What a driverless world could look like | Wanis Kabbaj

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: soheila Jafari

Some people are obsessed by French wines.

برخی افراد عاشق شراب فرانسوی هستند.

Others love playing golf

دیگران دوست دارند گلف بازی کنند

or devouring literature.

یا غرق ادبیات شوند.

One of my greatest pleasures in life is, I have to admit,

بایذ اقرارکنم کخ یکی از بزرگترین لذت های من در زندگی،

a bit special.

کمی خاص است.

I cannot tell you how much I enjoy watching cities from the sky,

نمی توانم بگویم که چقدر از تماشای شهرها از آسمان،

from an airplane window.

از پنجره یک هواپیما لذت می برم.

Some cities are calmly industrious,

برخی شهرها آرام اما سخت کوش هستند،

like Dusseldorf

مانند دوسلدورف

or Louisville.

یا لویی ویل.

Others project an energy that they can hardly contain,

برخی دیگر آنقدر انرژی دارند که به سختی قادر به کنترل آن هستند،

like New York

مثل نیویورک

or Hong Kong.

یا هنگ کنگ.

And then you have Paris

و بعد می رسید به پاریس

or Istanbul,

یا استانبول،

and their patina full of history.

و گنجینه تاریخ آن ها.

I see cities as living beings.

من به شهرها مانند موجودات زنده نگاه می کنم.

And when I discover them from far above,

و هنگامی که از ارتفاع نگاهشان می کنم،

I like to find those main streets and highways that structure their space.

دوست دارم خیابانهای اصلی و بزرگراههایی را پیدا کنم که به آنها شکل فضایی داده.

Especially at night,

به ویژه شب،

when commuters make these arteries look dramatically red and golden:

وقتی این شاهرگها در اثر عبور و مرور به وضوح قرمز و طلایی می شوند:

the city's vascular system performing its vital function

سامانه عروقی شهر در حال انجام وظیفه حیاتی خود

right before your eyes.

درست جلوی چشمان شما.

But when I'm sitting in my car

اما وقتی داخل ماشین نشسته ام

after an hour and a half of commute every day,

هر روز پس از یک ونیم ساعت راه،

that reality looks very different.

منظره بسیار متفاوت است.

(Laughter)

(خنده)

Nothing --

هیچ چیز--

not public radio,

نه رادیو دولتی،

no podcast --

نه پادکست--

(Laughter)

(خنده)

Not even mindfulness meditation

نه حتی تمرکز و تمدد اعصاب

makes this time worth living.

می تواند به این زمان ارزش زندگی بدهد.

(Laughter)

(خنده)

Isn't it absurd

مضحک نیست

that we created cars that can reach 130 miles per hour

که ماشین‌هایی ساخته‌ایم که سرعت آنها می تواند به ٢٠٠ کیلومتر در ساعت برسد

and we now drive them at the same speed as 19th-century horse carriages?

اما اکون آنها را با سرعت درشکه های اسبی قرن ١٩ می‌دانیم؟

(Laughter)

(خنده)

In the US alone,

تنها در ایالات متحده،

we spent 29.6 billion hours commuting in 2014.

٢٠١٤ میلیارد ساعت در سال ٢٠١٤ در راه بودیم.

With that amount of time,

با آن مقدار وقت،

ancient Egyptians could have built 26 Pyramids of Giza.

مصریان باستان ٢٦ هرم جیزه می ساختند.

(Laughter)

(خنده)

We do that in one year.

این کار هر سال ماست.

A monumental waste of time, energy and human potential.

یک اتلاف استثنایی وقت، انرژی و توان بشر.

For decades,

تا دهه ها،

our remedy for congestion was simple:

راه حل ما برای ازدحام ساده بود:

build new roads or enlarge existing ones.

ساخت جاده های تازه یا توسعه جاده های موجود.

And it worked.

و این مؤثر بود.

It worked admirably for Paris,

بی شک در پاریس مؤثر بود،

when the city tore down hundreds of historical buildings

وقتی صدها بنای تاریخی شهر فرو ریخت

to create 85 miles

تا ١٣٧ کیلومتر بلوار

of transportation-friendly boulevards.

برای آمدوشد راحت ساخته شود.

