What a driverless world could look like | Wanis Kabbaj

Translator: Purich Worawarachai Reviewer: Vera Chicharito

Some people are obsessed by French wines.

คนบางคนอาจรู้สึกดื่มด่ำไปกับไวน์ฝรั่งเศส

Others love playing golf

ในขณะที่บางคนอาจชอบเล่นกอล์ฟ

or devouring literature.

หรือหมกมุ่นไปกับการอ่านวรรณกรรม

One of my greatest pleasures in life is, I have to admit,

แต่ผมต้องสารภาพกับพวกคุณว่า หนึ่งในสิ่งที่ผมโปรดปรานมากที่สุดในชีวิต

a bit special.

อาจจะแตกต่างออกไปสักหน่อย

I cannot tell you how much I enjoy watching cities from the sky,

ผมอธิบายไม่ถูกเลยว่าผมชอบดูเมืองต่าง ๆ จากบนท้องฟ้ามากแค่ไหน

from an airplane window.

ผ่านทางหน้าต่างบนเครื่องบิน

Some cities are calmly industrious,

เมืองบางเมืองนั้นแข็งขันกันอย่างสงบ

like Dusseldorf

เช่น ดึสเซลดอร์ฟ

or Louisville.

หรือ หลุยส์วิลล์

Others project an energy that they can hardly contain,

ในขณะที่บางเมืองนั้นเอ่อล้นไปด้วย ชีวิตชีวาที่มากเกินกว่าจะเก็บกักไว้

like New York

เช่น นิวยอร์ก

or Hong Kong.

หรือ ฮ่องกง

And then you have Paris

จากนั้นก็มีปารีส

or Istanbul,

หรือ อิสตันบูล

and their patina full of history.

ที่มาพร้อมกับผืนแผ่นดินสีน้ำเงินเขียว แห่งประวัติศาสตร์

ผมมองเมืองต่าง ๆ เป็นเหมือนสิ่งมีชีวิต

I see cities as living beings.

And when I discover them from far above,

และเมื่อผมมองพวกมันลงมาจากด้านบน

ผมมักจะมองหาถนนสายหลักและทางหลวงต่าง ๆ ที่ทำให้เมืองเหล่านั้นเกิดเป็นโครงร่างขึ้น

I like to find those main streets and highways that structure their space.

โดยเฉพาะในยามค่ำคืน

Especially at night,

when commuters make these arteries look dramatically red and golden:

ยามที่ผู้ใช้เส้นทางต่างทำให้เส้นเลือดของ เมืองเหล่านี้สว่างไสวไปด้วยสีแดงและสีทอง

the city's vascular system performing its vital function

ยามที่ระบบไหลเวียนโลหิตที่หล่อเลี้ยงเมือง กำลังปฏิบัติหน้าที่อันแสนสำคัญ

right before your eyes.

ต่อหน้าคุณ

But when I'm sitting in my car

แต่เมื่อใดก็ตามที่ผมนั่งอยู่ในรถของผม

หลังจากเวลาผ่านไปแล้วชั่วโมงครึ่ง ในระหว่างการเดินทางทุก ๆ วัน

after an hour and a half of commute every day,

that reality looks very different.

ภาพนั้นกลับแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Nothing --

ไม่มีอะไรเลย

not public radio,

ไม่ว่าจะวิทยุสาธารณะ

no podcast --

หรือพอดแคสต์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Not even mindfulness meditation

หรือแม้กระทั่ง การทำสมาธิเจริญสติ

makes this time worth living.

ที่จะทำให้ช่วงเวลานี้ ควรค่าแก่การมีชีวิตอยู่

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

ไม่ใช่เรื่องน่าขำหรอกหรอครับ

Isn't it absurd

that we created cars that can reach 130 miles per hour

ที่เราสร้างรถที่สามารถขับได้เร็วถึง 130 ไมล์ต่อชั่วโมง

and we now drive them at the same speed as 19th-century horse carriages?

ในขณะที่จริง ๆ แล้วตอนนี้เรากลับขับพวกมัน ด้วยความเร็วเท่ากับรถม้าในศตวรรษที่ 19

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

In the US alone,

ลำพังอเมริกาเพียงประเทศเดียว

we spent 29.6 billion hours commuting in 2014.

