded with a trial,

پلیس ترتیب پیگرد و بعد از اون محاکمه رو داد،

and when Steve Titus was put on trial for rape,

و وقتی که استیو تایتس به خاطر تجاوز به عنف مورد محاکمه قرار گرفت،

the rape victim got on the stand

قربانی تجاوز در جایگاه قرار گرفت

and said, "I'm absolutely positive that's the man."

و گفت"کاملا مطمئنم که این همون مرد است."

And Titus was convicted.

و تایتس محکوم شد.

He proclaimed his innocence,

اون اظهار بیگناهی کرد،

his family screamed at the jury,

خانواده اش سر هیئت منصفه فریاد کشیدند،

his fiancée collapsed on the floor sobbing,

نامزدش از شدت گریه به زمین افتاد و از حال رفت،

and Titus is taken away to jail.

و تایتس رو به زوربه زندان بردن.

So what would you do at this point?

خوب شما اگر توی این موقعیت بودید چکار میکردید؟

What would you do?

شما چه کار می‌کردید؟

Well, Titus lost complete faith in the legal system,

خوب، تایتس کاملا اعتمادش رو به سیستم قضایی از دست داد،

and yet he got an idea.

اما با این حال ایدهای به نظرش رسید.

He called up the local newspaper,

او با روزنامه محلی تماس گرفت،

he got the interest of an investigative journalist,

او توجه یک روزنامه نگار محقق رو به موضوع جلب کرد،

and that journalist actually found the real rapist,

و اون روزنامه نگار در واقع فرد متجاوز واقعی رو پیدا کرد،

a man who ultimately confessed to this rape,

مردی که در نهایت به این تجاوز اعتراف کرد،

a man who was thought to have committed 50 rapes

مردی که تصور میرفت در اون منطقه

in that area,

۵۰ تجاوز به عنف رو مرتکب شده بود،

and when this information was given to the judge,

و وقتی که این اطلاعات رو به قاضی دادند،

the judge set Titus free.

قاضی دستور آزادی رو صادر کرد.

And really, that's where this case should have ended.

و در واقع این زمانی بود که باید پرونده بسته می‌شد.

It should have been over.

باید تموم می‌شد.

Titus should have thought of this as a horrible year,

و باید از اون زمان به عنوان سال وحشتناک،

a year of accusation and trial, but over.

سال اتهام و محاکمه یاد می‌کرد که بالاخره به سر اومده بود،

It didn't end that way.

اما موضوع همینطوری تموم نشد.

Titus was so bitter.

اوقات تایتس تلخ بود.

He'd lost his job. He couldn't get it back.

شغلش رو از دست داده بود. نمیتونست به سر کارش برگرده.

He lost his fiancée.

نامزدش رو از دست داد.

She couldn't put up with his persistent anger.

نامزدش نمیتونست بدخلقیهای مداوم تایتس رو تحمل کنه.

He lost his entire savings,

تمام پس اندازش رو از دست داده بود،

and so he decided to file a lawsuit

بنابراین تصمیم به شکایت

against the police and others whom he felt

علیه پلیس و افراد دیگری که فکر می‌کرد

were responsible for his suffering.

مسئول رنجی که می‌کشید بود بودند گرفت.

And that's when I really started working on this case,

و این زمانی بود که من عملا کار روی این پرونده رو شروع کردم،

trying to figure out

در حالیکه تلاش میکردم بفهمم

how did that victim go from

چطور شد که قربانی

"That one's the closest"

از ایده "این نزدیکترین فرد است"

to "I'm absolutely positive that's the guy."

به این نظر که "کاملا مطمئنم که این مرد خودشه" تغییر نظر داد.

Well, Titus was consumed with his civil case.

خوب، تایتس از قضیه حقوقیش کلافه شده بود.

He spent every waking moment thinking about it,

توی تمام لحظات بیداری در این باره فکر می‌کرد،

and just days before he was to have his day in court,

و درست چند روز قبل از اینکه موعد حضورش در دادگاه فرا برسه،

he woke up in the morning,

صبح از خواب بیدار شد،

doubled over in pain,

در حالیکه دردش دوبرابر شده بود،

and died of a stress-related heart attack.