And it still works today in fast-growing emerging cities.

و این روش امروز هم در شهرهای در حال رشد سریع مؤثر است.

But in more established urban centers,

اما در مراکز شهری قدیمی تر،

significant network expansions are almost impossible:

توسعه قابل توجه شبکه تقریباً غیرممکن است:

habitat is just too dense,

منطقه بیش از حد متراکم است،

real estate, too expensive

زمین خیلی گران است

and public finances, too fragile.

و منابع دولت، خیلی محدود.

Our city's vascular system is getting clogged, it's getting sick,

سامانه عروقی شهرهای ما مسدود شده، بیمار شده،

and we should pay attention.

و نیاز به توجه ما دارد.

Our current way of thinking is not working.

روش تفکر فعلی ما مؤثر نیست.

For our transportation to flow,

برای اینکه حمل و نقل راه بیفتد،

we need a new source of inspiration.

نیاز به ایده جدید داریم.

So after 16 years working in transportation,

من پس از ١٦ سال کار در حمل و نقل،

my "aha moment" happened when speaking with a biotech customer.

وقتی با یک مشتری زیست فناوری حرف میزدم این ایده به سرم زد.

She was telling me how her treatment

داشت به من میگفت چگونه روش درمانی او

was leveraging specific properties of our vascular system.

خصوصیات ویژه رگهای بدن ما را تغییر می دهد.

"Wow," I thought, "Our vascular system --

فکر کردم، "وای، رگهای بدن ما--

all the veins and arteries in our body

این همه ورید و شریان در بدن ما

making miracles of logistics every day."

که هر روز در حمل و نقل معجزه می کنند."

This is the moment I realized

این لحظه ای بود که فهمیدم

that biology has been in the transportation business

زیست شناسی میلیاردها سال

for billions of years.

در کار حمل نقل بوده است.

It has been testing countless solutions

راه حل های بیشماری را آزموده

to move nutrients, gases and proteins.

تا مواد مغذی، گازها و پروتئین ها را حمل کند.

It really is the world's most sophisticated transportation laboratory.

این واقعاً پیچیده ترین آزمایشگاه ترابری در جهان است.

So, what if the solution to our traffic challenges was inside us?

پس اگر راه حل چالش های ترافیک ما داخل خود ما باشد چه؟

I wanted to know:

می خواستم بدانم:

Why is it that blood flows in our veins most of our lives,

چرا آن خون در بیشتر زمان حیات ما در داخل رگ های ما جریان دارد

when our big cities get clogged on a daily basis?

در حالی که در شهرهای بزرگ ما هر روز راهها بسته است؟

And the reality is that you're looking at two very different networks.

و واقعیت این است که دو شبکه بسیار متفاوت می بینید.

I don't know if you realize,

نمی دانم متوجه می شوید،

but each of us has 60,000 miles of blood vessels in our bodies --

اما هر کدام از ما ٩٦٠٠٠ کیلومتر رگ خونی در بدن خود داریم--

60,000 miles.

٩٦٠٠٠ کیلومتر.

That's two-and-a-half times the Earth's circumference,

این یعنی دو و نیم برابر محیط زمین،

inside you.

داخل شما.

What it means is that blood vessels are everywhere inside us,

معنی اش این است که رگ های خونی همه جا در داخل ما هستند،

not just under the surface of our skin.

نه فقط زیر سطح پوست ما.

But if you look at our cities,

اما اگر به شهرهای ما ناه کنید،

yes, we have some underground subway systems

البته بعضی جاها مترو داریم

and some tunnels and bridges,

و تعدادی تونل و پل،

and also some helicopters in the sky.

و چند هلیکوپتر در آسمان.

But the vast majority of our traffic is focused on the ground,

اما بیشتر حمل و نقل ما جاده ای است،

on the surface.

زمینی است.

So in other words,

پس به عبارتی،

while our vascular system uses the three dimensions inside us,

در حالی که سامانه عروقی ما از هر سه بعد درون ما استفاده می کند،

our urban transportation is mostly two-dimensional.

حمل و نقل شهری ما حداکثر دوبعدی است.

And so what we need is to embrace that verticality.