เราใช้เวลาไปถึง 29.6 พันล้านชั่วโมง ในการเดินทางไปกลับในปี ค.ศ. 2014

With that amount of time,

และด้วยเวลาที่ยาวนานขนาดนั้น

ancient Egyptians could have built 26 Pyramids of Giza.

ชาวอียิปต์โบราณสามารถสร้าง พีระมิดแห่งกีซ่าได้ถึง 26 แห่ง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

We do that in one year.

แต่เราทำแบบนั้นในหนึ่งปี

A monumental waste of time, energy and human potential.

ซึ่งเป็นการเสียเวลา พลังงาน และ ศักยภาพของมนุษย์ไปอย่างมหาศาล

ตลอดเวลาหลายทศวรรษ

For decades,

our remedy for congestion was simple:

การแก้ปัญหาการจราจรคับคั่ง ของเรานั้นง่ายนิดเดียว

build new roads or enlarge existing ones.

ไม่สร้างถนนใหม่ ก็ขยายถนนที่มีอยู่แล้ว

And it worked.

และมันก็ได้ผลซะด้วย

It worked admirably for Paris,

มันได้ผลอย่างดีเยี่ยมกับกรุงปารีส

when the city tore down hundreds of historical buildings

ในตอนที่เมืองนั้นรื้อถอน อาคารทางประวัติศาสตร์นับร้อยหลัง

to create 85 miles

เพื่อสร้างถนนหลวงยาว 85 ไมล์

of transportation-friendly boulevards.

ที่เป็นมิตรกับการคมนาคม

And it still works today in fast-growing emerging cities.

และมันก็ยังคงได้ผลจวบจนทุกวันนี้ กับเมืองที่กำลังเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว

But in more established urban centers,

แต่กับใจกลางเมืองต่าง ๆ ที่มีอยู่แล้วนั้น

significant network expansions are almost impossible:

การเพิ่มเครือข่ายทางคมนาคม ที่สำคัญ ๆ นั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

habitat is just too dense,

ที่อยู่อาศัยนั้นแออัดจนเกินไป

real estate, too expensive

อสังหาริมทรัพย์มีราคาสูงเกินไป

and public finances, too fragile.

และการคลังสาธารณะก็อ่อนแอเกินไป

Our city's vascular system is getting clogged, it's getting sick,

ระบบไหลเวียนโลหิตของเมืองเรานั้น กำลังอุดตัน และกำลังล้มป่วยลงเรื่อย ๆ

and we should pay attention.

และพวกเราก็ควรให้ความใส่ใจกับเรื่องนี้

วิธีคิดแบบที่เราใช้กันอยู่นั้น กำลังไม่ได้ผล

Our current way of thinking is not working.

เพื่อให้การคมนาคมเป็นไปอย่างราบรื่น

For our transportation to flow,

เราจำเป็นต้องมีแหล่งกำเนิด แรงบันดาลใจใหม่ ๆ

we need a new source of inspiration.

So after 16 years working in transportation,

จากการทำงานในด้าน การคมนาคมขนส่งมา 16 ปี

my "aha moment" happened when speaking with a biotech customer.

วินาทีที่ผม "ปิ๊ง" ขึ้นมาคือตอนที่ผม คุยกับลูกค้านักเทคโนโลยีชีวภาพคนหนึ่ง

She was telling me how her treatment

เธอเล่าให้ผมฟังว่าการบำบัดของเธอนั้น

was leveraging specific properties of our vascular system.

ใช้ประโยชน์จากคุณสมบัติเฉพาะ ของระบบไหลเวียนโลหิตของเราอย่างไร

"Wow," I thought, "Our vascular system --

"ว้าว" ผมคิด "ระบบไหลเวียนโลหิตของเรา

เส้นเลือดดำและแดงทั้งหมด ในร่างกายของเรา

all the veins and arteries in our body

ก่อให้เกิดสิ่งมหัศจรรย์มากมาย ในด้านการขนส่งอยู่ทุก ๆ วัน

making miracles of logistics every day."

ณ จุดนี้เองที่ทำให้ผมเข้าใจ

This is the moment I realized

that biology has been in the transportation business

ว่าชีววิทยานั้นมีความเกี่ยวข้อง กับธุรกิจการคมนาคมขนส่ง

for billions of years.

