An Art Made of Trust, Vulnerability and Connection | Marina Abramović | TED Talks

Translator: soheila Jafari Reviewer: Ali Hosseini

Now...

حالا...

let's go back in time.

بگذارید برگردیم به عقب.

It's 1974.

سال ۱۹۷۴.

There is the gallery somewhere

نگارخانه‌ای در جایی در این

in the world,

جهان هست،

and there is a young girl, age 23,

و دختر جوان ۲۳ ساله‌ای

standing in the middle of the space.

در جایی در آن گالری ایستاده.

In the front of her is a table.

جلوی او میزی هست.

On the table there are 76 objects

بر روی میز ۷۶ شیء

for pleasure and for pain.

برای لذت و برای درد وجود دارد.

Some of the objects are

چیزهایی مانند

a glass of water, a coat, a shoe, a rose.

یک لیوان آب، یک کت، یک کفش، یک رُز.

But also the knife, the razor blade, the hammer

همچنین چاقو، تیغ صورت تراشی، چکش

and the pistol with one bullet.

و هفت تیری با یک گلوله نیز هست.

There are instructions which say,

به آنها گفته شده،

"I'm an object.

«من یک شی هستم.

You can use everything on the table on me.

شما می‌توانید از طرف من از هریک از اشیاء روی میز استفاده کنید

I'm taking all responsibility -- even killing me.

من تمامی مسئولیت‌ها را قبول می‌کنم-- حتی اگر شما مرا بکشید.

And the time is six hours."

و این برای مدت ۶ ساعت خواهد بود.»

The beginning of this performance was easy.

ابتدای این نمایش آسان بود.

People would give me the glass of water to drink,

افراد به من آب می‌دادند تا بخورم.

they'd give me the rose.

یا رُز را می‌دادند.

But very soon after,

ولی خیلی زود،

there was a man who took the scissors and cut my clothes,

مردی بود که قیچی را برداشت و لباس مرا قیچی کرد،

and then they took the thorns of the rose and stuck them in my stomach.

و سپس آنها خارهای رُز را برداشتند و آن را روی شکم من فرو کردند.

Somebody took the razor blade and cut my neck and drank the blood,

یک نفر تیع صورت‌تراشی را برداشت و گردن من را برید و خون نوشید،

and I still have the scar.

و هنوز اثر زخم را دارم.

The women would tell the men what to do.

زن ها به مردان می‌گویند که چه بکنند.

And the men didn't rape me because it was just a normal opening,

و مردان به من تجاوز نکردند زیرا این در محیط باز بود،

and it was all public,

و همه آن در انظار مردم بود،

and they were with their wives.

و آنها با همسران‌شان بودند.

They carried me around and put me on the table,

آنها مرا به اطراف کشیدند و مرا روی میز گذاشتند،

and put the knife between my legs.

و چاقو را در میان پاهای من قرار دادند.

And somebody took the pistol and bullet and put it against my temple.

یکی هفت تیر را روی شقیقه های من گذاشت.

And another person took the pistol and they started a fight.

و فرد دیگری هفت تیر را برداشت و شروع به دعوا کرد.

And after six hours were finished,

و بعد از شش ساعت وقتی تمام شد،

I...

من ...

started walking towards the public.

شروع کردم به طرف مردم رفتن.

I was a mess.

من آشفته و ژولیده بودم.

I was half-naked, I was full of blood and tears were running down my face.

نیمه برهنه، پر از خون و اشکی که بر صورت سرازیر بود.

And everybody escaped, they just ran away.

و همه فرار کردند، آنها فقط فرار کردند.

They could not confront myself, with myself as a normal human being.

آنها نمی‌توانستند به عنوان یک انسان طبیعی با من روبرو شوند.

And then --

و سپس ---

what happened

آنچه که اتفاق افتاد

is I went to the hotel, it was at two in the morning.

این بود که رفتم به هتل، ساعت ۲ بامداد بود.

And

و

I looked at myself in the mirror,

جلوی آینه به خودم نگاه کردم٬

and I had a piece of gray hair.