و بنابراین لازم است به بعد عمودی توجه کنیم،

If our surface grid is saturated,

وقتی شبکه سطحی اشباع شده،

well, let's elevate our traffic.

خب، بیایید ترافیک را بالا ببریم.

This Chinese concept of a bus that can straddle traffic jams --

ایده چینی ها درباره اتوبوسی که قادر به عبور از ترافیک است--

that was an eye-opener on new ways to think about space and movement

که شگفت‌آور بود و فکری جدید درباره فضا و حرکت

inside our cities.

در داخل شهرهای ماست.

And we can go higher,

و می توان بالاتر رفت،

and suspend our transportation like we did with our electrical grid.

و حمل و نقل را مانند کابل های برق معلق کرد.

Tel Aviv and Abu Dhabi are talking about testing

تل آویو و ابوظبی از آزمایش

these futuristic networks of suspended magnetic pods.

شبکه نوین ترن هوایی صحبت می کنند.

And we can keep climbing, and fly.

و می توان بالاتر رفت و پرواز کرد.

The fact that a company like Airbus

این واقعیت که شرکتی مثل ایرباس

is now seriously working on flying urban taxis

به طور جدی روی تاکسی های شهری پرنده کار می کند

is telling us something.

پیامی برای ما دارد.

Flying cars are finally moving from science-fiction déjà vu

بالاخره ماشین های پرنده از آشناپنداری داستان های علمی تخیلی

to attractive business-case territory.

وارد قلمرو جذاب تجاری می شوند.

And that's an exciting moment.

و این لحظه هیجان انگیزی است.

So building this 3-D transportation network

پس ساخت این شبکه سه بعدی

is one of the ways we can mitigate and solve traffic jams.

یکی از راه های گشودن گره های ترافیکی ماست.

But it's not the only one.

اما تنها راه نیست.

We have to question

باید به دنبال سؤال از گزینه های

other fundamental choices that we made, like the vehicles we use.

اساسی دیگری باشیم که ساخته ایم، مانند وسایل نقلیه که استفاده می کنیم.

Just imagine a very familiar scene:

فقط این صحنه بسیار آشنا را تصور کنید:

You've been driving for 42 minutes.

٤٢ دقیقه است که رانندگی می کنید.

The two kids behind you are getting restless.

دو کودک در صندلی پشتی حوصله شان سر رفته است.

And you're late.

و شما دیرتان شده است.

Do you see that slow car in front of you?

آن ماشین جلویی را میبینید که به کندی حرکت میکند؟

Always comes when you're late, right?

همیشه وقتی دیرتون شده پیداش میشه،درسته؟

(Laughter)

(خنده)

That driver is looking for parking.

آن راننده دنبال جای پارک است.

There is no parking spot available in the area,

آن طرف ها جای پارک نیست،

but how would he know?

اما از کجا باید بداند؟

It is estimated that up to 30 percent of urban traffic is generated

برآورد شده تا ٣٠ درصد ترافیک شهری ناشی از راننده هایی است

by drivers looking for parking.

که دنبال جای پارک هستند.

Do you see the 100 cars around you?

آن ١٠٠ ماشین اطراف خود را می‌بینید؟

Eighty-five of them only have one passenger.

هشتاد و پنج تای آنها فقط یک مسافر دارند.

Those 85 drivers could all fit in one Londonian red bus.

آن ٨٥ راننده همگی در یکی از این اتوبوسهای قرمز دوطبقه لندن جا می‌شوند.

So the question is:

پس سؤال این است:

Why are we wasting so much space if it is what we need the most?

چرا این همه فضا را که این همه لازم داریم تلف می کنیم؟

Why are we doing this to ourselves?

چرا این کار را با خود می کنیم؟

Biology would never do this.

زیست شناسی هرگز این کار را نمی کند.

Space inside our arteries is fully utilized.

از فضای درون شریانهای ما کاملاً استفاده می شود.

At every heartbeat,

با هر ضربان قلب،

a higher blood pressure literally compacts millions of red blood cells

فشارخون بالاتر در واقع میلیونها گلبول قرمز را فشرده

into massive trains of oxygen

به شکل قطارهای بزرگ اکسیژن در می آورد

that quickly flow throughout our body.

که به سرعت در سراسر بدن ما حرکت می کنند.