มาเป็นเวลานับพันล้านปี

It has been testing countless solutions

มันได้ทำการทดสอบ วิธีการแก้ไขปัญหามานับครั้งไม่ถ้วน

to move nutrients, gases and proteins.

ในการเคลื่อนย้ายสารอาหาร แก๊ส และโปรตีน

It really is the world's most sophisticated transportation laboratory.

ที่จริงแล้วมันคือห้องปฏิบัติการวิจัย ด้านการขนส่งที่ล้ำสมัยที่สุดในโลก

So, what if the solution to our traffic challenges was inside us?

ดังนั้น จะเกิดอะไรขึ้นหากทางออกสำหรับ ปัญหาการจราจรที่เรามีอยู่นั้น อยู่ในตัวเรา

I wanted to know:

ผมเคยสงสัย

Why is it that blood flows in our veins most of our lives,

ว่าทำไมเลือดจึงไหลเวียนอย่างราบรื่น อยู่ในหลอดเลือดดำแทบตลอดชีวิตของเรา

ในขณะที่เมืองใหญ่ ๆ ของเรานั้นอุดตัน อยู่ทุกวันเป็นปกติ

when our big cities get clogged on a daily basis?

And the reality is that you're looking at two very different networks.

และความจริงก็คือว่าคุณกำลังมองไปที่ เครือข่ายสองแบบที่แตกต่างกันมาก

ผมไม่มั่นใจว่าพวกคุณรู้ไหม

I don't know if you realize,

but each of us has 60,000 miles of blood vessels in our bodies --

ว่าพวกเราแต่ละคนนั้นมีเส้นเลือดที่ยาว รวมกันกว่า 60,000 ไมล์ในร่างกายเรา

60,000 miles.

ตั้ง 60,000 ไมล์

That's two-and-a-half times the Earth's circumference,

ซึ่งคิดเป็นความยาวสองเท่าครึ่ง ของเส้นรอบวงของโลก

inside you.

ที่อยู่ในร่างกายของคุณ

What it means is that blood vessels are everywhere inside us,

นั่นแสดงว่าเส้นเลือดของเรานั้น อยู่ทุกหนทุกแห่งในตัวเรา

not just under the surface of our skin.

ไม่ใช่แค่ใต้ผิวหนังของเรา

But if you look at our cities,

แต่เมื่อคุณมองไปที่เมืองของเรา

yes, we have some underground subway systems

จริงอยู่ เรามีระบบรถไฟใต้ดิน

and some tunnels and bridges,

มีอุโมงค์ มีสะพาน

and also some helicopters in the sky.

แล้วก็มีเฮลิคอปเตอร์บนท้องฟ้าอยู่บ้าง

But the vast majority of our traffic is focused on the ground,

แต่การจราจรของเราส่วนใหญ่นั้น แท้จริงอยู่ที่ภาคพื้นดิน

on the surface.

บนพื้นผิว

So in other words,

พูดอีกอย่างก็คือ

while our vascular system uses the three dimensions inside us,

ในขณะที่ระบบไหลเวียนโลหิตของเรานั้น ใช้ทั้งสามมิติภายในร่างกายเรา

our urban transportation is mostly two-dimensional.

การคมนาคมในเมืองของเรานั้น ส่วนใหญ่แล้วเป็นแบบสองมิติ

And so what we need is to embrace that verticality.

ดังนั้นสิ่งที่เราจำเป็นต้องทำก็คือ การนำแนวตั้งเข้ามาใช้ร่วมด้วย

If our surface grid is saturated,

ในเมื่อทางบนพื้นผิวของเรานั้นอิ่มตัวแล้ว

well, let's elevate our traffic.

เช่นนั้น เราก็จะต้องหันมา ยกระดับการจราจรของเรา

แนวคิดของจีนที่ว่าให้รถประจำทาง สามารถแล่นคร่อมผ่านรถที่ติดอยู่ได้

This Chinese concept of a bus that can straddle traffic jams --

that was an eye-opener on new ways to think about space and movement

เป็นการเปิดมุมมองวิธีคิดใหม่ ๆ ในเรื่องของช่องว่างและการเคลื่อนที่

ภายในเมืองของเรา

inside our cities.