یک دسته موی سفید من شده بود.

Alright --

بسیار خوب--

please take off your blindfolds.

لطفا چشم بندهایتان را بردارید.

Welcome to the performance world.

به جهان نمایش خوش آمدید.

First of all, let's explain what the performance is.

قبل از هر چیز، بگذارید توضیح دهم که نمایش چیست.

So many artists, so many different explanations,

هنرمندان بسیار زیادی، معناهای بسیار متفاوتی از نمایش کرده‌اند،

but my explanation for performance is very simple.

اما معنای من خیلی ساده هست.

Performance is a mental and physical construction

نمایش ساختار ذهنی و جسمی است

that the performer makes in a specific time

که نمایشگر در زمان مشخصی

in a space in front of an audience

در جایی در مقابل تماشاگران می‌آفریند

and then energy dialogue happens.

و سپس گفتگوی انرژی اتفاق می‌افتد.

The audience and the performer make the piece together.

تماشاگر و نمایشگر با هم یک قطعه هنری را به نمایش در می‌آورند.

And the difference between performance and theater is huge.

و تفاوت بین نمایش و تئاتر بسیار بزرگ هست.

In the theater, the knife is not a knife

در تئاتر، چاقو واقعا چاقو نیست

and the blood is just ketchup.

و خون رب گوجه هست.

In the performance, the blood is the material,

در نمایش، خون، خون هست٬

and the razor blade or knife is the tool.

تیغ و چاقو ابزار هستند.

It's all about being there in the real time,

همه اینها در زمان واقعی صورت می‌گیرند،

and you can't rehearse performance,

و نمی‌توان نمایش را تمرین کرد،

because you can't do many of these types of things twice -- ever.

زیرا خیلی از این کارها را هرگز نمی‌توانی دوبار انجام دهی.

Which is very important, the performance is --

و این خیلی مهم هست نمایش ---

you know, all human beings are always afraid of very simple things.

می‌دانید، هم انسانها همواره از چیزهای بسیار ساده می‌هراسند.

We're afraid of suffering, we're afraid of pain,

ما از رنج ، از درد،

we're afraid of mortality.

از مرگ می‌هراسند.

So what I'm doing --

خُب کاری که من می کنم ...

I'm staging these kinds of fears in front of the audience.

این نوع هراس را به روی صحنه در مقابل تماشاگران می‌آورم.

I'm using your energy,

من از انرژی شما استفاده می‌کنم،

and with this energy I can go and push my body as far as I can.

و با این انرژی می‌توانم بدنم را تا جایی که می‌توانم به جلو بکشم.

And then I liberate myself from these fears.

و خودم را از این ترس و هراس آزاد کنم.

And I'm your mirror.

و من آینه شما هستم.

If I can do this for myself, you can do it for you.

اگر من بتوانم این کا را بکنم، شما هم می‌توانید.

After Belgrade, where I was born,

بعد از بلگراد که زادگاه من هست،

I went to Amsterdam.

من به آمستردام رفتم.

And you know, I've been doing performances

و می‌دانید، من از چهل سال پیش

since the last 40 years.

نمایش اجرا کرده‌ام.

And here I met Ulay,

در اینجا من الی را دیدم،

and he was the person I actually fell in love with.

او فردی بود که من عاشقش شدم.

And we made, for 12 years, performances together.

ما برای ۱۲ سال با هم نمایش اجرا کردیم.

You know the knife and the pistols and the bullets,

شما چاقو، هفت تیر و گلوله را می‌شناسید،

I exchange into love and trust.

من اینها را با عشق و اعتماد عوض کردم.

So to do this kind work you have to trust the person completely

خب برای اینکه اینکار را بکنی باسد به آن شخص کاملاً اعتماد کنی

because this arrow is pointing to my heart.

زیرا تیرِ کمان درست به قلب تو نشانه گرفته شده.

So, heart beating and adrenaline is rushing and so on,

خُب قلب می‌تپد و آدرنالین خون بالا می‌رود و خیلی چیزهای دیگه،

is about trust, is about total trust to another human being.