و به دلیل حمله قلبی که ریشه عصبی داشت فوت کرد.

He was 35 years old.

در حالیکه ۳۵ سال داشت.

So I was asked to work on Titus' case

بنابراین چون من یک دانشمند روانشناسی هستم، از من خواسته شد تا روی پرونده تایتس کار کنم.

because I'm a psychological scientist.

بنابراین چون من یک دانشمند روانشناسی هستم، از من خواسته شد تا روی پرونده تایتس کار کنم.

I study memory. I've studied memory for decades.

من روی حافظه مطالعه میکنم. چند دهه است که روی حافظه مطالعه میکنم.

And if I meet somebody on an airplane --

و اگر کسی رو توی هواپیما ببینم

this happened on the way over to Scotland --

-که معمولا در راه سفر به اسکاتلند اتفاق مییفته_

if I meet somebody on an airplane,

اگر کسی رو توی هواپیما ببینم

and we ask each other, "What do you do? What do you do?"

و اگر از همدیگر بپرسیم" که شغل شما چیه؟شما چطور؟"

and I say "I study memory,"

و من بگم که "حافظه رو مطالعه میکنم،"

they usually want to tell me how they have trouble remembering names,

اونها معمولا می‌خواهند به من بگویند که چطور در به یاد آوردن نامهایی دچار مشکل شدن

or they've got a relative who's got Alzheimer's

یا آشنایی دارند که آلزایمر داره

or some kind of memory problem,

یا یک نوع مشکل مربوط به حافظه،

but I have to tell them

اما من مجبور میشم بهشون بگم که

I don't study when people forget.

من افراد رو وقتی فراموش می‌کنند مطالعه نمی‌کنم،

I study the opposite: when they remember,

من بر عکس اونها رو وقتی که چیزی روبه یاد میارن مطالعه می‌کنم،

when they remember things that didn't happen

وقتی چیزهایی رو به یاد می‌آورند که اتفاق نیفتاده

or remember things that were different

یا چیزها رو متفاوت با اون چیزی که بوده

from the way they really were.

به یاد میارن.

I study false memories.

من در مورد خاطرات نادرست مطالعه می‌کنم.

Unhappily, Steve Titus is not the only person

متاسفانه استیو تایتس اولین کسی نیست

to be convicted based on somebody's false memory.

که بر اساس خاطره نادرست یک شخص متهم میشه.

In one project in the United States,

در تحقیقی در ایالات متحده انجام گرفت،

information has been gathered

در مورد سیصد فرد بیگناه اطلاعات جمع آوری شد.

on 300 innocent people,

در مورد سیصد فرد بیگناه اطلاعات جمع آوری شد.

300 defendants who were convicted of crimes they didn't do.

سیصد متهمی که به جرمهایی متهم شده بودند که مرتکب نشده بودند.

They spent 10, 20, 30 years in prison for these crimes,

اونها برای این جرم ها به مدت ده، بیست، سی سال در زندان بودند،

and now DNA testing has proven

و حالا آزمایش دی ان ای ثابت کرده که

that they are actually innocent.

اونها در واقع بیگناه بوده اند.

And when those cases have been analyzed,

و وقتی که این پرونده ها رو بررسی کردند،

three quarters of them

سه چهارم اونها

are due to faulty memory, faulty eyewitness memory.

دلیلش خاطره نادرست بوده، خاطره نادرست یک شاهد عینی،

Well, why?

خوب، چرا؟

Like the jurors who convicted those innocent people

مثل همون هیئت منصفه‌ای که اون افراد بیگناه رو متهم کردن

and the jurors who convicted Titus,

وهیئت منصفه‌ای که تایتس رو متهم کردند،

many people believe that memory

بسیاری از مردم فکر می‌کنند که حافظه

works like a recording device.

