An Art Made of Trust, Vulnerability and Connection | Marina Abramović | TED Talks

Translator: Teerachart Prasert Reviewer: Phanlaphat Saemavattanagit

Now...

เอาล่ะค่ะ

let's go back in time.

เรามาย้อนเวลากันดีกว่า

It's 1974.

ในปี ค.ศ. 1974

There is the gallery somewhere

ในแกลลอรี่ที่ไหนสักแห่ง

in the world,

บนโลกใบนี้

and there is a young girl, age 23,

มีเด็กสาวคนหนึ่ง อายุ 23 ปี

standing in the middle of the space.

ยืนอยู่กลางพื้นที่ว่าง

In the front of her is a table.

ข้างหน้าเธอ เป็นโต๊ะตัวหนึ่ง

On the table there are 76 objects

บนโต๊ะ มีสิ่งของ 76 อย่าง

for pleasure and for pain.

ที่ให้ทั้งความสุข และความเจ็บปวด

Some of the objects are

ของบางชิ้น

a glass of water, a coat, a shoe, a rose.

เป็นแก้วน้ำ เสื้อโค้ต รองเท้า ดอกกุหลาบ

But also the knife, the razor blade, the hammer

แต่บางชิ้น เป็นมีด ใบมีดโกนหนวด ค้อน

and the pistol with one bullet.

และปืนพกพร้อมกระสุนหนึ่งนัด

There are instructions which say,

มีป้ายเขียนไว้

"I'm an object.

"ฉันเป็นสิ่งของ

You can use everything on the table on me.

คุณใช้ของทุกสิ่งบนโต๊ะทำอะไรฉันก็ได้

I'm taking all responsibility -- even killing me.

ฉันพร้อมรับผลทุกอย่าง -- แม้แต่ฆ่าฉัน

And the time is six hours."

คุณมีเวลาหกชั่วโมง"

The beginning of this performance was easy.

งานแสดงนี้เริ่มต้น อย่างเรียบง่าย

People would give me the glass of water to drink,

มีคนดูยื่นแก้วน้ำให้ดิฉันดื่ม

they'd give me the rose.

บ้างก็ให้ดอกกุหลาบ

But very soon after,

แต่ผ่านไปไม่นาน

there was a man who took the scissors and cut my clothes,

ก็มีผู้ชายใช้กรรไกรตัดเสื้อผ้าของดิฉัน

and then they took the thorns of the rose and stuck them in my stomach.

มีคนเด็ดหนามกุหลาบ เอามาทิ่มท้องของดิฉัน

Somebody took the razor blade and cut my neck and drank the blood,

บางคนหยิบใบมีดโกน เอามาเฉือนคอ แล้วดื่มเลือดดิฉัน

and I still have the scar.

จนทุกวันนี้ แผลเป็นก็ยังอยู่

The women would tell the men what to do.

พวกผู้หญิง จะคอยบอกให้ผู้ชาย ทำตามต้องการ

And the men didn't rape me because it was just a normal opening,

ไม่มีผู้ชายคนไหนข่มขืนดิฉัน เพราะที่นี่เปิดโล่ง

and it was all public,

และเป็นที่สาธารณะ

and they were with their wives.

และแต่ละคน ก็มีภรรยามาด้วย

They carried me around and put me on the table,

พวกเขาหิ้วตัวฉันไปมา วางฉันบนโต๊ะ

and put the knife between my legs.

แล้วปักมีดตรงหว่างขาดิฉัน

And somebody took the pistol and bullet and put it against my temple.

ใครบางคนหยิบปืนพก กับกระสุน แล้วเล็งใส่กระหม่อมของดิฉัน

And another person took the pistol and they started a fight.

อีกคนพยายามแย่งปืน จนทะเลาะวิวาทกัน

And after six hours were finished,

พอหมดเวลาหกชั่วโมง

I...

ดิฉัน...

started walking towards the public.

ก็ออกเดินเข้าหาคนดู

I was a mess.

ด้วยสภาพเละเทะ

I was half-naked, I was full of blood and tears were running down my face.

ร่างเปลือยครึ่งตัว ชุ่มโชกด้วยเลือด น้ำตาไหลอาบใบหน้า

And everybody escaped, they just ran away.

ทุกคนวิ่งหนึ วิ่งหนีกันอย่างเดียว

They could not confront myself, with myself as a normal human being.