موضوع همه‌اش مربوط به اعتماد است، اعتماد کامل به انسان دیگر.

Our relationship was 12 years,

ارتباط ما ۱۲ سال طول کشید،

and we worked on so many subjects, both male and female energy.

و ما بر روی موضوعات زیادی کارکردیم، با انرژی هر دوی مونت و مذکر.

And as every relationship comes to an end, ours went too.

و از آنجایی که هر ارتباطی پایان می‌پذیرد، ارتباط ما هم پایان یافت.

We didn't make phone calls like normal human beings do

ما مانند سایر مردم به هم تلفن نکردیم و بگویم

and say, you know, "This is over."

ببین « تمام شد».

We walked the Great Wall of China to say goodbye.

ما روی دیوار چین برای خداحافظی راه رفتیم.

I started at the Yellow Sea, and he started from the Gobi Desert.

من از بخش رود زرد شروع کردم، و او از بیابان گبی شروع کرد.

We walked, each of us, three months,

هر یک ما ۲٫۵۰۰ کیلومتر،

two and a half thousand kilometers.

در مدت سه ماه راه رفتیم.

It was the mountains, it was difficult.

کوه بود، سختی بود،

It was climbing, it was ruins.

و دشوار بود

It was, you know, going through the 12 Chinese provinces,

مسیری از ۱۲ استان چین

this was before China was open in '87.

که قبل از سال ۱۹۸۷ که درهای چین باز شود بود.

And we succeeded to meet in the middle

ما موفق شدیم که در میان راه همدیگر را ملاقات

to say goodbye.

و خداحافظی کنیم

And then our relationship stopped.

و سپس ارتباط ما قطع شد.

And now, it completely changed how I see the public.

و اکنون نگاه من کاملا به همگان تغییر کرده است.

And one very important piece I made in those days

و یکی از مهم‌ترین چیزهایی که من در آنها روزها ساختم

was "Balkan Baroque."

"بالکان باروک" بود.

And this was the time of the Balkan Wars,

و این زمان جنگ‌های بالکان بود،

and I wanted to create some very strong, charismatic image,

من می‌خواستم یک تصویر کاریزماتیک و گیرنده خلق کنم،

something that could serve for any war at any time,

چیزی برای هر جنگی در هر زمانی،

because the Balkan Wars are now finished, but there's always some war, somewhere.

زیرا جنگ بالکان اکنون پایان یافته، اما همواره جنگی در جایی وجود دارد.

So here I am washing

در اینجا من ۲٫۵۰۰ قطعه

two and a half thousand dead, big, bloody cow bones.

استخوان گاو مرده را تمیز می کنم.

You can't wash the blood, you never can wash shame off the wars.

شما نمی‌توانید خون را بشوید، هرگز نمی‌توانید ننگ جنگ را بشوید.

So I'm washing this six hours, six days, and wars are coming off these bones,

خب من برای مدت شش ساعت، شش روز جنگ بر آمده از این استخوان‌ها را شستم،

and becoming possible -- an unbearable smell.

و بوی غیر قابل تحمل آنها قابل تحمل شد.

But then something stays in the memory.

سپس اما چیزی در خاطره ها ماندنی شد.

I want to show you the one who really changed my life,

می‌خواهم چیزی را نشان دهم که زندگی مرا واقعا تغییر داد،

and this was the performance in MoMa, which I just recently made.

و این نمایشی در موزه هنر مدرن نیویورک بود، که به تازگی اجرا کردم.

This performance -- when I said to the curator,

این نمایش ... هنگامی که به مسئول موزه گفتم،

"I'm just going to sit at the chair,

« من تنها می‌خواهم روی یک صندلی بنشینم،

and there will be an empty chair at the front,

تنها یک صندلی خالی جلوی من باشد،

and anybody from the public can come and sit as long as they want."

و هر کسی از مردم می‌تواند بیاید و تا زمانی که بخواهد جلوی من بنشیند.»