And we can go higher,

และเราก็ยังสามารถขึ้นสูงขึ้นไปได้อีก

and suspend our transportation like we did with our electrical grid.

ด้วยการแขวนเส้นทางการคมนาคมของเรา เหมือนกับที่เราเชื่อมโยงเสาไฟฟ้าแรงสูง

Tel Aviv and Abu Dhabi are talking about testing

เมืองเทลอาวีฟและอาบูดาบี กำลังหารือกันในเรื่องการทดลองใช้

โครงข่ายพอดโดยสารล้ำอนาคต ที่แขวนไว้ด้วยแม่เหล็ก

these futuristic networks of suspended magnetic pods.

And we can keep climbing, and fly.

และเราก็ยังสามารถปีน ขึ้นไปสูงกว่านั้น และบินได้เช่นกัน

The fact that a company like Airbus

ความจริงที่ว่าบริษัทอย่างแอร์บัส

is now seriously working on flying urban taxis

กำลังพยายามอย่างหนักในการ สร้างแท็กซี่บินได้ในย่านกลางเมือง

is telling us something.

กำลังบอกอะไรบางอย่างกับเรา

Flying cars are finally moving from science-fiction déjà vu

ในที่สุด รถบินได้ก็กำลังจะออกมาจาก นิยายวิทยาศาสตร์ที่เราคุ้นเคยกันดี

to attractive business-case territory.

มาสู่สมรภูมิแห่งการลงทุนทางธุรกิจ ที่มีความน่าสนใจ

And that's an exciting moment.

และนั่นก็เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่น่าตื่นเต้น

So building this 3-D transportation network

ดังนั้น การสร้างเครือข่ายคมนาคมสามมิตินี้

จึงเป็นหนึ่งในวิธีการบรรเทาและแก้ปัญหา การจราจรติดขัดที่มีอยู่ดาษดื่นได้

is one of the ways we can mitigate and solve traffic jams.

But it's not the only one.

แต่มันไม่ใช่เพียงวิธีเดียว

We have to question

เราต้องตั้งคำถาม

other fundamental choices that we made, like the vehicles we use.

ถึงการตัดสินใจขั้นพื้นฐานอื่น ๆ ด้วย เช่น ยานพาหนะที่เราใช้

Just imagine a very familiar scene:

ลองจินตนาการถึงภาพที่ เห็นกันจนชินตาดูสิครับ

You've been driving for 42 minutes.

ขณะนี้คุณขับรถมาได้ 42 นาทีแล้ว

The two kids behind you are getting restless.

เด็ก ๆ สองคนข้างหลังคุณเริ่ม รู้สึกกระสับกระส่าย

And you're late.

และคุณก็สายแล้วด้วย

Do you see that slow car in front of you?

คุณเห็นรถคันที่ขับช้า ๆ ข้างหน้าคุณนั่นไหมครับ

Always comes when you're late, right?

ชอบมาเวลาที่คุณจะสายเสมอใช่ไหมล่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

That driver is looking for parking.

คนที่ขับรถคันนั้นกำลังมองหาที่จอดอยู่

There is no parking spot available in the area,

แต่แถวนั้นไม่มีจุดจอดรถเหลืออยู่เลย

but how would he know?

แต่เขาจะรู้ได้อย่างไรล่ะ

It is estimated that up to 30 percent of urban traffic is generated

มีการประเมินไว้ว่าร้อยละ 30 ของการจราจรติดขัดในเมืองเกิดจาก

by drivers looking for parking.

บรรดาคนขับที่มองหาที่จอด

คุณเห็นรถเป็นร้อยคัน ที่อยู่รอบ ๆ คุณไหม

Do you see the 100 cars around you?

Eighty-five of them only have one passenger.

85 คันจากทั้งหมด มีผู้โดยสารเพียงแค่คนเดียว

Those 85 drivers could all fit in one Londonian red bus.

คนขับทั้ง 85 คนนั้น สามารถรวมอยู่ ในรถประจำทางลอนดอนได้ในคันเดียว

So the question is:

ดังนั้นคำถามก็คือ

Why are we wasting so much space if it is what we need the most?

ทำไมเราถึงใช้เนื้อที่เปลืองมากเช่นนั้น ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่จำเป็นต่อเรามากที่สุด

Why are we doing this to ourselves?