พวกเขาทนเผชิญหน้าดิฉันไม่ได้ เมื่อดิฉัน กลับมาเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง

And then --

หลังจากนั้น

what happened

สิ่งที่เกิดขึ้นคือ

is I went to the hotel, it was at two in the morning.

ดิฉันเข้าพักที่โรงแรม ตอนนั้น เป็นเวลาตีสองตอนเช้ามืด

And

แล้ว

I looked at myself in the mirror,

ฉันก็มองตัวเองในกระจก

and I had a piece of gray hair.

ฉันมีเส้นผมสีเทากระจุกนึง

Alright --

เอาล่ะ --

please take off your blindfolds.

โปรดถอดผ้าปิดตาออกค่ะ

Welcome to the performance world.

ยินดีต้อนรับ เข้าสู่โลกของศิลปะแสดงสด

First of all, let's explain what the performance is.

ก่อนอื่นเลย มาดูกันดีกว่าว่า อะไรคือ ศิลปะแสดงสด

So many artists, so many different explanations,

ศิลปินหลายคน ให้คำอธิบายหลากหลายกันไป

but my explanation for performance is very simple.

แต่สำหรับฉัน มีคำอธิบายที่เรียบง่ายมาก

Performance is a mental and physical construction

ศิลปะแสดงสด เป็นสิ่งรังสรรค์ทางจิตใจและร่างกาย

that the performer makes in a specific time

ที่ศิลปินผู้แสดงสร้างขึ้น ณ ช่วงเวลาหนึ่ง

in a space in front of an audience

ณ พื้นที่หนึ่ง ต่อหน้าผู้ชม

and then energy dialogue happens.

ทำให้เกิดการเปลี่ยนถ่ายพลังงานขึ้น

The audience and the performer make the piece together.

ทั้งผู้ชมและผู้แสดง ต่างสร้างผลงานด้วยกัน

And the difference between performance and theater is huge.

ศิลปะแสดงสด แตกต่างจากการละครอย่างมาก

In the theater, the knife is not a knife

ในการละคร มีดไม่ใช่ของจริง

and the blood is just ketchup.

และเลือดเป็นเพียงซอสมะเขือเทศ

In the performance, the blood is the material,

ในศิลปะแสดงสด เลือด คือ ชิ้นงาน

and the razor blade or knife is the tool.

และใบมีดโกน คือเครื่องมือที่ใช้สร้าง

It's all about being there in the real time,

มันคือ การได้อยู่ ณ ที่ตรงนั้น ในเวลาที่เกิดขึ้นจริง

and you can't rehearse performance,

ศิลปะแสดงสด ไม่สามารถซักซ้อมได้

because you can't do many of these types of things twice -- ever.

เพราะคุณไม่สามารถทำอะไรแบบนี้ ซ้ำสองได้ -- เป็นอันขาด

Which is very important, the performance is --

ซึ่งเป็นเรื่องสำคัญมาก เพราะศิลปะแสดงสด --

you know, all human beings are always afraid of very simple things.

มนุษย์ทุกคน ล้วนหวาดกลัว สิ่งต่างๆ ที่เรียบง่ายอย่างยิ่ง

We're afraid of suffering, we're afraid of pain,

เรากลัวความทรมาน เรากลัวความเจ็บปวด

we're afraid of mortality.

เรากลัวความตาย

So what I'm doing --

สิ่งที่ดิฉันทำ ---

I'm staging these kinds of fears in front of the audience.

ก็คือการจับเอาความกลัวเหล่านั้น มาจัดแสดงต่อหน้าผู้ชม

I'm using your energy,

ดิฉันใช้พลังงานของคุณ

and with this energy I can go and push my body as far as I can.

และด้วยพลังงานนี้ ดิฉันสั่งการร่างกายตามที่ฉันต้องการ

And then I liberate myself from these fears.

ปลดตัวเองให้เป็นอิสระ จากความกลัวเหล่านั้น

And I'm your mirror.

กลายเป็นภาพสะท้อนของคุณ

If I can do this for myself, you can do it for you.

หากดิฉันทำสิ่งนี้กับตัวเองได้ คุณก็ทำกับตัวเองได้เช่นกัน

After Belgrade, where I was born,

ดิฉันย้ายจากบ้านเกิด ที่เบลเกรด (Belgrade)

I went to Amsterdam.