The curator said to me,

موزه دار به من گفت،

"That's ridiculous, you know, this is New York,

این احمقانه هست، میدونی اینجا نیویورک هست،

this chair will be empty,

این صندلی خالی خواهد ماند،

nobody has time to sit in front of you."

کسی وقت ندارد که جلوی تو بنشیند.»

(Laughter)

( خنده حضار)

But I sit for three months.

اما من برای سه ماه نشستم.

And I sit everyday, eight hours --

و هر روز ۸ ساعت نشستم.

the opening of the museum --

با باز شدن موزه ...

and 10 hours on Friday when the museum is open 10 hours,

و در روزهای جمعه که موزه ده ساعت باز بود ۱۰ ساعت نشستم،

and I never move.

و هرگز حرکت نکردم.

And I removed the table and I'm still sitting,

میز را برداشتم و خاموش نشستم،

and this changed everything.

و این همه چیز را تغییر داد.

This performance, maybe 10 or 15 years ago --

این نمایش، در ۱۰ الی ۱۵ سال پیش--

nothing would have happened.

هیچ اتفاقی نمی‌افتاد.

But the need of people to actually experience something different,

اما در واقع نیاز مردم برای تجربه چیزی متفاوت،

the public was not anymore the group --

مردم دیگر مثل گذشته نبودند--

relation was one to one.

ارتباط یک به یک بود.

I was watching these people, they would come and sit in front of me,

من مردم را نگاه می‌کردم، آنها می‌آمدند و روبروی می‌نشستند،

but they would have to wait for hours and hours and hours

اما آنها باید برای ساعت‌ها و ساعت‌ها منتظر می‌ماندند

to get to this position,

تا نوبتشان برسد،

and finally, they sit.

که بنشینند.

And what happened?

و چه اتفاقی افتاد؟

They are observed by the other people,

آنها را توسط دیگران مشاهده شدند،

they're photographed, they're filmed by the camera,

ازآنها عکس گرفته شود، و یا فیلمبرداری شود،

they're observed by me

و آنها توسط من مشاهده شدند

and they have nowhere to escape except in themselves.

و جایی برای فرار به جز فرار به خودشان نبود.

And that makes a difference.

و این یک تفاوت ایجاد کرد.

There was so much pain and loneliness,

درد و رنج بسیاری در آنجا بود،

there's so much incredible things when you look in somebody else's eyes,

هنگامی که در چشمان کس دیگری نگاه می‌کنید چیزهای باورنکردنی در آنها وجود دارد،

because in the gaze with that total stranger,

چرا که نگاه به افراد کاملا غریبه،

that you never even say one word -- everything happened.

که هرگز با او یک کلمه هم حرف نزدی-- همه چیز اتفاق می افتد.

And I understood when I stood up from that chair after three months,

متوجه شدم هنگامی که بعد از سه ماه از روی آن صندلی بلند شدم،

I am not the same anymore.

دیگر آن فرد قبلی نیودم.

And I understood that I have a very strong mission,

و متوجه شدم که من مأموریت بسیار بزرگی دارم،

that I have to communicate this experience

که باید درباره این تجربه

to everybody.

با دیگران گفتگو کنم.

And this is how, for me, was born the idea

برای من اینگونه ایده ای متولد شد

to have an institute of immaterial performing arts.

که موسسه هنرهای نمایشی غیر مادی را داشته باشم.

Because thinking about immateriality,

زیرا اندیشه درباره غیرمادی ( معنویت)،

performance is time-based art.

نمایش، هنری بر پایه زمان است.

It's not like a painting.

این مانند نقاشی نیست.

You have the painting on the wall, the next day it's there.

شما نقاشی بر روی دیوار می کشید، فردا نقاشی آنجاست.

Performance, if you are missing it, you only have the memory,

نمایش، اگر آن را از دست بدهید، تنها خاطره ای از آن خواهید داشت،

or the story of somebody else telling you,

و یا داستانی که دیگری برای شما می‌گویند،

but you actually missed the whole thing.