مثل یک وسیله ضبط کننده عمل می‌کنه.

You just record the information,

اینجوری که شما راحت اطلاعات رو ثبت می‌کنید،

then you call it up and play it back

بعد اون رو فراخوانی و پخش می‌کنید

when you want to answer questions or identify images.

وقتی که میخواهید به یک سوال پاسخ بدهید یا تصاویر رو شناسایی کنید.

But decades of work in psychology

اما چند دهه مطالعه در روانشناسی

has shown that this just isn't true.

نشون داده که این همچین هم صحت نداره.

Our memories are constructive.

حافظه های ما بازسازی کننده هستند.

They're reconstructive.

اونها بازسازی مجدد انجام می‌دهند.

Memory works a little bit more like a Wikipedia page:

حافظه یه جورایی مثل یک صفحه ویکیپیدیا کار میکنه:

You can go in there and change it, but so can other people.

میتونید وارد اونجا بشید واون رو تغییر بدید، همینطور افراد دیگه هم میتونند این کار رو بکنند.

I first started studying this constructive memory process

من اولین بار در دهه ۱۹۷۰ مطالعه در مورد این فرایند بازسازی کننده حافظه

in the 1970s.

رو آغاز کردم.

I did my experiments that involved showing people

آزمایشهای من در برگیرنده

simulated crimes and accidents

نشان دادن جرم ها و تصادفهای بازسازی شده به مردم بود

and asking them questions about what they remember.

و پرسش از اونها در این مورد که چه به یاد میارن.

In one study, we showed people a simulated accident

در یک تحقیق، به افراد یک تصادف بازسازی شده رو نشون دادیم

and we asked people,

و از افراد پرسیدیم،

how fast were the cars going when they hit each other?

وقتی که دو اتومبیل به هم برخورد کردند جه سرعتی داشتند؟

And we asked other people,

و از عدهای دیگر پرسیدیم

how fast were the cars going when they smashed into each other?

وقتی که دو اتومبیل به هم کوبیدند جه سرعتی داشتند؟

And if we asked the leading "smashed" question,

و اگر سوال راهنمایی کننده‌ی "کوبیدند" رو میپرسیدیم،

the witnesses told us the cars were going faster,

شاهدان عینی به ما میگفتن که اتومبیلها سرعتشون بیشتر بود،

and moreover, that leading "smashed" question

و علاوه بر این، اون پرسش راهنمایی کننده‌ی "کوبیدند"

caused people to be more likely to tell us

باعث میشد احتمال اینکه افراد به ما بگن که

that they saw broken glass in the accident scene

در صحنه تصادف شیشه شکسته دیدن بیشتر بشه

when there wasn't any broken glass at all.

در حالیکه اصلا شیشه شکسته‌ای وجود نداشت.

In another study, we showed a simulated accident

در یک مطالعه دیگه، یک تصادف بازسازی شده رو نمایش دادیم

where a car went through an intersection with a stop sign,

که در اون یک اتومبیل از تقاطعی با علامت توقف عبور می‌کرد

and if we asked a question that insinuated it was a yield sign,

و اگر سوالی می‌پرسیدیم که اشاره به این داشت که علامت عبور آزاد بوده،

many witnesses told us they remember seeing a yield sign

بسیاری از شاهدان به ما می‌گفتند که در تقاطع

at the intersection, not a stop sign.

دیدن علامت عبور آزاد رو به یاد میارن نه علامت توقف رو.

And you might be thinking, well, you know,

شما ممکنه با خودتون بگین، خوب ، معلومه

these are filmed events,

اینها وقایع بازسازی شده هستند،

they are not particularly stressful.

و مشخصا تنش زا نیستند.

Would the same kind of mistakes be made

آیا در حوادثی که واقعا استرس زا هستند

with a really stressful event?

همین اشتباهات رخ خواهد داد؟

In a study we published just a few months ago,

در تحقیقی که درست چند ماه پیش انجام دادیم،

we have an answer to this question,

پاسخی برای این سوال پیدا کردیم،

because what was unusual about this study

چون آنچه که در مورد این مطالعه غیر عادی بود این بود که

is we arranged for people to have a very stressful experience.