ไปอยู่ที่อัมสเตอร์ดัม

And you know, I've been doing performances

และเป็นศิลปินแสดงสด

since the last 40 years.

มานาน 40 ปี

And here I met Ulay,

ณ ที่นี่ ฉันได้พบ อูลาย (Ulay)

and he was the person I actually fell in love with.

เขาเป็นคนที่ฉัน ตกหลุมรักด้วย

And we made, for 12 years, performances together.

เป็นเวลา 12 ปี ที่เราสร้างงานด้วยกัน

You know the knife and the pistols and the bullets,

จากมีด ปืนพก และกระสุน

I exchange into love and trust.

ฉันแลกเปลี่ยนมัน เป็นความรัก และเชื่อใจ

So to do this kind work you have to trust the person completely

การสร้างงานแบบนี้ คุณต้องเชื่อใจอีกคนอย่างไม่กังขา

because this arrow is pointing to my heart.

เพราะลูกศรที่คุณเห็นนี้ มันเล็งไปที่หัวใจฉัน

So, heart beating and adrenaline is rushing and so on,

หัวใจที่เต้นเร่า อดรีนาลีนที่สูบฉีด และอื่นๆ

is about trust, is about total trust to another human being.

มันคือความเชื่อใจ อย่างไร้ข้อกังขา ในตัวมนุษย์อีกคน

Our relationship was 12 years,

ความสัมพันธ์ของเรา ยาวนาน 12 ปี

and we worked on so many subjects, both male and female energy.

เราสร้างงานด้วยกันหลายชิ้น มีพลังงาน ของทั้งชายและหญิง

And as every relationship comes to an end, ours went too.

เฉกเช่นที่ทุกความสัมพันธ์ถึงจุดจบ วันของเราก็มาถึง

We didn't make phone calls like normal human beings do

เราไม่ได้ทำอย่างคนทั่วไป ที่โทรศัพท์หากัน

and say, you know, "This is over."

แล้วบอก "เราเลิกกันนะ"

We walked the Great Wall of China to say goodbye.

เราไปเดินที่กำแพงเมืองจีน เพื่อกล่าวคำอำลา

I started at the Yellow Sea, and he started from the Gobi Desert.

ดิฉันเริ่มที่ฝั่งทะเลเหลือง ส่วนเขาเริ่มที่ฝั่งทะเลทรายโกบี

We walked, each of us, three months,

เราทั้งสอง เดินกันสามเดือน

two and a half thousand kilometers.

ระยะทาง 2,500 กม.

It was the mountains, it was difficult.

ผ่านภูเขา ที่เดินยากลำบาก

It was climbing, it was ruins.

ต้องปีนป่าย ฝ่าซากปรักหักพัง

It was, you know, going through the 12 Chinese provinces,

เป็นการเดิน ผ่าน 12 มณฑลของประเทศจีน

this was before China was open in '87.

ในช่วงก่อนจีนเปิดประเทศในปี 87

And we succeeded to meet in the middle

เราทำสำเร็จ ได้เจอกันที่ตรงกลาง

to say goodbye.

เพื่อกล่าวคำอำลา

And then our relationship stopped.

แล้วความสัมพันธ์ของเราก็จบลง

And now, it completely changed how I see the public.

ตอนนี้ งานชิ้นนั้นเปลี่ยนมุมมอง ที่ฉันมีต่อสาธารณชนอย่างสิ้นเชิง

And one very important piece I made in those days

งานชิ้นสำคัญมากชิ้นหนึ่ง ที่ดิฉันสร้างในช่วงนั้น

was "Balkan Baroque."

คือ "บัลข่าน บาโร้ค" (Balkan Baroque)

And this was the time of the Balkan Wars,

ช่วงนั้น เกิดสงครามคาบสมุทรบัลข่าน (ฺBalkan Wars)

and I wanted to create some very strong, charismatic image,

ดิฉันอยากสร้างภาพ ที่มีพลังและอานุภาพดึงดูด

something that could serve for any war at any time,

ภาพที่ใช้ได้กับทุกสงคราม ไม่ว่าจะยุคสมัยใด

because the Balkan Wars are now finished, but there's always some war, somewhere.