اما شما واقعا همه چیز را از دست دادید.

So you have to be there.

پس شما باید آنجا باشید.

And in my point, if you talk about immaterial art,

و به نظر من، اگر درباره هنر معنوی صحبت کنید،

music is the highest -- absolutely highest art of all,

موسیقی در بالاترین سطح-- کاملا در بالاترین جایگاه قرار دارد،

because it's the most immaterial.

زیرا این غیرمادی ترین هنر هست.

And then after this is performance, and then everything else.

و بعد از آن نمایش هست، و بعد هر چیز دیگری.

That's my subjective way.

این طرز تفکر من هست.

This institute is going to happen in Hudson, upstate New York,

این موسسه قرار است در هادسون در شمال ایالت نیویورک صورت پذیرد،

and we are trying to build with Rem Koolhaas, an idea.

و تلاش می‌کنیم با «رم کولهاس» (هنرمند معمار) ایده ای بسازیم.

And it's very simple.

این خیلی ساده هست.

If you want to get experience, you have to give me your time.

اگر می‌خواهید تجربه کنید، باید زمان‌تان را به من بدهید.

You have to sign the contract before you enter the building,

باید قبل ز اینکه وارد ساختمان شوید قرارداد را امضا کنید،

that you will spend there a full six hours,

که تمام ۶ ساعت را بطور کامل بگذارید،

you have to give me your word of honor.

باید تعهد اخلاقی بدهید.

It's something so old-fashioned,

این چیز بسیار از مُد افتاده‌ای هست،

but if you don't respect your own word of honor and you leave before --

اما اگر شما به تعهدتان پایبند نباشید و زودتر بروید--

that's not my problem.

این مشکل من نخواهد بود.

But it's six hours, the experience.

اما این تجربه، این شش ساعت هست.

And then after you finish, you get a certificate of accomplishment,

و پس از اینکه پایان یافت، شما گواهینامه اتمام آن را خواهید گرفت،

so get home and frame it if you want.

ببرید خانه و اگر خواستید آن را قاب کنید.

(Laughter)

( خنده حضار)

This is orientation hall.

این سالن آشناسازی است.

The public comes in, and the first thing you have to do is dress in lab coats.

مردم ابه اینجا می‌ایند، اولین کاری که می‌کنند لباس آزمایشگاه می پوشند.

It's this importance

این بسیار مهم هست

of stepping from being just a viewer into experimenter.

که از یک تماشگر به تجربه‌گر قدم بگذارید.

And then you go to the lockers

و سپس به اتاق کمدها می روید

and you put your watch, your iPhone, your iPod, your computer

و ساعت، ایفون، آی پد و کامپیوتر

and everything digital, electronic.

و هر چیز دیجیتال دیگری را آنجا می‌گذارید.

And you are getting free time for yourself for the first time.

و زمانی آزادی را برای خودتان برای اولین بار خواهید داشت.

Because there is nothing wrong with technology,

زیرا هیچ چیز بدی در تکنولوژی نیست،

our approach to technology is wrong.

نوع استفاده ما از تکنولوژی اشتباه است.

We are losing the time we have for ourselves.

زمانی که برای خودمان داریم را از دست می‌دهیم.

This is an institute to actually give you back this time.

این موسسه‌ هست که در واقع زمان را به تو برمی گرداند.

So what you do here,

خب کاری که می‌کنی این هست

first you start slow walking, you start slowing down.

که ابتدا شروع به راه رفتن می‌کنی، و سرعت خودت را کم می کنی،

You're going back to simplicity.

تو به سادگی (به زندگی) بر می‌گردید.

After slow walking, you're going to learn how to drink water --

بعد از راه رفتن آرام، یاد می‌گیرید که چگونه آب بنوشید--

very simple, drinking water for maybe half an hour.

خیلی ساده، نوشیدن آب برای حدود نیم ساعت.

After this, you're going to the magnet chamber,

بعد از آن، به اتاق مغناطیس می‌روید،

where you're going to create some magnet streams on your body.