And the tiny space inside our red blood cells is not wasted, either.

و فضای کوچک درون گلبول های قرمز نیز تلف نمی شود.

In healthy conditions,

در حالت سلامت،

more than 95 percent of their oxygen capacity is utilized.

بیش از ٩٥ درصد ظرفیت اکسیژن آنها مصرف می شود.

Can you imagine if the vehicles we used in our cities

می توانید تصور کنید اگر وسایل نقلیه شهری ما

were 95 percent full,

٩٥ درصد پر باشند،

all the additional space you would have to walk, to bike

چقدر فضای اضافی برای پیده روی، دوچرخه سواری

and to enjoy our cities?

و لذت بردن از شهر خواهید داشت؟

The reason blood is so incredibly efficient

علت این که خون این قدر کارآمد است

is that our red blood cells are not dedicated

این است که گلبولهای قرمز ما مخصوص

to specific organs or tissues;

ضو یا بافت خاصی نیستند؛

otherwise, we would probably have traffic jams in our veins.

وگرنه ممکن بود داخل رگهای ما ترافیک شود.

No, they're shared.

خیر، آنها مشترک هستند.

They're shared by all the cells of our body.

بین همه سلولهای بدن ما مشترک هستند.

And because our network is so extensive,

و چون شبکه ما بسیار گسترده است،

each one of our 37 trillion cells gets its own deliveries of oxygen

هریک از ٣٧ تریلیون سلول ما سهم اکسیژن خود را دریافت می کند

precisely when it needs them.

درست وقتی که به آن نیاز دارد.

Blood is both a collective and individual form of transportation.

خون نوعی وسیله حمل و نقل عمومی و در عین حال شخصی است.

But for our cities,

ولی ما در شهرهای خود،

we've been stuck.

گرفتار شده ایم.

We've been stuck in an endless debate

گرفتار بحث بی پایان

between creating a car-centric society or extensive mass-transit systems.

بین ایجاد جامعه ماشین محور یا سامانه های گسترده نقلیه عمومی.

I think we should transcend this.

فکر می کنم باید این را رها کنیم.

I think we can create vehicles that combine the convenience of cars

فکر می کنم می توان وسیله ای ساخت که ترکیبی از راحتی ماشین

and the efficiencies of trains and buses.

و کارآمدی قطار و اتوبوس باشد.

Just imagine.

فقط تصور کنید.

You're comfortably sitting in a fast and smooth urban train,

درون یک قطار سریع و روان شهری راحت نشسته اید،

along with 1,200 passengers.

در کنار ١٢٠٠ مسافر.

The problem with urban trains

مشکل قطارهای شهری

is that sometimes you have to stop five, ten, fifteen times

این است که باید پنج، ده، پانزده بار متوقف شوید

before your final destination.

پیش از مقصد نهایی.

What if in this train you didn't have to stop?

اگر در این قطار مجبور نباشید توقف کنید، چه؟

In this train,

در این قطار،

wagons can detach dynamically while you're moving

واگن ها در حال حرکت جدا می شوند

and become express, driverless buses

و مانند یک قطار اکسپرس بدون راننده

that move on a secondary road network.

وارد مسیر دوم می شوند.

And so without a single stop,

پس بدون یک لحظه توقف،

nor a lengthy transfer,

یا طی مسیر طولانی تر،

you are now sitting in a bus that is headed toward your suburb.

حال شما در اتوبوسی نشسته اید که به سمت محله تان می رود.

And when you get close,

و وقتی نزدیک می شوید،

the section you're sitting in detaches

بخشی که نشسته اید جدا می شود

and self-drives you right to your doorstep.

و بدون راننده شما را درست تا آستانه در می رساند.

It is collective and individual at the same time.

این یک وسیله نقلیه عمومی و در عین حال شخصی است.

This could be one of the shared, modular, driverless vehicles of tomorrow.

این شاید یکی از وسایل نقلیه عمومی، با بخشهای جدا شدنی، و بی راننده فردا باشد.

Now ...