เพราะแม้สงครามบัลข่านจะจบไปแล้ว ก็ยังมีสงครามอื่นอีก ไม่ที่ใดก็ที่หนึ่ง

So here I am washing

ฉันล้างกระดูกวัว

two and a half thousand dead, big, bloody cow bones.

กระดูกวัวตายชิ้นใหญ่โชกเลือด 2,500 ชิ้น

You can't wash the blood, you never can wash shame off the wars.

คุณไม่อาจล้างเลือดออกได้ เฉกเช่นที่ไม่อาจล้างความละอายออกจากสงคราม

So I'm washing this six hours, six days, and wars are coming off these bones,

ฉันล้างขาวัววันละหกชั่วโมง นานหกวัน กระดูกเหล่านี้ กลายเป็นภาพแทนสงคราม

and becoming possible -- an unbearable smell.

กลายเป็นกลิ่นสาบเหม็น ยากเกินทานทน

But then something stays in the memory.

งานบางชิ้น ก็ติดตรึงในความทรงจำ

I want to show you the one who really changed my life,

ดิฉันอยากเล่าถึงงานที่เปลี่ยนชีวิต ของดิฉันอย่างแท้จริง

and this was the performance in MoMa, which I just recently made.

นี่คืองานที่ดิฉันจัดแสดงที่ โมม่า (MoMa) เมื่อไม่นานมานี้

This performance -- when I said to the curator,

งานชิ้นนี้ -- ตอนที่ดิฉันบอกภัณฑารักษ์ว่า

"I'm just going to sit at the chair,

"ดิฉันจะแค่นั่งเก้าอี้

and there will be an empty chair at the front,

ข้างหน้าดิฉัน จะวางเก้าอี้เปล่าไว้

and anybody from the public can come and sit as long as they want."

ใครอยากมานั่งก็ได้ นั่งได้นานไม่จำกัดเวลา"

The curator said to me,

คุณภัณฑารักษ์บอกดิฉันว่า

"That's ridiculous, you know, this is New York,

"ตลกแล้วคุณ คุณก็รู้ ที่นี่นิวยอร์กนะ

this chair will be empty,

ไม่มีใครมานั่งแน่

nobody has time to sit in front of you."

ใครมันจะมีเวลามานั่งกับคุณล่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But I sit for three months.

ฉันมานั่งอยู่สามเดือน

And I sit everyday, eight hours --

นั่งทุกวัน วันละแปดชั่วโมง --

the opening of the museum --

ตามเวลาโมม่าเปิดทำการ --

and 10 hours on Friday when the museum is open 10 hours,

วันศุกร์นั่ง 10 ชม. เพราะวันนั้น พิพิธภัณฑ์เปิด 10 ชม.

and I never move.

นั่งไม่ขยับเขยื้อน

And I removed the table and I'm still sitting,

จากนั้น ฉันก็เอาโต๊ะออก แต่ก็ยังนั่งอย่างเดียว

and this changed everything.

งานชิ้นนี้ เปลี่ยนแปลงทุกๆ อย่าง

This performance, maybe 10 or 15 years ago --

งานชิ้นนี้ ถ้าแสดงสัก 10 หรือ 15 ปีก่อน --

nothing would have happened.

คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น

But the need of people to actually experience something different,

แต่ตอนนี้ ผู้ชมต้องการสัมผัส ประสบการณ์ที่แปลกใหม่อย่างแท้จริง

the public was not anymore the group --

สาธารณชน ไม่ใช่แค่กลุ่มคนอีกต่อไป --

relation was one to one.

ต่างคน ก็มีปฏิกิริยาต่างกัน

I was watching these people, they would come and sit in front of me,

ฉันเฝ้าดูผู้ชมมากมาย ยืนเข้าคิวเพื่อมานั่งหน้าดิฉัน

but they would have to wait for hours and hours and hours

พวกเขาต้องรอ เป็นชั่วโมง ชั่วโมง ชั่วโมง

to get to this position,

กว่าจะถึงคิวตัวเอง

and finally, they sit.

แล้วสุดท้าย ถึงจะได้นั่ง

And what happened?

ทีนี้ เกิดอะไรขึ้นคะ?

They are observed by the other people,

คนที่นั่งถูกจับจ้องโดยคนอื่น

they're photographed, they're filmed by the camera,

พวกเขาถูกถ่ายภาพ พวกเขาถูกอัดคลิป

they're observed by me

พวกเขาถูกจับจ้องโดยดิฉัน

and they have nowhere to escape except in themselves.