ما جریان مغناطیسی را بر بدن شما عبور می‌دهیم.

Then after this, you go to crystal chamber.

و بعد از آن، به اتاق کریستال می‌روید.

After crystal chamber, you go to eye-gazing chamber,

بعد از آنجا، به اتاق خیره شدن به چشمانتان می روید،

after eye-gazing chamber, you go to a chamber where you are lying down.

و بعد از اتاق خیره شدن، به اتاقی می‌روید که در آن داراز می‌کشید.

So it's the three basic positions of the human body,

خب این سه وضعیت اصلی بدن انسان هستند،

sitting, standing and lying.

نشستن، ایستادن و دراز کشیدن.

And slow walking.

و آرام راه رفتن.

And there is a sound chamber.

این اتاق صداست.

And then after you've seen all of this,

سپس بعد از اینکه همه اینها را دیدید،

and prepared yourself mentally and physically,

شما خودتان را از لحاظ جسمی و ذهنی آماده کردید،

then you are ready to see something with a long duration,

سپس شما آماده دیدن چیزی برای مدت طولانی هستید،

like in immaterial art.

مانند هنر غیرمادی.

It can be music, it can be opera, it can be a theater piece,

این می‌تواند موسیقی باشد، اُپرا باشد، یا یک قطعه تئاتر،

it can be film, it can be video dance.

یک فیلم یا رقصی ویدئویی باشد.

You go to the long duration chairs because now you are comfortable.

شما روی صندلی هایی راحتی خواهید نشست زیرا الآن شما راحت هستید.

In the long duration chairs,

روی صندلی‌های راحتی،

you're transported to the big place where you're going to see the work.

شما به جایی برده می‌شوید که درآنجا کار (هنری) را می‌بینید.

And if you fall asleep,

اگر خوابتان برد،

which is very possible because it's been a long day,

که احتمالش خیلی زیاد هست چون که روزی طولانی می‌باشد،

you're going to be transported to the parking lot.

شما به پارکینگ برده می‌شوید.

(Laughter)

( خنده حضار)

And you know, sleeping is very important.

میدانید که خوابیدن بسیار مهم ست.

In sleeping, you're still receiving art.

در خواب هم شما هنوز هنر را دریافت می‌کنید.

So in the parking lot you stay for a certain amount of time,

خُب در پارکینگ، شما زمان معینی را خواهید گذراند،

and then after this you just, you know, go back,

و سپس بعد از آن بر می گردید،

you see more of the things you like to see

و چنانچه چیزهای بیشتری را بخواهید می‌توانید ببینید

or go home with your certificate.

یا اینکه به خانه بر می گردید.

So this institute right now is virtual.

این موسسه درحال حاضر مجازی هست.

Right now, I am just making my institute in Brazil,

اکنون من در حال ایجاد موسسه‌ام در برزیل هستم،

then it's going to be in Australia,

و سپس در استرالیا خواهد بود،

then it's coming here, to Canada and everywhere.

و سپس در کانادا و جاهای دیگر.

And this is to experience a kind of simple method,

و این فقط تجربه یک روش ساده ای هست

how you go back to simplicity in your own life.

برای اینکه به سادگی در زندگی خودتان برسید.

Counting rice will be another thing.

شمردن برنج می‌تواند چیز دیگری باشد.

(Laughter)

( خنده حضار)

You know, if you count rice you can make life, too.

اگر بتوانید برنج را بشمارید زندگی را نیز میتوانید بسازید.

How to count rice for six hours?

چطور می شود برای مدت شش ساعت برنج را شمرد؟

It's incredibly important.

این بطور باورنکردی مهم هست.

You know, you go through this whole range of being bored, being angry,

می‌دانید، شما در طیفی از خستگی، عصبانیت

being completely frustrated, not finishing the amount of rice you're counting.

ناامیدی و عجز دراثر از ناتونی شمردن مقداری برنج قرار می‌گیرید.

