What I learned from 2,000 obituaries | Lux Narayan

Translator: Dollaya Piumsuwan Reviewer: Rawee Ma

Joseph Keller used to jog around the Stanford campus,

โจเซฟ เคลเลอร์ เคยวิ่งออกกำลังกาย บริเวณรอบมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด

and he was struck by all the women jogging there as well.

แล้วเขาก็เกิดความสนใจ ผู้หญิงที่มาวิ่งที่นั่นด้วย

Why did their ponytails swing from side to side like that?

เขาสงสัยว่าทำไมผมหางม้า ถึงแกว่งจากซ้ายไปขวาแบบนั้น

Being a mathematician, he set out to understand why.

ด้วยความที่เป็นนักคณิตศาสตร์ เขาจึงหาทางที่จะเข้าใจเหตุและผล

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Professor Keller was curious about many things:

อาจารย์เคลเลอร์มีความสงสัยในหลายสิ่ง:

why teapots dribble

ทำไมน้ำถึงหยดออกจากกา

or how earthworms wriggle.

หรือไส้เดือนเลื้อยคดเคี้ยวได้อย่างไร

Until a few months ago, I hadn't heard of Joseph Keller.

ผมไม่ได้ข่าวโจเซฟ เคลเลอร์ จนกระทั่งเมื่อหลายเดือนก่อน

I read about him in the New York Times,

ผมอ่านเจอข่าวของเขา บนหนังสือพิมพ์นิวยอร์กไทม์ส

in the obituaries.

หมวดข่าวมรณะกรรม

The Times had half a page of editorial dedicated to him,

หนังสือพิมพ์ได้ตีพิมพ์ เรื่องราวของเขาถึงครึ่งหน้า

which you can imagine is premium space for a newspaper of their stature.

ซึ่งคุณคงรู้ว่านั่นคือพื้นที่ข่าวที่มีค่ามาก สำหรับหนังสือประสบความสำเร็จแบบนั้น

I read the obituaries almost every day.

ผมอ่านข่าวมรณะกรรมเกือบทุกวัน

My wife understandably thinks I'm rather morbid

ภรรยาผมคิดว่าผมคงผิดปกติ

to begin my day with scrambled eggs and a "Let's see who died today."

ที่เริ่มต้นเช้าวันใหม่ ด้วยไข่คนและ "ดูสิว่าใครตายบ้างวันนี้"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But if you think about it,

แต่หากคุณลองคิดสักนิด

the front page of the newspaper is usually bad news,

หน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์มักจะเป็นข่าวร้าย

and cues man's failures.

และความผิดพลาดล้มเหลวของคนอื่น

An instance where bad news cues accomplishment

แต่ข่าวร้ายที่บอกเล่าเรื่องราวความสำเร็จ

is at the end of the paper, in the obituaries.

อยู่หน้าสุดท้ายของหนังสือพิมพ์ ในหมวดข่าวมรณะกรรม

In my day job,

งานประจำของผม

I run a company that focuses on future insights

ผมบริหารบริษัทที่พยากรณ์อนาคต

that marketers can derive from past data --

ซึ่งนักการตลาดมักได้มาจากการดูข้อมูลในอดีต

a kind of rearview-mirror analysis.

เหมือนการมองที่กระจกหลัง

And we began to think:

แล้วเราก็เริ่มคิดว่า

What if we held a rearview mirror to obituaries from the New York Times?

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเรามองที่กระจกหลัง ไปที่ข่าวมรณะกรรมในนิวยอร์กไทมส์ล่ะ

Were there lessons on how you could get your obituary featured --

จะมีวิธีใดที่ทำให้ข่าวมรณะของคุณ ได้ลงหนังสือพิมพ์

even if you aren't around to enjoy it?

แม้ว่าคุณจะไม่ได้อยู่อ่านมันหรือไม่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Would this go better with scrambled eggs?

ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว มันพอจะเข้ากันกับไข่คนรึเปล่า

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And so, we looked at the data.

พวกเราก็เลยศึกษาข้อมูล

2,000 editorial, non-paid obituaries

ข่าวมรณะกรรมที่ไม่เสียค่าใช้จ่าย จำนวน 2,000 เรื่อง

over a 20-month period between 2015 and 2016.

เป็นเวลา 20 เดือนระหว่างปีค.ศ.2015 กับ 2016

What did these 2,000 deaths -- rather, lives -- teach us?

แล้วการตาย 2,000 คน--หรือพูดให้ถูก ชีวิต--สอนอะไรกับเรา

Well, first we looked at words.

อย่างแรก เราดูที่ถ้อยคำ

This here is an obituary headline.

นี่คือพาดหัวข่าวมรณะกรรม

This one is of the amazing Lee Kuan Yew.