โดยที่พวกเขาเองก็ไม่มีที่อื่นให้หลบหนี นอกจากหลบซ่อนในตนเองเสีย

And that makes a difference.

นี่เอง คือความแปลกใหม่

There was so much pain and loneliness,

คุณจะเห็นความเจ็บปวด และเปลี่ยวเหงา

there's so much incredible things when you look in somebody else's eyes,

คุณจะเห็นสิ่งเหลือเชื่อมากมาย เมื่อจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคนอื่น

because in the gaze with that total stranger,

เพราะในสายตาที่จับจ้อง คนแปลกหน้าคนนั้น

that you never even say one word -- everything happened.

ที่คุณไม่ได้คุยด้วยเลยแม้คำเดียว -- คือช่วงที่ทุกสิ่งได้เกิดขึ้น

And I understood when I stood up from that chair after three months,

ดิฉันได้เข้าใจเมื่อลุกขึ้นยืน จากเก้าอี้ตัวนั้นหลังผ่านไป 3 เดือน

I am not the same anymore.

ว่าดิฉัน ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป

And I understood that I have a very strong mission,

ดิฉันได้เข้าใจว่า ดิฉันมีภารกิจสำคัญ

that I have to communicate this experience

ในการสื่อสารประสบการณ์นี้

to everybody.

ให้ทุกคนได้รับทราบ

And this is how, for me, was born the idea

และนี่เอง ที่ทำให้ดิฉันเกิดความคิด

to have an institute of immaterial performing arts.

อยากก่อตั้งสถาบันศิลปะแสดงสดนามธรรม

Because thinking about immateriality,

เพราะพอคิดถึงความเป็นนามธรรม

performance is time-based art.

การแสดงสด เป็นศิลปะ ที่ขึ้นกับเวลา

It's not like a painting.

ซึ่งไม่เหมือนการวาดรูป

You have the painting on the wall, the next day it's there.

รูปวาดนั้น ถ้าแขวนอยู่บนกำแพง วันต่อมามันก็ยังอยู่อย่างนั้น

Performance, if you are missing it, you only have the memory,

การแสดงสดนั้น ถ้าคุณไม่ได้ชมเองแล้ว คุณก็จะรับรู้ได้แค่ความทรงจำ

or the story of somebody else telling you,

หรือเรื่องเล่าที่คนอื่นบอกต่อมาอีกที

but you actually missed the whole thing.

คุณไม่ได้สัมผัสความสดของการแสดง

So you have to be there.

คุณต้องไปดูเองกับตัว

And in my point, if you talk about immaterial art,

ในความเห็นของฉัน -- ถ้าพูดถึงศิลปะนามธรรมแล้ว

music is the highest -- absolutely highest art of all,

ศิลปะที่สูงส่งที่สุด -- คือ ดนตรี

because it's the most immaterial.

เพราะมันมีความเป็นนามธรรมที่สุด

And then after this is performance, and then everything else.

รองลงมา คือการแสดงสด ถัดมา ก็เป็นที่เหลือทุกอย่าง

That's my subjective way.

อันนี้ เป็นความเห็นดิฉันนะคะ

This institute is going to happen in Hudson, upstate New York,

สถาบันจะจัดตั้งขึ้น ที่ย่านฮัดสัน ตอนเหนือขิงนิวยอร์ก

and we are trying to build with Rem Koolhaas, an idea.

พวกเราพยายามสร้างไอเดีย ร่วมกับเร็ม คูลฮาสส์ (Rem Koolhaas)

And it's very simple.

เป็นไอเดียที่เรียบง่ายมาก

If you want to get experience, you have to give me your time.

ถ้าคุณอยากได้สัมผัสประสบการณ์ คุณก็ต้องสละเวลาให้ดิฉัน

You have to sign the contract before you enter the building,

คุณจะต้องเซ็นสัญญา ก่อนจะเดินเข้าสถาบัน

that you will spend there a full six hours,

เสร็จแล้ว คุณต้องอยู่ที่นั่น หกชั่วโมงเต็ม

you have to give me your word of honor.