ما شرایط رو برای افراد طوری ترتیب دادیم که واقعا تجربه پر تنشی باشه.

The subjects in this study

آزمایش شوندگان در این تحقیق

were members of the U.S. military

اعضای ارتش امریکا بودند

who were undergoing a harrowing training exercise

که تجربه آموزشی هولناکی رو تقبل کردند

to teach them what it's going to be like for them

تا به اونها آموزش بدهند قراره برای اونها چه اتفاقی بیفته

if they are ever captured as prisoners of war.

اکر به عنوان زندانیان جنگی اسیر بشن.

And as part of this training exercise,

و به عنوان بخشی از این تجربه آموزشی،

these soldiers are interrogated in an aggressive,

این سربازان رو به مدت ۳۰ دقیقه

hostile, physically abusive fashion for 30 minutes

به شکل خشن، خصمانه، و با ضرب و شتم مورد بازجویی قرار دادند

and later on they have to try to identify

و پس از آن اونها می بایست تلاش میکردند

the person who conducted that interrogation.

شخصی رو که اون بازجویی رو انجام داده بود شناسایی کند.

And when we feed them suggestive information

و وقتی که به اونها اطلاعات تلقین کننده میدادیم

that insinuates it's a different person,

که القا میکرد این یک شخص دیگه است،

many of them misidentify their interrogator,

بسیاری از آنها بازجوی خود رو به اشتباه شناسایی می‌کردند،

often identifying someone who doesn't even remotely

و اغلب کسی رو شناسایی می‌کردند

resemble the real interrogator.

که حتی کوچکترین شباهتی با بازجوی واقعی نداشت.

And so what these studies are showing

بنابراین اونچه که این مطالعات نشون میده

is that when you feed people misinformation

اینه که وقتی که شما به افراد

about some experience that they may have had,

در مورد تجربیاتی که ممکنه داشته باشن اطلاعات نادرست میدید

you can distort or contaminate or change their memory.

میتونید حافظه اونها رو تحریف یا آلوده کنید.

Well out there in the real world,

خب، در دنیای واقعی

misinformation is everywhere.

اطلاعات نادرست همه جا هست.

We get misinformation

ما اطلاعات نادرست رو

not only if we're questioned in a leading way,

نه تنها درشرایطی که به شکل تلقینی مورد سوال قرار میگیریم،

but if we talk to other witnesses

بلکه در مواقعی که با شاهدان دیگری

who might consciously or inadvertently feed us

که خواسته یا ناخواسته اطلاعات نادرست به ما میدن

some erroneous information,

دریافت می‌کنیم،

or if we see media coverage about some event we might have experienced,

یا درشرایطی که ما شاهد پوشش خبری رسانه ها در مورد برخی وقایعی که احتمالا تجربه کرده ایم،

all of these provide the opportunity

همه اینها فرصت رو برای

for this kind of contamination of our memory.

این نوع از آلودگی حافظه ما رو فراهم میارن.

In the 1990s, we began to see

در دهه ۱۹۹۰، کم کم متوجه

an even more extreme kind of memory problem.

گونه وخیمتری از مشکل حافظه شدیم.

Some patients were going into therapy with one problem --

برخی از بیماران با مشکلی برای معالجه مراجعه می‌کردند--

maybe they had depression, an eating disorder --

شاید افسردگی یا سوء هاضمه--

and they were coming out of therapy

ودر پایان معالجه با مشکل دیگری بر میگشتن.

with a different problem.

ودر پایان معالجه با مشکل دیگری بر میگشتن.

Extreme memories for horrific brutalizations,

خاطرات نامتعارف از وحشیگریهای هولناک

sometimes in satanic rituals,

گاهی اوقات در مراسم شیطان پرستی،

sometimes involving really bizarre and unusual elements.

در بعضی موارد در برگیرنده عناصر واقعا عجیب و غیر عادی.