حال--

as if walking in a city buzzing with drones,

اگر قدم زدن در یک شهر پر از پهپاد،

flying taxis, modular buses and suspended magnetic pods

تاکسی پرنده، اتوبوس مدولار (دارای بخشهای جداشدنی) و ترن هوایی

was not exotic enough,

I think there is another force in action

فکر می کنم عامل دیگری در کار است

that will make urban traffic mesmerizing.

که ترافیک شهری را متحول خواهد کرد.

If you think about it,

اگر درباره اش فکر کنید،

the current generation of driverless cars is just trying to earn its way

نسل فعلی ماشین های بدون راننده تلاش می کند تا راه خود را باز کند

into a traffic grid made by and for humans.

در کلاف ترافیکی که توسط انسان و برای انسان ایجاد شده است.

They're trying to learn traffic rules, which is relatively simple,

این ماشین ها سعی می کنند قواعد ترافیک را که نسبتاً ساده است بیاموزند،

and coping with human unpredictability,

و با ذات پیش بینی ناپذیر انسان

which is more challenging.

که چالش بزرگتری است سازگار شوند.

But what would happen when whole cities become driverless?

اما وقتی همه شهرها بدون راننده شوند چه رخ خواهد داد؟

Would we need traffic lights?

آیا به چراغ راهنمایی نیاز خواهیم داشت؟

Would we need lanes?

آیا به خط کشی نیاز خواهیم داشت؟

How about speed limits?

محدودیت سرعت چه؟

Red blood cells are not flowing in lanes.

گلبول های قرمز در میان خطوط حرکت نمی کنند.

They never stop at red lights.

هرگز در چراغ قرمز نمی ایستند.

In the first driverless cities,

در اولین شهرهای بدون راننده،

you would have no red lights and no lanes.

خبر از هیچ چراغ قرمز یا خطی نخواهد بود.

And when all the cars are driverless and connected,

و وقتی همه ماشین ها بدون راننده و متصل شوند،

everything is predictable and reaction time, minimum.

همه چیز قابل پیش بینی است و زمان واکنش حداقل است.

They can drive much faster

می توانند بسیار سریع تر برانند

and can take any rational initiative that can speed them up

و دست به هر ابتکار منطقی بزنند برای افزایش سرعت خود

or the cars around them.

یا ماشین های اطراف.

So instead of rigid traffic rules,

پس به جای قوانین ترافیکی سفت و سخت،

flow will be regulated

جریان توسط

by a mesh of dynamic and constantly self-improving algorithms.

شبکه ای از الگوریتم های پویا تنظیم می شود که پیوسته در حال ارتقای خود است.

The result: a strange traffic

نتیجه: ترافیک عجیبی

that mixes the fast and smooth rigor of German autobahns

که ترکیبی از نظم سریع و نرم اتوبان های آلمان

and the creative vitality of the intersections of Mumbai.

و نشاط خلاق تقاطع های بمبئی است.

(Laughter)

(خنده)

Traffic will be functionally exuberant.

عملکرد ترافیک بهبود خواهد یافت.

It will be liquid like our blood.

مثل خون ما سیال خواهد بود.

And by a strange paradox,

و به طور متناقض و عجیب،

the more robotized our traffic grid will be,

هر چه ترافیک روباتیک تر شود،

the more organic and alive its movement will feel.

حرکت آن طبیعی‌تر و زنده تر حس خواهد شد.

So yes,

پس بله،

biology has all the attributes of a transportation genius today.

امروز زیست شناسی تمام شاخص های حمل و نقل نبوغ آمیز را دارد.

But this process has taken billions of years,

اما این فرآیند میلیاردها سال طول کشیده،

and went through all sorts of iterations and mutations.

و دستخوش انواع تکرار و جهش شده است.

We can't wait billions of years to evolve our transportation system.

ما برای ارتقای سامانه ترابری خود نمی توانیم میلیاردها سال منتظر بمانیم.

We now have the dreams,

ما هم اکنون رؤیاها،

the concepts

ایده ها

and the technology

و فناوری خود را داریم

to create 3-D transportation networks,

تا شبکه‌های نقلیه سه بعدی ایجاد کنیم،

invent new vehicles

وسایل نقلیه جدید اختراع کنیم

and change the flow in our cities.

و جریان را در شهرهای خود تغییردهیم

Let's do it.

بیایید این کار را بکنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)