คุณต้องให้คำมั่นสัญญาของคุณ

It's something so old-fashioned,

ฟังดูคร่ำครึ

but if you don't respect your own word of honor and you leave before --

แต่ถ้าคุณไม่ให้เกียรติสัญญาของตัวเอง แล้วกลับออกไปก่อน --

that's not my problem.

ก็เป็นเรื่องของคุณ

But it's six hours, the experience.

ประสบการณ์นี้ ใช้เวลาหกชั่วโมง

And then after you finish, you get a certificate of accomplishment,

เมื่อเสร็จเรื่องแล้ว คุณจะได้รับประกาศนียบัตร

so get home and frame it if you want.

เอากลับบ้าน ใส่กรอบโชว์ได้เลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

This is orientation hall.

นี่เป็นห้องบรรยายข้อมูล

The public comes in, and the first thing you have to do is dress in lab coats.

ให้ผู้เข้าร่วมเข้ามา แล้วให่ใส่ เสื้อคลุมห้องทดลองก่อนเป็นอย่างแรก

It's this importance

เพื่อเน้นย้ำว่า

of stepping from being just a viewer into experimenter.

คุณกำลังเปลี่ยนสภาพ จากแค่ผู้ชม กลายเป็นผู้ทดลอง

And then you go to the lockers

จากนั้น ก็ไปที่ตู้ล็อคเกอร์

and you put your watch, your iPhone, your iPod, your computer

เก็บของใส่ตู้ ทั้งนาฬิกา ไอโฟน ไอพ็อด คอมพิวเตอร์

and everything digital, electronic.

และทุกอย่างที่เป็นดิจิต้อล หรือใช้ไฟฟ้า

And you are getting free time for yourself for the first time.

แล้วคุณจะได้มีเวลาว่าง สำหรับตัวคุณเองโดยเฉพาะ เป็นครั้งแรก

Because there is nothing wrong with technology,

ไม่ใช่ว่าเทคโนโลยีนั้น มันไม่ดีนะคะ

our approach to technology is wrong.

แต่วิธีการใช้เทคโนโลยีของเราต่างหาก ที่ผิด

We are losing the time we have for ourselves.

มันทำให้เราเสียเวลามากมาย ที่เราควรสงวนไว้ให้ตนเอง

This is an institute to actually give you back this time.

สถาบันแห่งนี้ ต้องการคืนเวลา เหล่านี้ให้คุณอย่างแท้จริง

So what you do here,

สิ่งที่คุณทำที่นี่คือ

first you start slow walking, you start slowing down.

เริ่มแรก คุณจะได้เดินช้าๆ ตัวคุณจะช้าลง

You're going back to simplicity.

คุณจะได้คืนตัวสู่ความเรียบง่าย

After slow walking, you're going to learn how to drink water --

หลังเดินช้าๆ คุณจะได้เรียน วิธีการดื่มน้ำ

very simple, drinking water for maybe half an hour.

เรียบง่ายมาก แค่ดื่มน้ำ ประมาณสักครึ่งชั่วโมง

After this, you're going to the magnet chamber,

หลังจากนี้ คุณจะได้เข้า ห้องแม่เหล็ก

where you're going to create some magnet streams on your body.

ที่ซึ่งคุณจะได้สร้างกระแสแม่เหล็ก บนร่างกายคูณ

Then after this, you go to crystal chamber.

เสร็จแล้ว ก็เข้าห้องผลึกแก้ว

After crystal chamber, you go to eye-gazing chamber,

หลังเข้าห้องผลึกแก้ว ก็เป็นห้องนั่งจ้องตา

after eye-gazing chamber, you go to a chamber where you are lying down.

หลังจากห้องนั่งจ้องตา จะเป็นห้องที่ให้คุณได้ทอดกายนอน

So it's the three basic positions of the human body,

เหล่านี้คือท่วงท่าพื้นฐาน สามอย่าง ของร่างกายมนุษย์

sitting, standing and lying.

การนั่ง การยืน และการนอน

And slow walking.

และการเดินช้าๆ

And there is a sound chamber.

แล้วก็มีห้องเสียงอีกห้องนึง

And then after you've seen all of this,

หลังจากคุณได้เห็นทั้งหมดนี้

and prepared yourself mentally and physically,

และได้เตรียมตนเอง ทั้งทางจิตใจและร่างกาย

then you are ready to see something with a long duration,

คุณก็พร้อมจะรับชม งานที่ใช้เวลาแสดงยาวนาน

like in immaterial art.