One woman came out of psychotherapy

خانمی از روان درمانی مرخص شده بود

believing that she'd endured years

در حالیکه اعتقاد پیدا کرده بود سالها

of ritualistic abuse, where she was forced into a pregnancy

مورد سوء استفاده مراسم آیینی قرار گرفته که در طی اون او را مجبور به آبستن شدن کرده بودند

and that the baby was cut from her belly.

و اینکه نوزاد رو از شکمش بیرون کشیدن.

But there were no physical scars

اما هیچ جراحت جسمی

or any kind of physical evidence

یا هر نوع مدرک فیزیکی وجود نداشت که بتونه

that could have supported her story.

داستانش رو تایید کنه.

And when I began looking into these cases,

و زمانی که من شروع به بررسی کردن این موارد کردم،

I was wondering,

با خودم فکر می‌کردم،

where do these bizarre memories come from?

این خاطرات عجیب از کجا اومدن؟

And what I found is that most of these situations

و اونچه که متوجه شدم این بود که در بیشتر این شرایط

involved some particular form of psychotherapy.

شکل خاصی از روان درمانی دخیل بوده.

And so I asked,

بنابراین کنجکاو شدم

were some of the things going on in this psychotherapy --

که آیا بعضی از چیزهایی که در این روان درمانی اتفاق می افتاد--

like the imagination exercises

مثل تمرینهای تصویر سازی

or dream interpretation,

یا تعبیر خواب

or in some cases hypnosis,

یا در بعضی موارد هیپنوتیزم،

or in some cases exposure to false information --

یا در بعضی موارد در معرض اطلاعات نادرست قرار گرفتن--

were these leading these patients

آیا اینها منجر به این میشد که این بیماران

to develop these very bizarre,

این خاطرات بسیار عجیب یا نامحتمل رو

unlikely memories?

به خاطر بیارن؟

And I designed some experiments

بنابراین آزمایشهایی رو طراحی کردم

to try to study the processes that were being used

تا تلاش کنم فرایندهایی رو که در این روان درمانی استفاده می‌شوند رو

in this psychotherapy so I could study

بررسی کنم از این طریق می‌تونستم

the development of these very rich false memories.

شکل گیری این خاطرات نادرست بسیارپیچیده رو مطالعه کنم.

In one of the first studies we did,

در یکی از اولین مطالعاتی که انجام دادیم،

we used suggestion,

روش پیشنهاد رو مورد استفاده قرار دادیم،

a method inspired by the psychotherapy we saw in these cases,

روشی که الهام گرفته از روان درمانی بود که در این موارد مشاهده کرده بودیم،

we used this kind of suggestion

ما از این روش پیشنهاد استفاده کردیم

and planted a false memory

و این خاطره نادرست رو پروراندیم

that when you were a kid, five or six years old,

که وقتی که شخص بچه بوده، در سن پنج یا شش سالگی،

you were lost in a shopping mall.

شخص در یک مرکز خرید گم شده.

You were frightened. You were crying.

شخص ترسیده. به گریه افتاده.

You were ultimately rescued by an elderly person

و در نهایت یک شخص بزرگتر اون رو نجات داده

and reunited with the family.

و به خانواده برگردانده.

And we succeeded in planting this memory

و ما در القاء این خاطره

in the minds of about a quarter of our subjects.

در ذهن درحدود یک چهارم آزمایش شوندگان موفق شدیم.

And you might be thinking, well,

ممکنه با خودتون فکر کنید، خوب

that's not particularly stressful.

این کار اونقدرها هم تنش زا نبوده.

But we and other investigators have planted

اما ما و دیگر محققان خاطرات نادرست از چیزهایی

rich false memories of things that were

که خیلی غیر عادی تر و تنش زا تر بودند

much more unusual and much more stressful.

رو القاء کرده ایم.