ทำไมเราถึงทำแบบนี้กับตัวเราเองได้ลง

Biology would never do this.

ชีววิทยาจะไม่มีวันทำแบบนี้แน่

Space inside our arteries is fully utilized.

เนื้อที่ภายในหลอดเลือดแดงของเรานั้น ได้ใช้ประโยชน์อย่างเต็มที่

At every heartbeat,

ทุกจังหวะการเต้นของหัวใจ

a higher blood pressure literally compacts millions of red blood cells

ความดันโลหิตที่สูงขึ้นกำลังบีบอัด เซลล์เม็ดเลือดแดงนับล้าน ๆ เซลล์

into massive trains of oxygen

ให้กลายเป็นขบวนรถไฟออกซิเจนขนาดมหึมา

that quickly flow throughout our body.

ที่ไหลเวียนไปทั่วร่างกายของเรา อย่างรวดเร็ว

And the tiny space inside our red blood cells is not wasted, either.

และพื้นที่เล็กจิ๋วในเซลล์เม็ดเลือดแดงนั้น ก็ไม่ได้ถูกทิ้งไว้ให้เปล่าประโยชน์เช่นกัน

In healthy conditions,

เมื่อสุขภาพดี

ออกซิเจนมากกว่าร้อยละ 95 จะถูกนำไปใช้ประโยชน์

more than 95 percent of their oxygen capacity is utilized.

Can you imagine if the vehicles we used in our cities

คุณพอจะนึกภาพออกไหมว่า ถ้าหาก ยานพาหนะที่เราใช้กันในเมืองต่าง ๆ

were 95 percent full,

มีคนเต็มถึง 95 เปอร์เซ็นต์

แล้วพื้นที่ส่วนที่เหลือก็มีไว้ให้ คุณเดิน ขี่จักรยาน

all the additional space you would have to walk, to bike

and to enjoy our cities?

หรือรื่นรมย์ไปกับเมือง

The reason blood is so incredibly efficient

เหตุผลที่เลือดมีประสิทธิภาพมาก จนน่าเหลือเชื่อ

ก็คือเซลล์เม็ดเลือดแดงของเรานั้น ไม่ได้ถูกใช้ไปกับแค่

is that our red blood cells are not dedicated

to specific organs or tissues;

อวัยวะหรือเนื้อเยื่อส่วนใดส่วนหนึ่ง

otherwise, we would probably have traffic jams in our veins.

มิฉะนั้น เส้นเลือดดำของเรา ก็คงมีการติดขัดเกิดขึ้น

No, they're shared.

เปล่าเลย พวกมันถูกใช้ร่วมกัน

They're shared by all the cells of our body.

พวกมันถูกใช้ร่วมกันโดย เซลล์ทุกเซลล์ในร่างกาย

And because our network is so extensive,

และเนื่องจากเครือข่ายของเรานั้น ครอบคลุมเป็นอย่างมาก

each one of our 37 trillion cells gets its own deliveries of oxygen

เซลล์แต่ละเซลล์ทั้ง 37 ล้านล้านเซลล์นั้น จึงได้รับออกซิเจนของมันเอง

precisely when it needs them.

ทันทีที่มันต้องการ

Blood is both a collective and individual form of transportation.

เลือดเป็นรูปแบบการคมนาคม เพื่อส่วนรวมและเพื่อส่วนตัว

But for our cities,

แต่สำหรับเมืองของเรานั้น

เรากำลังติดหล่มอยู่

we've been stuck.

We've been stuck in an endless debate

เรากำลังติดหล่มอยู่ใน การโต้แย้งที่ไม่สิ้นสุด

between creating a car-centric society or extensive mass-transit systems.

ระหว่างการสร้างสังคมที่มีรถเป็นศูนย์กลาง กับการขยายระบบขนส่งสาธารณะ

I think we should transcend this.

และผมคิดว่าเราควรจะก้าวข้ามสิ่งนี้ไป

I think we can create vehicles that combine the convenience of cars

ผมคิดว่าเราสามารถสร้างยานพาหนะ ที่ผสานความสะดวกสบายของรถยนต์

and the efficiencies of trains and buses.