อย่างศิลปะนามธรรมแล้ว

It can be music, it can be opera, it can be a theater piece,

อาจเป็นดนตรี โอเปร่า หรือละครสักเรื่อง

it can be film, it can be video dance.

อาจเป็นภาพยนตร์ หรือวิดีโอการเต้น

You go to the long duration chairs because now you are comfortable.

คุณจะได้ไปที่เก้าอี้สำหรับนั่งนาน เพราะตอนนี้ คุณจะสบายตัวแล้ว

In the long duration chairs,

ที่เก้าอี้นั่งนาน

you're transported to the big place where you're going to see the work.

เราจะเคลื่อนคุณไปห้องใหญ่ ให้คุณได้รับชมงานแสดง

And if you fall asleep,

แล้วถ้าคุณเกิดผลอยหลับ

which is very possible because it's been a long day,

ซึ่งก็เป็นไปได้มาก เพราะทั้งวัน ก็เหนื่อยมาเยอะแล้ว

you're going to be transported to the parking lot.

เราจะย้ายคุณไปนอนที่ลานจอดเก้าอี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And you know, sleeping is very important.

การนอนนั้นสำคัญมาก

In sleeping, you're still receiving art.

ในยามหลับ คุณยังคงรับรู้ศิลปะได้

So in the parking lot you stay for a certain amount of time,

ตรงลานจอดเก้าอี้นี้ คุณก็จะได้นอนหลับสักพักหนึ่ง

and then after this you just, you know, go back,

พอนอนเสร็จ คุณก็กลับเข้าไปใหม่

you see more of the things you like to see

อยากดูอะไรก็ดูต่อ

or go home with your certificate.

หรือไม่ก็รับประกาศนียบัตรแล้วกลับบ้าน

So this institute right now is virtual.

ตอนนี้ สถาบันนี้ยังเป็นแค่ภาพร่าง

Right now, I am just making my institute in Brazil,

ดิฉันกำลังดำเนินงาน สร้างสถาบันนี้ ในบราซิล

then it's going to be in Australia,

จากนั้น ดิฉันจะสร้างที่ออสเตรเลีย

then it's coming here, to Canada and everywhere.

จากนั้น ก็มาที่สหรัฐฯ ไปแคนาดา แล้วก็ทื่อื่นทุกที่

And this is to experience a kind of simple method,

ยังมีอีกวิธีการเรียบๆ

how you go back to simplicity in your own life.

สำหรับการหวนคืน สู่ความเรียบง่ายของชีวิต

Counting rice will be another thing.

นั่นคือ การนั่งนับเมล็ดข้าว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

You know, if you count rice you can make life, too.

ถ้าคุณนั่งนับข้าวได้ คุณก็จะจัดการชีวิตคุณได้ด้วย

How to count rice for six hours?

จะนั่งนับข้าวนานหกชั่วโมงได้อย่างไร?

It's incredibly important.

นี่เป็นเรื่องสำคัญมาก

You know, you go through this whole range of being bored, being angry,

คุณจะต้องผจญอารมณ์ทุกรูปแบบ ทั้งเบื่อหน่าย ทั้งหงุดหงิด

being completely frustrated, not finishing the amount of rice you're counting.

อารมณ์เสีย เพราะนับข้าวที่มีอยู่ ไม่เสร็จเสียที

And then this unbelievable amount of peace you get

แล้วจากนั้น คุณจะรู้สึกสงบ อย่างไม่น่าเชื่อ

when satisfying work is finished --

เมื่อทำงานที่น่าพอใจแล้วเสร็จลุล่วง --

or counting sand in the desert.

หรือหลังนั่งนับเม็ดทรายในทะเลทรายได้

Or having the sound-isolated situation --

หรือจากการได้อยู่แบบตัดขาดจากเสียง

that you have headphones, that you don't hear anything,

คุณจะได้ครอบหูฟัง ไม่ให้คุณได้ยินเสียงใดๆ

and you're just there together without sound,

แล้วก็ยืนอยู่อย่างนั้น ยินด้วยกันในความเงียบ

with the people experiencing silence, just the simple silence.

ในกลุ่มคนที่สัมผัสความเงียบเหมือนๆ กัน แค่ความเงียบเท่านั้น

We are always doing things we like in our life.