So in a study done in Tennessee,

در همین مورد در مطالعه ای که در ایالت تنسی انجام شد،

researchers planted the false memory

محققان این خاطره نادرست رو القا کردند که

that when you were a kid, you nearly drowned

وقتی شخص کوچک بوده، داشته غرق میشده

and had to be rescued by a life guard.

و یک نجات غریق به دادش رسیده.

And in a study done in Canada,

و در تحقیقی که در کانادا انجام شد،

researchers planted the false memory

محققان این خاطره نادرست رو القا کردند که

that when you were a kid,

وقتی شخص کوچک بوده،

something as awful as being attacked by a vicious animal

چیزی وحشتناک مثل اینکه یک حیوان وحشی به آدم حمله کنه

happened to you,

برای اون اتفاق افتاده،

succeeding with about half of their subjects.

و محققان در مورد تقریبا نیمی از آزمایش شوندگان موفق بودند.

And in a study done in Italy,

و در تحقیقی که در ایتالیا انجام شد،

researchers planted the false memory,

محققان این حافظه نادرست رو القا کردند که،

when you were a kid, you witnessed demonic possession.

وقتی شخص بچه بوده، شاهد خواص اهریمنی بوده.

I do want to add that it might seem

میخوام این رو هم اضافه کنم که ممکنه به نظر برسه

like we are traumatizing these experimental subjects

ما داریم به اسم علم

in the name of science,

این آزمایش شوندگان رو شوکه می‌کنیم،

but our studies have gone through thorough evaluation

اما یک گروه ارزیاب مسائل اخلاقی کارهای تحقیقاتی

by research ethics boards

مطالعات ما رو کاملا ارزیابی کرده

that have made the decision

ودر مورد اون تصمیم گیری کرده اند

that the temporary discomfort that some

در مورد ناراحتی موقتی که برخی آزمایش شوندگان

of these subjects might experience in these studies

در این مطالعات ممکنه تجربه کرده باشند

is outweighed by the importance of this problem

در مقابل اهمیت این مسئله

for understanding memory processes

برای درک فرایندهای ذهنی

and the abuse of memory that is going on

و سوء استفاده هایی که در برخی از جاهای دنیا در حال رخ دادن هست

in some places in the world.

قابل اغماض هست.

Well, to my surprise,

خوب، من غافلگیر شدم

when I published this work and began to speak out

وقتی که این کار رو منتشر کردم و علیه این شکل خاص روانکاوی

against this particular brand of psychotherapy,

شروع به ابراز عقیده کردم،

it created some pretty bad problems for me:

این کار مشکلات واقعا جدی رو برای من بوجود آورد:

hostilities, primarily from the repressed memory therapists,

خصومت، خصوصا از سوی درمانگران حافظه های سرکوب شده،

who felt under attack,

که احساس می‌کردند مورد حمله قرار گرفته اند،

and by the patients whom they had influenced.

و توسط بیمارانی که آنها تحت تاثیر قرار داده بودند،

I had sometimes armed guards at speeches

بعضی اوقات در سخنرانی هایی که از من دعوت میشد ارائه بدهم

that I was invited to give,

محافظان مسلح من رو همراهی می‌کردند،

people trying to drum up letter-writing campaigns to get me fired.

افرادی که سعی داشتن علیه من تومار جمع کنند تا اینکه از کار اخراج بشم.

But probably the worst

اما بدتر از همه

was I suspected that a woman

موقعی بود که من در مورد زنی

was innocent of abuse

که از سوء استفاده مبرا بود مشکوک شدم

that was being claimed by her grown daughter.

که دختر بالغش این ادعا روکرده بود.

She accused her mother of sexual abuse

اون دختر مادرش رو بر اساس یک حافظه سرکوب شده

based on a repressed memory.

به سوء استفاده جنسی متهم کرده بود.

And this accusing daughter had actually allowed her story

و این دختری که متهم کننده بود در واقع ترتیبی داده بود که

to be filmed and presented in public places.

داستانش در مکانهای عمومی فیلم برداری بشه و به نمایش در بیاد.