นี่คือข่าวของ ลี กวน ยู ผู้ยิ่งใหญ่

If you remove the beginning and the end,

หากคุณเอาส่วนต้นและส่วนท้ายออก

you're left with a beautifully worded descriptor

จะเหลือให้เห็นเพียงคำบรรยายที่สวยงาม

that tries to, in just a few words, capture an achievement or a lifetime.

ที่พยายามจะบอกเล่า ความสำเร็จในช่วงชีวิตด้วยคำไม่กี่คำ

Just looking at these is fascinating.

แค่ดูเพียงแค่นี่ก็น่าทึ่งแล้ว

Here are a few famous ones, people who died in the last two years.

นี่เป็นข่าวคนดังเพียงไม่กี่คน ที่เสียชีวิตสองปีที่ผ่านมา

Try and guess who they are.

ลองเดาดูครับว่าพวกเขาคือใคร

[An Artist who Defied Genre]

[ศิลปินผู้ต่อต้านประเภทบทเพลง]

That's Prince.

นั่นคือ ปริ๊นซ์

[Titan of Boxing and the 20th Century]

[ยักษ์ใหญ่แห่งวงการมวยและศตวรรษที่ 20]

Oh, yes.

โอ ใช่ครับ

[Muhammad Ali]

[มูฮัมหมัด อาลี]

[Groundbreaking Architect]

[สถาปนิกผู้บุกเบิก]

Zaha Hadid.

ซาฮา ฮาดิด

So we took these descriptors

แล้วเราก็เอาคำบรรยายเหล่านี้

and did what's called natural language processing,

มาทำสิ่งที่เรียกว่าการประมวลภาษาธรรมชาติ

where you feed these into a program,

โดยการใส่คำพวกนี้ลงไปในโปรแกรม

it throws out the superfluous words --

มันจะตัดคำฟุ่มเฟือยออก

"the," "and," -- the kind of words you can mime easily in "Charades," --

อย่าง "the" "and" คำประเภทที่ทายได้ง่าย ๆ "ไม่ต้องมีเงื่อนไขทุกพยางค์"

and leaves you with the most significant words.

และเหลือไว้เพียงคำที่สำคัญจริง ๆ

And we did it not just for these four,

เราไม่ได้ทำแค่ของสี่คนนี้นะครับ

but for all 2,000 descriptors.

เราทำกับตัวแทนที่บ่งชี้ 2,000 คน

And this is what it looks like.

และนี่คือสิ่งที่ปรากฏ

Film, theatre, music, dance and of course, art, are huge.

หนัง โรงละคร ดนตรี เต้นรำ และแน่นอนมี ศิลปะ เป็นคำที่มีเยอะที่สุด

Over 40 percent.

มากกว่าร้อยละ 40

You have to wonder why in so many societies

คุณต้องสงสัยว่าทำไมในหลาย ๆ สังคม

we insist that our kids pursue engineering or medicine or business or law

เราถึงยืนกรานให้ลูก ๆ ของเราเรียนวิศวกรรม หรือแพทย์ หรือบริหารธุรกิจ หรือกฎหมาย

to be construed as successful.

เพื่อให้ดูเหมือนว่าประสบความสำเร็จ

And while we're talking profession,

ขณะที่เราพูดถึงอาชีพ

let's look at age --

ลองมาดูอายุกันดีกว่า

the average age at which they achieved things.

อายุเฉลี่ยที่พวกเขาประสบความสำเร็จ

That number is 37.

คืออายุ 37 ปี

What that means is, you've got to wait 37 years ...

นั่นหมายความว่า คุณต้องรอถึง 37 ปี

before your first significant achievement that you're remembered for --

คุณถึงจะประสบความสำเร็จและเป็นที่จดจำ

on average --

โดยเฉลี่ย--

44 years later, when you die at the age of 81 --

44 ปีต่อมา เมื่อคุณเสียชีวิตตอนอายุ 81 ปี

on average.

โดยเฉลี่ย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Talk about having to be patient.

พูดถึงเรื่องนี้ต้องมีความอดทน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Of course, it varies by profession.

แน่นอนครับ มันขึ้นอยู่กับอาชีพ

If you're a sports star,

หากคุณเป็นนักกีฬาชื่อดัง

you'll probably hit your stride in your 20s.

คุณอาจขึ้นถึงจุดสูงสุดในอาชีพ ตอนช่วงอายุ 20 ปี

And if you're in your 40s like me,

และหากคุณอยู่ในช่วงอายุ 40 ปีอย่างผม

you can join the fun world of politics.

คุณจะสามารถเข้าสู่โลกการเมืองที่น่าภิรมย์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Politicians do their first and sometimes only commendable act in their mid-40s.