ในชีวิตของเรา เราล้วนแต่ทำสิ่งที่เราชื่นชอบ

And this is why you're not changing.

ซึ่งทำให้เราไม่มีการเปลี่ยนแปลง

You do things in life --

การทำสิ่งต่างๆ ในชีวิต --

it's just nothing happens if you always do things the same way.

จะไม่มีสิ่งใหม่ๆ เกิดขึ้น ถ้าคุณเอาแต่ทำอะไรด้วยวิธีเดิมๆ

But my method is to do things I'm afraid of, the things I fear,

แต่วิธีของฉัน คือการทำสิ่งที่ฉันหวาดกลัว

the things I don't know,

สิ่งที่ฉันไม่รู้จัก

to go to territory that nobody's ever been.

บุกเบิกพื้นที่ที่ยังไม่เคยมีใครไป

And then also to include the failure.

แล้วก็รู้จักยอมรับความล้มเหลว

I think failure is important

ดิฉันคิดว่า ความล้มเหลวเป็นสิ่งสำคัญ

because if you go, if you experiment, you can fail.

เพราะถ้าคุณทำสิ่งใหม่ๆ ถ้าคุณทดลอง คุณอาจล้มเหลวได้

If you don't go into that area and you don't fail,

แต่ถ้าคุณไม่ทดลอง และไม่ล้มเหลวเลย

you are actually repeating yourself over and over again.

ก็เท่ากับว่า คุณกำลังทำอะไร แบบที่เคยทำ ซ้ำเดิมๆ

And I think that human beings right now need a change,

ดิฉันเชื่อว่า ตอนนี้ เรามนุษย์ ต้องมีการเปลี่ยนแปลง

and the only change to be made is a personal level change.

อย่างเดียวที่ต้องเปลี่ยนแปลง คือความเปลี่ยนแปลงระดับตัวบุคคล

You have to make the change on yourself.

คุณต้องเปลี่ยนแปลงตัวคุณเอง

Because the only way to change consciousness

เพราะวิธีเดียว ที่จะเปลี่ยนจิตสำนึก

and to change the world around us,

และเปลี่ยนโลกรอบตัวเรา

is to start with yourself.

คือการเริ่มต้นจากตัวเราเอง

It's so easy to criticize how it's different,

การวิจารณ์นั้น เป็นเรื่องง่าย ว่าอะไรผิดแปลก

the things in the world and they're not right,

วิจารณ์สิ่งต่างๆ ในโลก ว่าเรื่องนั้นมันไม่ถูก

and the governments are corrupted and there's hunger in the world

ว่ารัฐบาลฉ้อโกง ว่าโลกกำลังอดอยาก

and there's wars -- the killing.

ว่าโลกมีแต่สงคราม -- มีแต่คนฆ่ากัน

But what we do on the personal level --

แต่ในระดับตัวบุคคลนั้น เราทำอะไรบ้างล่ะ --

what is our contribution to this whole thing?

เรามีส่วนเกี่ยวข้องอย่างไร ต่อสิ่งต่างๆ ทั้งหลายนี้?

Can you turn to your neighbor, the one you don't know,

คุณผู้ฟังช่วยหันไปหาคนนั่งข้างๆ คนที่คุณไม่รู้จัก

and look at them for two full minutes in their eyes, right now?

แล้วมองพวกเขา 2 นาทีเต็มๆ จ้องเข้าไปในดวงตา ตอนนี้เลยค่ะ

(Chatter)

(เสียงคุย)

I'm asking two minutes of your time, that's so little.

ดิฉันขอแค่ 2 นาทีค่ะ สั้นมากๆ

Breathe slowly, don't try to blink, don't be self-conscious.

หายใจช้าๆ พยายามอย่ากะพริบตา ปล่อยความคิดให้ว่างเปล่า

Be relaxed.

ผ่อนคลาย

And just look a complete stranger in your eyes, in his eyes.

แล้วแค่จ้องมองคนแปลกหน้า ในดวงตาคุณ ในดวงตาเขา

(Silence)

(เสียงเงียบ)

Thank you for trusting me.

ขอบคุณที่เชื่อใจดิฉันค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Chris Anderson: Thank you.

คริส แอนเดอร์สัน: ขอบคุณครับ

Thank you so much.

ขอบคุณมากครับ