I was suspicious of this story,

من به این قصه شک داشتم،

and so I started to investigate,

بنابراین شروع به تحقیق کردم،

and eventually found information that convinced me

و در نهایت به اطلاعاتی دست پیدا کردم که من رو متقاعد کرد که

that this mother was innocent.

این مادر بی گناهه.

I published an exposé on the case,

من گزارشی رو در مورد این پرونده منتشر کردم،

and a little while later, the accusing daughter

و کمی بعد، دختری که متهم کرده بود

filed a lawsuit.

به دادگاه شکایت کرد.

Even though I'd never mentioned her name,

اگرچه من هرگز اسمی از اون نبرده بودم،

she sued me for defamation and invasion of privacy.

او از من به خاطر تهمت بیجا و دخالت در امور خصوصی شکایت کرد.

And I went through nearly five years

و من تقریبا پنج سال

of dealing with this messy, unpleasant litigation,

درگیراین پرونده دادخواهی پردردسر و ناخوشایند بودم،

but finally, finally, it was over and I could really

ولی بالاخره، به پایان رسید و من عملا تونستم

get back to my work.

به سر کارم برگردم.

In the process, however, I became part

اما من در طی این جریان، درگیر

of a disturbing trend in America

یک رویه نگران کننده در امریکا شدم

where scientists are being sued

که در اون از دانشمندانی که

for simply speaking out on matters of great public controversy.

صرفا در مورد موضوعات بحث برانگیز جامعه صحبت میکنند شکایت میشه.

When I got back to my work, I asked this question:

وقتی به کارم برگشتم، این سوال رو مطرح کردم:

if I plant a false memory in your mind,

که آیا القا کردن خاطره نادرست در ذهن کسی،

does it have repercussions?

عواقبی در پی دارد؟

Does it affect your later thoughts,

آبا تفکرات آتی شخص، رفتار آتی شخص

your later behaviors?

رو تحت تاثیر فرار میده؟

Our first study planted a false memory

تحقیق اول ما این خاطره نادرست رو القا کرد

that you got sick as a child eating certain foods:

که وقتی شخص کودک بوده خوردن غذاهای خاصی

hard-boiled eggs, dill pickles, strawberry ice cream.

مثل تخم مرغ آب پز، ترشی خیار و بستنی توت فرنگی شخص رو بیمار کرده.

And we found that once we planted this false memory,

و متوجه شدیم وقتی که این خاطره های نادرست رو القا کردیم،

people didn't want to eat the foods as much

افراد تمایل زیادی به خوردن این غذاها

at an outdoor picnic.

در پیک نیک نداشتند.

The false memories aren't necessarily bad or unpleasant.

خاطره های نادرست لزوما بد یا ناخوشایند نیستند.

If we planted a warm, fuzzy memory

اگر ما یک خاطره مطبوع ومبهم

involving a healthy food like asparagus,

از یک غذای مقوی مثل مارچوبه رو القا کنیم،

we could get people to want to eat asparagus more.

میتونیم تمایل افراد رو به خوردن مارچوبه بیشتر کنیم.

And so what these studies are showing

خلاصه آنچه که این تحقیقات نشان میده

is that you can plant false memories

اینه که میتونیم خاطرات نادرست رو القا کنیم

and they have repercussions

و این خاطرات پیامدهایی داشته باشند

that affect behavior long after the memories take hold.

که تا مدتها بعد از اینکه خاطرات تثبیت شدند رفتار رو تحت تاثیر قرار بدهند.

Well, along with this ability

خوب، به موازات این قابلیت

to plant memories and control behavior

برای القا کردن خاطرات و کنترل کردن رفتار

obviously come some important ethical issues,

واضحه که برخی مباحث اخلاقی مهم مطرح بشه،

like, when should we use this mind technology?

مثل اینکه چه موقع باید از این تکنولوژی ذهنی استفاده کرد؟

And should we ever ban its use?