และประสิทธิภาพของรถไฟ และรถประจำทางเข้าไว้ด้วยกันได้

Just imagine.

ลองจินตนาการดูสิครับ

You're comfortably sitting in a fast and smooth urban train,

คุณกำลังนั่งอย่างสุขสบายอยู่บนรถไฟ กลางเมืองขบวนหนึ่งที่เร็วและราบรื่น

พร้อมไปกับผู้โดยสารคนอื่น ๆ อีก 1,200 คน

along with 1,200 passengers.

The problem with urban trains

ปัญหาของรถไฟกลางเมืองนั้น

is that sometimes you have to stop five, ten, fifteen times

ก็คือ บางครั้งคุณต้องหยุด 5 ครั้ง 10 ครั้ง หรือ 15 ครั้ง

ก่อนที่จะถึงที่หมายของคุณ

before your final destination.

What if in this train you didn't have to stop?

แล้วจะเป็นอย่างไรถ้าคุณไม่ต้องหยุด เมื่อนั่งบนรถไฟขบวนนี้

In this train,

รถไฟขบวนนี้

wagons can detach dynamically while you're moving

ตู้โดยสารต่าง ๆ สามารถแยกออกได้เรื่อย ๆ ในขณะที่คุณกำลังเคลื่อนที่ไป

และกลายเป็นรถประจำทางด่วนพิเศษไร้คนขับ

and become express, driverless buses

that move on a secondary road network.

ที่เคลื่อนที่อยู่บนเครือข่ายถนนสายรอง

และเมื่อไม่มีการหยุดแม้แต่จุดเดียว

And so without a single stop,

nor a lengthy transfer,

รวมถึงไม่มีการย้ายขบวนที่ยืดเยื้อ

you are now sitting in a bus that is headed toward your suburb.

ตอนนี้คุณกำลังนั่งอยู่ในรถประจำทาง ที่กำลังมุ่งหน้าไปยังชานเมืองของคุณ

And when you get close,

และเมื่อคุณใกล้ถึง

the section you're sitting in detaches

ส่วนที่คุณนั่งอยู่นั้นก็จะแยกออกไป

and self-drives you right to your doorstep.

และขับพาคุณตรงไปยัง บันไดหน้าบ้านของคุณ

It is collective and individual at the same time.

มันมีไว้เพื่อส่วนรวมและ ส่วนบุคคลในคราวเดียวกัน

This could be one of the shared, modular, driverless vehicles of tomorrow.

นี่อาจเป็นยานพาหนะอย่างหนึ่งในอนาคตที่ ใช้ร่วมกันได้ แยกชิ้นส่วนได้ และไร้คนขับ

Now ...

ทีนี้

as if walking in a city buzzing with drones,

ราวกับว่าการท่องไปในเมือง ที่รายล้อมไปด้วยโดรน

flying taxis, modular buses and suspended magnetic pods

แท็กซี่บินได้ รถประจำทางระบบโมดูลาร์ และพอดโดยสารที่แขวนไว้ด้วยแม่เหล็ก

was not exotic enough,

ยังแปลกประหลาดไม่พอ

ผมคิดว่ายังมีแรงผลักดัน อีกแรงหนึ่งกำลังดำเนินอยู่

I think there is another force in action

ที่จะทำให้การจราจรในเมืองนั้น งดงามราวกับต้องมนต์สะกด

that will make urban traffic mesmerizing.

If you think about it,

หากคุณลองนึกดู

รถยนต์ไร้คนขับรุ่นปัจจุบันนั้น กำลังพยายามเบิกทาง

the current generation of driverless cars is just trying to earn its way

into a traffic grid made by and for humans.

ไปสู่เส้นทางการจราจรที่สร้างขึ้น โดยฝีมือมนุษย์และเพื่อมนุษย์

They're trying to learn traffic rules, which is relatively simple,

พวกมันกำลังพยายามเรียนรู้ กฎการจราจรต่าง ๆ ที่ค่อนข้างง่าย

and coping with human unpredictability,

และรับมือกับความไม่แน่นอนของคน

which is more challenging.

ซึ่งเป็นเรื่องที่ท้าทายยิ่งกว่า

แต่อะไรจะเกิดขึ้นล่ะ ถ้าเมืองทั้งเมืองไร้ซึ่งคนขับ

But what would happen when whole cities become driverless?