And then this unbelievable amount of peace you get

سپس به میزا ن غیر قابل باوری از آرامش و صلح

when satisfying work is finished --

پس از پایان کار دست خواهید یافت---

or counting sand in the desert.

یا با شمردن شن در بیابان.

Or having the sound-isolated situation --

یا در موقعیت کاملا سکوت و بی صدایی قرار بگیرید---

that you have headphones, that you don't hear anything,

شما هدفن بر گوش دارید و هیچ صدایی را نمی‌شنوید،

and you're just there together without sound,

شما با هم هستند ولی بدون هیچ صدایی،

with the people experiencing silence, just the simple silence.

با دیگران سکوت را تجربه می‌کنید، تنها یک سکوت ساده.

We are always doing things we like in our life.

ما همواره اینکار را در زندگی می‌کنیم

And this is why you're not changing.

و به همین دلیل ما تغییر نمی کنیم.

You do things in life --

شما کارهایی در زندگی می‌کنید--

it's just nothing happens if you always do things the same way.

زمانی که شما هر چیزی را به روش همیشگی انجام دهید هیچ اتفاقی نمی افتد.

But my method is to do things I'm afraid of, the things I fear,

اما روش من انجام کارهایی است که من از آنها هراس دارم یا می‌ترسم،

the things I don't know,

چیزهایی که نمی‌دانم،

to go to territory that nobody's ever been.

مثل رفتن به منطقه‌ای که هرگز کسی در آنجا نبوده است.

And then also to include the failure.

و سپس اضافه کردن شکست ها نیز هست.

I think failure is important

فکر می کنم شکست خوردن مهم هست

because if you go, if you experiment, you can fail.

چون اگر جایی بروی ، اگر آزمایشی را بکنی، می‌توانی شکست بخوری.

If you don't go into that area and you don't fail,

اگر تو به به آن منطقه نروی شکست نمی خوریی،

you are actually repeating yourself over and over again.

در واقع شما خودتان را بارها و بارها تکرار می کنید.

And I think that human beings right now need a change,

فکر می‌کنم اکنون انسان نیاز به تغییردارد،

and the only change to be made is a personal level change.

و تنها تغییری که انجام می‌شود تفییر در سطح شخصیت هست.

You have to make the change on yourself.

شما باید تغییر را در خودتان ایجاد کنید.

Because the only way to change consciousness

زیرا تنها راه تغییر آگاهی

and to change the world around us,

و تغییر جهان پیرامون ما،

is to start with yourself.

با تغییر خودت شروع می‌شود.

It's so easy to criticize how it's different,

خیلی آسان هست که از جهان و

the things in the world and they're not right,

اینکه چیزها درست نیستند

and the governments are corrupted and there's hunger in the world

و دولت‌ها فاسد هستند و گرسنگی در جهان هست

and there's wars -- the killing.

و جنگ‌ هست، و انسانها کشته می‌شوند انتقاد کرد.

But what we do on the personal level --

اما آنچه که ما در سطح شخصی انجام می‌دهیم--

what is our contribution to this whole thing?

سهم ما از کل آنها چیست؟

Can you turn to your neighbor, the one you don't know,

آیا می‌توانید برگردید به طرف فرد کنار دستی‌تان

and look at them for two full minutes in their eyes, right now?

و برای دو دقیقه کامل در چشمان او نگاه کنید، همین الان؟

(Chatter)

(پچ پچ)

I'm asking two minutes of your time, that's so little.

من از شما دو دقیقه از وقتتان را خواستم، این زمان خیلی کمی خست.

Breathe slowly, don't try to blink, don't be self-conscious.

آرام تنفس کنید، سعی کنید چشمک نزنید، سعی کنید آگاه به خود نباشید.

Be relaxed.

آرام باشید.

And just look a complete stranger in your eyes, in his eyes.

و تنها به چشمان غریبه‌ای نگاه کنید.

(Silence)

( سکوت)

Thank you for trusting me.

از اعتماد شما سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق)

Chris Anderson: Thank you.

کریس اندرسون: سپاسگزارم

Thank you so much.

بسیار سپاسگزارم.