و اینکه اصلا بهتر نیست استفاده از اون رو ممنوع کرد؟

Therapists can't ethically plant false memories

از نظر اخلاقی درمانگران نمیتونند خاطرات نادرست رو

in the mind of their patients

در ذهن بیماران خود القا کنند

even if it would help the patient,

حتی اگر به بیماران کمک بکنه،

but there's nothing to stop a parent

اما در مورد والدینی که تلاش دارند

from trying this out on their overweight or obese teenager.

از اون در مورد نوجوان چاق و سنگین خود استفاده کنند مانعی ندارد.

And when I suggested this publicly,

و زمانیکه من این رو به صورت عمومی عنوان کردم،

it created an outcry again.

دوباره موجب بلند شدن اعتراض شد.

"There she goes. She's advocating that parents lie to their children."

که "این داره چی میگه. عقیده داره که والدین به فرزندانشون دروغ بگن."

Hello, Santa Claus. (Laughter)

سلام بابا نوئل.(خنده)

I mean, another way to think about this is,

منظورم اینه، یه جور دیگه میشه به این موضوع نگاه کرد،

which would you rather have,

کدوم یک رو ترجیح می‌دهید داشته باشید،

a kid with obesity, diabetes, shortened lifespan,

بچه ای چاق، مبتلا به بیماری قند، با طول عمر کوتاه،

all the things that go with it,

و همه چیزهایی که به همراه اون هست،

or a kid with one little extra bit of false memory?

یا بچه ای با اندکی خاطره نادرست؟

I know what I would choose for a kid of mine.

من میدونم که برای فرزند خودم کدوم رو انتخاب می‌کنم.

But maybe my work has made me different from most people.

اما شاید کارم من رو از بیشتر افراد متمایز کرده

Most people cherish their memories,

بسیاری از افراد به خاطرات خود میبالند،

know that they represent their identity,

می دانند که این خاطرات بیانگر هویت اونها هستند،

who they are, where they came from.

اینکه اونها که هستند، و اهل کجا هستند.

And I appreciate that. I feel that way too.

خوب من برای این ارزش قائل هستم.

But I know from my work

اما من بخاطر کارم میدونم

how much fiction is already in there.

دیگر چقدر در این مورد خیالات وجود داره.

If I've learned anything from these decades

اگر چیزی از این چند دهه کار کردن

of working on these problems, it's this:

در مورد این مشکلات آموخته باشم آن این است که:

just because somebody tells you something

صرف اینکه کسی به شما چیزی میگه

and they say it with confidence,

و با اطمینان اون رو میگه،

just because they say it with lots of detail,

صرف اینکه با جزییات زیاد اون رو نقل میکنه،

just because they express emotion when they say it,

صرف اینکه ضمن بیان اون احساسات نشون میده،

it doesn't mean that it really happened.

این به این معنی نیست که اون واقعا اتفاق افتاده.

We can't reliably distinguish true memories from false memories.

ما نمیتونیم خاطرات درست رو به طور قابل اعتمادی از خاطرات نادرست متمایز کنیم.

We need independent corroboration.

نیاز به تایید مستقل هست.

Such a discovery has made me more tolerant

چنین کشفی باعث شده من نسبت به

of the everyday memory mistakes

اشتباهات روزانه حافظه دوستانم و اعضای خانواده

that my friends and family members make.

که ممکنه مرتکب بشوند بردبارتر باشم.

Such a discovery might have saved Steve Titus,

چنین کشفی ممکن بود استیو تایتس،

the man whose whole future was snatched away

مردی رو که یک خاطره نادرست آینده اش رو از اون گرفت

by a false memory.

نجات بده.

But meanwhile, we should all keep in mind,

اما در عین حال، بهتره که این موضوع رو به یاد داشته باشیم،

we'd do well to,

باید خوب به خاطر داشه باشیم که،

that memory, like liberty,

حافظه همانند آزادی

is a fragile thing.

چیز آسیب پذیری است.

Thank you. Thank you.

متشکرم. متشکرم.

Thank you. (Applause)

متشکرم. (تشویق)

Thanks very much. (Applause)

خیلی متشکرم. (تشویق)