นักการเมืองสร้างผลงานชิ้นแรกและบางครั้ง ก็เพียงกฎหมายที่ควรยกย่องในช่วงอายุกลาง 40

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

If you're wondering what "others" are,

หากคุณสงสัยว่า "แล้วคนอื่นๆ" ล่ะ

here are some examples.

นี่คือตัวอย่าง

Isn't it fascinating, the things people do

ไม่น่าทึ่งหรือครับ สิ่งที่ที่ผู้คนทำ

and the things they're remembered for?

และสิ่งที่ทำให้พวกเขาได้รับการจดจำ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Our curiosity was in overdrive,

ความสงสัยของเรามากเกินจะห้ามใจได้

and we desired to analyze more than just a descriptor.

และเราอยากจะวิเคราะห์มากกว่าแค่คำบรรยาย

So, we ingested the entire first paragraph of all 2,000 obituaries,

เราเลยใส่ข้อมูลย่อหน้าแรกทั้งหมด ของข่าวมรณะกรรมทั้ง 2,000 ชิ้น

but we did this separately for two groups of people:

โดยที่แบ่งคนออกเป็นสองกลุ่ม

people that are famous and people that are not famous.

นั่นคือ กลุ่มคนดังกับกลุ่มคนไม่ดัง

Famous people -- Prince, Ali, Zaha Hadid --

คนดังอย่าง ปริ้นซ์ อาลี ซาฮา ฮาดิด

people who are not famous are people like Jocelyn Cooper,

คนไม่ดังก็อย่างเช่น จอยซ์ลิน คูเปอร์

Reverend Curry

บาทหลวงเคอร์รี่

or Lorna Kelly.

หรือ ลอร์น่า เคลลี่

I'm willing to bet you haven't heard of most of their names.

ผมกล้าท้าพนันเลยว่า คุณไม่เคยได้ยินชื่อคนเหล่านี้

Amazing people, fantastic achievements, but they're not famous.

บุคคลแสนวิเศษประสบความสำเร็จ อย่างน่าอัศจรรย์ แต่ไม่โด่งดัง

So what if we analyze these two groups separately --

ดังนั้น ถ้าหากเราวิเคราะห์ คนสองกลุ่มนี้แยกกัน

the famous and the non-famous?

คนดังและไม่ดังละ

What might that tell us?

ข้อมูลที่ได้จะบอกอะไรกับเรา

Take a look.

เรามาดูกันครับ

Two things leap out at me.

มีสองอย่างสะดุดตาผมครับ

First:

อย่างแรก

"John."

"จอห์น"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Anyone here named John should thank your parents --

ใครก็ตามในที่นี้ที่ชื่อจอห์น ควรขอบคุณพ่อแม่ของคุณ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

and remind your kids to cut out your obituary when you're gone.

และเตือนลูกหลานให้ตัดข่าวมรณะกรรมของคุณ เก็บไว้เมื่อคุณตายด้วย

And second:

อย่างที่สอง

"help."

"ช่วยเหลือ"

We uncovered, many lessons from lives well-led,

เราค้นพบ บทเรียนการใช้ชีวิตที่คุ้มค่า ถึงหลายเรื่อง

and what those people immortalized in print could teach us.

และสิ่งที่คนที่ไม่มีวันตาย ในบทเรียนที่สอนเรา

The exercise was a fascinating testament to the kaleidoscope that is life,

กิจกรรมที่เป็นดั่งมรดกที่น่าทึ่ง ที่สะท้อนให้เห็นชีวิต

and even more fascinating

และที่น่าทึ่งไปกว่านั้นอีก

was the fact that the overwhelming majority of obituaries

คือความจริงที่ว่าข่าวมรณะกรรมจำนวนมาก

featured people famous and non-famous,

เป็นทั้งข่าวของผู้ที่โด่งดังและไม่ดัง

who did seemingly extraordinary things.

ซึ่งได้ทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าธรรมดา

They made a positive dent in the fabric of life.

พวกเขาได้ทิ้งร่องรอยเชิงบวกในช่วงชีวิต

They helped.

พวกเขาช่วยเหลือผู้อื่น

So ask yourselves as you go back to your daily lives:

ให้ลองถามตนเองเมื่อกลับไปใช้ชีวิตประจำวัน

How am I using my talents to help society?

ว่าคุณกำลังใช้ความสามารถ ช่วยเหลือสังคมอย่างไรบ้าง

Because the most powerful lesson here is,

เพราะบทเรียนที่ทรงพลังในที่นี้คือ

if more people lived their lives trying to be famous in death,

ถ้าคนจำนวนมากใช้ชีวิต ด้วยความพยายามจะมีชื่อเสียงตอนตาย

the world would be a much better place.

โลกนี้จะเป็นที่น่าอยู่มากกว่านี้ครับ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)