Would we need traffic lights?

เราจะยังจำเป็นต้องมีไฟจราจรอยู่ไหม

Would we need lanes?

เราจะยังต้องการเลนถนนอีกไหม

How about speed limits?

แล้วการจำกัดความเร็วล่ะ

Red blood cells are not flowing in lanes.

เซลล์เม็ดเลือดแดงนั้นไม่ได้ไหล ไปตามเลนต่าง ๆ

They never stop at red lights.

พวกมันไม่เคยหยุดที่จุดไฟแดง

In the first driverless cities,

ในเมืองที่ปราศจากคนขับ เมืองแรก ๆ นั้น

you would have no red lights and no lanes.

คุณจะไม่มีไฟแดงและเลนถนน

และเมื่อรถทุกคันไม่มีคนขับและ เชื่อมโยงถึงกัน

And when all the cars are driverless and connected,

everything is predictable and reaction time, minimum.

ทุกสิ่งก็จะสามารถคาดการณ์ได้ และลดเวลาในการตอบสนองให้เหลือน้อยที่สุด

They can drive much faster

พวกมันสามารถขับได้เร็วขึ้นกว่าเดิมมาก

และสามารถตัดสินใจอย่างมีเหตุผล ในการเร่งความเร็วของตัวมันเอง

and can take any rational initiative that can speed them up

หรือรถรอบ ๆ ด้าน

or the cars around them.

So instead of rigid traffic rules,

ดังนั้น แทนที่จะใช้กฎจราจรที่เคร่งครัด

flow will be regulated

การเคลื่อนที่จะถูกกำหนด

by a mesh of dynamic and constantly self-improving algorithms.

โดยโครงข่ายอัลกอริทึมที่เปลี่ยนแปลง ตลอดเวลาและพัฒนาตนเองอยู่เสมอ

The result: a strange traffic

ผลที่ได้ก็คือ การจราจรที่ดูแปลกตา

that mixes the fast and smooth rigor of German autobahns

ที่ผสมผสานทั้งความเร็วและความราบรื่น ในความตายตัวแบบทางด่วนเยอรมัน

and the creative vitality of the intersections of Mumbai.

และความมีชีวิตชีวาแบบสร้างสรรค์ ของสี่แยกในมุมไบ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Traffic will be functionally exuberant.

การจราจรนั้นจะมีชีวิตชีวา และมีประสิทธิภาพ

It will be liquid like our blood.

มันจะเป็นดั่งของเหลว เฉกเช่นเลือดของเรา

And by a strange paradox,

และด้วยความขัดแย้ง ที่ออกจะแปลกอยู่สักหน่อย

the more robotized our traffic grid will be,

ยิ่งการจราจรของเราทำงาน ด้วยเครื่องจักรกลมากเท่าใด

the more organic and alive its movement will feel.

ก็ยิ่งทำให้การเคลื่อนไหวของมัน แลดูเป็นธรรมชาติและมีชีวิตมากขึ้นเท่านั้น

ฉะนั้น ใช่แล้วครับ

So yes,

biology has all the attributes of a transportation genius today.

ทุกวันนี้ ชีววิทยามีคุณสมบัติทุกอย่าง ของอัจฉริยะทางด้านการคมนาคม

But this process has taken billions of years,

แต่กระบวนการนี้ ใช้เวลามาหลายพันล้านปี

and went through all sorts of iterations and mutations.

และได้ผ่านการทำซ้ำ และการเปลี่ยนแปลงในทุกรูปแบบ

We can't wait billions of years to evolve our transportation system.

เราไม่สามารถรอเวลานับพันล้านปี เพื่อพัฒนาระบบการคมนาคมของเรา

We now have the dreams,

ในตอนนี้ เราต่างมีความฝัน

the concepts

มีแนวคิด

และมีเทคโนโลยี

and the technology

to create 3-D transportation networks,

เพื่อสร้างเครือข่ายคมนาคมสามมิติ

invent new vehicles

สร้างสรรค์ยานพาหนะแบบใหม่ ๆ

และเปลี่ยนแปลงการเดินทาง ในเมืองของเรา

and change the flow in our cities.

เรามาเริ่มลงมือกันเถอะครับ

Let's do it.

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)